[Verhalenwedstrijd] Vuur

[flyaway]

Vuur

De Keizerlijke stad brandde. Uit duizenden daken schoten de vlammen omhoog. De geur van brandend hout, teer en menselijke vlees dreef over de stad. Op het Keizerlijke Plein van de Eeuwige Orde waren honderden brandweermannen bezig het vuur in bedwang te houden. Zelfs van grote afstand viel te zien hoe hopeloos de strijd was die zij leverden. De brand was te gretig, de huizen te dicht naar het Keizerlijke hek gebouwd en de tuin van de keizer simpelweg te vol met kurkdroge bomen.
Hij schraapte zijn keel. De hitte had zijn mond te veel gedroogd. Zelfs boven op de stadsmuur was de hitte verschrikkelijk. Mensen die konden, vluchtte de stad uit. Grote groepen wanhopige wezens die schaapachtig achter elkaar aan liepen. Weg van de vuurzee die zich meester had gemaakt van alles wat hen lief was. Hij wist dat hij ook zou gaan, als hij dat kon. Die hoop moest wachten: hij had werk te doen.
Behoedzaam zoekend naar steun, liep hij de stenen trap naar beneden af. De straat was nu leeg. Wie kon, was al vertrokken. Er lagen een aantal lichamen in de straat. Hij wist dat de meeste mensen stikten in het vuur. Nadat de lucht uit hun longen was gezogen, verkoolden de lichamen en geen spoor van misdaad zou worden herkend. Deze onfortuinlijke zielen waren niet gestikt. De diepe, gapende wonden in hun torso waren duidelijk niet het werk van een brand. Een van hen had zijn hand uitgestrekt naar een smal zwaard dat op de grond lag. De pijnlijke kromming van zijn vingers liet zien hoe hij zijn laatste momenten had besteed. Zijn afgehakte hoofd lag een halve meter verder.
Langzaam lopend en voortdurend om zich heen kijkend, benaderde hij het lijk. Het was Terry met de Vlugge Vingers. Een van de hulpjes van de Witte Raaf. Terry was een lafaard geweest. Als er werk gedaan moest worden haalde hij er altijd een ander voor. Vaak kleine jongetjes met weinig benul die hij de gevaarlijkste opdrachten gaf. Als ze het overleefden, betaalde hij ze slechts met misdaden die het verstand te boven gingen. Dat hij de bescherming had van de Witte Raaf was altijd zijn redding geweest. Zonder die bescherming was zijn leven voorbij. Zijn zwaard had hij niet meer nodig.
Met het wapen in zijn hand, liep hij verder. Diep van binnen knaagde het aan zijn ziel dat het allemaal zijn schuld was geweest. Het was Schurftige Maks die hem had ingehuurd. De opdracht was simpel: vermoord Jennifer, de nieuwe hoer van Kasper. Wel op het moment dat Kasper er niet bij was. Iedereen wist echter dat Kasper elke ochtend trouw ging bidden naar de Keizerlijke goden. Voor al zijn fouten was de Dievenmeester een vroom man.
Dus die ochtend had hij buiten gewacht totdat Kasper het bordeel had verlaten en was naar boven geklommen naar de kamer van Jennifer. De hoerenmadam had hij omgekocht voor een zilverling en de andere dames hadden niet naar hem omgekeken. Zonder twijfel had hij de nieuwe, luxe kamer gevonden die Kasper altijd huurde en was naar binnen gegaan. Jennifer stelde niet teleur en zette alles in de strijd om hem te doden. Hoewel ze compleet bloot was, had ze een verborgen dolk getrokken en hem aangevallen. Toen ze ontwapend en bloedend aan haar rechter arm op de grond lag, had ze hem proberen te verleiden. Met haar blauwe ogen, blonde haren en witte huid had ze gekreund en gespeeld. Hij wist waarom ze het deed: ze had geen andere wapen over. De kamer was dicht, het raam nog op slot en ze had geen wapens meer. Hij had de grote aderen in haar liezen doorgesneden en de kamer verlaten.
Dat was zijn grootste fout geweest. Hij had de principes waarmee hij altijd werkte verloochend om dat mooie lichaam te sparen. Als huurmoordenaar hield je je aan je eigen stijl. Ging dat niet, dan werd het een snelle, simpele dood. Een steek door het hart of een mes over de keel. De liezen doorsnijden was dé tactiek van de Witte Raaf.
Zo gebeurde het dat de grote spanning tussen de drie grote dievengildes plotseling tot een uitbasting van geweld verging. Mannen, vrouwen en kinderen van alle leeftijden gingen elkaar te lijf met dolken en ploertendoders. Uiteindelijk mengde de stadswacht zich er in. Het bloedbad had de hele dag geduurd. Nu waren er maar weinigen over. Hier en daar zag hij nog een angstige blik uit een steegje. Ze wisten wie hij was en ze lieten hem met rust.
“Donkere Sam,” zei een stem. “Je hebt lef om nog hier in de stad te zijn. Je bent niet bepaald populair.”
