Lizelotte (nieuw verhaal)

[duivelaartje]

Het is niet de bedoeling dat iedereen daar op reageert he. Vanmiddag had dit topic nog maar 8 a 10 reacties, 3 uur later meer dan 50. Ziet u het hoge spam gehalte? Leest niet prettig, de leesbaarheid van het verhaal zakt naar 0... Dank u voor het lezen.

I don't suffer from insanity, I enjoy every minute of it!

*stomme *** ****** ***** psychologietest* *moest ff *

Grim

[-Melody-]

Mogen alleen ''vaste'' mensen daar op reageren...

nou zeg

[Nienna*]

Haha, ik ben niet vast hoor! Zit hier nog maar kort op het forum.
Grim wel. Ik lees altijd overal zijn reacties.
Maar goed, ik zal wel niet meer reageren. Alleen op het verhaal Dan moet Soapsie er wel een nieuw stuk opzetten! Dan kunnen Grim en ik weer daarover praten

Silla

[Soapsie]

Nou, om deze topic dat toch nog nuttig te maken....hier weer een stukje van mijn verhaal. -x-



Een blauwe hemel, een gele zon en grijs gras. Eigenlijk was het geen gras, maar grind. Lizelotte zat op een bankje en staarde voor zich uit. Het was niet warm en het was niet koud. Maar het was wel kil. De grote vrouw met haar hangtieten en een dikke buik, zo noemde Lizelotte haar, stond midden op het speelveld. Ze staarde naar boven met haar handen in de lucht. “Koning van de hel, prins der dode zielen, hoor mij aan” schreeuwde ze. Verscheidene meisjes en vrouwen stonden om haar heen. Met open mond en grote ogen keken ze naar het tafereel. Lizelotte moest lachen toen ze ernaar keek. “Hoe kan iemand zo bezeten zijn” dacht ze. “Lizelotte?”. Haar naam werd geroepen en Lizelotte keek op. Het was Anna. “Er is bezoek voor je. Kom je?” vroeg ze. Bezoek? Wie zou er nou voor Lizelotte komen? Sinds dat ze hier binnen kwam had ze nog nooit bezoek gehad. En ze zat hier ongeveer al een maand! Lizelotte wist het niet zeker. Ze had geen klok of kalender in haar cel. Dus ze wist niet welke dag, van welke week, van welk jaar het was. Lizelotte stond op en liep naar Anna toe. “Wie is het?” vroeg ze. “Dat zie je zo wel, kom maar mee”. Anna bracht haar naar de “Praatruimtes”. Toen ze daar aankwamen stond Lizelotte genageld aan de grond. Haar bloedeigen moeder stond voor haar neus. Het liefst was ze haar aangevlogen en had ze haar helemaal kapot willen trappen. Maar ze moest zich beheersen. Ander zou ze weer in de isoleercel belanden. En Lizelotte was net zo blij dat ze er weer uit was. “Wat zie jij eruit” zei haar moeder. Lizelotte hield zich stil. Te bang om wat te zeggen. Maar haar moeder had ongetwijfeld gelijk. Haar haar zat door de war, op haar voorhoofd zat een snee en haar vuisten waren blauw van het slaan tegen de muren. Ineens hief haar moeder haar hand, die terecht kwam op Lizelotte’s wang. Met een harde klap raakte de hand van haar moeder haar gezicht. Lizelotte kneep haar ogen dicht.

