Info over carthago (nederlands)

Hallo mensen! ik zoek info over de oude stad Carthago, in Tunesië
Dit heb ik nodig voor een werkstuk. Ik heb het in het opzicht van aardrijkskunde nodig (ligging, grond, enz.) en voor geschiedenis (de geschiedenis van carthago, historisch en mythologisch)... Ik heb al gezocht op google en davindi maar nog niks gevonden, op 2 sites na in het engels... kan iemand mij helpen?
Alvast bedankt mense!

Kiddo (VWO2)

Laat maar mense ik heb al een goede site gevonde, maar als jullie toch nog een goede link hebbe kunnen jullie die hier kwijt.
De site die ik heb gevonde is trouwens: http://nl.wikipedia.org/wiki/Carthago

Andere links zijn welkom

Kiddo

[Belgarath]

Dit soort dingen moet je vragen aan de mensen bij Klassieke Oudheid. Maar om je vast wat handvatten te geven:

Carthago is volgens de schrijver Vergilius gesticht door Phoeniciërs.

Carthago had altijd ruzie met Rome. Ze voerden drie oorlogen. De eerste wonnen ze, de tweede verloren ze en in de derde werden ze voorgoed ingelijfd bij Rome.

Bron uit die tijd Livius: 'Ab urbe condita'.

oh okeej bedankt, ik zal het bij Klassieke Oudheid zette als ik nog meer nodig heb... Ik heb voorlopig genoeg

Kiddo

[perfectme]

Belgarath schreef op 07-01-2005 @ 16:29 :
Dit soort dingen moet je vragen aan de mensen bij Klassieke Oudheid. Maar om je vast wat handvatten te geven:

Carthago is volgens de schrijver Vergilius gesticht door Phoeniciërs.

Carthago had altijd ruzie met Rome. Ze voerden drie oorlogen. De eerste wonnen ze, de tweede verloren ze en in de derde werden ze voorgoed ingelijfd bij Rome.

Bron uit die tijd Livius: 'Ab urbe condita'.

Niet volgens de schrijver, het is ook gesticht door Phoeniciërs.

Ze werden niet ingelijfd, maar platgebrand.

[Belgarath]

perfectme schreef op 07-01-2005 @ 17:33 :
Niet volgens de schrijver, het is ook gesticht door Phoeniciërs.

Ze werden niet ingelijfd, maar platgebrand.

Dat wist ik niet zeker, ik neem aan dat het verhaal van Dido sowieso niet waar is. En ik bedoelde het gebied waarin Carthago ligt.

[TheRedArrow]

Belgarath schreef op 07-01-2005 @ 21:53 :
Dat wist ik niet zeker, ik neem aan dat het verhaal van Dido sowieso niet waar is. En ik bedoelde het gebied waarin Carthago ligt.

Lag , het bestaat immers niet meer.

[T_ID]

TheRedArrow schreef op 07-01-2005 @ 23:45 :
Lag , het bestaat immers niet meer.

onwaar, mijn atlas beweerd dat er nog iets ligt.

Mythologisch is trouwens nog wel iets leuks te melden, ze aanbaden door o.a. de god Baal, die later om vage redenen als een soort demoon wordt afgeschilderd.

[pino123]

'Carthago
INLEIDING

Carthago (Fenicisch: Qart Hadasht = Nieuwe stad; Gr.: Karchèdon), in de oudheid een machtige handelsstad aan de baai van Tunis (16 km ten noordoosten van het huidige Tunis). De stad lag om een acropolis (Byra) op een schiereiland met een binnenhaven (marine) en een buitenhaven (handel). Volgens een overlevering was zij in 814 v.C. gesticht door kolonisten uit Tyrus, die zich met inheemse Berbers vermengden. De stad had een oligarchische staatsregeling, met als hoogste magistraten twee jaarlijks gekozen suffeten (gelatiniseerde vorm van sjofets, = ‘richteren’), bijgestaan door een voor het leven benoemde Raad van 300 leden ( ‘Senaat’), waarin de aristocratie van rijke koopmansgeslachten de toon aangaf. De volksvergadering daarentegen koos, behalve bepaalde beambten, ook de invloedrijke opperbevelhebber.

1. GESCHIEDENIS

De bescherming van hun ruilhandel (pas begin 3de eeuw v.C. begon Carthago zelf munten te slaan) tussen het westen (grondstoffen) en het oosten van de Middellandse Zee (industrieproducten) tegen concurrerende Griekse steden als Massilia (Marseille) maakte, behalve een sterke vloot, kostbare huurlegers (met olifanten en Numidische ruiters) noodzakelijk; dit werkte weer het streven naar monopolies in de hand. Het voornaamste exportartikel was purperverf. De olijventeelt was vermaard; de Carthagers introduceerden in Italië de granaatappel. De tegenstelling die wel is gezien tussen de imperialistische politiek van de familie der Barciden, die uitbreiding van handelsconnecties overzee diende, en de groep van plantagebezitters als Hanno, die expansie te land in Afrika voorstond, is grotendeels een fictie, daar de meeste senatoren zowel agrarische als commerciële belangen hadden.

