Paranormale Onzin :)

[Demon of Fire]

Geneeskundig woordenboek.

Coelho

Déjà vu (psych) overtuiging iets eerder gezien of beleefd te hebben; vorm van paramnesie

Paramnesie G geheugenbedrog, geheugenvervorming.


Déjà vu (frans al gezien) Een misplaatst gevoel met een bepaalde situatie vertrouwd te zijn. Het Déjà vu wordt waarschijnlijk veroorzaakt door een soort 'kortsluiting' of 'schakelfout' in het brein. Het kan een pathologisch oorzaak hebben (bijvoorbeeld schizofrenie of epilepsie), maar veel mensen hebben wel eens één of meer ervaringen van dergelijke ervaringen gehad. Percentages van 40 tot 80 procent worden genoemd. Kenmerkende bijverschijnselen zijn schrik, heel even het gevoel dat men de toekomst kan voorspellen en, op de iets langere termijn, het overmogen om de 'herinnering' thuis te brengen. Het déjà vu wordt in de occulte literatuur in verband gebracht met zaken als helderziendheid (*zesde zintuig, *psi) en *reincarnatie. Een bekende studie naar het déjà vu werd in 1904 verricht door een Gronings psycholoog (en mede-oprichter van de studievereniging voor Physical research) Gerard Heijmans. Hij sprak van 'deporalisatie' en concludeerde dat het gaat om een misinterpretatie, te wijten aan vermoeidheid. Een recentere studie is die van V.M. Neppe, The psychology of déjà vu (1983).
De term déjà vu suggereert dat deze ervaring alleen betrekking kan hebben op onze visuele waarneming, maar psychologen kennen ook een déjà pensé (reeds gedacht), déjà entendu (waar heb ik dat eerder gehoord?), enzovoorts. Een verwant verschijnsel is jamais vu, waarbij men een vertrouwde omgeving ervaart als vreemd en nieuw.
SNOO 1993

Zesde zintuig.

Populaire aanduiding voor een ongrijpbaar, wellicht paranormaal waarnemings- of oordeelsvermogen. De andere vijf zouden zien, horen, ruiken, proeven en voelen zijn, maar in feite zijn het er meer: tast, vibratie, pijn, warmte, kou, evenwicht, gewrichtsstand en spierspanning worden door aparte systemen en receptoren verzorgd, en dan hebben we het maar niet over alle systemen die de lichaamshuishouding besturen. Er zijn bovendien sterke aanwijzingen dat de menselijke neus signaalstoffen (feromonen) kan waarnemen, die niet als geur geinterpeteerd worden.
Het idee dat de mesne over een zesde zintuig beschikt, dateert van het begin van de 18e eeuw. Het werd aanvankelijk gedefineerd als het gevoel voor het goede en het schone (in de taal der verlichting sprak men van het 'organe moral') en omdat het universeel en 'innerlijk' was, zou het superieur zijn aan de oppervlakkige, andere vijf zintuigen.
In de loop van de 18e eeuw werd het steeds vaker omschreven als het zintuig waarmee de mens direct en diepzinnig contact zou kunnen leggen met de natuur en met de 'echte', ware werkelijkheid, dus zonder de vervormende tussenkomst van andere zintuigen. Volgens Franz *Mesmer stelden zijn cliënten zich tijdens hun trance (*hypnose) in feite open voor de indrukken van hun zesde zintuig en konden ze daarom reizen door ruimte en tijd. De duitse dichter Novalis (Friedrich Von Hardenberg, 1722-1801) sprak in diezelfde tijd over het 'orgaan van de profetie', en sindsdien heeft het begrip 'zesde zintuig' paranormale connotaties. Parapsychologen spraken vroeger van extrasensory perception (ESP). Dit woord werd incidenteel al eerder gebruikt, maar Josph *Rhine maakt het tot een populair begrip, dat echter samen met psychokinese en telepathie is opgegaan in *psi.

Psi

De drieëntwintigste letter van het Griekse alfabet, in 1946 door de parapsycholoog Robert Thouless (1894-1984) voorgesteld als symbool voor het paranormale vermogen dat ten grondslag ligt aan zowel buitenszintuigelijke waarneming (extrasensory perception, ESP) als telekinese. Thoules had bezwaren tegen de in deze oude termen vervatte suggestie dat er sprake zou zijn van het gebruik van zintuigen of van een kracht uigeoefend door de menselijke geest. Dat was mogelijk, maar deze feromonen zouden ook heel anders tot stand kunnen komen. Volgens Thouless ging het in ieder geval om hetzelfde principe, zodat een dergelijk overkoepelende naamgeving noodzakelijk was. De term psi heeft sindsdien brede ingang gevonden in de *parapsychologie.
In de kwantummechanica wordt een golffunctie vaak ook met deze letter psi aangeduid, maar dit heeft niets te maken met de parapsychologie psi.
Guiley 1991

Reincarnatie

Het geloof dat elk mens een onstoffelijk beginsel bezit dat voor de geboorte en na het overlijden aan ander leven gekoppeld is. Dit geloof is wijdverbreid, et name in het hindoeisme en boedisme. Sommige gelovigen menen dat er concrete bewijzen voor bestaan in de vorm van verifieerbare kennis of herinneringen waar geen natuurlijke verklaring voor is.

