kater na gezellig dagje samen

[Attic Addict]

ik kom net thuis van een heerlijk dagje met mijn vriend. Ik had bij hem geslapen, terwijl hij aan het werk was, hij had nachtdienst. Om 8 uur vanmorgen kwam hij erbij liggen en we hebben heerlijk uitgeslapen. Rond een uur of 3 werden we een beetje wakker en hebben we samen lekker geknuffeld en wat gevoosd. Daarna echt heerlijke seks gehad en lekker samen gedouched. Toen zijn we boodschappen gaan doen en hebben we goed gegeten.

Hij had vanavond afgesproken met wat vrienden om te gaan pokeren, dat wist ik ook. Maar op het moment dat we bijna klaar zijn met eten komt het moment van afscheid steeds dichterbij. En dan gebeurt het. Ik voel mezelf gewoon letterlijk chagrijnig worden. Negativiteit dringt tot me door en ik heb nergens meer zin in.

Ik baal er ontzettend van dat ik me dan zo voel. Dat ik niet gewoon kan genieten van een heerlijk dagje samen wat we hebben gehad en dan lekker mijn eigen ding gaan doen. Ik heb op zulke momenten echt het idee dat ik super afhankelijk van hem ben, en dat is echt iets wat ik totaal niet wil.

Is dit herkenbaar? En heeft iemand hier een medicijn tegen? Het uitspreken tegen mijn vriend hielp in ieder geval al heel erg. En ik heb ook zeker wel genoten samen. Maar toch voelt het als een kater nu ik zo alleen thuis zit.

[Metal]

Een leven zoeken.

Hoelang zijn jullie samen? Heb je een eigen (sociaal) leven?

[metallica]

Ik herken het wel, maar bij mij helpt het meestal om me maar te proberen erover heen te zetten en leuke dingen te gaan doen. Al voel ik me dan wel belachelijk omdat ik me zo voel...

Wat is het probleem?

[Attic Addict]

ow dat heb ik inderdaad niet nee, bedankt voor de tip!

nee, het probleem is juist op de momenten dat ik zelf toevallig een avondje vrij heb. Ik zou wel iemand kunnen bellen, maar dat zou op dit moment dan alleen zijn, om maar niet alleen te zitten. Het komt ook vaak andersom voor. En als we allebei andere dingen te doen hebben is er helemaal geen probleem.

[Attic Addict]

metallica schreef:

Ik herken het wel, maar bij mij helpt het meestal om me maar te proberen erover heen te zetten en leuke dingen te gaan doen. Al voel ik me dan wel belachelijk omdat ik me zo voel...

ja dat is het gewoon inderdaad, het gevoel. Het is ook gewoon snel weer over, maar het is wel belachelijk inderdaad dat het dan voelt alsof ik echt niet zonder hem kan.

[Thee Muts]

Ik heb dit in het begin van mijn huidige relatie ook best veel gehad (of eigenlijk vooral het eerste jaar dat we samenwoonden. Daarvoor zagen we elkaar alleen in de weekenden en was het heel anders). Ik merkte ineens dat ik er heel slecht tegenkon als hij mij 'alleen' liet. Dan hadden we idd samen een gezellige dag gehad, of samen gegeten nadat we allebei terug waren van werk en dan kon ik me ook echt verschrikkelijk slecht voelen als hij daarna nog alleen de deur uitging. Hoe goed ik ook probeerde om het niet te laten merken, ik maakte er toch regelmatig een flink drama van. Ik had gewoon het gevoel dat ik het niet kon, alleen. Wat natuurlijk nergens op sloeg, want ik wist ook wel dat hij gewoon weer thuis zou komen. Maar om de één of andere reden, vond ik het vaak heel moeilijk als hij zonder mij de deur uitging. Omdat ik het heel onterecht vond om mij zo te voelen (want feitelijk was er natuurlijk niks aan de hand), probeerde ik de gevoelens te onderdrukken, waardoor het alleen maar erger werd. Ik schaamde me voor mijn gevoelens naar mijn vriend toe, maar kon het niet relativeren en negeren. En doordat ik de gevoelens niet kon negeren, was ik weer teleurgesteld in mezelf, waardoor de negatieve gevoelens zich al snel opstapelden en ik er helemaal in vast kwam te zitten.