…..“Vuile tering hoer. Hoe durf je!” schreeuwde haar moeder. Lizelotte rende en rende maar haar moeder was sneller. “Kom hier kreng!”. Haar moeder greep haar bij haar enkels. Lizelotte viel. Haar hoofd klapte tegen de grond aan. “Au, dat deed pijn” dacht Lizelotte. “Door rennen”. Ze stond op en rende nog harder dan ze eerst deed. “Lizelotte Camilla van Zanten, als je nu niet heel snel hier komt dan sluit ik je op in de kelder” schreeuwde haar moeder. Met de schelste stem die Lizelotte ooit gehoord had. Ze bleef door rennen. Haar moeder mocht haar niet in halen. Lizelotte rende langs de huiskamer en de keuken. De trap op naar de badkamer. Daar zou ze de deur op slot kunnen doen. Maar nog voordat ze de deur achter zich kon sluiten greep haar moeder naar het handvat. “Jij wordt met de dag zieker. Kom hier, dan zal ik je eens wat leren”. Haar moeder greep Lizelotte’s vlechtjes. “Bij elke tegenstribbelende beweging die je maakt moet je een dag langer in de kelder zitten” dreigde haar moeder. “Nee, niet weer de kelder” dacht Lizelotte. Haar moeder trok haar aan haar vlechten mee naar beneden. Lizelotte zag Maartje staan. Ze deed niets, keek alleen toe. “Waarom zij niet?” dacht Lizelotte. Haar moeder opende het kelder luik en gooide Lizelotte naar binnen. Ze rolde de trap af. Haar hoofd, rug, borst en bil knalde omstebeurt op de treden van de trap. Uitgeput klapte Lizelotte op de grond. Het was donker in de kelder. Lizelotte kon niets zien. Behalve het kleine straaltje licht wat door het kleine raampje bovenin het luik scheen. Ze huilde door de pijn en het verdriet dat haar moeder haar aandeed. “Waarom Lizelotte wel en Maartje niet?” vroeg ze hardop. Geen antwoord. Lizelotte probeerde het trappetje op te klimmen. Toen ze boven was duwde ze tegen de stalen plaat aan. Er zat geen beweging in. Haar moeder had hem op slot gedaan. Zoals gewoonlijk kroop Lizelotte weer naar beneden, pakte een spijker uit de gereedschapskist en klom weer naar boven. “Lizelotte, twaalf jaar, beet in Maartjes arm” kerfde ze in de plaat. “Één…twee…drie…” Lizelotte telde hoeveel kerven er al in de plaat zaten. Het waren er ongeveer drieënveertig. En bij elke kerf stond háár naam, niet die van Maartje. Waarom zat zij hier nooit? Waarom vond mamma haar wel lief? Ook stond er bij elke kerf Lizelotte’s leeftijd. Ze zocht naar de aller eerste kerf die ze ooit gemaakt had. “Lizelotte, acht jaar, kamer was niet netjes”. Dat was de eerste keer dat ze in de kelder terecht kwam. En sindsdien deed haar moeder dat iedere keer. Lizelotte veegde haar tranen weg. “Mamma, laat me hieruit” fluisterde ze…..

Nu was Lizelotte vijftien. En wat had ze bereikt? Niets! Ze was nog steeds bang voor haar moeder. En nog steeds accepteerde haar moeder haar niet. Lizelotte had iets vreselijks gedaan volgens haar moeder. Ze had Maartje van haar afgenomen. Maar dat was niet waar! Dat had ze zelf gedaan! Het was haar eigen schuld. Niet die van Lizelotte. Nog steeds stond ze met dichtgeknepen ogen. “Mevrouw, ik denk dat het beter is als u nu vertrekt”. Lizelotte hoorde de stem van Anna. “Gelukkig! Verlost van haar moeder. Dank je wel Anna” dacht Lizelotte. Pas toen haar moeder de “Praatruimte” had verlaten deed Lizelotte haar ogen open. “Dank je” fluisterde ze. Anna glimlachte. “Ik zal je naar je cel brengen. Morgen praten we verder, oké?”. Anna sloeg een arm om Lizelotte’s schouder. En samen liepen ze terug naar de cel.

[duivelaartje]

Silla schreef op 21-06-2004 @ 20:55 :
Haha, ik ben niet vast hoor! Zit hier nog maar kort op het forum.
Grim wel. Ik lees altijd overal zijn reacties.
Maar goed, ik zal wel niet meer reageren. Alleen op het verhaal Dan moet Soapsie er wel een nieuw stuk opzetten! Dan kunnen Grim en ik weer daarover praten

Silla

praten bij jullie = spammen.
Umh wie heeft hier iets gezegd over vast? Degene die hier heeft gereageerd en het langste hier op letteren is ben ik. Dus ben ik vast? Laat maar....
Maar alleen nog maar nuttige reageren op een topic, want, serieus, het is best irritant.

[Soapsie]

zeker irritant....

