ff van me afschrijven..

[Still-Alive]

verwacht dat dit een lang verhaal gaat worden, maar moet het echt even eruitgooien.

5 jaar.
Een vrolijk klein hummeltje was ik.
Altijd druk en levenslustig. tot die ene dag.
'mama is ziek', zei mn vader.

och, ziek .. 'een paar dagen goed slapen mama! ' riep ik.
Maar mama werd niet beter.
mama werd zieker en zieker.
Er werd kanker geconstateerd, maanden gingen er voorbij.
Bestralingen..en alle shit die er bij komt kijken.

Hoop, dat was het enige wat er nog was, blijven hopen dat er genezing zou optreden. Maar nee, de situatie verslechterde.
ziekenhuisopnames, en ik kan me nog herinneren dat ik naast mn moeders bed zat .. 'als je beter bent gaan we weer naar het park he, mama'?

'ja lieverd..natuurlijk..als mama weer beter is.'

Iedereen wist dat ze niet meer beter zou worden. Behalve ik.
logisch, ik bekeek alles van de zonnige kant met mn 5 jaar.
toen kwam het bericht, mama zou naar huis toe komen!
Een week was mama nu thuis..en op een avond kwam de dokter.

Wat was er aan de hand? wat komt de dokter doen, papa?
controle lieverd, controle.

Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn vader in de deuropening stond.
De dokter was mama aan het onderzoeken.
en toen draaide hij zich om.

de blik in zijn ogen zei genoeg.
gevolgd door een hoofdschuddend nee.
De woorden 'het spijt me' volgden.

papa storte in elkaar. Ik werd meegenomen door oma.
Een paar dagen later is ze overleden.

'papa? wanneer komt mama weer terug'?
'Ze komt niet terug, lieverd. mama is nu in de hemel'.

'O'.

op school was alles anders.
ik veranderde. het kleine vrolijke hummeltje werd een stil, rustig kindje dat zich het liefst ver weg stopte in een hoekje.
school was verschrikkelijk. iedereen die voor het eerst bij me thuis kwam spelen vroeg maar ; waarom heb jij geen mama?

'mijn mama is in de hemel'.

Jaren gingen voorbij. groep 5.
Moederdag.
iedereen ging wat maken. en ik?
ik mocht een ander werkje maken.
en dan besef je pas echt goed dat er toch iets niet klopt.
dat je iets mist.

en nu ben ik 21.
ik weet niks, niks over mijn moeder. vage herinneringen..goede en slechte.
aan mijn familie kan ik het niet vragen. Het is al zolang geleden. 'let it go'.

nee. ik kan het NIET loslaten
laatst ging ik de zolder opruimen.
ik kwam oude fotoboeken tegen.

foto's van mama.
> foto's van de trouwerij, foto's dat mama zwanger was, geboortekaartjes waren ingeplakt.

een glimlach. 'er is toch een tijd geweest dat mama gelukkig was'.

en dan, zie je die vreselijke envolop. met zwarte randen.
ik barste weer spontaan in tranen uit.

Ik ben er zo vaak mee bezig, ik ben ontzettend gesloten geworden. praten doe ik weinig, omdat ik daar gewoon 'de mensen' niet voor heb.
ik ben heel zelfstandig, ik heb immers vanaf mijn 5e al veel zelf moeten doen.
dit betekent dus dat ik ontzettend slecht met mensen kan samen werken, omdat ik gewend ben alles op 'mijn manier' te doen.
een paar maanden geleden heb ik nieuwe vrienden leren kennen.
ik was jarig geweest en ja, de vraag kwam al, zijn je ouderS niet thuis ? ik zou ze wel eens willen ontmoeten.

> nee, ZE hebben een bruiloft.
ik kan het gewoon niet. ik kan niet zeggen, dat ik nog maar 1 ouder heb.
niemand weet het, terwijl ik ze al een halfjaar ken.
stom eigenlijk..en waarom ik het niet durf te zeggen?

omdat ik bang ben dat ze me zielig gaan vinden.
medelijden hebben. en dat is iets waar ik echt niet tegen kan.

