Daar zit je dan. [verhaaltje]

[Charlottetje]

Bang dat dit verhaal wat te gekunstelt is ofzo, te weinig spontaan. Maar toch wil ik wel graag van jullie horen wat jullie er van vinden. Natuurlijk met goede argumenten en het liefst zelfs met hoe ik het dan misschien beter had kunnen doen.
Hoop toch dat jullie het een beetje oke vinden..
-------------------------------------------------------------

Daar zit je dan.
Het is een grote zaal, niet eens heel vol.
Het is er vrijwel stil.
Hier en daar hoor je een kuch of hoest er iemand.
Nette rijtjes van tafels en stoelen, allemaal dezelfde kant op.
Dit zou nou een van de belangrijkste momenten uit je leven moeten zijn.
Deze, maar ook alle andere nog te komen dagen, nog twee weken, moeten er voor zorgen dat je eindelijk je eigen leven kunt gaan lijden.
Dat je eindelijk mag gaan doen wat je zelf wil!
Daarom zit iedereen hier.
Maar eerst, eerst moet dit alles nog gedaan worden.
Weken van voorbereiding, dagen waarvan docenten dachten dat iedereen wel zou leren.
Ja.
Iedereen.
Behalve ik.
Schijn ophouden bleek toch makkelijker te zijn dan ik ooit had gedacht.
Ik kwam naar lessen, maar deed er dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ongestraft te kunnen doen.
Boeken waren soms open, maar altijd uit mijn tas.
Altijd hoorde ik wat er werd gezegd, maar luisteren kwam er niet altijd van.

Daar zit je dan, bijna onvoorbereid,
Je hebt helemaal niets gedaan en toch zo erg veel!
Halen zul je het, je moet het, niet van je docenten, niet van familie, maar van jezelf.
Er heerst een enge, koele, zenuwachtige stilte.
Je potlood heb je nu al 3 keer geslepen en die andere pen lijkt toch fijner te schrijven.
Water drink je tussendoor, maar je krijgt geen hap door je keel.
Daar is de koffie.
Even zak je achterover, geniet je van het heerlijk warme goedje, want van de zenuwen kreeg je het koud.
Iedereen werk heel hard, zijn bang het niet te halen in de bepaalde tijd.
Ja.
Iedereen.
Ook ik.
Tijd lijkt er altijd te weinig, maar zal het helpen door te werken wanneer ik met mijn gedachten eigenlijk ergens anders ben?
Ik neem rust, probeer althans even tot rust te komen om vervolgens weer vol goede moed hard aan de slag te kunnen.

Daar zit je dan, als een van de laatste.
Overtuigd een voldoende te halen.
Toch wel.
Je moet wel, je zult wel moeten.
Hard werk je door, het laatste examen voor altijd.
De laatste keer dat je aan een tafel in keurige rijtjes zult moeten zitten in de gymzaal van je middelbare school.
Iedereen gaat naar huis, uitrusten, genieten van de vrijheid, languit op de bank.
Ja.
Iedereen.
Behalve ik.
Over een uur gaat de trein naar mijn woonplaats vanaf nu en die trein ga ik halen.
Een tas met kleren en wat belangrijke spullen heb ik al ingepakt en ligt hier net buiten de deur.
Mijn bed staat al in mijn nieuwe ‘eigen huisje’.
Ik ga het halen, ik moet het wel.
Hard werk ik door.
Dit wordt een voldoende, dat mag niet anders!
Ik sta op, pak mijn spullen en loop de zaal uit.
Op weg naar mijn eigen leven!

[duivelaartje]

Ik heb begin dacht ik even 'waar gaat dit heen'? Maar bij het 2e deel (couplet ) had ik het een beetje door en begon ik het echt leuk te vinden! Het lijkt opzich een beetje op een gedicht, maar toch een verhaal. Apart.

In het begin leek het alsof je gewoon wat zinnen achter elkaar had geplakt, maar later merkte ik dus dat het gewoon de vorm van je verhaal was. Niet mis mee dus.

