Stenig

[Vogelvrij]

Ik wilde het eerst per hoofdstuk posten, maar aangezien die nogal lang is, post ik die in twee delen en de rest dan per hoofdstuk. Nou ja, als jullie tenminste blijven reageren natuurlijk. Ik heb het verhaal al wel helemaal af, dus ik ga geen grote inhoudelijke wijzigingen meer doorvoeren, maar verder wil ik wel graag alles horen

Stenig

I

Zeer geachte mevrouw,

Aan de ene kant vind ik het prettig dat u een vrouw bent, want vrouwen zijn zachtmoediger en vriendelijker van aard. Aan de andere kant vrees ik dat u mij onmogelijk kunt begrijpen. Ik ben immers een man en niemand heeft mij ooit zachtmoedig genoemd. Men vindt mij doorgaans niet eens aardig. Stug, streng, stoer zijn woorden die meer bij mij passen. Harde, mannelijke woorden, beginnend met st-. Net zoals stotteren, een woord dat bijna synoniem is aan mijn naam. Ja mevrouw, ik mag dan wel een echte kerel zijn, ik stotter vreselijk. Vandaar dat ik u niet aanspreek, maar schrijf. Dit is de eerste brief, er zullen er nog vele volgen.
Hoogachtend,

P. Breder

`Moet je geen muts op?´ vroeg mijn moeder bezorgd. `Het vriest buiten.´ Ik schudde geërgerd mijn hoofd. `Ik ga.´ Snel pakte ik mijn tas en fietssleutel. `Tot vanmiddag!´
Het was inderdaad koud buiten. Toch was ik blij dat ik mijn muts niet had opgezet. Mijn oma had hem gebreid en hij zag er vreselijk uit. Als ik hem zou dragen, wist ik zeker dat het pesten weer zou beginnen. Het was dit jaar bijna gestopt en dat wilde ik graag zo houden. Al was het maar zodat Joshua een keer écht naar me zou kijken. Ik kon er niets aan doen, ik was me er terdege van bewust dat hij veel te populair voor me was, maar ik was werkelijk smoorverliefd op hem. Overdag schaamde ik me voor mijn stupide verliefdheid en vond ik mezelf vreselijk oppervlakkig, maar zodra ik in bed lag, fantaseerde ik over hem. Dan zag ik voor me hoe hij met me zou praten, mijn hand zou pakken en me zelfs zou zoenen. Niet dat ik me precies kon inbeelden hoe dat zou zijn, want ik had nog nooit gezoend. Zestien jaar en zo groen als een sperzieboon. Ik moest wel de grootste kneus van de eeuw zijn.
Een vrolijk `Hoi Madeleine!´ deed me terugkeren in de werkelijkheid en me eraan herinneren dat er duizenden, miljoenen andere zestienjarigen waren die nog niet hadden gezoend. Lizan, mijn beste vriendin, was daar in ieder geval een van. Het verschil was alleen dat zij zich er net druk over maakte.
Samen fietsten we naar school, waar we zoals gewoonlijk tien minuten te vroeg aankwamen. Toen we bij ons lokaal kwamen, was zelfs de leraar nog niet aanwezig. `Dit belooft een saaie dag te worden,´ zei ik. Lizan haalde haar schouders op. `Je weet nooit wat er gaat gebeuren.´ Hoewel ze daar gelijk in had, vond ik het vreselijk naïef van haar. School was tegenwoordig stomvervelend. Alle lessen waren hetzelfde en in de pauzes praatte ik met dezelfde mensen over dezelfde dingen. Vroeger was het een stuk spannender, de ene keer werd mijn schrift afgepakt, de andere keer duwden ze me bijna van de trap. Ik moest gesprekken voeren vol valkuilen en als ik faalde, werd ik gestraft door hard gelach. Ondanks dat dat erg vernederend was, lachte ik toch altijd mee. Of misschien was dat juist het vernederendst, dat mijn mond zich automatisch plooide in een glimlach. Hoe het ook zij, elke dag gebeurden er weer andere dingen en ik verveelde me nooit. Toentertijd wilde ik enkel dat het pesten afgelopen zou zijn, maar nu wilde ik een eind aan de eentonigheid. Als ik erover klaagde, verweet Lizan me dat ik ook nooit tevreden ben. Ook daar had ze waarschijnlijk gelijk in.

De schooldag ging in kruipend tempo voorbij, tijdens biologie viel ik zelfs bijna in slaap. Maar toen na het laatste uur de bel klonk, voelde ik me ineens weer vol energie. Ik stelde voor om nog even de stad in te gaan, maar Lizan had geen tijd, dus ging ik maar naar huis. Op de oprit stond een auto die ik niet herkende en mijn hart sprong op. Misschien was het mijn vader, ik had hem immers al zo´n anderhalf jaar niet gezien. Heel af en toe kreeg ik een brief van hem, maar de laatste was ook alweer een maand oud. Iets te enthousiast zette ik mijn fiets in de garage, het stuur schraapte langs de muur. In een paar seconden had ik mezelf er helemaal op voorbereid mijn vader te begroeten, dus ik voelde een diepe teleurstelling toen het mijn oom bleek te zijn. Opmerkzaam als hij was, zag hij onmiddellijk dat er iets was. `Ben je niet blij me te zien?´ vroeg hij. `Jawel,´ zei ik haastig. `Het is alleen…´
Oom André knikte. `Je hoopte zeker dat het je vader was.´ Schuchter haalde ik mijn schouders op. Het was dom van me dat ik er zo ongeveer vanuit was gegaan dat hij het was. Ik was nog naïever dan Lizan. `Ik ben heus blij dat je er bent,´ verzekerde ik hem. Ondertussen kwam mijn moeder de woonkamer binnen met een dienblad vol thee en cake. `André is er,´ zei ze volkomen overbodig. `Hij had geluk dat ik thuis was. De volgende keer moet je eerst bellen, hoor.´ Ze keek haar broer doordringend aan. Hij lachte. `Mij best. Maar ik wist dat dit je vrije dag was en ik ging er vanuit dat ik welkom was.´ Ik gooide mijn jas over een stoel en ging naast hem zitten. `Natuurlijk ben je welkom. Blijf je logeren?´
Hij knikte. `Zeg Madeleine, zullen we morgen naar de Efteling gaan? Volgens mij kun je wel wat ontspanning gebruiken.´ Als antwoord omhelsde ik hem en ik bedacht me dat ik nu meer plezier zou hebben dan als mijn vader op bezoek was gekomen

[Tovenaar]

Het beginstukje is erg interessant..ik ben zeer benieuwd hoe die brieven (want ik neem aan dat het er inderdaad meer worden) deel uit gaan maken van het ''werkelijke'' verhaal. Over dat andere valt nog weinig te zeggen, sommige zinnen lopen niet echt lekker vind ik, zoals ''Maar toen na het laatste uur de bel klonk, voelde ik me ineens weer vol energie'' en ''Als antwoord omhelsde ik hem en ik bedacht me dat ik nu meer plezier zou hebben dan als mijn vader op bezoek was gekomen''

En het is een beetje saai, goed het is ongetwijfeld slechts een inleiding, maar de onderwerpen die aan bod komen zijn wel heel erg ''standaard'', en de gevoelens komen niet echt tot uiting. Bijvoorbeeld die overgang waarin ze eerst denkt dat het haar vader is, maar dan heel teleurgesteld is dat het toch haar oom is, ging mij wat te snel. Als ze echt haar vader mist, had je daar wel wat meer aandacht aan kunnen schenken...ik zie persoonlijk niet voor me hoe dit een ander verhaaltje zou kunnen worden dan het traditionele ''onzekere puber overwint haar angsten'' maar ik laat me graag verrassen.