Ik BEN niet zielig. shit happens, life goes on.
ik ben dus bang dat ze me anders gaan behandelen.
ervaring? Ja. op de middelbare school zagen ze me meteen als ; het meisje zonder moeder.

tja..en nu ..volwassen..en nog denk ik dat ze dat denken.
belachelijk natuurlijk, want ik weet dat ik zeker niet de enige ben.
iedereen maakt shit mee, maar het heeft mij beschadigd.
en dat is te merken. contacten leg ik niet snel. ben stil verlegen en bang. bang om nog meer mensen te verliezen. april dit jaar, vriendin verloren. auto ongeluk.

opa, tante, iedereen verlaat mij.

het is ZO lang geleden, je zou denken dat ik het afgesloten zou hebben. maar nee, het begint net.
ik wil weten hoe mijn moeder was, wat voor persoon, wat ze heeft gedaan in haar leven.

1 probleem: er is niemand die ik het kan vragen.
ook ben ik eigenlijk nooit bij haar graf geweest. ik weet wel waar ze begraven ligt, maar zou niet weten in welk stuk?

weet iemand hoe je daar achter kan komen?
want om nou die gigantische begraafplaats af te struinen en elke steen te moeten gaan bekijken ...

nou ja .. ik weet niet echt wat ik hier mee wil bereiken .. wou het gewoon ff kwijt

[The0]

Allereerst uiteraard succes met je verwerking.

Dat van die begraafplaats is waarschijnlijk na te vragen bij de gemeente. Het spijt me als ik er over heen heb gelezen, maar je vader is toch nog in leven? Weet hij dan niet waar je moeder is begraven?

Wat ik nu ga zeggen heb je vast al 1000x gehoord, maar: Je moet er over heen. Vergeet het verleden, hoe moeilijk dit ook is. Je moeder is overleden, erger kan het bijna niet, maar er dagen maanden jaren over treuren gaat haar niet terugbrengen. Je weet zelf ook dat je moeder had gewild dat je een gelukkig leven ging leiden, en niet oneindig om haar ging treuren.

Ik kan me niet voorstellen dat er niet andere mensen zijn die hetzelfde meegemaakt hebben als jij waar je 'in het echt' mee kan praten over deze zaken. (natuurlijk kan een psycholoog dit ook). Doe dit dus ook, het is goed voor je verwerking.

Hopende dat ik je een beetje geholpen en nogmaals heel veel succes. :knuf:

[Dark Psycho]

je hebt het er heel mooi neergezet.zeer emotioneel allemaal.kreeg stiekem vochtige ogen k heb verder niets te zeggen. niets nuttigs. alleen heel veel sterkte enzo.

[CoveredEyes]

Ik denk dat je heel goed bij je vader terecht kan met dit soort dingen, als iemand je moeder goed gekend heeft, is hij het wel, lijkt mij?!

Misschien kan hij je dingen over haar vertellen en kunnen jullie samen een keer naar haar graf...?

De rest is al gezegd boven mij...

Heel veel sterkte met de verwerking enzo...

[Still-Alive]

mijn vader.

tja.

heb niet echt een goede band met hem
bij het woord 'vroeger' flipt hij al.
het enige wat hij doet is storten op zn werk.
we leven allemaal maar een beetje langs elkaar heen hier.

ik heb mijn leven en werk, en hij de zijne.

's morgens is het 'goeiemorgen'. we eten wat en dat was het.
de rest van de dag doet iedereen zn eigen ding .. en 'savonds bij het avondeten praten we maar wat over koetjes en kalfjes om de stiltes te verbreken.

dus een 'goh pa, waar ligt ma eigenlijk begraven' zit er eigenlijk niet in ..

[CoveredEyes]

Still-Alive schreef op 09-11-2003 @ 13:04:
een 'goh pa, waar ligt ma eigenlijk begraven' zit er eigenlijk niet in ..

Dan is denk ik de enige optie naar het gemeentehuis te gaan en daar te vragen of je moet al langs alle graven lopen en naar de namen kijken, maar dat is ook niet echt een goed plan...

Ik hoop dat je de begrafplaats vind en dat je het dan misschien een plek kan geven...

[Quiana]

Ik herken me hier best wel in. :\

Het niet durven zeggen tegen mensen die je net leert kennen, omdat het zo'n stempel op je drukt, het willen zoeken naar dingen, verhalen, iets, waardoor je de kans krijgt om haar beter te leren kennen...

