Psychiatrische instelling.

[ScheleKameel]

Zit een van jullie in een psychiatrische instelling of iemand die je kent? Ik zit nu meer dan een jaar in een open behandelgroep en ik moet nog best lang blijven want ik wacht op een plaatsje in het Dr Leo Kannerhuis alleen daar is de wachtlijst 4 jaar. Maar uiterlijk zomer 2007 mag ik daar heen.

Maar het punt is dus, ik zie iedereen komen ik zie iedereen gaan, en ik begin me er heel erg te irriteren aan iedereen, gewoon omdat ik er langer dan gemiddeld zit. Ook ontdek ik steeds meer 'fouten' in de psychiatrie. Laatst gingen we een dagje uit, kwamen we halve wege de reis er achter dat we iemand vergeten waren. ?? En de deur zat al op slot. Dat kán toch gewoon niet. En zo kan ik nog wel 20 andere voorbeelden noemen. En daarbij zijn toch best erge. Opmerkingen die groepsleiding tegen sommige jongeren maakt. ík zou allang naar de pvp zijn gestapt. En dan denk ik moeten die mensen voor mij zorgen, die vol fouten zitten. Mensen die de jongeren 'kwijt' zijn, die ze laten fietsen op een drukke weg, terwijl een nadrukkelijke regel is dát ze niet mag fietsen, omdat ze een gevaar in het verkeer is.

Hoe denken jullie over de psychiatrie. En hoe moet ik dit jaar nog door zien te komen? Doei.

Ik zit ook in een psychiatrische instelling. Verder sta ik op de wachtlijst voor een dagbehandeling, wat nog een half jaar gaat duren. In de tussentijd ga ik een andere dagbehandeling volgen over een paar weken. Wachtlijsten zijn echt verschrikkelijk in de psychiatrie. Bij sommige instellingen, ook dingen zoals de PAAZ valt het dan weer mee, maar dat is dan weer geen geweldige plek om terecht te komen.
Over die 'fouten'. Helaas gebeuren er ook fouten inderdaad in de psychiatrie. Maar overal gebeuren fouten, in elk bedrijf, elk groot iets .. daar gaan dingen mis. Daarnaast is het in de psychiatrie vaak nog moeilijker omdat het daar om mensen beoordelen gaat en dat is al helemaal moeilijk. (Al zou je verwachten dat ze na zo'n lange tijd sommige dingen wel kunnen voorkomen). Ik probeer het niet goed te praten hoor, ik heb ook genoeg fouten meegemaakt in de psychiatrie (vooral op de PAAZ), sommige waar ik ook nog steeds ontzettend boos om ben .. En sommige dingen, zoals iemand 'vergeten', of mensen volpompen met medicijnen zonder naar oorzaken te kijken, dat is wel kwalijk ja.
Als ik zoals jou nog een jaar zou moeten wachten .. pfoeh. Wat voor instelling is dat als ik vragen mag ?
Ik vind het zelf ook erg moeilijk dat ik op die ene dagbehandeling een half jaar moet wachten. Ik heb weinig goede tips voor je om het komende jaar door te komen. Maar hoe ik het doe is voor ogen proberen te houden waar je het voor doet, en ondertussen bij de dag te leven. Elke dag iets verzinnen wat je misschien een goed gevoel geeft. En zorgen dat je elke dag wel wat dingen hebt om te doen. Anders heb je veel te veel tijd om na te denken en heb je de ruimte om helemaal tegen de muren op te vliegen.

Veel sterkte.

[Stefanie]

Ik heb een vriendin die in een instelling zit en hoor ook af en toe dingen waar ik met mijn hoofd niet bij kan. Nu ben ik zelf geen psychiater of wat dan ook, maar het klinkt me slecht in de oren. Uren, soms nachtenlang in de separeer zitten zonder een fatsoenlijk gesprek met iemand kunnen voeren...

[ScheleKameel]

Rhea schreef op 12-08-2006 @ 15:56 :

Als ik zoals jou nog een jaar zou moeten wachten .. pfoeh. Wat voor instelling is dat als ik vragen mag ?

Het Dr Leo Kanner huis is een instelling met verschillende huizen in een woonwijk waar een groepje van 6 jongeren met groepsleiding wonen, de jongeren hebben wél allemaal een autistische stoornis. Je zit er ook gemiddeld bijna 3 jaar. Dus daarom is de wachtlijst zo lang. Je leert er heel erg zelfstandig wonen en de wereld in te kunnen mét je handicap. Je krijgt een opleiding op maat. En het is voor mij gewoon ideaal. Wel heel spannend, weer naar een nieuw iets toe helemaal wennen enzo, maar ik kijk er wel naar uit.

[coopergirl]

Ik ben zelf niet opgenomen geweest maar werk wel als verpleegkundige in opleiding in een algemeen psychiatrisch ziekenhuis (de kliniek) en op de dagbehandeling/ depotpoli en de psychiatrische thuiszorg. Foutloos werken is een utopie, daarbij is het ook niet realistisch in de maatschappij is er ook wel eens miscommunicatie e.d.. Zolang het niet ten koste van betrokkenen gaat. Medicatiefouten, poliafspraken vergeten en dat soort zaken wil ik natuurlijk niet goed praten, dat zie ik hier ook wel gebeuren. Anderzijds is de bezetting nooit royaal waardoor in tijdnood dingen vergeten kunnen worden.

