cliche?

[wilookmeepraten]

soms vraag ik mij af, onderwegens het dichten
wanneer ik cliche schrijf, en wat is modern
en brengt zo'n cliche je dan snel tot een einde
of brengt het je juist tot de kern?

zo spreek ik niet vaak van idylle of klankbord
ik heb ook niet veel met onomatopee
ik wil het wel schrijven, maar denk dan vaak later
wat zeg je daar eigenlijk mee

als jij op het punt staat om mij te verlaten
dan heeft confisqueren geen enkele nut
ik zal moeten smeken en denk aan ons samen
ik zit dus gewoon in de put

ik wil je vandaag en de rest van mijn leven
noem het cliche maar ik hou zo van jou
en dan gaat het om nemen, dan gaat het om geven
dan blijf je elkaar dus door dik en dun trouw

zo zaten wij ooit aan de rand van het water
de zon ging al onder, nog zaten wij daar
wij waren niet spraakzaam en niet interessant
maar we waren gelukkig en dicht bij elkaar

[Soapsie]

Leuk!

Het doet me een beetje denken aan de versjes van Annie M.G Schmidt. En met wat je zegt, heb je nog helemaal gelijk ook!

Well done, Kus

[xineof]

Bijzonder, dat je het cliché vermengt met iets wat juist doordat je dat doet niet meer cliché wordt. Goed bedacht. Ik vind 'ik zit dus gewoon in de put' wel wat minder, dat zwakt het net wat af omdat je rijm op zich niet echt gedwongen is.

Verder vind ik het ritme wel heel voor de hand liggend, maar op zich leest het fijn en je houdt je er wel goed aan door het hele gedicht.

[PositiveTension]

De manier van rijmen vervalt vaak tot cliche in dit soort gedichten maar, daar drijf je juist de spot mooi omdat het helemaal niet geforceerd overkomt. Dus in feite nog een laag diepte in het onderwerp,

Hulde!

[EggeD]

Ik vind het bij tijden juist wel geforceerd overkomen, bijvoorbeeld als je zinsdelen als 'dus gewoon', 'wel', 'zo' gebruikt. Ik probeer dat soort woorden die niets toevoegen in een gedicht doorgaans weg te laten. Voor de rest is het een leuk idee en gedichtje.

[botervleug]

Prima. dit zou ik als uitgever durven uitgeven. het is lekker, het is heerlijk! het lees goed weg, en het zegt wat wij nou eigenlijk allemaal denken in zodanige vorm dat iedereen denkt: ik wou dat ik mijn cliché zo kon vertellen.

de liefde is voor veel mensen van ongeveer hetzelfde materiaal gemaakt. en de woorden van clichés zijn op zeker moment ooit krachtige vertellers geweest. ik vind het knap dat je door middel van een inleiding een doodgewoon, huislijk en snapbaar gedicht kan ophevelen naar de status van literatuur.

niets meer aan doen, geen suggesties van mensen aannemen die evenveel weten als jij.