beginsel van een eventueel verhaal

[rampenstamper]

Ik zet hier een stukje verhaal wat ik tot nu toe heb geschreven. Graag zeggen wat je ervan vind en wat er aan verandert moet worden.


Hannah loopt met trillende handen aan het stuur naast haar fiets. Woedend. Af en toe kijkt ze achterom. Ze hoopt dat die jongens niet achter haar aan komen. Al sinds de middelbare school moeten ze haar hebben. Grotendeels vanwege haar uiterlijk. Zwart haar, bruine ogen en zwarte kleren zijn niet erg populair bij hen. Ze is nu zeventien en wordt sinds haar dertiende bestookt door die jongens. Ze weet hun namen niet en wil ze ook niet verder leren kennen. Elke keer als ze hen ziet wordt ze weer herinnerd aan haar vaders overlijden. Dertien was ze. Stil, afwezig en altijd aan het lezen. Meestal in haar kamer. Toen ze naar de begrafenis moesten, had haar moeder een naar Hannah’s mening prachtige zwarte jurk voor haar gekocht. Als het had gemogen, had ze het beslist vaker aan gehad. Sindsdien droeg ze altijd donkere en vooral zwarte kleding. Ze hield zo het beeld van de zwarte jurk vast. Ook van de begrafenis. Ze had geen woord gezegd, maar was erg onder de indruk geweest. Zoveel verdrietige mensen. De doodsoorzaak is nog steeds niet bekend.
Hannah loopt het onregelmatige bospad verder af. Haar banden zijn plat, lek gestoken. De schaduwen van de bomen aan weerzijden van het pad bewegen zachtjes mee in de wind. Ze snuift ze koele wind diep in en meteen wordt ze wat rustiger. Dit bos had een geruststellende werking op haar. Als sinds ze klein was kwam ze hier graag. Het maakte niet uit wie er mee ging, zelfs niet óf er wel iemand meeging. Boompje klimmen, rennen, spelen, ze kon het uren volhouden. Nu wapperden haar lange haren achter haar aan. Er waren twee oorringetjes zichtbaar in het zonlicht. Om haar hals hing een kettinkje met een klein ringetje er aan. Die had ze van haar vader’s oma geërfd. Er stond niets op, geen versieringen of opschrift. Langzaam loopt ze verder. Huiswaarts. Alleen de gedachte al vrolijkte haar een beetje op. Haar moeder was altijd zo zorgzaam. Niets was haar te veel, en altijd was ze vrolijk. Waarschijnlijk zat ze een roddelblad te lezen. Ook las ze vaak natuurbladen. Hannah interesseerde zich voor goede boeken. Het liefst oude, dikke boeken. Één wand van haar kamer werd in beslag genomen door boeken. Alleen boeken.
Thuis. Ze zet haar fiets tegen de muur van een mooi huis, begroeid met klimop. Haar zware tas vist ze uit haar versleten fietstas en ze loopt met nog trillende benen het huis binnen.
‘Mam? Ben thuis!’ roept ze. Geen antwoord. ‘Mam?’ De keuken is verlaten. Er liggen een paar weekbladen op een robuust houten tafel. Een fleurige bos bloemen staat in het midden. Verse, pas geplukte bloemen. Heel even glijdt er een glimlach over Hannah’s lippen. Haar moeder werkt heel graag in de tuin. Het zag er ook altijd verzorgd en vrolijk uit. Ze keek even uit het raam boven de tafel. Een paar rozenstruiken, een groot bloembed en twee appelbomen. Helemaal achteraan prijkte een moestuin. Het was nog niet veel, maar Hannah wist dat haar moeder het langzaam aan wilde laten groeien. Ze gaf haar groot gelijk. Als het nog meer was geweest, had ze het nooit aangekund.
Ze loopt door naar de gang. Het enige licht wat hier naar binnenkwam was via een mooie ouderwetse voordeur. De gang zelf was niet zo groot. Vroeger was ze hier bang voor geweest. Altijd een beetje schemerig. Ook nu huivert ze een beetje en loopt ze snel door naar boven. De houten treden kraken zacht onder haar blote voeten. In huis draagt ze nooit sokken of schoenen. Haar moeder ook niet. Boven doet ze de slaapkamerdeur van haar moeder open. Het is donker. Hannah steekt haar hoofd om de deur. Het gordijn is dicht en het dekbed van een tweepersoon bed is aan één kant opgebold. Ze glimlacht.
‘Mam?’ Vraagt ze zachtjes. Een licht gekreun als antwoord hoort ze onder de lakens vandaan komen. ‘Ik ben thuis.’ Ze ziet piekerig zwart haar omhoog komen. Daarna een slaperig hoofd. ‘Hé meis, hoe was je dag?’ Als ze Hannah’s aarzelende gezicht ziet, krijgt ze een bezorgde uitdrukking op haar vermoeide gezicht.

Leuk verhaal, in het begin moest ik even.. mja, erin komen zeg maar, maar zodra ze thuis kwam werd ik echt nieuwsgierig...

Even een paar opmerkingen; allereerst moet je je verhaal zelf nog even goed doornemen, soms schrijf in verleden tijd, soms in tegenwoordige tijd, niet altijd klopt dit. Kijk dat dus allereerst even na.
Verder zijn er een paar spelfoutjes... en er is 1 zin die ik even wil verbeteren
De eerste zin; 'Hannah loopt met trillende handen aan het stuur naast haar fiets. ' klopt niet helemaal, het lijkt nu net alsof het stuur naast haar fiets is... Maak er iets van als;'Hannah loopt, met trillende handen aan het stuur, naast haar fiets.' Door die komma's leest het wat duidelijker, nu zie je Hannah naast een fiets lopen met haar handen, trillend, aan het stuur.

Verder heb ik geen verbeteringen ofzo, ik ben erg benieuwd naar een vervolg

[Shadowme]

ik vind het wel een leuk verhaal

[lotjesnotje]

leuk verhaal... moest er alleen ff inkomen maar verder is ut wel leuk

[Nieni]

Ik vind dat je dit verhaal echt goed geschreven hebt. Mooi hoe je die spanning opbouwt!
In tegenstelling tot de posts boven me, had ik niets nodig om 'erin' te komen. Ja, alleen af en toe verleden en tegenwoordige tijd door elkaar, maar dat heeft Andijvie al gezegd.
Ik hoop dat je hier nog meer van dit verhaal gaat posten!

[rampenstamper]

Thanks voor reacties en kzal snel nieuwe posten

[rampenstamper]

Ik heb weer een stukje erbij geschreven, en verandert. Ik heb het een beetje aangepast naar de schrijfstijl die ik voor m'n gevoel het beste hanteer. Nou, nog steeds aub zeggen wat je d'r van vind en wat er verbeterd kan worden.