Wat zou jij concreet anders willen zien?

Ikzelf vind het jammer dat er zoveel bureaucratie is, bijvoorbeeld met CIZ indicaties waar je op moet wachten, DBC's invullen (diagnose behandel combinaties: het registreren van activiteiten e.d.).

Hebben jullie ook huiskamer gesprekken? If so; daar kun je je ergenissen ter sprake brengen. Overleg anders eens met je persoonlijk begeleider of je programma wat aangepast kan worden zodat het komende jaar wat beter door te komen is..

[ScheleKameel]

Wat ik concreet anders zou willen zien?
Dat afspraken die gemaakt worden met een persoon, dat andere groepsleiding die óók weten. Dat ze hun afspraken na komen. En dat er met medicijnen zorgvuldig om gegaan wordt. En ook dat er overleg met míj komt als er iets veranderd. En vooral dat er met RESPECT met je wordt omgegaan. Met een groepsgesprek zal ik eens iets naar voren gooien. Bedankt.

Misschien een hele domme vraag, maar moet je daar blijven, of is er mogelijk een alternatief om dit jaar nog door te komen?
Als ik het goed begrijp is zelfstandig wonen op dit moment geen optie, maar zou je bv. naar een andere afdeling kunnen?
Het lijkt me sowieso belangrijk om uit te spreken wat je anders wilt, en ook hoe je het wilt!

[Sharin]

ScheleKameel schreef op 13-08-2006 @ 14:27 :
Dat afspraken die gemaakt worden met een persoon, dat andere groepsleiding die óók weten. Dat ze hun afspraken na komen. En dat er met medicijnen zorgvuldig om gegaan wordt.

Hm, dat ken ik ja. Ik heb nu zes maanden in een open behandelgroep gezeten en ga nu mijn afsluitingsweek in. Over twee weken kan ik weer naar mijn oude school, nieuw schooljaar.. nieuw begin zeg maar.

Hoe dan ook, bij mij op de groep wordt er zeer inconsequent met regels omgegaan. Bij kleine dingetjes als voeten op de bank (van de ene leiding mocht dat wel, van de andere niet) tot ontzettend boos worden als één van de jongeren voor negen uur 's ochtends achter op het terras ging zitten roken, terwijl de groepsleiding zelf soms verdwijnt naar weet ik veel waar zonder het ons te laten weten. Scherpe dingen laten slingeren, terwijl de helft van de groep automutileert.

Met uitstapjes deze zomer werden er regelmatig medicijnen vergeten mee te nemen. En dan boos worden op de jongere, "Het is ook jouw verantwoordelijkheid!" Jaja, we mogen niet eens in de buurt van het medicijnenkastje komen.

Maar ja, het punt is dat je er beter van wordt (in ieder geval niet slechter), en beter ben ik ervan geworden (nouja, redelijk opgelapt, laten we maar zeggen) dus ik zal verder niet klagen.

Laat je niet zo opjutten door de tijd die je er al zit. Er zijn er velen die langer als een jaar op een open behandelgroep zitten (bij mij is er net één weggegaan na 2,5 jaar) en wachtlijsten zijn nou eenmaal ontzettend lang. Ik wens je veel succes het komende jaar (en daarna natuurlijk ook nog).

[coopergirl]

ScheleKameel schreef op 13-08-2006 @ 14:27 :
Wat ik concreet anders zou willen zien?
Dat afspraken die gemaakt worden met een persoon, dat andere groepsleiding die óók weten. Dat ze hun afspraken na komen. En dat er met medicijnen zorgvuldig om gegaan wordt. En ook dat er overleg met míj komt als er iets veranderd. En vooral dat er met RESPECT met je wordt omgegaan. Met een groepsgesprek zal ik eens iets naar voren gooien. Bedankt.

Dat is inderdaad wel klote Wij hebben hier elke dag overleg en wijzigingen in het dagprogramma/ verpleegplan worden daar ingebracht en op de mail gezet. Hierdoor is iedereen op de afdeling waar ik werk wel goed op de hoogte. Hoewel parttimers wel eens heel veel informatie (wijzigingen) door krijgen waardoor ik me kan voorstellen dat het mogelijk is dat ze een nieuw gemaakte afspraak kunnen vergeten.
Als je tegen de verpleegkundige of begeleider zegt dat afspraken veranderd zijn, nemen ze dan wel de moeite het na te zoeken of er op terug te komen? Als je onrespectvol bejegend wordt kun je altijd naar de pvp stappen.. Maar misschien is de cultuur op de afdeling waar je verblijft ook wel 'open' en 'veilig' genoeg om het zelf tegen die personen te zeggen?! Of een combinatie van ^ ?

Wat medicatie betreft; dat is wel erg slordig als er na een dubbelcheck nog steeds fouten inzitten? Of gaat dit om andere dingen als medicijnen die op zijn, verkeerd gewijzigd worden?? Wanneer er grove fouten gemaakt zijn/ worden, kun je ook een klacht indienen.

Trouwens, ik bedoelde ook 'groepsgespek' ipv 'huiskamergesprek' maar op het moment dat ik het bericht typte hadden we het net over de huiskamer

[~~dolce~~]

Hoi,
Ik ben een jaar opgenomen geweest in een kliniek, en deze week is mijn laatste week en dus mijn afscheid..

