Onbegrip
 

Ik weet dat er al een algemene overlijdens topic bestaat, maar ik wil het toch even hebben over het onbegrip wat je tegenkomt als je huisdier overleden is.

Ik heb inmiddels alles al gehoord de afgelopen paar dagen, en ik moest moeite doen om een paar mensen niet heel hard voor hun bek te meppen.

De situatie: mijn 4,5 maanden oude katje, wat ik geboren heb zien worden, moest ik laten inslapen vanwege een aangeboren hartafwijking. Hij zag er gezond uit, maar zou zowel met als zonder medicatie een lijdensweg tegemoet zien. Ik moest hem dus wel laten inslapen. Zo'n klein lief katje, doe dat maar eens.

Reaktie van mensen die ik sprak:

- Ach, wat maakt het uit, tis veel erger na een paar jaar, want dan ben je aan hem gehecht.
- Dan neem je toch gewoon een nieuwe kat? Er zijn katten genoeg, neem je gewoon eentje die erop lijkt.
- Als je hier al verdrietig om bent, weet je ook niet wat echt verdriet is.

Wat ik me nu afvraag; zijn er echt zoveel mensen die er zo over denken, of waren dit toevallig een stel walgelijke mensen? Of ben ik apart, dat ik zoveel van mijn katje hield?

Heeft een van jullie ook weleens dit soort rotopmerkingen naar z'n hoofd gehad na het overlijden van een huisdier (zoals; "het was maar een konijn, als het nu een hond geweest was..")?

Deel je mening of je woede..

Cat

Yup.....toen ik een jaar of 8 was is onze kat ingeslapen die 18 was geworden en waarmee ik dus was opgegroeid. Ik was vreselijk gehecht aan hem, en het was zó vreselijk toen hij ingeslapen werd :(
Toen gingen mijn zus en ik naar de bloemenwinkel om een roosje voor hem te kopen, om neer te zetten op zijn favoriete plekje in de vensterbank.
Toen we vertelde waarvoor het was zei die verkoopster ook heel droog: ,,Ach, wees maar blij dat het je kat was en niet je moeder ofzo." Zó bot!!! (n)

Ik moet er even bij vertellen dat er al drie katten die ik ooit had, zijn doodgegaan. Ze waren wel oud geworden.
Verder heb ik in de afgelopen 10 jaar toch wel zo'n 12 begrafenissen meegemaakt van mensen die dichtbij mij stonden.

Maar ik heb in tijden niet zo gejankt als om dit katje.. :(

Ik heb een stukje van zijn vacht in een medaillon aan een kettinkje om mijn nek.. :(

Ik vind het heel erg voor je meid. Ik denk dat die reacties onterecht zijn, en dat het wel veel verdriet doet om zo'n katje te verliezen.

Ik denk ook dat vaak mensen niet beter weten, niet weten wat een gepaste reactie is in dergelijke situaties. Situaties die ze niet alle dagen tegenkomen. Men weet dan vaak niet beter dan de problemen voor zichzelf en voor jou van tafel te proberen vegen.
Wat kwetsend kan zijn voor de persoon met verdriet. Misschien moet je hen dan duidelijk zeggen, dat je dat vervelend vindt, of dat het wel degelijk verdriet kan doen.


Spijt me van je katje...

Het is niet gek dat je net zo veel van een kat kan houden als van een familielid. Mensen binden zich vaak sterk met een kat oid. Ik heb hier ook vaak genoeg gejankt om de dieren die dood waren gegaan.
Mijn moeder jankte er ook altijd om. Mijn vader niet, maar die vond het ook wel erg, hoewel hij het niet liet merken.

Ik weet wel dat mensen er vaak wel luchtig over doen en snel gaan zeggen van neem dan een ander enzo. Stomme mensen eigenlijk.

Het probleem ligt niet bij jouw maar bij de mensen die niet echt respectvol tegenover jou doen. Ze zien dat je het moeilijk hebt en dat je iets kwijt bent dat je zoveel jaar hebt gekoesterd. Maar je moet je er gewoon niets van aantrekken. Het rouwproces is iets persoonlijks.

och hou op, ik heb woensdag een van mn ratjes in laten slapen, komen we thuis krijg ik dit van mn schoonzusje te horen:
ach stel je niet aan, je hebt er nog genoeg ( ik heb er nog 22 maar iedere rat is anders)
het is maar een rat
je had er nog niet zo lang (2,5 maand)
je kan je er toch niet aan hechten
Het zijn toch maar vieze beesten
ze worden toch niet oud dus je bent gek dat je er zo veel om geeft.
vervolgens had ik het erover dat het voor mij net zo is als dat haar kat dood gaat, maar nee hoor dat kon niet, want katten heb je langer, zijn liever *yeah right* en zijn niet vies.


Ik snap dat soort mensen niet, ik weet niet eens of ik ze wel WIL snappen, ik vind dat als je zo denk dat je toch behoorlijk zielig bent..

Ik vind het idd behoorlijk bot als iemand zo reageren. Volgens mij zijn dat mensen die niet weten hoe het is om een huisdier te hebben en te verliezen. Mijn tante heeft altijd al katten gehad en als die overlijden is ze ook altijd heel erg kapot en is ze dagen niet aanspreekbaar en het is gewoon een volwassen vrouw! Het is dus helemaal niet vreemd dat je zoveel verdriet hebt om je katje, het maakt niet uit of het een groot of een klein dier was. Je was eraan gehecht en dan is het logisch dat je er nu veel verdriet om hebt.

Probeer je niet te veel aan te trekken van al die botte en vervelende reacties en ga verder op de manier die jou het beste lijkt.

Heel veel sterkte!

Groetjes Dana :)

Jah... de botste opmerkingen komen van mensen die zelf geen dieren hebben. Na een tijdje is zo'n dier een lid van de familie...
Toen mijn konijn dood ging ben ik echt heel lang verdrietig geweest, hij was mijn beste maatje, ik had hem vanaf dat het een klein konijntje was. We deden alles samen, hij liep nooit weg, at met de pot mee af en toe. En als je dan naar de keuken liep kwam hij je gewoon achter na.
Ja je gaat écht van zo'n beessie houeden ook al is het 'maar' een konijn.
De meesten hadden iets van, ach stel je niet zo aan joh, het was 'maar' een konijn. Koop een nieuwe! Ja alsof je er ooit zo een weer vind!
Geeze je gaat toch ook geen nieuwe oma aanschaffen als die dood gaat?!