redenen waarom je graag naar een...
 

inrichting zou willen.

gesloten deuren?vaak leiding om je heen?

Ikzelf weet dat ik het graag zou willen maar het is voor mezelf niet duidelijk waarom ik het presies wil.Waarom ik zo graag gesloten deuren wil snap ik wel,het geeft een structuur.
Maargoed,zijn er hier mensen die ook graag naar een inrichting zouden willen (of wouden) zoja,waarom en wat word ermee gedaan?


veel liefs,kayla.

Ik wil het absoluut NIET.
Omdat ik ervan overtuigd ben dat ik mezelf wel kan redden..

ik wou eerst wel naar een kliniek omdat je dan altijd iemand hebt om te praten enzow. maar nu niet meer

Lijkt me wel leuk. Mensen die echt niet goed bij hun hoofd zijn bestuderen, slimme mensen ontmoeten, leuke wandelingtjes door het bos, etc etc.

is daar gezelliger dan thuis, altijd wel paar idiote leeftijdsgenoten in de buurt waar je iets meej kon beleven, met rolstoelen spelen, tafelvoetbal, etc

Over deze vraag dacht ik ook telkens na toen ik opgesloten zat, maar zag dan deze dingen in:

-Geen gespannen thuis situaties meer
-Niet meer geslagen kunnen worden door mn broer
-Wat meer mezelf kunnen zijn
-Altijd mensen om me heen om leuke dingen mee te kunnen doen
-Altijd iemand die voor me zorgde en me liefde wilde geven
-Durven voor m'n problemen uit te komen
-Vier veilige muren om me heen
-Gedwongen drie keer per dag gezond te eten
-Een goede structuur
-Dingen waar ik bang voor was, werd aan gewerkt

dat soort dingen

Eerst zou ik het absoluut niet erg vinden om opgenomen te worden.
Geen problemen thuis, aan mn problemen werden gewerkt,
niet veel verantwoordelijkheden, andere mensen die me misn zouden begrijpen, dingen die al genoemd zijn.

Nu word er serieus over gepraat, en wil ik absoluut niet.
Omdat ik zelf mn problemen wil oplossen, eindelijk een fijne thuis heb waar ik terechtkan, aan een project ben begonnen wat ik iig wil afronden, zodat ik naar school kan, mensen die ik niet wil missen.

toen ik een jaar of 14 was wou ik dat heel graag omdat ik gek werd van mezelf, en de controle die ik mistte.

nu zou ik er niet aan willen denken. Ik leerde een jongen kennen die ernaartoe moest, en vanaf dat moment begon ik mij schuldig te voelen over het feit dat ik zo graag wou.

Hij was een vluchteling die uitgezonden zou worden en had al meerdere zelfmoordpogingen gedaan puur uit wanhoop.

TOen besefte ik dat ik het zo slecht nog niet had.
maar kan me goed voorstellen dat je die structuur zou willen, leiding, etc.

Maar het kan heel veel problemen geven.. je krijgt toch een stempel opgedrukt als je daar gezeten hebt, en als je je weer goed voelt en je wilt eindelijk meedraaien in de maatschappij word het wel moeilijker.

ik kom zelf heel vaak in een jongerencentrum waar wat gasten lopen die erin of eruit gaan, en die zijn echt geestelijk ziek.

Heb een paar maanden geleden in een inrichting gezeten, wil niks liever dan terug. Voelde me in ieder geval veiliger voor mezelf...

ik heb er een beetje gemengde gevoelens rond...
langs de ene kant weet ik dat ik dolgraag wil gaan! het lijkt mij een veilige plaats en iedereen zou eindelijk beseffen dat ik écht een probleem heb waar moet aan worden gewerkt en dat ik het niet fake... bovendien lijkt het mij gewoon ook heel erg leuk, om er met "lotgenoten" over te kunnen babbelen en samen leuke dingen te doen. het lijkt me gewoon schitterend! ook, omdat de ruzies die ik met m'n zus heb minder zouden zijn...
aan de andere kant, lijkt het me soms ook helemaal niet leuk. ik zou bijvoorbeeld eerst wel erg blij zijn dat ik van thuis weg ben (niet dat het hier zo slecht is, soms heb ik gewoon nood om even weg te zijn), maar ik zou ze na een tijd toch ook wel beginnen missen... misschien zou het wel kunnen dat mijn vrienden/vriendinnen niet mogen op bezoek komen (dit dan van hun ouders, omdat er nogal veel zijn die vinden dat ik een slechte invloed op hun zoon/dochter heb)
maar misschien zou ik het toch gewoon leuk vinden!