[Rodion]

Lizan, mijn beste vriendin, was daar in ieder geval een van. Het verschil was alleen dat zij zich er net druk over maakte

'Net' moet 'niet' zijn, toch?

[I C U]

Ik ben het voor het grootste gedeelte met Tovenaar eens. De brief was idd erg interessant en maakte me nieuwsgierig naar wat er zou gaan volgen.
Eigenlijk is het stukje wat erna volgt een beetje een teleurstelling, een beetje standaard. Emoties hadden veel beter uitgewerkt kunnen worden, zeker dat stukje over de vreemde auto op de oprit.
Ik ben wel benieuwd naar de rest, ik zal blijven wachten op het Vogeltje-deel... Meestal hebben jouw verhalen een aparte wending of iets wat daarop lijkt. Dus! Blijven posten.

[Vogelvrij]

Tovenaar & I C U: ik ben het zelf eigenlijk ook wel voor het grootste gedeelte met jullie eens. Ik wilde eens een wat begrijpelijker, duidelijker verhaal maken. Het gevolg is dat het een hoog lectuur gehalte heeft. Ik vind het trouwens altijd moeilijk om gevoelens echt goed te beschrijven, maar heb er in het vervolg van het verhaal zelf al beter op gelet omdat ik merkte dat het wat basaal werd En hebben jullie een beter alternatief voor deze zin ''Als antwoord omhelsde ik hem en ik bedacht me dat ik nu meer plezier zou hebben dan als mijn vader op bezoek was gekomen'' ? Ik zat daar zelf namelijk ook al mee te klooien en omdat Tovenaar hem er nu juist ook uitpikt...

Kwibus: Die had ik toevallig zelf ook al gevonden, maar bedankt! Het is altijd fijn om kleine spelfoutjes te kunnen verbeteren

Er volgt meer, ik typ en typ.

[I C U]

'Ik omhelsde hem, en met een tevreden glimlach bedacht ik mij, dat het waarschijnlijk toch gezelliger zou zijn met hem dan met mijn vader'. God, het blijft een draak van een zin...

[Vogelvrij]

Wat een beledigende opmerking, zeg En het wordt nog veel lectuurderiger, eigenlijk. Maar ik houd soms wel van van die makkelijke verhalen, jullie niet?


Ook de volgende dag was het koud, maar met twee dikke truien en een goede winterjas kon ik het wel hebben. Mijn moeder had me opnieuw gevraagd de muts op te doen en deze keer had ik toegegeven. Oom André had namelijk gezegd dat het beste een hippe muts was en dat ik toch maar bofte met zo´n oma, dus toen kon ik niet meer weigeren. Bovendien, hoe groot was de kans dat ik iemand van school tegen zou komen?
Het was zo´n drie kwartier rijden, maar dat vond ik niet erg. Het voelde fijn om samen met oom André in de auto te zitten en commentaar te leveren op de muziek van de radio. We hielden allebei van dezelfde muziek en konden daar uren over praten. Er was een stijlzwijgende afspraak dat we het vandaag niet over mijn ouders of school zouden hebben. Dit moest gewoon een gezellige dag worden en vreemd genoeg had ik er vertrouwen in. We vermaakten ons opperbest in de diverse achtbanen en hoewel het sprookjesbos een stuk minder mysterieus leek dan vroeger, vond ik het erg mooi gemaakt. De dag vloog om en voor ik het wist, liepen we alweer terug naar de auto. Het park was inmiddels prachtig in allerlei kleuren verlicht. `Eigenlijk ziet het er nu mooier uit dan in de zomer,´ zei ik.
Oom André knikte. `Hé, ken je die jongen misschien? Volgens mij zwaait hij naar je.´ Ik keek in de richting waarnaar hij wees. Eerst zag ik niet wie hij bedoelde, maar toen kreeg ik ineens Joshua in het oog. Onmiddellijk begon ik te blozen, ik voelde mijn wangen gloeien. Inmiddels waren we dichterbij gekomen en tot mijn verbazing bleef hij voor me staan.
`Hallo!´ Joshua grijnsde. Hij was iets groter dan ik, zo´n 1.75m en had donkerbruin haar. Zijn ogen waren heldergroen en zijn mond net te groot. Hoewel hij niet bepaald knap was, had hij een grappige uitstraling. `Hoi Joshua,´ mompelde ik en ik probeerde te glimlachen. Ineens was ik me bijzonder bewust van de muts op mijn hoofd.
`Toevallig zeg, dat jij ook hier bent. Ben je alleen met je vader, of is je moeder er ook?´ Nieuwsgierig keek hij me aan. Ik zweeg verward en oom André redde me door te zeggen: `Nee, ze is alleen mij mij. Ik ben haar oom.´
Joshua knikte. `Gezellig. Nou, ik ga maar weer mijn ouders achterna. Dag!´ Met haastige passen liep hij weg. `Een klasgenoot van je?´ vroeg oom André met twinkelende ogen. Ik knikte kort. Aan de ene kant voelde ik me zielsgelukkig, hij had me immers aangesproken, maar aan de andere kant voelde ik me alsof er zojuist een olifant over me heen was gelopen. Na een tijdje kalmeerde ik en was ik enkel kwaad op mezelf, omdat ik zo beïnvloedbaar was door puberachtige gevoelens.

Zeer geachte mevrouw,

Ze zeiden me dat ik u moest schrijven, dat u mij zou kunnen helpen. Ik denk niet dat u ook maar iets voor mij zou kunnen betekenen, maar omdat ik sinds kort mijn baan kwijt ben, heb ik niets meer te doen. Ik verveel me stierlijk en schrijven is een welkome afwisseling. Omdat u niet weet wie ik ben, zal ik me nu voorstellen.
Mijn naam is Pierre Breder. Ik ben op 31 februari 1970 in Calais geboren. Op mijn twaalfde overleed mijn vader en ging ik bij mijn oom in Nijmegen wonen. Dit was uiteraard een zeer moeilijke tijd voor me. Mijn moeder overleed kort na mijn vader, ik ben niet naar hun begrafenis geweest. Mijn oom was nogal autoritair en hij dacht dat het niet goed voor mij zou zijn. Hij is degene die ervoor heeft gezorgd dat ik zo hard en sterk ben. Na de middelbare school heb ik twee jaar gestudeerd, daarna ben ik gaan werken bij een computerhandel. Helaas ben ik pas geleden ontslagen en hoewel het niet geheel onverwacht kwam, heeft het me toch geraakt. Ik wist niet goed meer hoe ik verder moest met mijn leven, maar toen zeiden ze dus dat u me kon helpen. Ik ben er sceptisch over, maar het is mijn laatste hoop. Er is verder niets dat ik kan doen.
Hoogachtend,

P. Breder

[Tovenaar]

Je hoeft niet alles altijd in 1 zin te stoppen...dat is vaak wat veel mensen (inclusief ondergetekende) krampachtig proberen, waardoor dat soort ''draken van zinnen'' ontstaan.