Hannah liep, met trillende handen aan het stuur, naast haar fiets. Woedend. Af en toe keek ze achterom. Ze hoopte dat die jongens niet achter haar aan kwamen. Al sinds de middelbare school moesten ze haar hebben. Grotendeels vanwege haar uiterlijk. Zwart haar, bruine ogen en zwarte kleren waren niet erg populair bij hen. Ze was nu zeventien en werd sinds haar dertiende bestookt door die jongens. Ze wist hun namen niet en wilde ze ook niet verder leren kennen. Elke keer als ze hen zag werd ze weer herinnerd aan haar vaders overlijden. Dertien was ze. Stil, afwezig en altijd aan het lezen. Meestal in haar kamer. Toen ze naar de begrafenis moesten, had haar moeder een naar Hannah’s mening prachtige zwarte jurk voor haar gekocht. Als het had gemogen, had ze het beslist vaker aan gehad. Sindsdien droeg ze altijd donkere en vooral zwarte kleding. Ze hield zo het beeld van de zwarte jurk vast. Ook van de begrafenis. Ze had geen woord gezegd, maar was erg onder de indruk geweest. Zoveel verdrietige mensen. De doodsoorzaak was nog steeds niet bekend.
Hannah liep het onregelmatige bospad verder af. Haar banden waren plat, lek gestoken. De schaduwen van de bomen aan weerzijden van het pad bewogen zachtjes mee in de wind. Ze snoof ze koele wind diep in en meteen werd ze wat rustiger. Dit bos had een geruststellende werking op haar. Als sinds ze klein was kwam ze hier graag. Het maakte niet uit wie er mee ging, zelfs niet óf er wel iemand meeging. Boompje klimmen, rennen, spelen, ze kon het uren volhouden. Nu wapperden haar lange haren achter haar aan. Er waren twee oorringetjes zichtbaar in het zonlicht. Om haar hals hing een kettinkje met een klein ringetje er aan. Die had ze van haar vader’s oma geërfd. Er stond niets op, geen versieringen of opschrift. Langzaam liep ze verder. Huiswaarts. Alleen de gedachte al vrolijkte haar een beetje op. Haar moeder was altijd zo zorgzaam. Niets was haar te veel, en altijd was ze vrolijk. Waarschijnlijk zat ze een roddelblad te lezen. Ook las ze vaak natuurbladen. Hannah interesseerde zich in goede boeken. Het liefst oude, dikke boeken. Één wand van haar kamer werd in beslag genomen door boeken. Alleen boeken.
Thuis. Ze zette haar fiets tegen de muur van een mooi huis, begroeid met klimop. Haar zware tas viste ze uit haar versleten fietstas en ze loopt met nog trillende benen het huis binnen.
‘Mam? Ben thuis!’ riep ze. Geen antwoord. ‘Mam?’ De keuken was verlaten. Er lagen een paar weekbladen op een robuust houten tafel. Een fleurige bos bloemen stond in het midden. Verse, pas geplukte bloemen. Heel even gleed er een glimlach over Hannah’s lippen. Haar moeder werkt heel graag in de tuin. Het zag er ook altijd verzorgd en vrolijk uit. Ze keek even uit het raam boven de tafel. Een paar rozenstruiken, een groot bloembed en twee appelbomen. Helemaal achteraan prijkte een moestuin. Het was nog niet veel, maar Hannah wist dat haar moeder het langzaam aan wilde laten groeien. Ze gaf haar groot gelijk. Als het nog meer was geweest, had ze het nooit aangekund.
Ze liep door naar de gang. Het enige licht wat hier naar binnenkwam was via een mooie ouderwetse voordeur. De gang zelf was niet zo groot. Vroeger was ze hier bang voor geweest. Altijd een beetje schemerig. Ook nu huiverde ze een beetje en loopt ze snel door naar boven. De houten treden kraakten zacht onder haar blote voeten. In huis droeg ze nooit sokken of schoenen. Moeder ook niet. Boven deed ze de slaapkamerdeur van moeder open. Het was donker. Hannah stak haar hoofd om de deur. Het gordijn was dicht en het dekbed van een tweepersoon bed was aan één kant opgebold. Ze glimlacht.
‘Mam?’ Vroeg ze zachtjes. Een licht gekreun als antwoord hoort ze onder de lakens vandaan komen. ‘Ik ben thuis.’ Ze zag piekerig zwart haar omhoog komen. Daarna een slaperig hoofd.
‘Hé meis, hoe was je dag?’ Toen ze Hannah’s aarzelende gezicht zag, kreeg ze een bezorgde uitdrukking op haar vermoeide gezicht.
Zou ze het nu vertellen? Nee, eerst wilde ze weten wat haar moeder eigenlijk in bed deed.
‘Goed hoor,’ zei ze. Maar wat doe jij in je bed?’ Vragend keek ze haar moeder aan.
‘Ik kreeg nadat ik die bloemen had geplukt ineens een ontzettende hoofdpijn,’ antwoordde ze. ‘Geen idee waardoor dat kwam, maar ik ben maar naar bed gegaan. En ik merk dat het alweer over is.’ Moeder glimlachte.
‘Zal ik even thee zetten?’ Vroeg Hannah. ‘Is goed.’ Moeder knikte dankbaar.
Hannah liep naar beneden. Ze had moeder nog nooit zo gezien. Misschien was het gewoon een teken van ouder worden, ze was ook al weer bijna vijftig.
In de keuken liep ze naar het dichtstbijzijnde keukenkastje boven het aanrecht. Kamillethee vond ze zelf altijd het lekkerst, en omdat ze nu ook wel wat thee lustte, deed ze die smaak maar. Terwijl ze de ketel met water vulde en op het vuur zette, kwam er een soort ongerustheid in haar op. Dezelfde als toen ze de lege keuken binnenkwam. ‘Mam is nauwelijks ziek geweest sinds ik besta. Op een kleine verkoudheid na is ze altijd gezond. En nou ineens met een beste hoofdpijn op bed na een bosje bloemen plukken?’ Klonk een klein stemmetje in haar hoofd. ‘Ouderdom bestaat, en soms slaat het vroeg toe,’ sprak Hannah zichzelf toe. Net toen de thee klaar was, kwam haar moeder de keuken binnen.
‘Ah, kamillethee? Lekker.’ Ze pakte de dampende mok van Hannah aan. Zonder dat ze veel zeiden dronken ze de thee op.
’s Avonds ging Hannah eerder naar bed dan normaal. Moeder was nog op, naarmate het later was geworden, ging het steeds beter, had ze gezegd.
Net toen Hannah bijna sliep, was het alsof ze uit een droom wakkerschrok. Alsof ze ineens iets wist. Maar wat dan? Het was alsof ze een woord niet kon vinden maar het toch zo makkelijk leek. Ze bleef nog een hele tijd piekeren, maar besloot dat ze het ze volgende ochtend ineens wel zou weten.
Om zeven uur werd ze ruw gewekt door de schrille piep van haar wekker. Heel fijn, dacht ze. Jippiejajee, weer leuk naar m’n vele vrienden die ik niet heb. Ze keek in de spiegel en zag een paar vermoeide ogen terugkijken. Ja, echt veel slaap had ze door het gepieker niet gekregen en ze wist nog steeds niet wat het nou precies was geweest. Ze vond dat ze er ook nu maar beter niet aan kon denken. Eerst maar aankleden. Daarna ging ze voor ontbijt naar de keuken. Ze zag haar moeder al druk in de weer met haar eigen ontbijt.
‘Goeiemorgen,’ klonk het vrolijk. Haar moeder zag er weer op en top fris uit. ‘Goeiemorgen mam.’ Hannah besloot zich vooral niet meer druk over de hoofdpijn te maken. Toen ze alles klaar had zei ze haar moeder gedag en liep naar buiten. Met een schok bedacht ze dat de banden van haar fiets leeg waren. Ze bedacht zich geen moment en begon met flinke passen naar school te lopen. Steeds sneller. Uiteindelijk bleef ze aan de rand van het bos staan om uit te hijgen. Ze keek even om zich heen. Nooit was iets hetzelfde. In tegenstelling tot haar leven. School, eten, fietsen en slapen. Dat was het ongeveer. Haar moeder werkte in het plaatselijke ziekenhuis. Die baan was geknipt voor haar geweest. Hannah wist zelf nog niet echt wat ze wilde worden. Schrijven lag het meest voor de hand. Ze hield van lezen, en ze kreeg wel altijd erg goede cijfers voor de verslagen die ze maakte.
Nadat ze een beetje bijgekomen was van het rennen, liep ze weer stevig door. Het bos had plaatsgemaakt voor een rustige straat aan de rand van de stad. Een paar nieuwe huizen waren tussen de oude gepropt. De tuintjes wisselden elkaar nog wat af, maar verder was het niets bijzonders. Hannah sloeg de laatste straat in. Recht voor haar stond een groot gebouw opgebouwd uit rode bakstenen. Het was rijkelijk begroeid met klimop. Op een groot plein voor het gebouw stonden mensen in groepjes met elkaar te praten. Ze was wonder boven wonder dus nog op tijd. Even keek ze rond of ze mensen uit haar klas zou zien, maar toen ze die niet kon vinden sloot ze zich aan bij een druk discussierend groepje vlak naast zich. Ze had geen idee waar ze het over hadden, en ze negeerden haar volkomen, maar dat vond ze niet erg. Net toen ze weer een beetje dromerig werd, zoals altijd ’s ochtends, had ze het gevoel dat er iemand naar haar keek. Ze keek even om zich heen. Ineens ving ze de blik op van een jongen een eindje van haar vandaan. Hij had donker haar, lichte ogen en was een jaar of zeventien, achttien. Nog voor ze haar blik afwendde klonk de bel. Ondertussen dacht ze even na. Ze had hem nooit eerder hier gezien. In ieder geval niet in haar klas. Nou ja, ze zou hem ongetwijfeld nog wel vaker tegenkomen.
De lessen verliepen even langzaam als anders. Vandaag was Hannah er alleen wat meer bij met haar hoofd. Zo leek alles een stuk logischer. Vooral bij wiskunde kon ze het goed gebruiken. Na school liep ze vrij opgewekt terug. Even dan. Bij de bosrand zag ze hen weer staan. De vier jongens. Nee, dit keer waren er vijf. Nog leuker. Hannah liep rustig door en negeerde ze. Pas toen ze er vlak bij was, herkende ze de vijfde. Van het schoolplein. Het leek erop dat hij haar ook had herkend.
‘Hé, hallo! Volgens mij heb ik jou vandaag al eerder gezien?’ Het klonk nog best vriendelijk. ‘Ja,’ antwoordde Hannah kortaf. Het fijt dat hij bij de anderen stond, was reden genoeg om vooral niet te vriendelijk te doen. Ze keek even op en meteen trof ze zijn blik weer. Het gaf haar een vreemd, beetje onaangenaam gevoel. Gewoon rustig doorlopen, dacht ze. Ze was al een eindje bij hen vandaan en opgelucht dat ze niets deden, toen ze hem hoorde roepen: ‘Hoe heet je?’
Onwillekeurig voelde ze een soort aandrang het gewoon te zeggen. En dat deed ze. ‘Hannah,’ zei ze. ‘En jij?’