Ik denk dat er overal wel fouten gemaakt worden, daarmee wil ik niks goed praten maar t gebeurd.
ik vind echter wel dat als iets echt te ver gaat, je de pvp'er (patient vertrouwens persoon) moet/kan inschakelen. Zo hebben wij dat ook gedaan vanwege het gedrag van een therapeut naar ons toe.
Wij werden teveel gedwongen tot dingen (gesprekken met ouders) anders moest je maar weg etc.
Wij hadden geen eigen inbreng meer etc. Dit ging te ver en was slecht voor de behandeling. We hebben de pvp'er ingeschakeld en er is werk van gemaakt. De therapeut is minder gaan werken en er is een groepsgesprek met haar geweest. Dit heeft zeker geholpen en nu is het voor beide partijen weer prettig werken.

Verder heb ik ook wel veel fouten gezien, inderdaad medicatie vergeten of inderdaad dat andere socio's de afspraken die gemaakt zijn niet weten.. erg vervelend maar ach, t was te doen.

Wij hadden wel altijd een vergadering met alle clienten en personeel over de gang van zaken op de afdeling etc, alles was daar bespreekbaar,d ast was wel heel prettig.

[Sade]

Nope, ga binnenkort wel beginnen met therapie. Lijkt me interessant om 'later' zelf in de psychiatrie te gaan werken, misschien júist om het te verbeteren...

[Mienke]

Hoi,

ik zag toevallig deze topic en daar moest ik wel op reageren. Toevallig heb ik een tijd terug ook intern opgenomen gezeten een jeugd-psychiatrische instelling in Amersfoort. 3 á 4 maanden op de crisis/gesloten afdeling en ruim een jaar op de behandelafdeling. Daarna heb ik ook nog een jaar in een RIBW (beschermd wonen)gezeten.

Mijn ervaring leert dat het best goed is om je op de korte termijn even op te beuren, maar dat het echt niet langer moet duren dan nodig is. Voordat ik opgenomen werd, was ik wel depressief door mijn thuissituatie, maar ik had altijd discipline, was bewust van mijn eigen kunnen en ik deed altijd mijn best.

Wat mij is opgevallen aan de psychiatrie, is dat mensen je veel te zielig vinden. Ze proberen je op te beuren, maar ze maken een watje van je. De tijd in Amersfoort was geweldig, ik had veel lol en leek meer op vakantie dan op een instelling. Het RIBW was geweldig, het meest luxueuze huis, midden in de stad en bijna geen begeleiding.
Maar ik heb zoveel mensen leren kennen die juist daardoor in het echte leven niet meer verder komen. Zij vinden het allemaal wel best zo: lekker genieten van hun slachtofferrolletje, lekker profiteren van een uitkering en nog gratis eten en drinken en leven in een villa ook nog!

Belachelijk hoe dat tegenwoordig geregeld is... Onze opa's en oma's die zo hard gewerkt hebben, kunnen amper terecht bij de Thuiszorg, en een stel debielen die zichzelf geen schop onder hun reet kunnen geven, worden op hun wenken bediend omdat ze zo zielig zijn.

Ik snap niet waarom onze psychiatrie zo geworden is dat het bijna een soort van beloning wordt om daar te zitten. Natuurlijk weet ik uit eigen ervaring hoe moeilijk een verblijf in een instelling kan zijn, maar ik vind niet dat je die mensen moet verwennen. Iedereen is immers zelf verantwoordelijk voor zijn eigen gevoelens.
Een depressie kun je bijvoorbeeld krijgen zonder dat je daar wat aan kan doen. Maar hoe je daar mee omgaat is je eigen keuze. Als je hard genoeg voor jezelf bent, kun je tegen jezelf zeggen dat je niet toe moet geven aan die gevoelens en gewoon iets leuks moet gaan doen. Al die aandacht van al die psychologen zorgt er alleen maar voor dat het loont om "depri" te zijn.

Ik kende meisjes die zichzelf nooit sneden, maar toen ze zagen dat anderen daar aandacht mee kregen, begonnen zij ook ineens met automutilatie. En het stomme is: dat helpt blijkbaar ook nog.

Ik ben voor de rest geen fan van Amerika, maar als ik bijvoorbeeld "van Etter tot Engel" zie, is dat veel beter in mijn opinie. Niets geen medelijden en extra aandacht. Gewoon een schop onder je kont en keihard werken voor je eigen geluk. Geen luxe en dingen die je niet nodig hebt maar terug tot niets. Op die manier wil je tenminste werken voor een beter leven. Hard leren werken in plaats van leren lui te zijn.

Geen mensen die je leren hoe je kan leven met je "ziekte" en zeggen dat je sommige dingen niet aankan en je dromen moet laten varen, maar mensen die je leren hoe je je "ziekte" kan overwinnen en hoe je het meeste kan bereiken. Geen grenzen stellen, maar juist gebruik maken van die extra ervaringen om verder te komen dan wie dan ook.