''Als antwoord omhelsde ik hem. Een minuut geleden wenste ik nog dat hij mijn vader was. Maar nu besefte ik me dat die mij nooit naar de Efteling zou nemen. Liever een gezellig uitje met mijn oom, dan zwijgend naast mijn vader op de bank te zitten.''

[I C U]

Je tweede stukje leest fijn, ik had eigenlijk niet anders verwacht! Die brief maakt het verhaal nog iets mysterieuzer. Maar eigenlijk voegt het tweede stuk weinig toe aan wat we al wisten, het blijft een simpel verhaal, eigenlijk. En natuurlijk, dat mag best op zijn tijd Ghehe. Ik ben op het moment te moe om te gaan kijken of er nog dingen zijn die echt veranderd moeten worden, maarre, blijf vooral posten

En wat is er mis met de uitdrukking: "draken van zinnen"?

[Vogelvrij]

@Tovenaar: heb je er bezwaar tegen als ik heel jouw alternatief gewoon gebruik En je hebt gelijk wat die lange zinnen betreft, daar moet ik soms echt op letten.

II

Geachte mevrouw,

Het spijt me, ik ben in mijn vorige brief wat te openhartig geweest. Ik ben niet zo wanhopig, dat ligt niet in mijn aard. Zullen we genoemde brief buiten beschouwing laten? Ik wil me best opnieuw voorstellen. Mijn naam is Pierre.
Hoogachtend,

P. Breder

Oom André kwam ongeveer om de twee maanden eens aanwaaien. Hij was de broer van mijn moeder, een grote, hartelijke man. Familie van mijn vaderskant had ik nooit ontmoet, maar hij compenseerde dat gebrek voor een groot gedeelte.
De dag nadat we naar de Efteling waren geweest, vertrok hij weer naar Amsterdam, zijn woonplaats. `Hou je taai,´ zei hij ter afscheid en hij wreef even over mijn stugge, blonde haar. `En je mag me altijd bellen, dat weet je.´ Ik wist het inderdaad, maar toch belde ik hem nauwelijks. Ik wilde me niet opdringen, ik kon mezelf best redden. Misschien dacht mijn vader ook op die manier. Maar kunnen vaders je teveel aandacht geven? Dat klonk eigenlijk niet zo logisch. Vaders hoorden er voor hun kinderen te zijn.
Ik pakte een van mijn stenen, een tijgeroog, op en warmde hem in mijn hand. Twee jaar geleden had ik hem van mijn vader voor mijn verjaardag gekregen, voor mijn verzameling. Ik was er blij mee geweest. Ik had opnieuw gedacht dat ik mijn vader vaker zou gaan zien. Blij zijn met een dode mus wordt dat genoemd.

Toen ik de volgende dag weer naar school moest, was ik in een vreemde stemming. Mijn weekeinde was over het algemeen leuk geweest, toch voelde ik me triestig. Zodra ik Lizans gezicht zag, wist ik dat zij een heel ander humeur had. `Hoi, hoe gaat het?´ riep ze al van ver. `Ik heb zoveel te vertellen!´
`Goed hoor,´ mompelde ik, terwijl ik weer op mijn fiets stapte. Meestal moest ik even wachten tot Lizan er was. `Wat is er dan gebeurd?´
`Nou…,´ begon ze, maar toen hield ze abrupt op. Ik zag hoe ze rood werd en mijn nieuwsgierigheid kwam opzetten. `Vertel nou!´
`Ik heb een vriendje,´ zei ze. Ze wierp een blik op mijn verbijsterde gezicht en vervolgde: `Hij heet Jarno, ik ken hem van de basketball. Vrijdag hadden we afgesproken en…´ Ze haalde haar schouders op.
Lizan een vriendje? Maar dat kon niet, dat mocht niet. Hoe kon ik nu nog met haar bevriend blijven? Voortaan zou ik op de tweede plaats komen, voortaan zou Lizan zich boven mij verheven voelen. Sterker nog, ze zou boven mij verheven zíjn. En ik was de mislukkeling die verliefd was op iemand met wie ze nog geen fatsoenlijk gesprek kon voeren. Geweldig. `Leuk voor je,´ bracht ik uit.
`Ja…,´ Lizan glimlachte. `Maar jij blijft natuurlijk belangrijker, hè Leintje? Ik laat mijn beste vriendin heus niet zomaar vallen.´
`Mooi zo,´ zei ik, maar ik geloofde er niets van. Dit zou alles veranderen. En bovendien, waarom kon Lizan vrijdag ook alweer niet met mij naar de stad?

Op school gebeurde er verder weinig bijzonders, behalve dat ik een negen voor Engels terugkreeg. Dat verbeterde mijn stemming enigszins. Het troostte me dat wat er ook zou gebeuren, ik altijd hoge cijfers zou halen. En dat terwijl ik mijn huiswerk chronisch verwaarloosde.
Toen ik thuis kwam, zag ik meteen dat Leo er was. Hij was min of meer de vriend van mijn moeder. Hoewel ze geen officiële relatie hadden, was hij toch opvallend vaak bij ons aanwezig. Ik begreep niet wat mijn hardwerkende moeder in de luie, oppervlakkige Leo zag, maar het was haar leven en ik was niet van plan me ermee te gaan bemoeien. `Hoi Madeleine.´ Leo grijnsde me toe. `Hoe is-ie?´ Ik haalde mijn schouders op en liep door naar de gang. `Zeg eens fatsoenlijk gedag!´ riep mijn moeder me na, maar ik was alweer boven. Op het moment dat ik mijn deur dichtdeed, hoorde ik nog hoe Leo zei dat het niets uitmaakte. Hij was het type dat zogenaamd alles begreep, terwijl hij in werkelijkheid enkel basisemoties als woede en geluk herkende.