leuk zou ik het niet noemen

Ik zou het zelf niet willen. Ik wil kunnen genieten van mijn vrijheid, en als er een reden zou zijn waarom ik het nodig zou hebben, zou ik dat zelf willen oplossen.

:)

ik zou het best willen, kan ik eens goed aan mezelf werken... want ik wordt gewoon gek van mezelf...
maar aan de andere kant ik zou mijn vrijheid/ vrienden niet kunnen missen.
maar als ik dan van al mijn klote gevoelens af kom, en ff van alles problemen af ben, graag..denk ik...
ik zou het eigenlijk niet weten, ik ben veels te bang voor alles wat er zou gebeuren als ik daar zit, alle leuke dingen moet missen, volgens mij krijg ik dan alleen maar meer het gevoel dat ik niet nodig ben...

boh, er zijn best veel mensen die dat willen!

ik heb 3x op de crisisgroep gezeten, "vrijwillig". de eerste keer ging het zo "je gaat vrijwillig, zo niet ga je gedwongen met een ibs"... tja, tis maar wat je vrijwillig noemt. de 2de en 3de keer ging ik omdat ik eigenlijk niet dood wou en toch ook weer wel (tja...).
redenen waarom je eht zou kunnen willen:
-constand leeftijdsgenoten in de buurt
-structuur
-leuke activiteiten
-niet naar school (weet niet of dat bij jou zo is)
-veiligheid
-erkenning van het probleem (eindelijk wordt er bewezen dat je je neit aanstelt, eindelijk voel je je begrepen)
-even weg uit de (gespannen) thuissituatie

redenen om het niet te willen:
-je zit opgesloten
-contact met vrienden-vriendinnen wordt minder
-crisissen zijn gewoon NIET leuk om mee te maken
-strenge regels
-je moet altijd op het budget letten (tja, de zorg he)
-hele dagen constand bezig met je probleem
-vermoeiend
bladiebladiebla

uhm eerst wilde ik altijd wel graag, gewoon ff kijken hoe het is, net zoals ik wel eens in een gevangenis zou willen zitten ofzo.
maar nu we op school les krijgen over inrichtingen en over het gedrag en zo, nee
en ik wil ook niet omdat ik mezelf wel kan redden.

Jee, een inrichting???
Weet je wel niet waar je over praat??
Daar zou je wat mij betreft nooit heen willen, pff..

Hoi!

nja, ik dacht ook steeds dat ik de enige was, die daar zo over dacht... ben blij van niet!
ik vrag me dat ook dikwijls af, of ik wel erg genoeg ben... ik heb altijd de indruk dat het al héél erg moet zijn, voordat je in een inrichting komt... idd, zo ongeveeer halfdood...
toch denk ik dat dit alleen maar schijnt zo te zijn... iedereen krijgt daar zo'n beeld van door de media en zo volgens mij... als je bij ene psycholoog of zo gaat, en je bespreekt dit, zou hij/zij best kunnen vinden dat je misschien inderdaad beter daar zou zitten... bovendien kan je ook zeggen dat je je daar beter zou voelen, dat je echt veiligheid of zo wilt en ik denk wel dat ze er dan voor kijken (mijn pappie die psycholoog is bespreekt eerst alles met die jongere dan en vertelt over hoe het daar werkt en zo en dan krijgt die persoon nog even bedenktijd... niet iedereen laten ze gaan ook natuurlijk (vb als het echt niet nodig is!), dus ja...)
ik ga er mijn psychologe in ieder geval wel eens over vertellen, dat ik me misschien wel beter zou voelen daar... niet dat het hier thuis zo slecht is hoor (helemaal niet zelf), alleen ben ik soms zo bang en wil ik gewoon heel erg veilig zijn en dat heb ik hier alleen op mijn kamer...

