Vroeger woont in een hoofd.

Even een klein inleidend stukje. Het is de bedoeling dat er nog meer komt. Het verhaal bestaat uit verschillende kleine hoofdstukken, geschreven uit de oogpunten van verschillende mensen. Uiteindelijk zal zo de hoofdpersoon belicht worden.

Alex, 2003.

Alex heet ik. Voluit Alexandra Éowyn van Sweijt, maar alleen mijn moeder noemt mij zo. Mijn vader en oma vroeger ook, maar zij zijn dood. Mare noemt me wel eens Éowyn om me te pesten, maar in feite is ze jaloers omdat ik wel een tweede naam heb en zij niet. Toch pest ze me hier niet echt mee, ik hou wel van mijn tweede naam. Waarom kon dat mijn eerste naam niet zijn? Ik ben geen dagboektype eigenlijk, hoewel ik wel van schrijven hou. Ik ben er gewoon niet al te goed in om dingen af te maken. Dit is mijn tiende dagboek, geloof ik. Geen één is volgeschreven. Misschien wil ik gewoon liever niet teruglezen wat ik vroeger geschreven heb. Vroeger is in mijn geval een jaar geleden, of minder nog. Maar soms voelt vorig jaar als vroeger, en kan ik me nog als gisteren herinneren dat ik naar de basisschool ging. Zou het verdringing zijn?

Vandaag is het zondag zevenentwintig juli. Maar niet in mijn hoofd, in mijn hoofd is het altijd gisteren. Of morgen, maar bijna nooit vandaag. Bijna nooit.

Lief dagboek - ik haat het om mijn dagboek aan te spreken dus hierna zal ik het nooit meer doen, - ik ben vijftien jaar en ik ben een puber. Wat dat inhoudt weet ik niet precies, en ik wil het ook niet weten. Ik ben geen normaal meisje, maar anders ben ik ook niet. Ik ben Alex en ik ga naar school nu. Liefs.






Mama, 2004.

Gelach vult de hal van het huis zodra ze binnenkomt. “Ik ben thuis,” schreeuwt ze naar boven, alvorens ze de woonkamer binnengaat. Ik hoor de tv aan gaan, harder dan nodig is. Maar ik zeg er niks van, ze is vrolijk vandaag en dat wil ik graag zo houden.
Wie zou ze mee hebben? De tweede stem van beneden klinkt als die van Merel, beste vriendin van kinds af aan, maar gister nog ‘een verrader’. Vroeger was ik ook zo, maar nu ik zelf moeder ben, verbaast het me. De ruzie was blijkbaar kleiner dan de grote woorden deden vermoeden. Toch was ze gekwetst genoeg om naar mij te komen, iets wat ze bijna nooit doet. Het verdriet was zelfs zo groot dat ze huilde. Ja, huilend kwam ze thuis, ze rende naar boven en gooide zich snikkend op mijn bed. Een stortvloed van woorden werd over me heen gegooid, terwijl ze me smekend aankeek. Ik begreep haar toch wel? Natuurlijk, dus ik knikte en troostte en knuffelde, tot de pijn over was. En was ik zojuist nog haar lieve mama, nu ben ik weer de vijand. De trutmoeder die te streng en te bezorgd is. Als zij later moeder is, zal ze me wel begrijpen.

