De kracht van het gitaargeweld

[Woodstock]

Wat is de kracht van hard rock en metal?
Hoe zou het komen dat mensen - sommige mensen althans, niet allemaal - geheel uit hun dak kunnen gaan op muziek, die in feite niets anders is dan electronisch gitaargeweld met maar hoogst zelden een herkenbare melodie?
Een plausibele verklaring is, dat dit muzikaal geweld een soort oerkracht in diegenen van ons oproept, die ervoor openstaan. Een oerkracht die nooit gekende emoties in ons losmaakt en ons het gevoel geeft dat wij ons moeten bewegen, iets eruitgooien waarvan we niet weten wat het is.
Wij horen een hoop lawaai, een mineur melodie en een schreeuwende stem. Er spreekt kracht uit, power, maar vooral ook zit er altijd een zeker element van ellende in, een grote duistere tragiek. Wij jonge mensen die, zoals volwassenen het zo mooi weten uit te drukken, “in een maalstroom van hormonen gevangen zitten en moeten laveren tussen de vele emoties die het leven op ons afstuurt, omdat zij veranderen van kind naar mens”... wij móeten hier ons welhaast toe aangetrokken voelen. Nietwaar? Hebben wij dan niet allen af en toe het gevoel dat wij iets stuk moeten smijten of ergens een rotschop tegenaan moeten geven, omdat wij anders gillend gek worden? En wat werkt er dan beter als uitlaatklep, dan de muziek extra hard aan te zetten en meeschreeuwen met de stem die boven de scheurende gitaren en het dreunende drumstel probeert uit te komen?
Dat doe je niet in je eentje. De volwassenen zeggen het zo mooi: “Jongeren hebben, op hun leeftijd, een versterkt gemeenschapsgevoel; het is voor hen in ruime mate belangrijk zich onderdeel te weten van een groep.” Dus, wij willen niet alleen de oerkracht en duistere tragiek beleven. Wij willen samen uit ons dak gaan, om ons gemeenschapsgevoel te versterken.
Als je ergens bent waar men hard rock en heavy metal draait, en je ziet allemaal wildvreemde leeftijdgenoten om je heen, die overduidelijk hetzelfde gevoel hebben als jij, dan schept dat een band. En dat is een bijzondere ervaring.
Naar mijn idee - maar misschien ben ik bevooroordeeld - heeft geen enkele muziekstijl dit intense effect, zó als die stijlen, die zich baseren een hoop instrumentaal authentiek lawaai met een geschreeuwde, keiharde tekst. Trance, om maar iets te noemen, is óók lawaai. Maar het is leeg lawaai, door de volkomen steriele electronische klanken en vervormde stemmen. Er gaat wel een bepaald soort extase van uit, die het echter niet kan halen bij de emoties en gevoelens die hardrock, metal en aanverwante muzieksoorten oproepen.
Van trance word je blij; van metal word je somber, maar het is een zalig, high soort somberheid, je voelt je sterk en onafhankelijk in je overweldigende duisternis en toch zo verbonden met de mensen om je heen.
Dat is de kracht, die er schuilt in de muziek die men draait in Café Altstadt in Eindhoven, en de internationale Hard Rock Cafés en soortgelijke gelegenheden.
En het blijft populair. Want wij jonge mensen, met onze sterke gemeenschapszin en onevenwichtige hormoonspiegel en vele, vele eigenaardige emoties... wij hebben een uitlaatklep nodig.

[stroopwafel]

wow....
wat kan jij dat goed omschrijven, ik houd helemaal niet van hard rock enz. maar je zou er bijna naar gaan luisteren

[Eva*]

Heb je dit zelf geschreven?

Interessant!
Herkenbaar voor mensen die hardrock luisteren, leerzaam voor mensen die er niet van houden.

[Woodstock]

jah, ik heb het zelf bedacht en uitgetypt ook nog

dankjewel voor het compliment

Kewl geschreven zeg!

metal rulez

[Woodstock]

vinnik ook (dat metal rulez dan he)

[Woodstock]

zolang het niet al te hard-core is dan

[Hannibal]

Hmm boeiend. Hardrock is een muzieksoort die mij niet volkomen koud laat (in ieder geval meer boeit dan trance), maar toch stoort het me dat je het 'down' voelen van jongeren als iets euforisch beschrijft. Het lijkt teveel op jongeren die zich bezatten of van de wereld blowen om hun problemen te vergeten. Hardrock is iets dat bij die cultuur past, laten zien hoe somber het leven is, maar dat eeuwige pessimisme hangt me de keel uit omdat ik niet geloof dát het leven somber is. Trance is het andere uiterste; zij zien ook wel de somberheid in maar proberen dit te verdoezelen met vrolijke maar filosofieloze klanken. Met hardrock help je jongeren niet in hun ellende, je laat ze hooguit zien hoe ze eraan toe zijn en dikt dit nog een beetje aan. Daarom zit er ook totaal geen vooruitgang in.