[-Melody-]

Soof, je verhaal is , en ja, dat meen ik ook no

En nu zwijg ik

Zoveel spam is het niet, men is alleen te lui om uitgebreide reacties te posten. Zeepje, let wel op woorden die je aan elkaar kunt schrijven, zoals kelderdeur

voorbeeld: kelder luik
kan gewoon aan elkaar

Grim

[Soapsie]

hahaha....zeepje! Die is wel leuk... Ik zal er om denken! -x-

[Nienna*]

Nee, dit vind ik niet zoveel waard.
De interpunctie klopt niet (punt in plaats van vraagteken enz.), daar moet je echt op letten. Stijl klopt niet. Bijv.: Een blauwe hemel, een gele zon en grijs gras. Eigenlijk was het geen gras, maar grind.
Deze zinnen zijn compleet onduidelijk. Grijs gras? Eigenlijk was het geen gras, maar grind? Waarom noem je het dan in de eerste instantie gras?
Het was niet warm en het was niet koud. Maar het was wel kil.
Dit klinkt dus absoluut niet! Het was niet warm, niet koud, wel kil... De combinatie van dat niet, niet, wel, vind ik heel vreemd. Ik kan het niet zo goed uitleggen (zoals je merkt), maar het leest niet lekker.
De grote vrouw met haar hangtieten en een dikke buik, zo noemde Lizelotte haar,
Hier lijk/ben je inconsequent. Eerst gebruik je "haar" hangtieten en dan "een" dikke buik. Misschien ben je niet inconsequent, maar zo komt het wel over.
“Koning van de hel, prins der dode zielen, hoor mij aan” schreeuwde ze. Weer geen uitroepteken, terwijl dat (in mijn ogen) wel zou moeten en in ieder geval mooier zou staan.
“Hoe kan iemand zo bezeten zijn” dacht ze. Dit vraagt ze zichzelf toch af? Waarom dan geen vraagteken?
Sinds dat ze hier binnen kwam had ze nog nooit bezoek gehad. Dat "Sinds dat" klinkt niet. Voorbeeld van betere zin: Sinds ze hier is, heeft ze nog nooit bezoek gehad.
Ook deze zin vind ik niet geweldig. Ik weet zeker dat je er zelf iets beters van kunt brouwen.
Kortom, ik ben er niet stuk van. Misschien door stijl en interpunctie.

liefs, Silla.

Bloemenpoes zei: -Mogen alleen ''vaste'' mensen daar op reageren...- Daarop was mijn reactie gebaseerd. Het spijt me als ik je gekwetst heb omdat jij hier vast bent

[Soapsie]

*au*

Maar ik ga het verbeteren...ben een dieheart! -x-

[Nienna*]

*au*?
Het was niet bedoeld om je totaal af te kraken, maar ik wilde gewoon mijn mening geven. Het spijt me als ik te grof was , dat ben ik nu eenmaal iets te vaak. Maar, zoals ik altijd denk: aan harde kritiek heb je meer dan aan zachte lof! Niet waar?
Hoop dat ik het goed genoeg beargumenteerd had?

[Soapsie]

Ja, weet ik! Ben ook blij dat je dit soort kritiek geeft, waar ik wat aan heb! Maar het is toch niet altijd even leuk om te horen! -x-

[Nienna*]

Haha, daar heb je gelijk in...
Maar goed, zulke kritieken moeten er ook zijn op de wereld.

[Soapsie]

Daarom!!! Nogmaals....thank you! (K)

[*~Angel~*]

Als je niet erg vind meld ik me ff af. Ik blijf me mail box opschonen, kep gwoon 39 e-mails alleen al van dit topic

Maar ik zal je verhaal wel blijven lezen

[Soapsie]

Is goed hoor. Ik word gek van die email berichten! Daarom is dat spammen zo irritant! -x-

ej Zeepje, dat kan je uitzetten

[Soapsie]

Hoe dan???

[Soapsie]

Goh...zou je denken? Maar hoe???

[Asperientje]

“Waarom Lizelotte wel en Maartje niet?” vroeg ze hardop

Ze zei het zelf hardop, dan moet het toch "Waarom IK wel en Maartje niet?" zijn?

“Gelukkig! Verlost van haar moeder. Dank je wel Anna” dacht Lizelotte.

Hier dénkt ze toch zelf? Dan zou het toch ook: "Gelukkig! Verlost van m'n moeder! Dank je wel Anna." dacht Lizotte zijn?

Als het al eerder is genoemd neem ik het terug

[Asperientje]

Wat ik trouwens wel erg goed vind, dat je der erg gemotiveerd over bezig bent, dat "zie" ik ook terug in je stukje.
En ook omdat je niet te lang laat wachten op een stukje.

Ga zo door!!