Het 1e deel vind ik wel het minst goede deel van het verhaal. Ik heb het namelijk nog een paar keer doorgelezen en ik hou het idee houden dat je gewoon wat zinnen achter elkaar stopte. Maaar, aan het einde van de 1e deel komt er wel verbetering in.
Dus (na een heel zwam-verhaal, spijt me )... de eerste zinnen van je verhaal vind ik niet echt geweldig:

Het is een grote zaal, niet eens heel vol. Het is er vrijwel stil.
Hier en daar hoor je een kuch of hoest er iemand.
Nette rijtjes van tafels en stoelen, allemaal dezelfde kant op.
Dit zou nou een van de belangrijkste momenten uit je leven moeten zijn.
Deze, maar ook alle andere nog te komen dagen, nog twee weken, moeten er voor zorgen dat je eindelijk je eigen leven kunt gaan lijden.
Dat je eindelijk mag gaan doen wat je zelf wil!
Daarom zit iedereen hier.
Maar eerst, eerst moet dit alles nog gedaan worden.
Weken van voorbereiding, dagen waarvan docenten dachten dat iedereen wel zou leren.

Hoe je dat precies kan veranderen weet ik niet. Ik zal er vannacht eens over na denken.

Wel toepasselijk voor deze tijd van het schooljaar, examens enzo.
Over het algemeen dus echt een prima verhaaltje!

[Charlottetje]

Ik ben blij dat je de rest van het verhaal wel oke vindt!
Dat eerste deel moet ik dan nog maar eens zien te veranderen.
Nog geen idee hoe, maar ja, misschien krijg ik opeens een geniale ingeving. (ik betwijfel het, maar dat zou wel leuk zijn!)

Charlotte

[duivelaartje]

Ik heb er overna gedacht, maar kon niks verzinnen.
Het hoeft niet grondig verandert te worden, maar net dat ietsje wat het goed maakt. Foew, moeilijk.

[Een Tweeling]

Het spreekt mij niet zo erg aan, maar ik denk dat dat komt omdat ik heel anders naar m'n examens keek dan jij hier beschrijft. Bijvoorbeeld de laatste zin 'Op weg naar mijn eigen leven!' Mijn eigen leven was voor het maken van mijn examens ook al begonnen, hoor.

Maar ik vind wel dat wát je wilt vertellen je mooi verteld, want Duivelaartje al zei, een beetje dichterig. Alleen die stukjes van:

Ja. Iedereen. Behalve ik.

Ik snap die Ja niet helemaal, moet dat niet 'Ja iedereen' zijn? Nu lijkt het los te staan, maar misschien ligt dat aan mij.

De zin van 'de trein naar mijn woonplaats vanaf nu' struikelde ik ook even over, misschien moet je dat iets herschrijven.

Misschien dat je in het eerste stukje ipv een impressie van de zaal een soort impressie van haarzelf kan geven, hoe ze zichzelf voelt. Hoewel je dat wel goed verteld na dat 'Ja. Iedereen'-stukje. Hoe ze leerde en zo.

Ik hoop dat je hier iets mee kan / aan hebt. Doe je zelf soms examen dit jaar - of was het zomaar een zoete inval?

[Charlottetje]

Bedankt voor jullie commentaar hoor!
Natuurlijk heb ik daar zeker wat aan.
Als ik het al niet 'letterlijk' zal gebruiken zet het me vast wel aan het denken en misschien dat daar dan iets goeds uit voort komt.
Ik doe wel zelf eindexamen dit jaar, maar eigenlijk is dit verhaal ontstaan na een verhaal van iemand anders over zijn examens.

Dat: "Ja. Iedereen." daar gaat het voor mij voornamelijk om de manier van lezen. Dat er echt een rust zit tussen het ja en het iedereen, begrijp je?
Eigenlijk alsof je dus twee keer hetzelfde zegt, twee keer een bevestiging ofzo.
Moeilijk uit te leggen misschien.

Maar goed, in elk geval moet dat eerste deel dus vernaderen.
Dat is wel duidelijk, maar goed, hoe, dat weet ik ook nog niet.

Gelukkig is iedereens leven anders en kijkt ook iedereen anders tegen situaties aan. Natuurlijk toch wel een beetje jammer dat je daardoor mijn verhaal niet zo goed vind, maar ja, gelukkig is mijn doel (hooguit) om beter te worden en niet om goed te zijn.

Misschien moet ik dus ook wat aan die trein-zin doen. Ik zal er nog eens naar kijken!

Charlotte