Hij draaide zich om en zag Molly staan. Ze was precies de vrouw die je verwachtte bij haar naam: lang van stuk, grote borsten, rood haar en een rond gezicht. Haar jurk was op vele plaatsen gescheurd en liet weinig meer aan de verbeelding over. In haar handen hield ze twee grote messen. Het zag er belachelijk uit, behalve als je wist dat Molly de dochter van een slager was. Daarnaast was ze een uitstekend chirurgijn en wist ze opvallend veel van geneesmiddelen en vergif. Dat maakte haar zijn favoriete vrouw van de stad. Voor hem was ze zelfs bereid haar benen te spreiden. Alles voor zijn eigen prijs, natuurlijk.
“Ik kan me niet voorstellen waarom.” Hij stapte het steegje in waar Molly stond en gaf haar een zoen. Ze grinnikte en gaf hem een korte zoen terug. Het deed hem altijd herinneren aan honden die elkaar besnuffelen als ze elkaar tegen kwamen. Controleer eerst of alles nog in orde is.
“Alleen de Witte Raaf is nog over,” zei Molly.
Dat was waar. Hoewel hij de hoerenmadam had omgekocht, had het Kasper maar een uur gekost om hem op de hielen te zitten. De man hield er altijd meerdere hoeren op na, maar het was een kwestie van eer dat er een dood was. Sam had hem recht in het pad van een aantal Witte Raven gebracht. Buiten zijn eigen gebied en zonder zijn beschermers, was Kasper aan stukken gehakt. Nog een uur later had de bende van Kasper een verwoede aanval ingezet op de Rode Roos. Dit was een bordeel dat diende als hoofdkwartier van de Witte Raaf. De hoeren en dieven hadden hand en tand gevochten, maar ze waren allen afgeslacht. In de afwezigheid van Kaspers bende, had de bende van Maks het café van Kasper aangevallen. Dit zorgde weer voor een directe tegenaanval van de Witte Raaf op hun hoofdkwartier en zo was de gehele ochtend gevuld met eindeloos geweld.
Het eindresultaat was complete chaos. Wat duidelijk werd, was dat Maks het er niet levend vanaf had gebracht. “Ja. Hij leeft nog,” antwoordde Sam.
“Ik wil meedoen,” zei Molly.
“Meedoen?”
“Het is duidelijk: jij gaaf de Witte Raaf doden en deze stad overnemen.” Ze lachte hartelijk. “Weet je waar hij is?”
“Niet ver weg,” zei Sam, voorzichtig zijn zwaard testend. Je kon zeggen van Terry wat je wilde: zijn zwaard was scherp. “Kom mee.”

Het kostte ze niet lang om de Witte Raaf te vinden. Hij stond midden op een klein marktpleintje. Om hem heen lagen de lijken van vijfentwintig dieven. Sam merkte dat hij de meeste van hen goed had gekend. Nu slechts stond naar de Witte Raaf nog twee lijfwachten. De een was Eenhand Olivier, een bekwaam zwaardvechter die vele duels op zijn naam had geschreven. Naast hem stond ‘Kop’. Kop was een beer van een vent die meestal een grote bijl of zijn vuisten gebruikte om mensen te doden. Olivier was gewond aan zijn zwaardarm en deze hing bijna doelloos aan zijn zij.
De Witte Raaf was nog niet gewond. Hij had het leven van zijn manschappen opgeofferd om zelf levend uit de strijd gekomen en tot zover was dat geslaagd. Zelfverdediging was dan ook niet een waarschijnlijke vaardigheid van de oude man. Zijn leeftijd gaf wel aan hoe veel venijn de man bezat: veel dieven haalden de dertig niet. Sam wist dat hij moest uitkijken: hij zou niet de eerste vaardige jongeman zijn die door verraad om het leven kwam.
“Olivier, ga maar weg,” zei Sam. “Ik ga geen goede man doden die zich toch niet kan verdedigen.”
Hierop keek de lijfwacht schuin over zijn gewonde schouder naar de Witte Raaf, die hem toeknikte. Het was overduidelijk dat de zwaardvechter een gevecht niet zou overleven en later iemand van veel meer nut kon zijn. Olivier liet zijn geliefde zwaard liggen en liep langzaam uit de weg. Kop stond zoals gewoonlijk koppig in de weg. Sam had gehoopt dat het blokhoofd ondertussen een aantal centimeters aan de bovenkant was verloren, maar de hoop was tevergeefs.
“Was dit de hele tijd al je plan? De drie bendes van Keizerstede elkaar laten uitmoorden? Of is dit simpelweg de mogelijkheid die je ziet en grijpt?” vroeg de Witte Raaf.
“Noem het onverwachte voorspoed,” antwoordde Sam
“Je bent alleen maar een huurmoordenaar,” sprak de Witte Raaf. Hij pakte Oliviers zwaard van de grond. “Je krijgt misschien iedereen dood, maar een dievengilde opzetten is heel wat anders. Het is jammer dat ik je nooit heb kunnen overhalen om voor mij te werken. Kop, pak hem!”