veel liefs,
Ilse

Ik neem jou ff als voorbeeld hoor:)
Maar ik hoor hier iedereen over het feit dat er vrijheid afgenomen wordt?!
Bij mijn kliniek mocht je als je in fase 2 en 3 zat gewoon naar de stad toe als je wou. Als je het maar even meldde. Er is van mij nooit vrijheid afgenomen. Als ik naar het winkelcentrum wilde, dan mocht ik, en hetzelfde gold voor andere dingen.
Ik ben regelmatig naar het winkelcentrum en de stad geweest maar er waren er ook een paar, die gewoon twee uurtjes gingen zwemmen.
Als je in fase 1 zat mocht dat niet, maar fase 1 is echt voor mensen die elk moment door kunnen draaien en even uit de maatschappij worden getrokken voor hun eigen veiligheid.

Maar er ging bij mij in de kliniek geen vrijheid van je af:) Tenzij je op de gesloten afdeling terecht kwam, maar dan zit je dus in fase 1 of 0.

Liefs

Eendje

Ik zal de punt van me blackrose eens vanuit mijn kliniek beschrijven. Dan kun je zien hoe erg de afdelingen met elkaar kunnen verschillen.

Dat is niet altijd waar. Inderdaad met dat soort crisissen die je wss mee hebt gemaakt was dat wel zo, maar dat is dan waarschijnlijk een gesloten afdeling geweest:)

Heb ik nooit last van gehad. Je kan minder uit en zo, maar je heb je verlof dagen en wij mochten onze mobiel bij ons houden, dus konden altijd smsen en bellen.

Dat is waar! Het brengt meestal een gespannen sfeer in de groep en als die er eenmaal is, volgt er vaak nog een crisis.

Jah, die structuur regeltjes, maar die had je thuis ook toen je klein was. Alleen naarmate je groter bent geworden doet het je niks meer.
Bij mijn kliniek waren de regels niet eens zo streng. Alleen af en toe moesten de sociotherapeuten iets harder op treden dan normaal omdat de regels vervaagden.

Mjah, dat viel bij mijn kliniek ook wel mee. We hadden elke dag een pak koekjes en vrijdag en zaterdag in totaal 4 zakken ships en we hadden iedere week iets om te bakken, een taart of zo. En er was elke avond fris:)

Dat hoefte niet persee zo te zijn. Sommige dagen wel ja, maar sommige dagen had je na je therapie zoiets van: Vandaag ga ik verder eens lekker relaxen en dan ging je gewoon lekker douchen en met een aantal een wandeling maken en zo. Leuk spelletje, koppie thee erbij:)

Jah, dat zeker:) Ik had ook echt van die dagen, dat ik niet eens meer zin had in alles. Dan stond ik vet sago op. Wilde ik geen therapie meer en bla bla bla. Maar soms had ik ook al tijdens het middag eten dat ik graag wilde gaan slapen, zodat die dag tenminste voorbij ging en ik fris een nieuwe dag kon beginnen. Dat was vaak op van die gespannen dagen:)

Hallo:)

Uhmz...zelfs zonder zelfmoordpogingen kan je er terecht komen. Je bedoeld het misschien niet zo, maar het klinkt alsof je altijd echt duidelijk moet laten zien dat je dood wilt om in zo'n kliniek te kunnen komen. Dat slaat dus nergens op. Als je aan kunt tonen, dat je het allemaal zelf niet meer aan kan en dat die gesprekjes met je psych niet echt nut hebben en je psych vind dat ook, dan kan je ook al een opname krijgen.

Liefs

Eendje

Ik weet heel goed waar ik over praat:) Keb dr al drie keer gezeten.

Sommige mensen hebben er het beeld van dat er alleen maar zieke mensen rond lopen, maar dat is niet waar. Ook mensen die moeite hebben met in de maatschappij te leven kunnen er in zitten of mensen die thuis mishandeld worden. Noem je hun ziek? Ik vind van niet en ik heb ook het levende bewijs gezien:)
Bij deze zeg ik niet dat jij zo denkt, maar zo komt het voor mij over.

