Scholieren.com forum - Ericsson T20s

Hallo, ik ben Desiree, 28 jaar oud en Des-dochter.

Sinds september vorig jaar ben ik gestopt met de pil. Ik heb altijd al een kinderwens gehad, maar was er een jaar geleden nog niet echt aan toe. Daarnaast was ik mij ervan bewust dat ik waarschijnlijk geen of niet gemakkelijk kinderen zou kunnen krijgen.

Daarom durfde ik er niet op te hopen dat dat al snel zou lukken en ik bereidde mij op jaren van wachten voor, waarschijnlijk met kinderloosheid als resultaat.

Wat er met mij 6 weken geleden gebeurde kwam daarom als een donderslag bij heldere hemel.

Ik was op dat moment al 3 weken ongesteld en had sinds drie dagen last van hevige buikpijnen.

Het begon op donderdag 17 mei.

's Avonds liep ik na een lachbui opeens krom van de pijn. Ik kon niet meer ademen en het leek alsof iemand mij van binnen met een mes aan het bewerken was. Op advies van de huisarts nam ik een pijnstiller in. Als de pijn niet over zou gaan mocht ik die avond nog langs komen.

Maar de pijn ging over en het zaakje toch niet vertrouwende stond ik 's morgens met mijn man op de stoep van de dokterspraktijk.

Ik werd inwendig onderzocht en er werd mij verteld wat ik een week geleden ook via de telefoon had gehoord: een hormonale stoornis die met een kuurtje vanzelf weer zou verdwijnen. De bloeding en hevige pijnen zouden daardoor over gaan, er was dus niets ernstigs aan de hand.

"Dus geen eventuele vroege miskraam?" vroeg mijn man voor de zekerheid nog, wetende dat ik ook last had van zeer pijnlijke en opgezette borsten.

Nee, dat was buitengesloten. We moesten ons maar niet te veel zorgen maken.

Goed, ik ging vervolgens naar het werk, begon aan de kuur (primolut) en vervolgens stopte inderdaad de bloeding, maar in mijn buik bleef een vreemd, beurs gevoel hangen. ' s Avonds op bezoek bij een collega kreeg ik weer wat krampen en steken te verduren, maar de pijn was niet meer zo hevig als de vorige dag.

Ik nam 's nachts dus weer een pijnstiller in en sliep als een roos.

Op zaterdagmorgen 19 mei was ik vroeg op en ik slikte mijn volgende tablet primolut. Mijn moeder en buurvrouw zouden die dag bij mij thuis naar de bruiloft van Prins Constantijn en Laurentine Brinkhorst komen kijken. Mijn man vertrok die morgen op survivalkamp met het werk.

Eindelijk voelde ik me weer een beetje beter en de bloeding was nog steeds gestopt.

We keken naar de bruiloft en 's middags ging ik kijken naar het diploma-zwemmen van mijn nichtje. Ze slaagde voor het A-diploma en ik ging met haar mee naar huis om feest te vieren. Om 17:30 ging ik naar huis, nog steeds kiplekker. Ik maakte me klaar voor de dansles, nam uit voorzorg nog een pijnstiller in en om 19:15 stond ik op de dansvloer. Na 75 minuten dansles zat ik nog geruime tijd aan de bar met een aantal mensen te kletsen. Eenmaal buiten kwam ik nog een studievriendin tegen waarmee ik al jaren niet meer gepraat had. Opeens voelde ik dat er iets niet goed ging: ik begon hevig te vloeien. Mijn tas voor mijn buik houdend nam ik snel afscheid en liep ik naar de auto. Als een gek naar huis rijdend begon de hevige pijn van twee dagen geleden weer op te komen.

Thuis rende ik naar boven. Mijn witte broek was op dat moment al knalrood. Ik deed alles snel uit, trok een joggingpak aan en zette mijn broek nog in het sop.

Ondertussen belde ik met mijn ouders. De pijn werd steeds heviger en ik kon alleen maar vragen of ze snel wilden komen omdat het niet goed ging met mij.

Ik liep de trap af omdat ik in de woonkamer op de bank wilde gaan liggen. Dat lukte niet meer, onderaan de trap kon ik opeens niets meer en de pijn was op dat moment niet meer uit te houden. Vroeger had ik altijd hevige menstruatiepijnen gehad waarvan ik ziek thuis moest blijven, maar dit sloeg alles.