Kop liet zich dit geen tweede keer zeggen en rende op Sam af. Sam was er klaar voor. Terwijl de bijl met grote snelheid naar zijn hoofd kwam, dook hij opzij. Kop was sneller dan je verwachtte en terwijl hij wegdook trof een linkervuist zijn kaak. Hij had dit eerder gezien en haalde uit met zijn zwaard. Hoewel het bloed uit zijn eigen mond spoot, hoorde hij Kop vloeken van woede. Half duizelig keek Sam naar Kops arm. Er zat een diepe, hevig bloedende snee in de arm. Die ging Kop niet meer gebruiken.
Toch kon de bruut niet anders dan nogmaals aanvallen. Sam had er op gerekend dat hij die vechtstijl kon uitbuiten. Hij ontweek katachtig de volgende wilde slag en landde hard op zijn kont. Weer had hij met zijn zwaard een wond gemaakt in Kops lichaam. Zijn kracht en gewicht keerde zich tegen hem en hij zakte door zijn gewonde been heen. Dit keer krabbelde Sam snel overeind. Bijna achterloos haalde hij zijn zwaard over de man zijn keel heen. Hij zeeg gorgelend in zijn eigen bloed ineen.
De Witte Raaf wachtte niet af en viel aan. In tegenstelling tot Kop gebruikte hij techniek. Hij vocht met een lange dolk en het zwaard van Olivier. Hoewel zijn leeftijd hem langzaam maakte, was zijn techniek vloeiend en effectief. Sam merkte dat de koppijn erger begon te worden en hij zich soms maar moeilijk kon concentreren op de verschillende slagen die zijn kant op kwamen. Hij had het nooit verwacht, maar plotseling voelde hij een scherpe pijn in zijn borst. De dolk had hem licht geraakt. Die pijn moest hij nu negeren, want weer kwam de Witte Raaf met snelle bewegingen dichterbij. Sam stapte verder en verder terug.
Na nogmaals vier stappen stond Sam plotseling met zijn rug tegen een muur. Hij kon niet meer uitwijken en moest de slagen van de Witte Raaf een voor een pareren. Zijn tegenstander scoorde nog twee snelle halen over zijn huid, maar geen van de wonden zou hem doden. Het verzet wat hij bood was effectief en hij wist ook dat de Raaf dit niet lang kon volhouden. Nogmaals dreef hij de punt van zijn tegenstander weg van zijn lichaam en hoorde het metaal langs de muur schrapen.
De opening was er maar kort en de ruimte was klein. Sam aarzelde niet. Hij draaide zijn pols weg van zijn blokkering. De Raaf verwachtte een riposte en zou zich hier voor opstellen. In plaats daarvan draaide hij zijn zwaard door en bracht met kracht zijn elleboog omhoog in de kaak van de Witte Raaf. Deze wist de slag net te ontwijken, maar was te laat voor de gebalde vuist die de slag volgde. Krakend brak de grote haakneus van de Witte Raaf en bloed spoot uit de wonde. De oude man stapte terug, zijn zwaard uit positie.
Sam stapte in zijn slag en haalde uit. Zijn richting was goed, maar de afstand te kort. Slechts een grote scheur in de stof liet zien hoe dichtbij hij was gekomen. Een tweede slag werd wanhopig gepareerd en de derde slag trof hem op zijn linker hand. Nu waren ze beiden gewond, maar Sam voelde hoe zijn wond volledig stopte met pijn doen. Niet alleen stopte de pijn, maar ook het gevoel in zijn ribben. Toen het gevoel in zijn nek en uiteindelijk voelde hij hoe zijn geest begon weg te zakken.
Hij vocht tegen het gevoel, maar het gif werkte snel en goed. Eerst viel hij, toen kon hij niet meer bewegen. Net voor hij het bewustzijn verloor, voelde hij heet bloed over zijn gezicht stromen. Achter de Witte Raaf stond Molly. Ze had haar vleesmes door het hart van de Witte Raaf gestoken. Met zijn laatste ademteug zag Sam dat de Witte Raaf op hem viel.
De volgende dag zaten ze met z’n drieën in de kleine herberg bij de markt. Wonder boven wonder had de herberg het overleefd. De perfecte plek om opnieuw te beginnen. Het hoofd van de Witte Raaf hing aan de buitendeur als uitnodiging voor hen die de onderwereld kende. Tot zijn verbazing was Sam hier wakker geworden een paar uur na het gevecht. Molly had zijn leven gespaard en hem zelf gered. Toen hij bijkwam zei ze dat ze er nog niet klaar voor was om zelf de touwtjes in handen te hebben. Sam moest haar daar gelijk in geven.
Olivier had het ook overleefd en was aan de beterende hand. Zonder meester om te dienen had zich aangesloten bij hem. Sam was blij dat hij kon vertrouwen op een solide krijger als Olivier. De stadswacht was bezig om was er over was van de stad te ontdoen van lijken. De mensen zouden snel weer wederkeren.
“Wat nu, baas?” vroeg Olivier.
“Er ligt nog veel gesmolten goud in de stad,” antwoordde Sam. “Goud dat eigenlijk voor het oprapen ligt. Rondsel de mannen. Er is werk te doen.”