weggestuurd bij de psych

[thijs!]

Een goede vriendin van mij heeft een behoorlijk zware psychische aandoening (maanden opgenomen geweest, automutilatie, etc..) en aangezien ze daar vrij rationeel over praat heeft haar psycholoog gedacht dat het nu opeens heel goed ging, ondanks dat het alleen maar beroerder is. Toen heeft hij haar dus gevraagd of ze zelf de behandeling wel nodig vond, en ze heeft in een soort waas gezegd dat het eigenlijk niet nodig was. Nu hoeft ze dus de komende maanden niet meer te komen, terwijl ze zelf nu ook onderkent dat ze het wel nodig heeft en ze er spijt van heeft dat ze dat gezegd heeft..

Iemand die dit ook heeft meegemaakt? En wat heb je eraan gedaan? Wat zijn over het algemeen de meningen over geestelijke hulpverlening?

Misschien stomme vraag; maar waarom belt ze die man niet gewoon op om te zeggen dat ze zich vergist heeft en dat ze het wel nodig heeft?

[thijs!]

Tja.. ze was zowiezo niet erg tevreden over deze psychiater en wil wel op zoek naar een ander, maar nu zit ze dus een tijdje zonder hulp.. Bovendien zien veel psychiaters niet in hoe slecht het met 'r gaat, omdat ze ook zo rationeel vertelt wat er allemaal wel niet gebeurd is; het lijkt haast of ze er niet mee zit. Je moet eerst huilend op die stoel zitten voor mensen inzien dat er iets aan de hand is..

[mathfreak]

thijs! schreef:
Tja.. ze was zowiezo niet erg tevreden over deze psychiater en wil wel op zoek naar een ander, maar nu zit ze dus een tijdje zonder hulp.. Bovendien zien veel psychiaters niet in hoe slecht het met 'r gaat, omdat ze ook zo rationeel vertelt wat er allemaal wel niet gebeurd is; het lijkt haast of ze er niet mee zit. Je moet eerst huilend op die stoel zitten voor mensen inzien dat er iets aan de hand is..

Toen ik vorig jaar bij een psychologe in behandeling ben geweest wegens emotionele problemen op sexueel gebied kon ik daar ook heel rationeel met haar over praten. Volledigheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat ik zelf in psychologie geïnteresseerd ben en dat ik er daardoor gemakkelijker over kon praten.
Als je vriendin niet tevreden was over haar huidige hulpverlener lijkt het me niet meer dan redelijk dat ze een andere zoekt, eventueel met behulp van haar huisarts.
Ik zag dat je de beroepen psycholoog en psychiater met elkaar verwarde, iets wat wel vaker voorkomt omdat mensen vaak niet het onderscheid tussen deze 2 beroepen kennen. Een psychiater is een arts die zich na het afleggen van het artsexamen in de psychiatrie heeft gespecialiseerd, maar geen volledige psychologiestudie heeft gevolgd. Wel is het zo dat de psychiater zich in het kader van zijn of haar specialisatie in psychologie heeft moeten verdiepen, met name in het vakgebied klinische psychologie, dat zich bezighoudt met het ontstaan en behandelen van psychische stoornissen. Omdat een psychiater een arts is houdt dat in dat hij of zij medicijnen kan voorschrijven als dat in het kader van de behandeling noodzakelijk is. Een psycholoog mag dat niet omdat een psycholoog geen arts is. Wel mag een psycholoog mensen doorverwijzen naar een psychiater indien dat noodzakelijk mocht zijn.

[thijs!]

Je hebt inderdaad gelijk dat ik het verschil niet wist.. Ze gebruikt medicijnen, dus ik kan wel concluderen dat ze bij een psychiater onder behandeling is en niet bij een psycholoog.
Ze is zelf ook wel erg geinteresseerd in psychiatrie, ze leest er oa veel boeken over enzo. Hulp zoeken met behulp van haar huisarts is momenteel een beetje lastig. Ze is op kamers gaan wonen en heeft nu net een intake-gesprek achter de rug met een andere huisarts.
Ze heeft er bovendien niet veel zin in om opnieuw allemaal zinloze gesprekken te houden waarbij de psych wil ontdekken over er een jeugdtrauma of iets dergelijks is geweest. Ze heeft al meerdere psychiaters gehad en is die gesprekken wel een keer zat.

Wat zijn de ervaringen die jij hebt gehad met psychiaters? Overwegend positief?

[mathfreak]

Ik ben zelf alleen bij psychologen op gesprek geweest (voornamelijk vrouwelijke), om te beginnen in de periode december 1987 tot juli 1988 bij een studentenpsychologe aan de TU Eindhoven waar ik terecht kwam omdat mijn studie voor wiskundig ingenieur te slechte resultaten opleverde. We hebben naast het zoeken naar een alternatieve studie veel over mijzelf gepraat, en ik heb die gesprekken als zeer positief ervaren.
Ook de gesprekken die ik vorig jaar heb gehad bij een andere psychologe toen ik daar in behandeling was wegens emotionele problemen op sexueel gebied zijn heel positief verlopen wat mij betreft.

[Joyce-b]

Ik ken dt verhaal helemaal.
Een vriendin van me, die is ook echt behoorlijk depressief, automulatie en tsja, neigt naar een eetstoornis als ze zzichzelf niet kon bedwingen, ik denk persoonlijk dat ze nogal veel kenmerken heeft van Borderline, maar jah, dat terzijde.
Ze gaat naar een vertrouwenspersoon op school, is ook al doorgestuurd naar een speciaal iemand van Jarabee, maar die vond haa 'niet serieus genoeg' omdat ze er zo open over praatte..

Dat klopt toch niet?!

[thijs!]

Joyce-b schreef:
k denk persoonlijk dat ze nogal veel kenmerken heeft van Borderline

Dat is bij die vriendin dus ook het geval, als ze aan een extra symptoom zou voldoen zou het borderline zijn geloof ik..

Ze gaat naar een vertrouwenspersoon op school, is ook al doorgestuurd naar een speciaal iemand van Jarabee, maar die vond haa 'niet serieus genoeg' omdat ze er zo open over praatte..Dat klopt toch niet?!

Nee inderdaad, dat meisje waar ik het over heb ik pas serieus genomen toen ze in het ziekenhuis heel zware suicidale aanvallen heeft gehad... Dat het zover uit dat hand moet lopen voor iemand de ernst van de situatie inziet...
En dan wordt ze nu dus weer zonder hulp op straat gezet, terwijl ze nog geen twee weken geleden een enorm zware aanval heeft gehad..
Onbegrijpelijk