Geschiedenis

Ongeveer 700 v.C. leefde in India het idee dat het goede van mensen met de rook vande crematie naar de hemel ging, waarh et prettig was. De overblijvende as zoudan het slechte zijn. Deze opvatting verandere geleidelijk in het idee dat naar de hemel gaan alleen aan uitverkorenen was voorbehouden, maar dat de gewone deugdzamen hun leven nog eens over moeten overdoen, en de slechterikkenook, maar dan als stekend insect. Ook in de theologisch meer uitgewerkte voorstellingen bleef het thema voorkomen dat wedergeboorte een soort straf is. Het *karma is het gevolg van begane daden. In sommige opvattingen is het een soort van schuld of verantwoordelijkheid. Het karma zou gehechtheid en het het aardse veroorzaken, wat de kringloop van wedergeboorte instandhoudt. Men kan uit deze kringloop verlost worden (moksja) door zich volkomen te onderwerpen aan Gods genade of door door in te zien dat de wereld een illusie is. SOmmige vomen van boeddhisme gaan verder. Daar wordt zelfs het 'ik' gezien als een illusie, tot stand gebracht door het samenstel van lichaam, zintuigen, voorstellingen, verlangens en herinneringen. Het enige wat bijoverlijden overblijft is het karma. Behalve deze diepzinnige opvattingen was er natuurlijk het Verre Oosten ook allerhande geloof over mogelijkheid om zich vorige incarnaties te herinneren.
De reincarnatiegedachte is in het Westen gepopulariseerd en van het racisitische connotaties voorzien doro Madame Blavatsky en haar Theosophical Society. Deze ideeen zijn weer overgenomen door Rudolf Steiner, en worden dus zorgvuldig bewaard door de antroposofie. Steiners ideeen verschillen sterk van de 'oosterse'. De oosterse reincarnatie heeft het meest weg van een natuurlijke, ongereichte kringloop waaruit men verlost moet worden. Antroposofen ziene en gerichte opstijgende lijn waarin het 'ik' steeds rijper, vrijer en goddelijker wordt, terwijl de boedisten het 'ik' als een illusie zien. Het populaire westerse geloof is een wat verwaterde versie van het theosofisch-antroposofische, waarin het element van stra en verantwoordelijkheid voor de eigen daden niet bijzonder sterk is en waar grote nadruk ligt op herinneringen. Het theosofische geloof in reincarnatie is rationeel gezien een costructie die in 1 klap de grote hoeveelheid leed in de wereld probeert te verzoenen met de aanname dat er een universele rechtvaardigheid bestaat en ook een ontwikkeling naar het betere.
Welbeschouwd is deze constuctie tochnietzo rationeel. Het is niet duidelijk wie eigenlijk de reeds geperfectioneerde geesten zijn. Zeker niet de leden van theosofische theekransjes, want een deugdzaam leven leiden als je geen zorgen hebt is niet zo moeilijk. Misschien dan de joden die zich lijdelijk lieten vermoorden tijdens pogroms en in concentratiekampen? In de theosofische visie houden de Heren van Karma een ingewikkelde administratie bij, zodat de grote rampen (overstromingen, aardbevingen, massamoorden, vliegtuigongelukken) altijd juist degenen het leven laten die dat verdiend hadden. Volgens andere opvattingen zoekt het onstoffelijke beginsel een foetus uit de precies past wat erfelijke aanleg, toekomstig levenslot en noodzaak om straf of beloningen te ontvangen betreft. Nooit komt een kind ter wereld zonder vorig leven. Met andere woorden, in plaats van voor de ellende in de wereld duidelijke oorzaken aan te wijzen die tot een actieplan zuoden kunnen leiden, wordt een raadselachtig principe gepostuleerd dat de gelovige ontslaat van elke morele plicht om iets aan andermans leed te doen, want het is 'au fond' allemaal 'eigen schuld'. In India houdt het geloof in reincarnatie dan ook het kastensysteem in stand.
Degenen die in reincarnatie geloven, citeren vaak bekende lieden die dit geloof gedeeld, zouden hebben, zoals autokoning Henry Ford(joodse samenzwering), wiskundegoeroe Pythagoras en verassenderwijs Benjamin Franklin. Franklin wordt ingelijfd op grond van het grafschrift dat hij voor zichzelf geschreven heeft. In dit grafschrift vergelijkt Franklin zichzelf met een boek en zijn lichaam met het kaft ervan, dat ligt te vergaan: 'But the work schall not be lost; for it will, as he believ'd appear once more in a newe and more elegant Edition, Correcten and improved bij the Author.' Franklins grafschrif wijst duidelijk op zijn geloof in de christelijke leerstelling van de opstanding der doden, die hij ziet als een herdruk verzorgd door god.
Hypnose
Als concrete bewijzen voor reincarnatie worden veelal herinneringen aangevoerd. Deze herinneringen zijn van twee typen: herinneringen die naar boven komen tijdens zogeheten regressiehypnose en herinneringen aan vorige levens die spontaan door kinderen worden verteld.
*hypnose is een onbetrouwbaar instrument om herinneringen op te halen; het enige effectr dat vaak door hypnose wordt bereikt, is dat de betrokkene sterker overtuigd is van de correcthheid van herinneringen. Regressiehypnose is een vorm van psychotherapie waarbij gepoogd wordt de patient in een ontspannen toestand zichelf in fantasierollen te laten inleven. Het is nietduidelijk of en hoe dit werkt. Mogelijk zijn de belangrijste aspecten de ontspanning, het afstandnemen tot de eigen situatie en hetuiten van emoties, en is er dus sprake van een soort placebo-effect. Overigens antroposofen hechten weinig warde aan hypnotische herinneringen omdat het eigen autonome 'ik' bij hypnose uitgeschalde zou zijn (wat sterk betwijfeld moet worden), en dat is nou in de antroposofie nu juist de wezenskern die reincarneert.
Bij proeven met hypnose is gebleken dat tergugaan naar vorige levens veel vaker voorkomt als voorafgand aan de hypnose de indruk gewekt is dat dit zou gebeuren, en misshcien is de overtuiging dat de beelden geen fantasie zijn ook maar een gevolg van de mythes rond hypnose.
Het geval dat de amateur-hypnotiseur Morey Bernstein beschrijft in 'The search for Bridey Murphy (1956) is van groet invloed geweest op de verbreiding van het idee reincarnatie. Maar bernstein was niet de eerte. Hij had het idee van de occultistische Britse psychiater Alexander canno (1896-1963), die in 1950 in het boek The power within de resultaten van bijna 1400 regressies samenvatte. Ook Cannon was niet de eerste, want zover bekend begon een zeker Franse Kolonel Albert de Rochas d'Aiglun (1837-1914) hier in 1887 mee. Deze erkte al op dat veel regressieverhalen fantasie waren of ontleend aan boeken. Ook in de trances van Edga Cayce speelde reincarnatie een grote rol, maar betrof veelal volstrekt onverifieerbare vorige levens, bijvoorbeeld in Atlantis.
Een ander bekend geval is dat van 'Rosemary' een pseudoniem van Ivy Carter Beaumont (1893-1961), die zich in 1931 in trance terugwaande in een leven als babylonische prinses aan het hof van Amenhotep II in het Oude egypte, circa 1400 v.C. Haar onthullingen werden beschreven door de spiristisch kunstenaar Alfred J.H. Howard (1870-1951), en de muziekleraar Frederick H. Wood (1880-1963) in het boek Ancients Egypt speaks (1937). Kort na het verschijnen werd dit boek tot de grond toe afgekraakt door de egyptoloog Battiscome Gunn.
