eerste verhaaltje

[homehapero]

nou ja het is niet ehct een verhaalTJE maar anders hadden jullie nooit op de link geduwd
nu het toch zover is gelieve door te bijten tot het einde en een eerlijke mening te geven TX OP VOORHAND


Totaal verdwaasd werd hij wakker.
Toen hij zijn armen probeerde te bewegen om aan de eigrote buil op zijn hoof te voelen, merkte hij dat zijn handen en voeten gekneveld waren.
Hij had zoveel hoofdpijn dat het suizen in zijn oren zelfs een aanslag pleegde op zijn trommelvliezen.
Hoe lang lag hij hier al?
Zijn geheugen was een zwart gat na de klap op die hij op zijn hoofd gekregen had. En hij dacht nog wel o zo slim te zijn door die donkere steeg te nemen zodat hij sneller thuis zou zijn.
Wie had hem mee naar hier genomen? Alvast geen beurzensnijders of rabauwen, die hadden hem allang de keel overgesneden. Wie stelde er dan zoveel belang in hem, een gewone leerlooier, dat zij het risico hadden genomen om hem in de weliswaar donkere, maar toch bewaakte straten van de stad te ontvoeren?
Hij zou vast snel een antwoord krijgen op tenminste een aantal van zijn vragen.
Zijn ontvoerders hadden hem niet mee naar hier genomen om hem te laten verhongeren.
In afwachting van tekens van menselijk leven keek hij eens rond in zijn cel.
Het enige beetje licht dat hij had, kwam van een onaanwijsbare lichtbron die enkele stralen door het tralieraampje van zijn celdeur wierp.
Het leek een doodgewone cel in een doodgewone kerker, ware het niet dat er vlak boven de plaats waar hij vastgebonden zat een pentagram geschilderd was in een rode kleurstof die verdacht veel op bloed leek.
Hij probeerde zichzelf wijs te maken dat dat vast niets betekende, dat het een sinistere grap was van een van de vorige celbewoners, maar hoe langer hij erover nadacht in zijn donkere, kille cel, hoe meer een klein stemmetje in zijn hoofd hem toefluisterde dat hij reddeloos verloren was en dat hij nooit meer de zon zou zien.
Op het randje van totale paniek begon hij aan zijn boeien te rukken en met overslaande stem te schreeuwen om hulp.
Hij bleef schreeuwen en rukken en pas na wat voor hem wel uren leken, gaf hij het op.
Met zijn bloedende polsen in zijn schoot begon hij stilletjes te huilen en heen en weer te wiegen, en uiteindelijk huilde hij zichzelf in slaap.

Na een niet al te verkwikkende slaap vol donkere nachtmerries ontwaakte hij en vroeg hij zich verbaasd af waarom hij niet in zijn vertrouwde bedstee lag naast zijn vrouw.
Maar dan, als een schok, kwam alles weer terug en met de herinnering ook het constante gevoel van onderdrukte angst.
In de schaduw van de deur bemerkte hij plotseling een kleine nap water met een homp brood op.
Het was veel te weinig om zijn lege maag te vullen en zijn verdroogde tong weer een beetje vochtig te maken, maar het wees er tenminste op dat zijn ontvoerders hem niet vergeten waren.
Voorzichtig, als om zoveel mogelijk te genieten van het weinige dat hij gekregen had, nipte hij van de nap met water en knabbelde hij aan de harde homp brood.
Ondertussen melancholisch geworden door zijn herleefde hoop op een goede afloop, dacht hij aan zijn gezin;hoe het zou zijn als hij zijn zoontje zou terugzien, hoeveel meer aandacht hij aan zijn vrouw zou besteden, hoeveel beter hij zijn leven zou leiden als hij hier ooit levend uitkwam.
Als…
Om de tijd te verdrijven begon hij allemaal onzinnige activiteiten te verzinnen.
Hij telde de stenen van zijn cel drie keer, tekende diezelfde stenen vervolgens vol met poppetjes en na de muren moest ook de vloer eraan geloven. Zo verstreken er naar zijn gevoel 3 dagen waarin hij 2 maal per dag eten kreeg.
Op de vierde dag werd hij gewekt door het geluid van voetstappen op de stenen in de kerkergang.
Zijn hart begon luid te bonzen in zijn borst en hij werd bijna duizelig van opwinding.
Eindelijk zou er iets gaan gebeuren.
Of dat goed was of slecht, daar wilde hij nog niet teveel over nadenken maar hij dacht dat hij gek geworden zou zijn als hij nog veel langer op de vier muren van zijn cel had moeten staren.
Naarmate de voetstappen in de gang naderbij kwamen, groeide ook zijn spanning tot hij dacht dat zijn hart uit zijn borst zou springen.
Toen de sleutel eindelijk in het slot knarste, kroop hij angstig weg in een hoekje van zijn cel.
Luid krakend vloog de deur open, en hij bedekte zijn ogen met zijn handen om zijn noodlot niet te hoeven aanschouwen.
Twee mannen in donkere gewaden stapten ruisend binnen, de maskers op hun gezichten slechts schaars verlicht door de fakkels die ze in hun handen droegen.
De dansende vlammen wierpen angstaanjagende schaduwen op de duivelse tronies, wier demonische grijnzen slechts sporadisch oplichten door de sputterende fakkels
Ruw en zonder woorden pakte elk van hen een arm en ondanks zijn smeekbeden sleepten ze hem mee de gang in…

[fizzle-fluffy]

Hee ik heb er net ook op geantwoord! Je hebt hem (per ongeluk?) twee keer gepost.

[homehapero]

lol nee 2keer omdat niemand hierop wou reageren