“Alexandra?” Ik merk dat ik stoor in een intiem meidengesprek. Waarschijnlijk over belangrijke dingen als liefde, jongens, make-up en school. ‘Wie doet het met wie en wie niet meer.’
“Hoi Merel. Alexandra, we gaan wel zo eten.” En inderdaad krijg ik een blik toegeworpen die duidelijk maakt dat ik geen slechter moment kon kiezen. Toch betwijfel ik of er een beter moment zou zijn geweest, bij mijn dochter en haar vriendinnen stoor ik altijd.
“Ik eet niet mee, ik heb op school al veel gegeten en we gaan zo naar Lou.” Lou is de baas van het café hier in de buurt, weet ik inmiddels.
”Alexandra Éowyn, je weet wat we hier over hebben afgesproken, één avond door de week en in het weekend. Je bent eergisteren ook al geweest en je had beloofd thuis te eten vanavond!”
“Wat kan jij zeuren zeg, je bent zeker nooit jong geweest. Ik heb helemaal geen zin om met jou saai thuis te zitten. Dan moet ik zeker met jou en Mare gezellig bijkletsen. Of nog erger, we kijken van die saaie documentaires die ‘nuttig en leerzaam’ zijn.”
Merel voelt zich duidelijk niet op haar gemak met deze ruzie, maar ik wil niet toegeven. Snapt ze het nou echt niet of wil ze me niet begrijpen? Ze is mijn dochter nota bene, mag ik geen behoefte hebben aan haar gezelligheid en gezelschap? Zo af en toe lijkt het alsof ik nog maar één dochter heb, in plaats van twee. En zelfs Mare begint zich langzaam af te zonderen. Zo waren ze vroeger nooit. Vroeger, toen ik nog één ouder was in plaats van twee. Dat de meiden hun vader missen is logisch, dat de klap nog groter was toen ook mijn moeder het leven liet, begrijp ik ook. Maar waarom staan ze het niet toe dat we elkaar steunen in plaats van ieder voor zich?

Sascha, een vriendin van vroeger, noemde me laatst egoïstisch toen ik zei dat ik hun gezelschap nodig had.
”Dian, wat jij nodig hebt is een vent. Wat die meiden nodig hebben zijn leeftijdgenoten en vrijheid. Je bent hun moeder, geen vriendin. Gedraag je daar eens naar en wees niet zo egoïstisch.”
Ik geloof daar niet in. Een man heb ik niet nodig, en mijn dochters hebben mij net zo nodig als ik hen. Dat weet ik zeker.
”Je blijft thuis Alexandra, einde discussie.”

De sfeer aan het eten is gespannen. Mare kijkt vragend van de één naar de ander, maar ik zwijg. Wat zou ik moeten zeggen? Ruzies tussen Alexandra en mij worden nooit uitgepraat. Ze worden uitgezwegen, net zolang tot Alexandra het genoeg vindt. Tot ze vergeet dat ik een vijand ben, dit kan een uur duren of een dag.
“Zo, Mare, hoe was je dag?”
Ze lacht opgelucht.
“Leuk mam, niet veel bijzonders. Er is een nieuwe jongen op school trouwens, wist je dat?” Ze richt zich nu tot Alexandra.
“Het is echt zo’n lekker ding, Alex, je zou hem eens moeten zien!”
Alexandra lacht haar zusje vriendelijk toe. Ze schelen maar een jaar, maar soms lijken het lichtjaren. Toch is Alexandra niet altijd het meest volwassen, zo is Mare veel evenwichtiger en verstandiger. Maar Alexandra heeft weer andere kwaliteiten. Zoals, nou ja, een heleboel. Te veel om op te noemen.

Na het eten is het ijs gebroken en ontdooid. Mare en Alexandra kletsen honderduit over de nieuwe jongen op school die Joe blijkt te heten en bij Alexandra in de klas zit. En als ik er bij kom zitten met drinken en wat lekkers lacht Alexandra even naar me. Dankbaar lijkt het wel. Ik denk aan de opmerking van Sascha en glimlach tevreden. Zie je wel dat ze me nodig heeft, dat ze me nodig hebben, allebei.

[Vogelvrij]

Maar soms voelt vorig jaar als vroeger, en kan ik me nog als gisteren herinneren dat ik naar de basisschool ging. Zou het verdringing zijn?

Dat vond ik nogal onlogisch, want het lijkt mij dat je, bij verdringing, juist niet meer je alles kan herinneren?

Mare en Alexandra kletsen honderduit over de nieuwe jongen op school die Joe blijkt te heten en bij Alexandra in de klas zit.