Howard, die zich getooid had met de meisejesnaam van zijn voormalige werkgeefster (Hulme), had uit de betekenisloze klanken van Rosemary een buitengewoon ongrammaticaal soort Egyptisch samengeflanst. Hij werd geholpen door het feit dat de klinkers inhet Oudegyptisch onbekend zijn, en hij had vlijtig geleend uit de talen die Eeuwen na Amenhotep III in Egypte werden gesproken en evenveel van het Oudegyptisch verschillen als Italiaans van het Latijn. Dat Rosemary in kleurrijke bewoordingen de kamelen beschreef die pas eeuwen later als transportdier wrden gebruikt is maar een detail
Een bekend verhaal ds dat van Jane Evans die door de therapeut Arnal Bloxham werd gehypnotiseerd en verbazend nauwkeurig vorige levens wiste te vertellen. Haar geschiedenis is het ondwerp van een BBC-documantaire uit 1976. De journalist Melvin Harris ontdekte in omstreeks 1986 dat enkele verhalen van Janeuit historische romans kwamen die kort voor de hypnosezetting verschenen.
Het is algemeen goed mogelijk om de werkelijke bronnen van de hypnotische 'herinneringen' aan vorige levens te achterhalen, als de hypnotiseur daar gericht naar vraagt. Experimenten door E.S. Zolik uit 1958 hebben dat aangetoond, maar dit was al bekend toen Bernstein mevrouw Tighe hypnotiseerde.
Kinderverhalen
De amerikaanse psychiater Ian Stevenson verzamelt geschiedenis van kinderen die over hun vorige leven vertellen; hij publiceerde vanaf ongeveer 1970 talloze gevalsbeschrijvingen. De gang van zaken is ongeveer als volgt. Een heel jong kind zegt dingend die de ouders niet goed kunnen interpeteren. Ze vermoeden een herinnering aan een vorig leven. In sommige gevallen wordt dat vorige leven geindentificeeerd. In India gaat het in veel gevallen om (zeker naar lokale maatstaven) zeer rijke personen of mensen dieop een gewelddadige manier aan hun eind gekomen zijn. Het komt dan weleens tot contact met de 'vorige' familie, die vaak blij is om de dierbare overledene terug te zien. Onder grote publieke belangstelling wordt de indentificatie uitegevoerd en de zaak komt in de krant, waarna het de aantdacht trekt van Stevenson of diens assistenten. Stevenson bezoekt 'het geval' en spreekt met behulp van tolken binnen een of twee dagen met alle betrokkenen. Een jaar of wat later bezoekt hij de locatie nog eens, En dan blijkt vaak dat veel details zijn weggezakt en het betrokken kindzich weinig meer van het 'vorige' leven herinnert. De beste gevallen (uit een totaal van wel 2000) beschreven zijn Twenty cases suggestive of reincarnation (1973).
Stevenson is nogal lichtgelovig. Hij schrijft wel dat hij bedacht is op gevallen van bedrog, maar de betrokkenen moeten het er wel buitengewoon dik op leggen voordat hij nattigheid voelt. Hijontkent frauduleuze motieven, ook als de betrokkenen partijen overduidelijk veel financieel of religieus voordeel behalen uit de situatie. Ook is hij veel te optimistscih over de mogelijkheid om maanden na de gebeurenissen in korte tijd te achterhalen wat er eigenlijk gebeurd is.. Vrijwel nooit is er ok maar iets op schrift gezet voorafgaande aan de verioficatiepogingen. Allerlei mogelijke verklaringen (voor zeldzame gebeurtenissen) wijst hij van de hand met de mededeling dat die wel erg onaannemlijk of onwaarschijnlijk zijn. Ook worden in zijn verslagen tegenstrijdigheden gladgestreken. Bij zulke verhalen moet men er altijd op bedacht zijn dat als A iets schijnt te weten van B, de informatie kort tevoren naar van B naar A kan zijn gegaan. De beschrijvingen van Stevenson lopen over van de details, maar meestal is de exacte chronologie er niet uit op te maken. Een typisch geval voorbeeld is de geschiedenis van de Srilankaanse meisej Gnanatilleka, dat zich wiste herinneren hoe de britse koningin daar in de trein voorbijgereden was. We moeten dan een twaalftal pagina's doorlezen voor we horen dat dit net gebeurde in de maand dat Gnana's oudere broer daar een etmaal over doorgebracht voor een dansuitvoering (voor,tijdens of na het koninklijk bezoek is ook al niet duidelijk) en dat Gnana als klein meisje zeer gesteld was op hem, maar Stevenson legt geen verband.
Ook blijken reincarnatiegevallen van Stevenson altijd te verlopen in overeenstemming met het plaatstelijke geloof.
Overgens zijn Stevensons gevallen niet de eerste in hun soort, het oudst bekende is dat van Shanti Devi uit 1935.
Andere verschijnelen
Het déjà vu-gevoel wordt wel eens aangevoerd als bewijs voor het bestaan van reincarnatie, evenals bijna-doodervaringen (buitenlichaamlijke ervaringen). Ook wordt het bestaan van wonderkinderen zoals Mozart via reincarnatie uitgelegd. Hier schuilt het vooroordeel achter dat kinderen dom zijn: als ze iets heel snel schijnen te leren, dan wisten ze dat eigenlijk al. Het voornaamste merk van kinderen is echter dat ze heel snel leren, speciaal hun moedertaal. Als kennis en ervaring opgedaan in een vorig leven over gaan naar een volgend leven, dan zou men denken dat er nogal wat peuters zijn over een verbazingwekkende levenswijsheid zouden beschikken. Maar dat is niet zo zoals Tertullianus (ca. 160 - 220) al opmerkte, en evenmin worden er baby's geboren die aan seniele aftakeling lijden. De romeine filosoof Lucretius (ca. 100 -ca 55 v.C.) liet zich in zijn gedicht 'De rerum naturea' ook al in die zin uit.
Ook zou men verwachten dat het spontaan spreken van vreemde talen schering en inslag zou zijn, als reincarnatie met behoud van herinnering bestond. Dit verschijnel, xenoglossie geheten, komt wel voor (voornamelijk onder hypnose), maar als het goed onderzocht wordt door een taalkundige en een echte spreker van de betrokken taal zelf, blijft er niets van over en blijkt het en vorm van glossalie met opgepikte flarden van de vreemde taal in kwestiet te zijn.
Veel (maar lang niet alle) gelovigen denken dat alle mensen in hun vorige leven ook mensen waren. Aangezien er nu 5 tot 6 miljard mensen op aarde zijn en enige miljoenen jaren geleden geen enkele, zou dit betekenen dat in de onstoffelijke wereld de regels van de rekenkunde kennelijk anders zijn. Met andere woorden: de onstoffelijke wereld gaat ons verstand te boven, wij dienen domweg te geloven.
Tegenwoordig is er veel bekend van de werking van de hersenen en de principes van de erfelijkheid. Genoeg in elk geval om onstoffelijke kennisbronnen erg onaannemlijk te maken. Dat betekent dat bewijzen voor het bestaan van onstoffelijke bronnen van kennis of het nu om reincarnatie gaat of om *psi, buitengewoon sterk moeten zijn. Zulke bewijzen zijn er niet.
Edwards 1996; Angel 1994; Nienhuys 1989; Harris 1986; Wilson 1981

