Troubles with love

[springgg]

Hoihoi,

Ik heb een heeeel verhaal waarmee ik wel zit en daarom zou ik graag naar jullie advies willen vragen.

Ik had een relatie van ongeveer 20 maanden met mijn vriend en het is nu ongeveer 2 weken uit. De laatste tijd liep het soms wat moeilijker, door kleine irritaties van beide kanten. Ik zei toen 4 weken geleden een keertje voor de grap, misschien moet je dan maar een ander meisje zoeken, maar dat bedoelde ik als grapje. Twee weken geleden was ik jarig en toen was het heel gezellig gingen uit eten samen en hij had zelfs slingers en alles opgehangen, hij wilde nog naar de bios 's avonds, maar ik zei we kunnen ook gwoon thuis filmpje kijken, dus alles nog koek en ei zul je denken..
De volgende ochtend begon hij er ineens over dat hij had nagedacht over dat ik had gezegd misschien moet je een ander zoeken. Hij zei misschien moeten we er maar een eind aan maken. Hij zei dat hij nu nog de leeftijd (25) had om een ander te kunnen vinden ofzo, beetje vaag. (Erg leuk de dag na je verjaardag) Toen zei hij dat we de laatste tijd toch wel wat irritaties hadden. Daarnaast ging ik vanaf 2 mei drie maanden stage lopen en dus weer even bij m'n ouders wonen, wat betekende dat ik hem alleen in het weekend kon zien en ook niet elk weekend, want soms moet ik op zondag werken. Hij vond dat ook een reden, juist omdat we elkaar dan zo weinig zouden gaan zien, we ook weinig aan de minpuntjes zouden kunnen gaan werken. Terwijl ik juist zei, het is juist een mooie proefperiode, juist door elkaar minder te zien, om dan te kijken of je elkaar echt mist en of het dus de moeite is om voor deze relatie te gaan. Toen is hij naar huis gegaan en we hadden het dus uitgemaakt.
Ik was eigenlijk wel een beetje overdonderd na die situatie, vooral omdat ie op m'n verjaardag nog zo uitbundig uitpakte, bedoel als je het weet dat je het uit gaat maken, dan ga je toch niet zo overdreven enthousiast lopen doen op een verjaardag, of het moet een impulsieve actie zijn geweest, maar dat lijkt me niet, als ie aangaf dat ie er nog eens over nagedacht had...

Ik vroeg hem via sms of ik hem die vrijdagmiddag nog even op station kon zien om wat te spreken. Daar zag ie eerst het nut nie van in. Omdat ik me rot voelde heb ik hem een hele lange mail gestuurd, ook omdat ik die maandag zou gaan beginnen met m'n stage, wat allemaal al wel spannend zou zijn en dan ook nog eens zo'n rotsituatie erbij...

Nadat hij m'n mail gelezen had, smste ie dat we vrijdagmiddag voordat ik richting m'n ouders zou vertrekken nog wel even wilde praten op station. We zijn toen een eindje perron opgelopen en zijn in het zonnetje op de stoep gaan zitten. Het even over het één en ander gehad en ik wilde voorstellen om het weer te proberen en te kijken of we elkaar zouden gaan missen die aankomende drie maanden. Maar dat wilde hij niet, hij wilde gewoon even vrienden blijven de aankomende drie maanden en elkaar gewoon met rust te laten dus ook nie afspreken enzo en dan na drie maanden, dus als mijn stage weer afgelopen was, om dan even te kijken wat we allebei nog voor elkaar zouden voelen...
Ik stapte dus al met een rotgevoel de trein in... Ik wilde hem gewoon nog een knuffel geven, maar toen zei hij, nee, nee dat doen we niet. Dus dat vond ik wel heel rot. Hij zei nog wel dat hij af en toe zou sms'n hoe het met me ging..