Liefs

Eendje

Een tijdje terug wou ik best, was het misschien eigenlijk ook wel nodig...maar nu moet ik er echt niet aandenken (kan m'n vriend nog geen halve dag missen) en ik denk ook niet dat het nu nodig zou zijn. Ik weet sowieso niet of het voor mij handig is, ik zou dan helemaal niet meer aan mezelf denken en onderduiken (ik haat het om met anderen te praten over mezelf of wat dan ook). Ach, ik ben best tevreden zo als het nu gaat, soms natuurlijk niet, maar goed...daar moet ik dan maar mee leren leven. ;)

ik ben er erg bekend mee ja:)
Ik ben er als eerste terecht gekomen met een depressie. Ik zag het allemaal niet meer zitten en ik werd door school ook verkeerd behandeld achteraf.
Dat was dus echt crisis.

De tweede keer kwam ik er op vrijwillige basis. Ik wilde gewoon weten wat voor een 'ziektes' ik had en ik wilde er mee om leren gaan. Alleen de kliniek was me te streng, dus ben er niet zo lang gebleven.

M'n derde keer was om dezelfde reden als bij de tweede keer. Ik wilde gewoon geen somber leven meer en ik wilde met mn angsten en zo om leren gaan.
Dat kan ik nu ook zo'n beetje. Daarvoor heb ik drie en halve maand in de kliniek gezeten.

De vierde keer wordt in Maart. Ik heb nou de tijd om de dingen die ik bij mn derde opname geleerd heb uit te oefenen in het echte leven. Natuurlijk gaan er nog veel dingen verkeerd en daarvoor komt deze opname er:)

Ik ben er idd zelf mee gekomen:) En als je wilt weten of je er in kan komen moet je het toch echt met je psych bespreken. Die weet meer van jou af dan ik en ik ben ook geen hulpverlener dus kan er verder weinig over zeggen.

Dat is nou de instelling die je daar aangeleerd wordt;)
Ik zou als ik jou was ook niet zo een kliniek in gaan, ben je zo veel te 'gezond' voor, het zal je dan denk ik alleen maar tegen gaan werken.

Op dit moment ben ik daar idd te 'gezond' voor. Een tijd terug niet bepaald. Sinds ik mijn vriend heb ontmoet is het allemaal langszaam steeds wat beter gegaan, ik hang nu wel nog teveel op hem, maar goed, hopelijk zal dat ook minder worden. Op dit moment red ik het met mezelf, met hem en een aantal andere mensen, soms heb ik hele slechte tijden, maar goed...ik hoop maar dat het ooit over is, dat ik me gewoon het merendeel van de tijd goed kan voelen.

17:D staat onder mn naam;)

Das wel goed van je eey!
En het feit dat je zelf al in ziet dat je te veel op hem leunt is al een pluspunt:) Dan zal je er vanzelf rekening mee gaan houden:)

Ik heb er wel eens over nagedacht, in positieve zin..

Omdat ik dan tijd en ruimte zou hebben om aan mn problemen te werken en om de chaos in mn hoofd weer uit de knoop te halen. In het dagelijks leven zijn er altijd zoveel verplichtingen, dat je het huilen bijna in moet plannen als het ware. Maar uiteindelijk ben ik er gewoon helemaal zelf bovenop gekomen (y)

Nou, ik zat in een inrichting waar al onze vrijheden op gebied van eruit gaan was ontnomen. Dichtste bij frisse lucht was de binnenplaats.
Ze waren er enorm streng. Maar het was ook voor jeugdige crimineeltjes met psychische stoornissen (ofzo, kwas 11 dus ik heb alles zoveel mogelijk proberen te vergeten)
Ik weet alleen dat ik daar naartoe moest nadat ik in een agressie aanval iemand het ziekenhuis in had gemept....
Het was er streng op gebied van medicijnen (niemand van tafel voor iedereen zijn medicijnen had ingenomen) en als het ging om het eten. Messen kregen we niet. Want wie weet wat we er mee deden en vorken waren van plastic dus daar was weinig mee te doen zonder dat je een begleider om je nek had hangen.
Achteraf was het opzich wel goed dat ik in die extreme situatie heb gezeten. Want ik ga NOOOOOIT van mijn leven meer zo'n hok in. Een voordeel heb ik er wel aan gehad. Ik heb nog steeds contact met die behandelaar daar. (degene die mij er uiteindelijk uit heeft weten te krijgen)
Maar als ik Eend zo hoor over haar ervaringen. Ik zou nog net geen moord plegen om zoiets te kunnen.
Maar jah, mijn opleiding.
Ik probeer te zien of ik het eerste jaar door kom (mijn propedeuse haal). Lukt dat niet dan haken we even af en gaan we wel weer kijken of ik wat geregeld kan krijgen.