Ter beveiliging van hun handelsroutes kregen de Carthagers in de 6de eeuw v.C. vaste voet in West-Sicilië, Sardinië en de kuststrook van Zuid-Spanje. In 540 stuitten zij – in verbond met de Etrusken – door de zeeslag bij de Phocaeïsche kolonie Aleria (Alalia) op Corsica, de Griekse expansie in het westen. Vanaf de 5de eeuw begonnen de Carthagers in Afrika contacten te leggen naar het oosten (langs de Libische kust tot voorbij Tripoli) en het westen tot buiten de Straat van Gibraltar. Het was hun daarbij minder om kolonisatie te doen dan om handelsfaktorijen voor producten uit het binnenland als goud en ivoor.

1.1 De Punische Oorlogen

Op Sicilië waren zij door Gelo, tiran van Syracuse, in de Slag bij Himera (480) tijdelijk tot staan gebracht, drongen na ca. 400 weer op, maar konden Syracuse niet innemen. Hoewel sinds de 4de eeuw in verdragen met Rome de wederzijdse invloedssferen herhaaldelijk waren afgebakend, werden de Carthagers in de Eerste Punische Oorlog (264–241) door de Romeinen definitief uit Sicilië verdreven; ook profiteerde Rome van de huurlingenopstand, die in 241–238 Carthago teisterde om hun Sardinië te ontrukken. Als compensatie veroverde Hamilcar Barcas ca. 235 Zuid-Spanje (met zijn zilvermijnen) tot de Taag; zijn zoon Hannibal kon echter in de Tweede Punische Oorlog (218–201) niet beletten dat het in 206 aan de Romeinen verloren ging. Bij de vrede bleef Carthago's gebied tot Noord-Tunesië beperkt. Niettemin werd de gevreesde handelsconcurrent na de mede op aandringen van Cato de Oudere (ceterum censeo...) door de Romeinen begonnen Derde Punische Oorlog (149–146) door Scipio Africanus Minor volledig verwoest en zijn gebied als provincie Africa (hoofdstad Utica) geannexeerd (zie Punische oorlogen). Gaius Gracchus’ poging tot wederopbouw van Carthago als Colonia Junonia (122–121) mislukte; pas in 44 stichtte Caesar het opnieuw als Colonia Julia Cartago; onder Augustus (29 v.C.) ging een Punische nederzetting hierin op.

Het nieuwe Carthago werd een van de grootste steden van het Romeinse Rijk, centrum van handel en onderwijs en later bolwerk van het christendom (geboorteplaats van Tertullianus, bisschopszetel van Cyprianus, lange tijd woonplaats van Augustinus). In 439 werd het door de Vandalen onder Geiserik veroverd, in 533 door Belisarius (bevelhebber van de Oost-Romeinse keizer Justinianus) en ten slotte in 697 door de Arabieren onder Hassan.

2. CULTUUR

De Carthagers stonden bekend om hun intense, sombere devotie. Zij vereerden vooral de oppergod Baäl Hammon en de (waarschijnlijk Libische) godin Taanit; beiden bleven onder de namen Saturnus en Juno Caelestis ook in de Romeinse tijd populair (hun dienst werd eerst in de 5de eeuw n.C. met moeite uitgeroeid). Het fanatisme van hun religie, die vele primitieve (o.a. de mensenoffers voor Baäl) en Libische elementen bevatte (het binnenland bleef in taal en zeden grotendeels Berbers), lijken zij op het christendom aldaar te hebben overgedragen. Door bevooroordeelde getuigenissen van hun Griekse en Romeinse erfvijanden werden ook Punische wreedheid en kwade trouw (Punica fides) spreekwoordelijk. Hun cultuur, nauwelijks vergriekst en met vele archaïsche trekken, bleef in het Middellandse-Zeegebied min of meer geïsoleerd; ondanks latere romanisering werd de Fenicische taal vooral op het platteland nog tot in de 5de eeuw gesproken.

2.1 Architectuur en beeldende kunst

Uit de Punische tijd zijn nog de ronde militaire en de rechthoekige handelshaven te onderscheiden en er zijn enige necropolen en tofets (heilige plaatsen waar kleine kinderen geofferd en begraven werden). Van de Punische kunst zijn de apotropeïsche maskers van gebakken aarde en van glas het meest opmerkelijk. De overblijfselen uit Romeinse tijd zijn schaars: een deel van het aquaduct van Hadrianus en de imposante onderbouw van de reusachtige thermen van Antoninus Pius (beide uit de 2de eeuw), resten van theater, amfitheater en circus, van enige villa's met fraaie mozaïeken en van woonwijken. Van de tempels is zelfs de plaats niet met zekerheid te bepalen; wel is er een geromaniseerd-inheems openluchtheiligdom gevonden en zijn er grootse resten van vroeg-christelijke basilieken. Naast Romeinse sculpturen zijn er ook Neo-Punische van inheemse stijl. De vondsten zijn voor het grootste deel te zien in het museum ter plaatse en in het Bardo-Museum in Tunis.'