Een kwartier later kwam mijn moeder naar me toe met een kop thee. `Waarom deed je net zo chagrijnig, was dat nu werkelijk nodig?´ Weer haalde ik mijn schouders op. `Ik vermoed van niet.´
Mijn moeder zuchtte en ging op mijn bed zitten. `Hoe was het op school?´
`Gewoon… Een negen voor Engels. En Lizan heeft een vriendje.´ Ik nam een flinke slok thee en brandde mijn tong. `Aha,´ zei mijn moeder. `Dat is leuk voor haar.´ Even bleef het stil, ik twijfelde over wat ik wilde zeggen. Juist toen ze op wilde staan, begon ik: `Mama, hoe…´
Snel ging ze weer zitten. `Wat wilde je vragen?´
`Niets, laat maar.´ Ze keek me onderzoekend aan, dus ik vervolgde: `Ik vroeg me alleen af… Hoe oud was jij toen je voor het eerst zoende?´ Mijn moeder glimlachte. Volgens mij was ze opgelucht, ze had vast een vraag over Leo verwacht. `Vijftien, geloof ik. Maar het was niet echt bijzonder, gewoon tijdens carnaval.´ Fijn, op zo´n antwoord had ik dus niet zitten wachten, hoewel ik zoiets wel verwacht had. Als het erop aankwam, was mijn moeder een stuk hipper dan ik. Nou ja, de meeste mensen waren hipper dan ik. Ineens vroeg ik me af wanneer mijn vader voor het eerst had gezoend, maar dat ging ik niet aan mijn moeder vragen. Waarschijnlijk wist ze het niet eens. `Zo.` Mijn moeder stond op. `Ik moet weer aan het werk. Ga jij huiswerk maken?´
Voor de zoveelste keer die dag haalde ik mijn schouders op.

Zeer geachte mevrouw,

Het is niet goed voor een mens om werkloos te zijn, dan ga je teveel nadenken. Of vindt u dat een mens niet veel genoeg kan denken? Uw baan wordt er mede door mogelijk gemaakt. Maar u zou het vast met mij eens zijn als u ook ontslagen zou worden. Nadenken kan afschuwelijk zijn, al geloof ik dat het meer piekeren is wat ik doe. Mijn gedachten gaan in kringetjes, steeds maar over dezelfde onderwerpen.
Ik hoef niet werkelijk geholpen te worden, ik wil enkel maar rust in mijn hoofd. Zoveel is dat toch niet gevraagd? Ik heb geprobeerd het zelf op te lossen, maar het wordt alleen maar erger. Dadelijk zal ik deze brief posten, voordat ik me weer bedenk. Tot nu toe borg ik elke brief op in de onderste la van mijn bureau, waar ook uw adres ligt. Nu is het tijd voor actie, nu moet ik daadkrachtig zijn.
Hoogachtend,

P. Breder

[Vogelvrij]

Voor I C U:

III

Zeer geachte mevrouw,

Toen ik daarnet naar de brievenbus liep, keken de mensen me zo raar aan, dat ik me heb omgedraaid en snel naar huis ben gegaan. De brieven liggen nu weer veilig in de lade. Ik ga ze nog wel een keer posten, maar nu nog niet. Eerst zal ik alles opschrijven. Alles waarover ik nadenk, alles wat u weten moet. Als u dan mijn brieven hebt gelezen, kunt u mij helpen. Daar ga ik tenminste vanuit, dat hebben ze me gezegd.
U hoeft mij niet te begrijpen, u moet er enkel voor zorgen dat ik niet meer zoveel pieker.
Hoogachtend,

P. Breder

Ik moet toegeven dat Lizan een goede vriendin voor me was. Ondanks de voortdurende schittering in haar ogen, sprak ze niet de hele tijd over Jarno. Ik merkte wel dat ze me ontzag, me niet probeerde te kwetsen en ergens wekte dat juist mijn ergernis op. Ik was razend nieuwsgierig, maar tegelijkertijd vooral jaloers en daarom was ik ook wel blij dat Lizan rekening met me hield.
`Heb je vanmiddag iets te doen?´ vroeg ze tijdens de pauze. Ik schudde mijn hoofd. `Zullen we dan naar mij gaan?´
`Moet je niet naar Jarno?´ was mijn wedervraag. Ze haalde haar schouders op. `We zijn gisteren al naar de film geweest. Ik hoef hem toch niet elke dag te zien?´ Ze stootte Bo aan, die naast haar zat. `Wat vind jij? Zou jij Lars iedere dag willen ontmoeten?´
Bo grijnsde en schudde haar hoofd zodat haar korte, lichtblonde haar alle kanten opsprong. `Nee zeg! We zouden helemaal gestoord van elkaar worden. Niemand houdt het vol dagelijks bij mij te zijn.´ Ik moest lachen, of ik wilde of niet. Door Bo´s luchtige opmerking had ik door dat ik me weer eens aanstelde. `Zullen we straks maar weer verder gaan met de familie Bidon?´ vroeg Lizan en ik knikte. Een gelukkige familie in een computerspel naar de ondergang helpen, was toch altijd een aangenaam tijdverdrijf.

Het vreemde met computerspelletjes is dat de tijd zo snel voorbij vliegt dat je het niet bij kunt houden. Het ene moment was het drie uur, het volgende kwamen we erachter dat het half zes was. `Zo laat?´ gilde ik verschrikt. `Ik moet naar huis, we gaan zo eten.´
Toen Lizan en ik naar beneden liepen, verscheen Lizans moeder in de deuropening. `Madeleine, je moeder is aan de telefoon. Als je wilt, kun je trouwens bij ons blijven eten.´
Ik knikte en nam de hoorn over. `Hoi, kan ik bij Lizan blijven of heb jij al gekookt?´
`Nee, maar ik kom net thuis. Ik dacht al dat je bij Lizan was… Zorg je dat je om acht uur thuis bent?´
´Is goed, tot straks!´ Ik gaf de telefoon weer terug aan Lizans moeder. `Ik moet om acht uur thuis zijn.´ Ze knikte en draaide zich om. `Kunnen jullie dan even de tafel dekken?´
Een kwartiertje later zat ik bij de familie Jansen macaroni te eten. Ik had één keer eerder bij Lizan gegeten, maar toen waren haar ouders er niet en hadden we pizza gegeten. Nu zat ik tussen Lizan en haar vader, een grote, vriendelijke man en probeerde een goede indruk te maken. Eigenlijk hield ik niet zo van macaroni, maar ik wilde graag mijn bord leeg eten. Het was per slot van rekening erg aardig van Lizans moeder dat ik mocht blijven eten, ik wilde niet ondankbaar lijken. Terwijl ik steeds weer mijn lepel naar mijn mond bracht, vroegen Lizans ouders hoe onze dag op school was geweest. Hadden we proefwerken gemaakt, cijfers gekregen, was er nog iets bijzonders gebeurd? Lizan en haar broertje vertelden honderduit, wat me verbaasde. In mijn herinnering was het vooral erg saai geweest op school. Daarna vertelde Lizans moeder een anekdote over hun konijn, waarop Lizans vader een verhaal wist over de cavia van een collega. `Hebben jullie eigenlijk huisdieren?´ vroeg Lizans moeder. Ik schudde mijn hoofd. `Mijn moeder is allergisch.´
`Dat is jammer. Je kunt er veel plezier aan beleven.´ Lizans moeder glimlachte. `Wie wil er nog een toetje?´