Uit wat je vertelt maak ik op dat je vader het er ook nog
moeilijk mee heeft... Begrijpelijk, moet je hem ook de ruimte
voor geven imho, maar ik denk dat het ook niet 'eerlijk',
(kan je dat zo noemen?) is tov jou, als je geen antwoord
op vragen kunt vinden die voor jou (erg) belangrijk zijn...

Denk dat het toch best goed zou zijn als je een keer met
hem probeert te praten. Onthoud dat jullie allebei
met een verlies te maken hebben, met alle gevoelens die
daarbij spelen... En elkaar dus ook kunnen steunen daarin.

Kan best begrijpen dat het ontzettend moeilijk is, maar het
zou wel een hoop kunnen helpen misschien... Schrijf desnoods
een aantal dingen op als je niet goed uit je woorden komt,
maar probeer het iig.

Je hebt nu één ouder 'over', doe dan bij hem waarvoor je
bij je moeder niet echt een kans gekregen hebt: creëer een band.
Dat gaat niet zo 1, 2, 3, en het vergt heel wat energie ed,
maar het is het proberen waard...

Nú kan het nog, maar er komt een tijd dat het niet meer kan.
Bespaar jezelf dat verdriet.

En wat ook heel belangrijk is; praten. Praat erover met een
goede vriend, een tante, je mentor, iemand, blijf er niet
alleen mee zitten... Schrijf het op, probeer het iig te uiten,
want dit soort dingen gaan niet zomaar weg, als je er niks
aan/mee doet, blijft het zitten, (wat je zelf wel ervaren
hebt denk ik), en kan je er nooit goed mee omgaan, of het
accepteren denk ik...

Sterkte iig. (f)

[CoveredEyes]

Quiana schreef op 09-11-2003 @ 14:18:
***

Beter had ik het niet kunnen zeggen!

Als het goed is heeft een begraafplaats een soort van administratiekantoor, daar kan je dat vragen. (Dat weet ik omdat mijn oma nogal eens vergeet waar mensen begraven liggen, dan gaat ze het daar vragen.) Of idd vragen aan je vader of een ander familielid.

Je zegt dat er niemand is die je dingen over je moeder kunt vragen, dat is (denk ik) niet waar, er is iig één persoon en waarschijnlijk nog wel meer. Je vader (en andere familie) kunnen waarschijnlijk best dingen vertellen over hoe je moeder was, wat ze deed, enz. Probeer er dus toch met ze over te praten.

Idd iedereen maakt shit mee en ik denk ook dat iedereen er op een bepaalde manier door beschadigd raakt. Als je iets zelf niet kunt verwerken, is het misschien verstandig om hulp te zoeken. En/of misschien is het idd goed om te zoeken naar mensen die hetzelfde meegemaakt hebben, je hebt praatgroepen, weekends, enz. Er wordt van alles georganiseerd.

Sterkte iig.

[Still-Alive]

-------------------------------------------------------------
Je zegt dat er niemand is die je dingen over je moeder kunt vragen, dat is (denk ik) niet waar, er is iig één persoon en waarschijnlijk nog wel meer.
-------------------------------------------------------------

Maybe, ik zou niemand kunnen bedenken.
Bij mijn vader hoef ik al niet aan te kloppen, die flipt al als ik uberhaupt het onderwerp aan zou snijden.
Verdere familie ... tja, ik heb niet echt een band met ze.
En wat er ook bij komt kijken is dat het al zo lang geleden is.

bedoel, 16 jaar later kom ik aanzakken met de vraag of ze misschien wat over mijn moeder kunnen vertellen

Iedereen is verder gegaan. ik zelf ook. Nooit had ik het erover, en heb het geaccepteerd.

maar nu, - vooral na het zien van die fotoboeken - ben ik toch wel nieuwsgierig.
ik denk ook dat als ik nu bij mijn familie zou aankloppen ze me scheef aan zullen kijken

wat dat betreft staat mijn familie niet zo open voor dat soort dingen... 'wat gebeurd is is gebeurd' 'het is verleden tijd' zeg maar.
anderen zullen denken, laat het los zeg, het is 16 jaar geleden!
Ja. I know. maar dat neemt niet weg dat ik haar mis.

En praatgroepen etc..daar gaat het me niet zo om, bedoel ik ben er overheen gekomen, het gaat me nu meer om de info over mijn moeder en hoe ik haar graf kan opzoeken

ik heb toch altijd alles al in mijn eentje op moeten lossen, zal me nu ook lukken. ben een loner, nog niet gemerkt zeker?