Ik woon nu al 2 jaar zelf op kamers, terwijl alle mensen die ik zo ongeveer ken nog steeds aan het aanmodderen zijn. Mensen met best veel mogelijkheden, maar die het nog niet aandurven om na zoveel jaar de psychiatrie vaarwel te zeggen en dus stil blijven staan en steeds banger worden om de "echte wereld" in te stappen zonder medicijnen en zonder RIBW-villa.

Pas dus vooral erg op jullie zelf en zorg dat je niet geïnstitutionaliseerd raakt en afhankelijk wordt van psychologen en medicijnen e.d. Het duurt langer om daar vanaf te komen dan om jezelf op orde te krijgen.

Waarom ga je ook niet op kamers? Dat leer je snel genoeg. Maar sluit jezelf vooral niet op in een huis met mensen met net zoveel (of meer) problemen als jij. Het doet je even voelen alsof je je niet minder hoeft te voelen dan de rest (omdat ze hetzelfde zijn), maar later vrees je iedereen die "gewoon" is, omdat je je dan een gestoorde voelt. Alleen al omdat je moet uitleggen op school waar je woont, waarom en hoe dat zo gekomen is. Geloof me, je gaat door een hel als je dat gebeurd.

Meng je met de "gewone" mensen. Zij kunnen je nieuwe dingen leren. Mensen met dezelfde stoornis als jij kunnen je enkel leren wat je al weet.

[ScheleKameel]

Mienke schreef op 15-08-2006 @ 20:44 :
Hoi,

ik zag toevallig deze topic en daar moest ik wel op reageren. Toevallig heb ik een tijd terug ook intern opgenomen gezeten een jeugd-psychiatrische instelling in Amersfoort. 3 á 4 maanden op de crisis/gesloten afdeling en ruim een jaar op de behandelafdeling. Daarna heb ik ook nog een jaar in een RIBW (beschermd wonen)gezeten.

Mijn ervaring leert dat het best goed is om je op de korte termijn even op te beuren, maar dat het echt niet langer moet duren dan nodig is. Voordat ik opgenomen werd, was ik wel depressief door mijn thuissituatie, maar ik had altijd discipline, was bewust van mijn eigen kunnen en ik deed altijd mijn best.

Wat mij is opgevallen aan de psychiatrie, is dat mensen je veel te zielig vinden. Ze proberen je op te beuren, maar ze maken een watje van je. De tijd in Amersfoort was geweldig, ik had veel lol en leek meer op vakantie dan op een instelling. Het RIBW was geweldig, het meest luxueuze huis, midden in de stad en bijna geen begeleiding.
Maar ik heb zoveel mensen leren kennen die juist daardoor in het echte leven niet meer verder komen. Zij vinden het allemaal wel best zo: lekker genieten van hun slachtofferrolletje, lekker profiteren van een uitkering en nog gratis eten en drinken en leven in een villa ook nog!

Belachelijk hoe dat tegenwoordig geregeld is... Onze opa's en oma's die zo hard gewerkt hebben, kunnen amper terecht bij de Thuiszorg, en een stel debielen die zichzelf geen schop onder hun reet kunnen geven, worden op hun wenken bediend omdat ze zo zielig zijn.

Ik snap niet waarom onze psychiatrie zo geworden is dat het bijna een soort van beloning wordt om daar te zitten. Natuurlijk weet ik uit eigen ervaring hoe moeilijk een verblijf in een instelling kan zijn, maar ik vind niet dat je die mensen moet verwennen. Iedereen is immers zelf verantwoordelijk voor zijn eigen gevoelens.
Een depressie kun je bijvoorbeeld krijgen zonder dat je daar wat aan kan doen. Maar hoe je daar mee omgaat is je eigen keuze. Als je hard genoeg voor jezelf bent, kun je tegen jezelf zeggen dat je niet toe moet geven aan die gevoelens en gewoon iets leuks moet gaan doen. Al die aandacht van al die psychologen zorgt er alleen maar voor dat het loont om "depri" te zijn.

Ik kende meisjes die zichzelf nooit sneden, maar toen ze zagen dat anderen daar aandacht mee kregen, begonnen zij ook ineens met automutilatie. En het stomme is: dat helpt blijkbaar ook nog.

Ik ben voor de rest geen fan van Amerika, maar als ik bijvoorbeeld "van Etter tot Engel" zie, is dat veel beter in mijn opinie. Niets geen medelijden en extra aandacht. Gewoon een schop onder je kont en keihard werken voor je eigen geluk. Geen luxe en dingen die je niet nodig hebt maar terug tot niets. Op die manier wil je tenminste werken voor een beter leven. Hard leren werken in plaats van leren lui te zijn.

Geen mensen die je leren hoe je kan leven met je "ziekte" en zeggen dat je sommige dingen niet aankan en je dromen moet laten varen, maar mensen die je leren hoe je je "ziekte" kan overwinnen en hoe je het meeste kan bereiken. Geen grenzen stellen, maar juist gebruik maken van die extra ervaringen om verder te komen dan wie dan ook.

Ik woon nu al 2 jaar zelf op kamers, terwijl alle mensen die ik zo ongeveer ken nog steeds aan het aanmodderen zijn. Mensen met best veel mogelijkheden, maar die het nog niet aandurven om na zoveel jaar de psychiatrie vaarwel te zeggen en dus stil blijven staan en steeds banger worden om de "echte wereld" in te stappen zonder medicijnen en zonder RIBW-villa.