[Soapsie]

Je hebt helemaal gelijk. Die twee zinnen die je eruit pikte kloppen idd niet! Ik heb ze meteen veranderd, en ik zal zo snel mogelijk weer een nieuw stukje erop zetten... -x-

Asperientje schreef op 21-06-2004 @ 22:07 :
“Waarom Lizelotte wel en Maartje niet?” vroeg ze hardop

Ze zei het zelf hardop, dan moet het toch "Waarom IK wel en Maartje niet?" zijn?

Niet noodzakelijk. Soms zie je ook wel eens kinders die hun eigen naam aanhalen ipv ''ik'' te zeggen. Met het tweede stukje ben ik het wel eens. Dank je Aspro, minder hoofdpijn door het piekeren

Grim

[lotjesnotje]

ik vind je verhaal goed.... ben er door geboeid... en ik wil zeker wel meer

[Soapsie]

Gelukkig....toch nog mensen die het verhaal wel echt leuk vinden! (kritieken zijn ook nodig hoor, ik bedoelde er niets lulligs mee) Dikke kusz Soof -x-

[Soapsie]

Hier weer even een nieuw stukje....Begin maar met mierenneuken

De routine van de ochtend was precies zo standaard als altijd. Pilletjes slikken, douchen, eten en weer terug naar je cel. Lizelotte wachtte op Anna. Ze had gezegd: “Morgen praten we verder”. Dus Lizelotte ging er van uit dat ze ’s middags langs zou komen. En dan zou ze de cel even uit mogen. Maar het bleef stil. Anna kwam niet. Lizelotte zat op bed met haar knieën onder haar kin. Ze dacht aan haar moeder. Waarom kwam ze langs? Alleen maar om haar te slaan? Lizelotte had deze keer toch niets gedaan? Misschien was ze nog boos vanwege Maartje. En toch was het niet haar schuld. Lizelotte wist het zeker! De tijd ging langzaam, maar Lizelotte merkte dat het donker werd buiten. Anna was nog steeds niet langs gekomen. En Lizelotte had de hoop al opgegeven. De celdeur schoof open. En de grote zoemer ging af. “Het avondeten is reeds geserveerd. Het avondeten is reeds geserveerd”. Lizelotte stond op en liep de cel uit. Aan beide kanten zag ze andere meisjes uit hun cellen komen. “Doorlopen dames” zei een bewaker. Ze kwamen in de eetzaal aan. Er stonden vijf lange tafels met aan elke kant tien stoelen. Lizelotte had ze al eens geteld. Ze nam plaats op één van de stoelen. “Heb je het al gehoord?” fluisterde een meisje in Lizelotte’s oor. “Wat zou ik gehoord moeten hebben?”. “Lieke moet op de stoel” antwoordde het meisje, nog steeds fluisterend. Lizelotte schrok. Lieke was een aardig meisje, misschien hier en daar niet echt sporende, maar verder kon Lizelotte het redelijk met haar vinden. “Waarom?”