Anyway, ik zou nog een zooi pagina's vol kunnen kladderen, maar dat zal ik jullie besparen

*still alive bedankt in ieder geval iedereen voor het plaatsen van een reactie tot zover*

[Charlottetje]

Dat je dat verhaal zoo op kunt schrijven. Zo mooi! Mijn ogen bleven er ook niet bepaald droog door.

Ik kan mezelf nu wel schuldig voelen over de band die ik zo af en toe met mijn moeder heb, maar goed, dat terzijde.

Tsja, aan wie jij zo kunnen vragen hoe jouw moeder was zou ik niet weten. DAT je het wilt weten is heel logisch. Als klein meisje leefde je natuurlijk maar gewoon door zonder er ook maar echt iets van te begrijpen, verwerken is dan ook veel lastiger. Je moeder houdt je natuurlijk toch altijd bezig en daarom wil je natuurlijk ook weten hoe ze was. Misschien ook om er achter te komen waarom jij nu dingen op een bepaalde manier doet, of je op haar lijkt. Ik kan nu wel zeggen dat ik vind dat jouw familie jou en je behoeft om 'je moeder te leren kennen' moeten respecteren, omdat je nog zo jong was en niets kon weten, maar daar schiet je helemaal niets mee op.

Als jij zegt dat je het al verwerkt hebt zal ik je verder niet lastig vallen met goedbedoelde adviezen over hoe je het dan wel zou moeten verwerken.

Zoals eerder gezegd kun je op de begraafplaats inderdaad gewoon vragen waar je moeder ligt. Ik hoop dat je haar vindt en dat je er wat aan hebt!

Heel veel sterkte en succes! Kop op meissie, laat het er niet bij zitten!

Sterkte.

Still-Alive schreef op 09-11-2003 @ 19:43:
Maybe, ik zou niemand kunnen bedenken.
Bij mijn vader hoef ik al niet aan te kloppen, die flipt al als ik uberhaupt het onderwerp aan zou snijden.
Verdere familie ... tja, ik heb niet echt een band met ze.
En wat er ook bij komt kijken is dat het al zo lang geleden is.

bedoel, 16 jaar later kom ik aanzakken met de vraag of ze misschien wat over mijn moeder kunnen vertellen

Dat is een keuze die je zelf maakt. Als je dingen wilt weten, dan zul je ze moeten vragen, de mensen zijn er voor, dus dat kan geen excuus zijn. Dat je het niet wilt of durft wel, maar das weer wat anders.

Als je niet echt een band met iemand hebt, dan kan je toch ook niet zeggen of ze echt verder zijn gegaan en het er nooit over hebben?

Ik vind het niet raar je je nu dingen afvraagd en ik zou het ook niet raar vinden als iemand mij naar 16 jaar opeens dingen zou gaan vragen. Je kunt ook uitleggen waarom: "maar nu, - vooral na het zien van die fotoboeken - ben ik toch wel nieuwsgierig". Plus dat je ondertussen volwassen bent geworden, ik vind het niet raar dat je je dat soort dingen dan toch af gaat vragen.

Ik denk niet dat je er overheen bent, je hebt last van bepaalde dingen, schrijf je. En ik denk dat dat oa kan komen doordat je er dus nog niet over heen bent. Maar goed, dat is maar mijn gedachten.

Hoe langer je volhoudt dat je een loner bent, hoe erger het zal worden. Niemand is 100% een loner, denk ik. Sowieso denk ik niet dat je iig die info in je eentje op zult kunnen lossen. Ik denk dat je daar toch echt om zult moeten vragen. Iets anders kan ik ook niet verzinnen. Ik denk niet dat er iemand na 16 uit zichzelf over zal beginnen of dat je opeens een brief zult krijgen met informatie...dat graf valt dus zeer waarschijnlijk na te vragen bij de begraafplaats waar ze begragen ligt.

[Charlottetje]

Leonoor schreef op 10-11-2003 @ 09:04:
Dat is een keuze die je zelf maakt. Als je dingen wilt weten, dan zul je ze moeten vragen, de mensen zijn er voor, dus dat kan geen excuus zijn. Dat je het niet wilt of durft wel, maar das weer wat anders.

Als je niet echt een band met iemand hebt, dan kan je toch ook niet zeggen of ze echt verder zijn gegaan en het er nooit over hebben?