Pas dus vooral erg op jullie zelf en zorg dat je niet geïnstitutionaliseerd raakt en afhankelijk wordt van psychologen en medicijnen e.d. Het duurt langer om daar vanaf te komen dan om jezelf op orde te krijgen.

Waarom ga je ook niet op kamers? Dat leer je snel genoeg. Maar sluit jezelf vooral niet op in een huis met mensen met net zoveel (of meer) problemen als jij. Het doet je even voelen alsof je je niet minder hoeft te voelen dan de rest (omdat ze hetzelfde zijn), maar later vrees je iedereen die "gewoon" is, omdat je je dan een gestoorde voelt. Alleen al omdat je moet uitleggen op school waar je woont, waarom en hoe dat zo gekomen is. Geloof me, je gaat door een hel als je dat gebeurd.

Meng je met de "gewone" mensen. Zij kunnen je nieuwe dingen leren. Mensen met dezelfde stoornis als jij kunnen je enkel leren wat je al weet.

Kijk, ik kan me heel goed inleven in wat jij probeerd te zeggen, en dat begrijp ik ook. Maar ik denk niet dat het voor iedereen werkt. In mijn instelling word je helemaal niet 'verwend'. Ja als jij een gesprekje met een psycholoog/ psychiater een beloning noemt wel. Maar ik vind dat geen beloning, eerder een hel. Die vieze stinkerds waar je verplicht tegen moet praten. Maar er word genoeg gestraft en onder je kont getrapt. Maar je moet niet vergissen, sommige hier zijn nog maar twaalf! Ze missen alleen hun moeder. Zo'n kind moet toch nog een beetje verwend worden. Maar ik denk dat jouw aanpak ook zeker aan de stoornis/ handicap/ ziekte ligt. Ik, ík ben een autist. En als je mij een schop onder mijn kont geeft en me op kamers stuurt gaat het geheid mis. Ik wéét van mezelf dat ik een angst heb voor iedereen die ik niet ken, dus ik zal nooit meer uit mijn huis komen. Ja als ik 18 ben krijg ik ook een WAJONG uitkering, maar hé dat is nodig. Ze geven die dingen niet voor niets. Ik ben niet in staat om te werken. En zal dat ook niet worden ook. Natuurlijk zie ik ook mensen die liever in de instelling blijven, lekker eten. Weinig school, veel gezelschap om je heen. En het winkelcentrum om de hoek. Wat wil je nog meer. Maar die mensen zal je blijven houden. Maar er zijn zát mensen die de psychiatrie hárd nodig hebben, en ab-so-luut géén schop onder de kont. Mensen die wél lief tegen gedaan moet worden, die beetje bij beetje geleerd moet worden dat je wereld niet eng is. En die je moet hélpen hun problemen te overwinnen.

[~~dolce~~]

Maar er zijn zát mensen die de psychiatrie hárd nodig hebben, en ab-so-luut géén schop onder de kont. En die je moet hélpen hun problemen te overwinnen.

Daar ben ik het helemaal mee eens!

En ik vind ook niet dat je in de psychiatrie verwent wordt, zeker niet in de kliniek waar ik zat. Niet dat het daar heel slecht was, maar gewoon.. absoluut niet luxe ofzo. en vertroeteld werd je ook niet. Je werd er flink aan t werk gezet, om t zo maar te zeggen.
En ik heb inderdaad een wajong uitkering, maar zoals al gezegd werd is deze nodig, en er zullen altijd wel mensen zijn, die profiteren van een uitkering of dergelijke. maar ach, k kan me er niet zo heel druk om maken..

[airplane]

Hoi,

ik word niet echt opgenomen, maar ga op kamertraining. Je leeft dan dus met andere jongeren die om verschillende redenen niet meer thuis kunnen/mogen wonen in een huis met begeleiders die 4 slaapdiensten p.w. hebben.

helaas is hier ook een wachtlijst voor.. ik moet nog minstens 4 mnd wchten.

en er is nog geen tssenoplossing bedacht.. maar in de tussentijd moet de uithuisplaatsing nog aan de kinderrechter worden aangevraagd enzo..mja

heeft 1 van jullie ooit in een crisisopvang gezeten? en hoe gaat dat daar aan toe?

[ScheleKameel]

Ik heb niet in de crisisopvang gezeten. Maar er is wel een crisisopvang in mijn instelling die ik goed ken, ik heb daar overigens wel 2 nachten in de separeer door gebracht toen ik al opgenomen was. Maar hoe gaat het daar er aan toe? Er wordt veel geobserveerd. Sommige jongeren blijven maar héél kort. Enkele dagen, andere weer enkele maanden. En een paar gaan door naar een van de behandelgroepen. Wat ik hoor van die jongeren die naar een behandelgroep gaan dat ze liever nog een tijdje op de crisisgroep bleven. Dus ze hebben het er wel goed. Maar de separeer en de crisis zelf. Ik kan me níet voorstellen dat daar iemand graag zit.

