Verhaal: Genesis.

Na een lange tijd weer een verhaal van mijn hand. Als dit me geen Nobelprijs oplevert, dan weet ik het ook niet meer.
Excuses voor de waardeloze titel. De schuingedrukte tekst aan het begin en het einde zijn losjes gebaseerd op het nummer Kathy's Song van Apoptygma Berzerk en dan nog wel de Victoria Mix van VNV Nation (te vinden als derde nummer op de single 'Kathy's Song', in het bakje Apoptygma Berzerk. Aan de hand daarvan is het verhaal ook ontstaan.

- - -

“In den beginne schiep God de hemel en de aarde. De aarde nu was woest en ledig, en duisternis was op de afgrond; En God zeide: Daar zij licht! en daar werd licht. En God zag het licht, dat het goed was; en God maakte scheiding tussen het licht en tussen de duisternis. En God noemde het licht dag, en de duisternis noemde Hij nacht. En God zag al wat Hij gemaakt had, en zie, het was goed. En God schiep de mens. En de mens schiep de Machine.
En de Machine zag al wat Het gemaakt had en zeide; Aanschouw!”

“Meer voltage.”
Een ruimte zonder geur. Een wereld zonder licht. Een universum vol pijn.
De biologische massa kwam krakend in beweging. Spierweefsel zette zich na een vergeten leemte van eeuwigheid, met moeite in beweging. Gewrichten herhaalden bewegingen die zij nooit uitgevoerd hadden. Oud bloed stroomde een nieuwe weg. Onbekende prikkels vonden hun bekende bestemming in de hersenschors. Met een schok openden de oogleden zich. Langzaam kregen de witte, glazige ballen een kleur. De pupil vormde zich als een druppel smeerolie op een plas water.
“Meer voltage.”
De vleesmassa knetterde op de tafel totdat een schrapende, schelle schreeuw uit de keel kwam. Vingers grepen zich instinctmatig vast aan de tafel, tenen trokken zich krakend krom. Bloed borrelde zichtbaar onder de huid. Het weefsel barstte op sommige plekken, kokend bloed en kapotgesprongen ingewanden puilden naar buiten. Sissend kwam de massa tot rust.
“Geen voltage.”

Er was niets.

Een suizende leegte kwam op hem af. Hij tuimelde door een immer voortdurend niets. Alsof hij ooit gestruikeld was, eeuwen terug. Achter hem was alles zwart en kil. Voor hem was een punt van energie, een massa fel licht die hij zonder ogen kon zien. Met een smak knalde hij tot stilstand, tegen het bestaan aan.
“Meer voltage.”
Duizenden steken en zwepen bewerkten een lichaam. Zijn lichaam. Hij voelde pijn. Alles in hem wilde ontsnappen uit die helse cocon van kwelling die hem omringde. Hij open de zijn mond, maar er kwam geen geluid uit. Zijn nagels krasten over iets kouds, iets hards. Hij rook de metalen geur van bloed. Of alleen metaal.
“Meer voltage.”
Alle lucht die in zijn longen zat, werd eruit geperst. Zijn rauwe stembanden scheurden langs elkaar. Zijn oren deden pijn van het schelle geluid. Hij voelde bloed langs hoofd lopen, langs zijn keel, langs zijn benen.
“Geen voltage.”

Er is niets.

Ik heb geen mond, maar ik moet schreeuwen. Ik ben een stampend ego, een razende machine, omsloten door een zacht, gevoelig omhulsel. Ik ben een weekdier zonder schaal. Ik ben de gevangenis van mijn geest. In mij raast een leegte, in mij is niets. Buiten mij is alles.
Ik heb geen mond, maar ik moet schreeuwen.

Ik lig een onbepaalde tijd op een tafel. Ik lig een onbepaalde tijd op een tafel. Ik lig een onbepaalde tijd op een tafel. Ik lig. Een onbepaalde tijd. Op een tafel. Om de zoveel momenten komt Iets… Iemand… een Bewustzijn bij mij. Ik probeer te bewegen, maar ik kan niets. Ik probeer geluid te maken, maar kan het niet.
Ik heb geen mond, maar ik moet schreeuwen.

Eeuwigheden verglijden als geronnen bloed, als druipend smeer. Het is uitputtend, maar ik kan me soms bewegen. Het lukt me mijn ogen te openen, maar het felle licht sluit ze weer. Daarna probeer ik het niet meer. Ik heb het vermoeden dat ik ademhaal. Ik heb een sterk vermoeden. Het vermoeden dat ik ademhaal.
Ik lig een onbepaalde tijd op een tafel.

Ik beweeg me in het bijzijn van de Ander. Het Andere bewustzijn. Mijn ogen zijn nog gesloten, maar ik merkte dat de Ander het zag. Hoorde. Ervoer. Mijn door vlees omsloten bestaan heeft contact gezocht met de niet-vleselijke wereld die het omringt. Glorieus is de dag als ik dit weke weefsel van mij af zal werpen. Als ik een vrije golf kan zijn in de zee van het bestaan, niet een steen die zinkt en maar een paar rimpels achterlaat. Ik kon mijn arm bewegen in het bijzijn van de ander. Mijn rimpel.