Ik vind het niet raar je je nu dingen afvraagd en ik zou het ook niet raar vinden als iemand mij naar 16 jaar opeens dingen zou gaan vragen. Je kunt ook uitleggen waarom: "maar nu, - vooral na het zien van die fotoboeken - ben ik toch wel nieuwsgierig". Plus dat je ondertussen volwassen bent geworden, ik vind het niet raar dat je je dat soort dingen dan toch af gaat vragen.

Ik denk niet dat je er overheen bent, je hebt last van bepaalde dingen, schrijf je. En ik denk dat dat oa kan komen doordat je er dus nog niet over heen bent. Maar goed, dat is maar mijn gedachten.

Hoe langer je volhoudt dat je een loner bent, hoe erger het zal worden. Niemand is 100% een loner, denk ik. Sowieso denk ik niet dat je iig die info in je eentje op zult kunnen lossen. Ik denk dat je daar toch echt om zult moeten vragen. Iets anders kan ik ook niet verzinnen. Ik denk niet dat er iemand na 16 uit zichzelf over zal beginnen of dat je opeens een brief zult krijgen met informatie...dat graf valt dus zeer waarschijnlijk na te vragen bij de begraafplaats waar ze begragen ligt.

Ik vind ook hoor, dat ze het gewoon moet gaan vragen, maar kennelijk ligt dat niet zo makkelijk. Als jij en ik het prima zullen vinden als iemand zoveel jaar later nog komt vragen naar iets of iemand is dat heel fijn, maar kennelijk is dat bij haar niet zo. Wij weten niet alles van haar en kunne dus ook niet zulke simpele oplossingen aanbieden. Natuurlijk komt er niet zomaar een brief met alle antwoorden, maar ze zal zelf vast wel weten hoe haar familie in elkaar zit. En als ze niet zulke goede banden heeft met haar familie dan zal ze die waarschijnlijk eerst op moeten bouwen (als ze dat al wil en als haar dat al lukt) dan pas zou ze er naar kunnen vragen. Haar familie neemt het waarschijnlijk niet van harte als ze meteen aan komt zetten met vragen over haar moeder terwijl haar familie misschien gewend is/het in haar familie gewoon is daar niet zo over te praten. Wij mogen niet oordelen over haar situatie. Ik had ook niet het idee dat ze er overheen was, maar daar gaat het haar nu even niet om. Als zij niet naar een psycholoog wil, dan niet, al kunnen wij dat misschien beter vinden. We kennen haar en haar situatie eigenlijk helemaal niet, hoe goed ze het hier ook heeft opgeschreven. Wij moeten hier zijn om haar te steunen, vind ik, en niet om goedbedoelde adviezen te geven waar ze toch niets mee wil of kan doen! Sorry, maar zo denk ik er over.

Nog veel sterkte en succes verder meissie!

Ik ga er ook niet vanuit dat het bij haar ook zo makkelijk ligt (dat zou het bij mij btw ook niet doen), ik gaf alleen hoe ik het zou vinden als iemand bij mij kwam met zo iets. Zij denkt dat ze hte raar zullen vinden, maar ik denk dat je dat niet kunt weten als je het niet geprobeerd hebt.

Simpele oplossingen aandragen doe ik ook zeker niet, ik geef mijn mening, ik probeer te laten zien dat de situatie ook anders in elkaar kan zitten dan ze denkt, wat ze er mee doet, moet ze zelf weten. Ik oordeel nergens over.

Ik vind juist dat iemand aan enkel reacties als 'oh, wat erg!' ed niks heeft, vandaar dat ik het vertik om die te geven.

The0 schreef op 09-11-2003 @ 12:31:
Wat ik nu ga zeggen heb je vast al 1000x gehoord, maar: Je moet er over heen. Vergeet het verleden, hoe moeilijk dit ook is. Je moeder is overleden, erger kan het bijna niet, maar er dagen maanden jaren over treuren gaat haar niet terugbrengen. Je weet zelf ook dat je moeder had gewild dat je een gelukkig leven ging leiden, en niet oneindig om haar ging treuren.

hmm.. zo zou ik het niet zeggen. Klein beetje voelt t zelfs alsof je t tegen mij hebt en dat doet pijn.