. “Omdat ze te veel heeft gedaan. Ik weet het niet precies. Ik hoop dat wij erbij mogen zijn”. Leedvermaak, noemde Lizelotte dat. Ze kon zich er vreselijk aan ergeren. Maar die mensen moest je ook hebben. Ze hoopte dat zij er niet bij hoefde te zijn. Maar ze had zo’n gevoel van wel. De bewakers zagen het als een straf voor de patiënten. En dat was het ook eigenlijk wel. Er was niets erger dan toekijken hoe iemand stierf. En dan te bedenken dat je er zelf ook kon zitten. Het eten werd op de tafels gezet en iedereen begon als gekken hun borden vol te scheppen. In tegen stelling tot de andere had Lizelotte nooit zo’n trek. Ze was dan ook erg mager. Maar, niemand die zich daar zorgen om maakte. Ze aten aardappels, gekookte wortels en een klein stukje vlees. Wat biefstuk moest voorstellen. Walgelijk! Maar het was in ieder geval iets. “Dames, handen bij elkaar” riep de opperzuster. Lizelotte vouwde haar handen, sloot haar ogen en boog voorover. “Onze vader die in de hemel zijt, Uw naam worde geheiligd. Uw koninkrijk kome. U wilt geschieden. Zowel in de hemel als op de aarde. Geef ons dagelijks brood, en vergeef ons onze schulden. Zoals wij onze schuldenaars vergeven. En lijdt ons niet in bekoring. Maar verlos ons van het boze, want van U is het koninkrijk. En de kracht en de eerlijkheid in eeuwigheid. Amen”. Toen het gebed was afgelopen en het teken dat ze mochten eten was gegeven begon iedereen vraatzuchtig te sranzen. Een nettere formulering bestond er niet voor. Lizelotte at rustig haar bord leeg en wachtte totdat de bewakers terug kwamen. “Waarom eet je zo weinig?”. Lizelotte draaide zich om en keek recht in de ogen van Lieke. Ze kreeg een pijnlijk gevoel. Wetend dat het meisje wat voor haar stond er over een week niet meer zou zijn. “Ik heb nooit zo’n honger. Waarom eet jij niet?”. “Als ik met een lege maag op de stoel ga doet het minder pijn, zeggen ze” antwoordde Lieke. Lizelotte schudde haar hoofd. “Wie heeft je dat wijs gemaakt?” vroeg ze. “Franka” antwoordde Lieke. Dat dacht Lizelotte al. De grote vrouw met de dikke buik en de hangtieten. “Je moet niet naar haar luisteren. Ze praat alleen maar onzin. En dat het minder pijn doet als je een lege maag hebt dat zal ze wel weer van haar duivel hebben gehoord. Je moet haar links laten liggen. Als je een keer wilt praten, kom dan naar mij toe” zei Lizelotte. Lieke glimlachte. “Dank je”. Ze draaide zich weer om en liep weg. Eigenlijk had Lizelotte nog willen vragen waarom ze op de stoel moest. Maar ze bedacht dat het misschien erg pijnlijk voor haar zou kunnen zijn. Wat zullen haar ouders wel niet denken? Of zou ze ook zo’n moeder hebben als Lizelotte had? Ze zag dat de bewakers terug waren van hun avond eten. Lizelotte stond op en liep naar de mannen toe. Ze merkte dat Lieke haar volgde. Schuchter keek ze achterom. “Wat zou zo’n meisje nou gedaan hebben, dat ze op de stoel moet?” vroeg Lizelotte zich af. Ze haalde haar schouders op en liep door. “Dames, verzamelen. We gaan terug naar de cellen” riep één van de zusters. Lizelotte schrok zich dood. De zuster stond naast haar, en schreeuwde zó hard dat Lizelotte haar oren dicht moest houden. Toen alle meisjes zich verzameld hadden werden ze terug gebracht naar de cellen.