[~~dolce~~]

airplane schreef op 19-08-2006 @ 00:52 :
Hoi,

ik word niet echt opgenomen, maar ga op kamertraining. Je leeft dan dus met andere jongeren die om verschillende redenen niet meer thuis kunnen/mogen wonen in een huis met begeleiders die 4 slaapdiensten p.w. hebben.

helaas is hier ook een wachtlijst voor.. ik moet nog minstens 4 mnd wchten.

en er is nog geen tssenoplossing bedacht.. maar in de tussentijd moet de uithuisplaatsing nog aan de kinderrechter worden aangevraagd enzo..mja

heeft 1 van jullie ooit in een crisisopvang gezeten? en hoe gaat dat daar aan toe?

Ik heb zelfs nooit op de crisis opvang gezeten, maar ken wel veel meiden die daar wel hebben gezeten en ik hoor er veel verhalen over.. De meeste zijn niet zo postitief vooral omdat ze daar zulke strenge regels zouden hebben..
Ik woon zelf op kamertraining, en dat is zeker goed te doen, er zijn wel regels maar die zijn niet streng ofzo..verder l;igt het een beetje aan de groep waar je in komt..

[coopergirl]

airplane schreef op 19-08-2006 @ 00:52 :
Hoi,

ik word niet echt opgenomen, maar ga op kamertraining. Je leeft dan dus met andere jongeren die om verschillende redenen niet meer thuis kunnen/mogen wonen in een huis met begeleiders die 4 slaapdiensten p.w. hebben.

helaas is hier ook een wachtlijst voor.. ik moet nog minstens 4 mnd wchten.

en er is nog geen tssenoplossing bedacht.. maar in de tussentijd moet de uithuisplaatsing nog aan de kinderrechter worden aangevraagd enzo..mja

heeft 1 van jullie ooit in een crisisopvang gezeten? en hoe gaat dat daar aan toe?

Bij de acute psychiatrie van zwolse poort is heel veel structuur. Verder is daar de afdeling gesloten en moet je er bij binnenkomst (zak)messen e.d. afgegeven. Alles speelt daar af op de afdeling zelf, zoals bijvoorbeeld activiteitentherapie e.d.

Ik ben niet in andere psychiatrische ziekenhuizen geweest dus of het een goed 'standaard' beeld geeft..

airplane schreef op 19-08-2006 @ 00:52 :

heeft 1 van jullie ooit in een crisisopvang gezeten? en hoe gaat dat daar aan toe?

Ik heb een aantal keer op de crisisopvang van de psychiatire van een algemeen ziekenhuis (PAAZ) gezeten. Het was een gesloten afdeling. Als je binnenkwam werden je spullen doorzocht op dingen waarmee je jezelf misschien pijn kon doen en die werden bewaard waar je er niet bij kon. Het was vooral om tot rust te komen/veilig te zijn, en er was ook weinig programma. Voor de mensen die al wat meer aan konden, kon je bijvoorbeeld naar activiteitentherapie of fitness, onder begeleiding.
Er was ook een crisisafdeling die wel een open afdeling was trouwens.

[Mienke]

ScheleKameel schreef op 18-08-2006 @ 12:12 :
Kijk, ik kan me heel goed inleven in wat jij probeerd te zeggen, en dat begrijp ik ook. Maar ik denk niet dat het voor iedereen werkt. In mijn instelling word je helemaal niet 'verwend'. Ja als jij een gesprekje met een psycholoog/ psychiater een beloning noemt wel. Maar ik vind dat geen beloning, eerder een hel. Die vieze stinkerds waar je verplicht tegen moet praten. Maar er word genoeg gestraft en onder je kont getrapt. Maar je moet niet vergissen, sommige hier zijn nog maar twaalf! Ze missen alleen hun moeder. Zo'n kind moet toch nog een beetje verwend worden. Maar ik denk dat jouw aanpak ook zeker aan de stoornis/ handicap/ ziekte ligt. Ik, ík ben een autist. En als je mij een schop onder mijn kont geeft en me op kamers stuurt gaat het geheid mis. Ik wéét van mezelf dat ik een angst heb voor iedereen die ik niet ken, dus ik zal nooit meer uit mijn huis komen. Ja als ik 18 ben krijg ik ook een WAJONG uitkering, maar hé dat is nodig. Ze geven die dingen niet voor niets. Ik ben niet in staat om te werken. En zal dat ook niet worden ook. Natuurlijk zie ik ook mensen die liever in de instelling blijven, lekker eten. Weinig school, veel gezelschap om je heen. En het winkelcentrum om de hoek. Wat wil je nog meer. Maar die mensen zal je blijven houden. Maar er zijn zát mensen die de psychiatrie hárd nodig hebben, en ab-so-luut géén schop onder de kont. Mensen die wél lief tegen gedaan moet worden, die beetje bij beetje geleerd moet worden dat je wereld niet eng is. En die je moet hélpen hun problemen te overwinnen.