`Hoi mam!´ riep ik terwijl ik de achterdeur opende. Ik zag de resten van een magnetronmaaltijd op het aanrecht staan en voelde een steek in mijn maag. Ik liep door naar de woonkamer, mijn moeder zat een of ander stom spel op de televisie te kijken. `Hoi Leintje. Was het gezellig bij Lizan?´
Ik ging naast haar zitten. `Jawel hoor. Gaat met jou ook alles goed?´ Ze keek me bevreemd aan en ik had onmiddellijk spijt van mijn vraag. `Natuurlijk, hoezo?´ Ik haalde mijn schouders op en ging naar mijn kamer, waar ik mijn muziek hard aanzette. Zachtjes zong ik mee, totdat ik naar mijn stenenverzameling keek. De tijgeroog bezorgde me tranen in mijn ogen. Ik keek naar de enige foto op mijn kamer, van mijn ouders zeventien jaar terug, en toen moest ik echt huilen. Hoewel ik het zwak van mezelf vond, ik was van mening dat je met tranen niets bereikte, had ik ditmaal het gevoel alsof het me reinigde. `Catharsis,´ dacht ik en daarna moest ik nog harder huilen. Toen ik een beetje was bedaard, keek ik op mijn klok en zag dat het alweer negen uur was. Zou ik naar bed gaan? Iets beters had ik toch niet te doen.
Twee uur later werd ik even wakker, ik zag nog net hoe mijn moeder mijn deur sloot. Ik glimlachte, draaide me op mijn andere zij en sliep weer verder.

Zeer geachte mevrouw,

Nu heb ik al vijf brieven geschreven, maar echt begonnen ben ik nog niet. In deze brief zal ik echter, zoals ik u in mijn vorige brief heb geloofd, vertellen wat u weten moet. Althans, een begin maken daartoe, want ik zal niet alles in een keer kunnen opschrijven. Maar een goed begin is het halve werk, zo zeggen ze dat toch?
Toen ik in Nederland kwam, heb ik zo snel mogelijk getracht me de taal eigen te maken. Ik weet uiteraard niet hoeveel talen u spreekt, maar u kunt zich voorstellen hoe moeilijk dit voor mij was. Mijn spraakgebrek vermoeilijkte dit proces aanzienlijk, maar mijn oom heeft me elke dag les gegeven en na een jaar sprak ik vloeiend Nederlands. Hier ben ik mijn oom erg dankbaar voor.
Ik vond het zo erg dat ik met niemand over mijn ouders kon praten. Zelfs mijn oom wist geen details, hij vroeg er ook niet naar. Sterker nog, hij verbood me erover te praten. `Die tijd is voorbij, zet het uit je gedachten.´ Ik probeerde er niet meer aan te denken, ik wilde mijn oom gehoorzamen, maar ´s nachts kwamen de beelden terug. Dan zag ik hoe mijn ouders ruzie hadden. Ik hoorde mijn vaders zachte stem en hoe mijn moeder tierde en gilde. Mijn vader dreef mijn moeder tot wanhoop. Volgens mijn moeder leek ik op hem, ze schreeuwde ook tegen mij.
Het is zo lang geleden, toch denk ik dat het belangrijk is. Ik weet niet hoe het komt, maar ik geloof dat het mijn hele toekomst heeft bepaald. Het zit in me, net zoals ik mjin vaders genen in mij meedraag.
Soms, als ik mijn ogen sluit, zie ik haarscherp voor me hoe mijn moeder mijn vader een duw gaf.
Hoogachtend,

P. Breder

[Broeder]

Het eerste stukje begon wel interessant, maar toen ik bij het scrollen 'Joshua', 'huiswerk' en 'verliefdheid' zag ben ik toch maar afgehaakt

[Vogelvrij]

Broeder schreef op 09-11-2005 @ 10:47 :
Het eerste stukje begon wel interessant, maar toen ik bij het scrollen 'Joshua', 'huiswerk' en 'verliefdheid' zag ben ik toch maar afgehaakt

Ze zeggen dat het daarna nog wel wat beter wordt Maar ik snap wat je bedoelt

[Broeder]

Hm ja, het is toch vaak een eerste indruk die doet besluiten of iemand het gaat lezen of niet. Het zou denk ik beter zijn als je wat beschrijvender begint over de omgeving/personen rondom de hoofdpersoon. Wat metaforen gebruiken (let; MET MATE) en niet meteen met namen gaan gooien, dat haalt het 'mysterieuze' er gelijk af. Vind ik dan hoor.

[I C U]

Nog steeds simpel, en ook niet echt een origineel verhaal, maar toch, door je stijl en omdat het gemakkelijk leest, blijf ik het toch lezen. En die brieven houden de boel spannend. Ik ben echt benieuwd naar de reden daarvan. Verder hoop ik natuurlijk dat Madeleine en Joshua (mooie naam trouwens) samen komen. Ghehe, beetje soapie is dat natuurlijk wel Maar vooruit. Ik kon geen fouten ontdekken, maar daar heb ik eerlijk gezegd ook niet op gelet.

Ik blijf erbij dat ik beter van je heb gelezen, maar toch, blijf maar posten (ik ben nog steeds te lui om die link te beklikken (kan dat?))

[Bumpie]

ben geïntreseerd, wil verder lezen...

[Vogelvrij]

Bedankt En I C U, die link klopte toch niet

IV

Zeer geachte mevrouw,

Ook toen ik de taal had geleerd, had ik moeite met vriendschap sluiten. In Frankrijk leek dat min of meer vanzelf te gaan, al kan ik mij niet herinneren dat ik daar erg goede vrienden had. Maar het was pas in Nederland dat ik echt werd gepest. Eerst om mijn gebrekkige Nederlands en het feit dat ik stotterde, later om de eenvoudige reden dat men mij vreemd vond. Toen mijn oom hierachter kwam, stuurde hij me naar karate, waar ik leerde om voor mijzelf op te komen. Nadat ik een jongen die mij steeds het bloed onder de nagels vandaan haalde flink had toegetakeld, lieten ze mij met rust.
Toch was het pas later dat ik vrienden kreeg, tijdens mijn studietijd. Mijn oom was inmiddels overleden en het ging best goed met me. Ik had mij nooit echt op mijn gemak gevoeld bij hem, hij probeerde me altijd te veranderen en zijn methodes waren allesbehalve zachtzinnig. Dus toen hij aan een beroerte overleed, was ik daar niet lang rouwig om.
Het was fijn om vrienden te hebben, al vertrouwde ik ze nooit helemaal. Er bleef altijd een zekere afstand tussen ons, ik weet niet hoe dat kwam. Misschien had ik gewoon nooit goed geleerd hoe vriendschappen werkten.
Enfin, toen ik erachter kwam dat een meisje verliefd op mij was, kon ik mijn geluk niet op. Ze was drie jaar ouder dan ik en zag er leuk uit. Ik was onmiddellijk ook verliefd op haar. Eerst pijnigde ik mijn hersenen met de vraag waarom ze in hemelsnaam verliefd op mij was geworden, maar al snel besloot ik dat ik er gewoon gebruik van moest maken. Ik was er zeker van dat dit de enige keer zou zijn dat me zoiets overkwam. Daar heb ik gelijk in gekregen, na haar heeft geen enkele vrouw me meer bewonderend aangekeken. Of misschien was dat juist het gevolg van mijn gedachtegang. In ieder geval, ik wilde teveel, ik was te gretig. Nu nog schaam ik me de ogen uit de kop als ik eraan terugdenk. Ik vrees dat u dit niet begrijpt, u bent een vrouw, maar ik was zo blij dat zij van mij hield. Tegelijkertijd was ik bang, ik was er zeker van dat haar liefde over zou zijn zodra ze me beter leerde kennen. Dus toen ze mij voorzichtig zoende, kon ik mij niet beheersen. Ik zal niet in details treden, maar feitelijk heb ik haar verkracht. Natuurlijk heb ik haar juist daardoor van mij weggejaagd en ik treurde dagenlang. Ik voelde me ontzettend schuldig, ik had haar moeten waarschuwen voor mijn vreselijke aard.
Na zestien dagen belde ze mij op. Zij was zwanger.
Hoogachtend,