Hypnose

Techniek toegepast door een 'hypnotiseur', waarmee iemand in een toestand van rust en passiviteit wordt gebracht. In die toestand ('onder hypnose', 'in hypnotrance' of 'in trance') zou de desbetreffende persoon overgeleverd zijn aan de bevelen van de hypnotiseur. Tevens zou hij of zij in deze toestand over uitzonderlijke geestelijke vermogens beschikken.
Aldus de verhalen die de ronde doen. De werkelijkheid is wel even anders. Ten eerste verliest niemand, als hij eenmaal gehypnotiseerd is, de macht over zichzelf. De gehypnotiseerde is (veelal) passief en zal zo veel mogelijk meegaan met de suggesties van de hypnotiseur, maar deze (zo blijkt uit experimenten) is niet in staat hem of haar te dwingen iets te doen waar hij in wakkere staat nooit achter zou kunnen staan.
Dan die superieure geestelijke gaven. Het bekendste voorbeeld is het 'teruggaan' naar de vroegste levensjaren, of zelfs vorige levens (*reincarnatie). Hoe levensecht ook uitgebeeld, uit onderzoek blijkt dat deze 'herinneringen' niet verder reiken dan de gewone herinneringen die iemand bij vol bewustzijn heeft -inclusief herinneringen aan boeken, films en dergelijke. Verder berusten zulke herinneringen louter op fantasie. In het bijzonder kan men zich niets herineren uit de eerste twee, drie levensjaren. Ook van helderziende of voorspellende gaven onder hypnose is nooit iets gebleken.
Wat is hypnose dan wel? Uit onderzoek gedurende de afgelopen tientallen jaren is gebleken dat er 'onder hypnose' helemaal geen sprake is van een fundamenteel andere geestestoestand, gepaard gaande met een geheel apart herinneringsvermogen en een 'andere persoonlijkheid'. Het enige kenmerk waardoor hypnose zich onderscheidt van de normale 'wakkere' toestand is dat de gehypnotiseerde volkomen ontspannen is en zich helemaal openstelt voor, en zich concentreert op, zijn invallen en eventuele suggesties en opdrachten van de hypnotiseur. Hij of zij zal die opdrachten indien mogelijk, ook uitvoeren. Hypnose is dus van begin tot eind gebaseerd op persoonlijke beslissingen om mee te werken, om zoals de hypnotiseur suggereert 'in trance' te gaan. 'Alle hypnose is zelfhypnose' is dan ook een veelgehoorde kreet.
Niet iedereen is daartoe in dezelfde mate bereid. Sommigemensen zouden niet te hypnotiseren zijn, maar dat is slechts beperkt waar. Er wordt gesteld dat deze mensen zich simpelweg verzetten tegen de opdracht om passief te worden en zich aan de stem van de hypnotiseur over te geven, een bewering die natuurlijk moeilijk te weerleggen valt. De hypnotiseur is minder noodzakelijk dan men vaak denkt. De toneelhypnotiseur selecteert mensen uit de zaal die goed hypnotiseerbaar zijn, stelt de geselcteerden gerust, brengt ze in de juiste stemming en geeft ze dan met 2 korte enkele korte bevelen het nodige duwtje in de rug. ij schept de voorwaarden. Ook in de spreekkamer is de hypnotiseur er om de client zicht e laten ontspannen en bij de les te houden zodat die zich concentreert.
De mythe van de 'andere geestestoestand' die dwingend opgeroepen zou kunnen worden door de hypnotiseur, is echter buitengewoon sterk. Dat komt vooral doordat hypnose gepaard kan gaan dissociatie. De onder hypnose uitgevoerde opdrachten worden achteraf ervaren als werden ze als door 'een ander' uitgevoerd, of ze zijn (in opdracht van de hypnotiseur) op schijnbaar miraculeuze wijze vergeten. Bij omstanders kan dan snel de indruk dat zich tijdens de hypnose een geheel andere persoonlijkheid manifisteerde. Deze 'ander' is slechts een illusie, maar dit raadselachtige aspect heeft ertoe geleid dat hypnose, naast een populair variétiénummer, ook uitgegroeid is tot de grootste pseudo-wetenschappelijke mythe van de afgelopen 2 eeuwen.

Van Mesmer tot Freud
De geschiedenis van het hypnotiseren gaat terug tot in de grijze oudheid. Oudegyptische papyri vermelden magische procedures die verdacht veel op hypnotiseren lijken. Het was echter Franz Anton Mesmer die als eerte bewust hypnotische technieken gebruikte voor het behandelen van patienten. Latere onderzoekers zoals de Markies de Puységur en James Braid (die de term hypnose bedacht) wekten vervolgens de indruk dat hypnose toegang gaf tot een *zesde zintuig en leidde tot paranormale ervaringen.
Dergelijke claims leidden tot zeer hooggespannen verwachtingen omtrent de mogelikheden van hypnose en dat werd er niet beter op met *Spiritisme. Spritistische mediums verzonken vaak ni een bij zichzelf opgeroepen trance (die overgens vaak niet meer voorstelde dan dat men ging zitten en de ogen sloot, zoals bij de moderne channeling*) en begonnen dan te spreken, zogenaamd met de stem van een overledene. Het duurde vele decennia voordat onderzoekers in de gaten kregen dat deze 'geesten' geen individuele persoonlijkheden waren van gene zijde maar curieuze 'afsplitsingen' van de persoonlijkheid van de het medium(dissociatie).
Omstreeks 1900 nam de academische belangstelling voor hypnose, trance en verwante verschijnselen sterk toe. Van groot belang was het wrk van de Franse neuroanatoom Jean-Martin Charcot, die hypnotiseerbaarheid beshouwde als een teken hysterie, en het werk van zijn grote tegenstander, Hippolyte Bernheim, van de school Nancy. Bernheim wees op de invloed die de verwachtingen en suggesties van de hypnotiseur hebben op het uiteindelijke gedrag van de gehypnotiseerde. Zo ontdekte hij dat het zogenaamde vergeten (van wat er tijdens de hypnose gebeurd was) gemakkelijk opgeheven kon worden door de patient geestelijk(en Fysiek!) onder druk te zetten.
Sigmund Freud heeft van beide onderzoekers wat opgestoken - helaas niet het nuttigste. Vam Charcot leerde hij dat het menselijk brein informatie kan bevatten waar de betreffende persoon zelf geen weet van had. Van zijn vriend Josef Breuer zou hij (ten onrechte) leren dat deze informatie door middel van hypnose naar boven kon worden gehaald. Uit berheims praktijk meense hij af te kunnen leiden dat die hypnose niet nodig was, maar dat geestelijke druk uitstekend voldeed. Uit de 3 (foutieve) veronderstellingen beschouwde hij uiteindelijk zijn psychoanalyse.