Nouja, hoop vervelende momenten door gehad, zowel voor mezelf als mijn vriend. Gelukkig ben ik er nu al een hele tijd vanaf. Na een tijd begon ik in te zien dat er naast dit probleem nog meer dingen speelden, waar ik gewoon iets mee moest doen, wilde ik mijn relatie weer fijn krijgen en houden. Daarom ben ik uiteindelijk hulp gaan zoeken van buitenaf, wat mij heel erg geholpen heeft. Mijn 'angst' om door hem alleen gelaten te worden, hing samen met gebeurtenissen uit mijn verleden, waarbij ook nog meer dingen speelden. Door met die dingen uit het verleden aan de slag te gaan, heb ik ook de verlatingsangst in mijn relatie weg kunnen werken.

Sindsdien voel ik me op heel veel punten in onze relatie beter en gaat onze relatie ook veel beter. Ik heb dus heel lang met hetzelfde probleem gezeten als jij, maar ik kan je natuurlijk niet zeggen waar het bij jou vandaan komt en hoe je het op zou kunnen lossen. Ook tips om er mee om te gaan heb ik eigenlijk niet, want ik heb er zelf nooit goed mee om kunnen gaan, tot op het moment dat het gewoon weg was. Hopelijk heb je er wel iets aan om te lezen dat je niet de enige bent met deze gevoelens. Ook ik heb mijn gevoelens vaak met mijn vriend besproken, ondanks dat ik wist dat hij het heel vervelend vond dat ik er niet mee om kon gaan. Maar me wel zo gedragen en er vervolgens niet over willen praten, maar het óók niet zelf op kunnen lossen, accepteerde mijn vriend ook niet. Dus erover praten was vaak wel goed, ondanks dat het vaak niet echt gezellige gesprekken waren..

[Poeperd]

Ik herken het in zekere zin, dat je alleen bij hem wilt zijn en dat je niet weg wilt. Maar dat lijkt me iets logisch. Dat je erg saggo wordt als je weg moet, is wat minder logisch. Je moet leren accepteren dat je niet altijd bij hem kan zijn, en dat hij zijn eigen leven heeft. Als je niet bij hem bent, stel ik voor dat je iets met een vriendin van jezelf gaat doen zodat je niet de hele tijd in de put zit. Hij heeft buiten jou om ook nog een leven en ik stel voor dat jij daar ook aan gaat werken.

Hopelijk wordt het dan wat minder erg voor je om niet bij hem te zijn.

[Optima]

1

Optima schreef:

Nog nooit last van gehad. Ik denk dat het te maken heeft dat ik alle momenten die ik met hem deel koester, en niet zozeer stilsta bij de momenten dat we wél bij elkaar zouden kunnen zijn, maar niet zijn. Probeer wat meer tevreden te zijn met wat je hebt, en ga niet lopen mokken aan het eind van jullie samenzijn, dat is kinderachtig. Je mag gerust een beetje sad zijn, maar doe het dan met de insteek "ik ga je missen, maar kijk uit naar de volgende keer dat ik je zie" en niet "waarom moet ik je nou missen, ik wil bij je blijven, waarom ga je nou weg, kan het niet anders."

Mee eens.

Daarbij blijkt uit je tweede post nog steeds niet dat je éigen interesses hebt, gezien het feit dat je er meteen last van krijgt als je een avond vrij hebt en niets met vrienden hebt afgesproken. Kun je jezelf niet vermaken?

[Neith]

Afleiding zoeken en niet persee met andere mensen. Je kan je toch in je eentje ook wel vermaken? Tuurlijk mag je je af en toe zo voelen, maar niet te vaak en zoek dan afleiding in iets doen. Ga lezen, filmpje kijken of iets anders wat je leuk vind.

[Lilium]

Afleiding zoeken.