[Woodstock]

je hebt gelijk: het gevoel van down-zijn is beschreven als iets euforisch. waarom? omdat ze het zelf zo voelen. vergelijk het met een junk's visie op het effect van drugs. dit is een betoog, Daan, geen beschouwing, en als mijn argumenten je storen, schrijf er een betoog tegenin! dat lijkt me nou erg prettig

[Hannibal]

De Kracht van Gitaargeweld

Een betoog van Daan Oostveen die vandaag het bekende gezicht van een onbekend persoon bij het onbekende gezicht van de bekende woodstock heeft gevoegd (met dank aan Bert en Ernie)

Duw een depressieve jongere een gitaar in zijn handen en je hebt herrie. Een andere depressieve jongere hoort dit en noemt het muziek. Hij pakt er een basgitaar bij. Ze gaan samen spelen. Een derde, suicidale, jongere kan drummen en drumt vrolijk mee. Een vierde jongere, hij draagt ook in de zomer lange mouwen, speelt ook gitaar. Maar hij heeft ook een distortionknop op zijn versterker. De vijfde en laatste jongere heeft er een trauma aan over gehouden dat hij niet kan zingen. Hij wordt ondergebracht bij de zojuist opgerichte band en hij krijgt de kans toch nog zijn stem te laten horen. Een oorverdovend satanisch gebrul is het gevolg. Ziehier: een metalbandje. Kinderen zijn nog het puurst. Ze voelen bepaalde dingen nog aan en kunnen dingen voorspellen. Ze staan het meest open voor spirituele dingen. En de puberteit loopt dit over in volwassenheid. Veel jongeren voelen dit als een verlies van hun spiritualiteit. Hoe kan God ons dit aandoen? Ze worden depressief en roepen dingen op die wij associëren met kwaadheid. Zo krijg je ook metal. De energie en kracht zit erin maar wordt volledig verkeerd gebruikt. Gevolg: een atoneel hoopje instrumenten die van hun charme zijn ontnomen met een zanger die brult als een leeuw. Is dit muziek? Dit zijn hormonen.

[An]

Hannibal schreef:
De Kracht van Gitaargeweld

Een betoog van Daan Oostveen die vandaag het bekende gezicht van een onbekend persoon bij het onbekende gezicht van de bekende woodstock heeft gevoegd (met dank aan Bert en Ernie)

Duw een depressieve jongere een gitaar in zijn handen en je hebt herrie. Een andere depressieve jongere hoort dit en noemt het muziek. Hij pakt er een basgitaar bij. Ze gaan samen spelen. Een derde, suicidale, jongere kan drummen en drumt vrolijk mee. Een vierde jongere, hij draagt ook in de zomer lange mouwen, speelt ook gitaar. Maar hij heeft ook een distortionknop op zijn versterker. De vijfde en laatste jongere heeft er een trauma aan over gehouden dat hij niet kan zingen. Hij wordt ondergebracht bij de zojuist opgerichte band en hij krijgt de kans toch nog zijn stem te laten horen. Een oorverdovend satanisch gebrul is het gevolg. Ziehier: een metalbandje. Kinderen zijn nog het puurst. Ze voelen bepaalde dingen nog aan en kunnen dingen voorspellen. Ze staan het meest open voor spirituele dingen. En de puberteit loopt dit over in volwassenheid. Veel jongeren voelen dit als een verlies van hun spiritualiteit. Hoe kan God ons dit aandoen? Ze worden depressief en roepen dingen op die wij associëren met kwaadheid. Zo krijg je ook metal. De energie en kracht zit erin maar wordt volledig verkeerd gebruikt. Gevolg: een atoneel hoopje instrumenten die van hun charme zijn ontnomen met een zanger die brult als een leeuw. Is dit muziek? Dit zijn hormonen.

Woooow cool stukjuh!!!!!!!

[Woodstock]

An schreef:
Woooow cool stukjuh!!!!!!!

en mijnes dan??

[An]

Woodstock schreef:
en mijnes dan??

Ja sorry vergat ik helemaal.
Ook echt heel goed, goed beschreven!!! *is ook hardrock metalfan!!!*