Snel daarna arriveerden mijn ouders in het gezelschap van mijn oom en tante die toevallig op bezoek waren. Op dat moment had ik al dove voeten en had ik het gevoel dat ik flauw ging vallen. Mijn ouders bedachten zich geen moment en reden met mij naar de eerste hulp. Daar werd ik binnen 5 minuten in een rolstoel geduwd en naar de verloskamers gereden. De gynaecologe die mij ging onderzoeken vroeg of ik misschien zwanger kon zijn. Daarop deed ik mijn verhaal, vertelde wat de huisarts mij had voorgeschreven, het leek dus niet echt een mogelijkheid. Toch wilde ze een zwangerschapstest doen. O.K..

De test afwachtend werd ik onderzocht met een inwendige echo. Op het beeldscherm zag ik een zwarte vlek: "Ik zie geen hartje kloppen, dus kan het ook een cyste zijn, maar als de test positief is dan is het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap", hoorde ik de gyanaecologe zeggen.

Niet helemaal begrijpend wat er allemaal gebeurde zag ik dat ze zich op dat moment over de test heen boog en zei: "Ja, je bent dus zwanger".

Op dat moment kun je alleen geschockeerd zijn. Alles ging toen heel snel. Om er zeker van te zijn kwam er snel nog een andere arts kijken en ondertussen werd met hoogste spoed de O.K. klaargemaakt. De kans dat de eileider zou gaan knappen was groot, als hij al niet geknapt was en dan was er sprake van levensgevaar.

Ik kon er gelukkig nuchter onder blijven, als ik maar van die pijn verlost werd. Eenmaal wachtend op het ziekenhuisbed werd de pijn opeens minder, maar zag ik tegelijkertijd mijn buik zwellen. Tien minuten later lag ik gelukkig onder het mes.

Een paar uur later werd ik wakker uit de narcose. Ik kreeg 4 morfinespuiten tegen de wondpijn wat niet echt hielp en moest steeds weer overgeven.

De kersenvlaai van het feestje zag ik steeds weer langskomen in het spuugbakje en ik voelde me zielig en alleen. Emile, mijn man wist waarschijnlijk nog steeds van niets. Op zondagmorgen was hij er eindelijk en kon ik hem gelukkig vertellen met mij, welliswaar nu een eileider missende, verder alles in orde zou komen.

Mijn baarmoeder en de andere eileider zagen er prima uit en hadden niet de gevreesde afwijkingen die Des-dochters kunnen hebben. Dat was bij mij namelijk nog nooit onderzocht omdat we destijds nog niet met kinderen wilden beginnen. Daarnaast wist ik nu dat ik vruchtbaar was.

De eerste dagen was dat mijn troost en ik richtte mij volledig op mijn herstel. Door allerlei bijkomende infecties liep dat jammer genoeg niet van een leien dakje en nu, bijna 6 weken later, voel ik me lichamelijk alweer een hele piet. Maar emotioneel begint er nu een hoop naar boven te komen: hoe groot was de vrucht? hoe zag het er uit? Waarom zat het niet op de juiste plaats, dan was ik nu ontzettend blij en in december moeder geworden? Vooral dat laatste speelt nu een grote rol. Die gedachte had ik op de derde dag na de operatie voor de eerste keer. Toen heb ik dat na een dag piekeren diep weggestopt omdat het toch geen zin had om er over na te denken. Maar nu komt het weer boven en ik kan er niet omheen, hoe graag ik het ook wil vergeten en vooruit wil kijken.

Voor een volgende buitenbaarmoederlijke zwangerschap ben ik erg bang. Ik wil het niet nog een keer meemaken, het gevaar lopend dat ik dan de volgende eileider moet inleveren of het niet overleef. Omdat ik ongesteld bleef gedurende 8 weken zwangerschap is er dus geen controle meer. Hoe weet ik dan of ik weer zwanger ben? Moet ik dan elke maand uit voorzorg een test gaan doen? Niet ongesteld worden is ook geen garantie dat het vruchtje op de goede plek zit. Tenslotte kunnen ze pas na 8 weken zien of het vruchtje zich op de juiste plaats heeft ingenesteld. Dat betekent dus dat ik bij een volgende zwangerschap met een tijdbom rondloop en dat is niet goed voor mijn gemoedsrust. De beslissing nemen om weer zwanger te willen worden is bijna een onmogelijke beslissing. Ik ben bang dat ik inderdaad nooit kinderen zal krijgen en opeens doet dat heel veel verdriet. Ik die altijd nuchter wilde blijven en niet durfde te hopen. Nu ik eraan geproefd heb zal het veel moeilijker zijn om te accepteren dat onze grootste wens misschien wel nooit uit zal komen.

Ik hoop dat dit verhaal andere vrouwen die dit meegemaakt hebben tot steun kan zijn. Graag zou ik in contact willen komen met deze vrouwen, eventueel via de chat van deze site. Bedankt voor jullie aandacht.