[Flip!]

Ik herken het heel goed, want ik voel me ook vaak genoeg zo. Niet dat ik het dan echt een drama vind, maar ik vind het erg jammer dat we niet gewoon de hele dag door kunnen gaan. Je kunt van te voren ook dingen plannen, als je weet dat hij iets anders gaat doet. Je kunt met vriendinnen afspreken en lekker napraten over je dag met hun, je kunt eigelijk van alles gaan doen, zolang het je maar afleid. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik

[madelief21]

Nooit last van gehad.

[metallica]

Sarah schreef:

Mee eens.

Daarbij blijkt uit je tweede post nog steeds niet dat je éigen interesses hebt, gezien het feit dat je er meteen last van krijgt als je een avond vrij hebt en niets met vrienden hebt afgesproken. Kun je jezelf niet vermaken?

Ik ben het ook wel met optima eens en het is ook de beste manier om het te benaderen. Maar ik denk niet dat de reactie te maken heeft met of je wel of niet een eigen sociaal leven hebt. Op een bepaalde manier heb je wel gelijk, het zou een oorzaak kunnnen zijn dat zal ik ook niet ontkennen.
Maar als ik het op mezelf betrek dan.. Zelf heb ik -al zeg ik het zelf- een goed sociaal netwerk en daarnaast hobby's genoeg om me mee bezig te houden. Maar ik weet niet, ik zelf heb veel behoefte aan genegenheid en iemand om me heen hebben al ben je zelf met je eigen ding bezig. En vooral dat genegenheid aspect zoek ik niet bij mijn vrienden, maar bij mijn vriend. Het heeft bij mij dus niets te maken met of ik me zonder hem kan vermaken ja of nee. Hij geeft me gewoon iets dat anderen me niet geven en toevallig heb ik daar ook veel behoefte aan.
Ik zeg niet dat het goed is en probeer het ook niet goed te praten, want het is eerder vervelend dan dat ik er trots op ben... (volgens mij ben ik een beetje vaag nu, maar ik hoor het wel dan )

Ik bedoelde juist niet een eigen sociáál leven, maar gewoon echt eigen interesses. Het vermogen om een paar uur iets te doen en dat leuk te vinden zonder dat je daar anderen bij nodig hebt.
Dat je verder graag af en toe een knuffel van je vriend wil is dan heel begrijpelijk

[Mrs Jester]

Ik herken het wel met mijn vriend, maar niet zo erg dat ik er chagrijnig van word. Ik ben wel wat neerslachtig en heb een leeg gevoel van binnen, maar zoals ik hierboven al las is dat niet raar als je een leuke tijd samen hebt gehad en dan weer weg moet.

[Magican]

Normaal gaan doen.

[metallica]

Sarah schreef:

Ik bedoelde juist niet een eigen sociáál leven, maar gewoon echt eigen interesses. Het vermogen om een paar uur iets te doen en dat leuk te vinden zonder dat je daar anderen bij nodig hebt.
Dat je verder graag af en toe een knuffel van je vriend wil is dan heel begrijpelijk

Ahhh oke. Duidelijk

Ik heb dat ook wel wanneer we een tijdje heel intens samen zijn geweest, maar dan pak ik iets wat ik leuk vind - een boek, meestal - en dan is het zo weer over. Afscheid nemen na zo'n fijne dag is natuurlijk vervelend, maar probeer te denken aan hoe fijn het was in plaats van aan hoe stom het is om weer weg te moeten. En vind dus dingen die je interessant vindt om te doen, ga een taal leren in je vrije tijd, bijvoorbeeld, zodat je ook als je alleen bent jezelf weet te vermaken.

Met andere vrienden afspreken is natuurlijk ook leuk, maar dan nog moet je ook alleen kunnen zijn, anders voel je je altijd zo eenzaam wanneer je alleen bent, dus ja; dat moet je leren.

(En ik vind het helemaal geen raar of abnormaal probleem, zoals sommigen het doen lijken. Het is vreselijk normaal, zeker na zo'n intens fijne dag.)