Zijn de forummers die professionele hulp krijgen gehospitaliseerd?
 

Hospitalisering is een vorm van internalisering.

Internalisering: is een proces waar we verwacht gedrag ‘eigen maken’, dat je zonder nadenken en automatisch doet. Pas als we geconfronteerd worden met nieuwe situaties , merken we pas dat we allerlei vanzelfsprekendheden hebben overgenomen in ons gedrag. Geinternaliseerd gedrag kanzo sterk zijn dat we ons erg vervelend voelen als we er vanaf moeten wijken.

Een vorm van internalisering is hospitalisering. Mensen kunnen in een situatie terechtkomen waarin hun gedrag zo bepaald wordt, dat ze zelf nauwelijks meer initiatief kunnen nemen omdat er zoveel voor ze geregeld wordt. Ze verleren het dan ook, de wereld wordt heel klein voor hen.

Dit gebeurt vooral bij mensen die worden opgenomen bij een psychiatirsch ziekenhuis, bijvoorbeeld. wanneer ze ontslagen worden, hebben ze moeite om weer 'gewoon' gedrag te vertonen.

Wat zijn jullie ervaringen?

Zijn psychatrische ziekenhuizen, gevangenissen dan eigenlijk wel effectief?

ligt er aan hoe de persoon erop reageerd. Er zijn zat mensen die er idd te gevoelig voor zijn en absoluut niet opgenomen mogen worden.

Mijn ervaring is, wat je hierboven beschrijft ontzettend klopt.
Na mijn twee opnames (van 9 en 13 maanden waarvan ik nu 4 weken thuisben) is het zo lastig om weer aan het normale leven deel te nemen en weer te integreren in de samenleving. Je bent een deel 'geradbraakt' door de psychiatrische kanten, werkwijzen en de relatief 'beschermde 'omgeving waarin je maanden lang leeft. Mensen nemen verantwoordelijheden voor je (vooral in de psychiatrie! mijn eerste opname)

Pas wanneer je situaties, gebeurtenisse meemaakt, besef je hoeveel je gehospitaliseerd bent en gewend aan een wereld die in principe weinig te maken heeft met de wereld waarin je eerst leefde en veel om jezelf draaide (genezen, behandeling)
Er zijn minder' prikkels'
laatst zei iemand tegen me: welkom in de echt wereld.

Het is vanzelffsprekend geworden, om een zorgenkind te zijn, om iemand te zijn zonder een eigen identiteit maar die puur te verbinden aan het 'somatische stickertje 'dat je bij je draagt; borderliner, anorect, psychoot, enz
Maar wat mensen ontgaat is dat je gewoon ook nog JEZELF kunt zijn. En wanneer je dit uit het oog verliest, kun je dat ook weer herwinnen.

Met de vraag of ik als 'forummer' gehospitaliseerd ben zeg ik volmondig 'ja'
Helaas :(

Ik weet dus niet of een psychiatrisch ziekenhuis effectief is. In mijn geval heeft het me uiteindelijk meer kwaad dan goed gedaan. Ik viel in een gat en moest mezelf zien te redden.
Soms heb ik zowiezo een afkeer tegenover de reguliere gezondheidszorg (ik ben ook met het alternatieve circuit bezig) Ik loop tegen een hoop gezeik aan, en je wordt na een opname wer naar huis gestuurd onder het nom van; je kunt het weer alleen aan.

jah, dat is wel weer waar, je word heel erg beschermd in een kliniek en zo. Maar in de kliniek waar ik zat werd dat ook afgebouwd, dus je wendde sowieso wel voordat je in het echte leven terecht kwam. Alleen er waren wat minder regels en je was net iets vrijer, maar verder heb ik er nou niet echt bepaald wat aan over gehouden. Op zich sta ik heel sterk in mijn schoenen, dus misschien dat het daar aan ligt.

Jullie hebben, doordat jullie de mogelijkheid 'hospitalisering' hebben onderzocht bij jullie zelf, jullie eigen sociaal bewustzijn vergroot. Dit betekent dat je meer vorm kan geven aan je eigen toekomst en je mogelijkheden kan vergroten. Hospitalisering kun je verbreken door initiatief in het dagelijks leven te vertonen, door het heft in eigen handen te nemen. Hoe kun je praktisch dit verbreken?

Sociaal bewustzijn vergroot---->> Waarschijnlijk wisten ze dit al wel toch?(ik neem aan dat je, je wel bewust bent van het feit dat je, je b.v. nog niet echt los/vrij/veilig voelt in "de echte wereld"). Alleen nu koppel je er een naam aan.(al vindt er hier nu misschien wel een stukje meer reflectie plaats, door de vragen etc en verhalen van anderen).

Vanuit daar kan je natuurlijk wel verder kijken:

-Wat houdt hospitalisering bij jou in?
-Is daar sprake van bij jou en zoja hoe uit zich dat?.
-Hoe zou je bepaalde patronen kunnen doorbreken bij jezelf wat betreft die hospitalisering?.
-Kan je dat zelf bereiken of heb je daar hulp bij nodig?.
-Hoe zouden Psychiatrische<-->ziekenhuizen om kunnen gaan met Hospitalisatie, om te voorkomen dat dit optreedt bij cliënten?.

Wat ik mij afvraag: Komt hospitalisering ook in een bepaalde vorm voor(b.v. het afhankelijk worden van de hulpverlening) bij mensen(forummers hier) die (ambulante) hulpverlening hebben vanuit het Riagg/GGZ etc?. Dus dagbehandeling, deeltijdbehandeling(b.v. 1x in de week een gesprek met een psych etc)?