[Shadowme]

leuk verhaal

[dark_poetry]

Heel tof verhaal ben benieuwd hoe het met haar e ndie jongen afloopt en wat voor iemand hij is.
ik vertrouw het in iedergeval niet.

[kiek]

Net toen Hannah bijna sliep, was het alsof ze uit een droom wakkerschrok.

Misschien kan je hier beter doen: Toen Hannah net sliep schrok ze weer wakker.
(als je 'bijna' slaapt kan je niet wakkerschrikken?)

. ‘Mam is nauwelijks ziek geweest sinds ik besta. Op een kleine verkoudheid na is ze altijd gezond. En nou ineens met een beste hoofdpijn op bed na een bosje bloemen plukken?’ Klonk een klein stemmetje in haar hoofd. ‘Ouderdom bestaat, en soms slaat het vroeg toe,’ sprak Hannah zichzelf toe.

Misschien is het mooier als je hier zoiets doet: Een andere stem sprak het tegen 'Ouderdom bestaat en soms slaat het vroeg toe'

Dit is ook niet zo'n mooie zin (Ben hier niet zo goed in ), maar iig iets met tegenspreken?

fijt

feit

Verder kon ik geen foutjes ontdekken Leuk verhaal, zeker doorgaan! Ben ook benieuwd naar die mysterieuze jongen.

[rampenstamper]

Dankje En idd, ik ben heel soms een beetje in de war met de 'ei' en de 'ij' (stom genoeg had ik makkelijk kunnen weten dat het feit moest zijn... )
Maar ik zal weer snel een nieuw stuk posten.

[dark_poetry]

rampenstamper schreef op 09-08-2003 @ 21:17:
Maar ik zal weer snel een nieuw stuk posten.

Je maakt me blij.

ik vind het een leuk verhaal. je hebt oog voor detail. eerst in het huis, dit bijvoorbeeld

Ze loopt door naar de gang. Het enige licht wat hier naar binnenkwam was via een mooie ouderwetse voordeur. De gang zelf was niet zo groot. Vroeger was ze hier bang voor geweest. Altijd een beetje schemerig. Ook nu huivert ze een beetje en loopt ze snel door naar boven. De houten treden kraken zacht onder haar blote voeten. In huis draagt ze nooit sokken of schoenen.

op haar school;

Recht voor haar stond een groot gebouw opgebouwd uit rode bakstenen. Het was rijkelijk begroeid met klimop. Op een groot plein voor het gebouw stonden mensen in groepjes met elkaar te praten.

dat vind ik leuk
succes met je verhaal!