P. Breder

De volgende dag voelde ik me geradbraakt, ondanks dat ik zo vroeg naar bed was gegaan. Waarschijnlijk had ik te lang en diep geslapen. Met ongekamde haren en dikke ogen strompelde ik naar beneden, waar ik een briefje van mijn moeder vond. `Madeleine, je vader heeft gisteren gebeld. Hij komt zondag langs. Ik wilde het je gisteravond al vertellen, maar je sliep al en ik moest vanochtend vroeg op mijn werk zijn. Veel plezier op school, mama.´
Ik voelde me misselijk worden en wenste dat ik niet zo vroeg naar bed was gegaan. Misschien had ik hem dan kunnen spreken, misschien had ik zelf de telefoon opgenomen. Zondag… Het was al zo lang geleden dat ik hem had gezien en nu kwam hij ineens op bezoek. Maar al snel sloeg mijn humeur om en kwam er woede opzetten. Eerst liet hij een hele tijd niets van zich horen, deed hij net alsof wij niet bestonden en na ruim anderhalf jaar rekende hij er op dat we hem vrolijk zouden ontvangen. Natuurlijk wist hij dondersgoed dat ik hem had gemist, dat het mijn liefste wens was hem vaker te zien en daar maakte hij mooi gebruik van. Maar ik had hem door, ik zou hem laten merken dat hij niet op die manier met mij kon omgaan. Mijn misselijkheid werd erger en ik liep langzaam weer terug naar boven. Zou ik vandaag thuis blijven? Ik zou me kunnen opsluiten in mijn kamer en daar de hele dag chagrijnig kunnen zijn. Het idee stond me wel aan, maar toen dacht ik aan Joshua en veranderde ik van gedachten. Misschien was het een dag van wonderen en besloot hij om iets tegen me te zeggen. Even wilde ik tegen mezelf een spreek afsteken over valse hoop en naïviteit, maar zodra ik de klok zag, besefte ik dat ik beter op kon schieten. Over een kwartier moest ik op de fiets zitten. Lizan zou inmiddels al vertrokken zijn, ik kon haar niet zinloos laten wachten. Zuchtend begon ik me aan te kleden.

`Mijn vader komt zondag,´ zei ik tegen Lizan. Ze keek me verbaasd aan en ik merkte dat ze niet wist of ze nu blij of geschokt moest reageren. `Zo…,´ was het enige dat ze zei.
Ik knikte. `Precies. Jaren hoor of zie je niets van hem en nu komt hij ineens aanzetten.´
`Hij stuurde je soms toch een brief,´ zei Lizan zacht. Ze wilde me natuurlijk kalmeren, maar dat pakte ze dan niet goed aan. `Welja, een brief!´ riep ik uit. `Dan ben je echt een goede vader, als je om de paar maanden een brief schrijft. Of een kattebelletje, want tien regels was al aan de lange kant voor mijnheer. En als het nu nog leuke brieven waren, maar nee! Ze waren even afstandelijk als die van de Belastingdienst, verdomme.´ Ik begon harder te fietsen en voelde tot mijn grote ongenoegen alweer de tranen in mijn ogen springen.
`Madeleine…,´ Lizan hijgde. `Wacht nou even.´ Ik remde wat af en haalde diep adem. Ik mocht niet gaan huilen, ik moest sterk zijn. `Sorry.´ Ik glimlachte zwakjes.
`Maakt niet uit.´ Lizan haalde haar schouders op. `Ik begrijp het wel, het komt ook zo onverwacht. Kom je anders morgenmiddag even langs? Jarno is er ook, maar dat maakt toch niet uit? Dan kun je hem leren kennen… En het bezorgt je ook wat afleiding.´
Ik knikte. `Oké… Dat is wel goed.´ Hoewel ik het niet had willen toegeven, was ik razend nieuwsgierig naar Lizans vriendje. `En Lizan? Mijn vader is echt niet zo slecht als ik net zei, hoor. Hij is alleen niet zo goed in vriendelijk zijn, volgens mijn moeder. Dat heb ik dus van hem geërfd.´
Lizan zweeg wijselijk.

Ik voelde kriebels in mijn buik toen ik bij Lizan aanbelde. Haar moeder deed open en zei dat ik naar boven kon doorlopen. `Maar misschien is het wel handig als je even klopt,´ grijnsde ze. O God, ik moest het liefdespaar storen in hun vrijpartij. Het liefst had ik zo rechtsomkeert gemaakt, maar mijn nieuwsgierigheid overwon mijn schroom en ik liep de trap op. Normaal deed ik zo beheerst mogelijk, deze keer niet. Ik stampte naar boven, in een halfslachtige poging de twee te waarschuwen.
Dat bleek onnodig, Lizan en Jarno waren namelijk druk bezig op de computer. `Hoi Madeleine!´ Lizan sprong op om me te begroeten. `Kijk, dit is Jarno.´ Tot mijn verbazing wees ze niet naar de jongen naast haar, maar naar het computerscherm. `We hebben ook al een kind, Luna. En jij bent onze beste vriendin.´
Ik grijnsde. `Mooi zo. Jullie zijn al wel een stap verder dan ik dacht, zeg. Ik verwachtte jullie zoenend aan te treffen, maar in plaats daarvan zijn jullie al ouders geworden.´
`De tijd gaat snel.´ Jarno draaide zich om. Hij was nogal mager en had vlasblond haar, niet bepaalde een knappe jongen. Maar hij zag er aardig uit en hij leek me best een leuk vriendje voor Lizan. Joshua´s beeld schoot door mijn hoofd en ik zuchtte. Typisch iets voor mij, op een onbereikbare klasgenoot verliefd worden. Hij zou nooit verliefd op mij worden, daar was ik inmiddels wel achter. `Maar ik ben dus Jarno in levende lijve.´ Hij stak zijn hand uit en ik schudde hem. Ik keek naar Lizan, die er een beetje nerveus uitzag.
`Zal ik wat te drinken voor jullie halen?´ vroeg ik.
`Oké, dan ga ik wel mee.´ Lizan keek me recht aan en ik knikte. Er moesten vriendinnendingen besproken worden.