Zit hij niet bij Mare in de klas? Omdat zij vertelt dat ze een nieuwe jongen op school hebben...


Verder.. Ja, mooie schrijfstijl, ben wel benieuwd naar meer! Het leest wel fijn en zo. En die Alexandra is wel écht een puber, of niet?

Er is een verschil tussen bij iemand in de klas en bij iemand op school zitten

Verdringen is trouwens (o.a.) het naar de achtergrond verdrijven. Daarom lijken sommige dingen zo lang geleden, omdat ze ze niet wil herinneren.

Ja, ze is echt een puber.


Als het nu nog oppervlakkig en cliché lijkt, dat kan kloppen.
'pubermeisje - ruzie met mams - jongens', maar zo ziet het leven van de meeste pubermeisjes er wel uit. Meer diepgang volgt nog. Hoop ik.

[Vogelvrij]

Ave schreef op 19-09-2005 @ 16:58 :
Er is een verschil tussen bij iemand in de klas en bij iemand op school zitten

Verdringen is trouwens (o.a.) het naar de achtergrond verdrijven. Daarom lijken sommige dingen zo lang geleden, omdat ze ze niet wil herinneren.

Ja, ze is echt een puber.


Als het nu nog oppervlakkig en cliché lijkt, dat kan kloppen.
'pubermeisje - ruzie met mams - jongens', maar zo ziet het leven van de meeste pubermeisjes er wel uit. Meer diepgang volgt nog. Hoop ik.

Ja, daarom juist.. Als hij bij Alexandra in de klas zit, dan kende zij hem toch ook al?

(“Zo, Mare, hoe was je dag?”
Ze lacht opgelucht.
“Leuk mam, niet veel bijzonders. Er is een nieuwe jongen op school trouwens, wist je dat?” Ze richt zich nu tot Alexandra.
“Het is echt zo’n lekker ding, Alex, je zou hem eens moeten zien!”

Hm.. Oké, maar ik vond het vaag of zo


Mijn leven niet, maar ik zal wel vreemd geweest zijn En ik vind het heus wel een leuk stuk, hoor, zoals je die moeder beschrijft Post snel meer

Jamaar, Mare hoeft toch niet weten dat hij bij Alexandra in de klas zit? Dat vertelt Alex dus later.

[I C U]

Ik zat eerst een hele tijd naar je titel te staren, het duurde even voor ik hem vatte! Op zich wel een positief punt, het maakt nieuwsgierig!
Het leest lekker! Vloeiende zinnen, en het is een originele benadering van het verhaal.
Tot nu toe lijkt het idd cliché, maar door je benadering valt dat een beetje weg Ik ben benieuwd naar wat je er verder van maakt!

[Roosje]

Ik vind het wel leuk. Het leest soepel en dat dubbele perspectief is ook weer eens iets anders. En het boeit me, ook een positief punt, hihi. Al is het idd wel een beetje standaard, maar vandaag maakt dat me lekker niet uit.

[Vogelvrij]

Ave schreef op 19-09-2005 @ 17:03 :
Jamaar, Mare hoeft toch niet weten dat hij bij Alexandra in de klas zit? Dat vertelt Alex dus later.

Ah, op die manier. Ik snap hem, hoor

Ja, die titel is inderdaad prachtig

[Tovenaar]

Het leest wel prettig, is goed leesbaar maar echt boeiend is het (nog) niet. Je gebruikt ook vooral ''simpele'' zinnen en woorden, maar misschien hoort dat ook wel bij dit soort verhalen. Toch zou het wat levendiger en spannender mogen wat mij betreft, misschien de gevoelens van die moeder wat verder uitdiepen of haar denkbeelden wat extremer maken? Hoe je het verhaal aanpakt, met die verschillende perspectieven, vind ik trouwens heel knap! Hou dat vol, stukjes dagboek tussendoor enzo maakt het verhaal een stuk mooier.