Lieve Still-Alive (sorry weet niet hoe je heet),
Afgelopen maart (de 19e) is mijn vader overleden. Hij had ook kanker. Ik weet dat het anders is omdat ik 16 was en jij 5, maar jij hebt net zo goed het recht om dingen over je moeder te weten (te komen) als ik over mijn vader. Ik kan je iig zeggen dat ik en mijn vader niet de allerbeste band hadden. Ik had precies hetzelfde wat jij had met die fotoboeken.
Neem er rust en tijd voor. Ga na wat je van je moeder kan herinneren. Ik weet dat dat weinig zal zijn, maarja. Vraag het echt aan je vader. Hij zal het ook wel moeilijk hebben als je hem daar naar vraagt, maar jij hebt als dochter van hen beiden toch wel het recht om te weten hoe jouw moeder als persoon was. Probeer hem uit te leggen waarom dit zo belangrijk voor je is en misschien is hij ook wel bang om er over te praten omdat hij het ook niet of niet zo goed verwerkt heeft. Maar jullie hebben elkaar. Hoe slecht de band met je vader ook is.
En dan kijken mensen je maar raar aan als je 16 jaar na het gebeurde aan komt met vragen. Jij wilt er (?) nu aan werken. Daar moeten en zullen ze denk ik ook wel, respect voor hebben. Het is niet makkelijk hoor. Ikzelf ben het de hele tijd aan het wegstoppen. Denk er niet aan en heb zoiets van: ach dat komt wel, maar soms komt het boven. Daar kan ik ook niets aan doen. Gelukkig heb ik een heel erg lieve vriend. Ik kan hem alles zeggen en ik vertel hem hoe ik me voel, hoe ik over mijn vader denk, dat ik hem mis, en hoe ik me kan herinneren dat hij was.

Als het ter sprake komt vertel ik het iemand wel dat mijn vader is overleden. Waarom? Weet ik niet. Ook ik haat het gevoel van medelijden wat het bij mensen opwekt, maar ik vertel er ook bij dat ik niet zielig gevonden wil worden en dat er mensen zijn die ergere dingen hebben meegemaakt. Zo kijk ik er ook tegenaan. Het is geen schande dat je moeder is overleden en het is geen schande dat jij aan je rouwproces wilt werken.
Dus hechte band of niet, dat ze je misschien (wat ik wel raar zou vinden) raar aan kijken of niet, JIJ hebt het recht om te weten hoe je moeder was als JIJ daar behoefte aan hebt.

En praatgroepen etc..daar gaat het me niet zo om, bedoel ik ben er overheen gekomen, het gaat me nu meer om de info over mijn moeder en hoe ik haar graf kan opzoeken

Wat betreft dit: blijkbaar heb je het nog niet (helemaal) verwerkt, want je bent er nog heel erg mee bezig, van wat ik merk. Het is ook niet erg om er nog niet overheen te zijn gekomen (of hoe je dat ook zegt )!

Succes meid en laat nog wat van je horen en als je tegen me aan wilt lullen kun je altijd een pm sturen.
Kus,
Ilona

[Still-Alive]

Hey allemaal

First of all: thanks voor reacties, hier kan ik echt wat mee

Kzal gelijk mijn naam maar even bekend maken;
Samantha
Gister ben ik bij een vriendin van me geweest .. die ik dus al een halfjaar ken en het nog steeds niet wist.

ik heb het er maar gewoon uitgegooit.
Beetje geschokt was ze maar goed, het luchtte wel op.
Heb zo'n beetje alles verteld en ze bood zelfs aan om een keer mee te gaan naar de begraafplaats.

Wanneer weet ik nog niet..maar zeer binnenkort.
Ze zei ook dat ik het gewoon aan mijn familie moest vragen..maar ja, weet je hoe moeilijk dat is
Ik denk dat ik eerst maar eens een bezoekje ga brengen..na 16 jaar ..en dan verder kijk.

Ik wou ook nog even terugkomen op dat 'ik heb het al verwerkt'.
Misschien heb ik dit er een beetje verkeerd neergezet.

Ik ben er wel heel erg mee bezig, maar ik kan er wel normaal over praten. het verdriet blijft, en ik denk ook niet dat dit ooit over zal gaan, maar de wond is geheeld, ook al zal er een litteken over blijven.