Die maandag begon m'n stage, maar hele dag en avond niks van 'm gehoord. Pas dinsdag vroeg hij hoe het ging in een mail. Dus ik had daar gewoon weer op gereageerd.
Nou stel ik me misschien aan, omdat je normaal gewend bent van je vriend sneller een smsje te krijgen dan als je vrienden met elkaar bent.
Ik had 'm die woensdagavond een sms gestuurd, volgensmij om te vragen hoe het met hem ging. Daar had ik geen antwoord meer op gehad. En op het mailtje wat ik die dindsdag gestuurd had kreeg ik vrijdag pas antwoord.

Dat weekend was het Batavierenrace, dus ik ging met mensen in een team hardlopen. Die avond was er nog een groot feest, waar ik hem misschien nog wel tegen zou komen. We hadden nog even afgesproken om kort te praten, nouja kwam meer vanuit mij. Achteraf hadden we allebei al gedronken, dus dan gaat praten ook niet op z'n allerbest.
Daarom hadden we die zondagmiddag nog even op het station afgesproken, voordat ik weer richting m'n ouders en stage zou gaan, omdat we dan beter konden praten, omdat we dan allebei weer nuchter waren. Hij kwam aangelopen en pakte me vriendschappelijk vast en gaf me een kus op m'n wang, ik zei maar zo van hee je mag me niet aanraken, aangezien hij ook zo afstandelijk reageerde de vorige keer op het station toen ik hem nog een knuffel wilde geven en hij zei: nee nee dat doen we niet meer.

Het gesprek diende er eigenlijk voor mij om mijn hart te luchten. Door die stage had ik natuurlijk wel afleiding gehad, maar het was wel spannend zo'n stage de eerste week en dan is het wel stom om dan net daarvoor in z'on situatie te belanden dat het uit is...
Ik vroeg zo aan hem of hij al veel nieuwe meisjes gevonden had. Toen zei ie dat ie daar helemaal niet mee bezig was, maar ik had zo m'n eigen ideeen. Ik heb hem namelijk ook gezegd dat ik het raar vond dat hij precies drie maanden wilde, net die drie maanden dat ik stage liep en dus doordeweeks daar niet zou zijn. Ik had zelf het idee dat hij lekker alles kon doen en laten wat hij wilde, op zoek gaan naar een nieuwe vriendin enzo, in de tijd dat ik weg zou zijn. En als het dan na drie maanden niet gelukt was een nieuwe vriendin te vinden dat hij dan weer bij mij terug zou komen, zo van zullen we het weer proberen? Dat was mijn idee en daar zat ik dus echt niet op te wachten natuurlijk. Ik heb hem dat ook gezegd dat ik niet als tweedehandsje wil dienen. Maar daar reageerde hij niet echt op.. hij zei dat is onzin.
Ook zei hij dat hij losse foto's in een map had gezien van vakantie en dat die toch wel iets met hem deden. Al had hij na het opruimen van zijn kamer wel de collage met foto's van mij van zijn muur gehaald.

Ik stelde dus voor om er een maand van te maken en dan te kijken of we verder willen of niet, dus daar was hij mee eens. Ik zei alleen wel dat ik tussentijds af en toe af wilde spreken als vrienden om te praten en alles, omdat ik anders na een maand lastig een beslissing kon nemen. Hij vond dat goed, en daarom hadden we afgesproken om in het weekend van de 21e af te spreken, omdat we dan allebei zouden kunnen.