Mare, juli 2004

‘Vanavond, tien uur, bij Lou. We slapen bij Merel, mam weet van niks. Oké? Kus Alex.’
Reageren is overbodig, weet ik uit ervaring. Alex is gewend dat de mensen doen wat zij wil, dus wanneer er geen protest komt, gaat alles door. En, om eerlijk te zijn, er komt bijna nooit protest als Alex een plan heeft. Mijn zus is hét feestbeest, als zij er is, is het gezellig. Iedereen adoreert haar, van onze leeftijd althans. Mam wil niks van uitgaan weten, wat Alex letterlijk opneemt en er voor zorgt dat mam dus ook echt van niks weet. Mensen denken dat ik me minder voel, omdat ik in haar schaduw sta. In haar schaduw staan? Ja, wie niet. Zij is in alles mijn tegenbeeld, maar dat maakt wel dat ik in mijn dingen beter ben. Ik zal nooit zo mooi en knap zijn als Alex. Met haar donkerbruine haar, blauwgroene ogen, ronde heupen en borsten, is ze een fantasie van iedere jongen. Daarentegen zal Alex nooit op de universiteit terecht komen. Ze lijkt zelfstandig, onafhankelijk en stoer. Dat ís ze ook wel, maar ik wil later zelfstandig zijn. Mijn eigen huis, mijn eigen baan. Mijn eigen leven leiden. Ik glimlach; we zijn zo anders, het is een wonder dat we elkaar aardig vinden.


‘Wat een avond! Het is heerlijk hier, vind je niet? Wil je nog wat drinken?’ De jongen naast me lacht vrolijk en praat tegen me alsof hij me al heel lang kent. Wel vijf minuten om precies te zijn, maar hij is aardig, mooi en biedt me drinken aan.
’Ja, dank je.’
Niet lang daarna is hij terug met twee dezelfde drankjes. Alcoholisch vermoed ik, en bedenk dat ik had moeten zeggen wat ik dan had willen hebben. Ik ben een ramp met alcohol.
’Alsjeblieft, ik wist niet wat je wilde, maar dit vind je vast wel lekker.’
Ja, lekker vind ik het zeker. Drie drankjes later vind ik het heerlijk en na mijn vierde cocktail weet-ik-veel is het het meest goddelijke drankje dat ik ken.
En daar komt mijn vijfde al weer aan! Wat een lieverd is het. We proosten.
’Waarop toosten we eigenlijk?’ Hij lacht.
’Op jou, je bent zo mooi. Of wacht, op ons. Ja dat doen we, op ons!’ Ik giechel en hef mijn glas naar hem op. ‘Proost!’
Hij zet mijn glas weg en pakt mijn hand. ‘Laten we dansen.’

‘Hoe heet je?’ We dansen dicht tegen elkaar aan op het ritme van de muziek, eigenlijk te hard voor een gesprek.
’Wat zeg je?’ Zijn ogen kijken me vragend aan. Wat een mooie ogen, bedenk ik me wazig. Ik vergeet wat ik wilde vragen.
’Ga je mee naar buiten? Daar kunnen we elkaar tenminste verstaan.’ De mooie, vreemde jongen knipoogt en pakt mijn hand. Ik versta niks van wat hij zegt, maar mooie lippen heeft hij wel. Sensueel. Gewillig laat ik me meevoeren, het zal allemaal wel.