Modern hypnoseonderzoek
Het systematisch onderzoek naar het verschijnsel hypnose kwam pas van de grond rond de jaren '20. onder leiding van de amerikaanse psycholoog Clark Leonard Hull (1884-1952). In zijn 'hypnosis and ssuggestibility' (1933) stelde hij dat hypnose neerkwam op een toestand van sterk verhoogde suggestibiliteit. De gehypnotiseerde, zo constateerde Hull, is veel meer dan onder normale, 'bewuste' omstandigheden bereid suggesties van anderen op te volgen. Hull stelde vast dat niet iedereen een-twee-drie zover te krijgen was (vandaar dat variétiéhypnotiseurs hun slachtoffers selecteren) maar dat het in wezen toch om een algemeen menselijk eigenschap ging. Hij verwierp de hypothese dat er sprake zou zijn van een fundamenteel andere geestestoestand.
Onderzoek in de daaropvolgende decennia, met name dat van Nicholas P. Spanos en Theodore X. Barber, hebben dat beeld alleen maar bevestigd. Alle in de loop der eeuwen naar geschoven zogenaamd fundamentele verschillen tussen de hypnotische en de 'waak'-toestand bleken een voor een niet aantoonbaar. De gehypnotiseerde bleek bijvoorbeeld niet 'willoos', niet paranormaal begaafd en beschikte niet over een fenomenaal geheugen. Men plaatte ook vraagtekens bij Huls verhoogde suggestibiliteit. Ongehypnotiseerde proefpersonen die simpelweg waanzinnige opdrachten kregen, voerden deze net zo gewetensvol uit als proefpersonen die gehypnotiseerd waren.
Ook geen enkele van de geopperde fysiologische verschillen tussen beide groepen bleek wetenschappelijk aantoonbaar. Gehypnotiseerden kunnen iet meer pijn verdragen dan (van tevoren daartoe gemotiveerde) ongehypnotiseerde proefpersonen, en hun hersenen geven ook geen 'andere' signalen dan onder de normale omstandigheden. Het karakterastieke 'passieve' gedrag van gehypnotiseerden is een kwestie van suggestie: de proefperson gedraagt zich zo omdat hij of zij denk dat dat zo hoort, of omdat hem dat door de hypnotiseur verteld (dus opgedragen)wordt. Zo houden de mythes over hypnose zichzelf in stand.
Wat betreft het vermeende vermogen van gehypnotiseerde om zich allerlei details uit hun vroegste levensjaren of nog eerder te herinneren is vooral het werk van Martijn T. Orne van belang. Hij bewees dat mensen die (volgens gehypnotiseerden) in een diepe trance verkeerden, nog steeds in staat waren om te liegen, en dat álle gehypnotiseerden grote moeite hadden om fantasie en werkelijkheid uit elkaar te houden.Tevens werd duidelijk dat er tijdens hypnose geen sprake is van het naar boven komen van (betrouwbare) herinneringen waarvan de proefpersonen onder normale omstandigheden niets van weet. Gehypnotiseerden die hun eerste verjaardag 'opnieuw beleven' zijn niet meer dan zeer overtuigend overkomende acteurs. De door hen gegeven 'opmerkelijke details' blijken heel vaak niet te kloppen. Orne waarschuwde ook voor het vermogen van proefpersonen om suggesties van de hypnotiseur op te pikken en naadloos in hun herinneringen op te nemen.
Orne is bekend door zijn observatie dat gehypnotiseerden over een zogheten 'trance-logica' beschikken, waarmee hij bedoeld dat ze neit moeilijkdoen over kennelijke tegenstrijdigheden. Een gehypnotiseerde kan bijvoorbeeld iemand in een lege stoel 'zien' zitten, en tegelijk de achter die persoon 'verborgen' rugleuning zien, of duplicaten van mensen naast de 'originelen' zien, en dat met hetzelfde gemak accepteren waarmee een dromer ongerijmdheden aanvaardt. Orne meende hierin een aanwijzing te zien voor hypnose als speciale toestand, maar uit onderzoek isook dit onhoudbaar gebleken: met de juiste opsporing kunnen vrijwel alle mensen de meest onzinnige dingen kalm geloven. Niet iedereen kan de Witte koning evenaren (I've believed as many as six imposible things before breakfast'), maar de meeste mensen komen een heel eind.
De mare dat onder hypnose het geheugen niet beter werkt werd niet geloofd, en veel onderzoekers hebben vergeefs geprobeerd een effect van hypnose op het geheugen aan te tonen. In 1983 vatte Marilyn C. Smith in 'Psychological bulletin' het onderzoek samen: 'Gecontroleerd onderzoek in het laboratorium is er telkens opnieuw niet in geslaagd aan te tonen dat de herinnering verbeterd door hypnose'. Het enige wat hypnose schijnt te bewerkstelligen is dat menen zekerder van al hun beweringen (de goede en de foute) worden.
Een opmerkelijke conclusie uit het werk van Barber was dat een paar procent van de bevolking in het dagelijks leven al moeite heeft om fantasie en werkelijkheid uit elkaar te houden, en ook veel paranormaal geduide ervaringen heeft (*fantasy prone personality).
De school van Hull, Barber en Spanos heeft uiteraard tegenstanders. Hun belangrijkste critici waren de vooraanstaande psychologen Ernest en Josephine Hilgard. Zij meenden dat de hypnotische toestand mogelijk wél een fundamenteel geestestoestand verraadt, en ontwikkelden een theorie volgens welke de geest van de proefpersoon tijdens hypnose opsplitst in een gewillig deel dat de opdrachten trouw uitvoert, en een 'hidden observer' die daar desgevraagd commentaar op kan leveren. het is echter maar de vraag of dit gedrag van de proef werkelijk verschilt van dissociatie.
Een andere vraag is of 'herinneringen' die onder hypnose naar voren komen therapeutische waarde kunnen hebben. Dat is ook de bestaansreden van hypnotherapie. Het onderzoek van de laatste decennia heeft duidelijk gemaakt dat het onverstandig is om aan dergelijke 'herinneringen' veel méér dan die therapeutiche waarde toe te kennen. Onafhankelijke bevestiging blijft geboden. Sommige hypnotherapeuten gaan ervan uit dat er sprake is van 'verdrongen' herinneringen en zijn op grond daarvan overtuigd avn de realiteit van fenomenen als *reincarnatie, satansich ritueel misbruik of abductions door buitenaardse wezens.

Hypnose en de CIA
De mythe dat een gehypnotiseerde volstrekt onderworpen is aan de wil van de hypnotiseur heeft ook de amerikaanse inlichtingen dienst parten gespeeld. Begin jaren '50 kreeg CIA-medewerker Morse Allen van zijn meerderen toestemming om zijn hobby, hypnose uit te proberen op ondergeschikten. Allen zette zijn slachtoffers aan om dossiers te ontvreemden en buiten het gebouw aan vreemden af te geven. Hij meende hiermee aan te tonen dat de tegenstander hypnose kon gebruiken om geheime dossiers te bemachtigen (maar realiseerde zich niet dat de proefpersonen de normen overtraden omdat hun baas-hypnotiseur hun dat opdroeg). Ook deed hij in 1954 een poging een medewerker zo ver te krijgen dat hij iemand zogenaamd zou vermoorden. Daarna wilde hij vervolgtest doen met mensen die van niets wisten, maar daar kwam niets van terecht.
Het hypnose-onderzoek kwam daarna in handen van Agent Sidney Gottlieb, die serieuze pogingen deed mensen met behulp van drugs en hypnose te 'programmeren'. Zij moesten door middel van een geheim commando 'aangezet' kunnen worden en dan iemand vermoorden. Als potentieel slachtoffer dachten Gottlieg c.s. aan de Cubaanse dictator Fidel Castro. Er werd een hypnotiseur aangezocht (ene 'dr. Fingers' zo genoemd omdat hij zijn slachtoffers hypnotiseerde door met zijn vingers voor hun ogen te wapperen) en tevens werd besloten dat de 'uitvoerders' gezocht zouden worden onder de cubaanse vluchtelingen in Florida.
Het experiment mislukte jammeriljk. De eerste kandidaat reageerde tijdens de test niet op het aangegeven codewoord om tot actie over te gaan. (men had gekozen voor het toepasselijke 'sigaar' eenmaal weer door dr. Fingers uit de hypnose gehaald reageerde daarop met 'Nee, dank u, ik rook niet'). Een tweede kandidaat viel tijdens de hypnose in slaap, kon niet meer gewekt worden en werd daarom maar weer op straat gedumpt. Een derde werd geweldadig. Het cia-hypnoseprogramma kabbelde daarna nog wat voort, en werd rond 1966 afgebroken. Misschien hebben verhalen over de proeven Richard Condon (geb. 1915) op het idee gebracht van de (meteen verfilmde) roman 'Te manchurian candidate (1959). Daarin wordt een Amerikaanse krijgsgevangene door de chinezen op een dergelijke manier geprogrammeerd.
Baker 1990