Nu heb ik het er al met meerdere mensen over gehad of ik nou wel of niet verder wil. Punten van kritiek van zijn kant waren bijvoorbeeld dat we te weinig bij elkaars ouders komen. (De zijne in Friesland en de mijne in Utrecht) Nu is dat af en toe gewoon lastig omdat ik soms op zondag moet werken. Dus soms is het dan lastig om heel vaak naar zijn ouders te gaan, maar dat vond hij onzin. Dus ik weet niet hoe vaak anderen naar hun schoonouders gaan als student zijnde?
Andere puntjes waren dat hij vond dat ik meer zwart moest dragen, omdat hij dat mooi vindt, maar ik vind het zo'n sombere kleur, en andere dingen zoals kettinkjes die hij dan kocht, maar totaal niet mijn smaak zijn en dan hij dan zeurde dat ik het nooit droeg, ik bedoel dan kan hij me beter meenemen tijdens het kopen. Er waren nog meer puntjes hoor, maar daar ga ik nu even niet verder op in. Hij gaf alleen wel aan dat ik die dingen moest veranderen. Maar ik stoor me weleens aan zijn humor, het kan weleens neerbuigend zijn, zo van "dat kan jij toch niet'' '' dat zijn vrouwentaken'' '' je doet een knip en plak studie'' ik studeer Industrieel Ontwerpen, maar daarbij krijg je ook gewoon mechanica en wiskunde naast vormtheorie, dus volkomen onzin. Ik heb weleens gezegd dat ik dat soort grapjes gwoon niet luek vindt en dat ze denigrerend zijn, maar hij zei dat ik daar gewoon de humor van in moet zien. Ik heb toen ook als voorbeeld gegeven bijvoorbeeld: als ik nou elke dag tegen jou zeg, 'oh je bent echt lelijk' grapje... dan zou je dat toch ook nie leuk vinden. Toen zei ie: wel want ik weet toch dat je het niet meent. Maarja ik vidn het gwoon niet leuk dat hij wel wil dat ik me aanpas en hij zelf dat niet hoeft te doen. Ik bedoel ik wil best dingen aanpassen, maar het moet wel van beide kanten zijn en soms moet je dingen gewoon accepteren die bij iemand horen.
Ik had die dag op station ook gevraagd waarom hij niet terug smste, want hij heeft z'n tel meestal wel bij zich. Maar toen zei ie dat ie m wel gelezen had maar dat hij het gewoon heel druk had, toen zei ik zo van nou nie eens tijd om een smsje terug te sturen dat duurt ook zo lang. Ik zei dan ga je een minuutje langer slapen bv. en toen zei hij dat het idd fout was om niks terug te sturen. (En het stomme was dat hij als vrienden uit elkaar wilde gaan en ik eigenlijk niet, ik wilde elkaar liever even niet zien, maarja ik heb er toen mee ingestemd om als vrienden uit elkaar te gaan, maarja als hij dan mij niet als vriend behandeld en me gewoon gaat negeren door niet terug te sms'n en dagen later pas terug te smsn... vind ik dat ook niet zo leuk.)
Ik vroeg hem ook of hij nog verder wilde, maar daar geeft hij steeds geen antwoord op: zo van dat zien we wel, ik kan niet in de toekomst kijken.
Als afscheid gaf hij me nog wel een kus op m'n wang, dus ik vond het raar dat hij nu ineens wel aanhankelijk deed en de vorige keer op het station niet, dat ik hem niet eens een knuffel mocht geven.

En weet je wat het is, ik wil niet dat we elkaar aan het lijntje houden de hele tijd. Dus ik had 'm nog even gemaild met de vraag of hij nog verder wilde en hoe groot hij de kans daarvan inschatte. Maar ik krijg er gewoon geen antwoord op en dat vind ik vervelend. Kijk als hij niet meer verder wilt, dan kan je dat toch wel zeggen, anders is het toch een beetje laf? Hij mailt nu soms wel en soms niet terug en dat is ook met sms'n zo.
Ik ben steeds diegene die als eerste iets stuurt, alsof het van mijn kant komt. Misschien moet ik het gewoon loslaten, maar dat is lastig.
Vooral omdat hij niet duidelijk is wat hij wil, en wel gewoon wil afspreken en ineens weer zo aanhankelijk deed, is het soms moeilijk te peilen.

Nu ben ik niet te beroerd om me heus wel een beetje aan te passen, maar sommige dingen waar ik zelf nie achter sta, dat doe ik gewoon niet. Bovendien waren sommige dingen ook een beetje onzinnig.

We hadden eerst volgende week zaterdagavond afgesproken, maar laatst zei hij in een mail dat hij met huisgenoten die avond wss de stad in zou gaan en daarvoor hebben ze wss ook huisavond ofzo. Moet ik dan maar gewoon overdag afspreken of maar beter niet. Ik bedoel hij mag best met vrienden uitgaan, maar dat doet ie doordeweeks wel vaker met hen. En ik ben al zo weinig daar en dan vind ie uitgaan belangrijker?