[rampenstamper]

‘Steven,’ grijnsde hij. ‘Nou, prettig kennis met je gemaakt te hebben,’ zei Hannah. Vervolgens liet ze Steven en z’n maten grijnzend achter.
Thuis trof ze weer een verlaten keuken aan. En opnieuw klonk het zachte stemmetje in haar hoofd: ‘Ze ligt weer met hoofdpijn in bed. Schiet op, ga naar haar toe!’ Meteen beende Hannah de keuken uit, de gang in en de trap op naar haar moeder’s kamer. Inderdaad, de gordijnen waren dicht en de dekens opgebold.
‘Mam?’ Aarzelend liep ze naar het bed. ‘Mam, slaap je?’ Geen antwoord. Ze duwde voorzichtig tegen de lakens. Ineens klonk er een zachte kreun.
‘Hannah?’ ‘Ja,’ zei Hannah, ‘Ik ben het.’ ‘Hannah, zou je me alsjeblieft nog even alleen willen laten? Ik barst weer van de hoofdpijn.’ Klonk het gesmoord. ‘Weet je het zeker? Moet ik anders weer thee zetten?’ ‘Nee, hoeft niet,’ het klonk steeds vermoeider. ‘Oké.’
Toen ze op de overloop stond wist ze niet wat ze moest doen. Ze voelde zich leeg. Nog nooit had ze haar moeder zo gezien. Ze liep verlaten naar haar kamer en keek met lege ogen naar de boekenwand. Langzaam streek ze met een vinger langs de kaften. Een goed boek? Ze wist dat ze er altijd van opknapte. Even in een andere wereld zijn. Ze pakte een willekeurig dik boek met rode kaft. ‘Verhalen uit de zeventiende eeuw’ las ze. Ze installeerde zich op haar bed en sloeg het boek open. Ze begon te lezen, maar na de eerste bladzijde wist ze niet meer wat er nou had gestaan. Ze zette het boek weer terug en stond een tijdje radeloos voor zich uit te kijken. Nu miste ze haar vader echt. Ze wist zeker dat als hij er nog was geweest, ze samen voor haar moeder konden zorgen. Of natuurlijk een oplossing voor de hoofdpijn vinden. Maar hij was er niet. Alleen haar moeder en zij. Met een leeg hoofd liep Hannah naar beneden, de deur uit naar buiten. Ze ging een stukje wandelen. Gewoon, lekker in de open lucht door het bos. De heldere koele namiddag prikkelde haar zintuigen en maakte weer alert. Daardoor zag ze zelfs van deze afstand dat haar grote vrienden er nog stonden. Toch liep ze door. Ze konden haar hier tussen de bomen niet zien, dus dat was veilig. Steeds dichterbij kwam ze. Er kraakte een takje onder haar voet, en meteen hoorde ze een vogel verschrikt wegvliegen. Geschrokken keek naar de jongens die nu wel heel dicht bij leken te zijn. Shit, ze hadden haar opgemerkt. In elk geval zag ze Steven omkijken. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek haar even aan. Toen draaide hij zich om naar zijn vrienden en zei iets. Ze knikten en Steven draaide zich weer om. Hij kwam haar kant uitgelopen. Hannah voelde zich heel ongemakkelijk. Ze was heel nieuwsgierig, maar tegelijk voelde ze ook een soort afstandelijke haat. Steven bleef op minder dan een meter afstand van haar staan.
‘Hoi,’ zei hij. ‘Hoi,’ wantrouwig keek Hannah hem aan. ‘Ga je me meelokken naar je vrienden en me verder voor lul zetten?’ Steven grinnikte. ‘Nee, ik heb gezegd dat ik even moest ehm, nouja, niks. Wat doe jij hier eigenlijk?’ Vroeg hij nieuwsgierig. ‘Gewoon, even wandelen. Aangezien er verder niks te doen is thuis, kon ik net zo goed even van ons prachtige bos genieten.’ Hannah merkte dat Steven haar ondertussen even vluchtig bekeek. ‘Ik weet dat je vindt dat ik er raar uitzie,’ zei ze. Hij keek haar weer aan. ‘Raar?’ Vroeg hij. ‘Apart zou ik zeggen. Na vandaag weet ik dat er niet veel meiden zwart gekleed door het leven gaan. Sterker nog, niemand.’ ‘Dan ben ik dus de eerste.’ Steven knikte. Even viel er een stilte. Hannah maakte er stiekem gebruik van door Steven eens goed te bekijken. Hij droeg een donkergroen T-shirt met lange mouwen, een grijze broek en modieuze gympen. Z’n haar stond in stekels omhoog en hij had een korte zwarte ketting met spikes om zijn hals. Z’n huid was behoorlijk zongebruind. Ze moest toegeven dat hij er niet slecht uitzag. Een vreemde rilling liep over haar rug.
Zijzelf droeg een zwart getailleerde blouse met daaronder een spaghettibandjes topje. Daaronder had ze een zwarte wijde broek. Haar schoenen waren van zwart leer met hak. Eigenlijk was ze best klein, vond ze.
Steven had nu ook door dat ze hem bekeek. ‘Ik zie d’r saai uit hè?’ Hij grijnsde even.
Hannah had absoluut geen zin om te zeggen dat hij er eigenlijk helemaal niet zo saai uitzag. In plaats daarvan haalde ze haar schouders nonchalant op.
‘Ik ga weer terug,’ zei Steven en knikte naar zijn vrienden die een eindje verderop met elkaar stonden te kletsen. ‘Wil je mee?’ Vroeg hij ineens.
Hannah keek hem stomverbaasd aan. Alsjeblieft zeg, dat is de stomste vraag die iemand haar kon stellen. ‘Nee, dankje hartelijk. Ik mag ze niet.’ ‘O. Oké dan,’ zei Steven. ‘Tot morgen denk ik hè?’ ‘Ja, denk het,’ antwoordde Hannah. Ze keek hem even na toen hij terugliep en ging toen zelf ook weer naar huis. Toen ze al weer een eindje verder was, keek ze heel even achterom. De jongens stonden er nog. Ineens ving ze weer de blik van Steven. Hij grijnsde. Snel draaide Hannah zich weer om en liep stug door naar huis.
Eenmaal thuis zag ze haar moeder in de keuken zitten. Voor haar op tafel stond een dampende mok. Toen ze zag dat Hannah in de keuken stond, toverde ze een verkouden en geforceerde glimlach tevoorschijn.
‘Hoe lang ben je al wakker?’ Vroeg Hannah voorzichtig. ‘Nog maar net. Ik heb geslapen zoals ik dat nog nooit heb gedaan.’ Haar moeder pakte de mok en nam er een klein slokje van.
Ineens kon Hannah zich niet meer inhouden. ‘Mam, ik maak me echt zorgen om je. Je bent nog nooit zo verkouden geweest en je hebt ook nog nooit zo’n hoofdpijn gehad.’ Ze voelde dat ze zou gaan huilen als ze nog meer zou zeggen. Ze slikte moeizaam. Toen zei ze zachtjes: ‘Ik mis papa zo.’ Haar moeder keek haar meelevend aan en gebaarde dat Hannah ook even moest gaan zitten. Ze zat nog nauwelijks of ze voelde de tranen over haar wangen rollen.
‘Ik mis hem ook vreselijk. Het zou vreemd zijn als dat niet zo was. Maar je weet dat alle dingen die om je heen gebeuren gewoon gebeuren. Je kunt er niets aan doen en dat kan soms ontzettend treurig zijn. Zoals bij je vader. Maar je moet wel weten én onthouden dat hij van je hield en je mag hem dan ook nooit vergeten. Natuurlijk is je verdriet nu nog heel sterk, maar heb er vrede mee en je zult zien dat het heel langzaam maar zeker meer deel wordt van je leven. Accepteer het. Ik heb er ook nog veel moeite mee, maar in de toekomst zullen er nog meer treurige dingen gebeuren, en ook die moet je verwerken.’ Ze keek Hannah even diep in de ogen en glimlachte toen. ‘Gaat het weer een beetje?’ Hannah knikte. Ze pakte een tissue en veegde haar gezicht af. Haar moeder gaf Hannah de mok en dankbaar nam ze een slok van de hete thee. Kamillethee, proefde ze.
'En,' zei haar moeder, 'maak je alsjeblieft niet druk om mij. Ik ben verkouden en dat gebeurd iedereen wel eens, oké?' 'Oké,' zei Hannah een beetje beduusd.
’s Avonds ging Hannah zelf met hoofdpijn naar bed. Van huilen kreeg ze altijd een fikse hoofdpijn. En weer, toen ze net in slaap was gevallen schrok ze weer wakker van een zacht stemmetje.