Spritisme

Religieuze stroming gebaseerd op de overtuiging dat het door middel van mediums mogelijk is direct met de geesten van overledenen (aan gene zijde) in contact te treden. Het idee dat een dergelijk contact mogelijk is, is van alle tijden en alle culturen. Maar in de meeste gevallen is het een ontvangen van dergelijke boodschappen slechts wegelegd voor ingewijden,of leden van een uitverkoren priesterklasse die er vaak vele jaren studie op hebben zitten. De door hen ontvangen boodschappen bereiken de gewone sterveling ook veelaql uit de tweede hand Het spiritisme dat in 1848 ontstond naar aanleiding van de gebeurtenissen rond de gezusters Fox, was echter veel anarchistischer, democratischer en directer. Men had geen georganiseerde religie meer nodig. De aanhangers hebben nooit enige organisatie van betekenis opgebouwd, afgeien van de kadecisten in Brazillië. Iedereen die er maar 'gevoelig' voor was (en in de 19de eeuwse praktijk waren dat bij uitstek vrouwen kon door de geesten aan geene zijde gebruik worden als medium. En iedereen kon aanschuiven om de doorkomendde berichten met eigen oren te horen, via planchette, het 'ouijabord', in de vorm van klopgeluiden (klopgeest), dansende tafels of gewoon uit de mond van het medium zelf.
Spritisten beschouwden verschijnselen, zoals die zich in de loop van ekele decennia ontwikkelden, vallen ruwweg in twee types uiteen. Het eerste type is het psychologische. Vele mediums deden niet meer dan in trance (*hypnose) gaan en spreken. Ze staken vele verhandelingen af oer hoe goed het leven aan geen zijde was, en wat er hier op aarde allemaal nog verbeterd kon worden. Deze ongeskende mogelijkheid vrijuit te spreken, werd vooral in de eerste jaren van het spritisme door vele vrouwen aangegrepen om hun maatschappijkritiek voor het voetlicht te brengen. De grenzen tussen het spiritisme enerzijds en radicale politeke bewegingen - met name voor de emancipatie van de vrouw en afschaffing van de slavernij - waren in dei beginjaren vaag.Vele vrouwen behoorden tot beide, of stapten met het groot gemak over. De trance waarin deze 'radicale mediums' (met als belangrijkste Cora Hatch) zeiden te verkeren, verschilde érg weinig van hun normale , strijdvaardige bewustzijn, maar voor de meeste lijsteraars was een vrouw die een vloeiend, vlammend betoog afstak al wonder genoeg.
Een geheel ander, veel grotere maar minder in het oog lopende categorie mediums, met minder interese in de politiek, organiseerde bescheidener bijeenkomsten (seance) waarbij zijin een trance verzonken die sterk deed denken aand e hypnotische slaap van *Mesmer en de markies de Puségur. Sommigen vertelden dan in een trance wat hun door de geesten verteld werd, anderen werden door de geesten bezeten, die de stem van het medium gebruiken om te spreken. Bezoekers mochten bepaalde geesten uitnodigen om 'door te komen' en konden hun dan vragen stellen. Waarschijnlijk was in dergelijke gevallenv an sprake van dissociatie.
Hetzelfde geld voor berichten van gene zijde die doorkwamen via automatisch schrift.
Spiritistische verschijnselen van het tweede type zijn de fysische: vreemde geluiden, zwevende voorwerpen, opdoemende gezichten van geesten en eht verschijnen van ectoplamsa en complete materialisaties. In de beginjaren van het spiritisme waren zij minder belangrijk dan later, en het repertoire was diffuser. Het beroemde medium de Schotse Amerikaan D.D. Home, trok bijvoorbeeld aandacht door zijn lichaam verlegen of heete kooltjes beet te pakken. (De klopgeluiden die de gezusters Fox veroorzaakten en waarmee alles begon, behoren eigenlijk ook tot dit type). In de loop van de 19de eeuw begonnen deze fysische verschijnselen steeds meer aandacht te trekken, maar nu, honderd jaar na dato, moeten we constateren dat al deze wonderbaarlijke fenomenen hoogstwaarschijnlijk stuk voor stuk op bedrog berusten - een bedrog dat vergemakkelijkt werd door de duisternis tijdens de seance en de goedgelovigheid van de aanwezigen.
Uiteraard waren er ook kritische bezoekers die in de gaten ahdden dat zij werden bedrogen, maar zij waren veelal niet bereid om op de grond daarvan het gehele verschijnsel spritisme van de hand te wijzen. Zij waren wel degelijk onder de indruk van de boodschappen die de mediums in trance kregen, en bleven geloven in een 'ker van waarheid' te midden van alle bedrong. Dat er echt fysische effecten zouden bstaatn, konden ze niet uitsluiten. Pas na 1900, toen fysische mediums zoals Henry Slade, Eva C. en Eusapia Palladino ernstig in diskrediet waren geraakt, en de opkomende psychologie een wat beter beeld kreegt van de samenhang tussen trance, *hypnose en suggestie (school van Nancy, Theodore Flournoy) durfden steeds meer onderzoekers definitief te breken met spirtisme.
Het wetenschappelijk onderzoek naar spiritistische verschijnselen kwam slechts langzaam op gang en liep zeker de eerste decennia constant achter de feiten aan. Het haalde over het algemeen ook weinig uit. De vroegtijdige onthullingen dat de gezusters Fox de klopgeluiden met hun teneen produceerden maakten weinig indruk, en hetzelfde geldt voor de conclusie van Michael Faraday dat het tafeldansen veroorzaakt werd door onbewuste bewegingen van de handen van de aanzittenden. Andere onderzoekers, zoals de respectabele William Crookes, kwamen juist tot de conclusie dat de spiritistische wonderen (hij onderzocht naast Home ook het materialiserend medium Florence Cook) écht waren. Pas na de oprichting van de Society for Physical research ontstond er enige ervaring in spristisch onderzoek. De resultaten waren, vooral wat betreft de fysische verschijnselen ronduit teleurstellend.
De hoogtijdagen van het spritisme lagen in de jaren '60 en '90 van de 19e eeuw. In het begin van deze eeuw verloor het in snel tempo haar academische status. Alleen toegewijde onderzoekers als Richet en Von Schrenck-Notzing gingen stug door. Dat wil echter nog niet zeggen dat het spiritisme aan populariteit inboette. Rond de eerste wereldoorlog leek er sprake te zijn van een derde bloeiperiode. Ouders die hun kind hadden verloren in de oorlog, zochten troost bij mediums die hun konden vertellen dat hun zoon het goed maakte aan gene zijde. Daarna, in de loop van de jaren '20 en '30 was er echter sprake van een langzaam maar onomkeerbaar verval, en tegewoordig mag spiritisme beschouwd worden als voltooid verleden tijd. De fysische verschijnselen zijn praktisch uitgestorven. De psychische fenomenen daarentegen leven nog steeds voor tin een nieuw jasje: channeling.
Hulspas 1990b