Wat denken jullie?

omdat hospitalisering daaruit ontstaat.

:confused:
Ik begrijp echt niets van jou. :)

Waaruit ontstaat het, en wat heeft het met forummers te maken? :confused:

Ze bedoelt waarschijnlijk dat hospitalisering vooral voortkomt uit langdurige/intensieve opname in een zorginstelling. Daarom betrekt ze het vooral op personen (forummers) die opgenomen zijn geweest :) .

Al kan hospitalisering inderdaad ook voorkomen in de situaties zoals Dreamerfly die beschrijft, en dus niet alleen bij mensen die langdurig opgenomen zijn geweest. Al is daar wel het grootste risico op hospitalisering aanwezig. Bovendien is hospitalisering een groot probleem binnen alle zorginstellingen, en dus niet alleen binnen de psychiatrische hulpverlening. In veel zorginstellingen zijn ze er dan ook al preventief mee bezig om hospitalisering zoveel mogelijk te voorkomen. En ook als mensen met ontslag gaan, wordt er veel aandacht aan besteed.

Maar wat heeft dat dan met profesionele hulp te maken? Er zit nog een reuze stap tussen professionele hulp en een opname.

Misschien lijk ik nu een beetje zeurderig, maar ik kan niet mijn mening geven over iets wat me niet duidelijk is.

Ik heb trouwens nog maar weinig gepraat over opnames met mensen die opgenomen zijn. Ik kan dus alleen theorieën bedenken....

Is dat zo?:). Dat vraag ik mij dus sterk af; afgaande op wat ik er over heb gehoord. Is de overgang van opname binnen een psychiatrische instelling/ziekenhuis naar "Real life" wel voldoende?, wordt er wel voldoende aandacht aan besteed?. En hoe is dat dan bij ambulante hulp; dagbehandeling/ deeltijdbehandeling. Wel een interessante materie om in te duiken; ik neem aan dat er vast wel wat onderzoek naar is gedaan.*Gaat eens kijken wat er op internet aan beschikbare informatie over is*.

Op papier wel. In de praktijk moet ik eerlijk bekennen dat dat heel erg tegenvalt. Al weet ik er niet nog niet zo heel veel van. Ik zit zelf in de hulpverlening (al ben ik pas eerstejaars student ;) ), en hospitalisatie is op dit moment een hot-item. Op papier ziet het er dus allemaal heel mooi uit, maar in de parktijk wordt er veel te weinig aandacht aan besteed. Vaak gewoon omdat de tijd en het personeel er niet voor is. Mede daardoor wordt het probleem van hospitalisatie meestal pas veel te laat onderkent, en kost het nog meer moeite (en personeel).

Bovendien zijn patiënten steeds mondiger geworden en word er voor het gemak vaak vanuit gegaan dat patiënten zelf wel aangegeven als er wat aan de hand is, ook bij een probleem als hospitalisatie. Hier wordt dus ook al een grote fout gemaakt, aangezien veel patiënten ook niet eens bekend zijn met het begrip 'hospitalisatie'.

Hoe dit alles zich in de ambulante hulpverlening ontwikkeld, weet ik eigenlijk niet. Daarvoor weet ik er te weinig vanaf.


Dat is ook zo. Ben het daarom ook niet helemaal eens met de stelling die de TS heeft ingenomen :).
Juist ook omdat hospitalisatie dus een begrip is dat binnen alle vormen van hulpverlening voorkomt, en niet alleen binnen langdurige/intensieve opnamens (zie mijn vorige post).

Ik krijg van sommigen wel de indruk dat ze gehospitaliseerd zijn, ja. Die indruk krijg ik omdat ik van sommigen alleen maar posts lees waar de depressie werkelijk vanaf straalt. Ik denk dat dit forum daar overigens ook toe bijdraagt. Bestaat er zoiets als collectieve internalisering of is dat per definitie collectief? In dat geval kan ik me voorstellen dat het lezen en posten op dit forum mensen in een bepaalde gedachten- en gevoelsgang dwingt. Het is allemaal kommer en kwel.

het is niet perse collectief, internalisering is een vorm van leren, waar je automatisch een bepaald patroon of idee overneemt. Je aapt je ouders na, enz...

ik denk het wel een beetje

ik krijg nu al ongeveer een half jaar dagbehandeling en ik vind het soms wel moeilijk met 'gewone' mensen om te gaan.

Ik ben gewend dat mijn omgeving rekening met mij houd en mijn gedrag niet persoonlijk neemt. En ik ben gewend dat de mensen met wie ik omga erge dingen meemaken. Bijvoorbeeld AM of de hele tijd ruzie thuis.

Ik heb ook nog wel wat 'gewone' vrienden die geen professionele hulp krijgen en dat ook niet nodig hebben, en dan hoor je hun klagen over het huiswerk dat ze hebben. Of dat ze om half 1 thuis moeten zijn van een feest.

Het kost me dan echt de grootste moeite om niet te zeggen "je zeurt, stel je niet aan!"
Bij mij is het de gewoonte geworden zo te reageren als iemand een 'domme' opmerking maakt.
Tja het klinkt nu misschien heel knullig maar het kostte mij echt de grootste moeite al die kleine opmerkingen binnen te houden toen ik een week lang op vakantie was met een gezin waarvan niemand professionele hulp nodig had. En nogsteeds eigenlijk wel.