`Wat vind je van hem, zo op het eerste gezicht?´ vroeg Lizan in de keuken.
`Hij lijkt me wel aardig. Een geschikt vriendje voor jou. Al had ik niet verwacht dat hij van de Sims zou houden.´ Ik pakte drie glazen en schonk sinas in het mijne. `Jij ook?´
Lizan knikte. `Hij vindt het wel een grappig spel. We doen ook andere dingen, hoor.´
`Gelukkig maar, anders zou hij net je beste vriendin zijn,´ lachte ik. `Zoent hij lekker?´
Lizan kleurde onmiddellijk rood en ik voelde tot mijn schrik dat ik ook begon te blozen. `Ik weet het niet zo,´ zei Lizan. `Het is best moeilijk, hoor.´ Ik grijnsde, maar voelde tegelijkertijd emoties komen opzetten die ik niet wilde hebben. `Je moet er niet teveel over nadenken,´ zei Lizan. `Zo bijzonder is het heus niet. Je levensgeluk hangt er echt niet vanaf.´
Ik haalde mijn schouders op. `Het zal wel.´ Met het dienblad liep ik terug naar boven. Jarno had het spel inmiddels afgesloten en was bezig om muziek aan te zetten. `Ha drinken!´ begroette hij ons. `Willen jullie Coldplay of Marco Borsato?´
´Coldplay,´ zei ik, precies op het moment dat Lizan `Marco!´ riep. Al snel waren we verwikkeld in een discussie over Nederlandstalige muziek en ik merkte dat ik me op mijn gemak voelde. Ik had de hele nacht wakker gelegen, piekerend over mijn vader en ik was blij dat ik nu even over iets anders kon denken.

Zeer geachte mevrouw,

Natuurlijk besefte ik later hoe vreemd ik mijn vorige brief beëindigde, maar het is niet mijn stijl om naderhand nog dingen toe te voegen of te veranderen. Dan begin ik liever een nieuwe brief waarin ik het helderder probeer uit te leggen.
De eerste (en tevens enige) keer dat ik een date had, was ik bloednerveus. Ik wilde zo graag dat alles geweldig zou verlopen en dat ik een relatie zou krijgen zoals ieder ander. Helaas liep alles heel anders dan ik had gepland. Toen Vicky mij vertelde dat ze zwanger was, was ik met stomheid geslagen. Ik geloof dat ik begon te huilen en schreeuwen, het was de eerste keer na onze `date´ dat ik haar weer sprak. Ik had veel nagedacht en voelde me verschrikkelijk. Het laatste wat ik had gewild, was haar pijn doen. En nu was ze zwanger. Misschien vraagt u zich af waarom Vicky geen abortus heeft gepleegd, maar dat idee kon ze niet verdragen. Bovendien had ze al een vast inkomen en kon haar moeder en haar broer af en toe op het kind passen. Dat had ze allemaal al bedacht voordat ze met mij telefoneerde. Ik werd meteen buitenspel gezet, maar dat vond ik erg begrijpelijk. Ik kon immers geen vader zijn, ik ben een slecht persoon. Ik was er zeker van dat ik het kind zou beschadigen en ik wilde juist dat het vrolijk en gelukkig was. Het moest een betere jeugd krijgen dan ik had gehad.
Negen maanden later werd Madeleine geboren. Vicky heeft zelf de naam uitgekozen, het is erg lief van haar dat ze een Franse naam heeft genomen. Vicky is sowieso een geweldig persoon, ze is altijd van mening geweest dat ik bij de opvoeding betrokken moest blijven en haar af en toe moest zien. Ondanks dat ik haar ongewenst zwanger had gemaakt, had ze altijd begrip voor me. Begrijpt u dat nou? Ik had het veel logischer gevonden als ze me had gehaat. Ze heeft nog niet eens tegen me geschreeuwd. Het lijkt alsof ze me heeft vergeven, maar dat kan ik niet geloven. Ik zal nooit haar blik van afgrijzen vergeten toen ik deed wat ik deed.
Hoogachtend,

P. Breder

[Vogelvrij]

V

Zeer geachte mevrouw,

Een van mijn problemen is de relatie die ik met mijn dochter heb. Of liever gezegd, mijn gevoelens voor haar. Ik hoop zo dat u mij kunt verlossen van al die gedachtes in mijn hoofd. Hoe meer brieven ik schrijf, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat ik hulp nodig heb. Want ik hou van Madeleine, zij is me ontzettend dierbaar en ik zou haar het liefst elke week zien. Ik geloof dat ik last heb van mijn vadergevoel en dat mag niet. Ik kan immers geen vader zijn. Ik zie Madeleine zeer weinig, wel krijg ik soms een brief of foto van haar. Ze liggen in dezelfde lade als de brieven die ik aan u schrijf.
Madeleine is erg bijzonder, een lieve intelligent meid. Ze is inmiddels alweer zestien jaar. Anderhalf jaar geleden zag ik haar voor het laatst en het viel me op dat ze een beetje op mij leek. Dat maakte me bang, ik wil niet dat ze zoals mij wordt. Het leek me beter haar voorlopig niet meer te zien. Als ze mij elke week zou zien, zou ze vast nog meer op mij gaan lijken. Bovendien zou zijn dan ook meer van mij gaan houden. Ze zou me beter willen leren kennen en ontdekken dat ik een vervelend persoon ben. Zoiets kan je je kind toch niet aandoen? Iedereen wil toch altijd het beste voor zijn kind?
Hoogachtend,

P. Breder


Nog voordat ik mijn ogen opendeed, dacht ik aan mijn vader. Ik had buikpijn van de zenuwen en vroeg me af of mijn vader ook nerveus zou zijn. Waarschijnlijk niet, hij leek zichzelf altijd volledig onder controle te hebben. Hij was een mens, dus ook hij had emoties, maar ik had ze nog nooit gezien. Volgens mijn moeder had hij een moeilijke jeugd gehad en was hij eigenlijk een erg lieve man, maar was dat een goede reden om je kind nog voor de geboorte in de steek te laten? Ik merkte dat mijn hoofd nu alweer vol zat met gedachtes en zuchtte. Het liefst was ik weer in bed gekropen en had ik de hele dag verder geslapen. Ik zou een moord doen voor wat rust in mijn hoofd, maar ik wist dat ik daar de komende dagen niet op hoefde te rekenen.