[Shadowme]

Echt een leuk verhaal!

[rampenstamper]

Sorry voor het wachten, maar kben zelf nu ook een goed boek aan het lezen.


‘Mam kan zoveel zeggen. Je hebt alle reden om jezelf zo druk te maken. Zomaar een verkoudheid, amehoela.’ Maar wat moet ik dan, dacht ze. Ik heb verder geen idee wat ik er aan kan doen. Mam is flink verkouden, ik niet. Ik mag alleen wel oppassen dat ze mij niet aansteekt. ‘In ieder geval haar gewoon in de gaten houden. Daar is niets op tegen. Bovendien kun je haar dan ook nog te hulp staan als je weet wanneer ze weer hoofdpijn krijgt.’ Dit keer klonk het stemmetje helderder en nadrukkelijk. Ja, besloot Hannah. Ik zal mam voorlopig in de gaten houden. Ze bleef nog even wakker liggen, maar al snel viel ze in slaap.

Steven stond voor zijn huis. Hij dacht terug aan wat er vandaag was gebeurt, de eerste dag na drie jaar weg te zijn geweest. Niet dat hij veel had gedaan, maar hij had wel een vreemd figuur ontdekt op het schoolplein. Een meisje van een jaar of zeventien en helemaal zwart gekleed. Hij had opeens oogcontact met haar gehad, maar al snel was ze weer verdwenen. ’s Middags zag hij haar nog twee keer. Toen hij met zijn vrienden aan de bosrand stond en zij kwam langslopen. Hij wist nu wel hoe ze heette. Hannah. Ze had duidelijk geen zin gehad om een praatje te maken en ook hij voelde er weinig voor, vooral waar z’n vrienden bij stonden. Hij vond haar gewoon vreemd, en hij had een vreemd gevoel dat hij nog een reputatie hoog te houden had, en niet met haar gezien durfde te worden. Was ook waar. Zijn vrienden lachten haar achter haar rug uit en roddelden over haar. Later in de middag hoorde hij geluiden achter zich en zag haar weer. Wat ze in het bos deed wist hij niet, maar hij zag wel kans om nu met haar te praten. Hannah had een ongemakkelijke indruk gemaakt. Hij liep zelfverzekerd op haar af en begon een kort gesprek met haar. Ook van dichtbij had ze een vreemde uitstraling, Ze was anders dan andere meiden, maar toch leek het wel bij haar te horen. En ze was klein. Onvermijdelijk in dit soort situaties hadden ze elkaar even opgenomen. Hij wilde het niet, maar moest voor zichzelf toegeven dat ze er niet slecht uitzag. Na het gesprek gingen ze allebei hun eigen weg. Na een tijdje keek hij nog even naar waar Hannah liep, en ving haar blik. Hij grijnsde zonder het zelf te willen, meer als een reflex. Ze mocht zijn vrienden niet, had ze gezegd. Maar goed ook. Hij mocht haar vrienden waarschijnlijk ook niet, als ze die al had. Hij zou morgen wel weer verder zien. Eerst maar es wat leuks doen op z’n computer, aan z’n site werken of zo. Steven liep recht door naar de deur om vervolgens tegen zijn broertje op te botsen. Steven vloekte binnensmonds en vervolgde zijn weg naar zijn kamer. Een bureau met computer, een nog lege boekenkast en z’n bed stonden eenzaam tegen oranje en groen geverfde muren. Steven smeet zijn tas in een hoek en ging op zijn bed liggen. Jippie, dacht hij, weer thuis. Hij had net zo goed alleen achter kunnen blijven. Na drie jaar weer terug keren was één van de slechtste dingen geweest die ze hadden kunnen doen. Onwillekeurig gleden zijn gedachten weer vaag naar de situatie vanmiddag in het bos. Hannah had er niet uitgezien alsof ze er al jaren woonde. Hij had haar nog nooit gezien. Hij kreeg ineens een idee. Hij zou haar morgen kunnen vragen of ze hem misschien een paar dingen kon laten zien die in die drie jaar waren veranderd. Weinig kans dat ze dat zou doen, maar misschien kon hij zelf dan wel tot zover meelopen dat hij wist waar ze woonde. Waarom wilde hij dat eigenlijk weten? Hij kende haar helemaal niet. En ze was vreemd. Ach ja, hij zou het morgen ook wel zien.