Dissiocatie

Psychologisch fenomeen waarbij een verzameling handelingen, gedachten of emoties los lijkt te zijn gekomen van de persoonlijkheid, waardoor de indruk ontstaat dat een deel van het brein 'een eigen leven' is gaan leiden. Hierdoor kande illusie ontstaan van bezetenheid of het kan lijken alsof de persoonlijkheid in verschillend, onafhankelijke van elkaar opererende eenheden uiteengevallen is.
Milde vormen van dissociatie zijn bekend uit het dagelijks leven. Wie door een drukke stad fietst en tegelijkertijd ergens anders aan denkt maakt gebruik van dissociatie. Er kan echter sprake zijn van een 'dissiociatieve stoornis'. Voor het werkelijk bestaan van verschillende 'personen', zoals gesugereerd wordt in het geval van een meervougige persoonlijkheidsstroonis(MPS) bestaan geen bewijzen.
Veel dissiociatieve verschijnselen worden voor paranormaal versleten. Zo worden de bewegingen van wichelroedelopers (wichelroede) die 'onbewust' aangeven waar zich bijvoorbeeld water moet bevinden, toegeschreven aan een paranormale gave om aardstralen te voelen. Verschijnselen als automatisch schrift, spreken in trance (*hypnose) en glossolalie worden veelal geinterpeteerd als 'bewijzen' voor contact met geesten.
Het bekendste zijn de dissociatieve effecten die kunnen worden opgeroepen door middel van hypnose. Het zich (zogenaamd) niet kunnen herinneren wate rt ijdens de hypnose gebeurd is, is er een van, maar ook de onder hypnose naar voren komende 'andere persoonlijkheid' uit een zogenaamd vorig leven is een voorbeeld van dissociatie.
UIt onderzoek blijkt dat in al deze gevallen de persoon niets verteld of zich niets herinnert wat hij of zij onmogelijk zelf zou kunnen weten, zodat er niets 'paranormaals' geduid hoeft te worden. De 'vorige levens' blijken fantasie of ontleend aqan historische romans: het automatisch schrift blijkt weinig op te leveren en het het spreken in trance (zoals tegenwoordig bij channeling) levert slechts kalenderwijsheden op. Het verschijnsel is wel fascinerend - zo fascinerend dat het lang geduurd heeft voordat onderzoekers de ware aard ervan inzagen.
Crombag en Merckelbach 1996

[Krastain]

Sorry jongen, maar ik denk niet dat iemand jouw boekwerk zal gaan lezen.

[Pilgrim]

wacht ff wacht ff, staat dat allemaal in coelho?

[Demon of Fire]

Pilgrim schreef:
wacht ff wacht ff, staat dat allemaal in coelho?

Nee hoor, meerdere bronnen!

B.v. het pseudo-wetemschappelijk encyclopedie.

Groetjes
Ben(die strikt wetenschappelijk ingesteld is

[Demon of Fire]

Krastain schreef:
Sorry jongen, maar ik denk niet dat iemand jouw boekwerk zal gaan lezen.

Geeft niet, had het al een keer eerder voor een andere gelegenheid uitgetypt!

Groetjes
Ben(die graag anderen met objectieve informatie wil verschaffen

[legatus]

Er zijn geen concrete bewijzen van wat voor paranormale aandoening dan wat dan ook, dat is het probleem. Iedereen is paranormaal gegaafd maar kunnen er geen bewijs van geven, het is allemaal te vaag en daarom te onbetrouwbaar. Maar bied wel een interessante kijk in de menselijke psyche en waarom wij aan sommige dingen vastklampen.
http://skeptic.com en je zult het licht zien, stralender dan ooit.

[Bekkie]

gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaap

[Demon of Fire]

Bekkie schreef:
gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaap

Je mag je oogkleppen nu wel af doen hoor!

Groetjes
Ben(die overal voor open staat, maar wetenschappelijke feiten niet uit de weg gaat

[GeritoDM]

Hèhè, ik heb em nu eindelijk helemaal doorgelezen. Ik ben er voor het grootste gedeelte mee eens, behalve over geesten en de zgn. bijna-dood-ervaringen.

Over geesten ed:

Je kán niet ontkennen dat glaasje draaien ed alleen maar fantasieën zijn. Er zijn zoveel mensen die bezeten werden door een geest en zich in het vuur hebben gestort oid. En er zijn ook zoveel mensen die verlost zijn van zo'n geest of meerdere geesten, nadat ze in contact zijn geraakt met het christelijk geloof. Geesten worden uitgedreven in de naam van Jezus en die mensen zijn daadwerkelijk verlost en kunnen normaal verder leven.

Over bijna-dood-ervaringen:

Uit een onderzoek van de Arnhemse cardioloog W. van Lommel blijkt, dat er geen medische of fysische verklaring te geven is voor de bijna-dood-ervaringen.
Hij heeft de bijna-dood-ervaringen van mensen die een hartstilstand hebben gehad, opgenomen op band en twee en acht jaar later het nog eens nagevraagd. De gesprekken zijn woordelijke hetzelfde.
Bij alle gevallen stokte de ademhaling en de bloedsomloop en lag de hersenactiviteiten stil. Er is geen sprake van afstervende hersencellen of een verandering in de bloedtoevoer. Hieruit concludeert hij dat de hersenen niet het bewustzijn bevatten, maar eerder ontvangen. "Vergelijk hget met een televisietoestel: er is altijd een uitzending, maar dat zie je alleen als je het toestel inschakelt. Zo is het bewustzijn er blijkbaar altijd. Het dwingt de medici wel dringend zorgvuldig te zijn tijdens de klinisch-doodfase, want verschillende patiënten konden exact navertellen wat er tijdens die periode met hen gebeurde."

[Demon of Fire]

Gerito_Di_Mare schreef:
Hèhè, ik heb em nu eindelijk helemaal doorgelezen. Ik ben er voor het grootste gedeelte mee eens, behalve over geesten en de zgn. bijna-dood-ervaringen.

Over geesten ed:

Je kán niet ontkennen dat glaasje draaien ed alleen maar fantasieën zijn. Er zijn zoveel mensen die bezeten werden door een geest en zich in het vuur hebben gestort oid. En er zijn ook zoveel mensen die verlost zijn van zo'n geest of meerdere geesten, nadat ze in contact zijn geraakt met het christelijk geloof. Geesten worden uitgedreven in de naam van Jezus en die mensen zijn daadwerkelijk verlost en kunnen normaal verder leven.