Oom André stond al op de stoep nog voordat ik mijn ontbijt op had. Hij zou de hele dag blijven. `Voor de broodnodige morele steun!´ glimlachte hij. Een paar uur later zou mijn vader arriveren. Mijn moeder en ik waren allebei erg stil, oom André probeerde het gezellig te houden. Toen de bel ging, deed ik de deur open. Daar stond mijn vader. Een grote man met een nors uiterlijk. Hij was wat vermagerd, maar verder niet zo erg veranderd. `Hallo,´ mompelde ik. We keken elkaar aan en het bleef even stil. `Madeleine,´ zei hij uiteindelijk. `W- wat ben je mooi geworden.´ Hij stotterde een beetje.
`Bedankt,´ glimlachte ik verward. Zoiets had hij nog nooit tegen me gezegd. `Kom binnen.´
Een kwartier later had iedereen elkaar begroet en had mijn moeder ons van thee voorzien. De sfeer was lichtelijk ongemakkelijk. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik wist niet eens wat ik voelde. Moest ik van mijn vader houden of moest ik hem haten? Kon ik hem vergeven of moest ik het hem kwalijk blijven nemen dat hij er nooit was? Hoe zinloos was het dat ik nu alweer hoop koesterde dat deze keer alles anders zou zijn?
`Ik heb jullie raad opgevolgd,´ zei mijn vader ineens. Mijn moeder zat midden in een zin over de suiker en zweeg verschrikt. Oom André was als eerste hersteld. `Daar ben ik blij om. Is dat ook de reden van je bezoek?´ Ik begreep niet waar ze het over hadden en had opeens het idee dat er een hoop dingen buiten mij om gebeurden. `Wat voor raad dan?´ vroeg ik.
`Ik heb brieven geschreven aan een psychologe. Ze heeft me geholpen met mijn leven weer op de rails krijgen. I- Ik had een aantal problemen, maar nu zal alles beter worden. Je mag de brieven straks lezen, ik heb ze teruggekregen. Ze zitten i- in mijn tas,´ legde mijn vader uit. Hoewel ik niets van zijn gezicht af kon lezen, vond ik hem een beetje onzeker overkomen.
`Wat staat er dan in?´ vroeg ik geïrriteerd. Ik wist niet wat ik ervan moest denken.
`Over Pierres jeugd en ook over jou,´ mengde mijn moeder zich in het gesprek. `Je vader is pas geleden zijn baan kwijtgeraakt, dat schreef hij ons een paar maanden terug toch? André en ik hebben hem toen het adres gegeven van een psychologe.´
Juist ja. Ik had niet verwacht dat we een gezellige theemiddag zouden hebben, maar hier had ik ook niet op gerekend. `H- Het ging niet zo goed met me. Ik dacht teveel na. Maar nu ik met die psychologe heb gepraat… Ik begrijp alles beter nu. En ik zou je graag vaker willen zien. Ik ben echt veranderd.´ Mijn vader keek me aan en ik voelde mijn buikpijn, die net was gezakt, weer terug komen.
`Elke keer,´ zei ik. ´Elke keer dat je me bezoekt, denk ik dat dan alles anders zal worden. Dat ik een echte vader zal krijgen, dat alles goed komt. Maar dat is nooit gebeurd, dus maak me niet wijs dat dat nu wel zo zal zijn.´
`Madeleine,´ zei mijn moeder sussend, maar mijn vader schudde zijn hoofd. Hij opende zijn tas en overhandigde me een stapeltje brieven. `Je hebt gelijk, geloof ik. L- Lees mijn brieven eerst, misschien denk je er dan anders over. Ik ben echt veranderd en ik wil graag proberen beter contact met je te hebben. Wees alsjeblieft niet te wantrouwig. We zullen het rustig aan doen, goed?´ Zijn ogen hadden iets smekends, voor het eerst in zestien jaar zag ik er iets van gevoel in.
Ik knikte voorzichtig.

Zeer geachte mevrouw,

Dit is de laatste brief. Als ik deze geschreven heb, zal ik ze allemaal op de post doen. Er is nog wel iets dat ik moet vertellen, iets wat ik tot het laatst heb bewaard. Ik heb er nog nooit over verteld of geschreven, u hebt de primeur.
Volgens mijn moeder leek ik op mijn vader. Hij was erg stil, maar ook erg sterk. Hij kon mijn moeder spinnijdig maken. Een keer was hun ruzie zo erg dat ze hem een duw gaf. Het was heus niet zo hard, maar hij viel nogal ongelukkig. Hij schreeuwde toen hij achterover de trap af viel en mijn moeder gilde ook. Ik niet, ik keek en zweeg. Toen mijn moeder merkte dat hij dood was, belde ze de politie en zei dat er een ongeluk was gebeurd. Daarna pakte ze de auto en verdween. Twee dagen later bleek dat ze ergens tegen een boom was gereden en was overleden. De politie denkt dat het een ongeluk was, dat ze zo overstuur was dat ze de macht over het stuur verloor, maar ik denk dat ze zelfmoord heeft gepleegd.
Na deze tragedie verhuisde ik naar mijn oom, van hem mocht ik er niet over praten. Het was alsof niemand wilde weten wat er precies gebeurd was, ook de politie niet.
Ik schrijf dit als een robot. In mijn hoofd heb ik dit al zovaak geschreven, ik ken de woorden van buiten. Het doet me niet meer zoveel. Toch droom ik er nog vaak van. Is dat niet vreemd? Het is allemaal zo lang geleden.
Ik hoop dat u mij kunt helpen.
Hoogachtend,

P. Breder


Afgelop´n uit, zoals mijn buurvrouw altijd zegt

[I C U]

Ergens stond 'zoals mij', en mijn gevoel zegt dat dat niet goed is. Nu zegt mijn gevoel wel meer...

Verder leest het heerlijk, en is het verhaal toch minder standaard dan ik had gedacht. Die brieven vormen een schitterende tweede verhaallijn, het was niet wat ik me ervan voorgesteld had, maar dat is natuurlijk niet erg.

Tja, Fijn wel, maar ach, like I said many times before: Ik heb al beter van je gelezen

[Vogelvrij]

Eerst had ik zoals mij, toen zoals ik en toen toch weer zoals mij... Ik heb er vreselijk over zitten twijfelen, ik blijf dat lastig vinden Maar ja, hoe goed kan ik op jouw gevoel vertrouwen?

Wat had je ervan voorgesteld dan? En dit is voor mijn doen nog best een standaard verhaal, ook al is het dan wat minder goed dan sommige andere dingen van me

Sorry dat Joshua en Madeleine niets samen krijgen, maar dat vond ik wat te onrealistisch

[I C U]

Whaha, had ook erg onrealistisch geweest Het had gekund, maar... Nee, waarschijnlijk was het niet.
Wat ik had verwacht? Een stalker, een broer, een... Och, vanalles.
Ik vertrouw meestal wel op mijn gevoel, maar of ik altijd goed terecht kom... Nee. Dus Je kan het maar beter even checken, of het gewoon laten zitten.

Ik PM je later op de dag wel, nu geen puf...