ALs ik eerlijk moet zijn.. en eens echt aan mezelf denk (en niet eerst aan mn vrienden zoals ik altijd doe :$) Denk ik dat ik dat wel zo willen, dat het beter voor me zou zijn, maar dan wel de OPEN afdeling.

Waarom..?

- regelmatig (verplicht) eten
- geen gespannen thuissituatie
- mensen die je kunnen helpen in een probleem situatie om je heen
- lotgenoten
-regelmaat
-"rust"
-wat meer mezelf kunnen zijn

Waarom de open afdeling?

Omdat ik van mezelf niet het idee heb dat dat nodig is.


Waarom zou ik het NIET willen?

Omdat mijn vrienden mij dan minder zien (dus niet dat IK mn vrienden minder zie!) en mn vriend er gegarandeerd onder zal gaan lijden.


Liefs,

Laura

Ik zou geen rede kunnen bedenken waarom ik graag zou willen... Wat ik graag wil is op het sttrand lopen met eenlief iemand in mijn buurt, geen problemen, geen zorgen en stabiliteit ;)

Waarom ik het niet wil is omdat ik graag andere dingen wil en ik het vreselijk zou vinden dat anndere bij problemen worden betrokken en buitenstaanders err dingen over te weten komen...

(ik is vlokje)

Bedoelde natuurlijk bij mijn oprmerking over de open afdeling:

Omdat ik van mezelf vind dat ik niet meer dat dan nodig heb.. denk niet dat gesloten afdeling nodig is.

alleen daarom zou ik al niet gaan, maar ja ik ben niet zo ver heen dat ik opgenomen moet worden dus dat scheelt

wil er wel gaan werken

ik ben eindelijk zelf net zo ver dat ik naar mijn huisarts ga om te praten over mijn problemen en dan kijkt zij verder wat het beste is voor mij, een psych, maar ja dat zal vast wel...
maar ff een tijd aan mezelf werken in een inrichting lijkt mij ook wel wat, maar dat zou ik niet eens durven zeggen tegen haar, of tegen mijn moeder...
ik vertel mijn moeder eigenlijk helemaal niks over mijn gevoelens ik babbel er altijd zomaar wat omheen..
maar hoe reageerde jullie omgeving daarop toen ze hoorde dat je naar een inrichting moest, of zelf wilde?...?

echt willen was het niet, het was nodig.
eigenlijk reageerde iedereen wel positief, school had er begrip voor en we zouden wel zien wanneer ik school weer aan kon. ik heb best veel kaartjes gekregen toen ik eenmaal op de crisisafdeling zat. wel waren mensen soms geschokt, tenminste, dat zeiden ze. vrienden kwamen bijna elke week op bezoek en mijn ouders zouden het liefst elke dag komen maar ik heb gezegd dat 3 dagen per week genoeg was.
de klas keek me af en toe met uilskuikensogen aan toen ik eenmaal weer terug was. ja, weten zij veel waar ik nou precies geweest was, het enige wat zij te horen hebben gekregen was dat ik in de war was en dat ik daarom hulp kreeg.
de meeste mensen snappen het niet, daar moet je wel rekening mee houden en je kunt het maar beter een beetje voor je houden. mensen weten niet wat een psychiatrisch ziekenhuis is en kennen alleen maar de beelden van tv waar mensen op een tafel zijn vastgebonden en af en toe een spuitje krijgen.
als je echt al veel geprobeerd hebt en je stemming maar niet wil verranderen en je echt op bent ofzo, dan zou ik gaan denken aan opname, zolang je nog dingen hebt om naar uit te kijken, of zolang ern nog vooruitgang is, zou ik he tniet doen.