Over bijna-dood-ervaringen:

Uit een onderzoek van de Arnhemse cardioloog W. van Lommel blijkt, dat er geen medische of fysische verklaring te geven is voor de bijna-dood-ervaringen.
Hij heeft de bijna-dood-ervaringen van mensen die een hartstilstand hebben gehad, opgenomen op band en twee en acht jaar later het nog eens nagevraagd. De gesprekken zijn woordelijke hetzelfde.
Bij alle gevallen stokte de ademhaling en de bloedsomloop en lag de hersenactiviteiten stil. Er is geen sprake van afstervende hersencellen of een verandering in de bloedtoevoer. Hieruit concludeert hij dat de hersenen niet het bewustzijn bevatten, maar eerder ontvangen. "Vergelijk hget met een televisietoestel: er is altijd een uitzending, maar dat zie je alleen als je het toestel inschakelt. Zo is het bewustzijn er blijkbaar altijd. Het dwingt de medici wel dringend zorgvuldig te zijn tijdens de klinisch-doodfase, want verschillende patiënten konden exact navertellen wat er tijdens die periode met hen gebeurde."

Je bedoeld eigenlijk datgene wat niks met het Christelijk geloof te maken heeft ben je mee eens, de rest wat wel met het christelijk geloof te maken heeft ben je niet mee eens.

Erg objectief hoor!

Groetjes
Ben(die nogmaals wil stellen dat je oogkleppen af moet doen

[Demon of Fire]

judith2211 schreef:
volgens mij kan je de volgende keer beter een link neerzetten ofzo. en dan alleen een conclusie uittypen...

Dan zou ik zeker weten dat niemand het heeft gelezen!

Groetjes
Ben(die op deze manier nog wat zieltjes hoopte te winnen *gnagna*

[legatus]

Dus als meerdere mensen hetzelfde ondervinden betekend dat het waar is? Dus Aliens in de vorm als mensen hem zien (ook al is ontdekt dat veel mensen het alien wezen al gezien hadden voor dat ze ontvoerd werden) is de waarheid.

Glaasje draaien is psychisch, totdat jij met bewijzen komt dat er bovennatuurlijke krachten van pas komen.

Het psychisch ZEER interessante feit van exorcisme is dat het alleen maar reageert op de geloof die die persoon heeft. Gelooft de bezetene in de katholieke god dan kun je niet aankomen met uitspraken die uit een gereformeerde of hervormde bijbel komen. In plaats van beredeneren dat er wel degelijk dan een bezeten persoon is zou je je beter kunnen afvragen of er daadwerkelijke meerdere goden en demonen voor meerdere geloven zijn.

[Dit bericht is aangepast door legatus (15-12-2001).]

[aquilo]

Om maar met de deur in huis te vallen, wat betreft bijna dood ervaringen (BDE's), kan ik alleen maar zeggen dat ik van verscheidene bronnen heb gehoord ( niet gelezen, best jammer en ik heb het ook niet ergens kunnen vinden) dat, en hier komt het:
Als iemand sterft verliest hij gewicht.
HUH? wat?
Ja iets van 200 gram geloof ik. dus iets van 0,200 * 9,81 = 1,962 Newton. Dit hebben ze gemeten door kennelijk een stervende op een weegschaal te zetten en na het moment van overlijden het verschil te meten. Best cru.
Dit was geen ademtoch, dit was geen urine of iets dergelijks, dit was iets anders. Rara wat was dat? Als dit natuurwetenschappelijk is bewezen, dus met dezelfde basisbeginselen vastgesteld als de cynische verklaringen hierboven (waarmee ik het trouwens voor een groot gedeelte eens ben), wie kan hier een verklaring voor vinden?????

[Digger3]

jammer dat er dus geen bron van is....

[SnoepieMan]

waar ctr - c en ctr- v allemaal wel niet goed voor is

[Demon of Fire]

aquilo schreef:
Om maar met de deur in huis te vallen, wat betreft bijna dood ervaringen (BDE's), kan ik alleen maar zeggen dat ik van verscheidene bronnen heb gehoord ( niet gelezen, best jammer en ik heb het ook niet ergens kunnen vinden) dat, en hier komt het:
Als iemand sterft verliest hij gewicht.
HUH? wat?
Ja iets van 200 gram geloof ik. dus iets van 0,200 * 9,81 = 1,962 Newton. Dit hebben ze gemeten door kennelijk een stervende op een weegschaal te zetten en na het moment van overlijden het verschil te meten. Best cru.
Dit was geen ademtoch, dit was geen urine of iets dergelijks, dit was iets anders. Rara wat was dat? Als dit natuurwetenschappelijk is bewezen, dus met dezelfde basisbeginselen vastgesteld als de cynische verklaringen hierboven (waarmee ik het trouwens voor een groot gedeelte eens ben), wie kan hier een verklaring voor vinden?????

En dus omdat er NU geen verklaring voor is drukken we er maar een stempel bovennatuurlijk op??

Dat is toch geen wetenschap, snap dat toch. Het is toch het doel om antwoorden te vinden. Er zijn talloze onopgeloste vragen in de wetenschap...daarom is het ook wetenscahp...zoeken naar een gefundeerde wetenschappelijke verklaring..

Op deze manier kan ik voor alles in de wetenschp waar geen verklaring voor is het stempeltje bovennatuurlijk op gooien. Lekker makkelijk toch?

Groetjes
Ben(die het zo onzinnig voorbeeld vind

[legatus]

die bron van die 200 gram is er, zelfs op internet -- ik heb het ook gelezen maar kan het niet weervinden.

[Saraï_h]

uh.. ok maar wat moet ik hiermee?

[legatus]

Nederlands onderzoek over NDE's oftwel BDE's http://uk.news.yahoo.com/011214/12/clm3p.html

[aquilo]

Wat je hiermee moet doen, geen idee.
Ik vind ook niet dat je op vanalles een stempel van bovennatuurlijk moet doen, want het is wat bevredigender om iets wetenschappelijk bewezen te zien, dan dat je maar moet geloven dat het zo is. Dit neemt misschien een beetje mysterie weg, maar kan ook zo meer mysterie toevoegen als je dat wilt zien.
Lees ''Daniel C. Dennet - het bewustzijn verklaard'' er maar op na.
terug naar bde's mijn vraag is, wat ik sorry zonder bron (mondelinge informatie was vroeger voor veel mensen de enigste bron van informatie) moet vragen:
verlies je ook gewicht als je een bde ervaring hebt?
:-)

[aquilo]

SnoepieMan schreef:
waar ctr - c en ctr- v allemaal wel niet goed voor is

Waar is het goed voor? :-)

[wicked666]

Ik hoop niet dat je denk dat ooit iemand dat boekwerkjuh van je gaat lezen, uitje onderwerp blijkt dat je waarschijnlijk gewoon bang bent voor het onbekende,

ps: niks persoonlijks kan nog helemaal goed komen

[Demon of Fire]

wicked666 schreef:
Ik hoop niet dat je denk dat ooit iemand dat boekwerkjuh van je gaat lezen, uitje onderwerp blijkt dat je waarschijnlijk gewoon bang bent voor het onbekende,

ps: niks persoonlijks kan nog helemaal goed komen

Ik omarm het onbekende, maar zie ook feiten onder de ogen.
Dus die redenering slaat nergens op!

Groetjes
Ben(die juist over onbekende dingen wil nadenken en er naar op zoek is