Hannah werd de volgende ochtend gewekt door haar moeder. Niet veel later zat ze aan haar ontbijt en zei ze haar moeder gedag. O ja, alweer fijn naar school lopen. Rennen beter gezegd. Onderweg kwam ze zo goed als niemand tegen. Ze liep stug door en zag een halfuur later haar school voor zich opdoemen. Dit keer was het schoolplein verlaten. Plotseling stond haar hart stil. Haar favoriete groepje bosrand jongens stond voor de ingang. Ze versperden de doorgang. Één van hen had haar opgemerkt en zei dat ongetwijfeld tegen zijn vrienden, want het volgende moment waren alle blikken op haar gericht.
Hannah bleef staan. De jongens, met Steven voorop, kwamen haar kant uit. Ze keek hem recht aan.
‘Wat moet je?’ Vroeg ze. ‘Gewoon, gezellig praten. Mag dat?’ Steven klonk geamuseerd. ‘Ik zie niet in waarom niet, nee. Maar ik voel er weinig voor om met jullie een fijn theekransje te houden. Als je me er even langs laat, kan ik naar de les.’ God, wat klinkt dat verschrikkelijk sneu, dacht ze meteen. ‘Waarom zou je naar zo’n saaie les willen? Je leert er toch niks meer dan je al weet.’ Hannah kon hem daar moeilijk ongelijk in geven. Ze wilde alleen niet hier met hen blijven staan praten. Waarom eigenlijk niet? Ze lachten haar uit. O ja? Wanneer hadden ze haar voor het laatst uitgelachen? Twee dagen geleden hadden ze haar banden leeg gestoken. Reden genoeg dus.
Hannah woog haar kansen af. Toen wierp ze Steven een laatste minachtende blik toe en duwde hem aan de kant. Helaas was hij sterker dan ze dacht en hield haar netjes tegen. ‘Hé, waar dacht je zo snel heen te gaan?’ Hannah keek Steven kwaad aan. ‘Naar binnen misschien? Ik mag dan wel niks meer leren, ik heb altijd nog lege bladzijden in m’n schrift die ik nog onder moet kalken.’ Jeetje, wat klonk dat weer stom. Daar was Steven het blijkbaar ook mee eens. ‘Ik dacht eigenlijk aan een korte rondleiding door de stad. Ik ben nieuw, dus misschien kun je me nog het één en ander bijbrengen.’ Hij zag dat ze hem bedenkelijk aankeek. ‘Oké,’ stemde ze uiteindelijk toe.

[dark_poetry]

WIEOWHA,leuk vervolg stukje ben benieuwd waar dit heen lijd.
die Steven is best wel een stakker eigenlijk volgensmij.

[meisie308]

WOW wat een super verhaal, het loopt goed door en de spanning blijft erin! Je kan egt goed verhalen make! en die Steven is volgens mij ook maar een minne flikker!

[rampenstamper]

Hier weer een stukje. Ik heb de dialogen ff wat overzichtelijker gemaakt dacht ik zelf, maar dat moet je zelf maar oordelen. Iig weer ff wat leesvoer


Vrijwel meteen wees ze met haar rechterhand naar het gebouw achter Steven.
‘Dat is dus de school,’ zei ze. Daarna draaide ze zich een kwartslag naar links en begon met stevige passen de straat door te lopen.
‘Links en rechts zie je huizen, oude met nieuwbouw tussendoor.’ Steven zag dat Hannah er een soort spelletje van maakte. Mij best, dacht hij, en deed vrolijk mee. Na nog een paar saaie straten te zijn doorgelopen, kwamen ze aan in het stadscentrum. Het stelde niet veel voor, maar hier was wel het meest over te vertellen. Vanuit de straat waar ze nu stonden, konden ze een grote kerk zien. De massieve houten deuren waren gesloten. Voor de kerk lag een rond plein, met in het midden een grote treurwilg, omringd door een hoekige houten bank. Vanaf dit plein had je toegang tot alles omliggende winkels.
Hannah liep naar het bankje, ging zitten en vertelde welke winkels er al stonden toen ze in de stad kwam wonen, en welke er nieuw waren bijgekomen.
Steven hield haar in de gaten en zag dat ze steeds serieuzer werd. Ze zat nonchalant op het bankje, en ondertussen praatte ze duidelijk tegen het groepje jongens. Haar haren had ze deze keer in een vlecht, die losjes achter de leuning van het bankje hing. Steven betrapte zichzelf erop dat hij naar haar stond te kijken. Zijn ogen flitste even naar zijn vrienden, maar die hadden niets in de gaten. De opluchting was blijkbaar van zijn gezicht af te lezen, want toen Hannah zijn kant op keek, fronste ze haar wenkbrauwen.
De rondleiding stopte bij de bosrand. De jongens gingen terug de stad in, naar een kroeg, maar Steven bleef staan.
‘Bedankt,’ zei hij en stak zijn hand uit. Hannah haalde haar schouders op, en legde haar hand in de zijne.
‘Alsjeblieft,’ zei ze, en liet weer los. Ze had geen zin om terug te gaan naar school. In plaats daarvan liep ze het bos in. Steven kwam achter haar aan.
‘Waar ga je heen?’ Vroeg hij.
‘Wat denk je zelf?’ Antwoordde Hannah. ‘Waarom loop je me trouwens zo achterna?’ Er klonk argwaan door haar stem.
‘Dit is openbaar gebied, toch? Niemand verbiedt me hier te lopen,’ zei Steven. Hij liep nu naast haar. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat ze echt geïrriteerd was. Ineens keek ze terug. Een paar seconden lang hield ze zijn blik vast. Toen wendde ze haar blik af en versnelde ze haar pas. Steven bleef staan en keek haar na. Hij wilde net weggaan, maar zag dat Hannah zich omdraaide en naar hem toeliep.
‘Ik bedacht me net dat ik beter niet naar huis kan gaan. Mijn moeder heeft vandaag vrij en ze zal niet erg blij zijn mij veel te vroeg thuis te zien komen,’ zei ze en er trok een zenuwachtige grijns over haar gezicht.
Steven keek haar even stom aan, herstelde zich en zei: ‘Je zou met mij mee kunnen naar de kroeg. Maar ik weet niet of je het daar wel leuk gaat vinden.’
‘Zien we vanzelf.’ Hannah voelde een soort spanning opkomen. Nog steeds voelde ze zich heel ongemakkelijk. Toch kwam ze naast Steven lopen. De straat uit. De volgende in. De hele weg keek ze recht voor zich uit. Toen wilde ze het weten.
‘Zijn die vrienden van jou echt je vrienden?’ Het klonk aarzelend, maar ze bleef recht voor zich uit kijken.
Steven keek haar aan.
‘Ja, nou, nee…, ik denk het.’ Klonk het. Hij kon zichzelf wel voor z’n kop slaan. Hij wist het zelf ook niet meer. Ze waren de enige bekenden geweest, maar ook zo vreselijk veranderd. Vroeger konden ze zonder veel woorden hele gesprekken voeren. Nu hadden ze zelfs om steeds onbenulligere dingen ruzies. Hij wist dat hij dat niet kon vertellen, maar vroeg of laat zou Hannah er toch achterkomen. Hij keek haar vanuit zijn ooghoeken heel even aan en besefte dat het erg vreemd voelde om hier naast haar te lopen. Waarom liep hij hier eigenlijk? Hij had nu ook bij zijn vrienden kunnen zijn, aan het poolen of zo. Er liep een bijna onbewuste huivering langs zijn rug. Tot zijn opluchting zag hij dat ze er bijna waren.
Rechts verderop in een lange straat hing een uithangbord van de kroeg. ‘Biertje?’ Was de naam. Zodra Hannah het ook zag, begon ze iets langzamer te lopen. Steven merkte het, en paste zijn tempo aan haar aan. Eigenlijk had Hannah er helemaal geen zin in, maar ze vond op één of andere manier dat ze zich moest bewijzen tegenover het groepje jongens. Ze stonden voor de deur. Steven knikte even kort naar Hannah en deed de deur open.
Het was een schemerlichte ruimte met rechts een paar tafeltjes en hier en daar bezette stoelen. Meer naar links, schuin tegenover de deur was de bar. Ook hier waren maar een paar krukken bezet. De barman stak zijn hand op ter begroeting. Steven groette op dezelfde manier terug, Hannah knikte kort. Links van hen stond de pooltafel. Daaromheen stonden Steven’s vrienden. Ze keken allemaal hun kant op. Één van hen, een jongen met blond krulletjeshaar, keek hatelijk naar Hannah. De rest had een haast zelfvoldaan, spottende grijns op hun gezicht. Steven liep naar een jongen met blond stijl haar en zei iets tegen hem. Door de muziek kon Hannah hen niet horen, maar aan de gebaren en blikken naar haar was het duidelijk dat het om haar ging. Even later trok de jongen zijn schouders onverschillig op en knikte even. Steven wenkte haar. Toen ze een meter van hem vandaan stond kon ze hem goed verstaan.
‘Je kunt meedoen als je wilt,’ zei hij.
‘Om eerlijk te zijn heb ik dit nog nooit gedaan,’ mompelde Hannah. Steven had haar niet goed gehoord, maar Hannah keek onzeker naar de pooltafel. ‘O, oké. Je kijkt gewoon eerst even, en dan probeer je het zelf.’ Hannah knikte en ging op een tafel een eindje van de jongens vandaan zitten, maar op zo’n manier dat ze alles goed kon zien.
De jongens begonnen te spelen. Na een paar minuten kreeg ze al het door. Niet veel later kwam Steven naar haar toe en overhandigde haar de keu. Ze voelde hoe zijn hand de hare raakte. Haar ogen flitsten naar de zijne, maar ze liep door naar de pooltafel en wachtte op haar beurt. Ze keek even over de tafel, en wist als bij toverslag waar ze het beste kon staan voor een mooi effect. Ze nam haar positie in, en zag dat er precies gebeurde wat ze had verwacht. Zo ging het nog even door. Ze liet haar ogen over de tafel glijden, bepaalde haar positie en zag het precies als in haar gedachten gaan. De jongens keken haar verbaasd aan, en de blonde met krulletjes hoorde ze: ‘Beginnersgeluk’ mompelen. Ze keek naar Steven en hij keek met een scheve grijns om zijn mond terug. Hij was zo te zien even naar de bar gegaan, want hij had een nog onaangeroerd glas bier in z’n hand. Hannah zag dat de jongens Steven’s bier ook hadden gezien, en volgden zijn voorbeeld. Zijzelf ging naast Steven op een tafel zitten. Ze had haar wantrouwen en onzekerheid een beetje laten varen en nam een slokje van het bier dat Steven haar aanbood. Getver, dacht ze. Schijnbaar keek ze ook zuur, want Steven grinnikte en nam het bier weer van haar over. Ook dit keer ontmoetten hun handen elkaar. Steven had nog een paar slokken genomen, toen Hannah zijn glas weer pakte en dit keer een ferme slok nam. Ze wist het met moeite door te slikken, maar nam meteen nog een slok. En nog één. Ach, zo goor was het nou ook weer niet. Terwijl Steven haar verbaasd gadesloeg, dronk ze het achter elkaar op. Ze zette het lege glas naast zich op tafel en keek Steven aan.
‘En hoe vond je dat ik speelde?’ Vroeg ze.
‘Heel goed voor een beginner,’ zei hij. Bij het zien van Hannah’s grijns moest hij grinniken. Dit trok de aandacht van de ander jongens. De blonde met stijl haar zei iets tegen degene met blonde krullen. Deze kwam van zijn kruk af en keek hen spottend aan.
‘Ik wist niet dat je op zwarten viel Steven.’ Het klonk al net zo spottend. Steven wist niet hoe hij moest reageren. Hannah keek van de één naar de ander, maar kon de alcohol voelen stijgen. Shit, ze had het te snel gedronken. Heel fijn.
Ze liet zich van de tafel glijden en wilde voor de jongen langs lopen. Hij stak echter een arm uit en versperde haar de weg.