Ik vind het echt heel lastig om in te schatten of ik wel of niet verder wil...
Maar ik weet het van hem gewoon niet... en hij draait er ook zo om heen en geeft niet duidelijk een antwoord... meer zo van dat zien we wel, ik kan niet in de toekomst kijken,
wat moet ik daar dan mee, ik wil ook niet in zo'n onzekerheid blijven...

Verder gaat hij ergens tussen september en december voor zijn master een paar maanden naar Afrika. Dan zie je elkaar ook niet en kan ik ook zeggen ja hee als jij weg bent maken we het uit, kan ik doen en laten wat ik wil en als je dan weer terug bent kijken we wel weer verder. Maarja ik denk dat je zoiets alleen maar aan kunt dat iemand zo lang weg is als je relatie echt goed is.

Wat moet ik doen, wel of niet afspreken en wel of niet verder gaan? Het zijn van die vragen die echt dagelijks door mijn hoofd blijven dwalen...

Kusjes
En alvast heel erg bedankt voor jullie reacties!

[Volk]

Pff... Volgens mij weet jij niet wat je wil. Hij maakt het fatsoenlijk uit en geeft duidelijkheid, dat vind je niet fijn dus gaan jullie heel vaag tussen bevriend en relatie inhangen en dan wel aan zijn hoofd gaan zeuren over dat je duidelijkheid wil... en een paar dagen later pas reageren staat niet gelijk aan negeren. Ik kan me goed voorstellen dat die jongen onderhand ook niet meer weet wat hij moet zeggen, al helemaal als je met allemaal theorieën komt en zo. Zoals het op mij over komt moet dit gewoon uit en zo blijven. Jij claimt hem ontzettend door bijvoorbeeld te vinden dat jij belangrijker bent dan zijn vriende
Maak/ laat het uit

Ik weet niet hoe ze dat in friesland doen maar als ik me zo zou gedragen zou dat zijn omdat ik je niet interessant (meer) vind.

Wat natuurlijk een beetje vreemd is na zo'n korte relatie, maar dat terzijde.

[Lente]

hij maakt het uit, dan vindt ie het okee om te zien of hij je na een pauze van 3 maanden nog wil, dan maken jullie daar 1 maand van en dan wil je ook nog afspreken en bellen en smsen omdat je anders niet weet wat je over een maand wil klinkt alsof hij je niet meer wil, maar het moeilijk vindt om duidelijk tegen je te zijn en daarom dat moment op deze manier nog even uitstelt.

Ik heb het idee dat hij gewoon niets meer met je wil, maar dat niet zo duidelijk wil zeggen omdat hij je geen pijn wil doen. Vooral omdat je nog best wel aan hem loopt te trekken met smsjes, mailtjes en afspreken enzo. Het is vrij duidelijk dat hij daar (even) geen zin in heeft, maar hij vindt het waarschijnlijk lullig om je steeds af te wijzen.

Ikzelf reageer sowieso niet op smsjes, maar als hij dat normaal gesproken wel altijd doet en nu niet meer, dan geeft het wel aan dat hij er gewoon geen zin in heeft. Ik moet er trouwens wel bij zetten dat ik het altijd vreselijk irritant vind als mensen per direct een reactie verwachten (in mail, sms, whatever). Als er nou 3 maanden overheen gaan en je hebt nog steeds geen reactie, soit, maar een paar dagen of een week? Soms heb je er gewoon geen zin in, dat is toch normaal?

Als ik jou was zou ik hem echt even met rust laten. Als/wanneer hij contact met jou wil, dan laat hij dat wel weten. En dan weet je zelf ook beter waar je aan toe bent. Je hebt hem duidelijk gemaakt hoe je je voelt, maar het lijkt erop dat je zelf ook niet echt weet wat je nu precies wilt, dus misschien is het handig om daar eerst even achter te komen? Niet zoveel bezig zijn met hem en gewoon je eigen ding doen.