Bladblazer

[Em.]

Dit is eigenlijk iets dat net niet op DoP past en ook niet helemaal ideaal hier. Het is iets tussen proza en poëzie in, het heeft geen verhaallijn, maar ook geen afgebroken regels en teveel woorden om een gedicht te zijn. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden/of jullie het überhaupt iets vinden. Ik schrijf dit soort dingen meestal vanuit een random gedachtestroom om later bruikbare stukken om te schrijven tot gedichten, als meteen een gedicht schrijven niet werkt. Alleen dit kreeg ik niet meer echt tot een gedicht, vandaar.

Bladblazer

Dit eindeloze. Dat het jeukt. Dat de dagen langzaam over de horizon omhoog krabbelen terwijl de nachten vervagen, de zon die zichzelf in het glas van de gebouwen vangt en vanuit alle hoeken in je ogen brandt. Binnen dit de lijnen, de straten, de hoeken. Het mos dat zich tussen de tegels vecht om er dan een dood te sterven. De bladblazers die met slepende stappen de herfst de weg af, de stoep op blazen.

Op zo’n dag loop ik verder dan normaal, zoek ik een halte verder de tram, wring ik me tussen lijven die niet meer zo excessief zweten en droom ik over liefde. Ik droom met open ogen naar de grond starend over armen en daar de vingertoppen opleggen tot je de spieren onder de huid voelt aanrollen en wegdeinen.

Blauwe ogen. Blauw als de lucht. Een blanke huid, die tevens niet te wit mag zijn. De spieren onder je vingers voelen aanrollen.

In dit alles voedt de sleur zich met de tijd en volgen ogen mijn stappen. Van lokaal tot lokaal, het laminaat op de grond glanst, mijn hakken tikken, mijn schoenen sloffen. Op mijn schouders ligt de afdruk van een arm als ik later de nacht indrink, weer later op een perron ben ik alleen en tel ik mijn stappen tot het eind. De dag verstrijkt. Breekt aan. Ik herinner me armen en mijn vingers tasten in mijn jaszakken naar andere handen.

Als ik over het water staar en zie hoe prachtig blauw deze is - zie je hoe mooi het blauw in het water is? - zou ik je willen aanraken en deze dag willen vervolgen naast jou. Maar je ogen zijn zo anders en je bent het mooist als ik niet naar je kijk.

Je bent een bladblazer die zijn best doet op bladerloze wegen. Je bent de wolk die met een bocht om de zon heenzwenkt. Je bent een helikopter midden op de dag, terwijl je als klein kind dacht dat dat je nooit zou gebeuren, zoveel geluk op één dag, dat je zelfs een echte helikopter ziet. Je bent wat ik niet snap.

[sharonvanl]

wauw! wat een supermooi stukje tekst! haha ik weet niet goed hoe is het anders moet noemen

[Aurora]

Supermooi, vooral deze zin:

je bent het mooist als ik niet naar je kijk.

[Sommerfugl]

Ergens las ik ooit de term handpalmverhaal, wat volgens mij precies inhoudt wat jij geschreven hebt; iets tussen proza en poëzie in, een gedicht in proza vorm, een stukje verhaal zonder duidelijk begin, midden of eind. Tot zover de benaming.

Ik vind dit werkelijk prachtige geschreven, er zitten zinnen in die ik zou willen opschrijven en opeten zodat ik ze niet meer vergeet (als Je bent wat ik niet snap. of De spieren onder je vingers voelen aanrollen.) Je weet poëzie en proza op een perfecte manier te combineren en hoewel ik niet meer weet of ik het nu snap of niet, bleef je me ook tot het einde boeien. Dit is zo'n stukje tekst om te koesteren.

[Em.]

Handpalmverhaal, dat vind ik wel een fijne term.

En dank voor alle complimentjes.

[Issun]

Heel mooi!

Ik vind vooral dit mooi: 'Op zo’n dag loop ik verder dan normaal...'. Het is niet heel poëtisch of zo maar ik begrijp precies wat je bedoelt (denk ik).