Beste Schele Kameel,

Je zegt dat je een autist bent, dat je waarschijnlijk nooit zal kunnen werken en dat je de psychiatrie hard nodig hebt omdat je anders niet meer onder de mensen komt. Dat is nu juist precies wat ik bedoel. Wie heeft jou gezegd dat je autist bent en daardoor waarschijnlijk nooit aan het werk komt? Dat is toch belachelijk... Toevallig heb ik zelf ook een "stoornis in het autistisch spectrum", de ene psycholoog zegt Asperger, de andere zegt PDD-nos. Ook ik heb heel veel moeite met contacten met mensen leggen. Maar dat hoeft toch niet je hele leven te beïnvloeden op de manier dat jij waarschijnlijk nooit aan het werk komt? Heb je nooit gehoord dat de meest geniale mannen (zoals Einstein bijvoorbeeld) waarschijnlijk ook autist waren? Die man kon zich maanden achtereen opsluiten in zijn kamertje om te zitten broeien op de meest geniale gedachten.
Al die vervelende hokjes en naamgevingen! Je moet niet zeggen ik ben een autist en daarom kan ik niets. Je moet dat hele stomme hokje aan de kant zetten en tegen jezelf zeggen dat alle mogelijkheden nog open liggen.

Met verwennen bedoelde ik niet alleen luxe, geld en lekker eten. Van lekker eten was sowieso geen sprake, maar de rest was meer symbolisch. De onderliggende gedachte is dus ook dat je "lui" gemaakt wordt. Hiermee zal ik vast ook een heleboel commentaar krijgen, maar toch zet ik het maar neer. Mensen gaan zichzelf steeds meer patiënt voelen. Je gaat na al die gesprekken met goedbedoelde raad toch een beetje onbewust jezelf nog eens extra in dat hokje drukken. Helemaal als je van tevoren niet wist wat er aan de hand was, dan ben je gewoon hongerig naar een naampje, zodat je weet dat je niet de enige bent.
Als dat eenmaal gebeurd is, komt het aanpassingsproces. Deels van jezelf, maar grotendeels van de groepsleiding: "Ow, zij heeft PDD-nos, zij mag als ze wil ook wel alleen naar PMT, dat maakt het wat makkelijker" "Ow, hij heeft een dwangneurose, laat hem nog maar even onder de douche staan, want het is al zo moeilijk".
Word wakker, beste therapeuten, in de echte wereld gaat het ook niet zo! Daar laten de mensen je links liggen als je niet voor jezelf vecht. Je leert als het ware dat mensen toch wel rekening met je houden. Je krijgt gezinsgesprekken zodat je familie zich aan kan passen, al je groepsgenoten moeten zich aanpassen aan jou (en jij ook aan hen), en je gaat zelfs naar zo'n zielig schooltje waar je niet hoger dan mavo kan doen, omdat dat teveel stress met zich mee kan brengen. En als je niet mee wilt werken met een les die toch nergens op slaat? Dan ga je maar even buiten afkoelen onder genot van een sigaret... Nee, dat vind ik erg...

Of in het RIBW: Je wil een normaal leven en neemt daarom één keer in de zoveel tijd een vriendin mee van school om nog even wat te drinken en te eten. Wordt je huisgenoot verliefd op haar en zij wil hem (natuurlijk) niet, wijst hem zachtjes af en mag die vriendin van de begeleiding niet meer komen omdat hij nu zo zielig is en ik me maar wat aan moet passen bij hem... Ahum, lijkt me niet dat iemand in het normale leven dit ook ooit zal doen, dus niet zo zeuren. Get over it. Wen maar aan het harde leven.

Als je altijd zo behandeld wordt, is het logisch dat je geen contacten kunt leggen met andere mensen, want die hebben simpelweg geen zin om zich aan te passen zoals je gewend bent. Dat is geen verwijt naar jou, dat is enkel zelfreflectie.
Je moet niet leven met een label en zeggen dat je dingen niet kunt, alleen omdat dat je verteld is door een paar mensen met diploma. Je moet zorgen dat je zelf groeit en daar de kracht uit putten.

Lastig allemaal.

Ik denk dat het belangrijk is voor mensen in een instelling om te beseffen dat hoe penibel de situatie ook is, je het toch met je behandellaars zou moeten doen voor een bepaalde periode. Trappen tegen de begeleiding heeft uiteindelijk niet veel zin omdat zou nu eenmaal een gunstigere machtspositie hebben danjij hebt.

Het idee dat jij ze altijd nodig zal hebben is in veel gevallen onzin. De psychiatrie heeft indirect belang bij een langere opname zonder veels te veel geldelijke investeringen. Zoalng zij de behandeling kunnen verantwoorden naar de zorgverzekeraars zullen zij het geld krijgen. 3 jaar behandeling is bij een efficiënte behandelmethode niet noodzakelijk en vaak is alleen al 'wonen in de instelling' een belemmering voor het functioneren.

Voor de theoretische onderbouwing kun je evt 'Naissance de la clinique'proberne te lezen van Michel Foucault. Dat gaat over de instelling. Ik vrees dat je echter op zoek moet gaan naar de Engelse vertaling aangezien de Nederlandse al een jaar of 5 OOP is.

Tip: Probeer positief naar de toekomst te blijven kijken> Zie de tijd in de instelling (in jouw geval bij het LKH) als een investering in je persoonlijke ontwikkeling.

Veel succes!

