Poezie - interpretatie

[lisa_verbeek]

De drievoudige dood
Eerst sterven we in het vlees. Onder de grond
Valt ons lichaam langzaam uiteen. ’t Moet in de
Aarde allengs zich tot aarde weer ontbinden
Die zonder teken men niet wedervond.

Dan sterven we in het hart van wie ons minden.
Lang leefden we daar nog, maar als een wond.
’t Geneest, en eindelijk is het weer gezond:
Ook in dat hart zijn wij niet meer te vinden.

Ten slotte sterven wij in hun herdenken:
Het derde, laatste, koudste graf sluit dicht.
Soms, bij een afscheid, blijft nog even wenken
Een witte hand. Ver weg. Dan uit ’t gezicht.
Men ziet niet wat achter de wegbocht ligt-
Zo deinzen we uit hun blinde lege denken.

In de eerste strofe van het gedicht wordt verteld dat eerst ons lichaam sterft. Het vlees van ons lichaam zal langzaam uiteenvallen en vergaan wanneer we met onze kist onder de grond verdwijnen. Het zal in de aarde worden opgenomen en zal weer als gewone aarde terugkomen, maar dan zijn we niet meer herkenbaar voor onze naasten.

In de tweede strofe wordt verteld hoe we verdwijnen uit het hart van onze naasten. Lang krijg je daar nog een plaatsje wat eigenlijk best pijn doet bij diegene, het is gemis. Als het missen overgaat zal het hart niet meer pijn doen en wordt het plaatsje snel overgenomen door een ander. Zo zijn we snel uit iemands hart verdwenen.

In de laatste strofe wordt verteld hoe we verdwijnen uit de gedachten van onze naasten. De laatste fase van het rouwproces is aangebroken, iedereen is bijna de dode persoon vergeten. Het laatste plekje waarin ze nog aan je denken sluit ook. Soms wordt er nog bij het graf gekeken, maar vaak komt men niet meer terug. Oftewel iedereen is hun overleden dierbare vergeten….

Dit is mijn interpretatie, maar kunnen jullie misschien veklaren waarom het 'Een witte hand' is. En 'Men ziet niet wat achter de wegbocht ligt-' , heb ik dat goed verklaard, of ligt er nog een diepere betekenis achter.