[dark_poetry]

OWJEEH wat de fok gaat er gebeuren?
Wel koel vervolg hoor maarjah meer meer meer....

[lotjesnotje]

mmmm wat gaat er gebeuren..... leuk verhaal

[Nieni]

In het laatste stuk wat je gepost hebt, zijn de dialogen inderdaad beter opgebouwd.
Verder: goed verhaal, niet zo standaard als je verwacht bij zo'n onderwerp als dit!

[DopeBean]

stoer verhaal!!! echt wel netjes zeg wel ff wanneer het vervolg hierop komt wil het zekerz wete!!

[rampenstamper]

Ehm, ik denk ong. morgen of misschien overmorgen.. Maar blijf wel druk schrijven hoor

[meisie308]

het verhaal loopt lekker door, heel leuk en spannend om te lezen!! ik ben benieuwd hoe het verder loopt!!

[rampenstamper]

Ahum, plechtige mededeling:
Ik kan vandaag nog niet nieuwe posten, want: ik moet straks eerst eten, dan naar de bios ( ) en m'n zus heeft fijn haar eigen muziek aan, dus dan schrijft het voor mij niezo ontspannen. Nog een reden: ik had vandaag weinig tijd, want ik moest ff helpen met spullen naar nieuwe kamers verhuizen (lang verhaal )
Sorry, maar ik beloof dat er morgen meer komt!

[rampenstamper]