Ze waren blij voor me, omdat iedereen zich al jaren zorgen zat te maken

een paar jaar geleden wou ik wel....omdat niemand anders me meer kon helpen met de "ziekte" die ik had..maarja...anderen hadden eigelijk voor mij al die beslissing genomen..
en dus wou ik aan de ene kant wel omdat ik wist dat het me laatste kans was..maar aan de andere kant...wou ik hhier blijven...bij me vrienden...geen lastige vragen...alles gewoon vrij rustig..
eenmaal daar wou ik alleen maar naar huis..
het was een hel voor me..
het leek wel een gevangenis....
het was de naarste tijd van me leven tot nu toe,,
maar in die tijd ben ik zoveel sterker geworden en heb ik zoveel geleerd...dat ik nu weer normaal op me "eigen" benen kan staan..

kizz smilegirl

Heb 4 maanden in een instelling gezeten NOOIT MEER heb er wel fijne mensen leren kennen maar eens je daar zit/hebt gezeten laten ze je niet meer met rust ik zit zeker tot men 18 opgeschept met alle soorten hulpverleners dus ik niet meer!

Ik zou aan de ene kant wel willen omdat je dan rust hebt :). Niet meer elke dag naar school, daarna huiswerk maken, daarna eten, daarna trainen, daarna werken enz...Veel te druk allemaal, ik wil volgend jaar ook wat rustiger aan doen, maar ik weet wel van mezelf dat dat toch niet gaat lukken. Daarom zou het misschien wel wat zijn, want ik heb nu totaal geen tijd voor mezelf, behalve in vakanties, maar dan heb ik gelijk weer helemaal niks te doen, verveel ik me weer de hele dag.
Maar aan de andere kant, ik wil voor mezelf zorgen, en als er iets is dan wil ik daar zelf voor zorgen en niet door iemand anders laten doen. En zo ben ik nou eenmaal, dus valt ook niet veel aan te veranderen :), ik red me ook altijd wel dus is ook eigenlijk geen probleem. Vorig jaar had het misschien ook wel beter geweest als ik wel moest, maar nu gaat alles weer beter. :D

Dat doe je zelf, je kunt zelf beslissen om het rustiger aan te doen. In een kliniek heb je het ook niet rustiger, denk ik, je hebt hele andere dingen te doen dan nu, maar ik denk dat je het stukken drukker zou hebben daar, iig veel zwaarder.

Ja, doe ik ook zelf, maar ik ben nogal slecht in nee zeggen. Als iemand wat vraagt en hij zeurt maar ff door dan zeg ik al ja. En daardoor doe ik nogal vaak dingen waar ik eigenlijk geen tijd voor heb enzo.
En zwaarder daar, dat zou wel kunnen, heb het nog nooit gehad, dus zou ook niet precies weten wat je er allemaal zou moeten doen. Wat zou dan ongeveer een dag indeling zijn daar? :)

Eend heeft daar vaak dingen over gepost, ook op (nu) Letteren. Ik weet iig dat je 's ochtends vaak naar school gaat/moet en 's middags vaak therapie en andere verplichte dingen hebt...er is een strikt programma... 'k ben er ook nog nooit geweest, 'k weet het ook alleen van 'horen zeggen', Eend ea kunnen je er vast meer over vertellen.

Zwaarder is btw niet alleen om de hoeveelheid dingen die je moet doen, maar ook om wat je moet doen; moet je je voorstellen elke dag met jezelf geconfronteerd te worden, aan jezelf moeten werken, weinig dat echt 'van jou' blijft, enz....

hm..ja, ik heb het ff gelezen en dat zou ook wel druk zijn, maar anders druk. Maar ik zou er ook niet heen willen denk ik.
En zwaarder dan nu zou het zeker wel zijn, maar daar heb ik niet echt problemen mee, maar daardoor hoef ik er ook niet echt heen...

misschien dat dat bij jou opnames zo was, maar bij mij was daar wel degelijk kans tot. toen ik binnenkwam had ik gewoon mijn "automutilatiegereedschap" (om het zo maar ff te noemen) in mun zak zitten en ze gaan echt niet alles controleren bij binnenkomst. en toen ik daar zat hebben andere en ik ook nog genoeg pogingen gedaan en ja, het zou net zo goed gelukt kunnen zijn...