[ScheleKameel]

Mienke schreef op 21-08-2006 @ 17:42 :
Beste Schele Kameel,

Je zegt dat je een autist bent, dat je waarschijnlijk nooit zal kunnen werken en dat je de psychiatrie hard nodig hebt omdat je anders niet meer onder de mensen komt. Dat is nu juist precies wat ik bedoel. Wie heeft jou gezegd dat je autist bent en daardoor waarschijnlijk nooit aan het werk komt? Dat is toch belachelijk... Toevallig heb ik zelf ook een "stoornis in het autistisch spectrum", de ene psycholoog zegt Asperger, de andere zegt PDD-nos. Ook ik heb heel veel moeite met contacten met mensen leggen. Maar dat hoeft toch niet je hele leven te beïnvloeden op de manier dat jij waarschijnlijk nooit aan het werk komt? Heb je nooit gehoord dat de meest geniale mannen (zoals Einstein bijvoorbeeld) waarschijnlijk ook autist waren? Die man kon zich maanden achtereen opsluiten in zijn kamertje om te zitten broeien op de meest geniale gedachten.
Al die vervelende hokjes en naamgevingen! Je moet niet zeggen ik ben een autist en daarom kan ik niets. Je moet dat hele stomme hokje aan de kant zetten en tegen jezelf zeggen dat alle mogelijkheden nog open liggen.

Met verwennen bedoelde ik niet alleen luxe, geld en lekker eten. Van lekker eten was sowieso geen sprake, maar de rest was meer symbolisch. De onderliggende gedachte is dus ook dat je "lui" gemaakt wordt. Hiermee zal ik vast ook een heleboel commentaar krijgen, maar toch zet ik het maar neer. Mensen gaan zichzelf steeds meer patiënt voelen. Je gaat na al die gesprekken met goedbedoelde raad toch een beetje onbewust jezelf nog eens extra in dat hokje drukken. Helemaal als je van tevoren niet wist wat er aan de hand was, dan ben je gewoon hongerig naar een naampje, zodat je weet dat je niet de enige bent.
Als dat eenmaal gebeurd is, komt het aanpassingsproces. Deels van jezelf, maar grotendeels van de groepsleiding: "Ow, zij heeft PDD-nos, zij mag als ze wil ook wel alleen naar PMT, dat maakt het wat makkelijker" "Ow, hij heeft een dwangneurose, laat hem nog maar even onder de douche staan, want het is al zo moeilijk".
Word wakker, beste therapeuten, in de echte wereld gaat het ook niet zo! Daar laten de mensen je links liggen als je niet voor jezelf vecht. Je leert als het ware dat mensen toch wel rekening met je houden. Je krijgt gezinsgesprekken zodat je familie zich aan kan passen, al je groepsgenoten moeten zich aanpassen aan jou (en jij ook aan hen), en je gaat zelfs naar zo'n zielig schooltje waar je niet hoger dan mavo kan doen, omdat dat teveel stress met zich mee kan brengen. En als je niet mee wilt werken met een les die toch nergens op slaat? Dan ga je maar even buiten afkoelen onder genot van een sigaret... Nee, dat vind ik erg...

Of in het RIBW: Je wil een normaal leven en neemt daarom één keer in de zoveel tijd een vriendin mee van school om nog even wat te drinken en te eten. Wordt je huisgenoot verliefd op haar en zij wil hem (natuurlijk) niet, wijst hem zachtjes af en mag die vriendin van de begeleiding niet meer komen omdat hij nu zo zielig is en ik me maar wat aan moet passen bij hem... Ahum, lijkt me niet dat iemand in het normale leven dit ook ooit zal doen, dus niet zo zeuren. Get over it. Wen maar aan het harde leven.

Als je altijd zo behandeld wordt, is het logisch dat je geen contacten kunt leggen met andere mensen, want die hebben simpelweg geen zin om zich aan te passen zoals je gewend bent. Dat is geen verwijt naar jou, dat is enkel zelfreflectie.
Je moet niet leven met een label en zeggen dat je dingen niet kunt, alleen omdat dat je verteld is door een paar mensen met diploma. Je moet zorgen dat je zelf groeit en daar de kracht uit putten.

Toevallig heeft níemand mij recht toe gezegd dat ik niet kan werken, maar ik weet van mijzelf dat ik niet mijn huis uit kom als ik alleen woon. Ik ben liever dood dan dat ik 1 winkel in moet. Niet iedere autist is hetzelfde. Maar ik, ik heb ontzettende angst naar alles toe wat ik niet ken en waar ik vreemde mensen tegen zou kúnnen komen. Misschien is er ergens een heel veilige werkplek, en daar ben ik ook best toe bereid. Maar, de komende jaren ben ik daar zéker nog NIET klaar voor. Dan kan jij zeggen dat het onzin is en dat zulke mensen een schop onder de kont moeten krijgen, maar dat vind ík onzin. En over dat schooltje, je hebt hier 2 scholen, de grote school die samen zit met de justitie afdeling, en de psychiatrie afdeling, daar werk je 5,5 uur aan school, en goed. Maar ik zit inderdaad in het 'anti stress' schooltje, de interne klas. Dat zit op ons terrein dat is een klas met 2 tot 4 leerlingen waar je maar 3 uur per dag school krijgt waar je voornamelijk dingen doet die níks met school te maken hebben. Maar hé dat is góed voor mij. Je kan wel zeggen dat ik weeer een schop onder mijn kont moet krijgen, maar jij snapt het niet. Ik moet géén schop onder mijn kont krijgen, want dan raak ik psychotisch, door de war en depressief. Dan beland ik weer in de time out en separeer. En als jij dat niet snapt, dan.. snap je het maar lekker NIET.