“Sorry. Ik had je moeten vertellen dat ik niet kon komen” zei Anna. Lizelotte was boos. “Je was zeker leuke dingen aan het doen hè? Met je man en je kinderen? Lekker zwemmen met dit mooie weer? Denkend: die Lizelotte zit toch lekker achter de tralies? Leuk hoor!” schreeuwde ze. Lizelotte stond met haar rug naar Anna gekeerd. Ze wilde haar stomme hoofd niet zien. Zij had gemakkelijk praten. Zij werd niet achtervolgd door meisjes met rode ogen. Zij zat niet in kamers met gesloten deuren zonder raam. Zij had geen doodstraf boven haar hoofd hangen. “Hoer” schreeuwde Lizelotte. En meteen zakte ze door haar benen. Ze kwam met haar hoofd tegen de tralies. “Mamma” huilde ze zachtjes. “Laat me vrij, doe me geen pijn”. Anna was opgestaan en liep naar Lizelotte toe. Ze hurkte voor haar neer. “Wat is er met je moeder?” vroeg ze. Lizelotte keek op. Wild schudde ze haar hoofd. “Niets, niets, niets. Helemaal niets”. “Lizelotte” zei Anna streng. “Je weet dat als je mij niets verteld dat ik je niet kan helpen. Wil je hier nou weg of niet?”. Twijfelend knikte Lizelotte. “Goedzo. Ga nu op je stoel zitten. En beantwoord de vragen die ik heb” beval Anna. Met haar handen onder haar hoofd en een chagrijnig gezicht zat ze aan de tafel. “Heb je het meisje nog gezien?” vroeg Anna. Lizelotte haalde haar schouders op. Maar toen ze het boze gezicht van Anna zag antwoordde ze: “Nee, ik heb haar niet meer gezien”. Anna schreef wat op. “En hoe was het om je moeder weer te zien?”. Pijnlijk, dacht Lizelotte. “Ging wel” antwoordde ze. “Wat ging er door je heen toen je moeder je sloeg?”. Te veel, dacht Lizelotte. “Niets” antwoordde ze. “Leegte?” vroeg Anna. Lizelotte knikte. “Oké, ik heb een cassetterecorder meegenomen. Daarin zit een bandje waarop ons gesprek van vorige keer staat. Ik ga hem zo afspelen, en dan wil ik dat je goed luistert”. Ze pakte een klein doosje uit haar tas en zette het op tafel. Ze drukte op “play” en het bandje begon te draaien. “Ik hoorde dat je weer naar de isoleercel moest…Waarom was dat? Wat was er gebeurd?…Zij was er weer”. Lizelotte hoorde haar eigen stem. Het klonk zwaar en angstig. Ze dacht terug aan dat moment. En wat er zich de nacht daarvoor had afgespeeld. Het meisje was alweer een tijdje niet langs geweest. Misschien had ze geaccepteerd dat het niet Lizelotte’s schuld was. “Lizelotte, let je op”. “Sorry” zei ze en luisterde weer naar het bandje. Na een paar minuten zette Anna het bandje af. “Hoorde je wat er als laatste gebeurde?” vroeg ze. “Ik zal het nog een keertje voor je terugspoelen”. Lizelotte luisterde aandachtig. Anna stopte het bandje weer. “Klein, klein meisje. Verdwijn zo snel als de wind. Ga terug naar waar je vandaan kwam. Jij klein, klein kind…” zong Lizelotte. “Ja, dat was het” zei Anna opgewonden. “Wat bedoel je daarmee?”. Lizelotte haalde haar schouders op. Het liefst wilde ze geen antwoord geven. Elke keer als ze iets verkeerd zei, dan kwam het meisje met de rode ogen langs. Lizelotte beet op haar lip. Net zolang tot er een sneetje in kwam. Ze proefde het bloed en dacht aan het meisje. Uit haar mond had ook bloed gestroomd. “Je zingt het liedje niet voor niets, Lizelotte. Vertel mij eens waar je dat liedje hebt geleerd” zei Anna. Weer haalde Lizelotte haar schouders op. “Verdomme! Doe nou een keer wat ik je vraag” schreeuwde Anna. Lizelotte schrok. “Mamma” fluisterde ze. “Ik zal niet meer vergeten. Echt niet. Ik zal niet meer vergeten”. “Wat zal je niet meer vergeten?” vroeg Anna. Lizelotte begon te huilen. “Ik moet mijn kamer nog opruimen. Anders gaat mamma mij slaan…en dan…kelder”. Lizelotte hakkelde. En Anna keek haar vragend aan. “Nééééé” schreeuwde ze. “Mamma, laat me alleen. Doe me geen pijn”. Lizelotte stond op en wilde weg rennen. Zonder er bij na te denken dat ze niet verder kon dan de tralies. Ze knalde tegen de stalen stangen op en viel op de grond. Meteen stonden er twee bewakers voor de deur. “Is alles oké?” vroegen ze tegelijkertijd. Anna knikte en gebaarde dat ze weg moesten gaan. Lizelotte zag dat Anna naast haar kwam zitten. Ze voelde een arm om haar heen. Met waterige ogen keek ze Anna aan. “Ik wil niet dood” fluisterde ze. “Maar je hoeft ook helemaal niet dood. Waar haal je die waanideeën vandaan?”. Lizelotte liet haar hoofd rusten op de schouder van Anna. Ze was doodop. “Zou je mij kunnen vertellen wat je moeder deed als je je kamer niet op ruimde?” vroeg Anna voorzichtig. “Dan werd ze boos, en sloeg me” antwoordde Lizelotte. “Deed ze dat vaak?” “Soms”. “En heb je dat liedje van haar geleerd?”. Lizelotte knikte. “Waarom zong ze dat?”. Anna bleef doorvragen. En Lizelotte antwoordde zonder problemen. “Om het meisje weg te sturen” antwoordde Lizelotte. Ze voelde dat Anna schrok. “Hoelang zie je dat meisje al?” vroeg ze. “Weet ik niet precies”. “Oké. En wanneer kwam dat meisje meestal?” “Als ik alleen was. Dan vroeg ik of ze wilde komen. En dan gingen we samen spelen”.