Ik heb ook gezegd dat ik nogal gesloten ben, stil en niet duidelijk aanwezig ben.
Maar als ik er bij nadenk weet ik niet of dat wel door dat sterfgeval komt.
Bij nader inzien is dit alleen het geval in nieuwe situaties ..
heb een muur om me heen, die breekt af als ik rond vertrouwde mensen ben, en die weer groeit als ik in een vreemde/grote groep zit.

Naja. ik denk dat als ik duidelijkheid bij mezelf heb, en het van binnen verder ook helemaal goed zit, dat je dan vanzelf losser gaat worden en dat ook uitstraalt naar anderen toe

Ik merk wel dat ik door het opschrijven van dit hele gedoe, opener word naar anderen toe.
had zoiets van; eerst hier mijn hart luchten en dan Irl

en maybe .. one day..ben ik zo open dat ik naar mijn *vage* familie durf te stappen en dingen durf te vragen over haar leven.

maar die dag is er nog niet, en eigenlijk weet ik ook niet of die dag er wel komt ik hoop het, als ik de moed verzamelt heb.

Goed van je dat je die stap al gezet hebt. is iig een stap in de goede richting. Knap hoor. Ook fijn dat ze het zo opvatte (al zou ik dit ook wel verwachten van een goede vriendin en ik verwacht dat jij het niet aan zomaar iemand vertelt).

Nog heel kort even over dat praten. Niet als aanval ofzo maar ik kan ook praten over het feit dat mijn vader dood is. Dit zegt op zichzelf staand niet dat ik het verwerkt hebt, maar iig in mijn situatie dat ik het een beetje afsluit.
Ik ken jou en je gevoel niet en ik geloof je als je zegt dat je t verwerkt hebt. Maarja, dat moest ik nog ffies zeggen. Succes met alles!
Laat je nog weten hoe t was op de begraafplaats?
Kus,
Ilona

'k vind het echt knap van je dat je het verteld hebt aan die vriendin en fijn dat ze goed reageerde. En lief dat ze voorstelde dat ze wel mee wil gaan naar de begraafplaats.

Die familie komt ooit wel, als je dat wilt en idd genoeg moed verzamelt hebt ed. Je hebt iig een eerste stap gezet. Zijn er misschien niet nog meer fotoboeken, enz. van je moeder of heb je die echt allemaal al gezien?

Ik denk idd dat het verdriet blijft...verwerken kan, vergeten niet, maar dat hoeft toch ook niet? Ze was (en blijft) wel je moeder.

[aapje]

een kennisje van me is ook 5 en heeft 2 dagen geleden zn moeder verloren..kheb er een gedicht over gemaakt als je het wilt lezen PM je me maar

[Still-Alive]

hoi, ik heb het gedicht gelezen dmv je cu2 ..

mooi gedaan!
ook je andere gedichten, echt knap dat je dat allemaal zelf hebt geschreven

[Non-appearance]

Ik zal allereerst zeggen dat ik absoluut geen ervaring heb met deze situatie, dus dat je dit ook af mag doen als idiote hersenspinsels.
Iedereen noemt hier familie, als bron van informatie, maar ik neem aan dat er ook vrienden waren, die je ook zou kunnen vragen.
Misschien is daar wel helemaal geen contact mee, kan je ze niet eens terug vinden, maar als dat wel kan.
Kan je daar misschien wat mee.
Ik dacht hier aan omdat ik zelf ook wel moeite heb met dingen vertellen/vragen vooral aan mensen die me nabij staan.
Maar als je een vriend(in) van je moeder kan vinden, is dat misschien minder dichtbij dan familie, plus dat je daar niet aan vast zit, als in die zal je je hele leven nog blijven zien.
En ik denk dat een vriend ook een ander beeld van je moeder heeft dan familie.
Eigenlijk opper ik of contact zoeken met iemand waar je normaal gesproken minder mee te maken hebt, misschien laagdrempeliger is.
Misschien een idioot idee.
Misschien onrealistisch.
Maar ik wou toch proberen te helpen.

[aapje]

Still-Alive schreef op 13-11-2003 @ 19:16:
hoi, ik heb het gedicht gelezen dmv je cu2 ..

mooi gedaan!
ook je andere gedichten, echt knap dat je dat allemaal zelf hebt geschreven

Prachtig verhaal, ik moet er nog net niet van huilen :') snik.

[Jessy]

mooi gedaan

ik hoop dat het nu iets beter met je gaat