‘Wat vroeg je nou?’ Het is koud hier. Heel koud. Zou hij me kunnen opwarmen? Met zijn mooie zachte lippen. Dat zachte fantaseer ik er maar even bij, weet hij veel. Hoe zou hij zoenen? Vast geweldig, vast beter dan die jongen van hiernaast. Hoe heet die ook alweer? Gerard of zoiets? Gerard, wie heet er nou Gerard. Wat een naam! Ik begin hardop te lachen.
’Heb ik iets grappigs gezegd?’
’Neee, hoe kom je daar nou bij!’ De wereld is een stuk voller dan toen we hier aankwamen. En een stuk waziger vooral.
’Nederland wordt voller,’ mompel ik melig in mezelf.
’Je bent dronken,’ zegt hij zachtjes. Hmm, zijn adem is warm in mijn oor. Zijn adem is ook warm in mijn nek.
’Nee hoor,’ en ik draai me om. Ik had gelijk, wat een mooie, mooie, mooie ogen. En wat een mooie lippen, maar dat had ik al geconstateerd. Ik voel me een beetje dom en hulpeloos. Wat moet hij wel niet van me denken, nu ik hier zo dom en zogenaamd grappig sta te doen?
‘Hoe heet je? Je bent mooi.’ Het lijkt wel alsof hij het meent. Ik ben die complimentjes niet gewend.
‘Ik heet geen Alex.’
‘Wie is Alex? Laat ook maar.’ Ik heb nog nooit zulke mooi lippen van zo dichtbij gezien.
Zijn mond is zacht als hij me kust. Voorzichtig streelt zijn tong mijn lippen.
’Ga je mee? Ik heb zin in je.’ Zijn rustig ademhalen is overgegaan in gehijg.

Mijn alarmbellen zijn gelukkig luid genoeg om mijn roes binnen te dringen.
‘Nee.’
’Nee? Hoe bedoel je nee? Voel je niet hoe graag ik je wil?’ Hij drukt mijn hand op zijn kruis.
’Ik wil het niet. Ik wil het niet.’
‘Vertrouw me nou maar.’ Zijn koude handen glijden onder mijn T-shirt.
’Ik wil het niet!’
’Hou je mond!’ Zijn ogen zijn niet mooi meer, maar angstaanjagend. Bang, ben ik. Ik moet weg, ik moet rennen. Als ik sla, zou hij terug slaan? Ik durf niet, hij is sterker.
Hij heeft mijn bh bereikt en streelt mijn tepels. Zijn handen zijn koud.
’Zo te voelen vind je het best lekker. Weet je wat ik lekker vind?’ Hij maakt zijn broek open en pakt opnieuw mijn hand.
’Hier, voel maar.’
’Nee!’ Ik probeer weg te rennen. Ik denk nog maar één ding: weg hier!
’Dat zou dom zijn meisje.’ Hij is sterker.
Weer pakt hij mijn hand en legt deze om zijn..Ik durf het woord niet eens te denken, laat staan dat ik hem vrijwillig aan wil raken!
’Trekken schatje, toe maar. Je wil toch niet dat ik je pijn doe?’
Voorzichtig, angstig doe ik wat hij van me vraagt. Ik zie zijn mond vertrekken, zijn ademhaling wordt zwaarder.
’Zuig,’ kreunt hij, terwijl hij mijn hoofd naar beneden duwt. Het idee maakt me misselijk. Ik wil dit niet, ik kan dit niet. Doe het dan niet, fluistert een stem in mijn hoofd. Ren!
’Blijf hier, kreng!’ Ik voel hoe mijn hoofd de parkeerplaats raakt. Niet buiten bewustzijn raken nu. Blijf denken. Zijn handen schuiven mijn rok omhoog. Helder blijven. Denk na.
‘Dit zal je leren, schatje. Je bent mijn sletje. Ik weet dat je het wilt.’
‘Ik wil dit niet!’ Ik begin te gillen, en mijn knie schiet omhoog.
’Trut!’ Wanhopig houdt hij met beide handen zijn kruis vast. Alsof dat helpt. Ik ren weg alsof mijn leven er vanaf hangt, wat in feite ook zo is.

’Mare! Wat is er met jou gebeurd?’ Een vertrouwde stem, eindelijk. Vlak voor ik buiten bewustzijn raak, zie ik Alex’ gezicht nog. Ze kijkt boos. Waarom?

[I C U]

Oeh, wel meteen een heel ander stukje dan het eerste. Heerlijk geschreven trouwens. Ik had alleen het vage idee dat Mare en Alex jonger waren, of misschien heb ik gewoon een heel verkeerd beeld van jonge meisjes
Maar toch: Heel fijn. Keep on postin'!