[lotjesnotje]

tja ik heb eigelijk weinig opmerkingen erover... ik vind het goed... het verhaal boeid me...

[Soapsie]

Dank je -x-x- Soof

[Soapsie]

Ja, dat meende ik! Maar ik zie het idd al! Als jullie gewoon stoppen met spammen hoef ik me ook niet af te melden! -x-

[Soapsie]

Daar gaat het toch niet om! Dit is mijn verhaal, en mijn topic. Dan mag ik toch wel op jullie reacties reageren! Maar als jullie gaan discusseren over welk soort fruit jullie zijn, dan vind ik dat toch wel spammen! -x-

Soapsie schreef op 22-06-2004 @ 12:47 :
Daar gaat het toch niet om! Dit is mijn verhaal, en mijn topic. Dan mag ik toch wel op jullie reacties reageren! Maar als jullie gaan discusseren over welk soort fruit jullie zijn, dan vind ik dat toch wel spammen! -x-

Het was geen discussie, maar ik zal verder ontopic blijven: ik krijg me niet door dat verhaal heen.

[Een Tweeling]

Duivelaar, de nieuwe forumbaas. Maar je had gelijk hoor, het gespam begon mij een beetje de leeslust te ontnemen!

Betreft je verhaal: Leuk! Ik heb Gothicka nooit gezien, maar de trailer schoot me al wel een x door mijn hoofd toen dat meisje met rode ogen bij haar op visite kwam, tezamen met het feit dat ze in zo'n inrichting zit. Maar dat geeft niet.

Iemand (volgens mij Grim) vond er te weinig actie inzittten. Ik vind dat niet het geval, vooral dat stuk waar dat meisje langskomt en het laatste gesprek met Anna vind ik zeer spannend!

Ik zag in het laatste stuk 2 schrijffouten staan:

sranzen

Schranzen, denk ik.

Schuchter

Schrijf je dit zo? Weet niet hoor, maar het staat zo vreemd!

Ook vroeg ik me nog af, of een 15-jarig meisje de doodstraf krijgt als ze haar zusje vermoord? Nee toch?

Ik vind het wel onoverzichtelijk dat je geen alinea's gebruikt. Hetzelfde met de dialogen, die kun je beter onder elkaar zetten. Leest zoveel fijner!

Al met al vind ik het een spannend verhaal, ik krijg steeds meer te weten waarom ze daar zit - hoe haar moeder was en dat ze dus waarschijnlijk schizofrenie heeft of zo iets? Ben zeer benieuwd naar de rest!

Schuchter hoort zo

[Reynaert]

“Lizelotte! Blijf kalm”. Met moeite kon de bewaker - Toen stopte ik met lezen, ik weet immers nu al waar je verhaal over gaat...

[Soapsie]

Vooral stoppen met lezen! Als het je niet interesseert moet je het niet doen! -x- Soapsie

[Reynaert]

Inderdaad, je mag van geluk spreken dat ik je verhaal überhaupt heb aangeklikt. Mijn boodschap was: wat originaliteit zou je goed staan. (ik heb me laten vertellen dat het een afkledend effect heeft)

[Soapsie]

Ik snap jou echt niet!

Waarom zo moeilijk doen? En waarom zo negatief. Je kan helemaal geen oordeel geven als je alleen de eerste 2 regels hebt gelezen! Dus houdt je bek en rot op, of lees het verhaal en oordeel daarna! -x- Soapsie

Soapsie schreef op 22-06-2004 @ 16:55 :
Ik snap jou echt niet!

Waarom zo moeilijk doen? En waarom zo negatief. Je kan helemaal geen oordeel geven als je alleen de eerste 2 regels hebt gelezen! Dus houdt je bek en rot op, of lees het verhaal en oordeel daarna! -x- Soapsie

Waarom boos worden als iemand commentaar geeft? Renard is juist een persoon dat alles uitpluist, ik heb daar respect voor. Je moet niet boos worden op iemand die zijn mening geeft. Ik kwma wat verder, maar verder ook niet hoor. Ben jij dan ook meteen boos op mij?