Sorry, tis niezo heel veel, maar ja, een nieuwe kamer krijgen vergt ook aandacht


‘En waar was jij van plan heen te gaan? Geen zin om bij je vriendje te blijven?’
‘Hij is verdomme mijn vriendje helemaal niet! En laat me los!’ Woedend keek ze de jongen aan. Hij lachte en verstevigde zijn grip.
‘Frank, laat haar gewoon los. Ze heeft niks verkeerd gedaan toch? Ja, van jullie gewonnen, so what? Het is maar een spelletje.’ Zei Steven terwijl hij van de tafel af kwam.
‘Kijk es aan, hij komt op voor zijn liefje,’ zei Frank. Hannah keek eerst kwaad naar Frank, daarna naar Steven.
‘Ach, barst. Wat wil je van me?’ Hannah keek Frank aan, en vond dat zijn gezicht wel erg dichtbij was. Ze voelde een vlaag van kriebels in haar buik, giechelde en ineens raakten haar lippen de zijne. Tot haar grote verbazing zoende hij haar terug. Ze had niet in de gaten dat Steven langs hen heen liep en zonder om te kijken de kroeg verliet.
De blonde jongen met stijl haar zag het gebeuren en maakte Hannah’s arm los uit Frank’s greep. Hannah voelde alsof ze uit een droom ontwaakte en keek hen om de beurt aan. Toen ze besefte wat ze had gedaan, sloeg ze een hand voor haar mond, duwde Harm opzij en rende de kroeg uit.
O nee, alsjeblieft niet hè? Haar hoofd zat vol, en denken ging heel moeilijk. Ze rende tot ze op de hoek van de straat stond. Haar ogen zochten Steven, maar hij was nergens te bekennen. Ze haalde paniekerig adem, dacht zo goed mogelijk na en besloot dat naar huis gaan de enige verstandige optie was. Ze rende door naar het bos, waar het schemerig was en voelde tranen opkomen.
Thuis was ze. In de keuken was het donker. Hannah knipte het licht aan en keek op de klok. Zes uur. Het begon weer vroeg donker te worden. Ze wilde haar moeder roepen, maar er kwam niet meer dan een droog gesnik uit. Ze liep door naar de kamer, en deze was ook verlaten. ‘Ze is weer boven, schiet op!’ Het stemmetje klonk als een bliksemslag door haar hoofd. Mam zou toch niet weer…? De moed zonk haar in de schoenen. Ze rende naar boven, vergat de deuren dicht te doen en was haar schoenen vergeten uit te doen. Boven deed ze de deur op van haar moeder’s slaapkamer. Meteen schoten haar ogen wijd open en gaf ze een gil. Haar moeder lag naast haar bed op haar rug. Haar ogen waren dicht, maar ze ademde nog wel.
‘Mam!’ Hannah rende naar haar toe, liet zich op haar knieën vallen en pakte haar moeder’s hand.
Heel even dacht Hannah een klein kneepje er in te voelen.
‘Mam?’
Hannah zag hoe haar moeder haar ogen opende.
‘Hannah? Waar ben ik?’ Vroeg haar moeder.
‘Je bent in je kamer, ik denk dat je van je bed bent gevallen.’ Antwoordde ze.
‘Waarom huil je?’
‘Gewoon, had ik zin in,’ zei Hannah. Toen haar moeder haar een verontwaardigde blik toewierp, zei ze vlug: ‘Lang verhaal.’
Haar moeder fronste even haar wenkbrauwen, maar ging toen rechtop zitten. Ze veegde de donkere haren uit haar gezicht en slaakte een zucht.
‘Weer hoofdpijn?’ Vroeg Hannah.
‘Nu niet,’ zei ze, ‘maar kun jij je nog herinneren wanneer ik voor het laatst uit bed ben gevallen?’ Hannah schudde haar hoofd, waarop haar moeder zei: ‘Ik ook niet.’
‘Mag ik me nu eindelijk zorgen over je maken?’ Vroeg ze, en meteen welden er weer tranen op. Haar moeder keek Hannah even meelevend aan, en gebaarde dat ze tegen haar aan moest komen zitten. Zo bleven ze even zitten, zonder een woord te zeggen. Pas toen Hannah even naar beneden ging om thee te halen, zei ze: ‘Ik vind dat je toch echt even naar de dokter moet mam. Je hebt het steeds vaker en dan erbij te bedenken dat je bijna niet verkouden bent…’
‘Misschien doe ik dat wel ja. Maar jij moet je er niet druk om maken, begrepen?’ Ze keek Hannah doordringend aan en ontving een opgestoken duim als antwoord.

Steven zat naar het plafond te staren terwijl hij op een pen kauwde. Jezus. Dat was het enige woord wat hij op dit moment voor Hannah kon verzinnen. Hij had haar er nooit ofte nimmer voor aangezien dat zij uitgerekend Frank zou zoenen. Oké, ze mocht dan wel drank op hebben, maar dit? Hij had haar al vreemd gevonden, waarom zou ze dit dan eigenlijk ook niet doen. Nee, hij zag haar er gewoon niet voor aan. Ze zag er veel te onschuldig voor uit. Anders had ze juist in zijn vriendengroepje gezeten natuurlijk.
‘Waar in vredesnaam maak ik me zo druk om?’ Hij zei het hardop.
Ze is alleen maar één of ander stom figuur die dit soort dingen lachertjes vind. Had ik kunnen weten. Nee, niet. Echt niet. Ophouden.
Hij kauwde zo abrupt hard op zijn pen dat het plastic omhulsel splijtte.
‘Shit.’
Hij ging iets rechtop zitten, mikte, en de pen landde in de prullenbak.

De volgende ochtend op het plein was het rustig. Hannah keek rond of ze Steven zag, zonder succes. Zal wel weer spijbelen, dacht ze.
Maar net op het laatste moment, nadat de bel was gegaan, zag ze iemand aankomen. Aan de silhouet zag ze dat het Steven was. Hannah bleef staan.
‘Was het nog leuk gister?’ Vroeg Steven, en het sarcasme droop van zijn stem.
‘Wat? Ja, het poolen wel. Maar dat andere…,’ Hannah aarzelde even, maar toen ze zijn gezicht zag, sloeg ze haar ogen neer.
Steven keek haar minachtend aan, schudde toen zijn hoofd en liep naar binnen.
Hannah bleef even staan, vermande zich toen en liep daarna ook naar binnen. Ze voelde zich weer leeg. Waarom moest zij dat nou weer hebben. Ik heb er nooit om gevraagd te kunnen leven, dacht ze. Ik had net zo makkelijk niet kunnen bestaan. Het had weinig verschil gemaakt in ieder geval. Geen vrienden, geen leuke school, geen vader, een zieke moeder. Precies, een zieke moeder. Één ding om nog te leven. Eerst mam beter, dan zien we wel weer. Maar als ze nou niet ziek is? Dan zou ik makkelijk weg kunnen blijven. Dan heb ik nooit bestaan. Niemand zal me missen.
‘Jezus, waar denk ik aan?’ Ze zei het hardop, en de conciërge die ook in de gang was, keek haar vreemd aan.
‘Een euro voor je gedachten,’ grinnikte hij.
Hannah rolde met haar ogen zuchtte. Ze liep door, maar graaide in haar broekzak en gooide een euro naar de conciërge. Hij lachte, en zei: ‘Het is uit met je vriend.’
Hannah lachte een halve glimlach, nog diep in gedachten, en zei: ‘Was het maar waar.’
De conciërge schudde zijn hoofd.
‘Het moet niet gekker worden,’ mompelde hij en gooide zijn zojuist verdiende euro in de lucht alvorens hem in zijn zak te stoppen.
Inderdaad, dacht Hannah, het moet niet gekker worden.

[Slettelina *]

Vind het een supertof verhaal.. Ben benieuwd naar het vervolg

[Dromer]

leuk zeg!!!!

[rampenstamper]

Ik ga morgen naar m'n nieuwe school (jaja ) en dus duurt het wel wat langer met nieuwe posts...
Nja, hoop dat dat ook goed is (zal wel moeten ).
Greetz

[meisie308]

zow dat laatste was wel heel erg verrassend!! khoop dat je snel het volgende stuk stuurt!! maaar ik toon ook wel begrip voor het feit dat je weer naar school moet!