Grim

[Soapsie]

Hij geeft geen mening....hij leest en maakt een domme opmerking. Hoe kan je nou een mening geven over iets wat je nog helemaal niet gelezen hebt? -x-

Je kan je mening duidelijk baseren op de eerste twee regels hoor

[Soapsie]

Ik vind van niet. Maar wat jullie willen! Het zal mij een rotzorg zijn! -x-

[duivelaartje]

Soapsie schreef op 22-06-2004 @ 17:02 :
Hij geeft geen mening....hij leest en maakt een domme opmerking. Hoe kan je nou een mening geven over iets wat je nog helemaal niet gelezen hebt? -x-

Dat kan wel degelijk. De eerste blik kan heel veel betekenen en heel veel zeggen. Daarom is een verhaal eigenlijk pas echt goed als je, als je snel over de tekst kijken, het je al interesseert. Een goede start, dus die 2 regels, kunnen heel veel zeggen.
Zo weet ik nog dat Charlottetje een keer een verhaal van mij eerst niet had gelezen, omdat haar de eerste 2 zinnen gewoon niet aanspraken. Maar eindelijk had ze het toch helemaal gelezen en volgens mij vond ze hem wel goed.
Dus, hij geeft gewoon zijn mening, misschien wat hard, maar hij draait er niet omheen. Wees blij met zo'n Letteraar die commentaar geeft. Daar heb je wat aan!

[Soapsie]

Oke, misschien is het dan wel een mening. Maar wat heb ik aan zo'n mening? Stoppen, en aan een nieuw verhaal beginnen! Of de eerste twee regels veranderen??? -x-

[duivelaartje]

Nee, je verhaal herschrijven en ervoor zorgen dat het een pakkend verhaal wordt en het mensen nieuwsgierig maakt. En begin nooit met cliche-zinnen... Dat drukt je verhaal "down down DOWN". *leuk joh, zo'n liedje waar dat woord tich keer in voor komt *

Soapsie schreef op 22-06-2004 @ 17:06 :
Ik vind van niet. Maar wat jullie willen! Het zal mij een rotzorg zijn! -x-

Door zulke dingen zie je er echt uit als een kind van dertien. Dit geeft ook meteen het verschil aan tussen Letteren en Fancy. Daar is er vrijwel niemand die inhoudelijk reageert, nog minder mensen die negatieve feedback geven. Hier gebeurt dat dus wel, vaker dan je lief is. Als je daar niet mee om kan gaan raad ik je aan om hier niet meer te posten. Het leven is hard en Renard en ik zijn gemeen etc. maar wij geven wel onze meningen en jij vroeg daar toch om? kijk nou zelf eens eerlijk:

“Lizelotte! Blijf kalm”. Met moeite kon de bewaker haar rustig houden. Ze bleef maar schreeuwen en om zich heen slaan. “Ga weg!” siste Lizelotte.

Dat ziet er meteen uit als een gestoord kind in een inrichting, dat lijdt aan waanbeelden oid.
Dan kan je je mening snel klaar hebben als je veel van dit soort verhalen gelezen hebt: Je kan meer originaliteit gebruiken. Renard is nog niet zo ver gekomen en heeft dus de andere fouten nog niet gezien. Ik durf er met plezier mijn computer om te verwedden dat als hij verder zou lezen er een commentaar van zeker 1 A4tje zou komen. Alles goed onderbouwd. Jouw boze reacties doen hem echt niets, want hij doet alleen wat jij vraagt; zijn mening geven en dat onderbouwen. Verwacht jij echt dat je over twee regels een A4tje aan commentaar schrijft? En verder, ik hoop dat het aan de lezer zelf is hoe ver hij of zij moet lezen voordat hij/zij commentaar mag geven. Leer er maar gewoon mee leven of ga terug naar Fancy.
Vrijheid van meninguiting roelt hier. Einde.

Grim

[duivelaartje]

Grimmie, je bent

[Soapsie]

oke, oke! Maar ik ben het er nog steeds niet mee eens. En blijkbaar moet ik ook nog even wennen aan de manier waarop hier gereageerd wordt. Is niet erg, jullie hebben vaak gelijk! Maar toch... -x- soapsie

En daarbij, het getuigt van weinig medewerking als je negatieve feedback klakkeloos naast je neerlegt. Wij geven alleen kritiek om aan te geven hoe het beter kan, zodat jij er misschien nog wel iets van leert en dat jouw verhaal beter wordt. Met jouw huidige instelling wordt dat natuurlijk nooit iets. Je kan niet zomaar kwaad op en njeer springen omdat een bepaald commentaar jou niet zint. Lees het gewoon eens over en wees kritisch tegenover jezelf. Nogmaals, het is hhier geen forum waar iedereen met jouw haren meestrijkt en maar lief is om jou niet kwaad te krijgen. We typen wat we vinden, en als jij daar kwaad om wordt, tsja, dan kan ik er weer smakelijk om lachen.

Lees het gewoon even door en wees kritisch tegen jezelf. Daar leer je echt het meeste van.

Grim