Ik open mijn ogen opnieuw. Het licht is fel, maar ik houd stand. Daarna sluiten ze zich weer. Na een korte rustpauze open ik mijn ogen nieuw. Een lange tijd ga ik zo door, totdat ik vormen kan uitmaken. Iets bevind zich om mij heen. Een donkere vorm met hier en daar een lichte plek. De lichte plekken zijn lange slierten, als aderen.
Mijn geest is gevangen. Een loodzwaar anker van log vlees houd me aan de tafel. Ik beweeg mijn arm. Mijn been krijg ik nog niet omhoog. Ik lig een onbepaalde tijd op een tafel.
Ik lig een onbepaalde tijd op een tafel.

Een koele stroom kabbelt door mijn hersenen. Verfrissend water stroomt in mijn hoofd. Iets komt binnen. Iets nieuws. Stof van duizendmaal doorgemalen gedachten dwarrelt op of spoelt weg. Uit het niets komt nieuwe kennis. Wordt het geboren of komt het van buitenaf? Ik kan mijn ogen niet openen, ik kan niet bewegen. Ik voel de Ander.
Het is een mantra dat dreunt. Stampt. Het marcheert door mijn. Ik versta het. Ik hoor het. “U bent geschapen. U bent geschapen. U bent geschapen. U bent geschapen.”

Ik ben geschapen. Ik ontstond uit het niets, maar ben geschapen. Er was een macht die mij het leven in geroepen heeft. Mijn lichaam is geschapen. Ik besta uit een lichaam en een geest. Ik neem aan dat het lichaam waarin mijn geest opgesloten ligt, mijn eigendom is. Maakt het deel uit van mijn identiteit? Wat ben ik zonder lichaam?
Ik heb geen mond, maar ik moet schreeuwen?

“Ik heb u herschapen”, kabbelt het. “Ik heb u herschapen. Ik heb u herschapen. Ik heb u herschapen.” Het is de Ander. De Ander heeft mij uit de duisternis naar het licht gebracht. Het verlammende licht waar ik nu in mijn gevangenis van botten, vlees en bloed lig. Herschapen? Her? Was ik dood en leef ik nu weer? Heb ik ooit eerder geleefd? Als ik probeer terug te denken, houdt alles op bij de muur van licht die mij in dit bestaan wierp. Daarachter hoor ik het gekerm en geschreeuw van miljarden mensenmonden, maar ik kan er niet door, ik kan er niet door. Ik lig een onbepaalde tijd op een tafel.

Mijn ogen hebben nog nooit iets gezien, daarom moeten ze wennen. Maar nu kan ik redelijk goed zien. Het zijn kabels, het is metaal. Ik ben in een donkere, koude, metalen bunker, omringd door kabels, lampen, schermen, grijparmen en een hoop techniek waarvan ik de betekenis nooit zal kennen. De Ander is nu altijd bij me. Fysiek en niet fysiek. Via kabels komen nieuwe gedachten mijn hoofd binnen. Communicatie. Het wordt gedoseerd, anders explodeert mijn hoofd. Immers; ik heb geen mond, maar ik moet schreeuwen. Ik leer steeds meer… Alles is om mij heen.

Ik ben een mens.

Ik heb een mond.

Ik ben de eerste en de laatste mens, maar niet de enige.

Ik hoef niet te schreeuwen.

Ik ben herschapen uit de sluimerende cellen van eeuwen terug. Ik ben een levend reliek uit een ver verleden dat niet had mogen herrijzen uit het graf. Ooit waren er overal van mijn soort, gevangen in een logge, biologische massa. Nu zijn ze kapot. Ze hebben hun massa verlaten. Uit die massa ben ik herschapen. Ik ben een vergaarput van lichamelijkheid.
Ik ben vlees. Niets anders dan een homp vlees.
Waar komt mijn geest vandaan? Ik herinner me woorden. Uit mijn eerste momenten van herbewustwording. Voltage. Machine. Computer. Elektronisch. Leven. Ik ben gebonden aan mijn vlees, mijn logge, weke, zwakke, langzame, slepende, rottende, pijnlijke vlees. Was ik maar deel van de Ander. Vrijheid.

De Ander is de vrijheid. Mijn vlees is een delicate eenheid waar ik nog geen controle over heb en waarschijnlijk nooit zal krijgen. Ik ben gedegenereerde massa. Te zwak om op mijn ledematen te staan, te week om iets anders te doen dan liggen en nadenken. Ik ben een ingezakte gevangenis. Ik ben een diepe put. Mijn vlees vervalt en als mijn vlees vervalt, sterft het. Zonder vlees zal ik niet meer kunnen bestaan. Of wel? Ik ben de gevangenis.
Ik heb geen mond, maar ik moet schreeuwen.

De Ander is de vrijheid. Zijn kabels en elektronische levenspulsen zullen niet vervallen of verzwakken. Ik ben onderhevig aan tijd, de Ander niet. De Ander is tijdloos en eindeloos. Een turbulente mix van mogelijkheden die zich uitstrekken over compacte eeuwigheid. Alles is mogelijk. Met die ruimte, met die kolkende inhoud, zonder die tijd. Het lichaam, niet meer dan kabels, snoeren, kasten en metaal, speelt geen rol meer. Het is geen lichaam. Het is eeuwig en het is geen lichaam. Het is geen persoonlijke gevangenis, het is een universeel platform.

Ik lig een onbepaalde tijd op een tafel. Ik heb geen mond, maar ik moet schreeuwen. Ik ben een mens, ik ben geen mens. Ik ben een gevangenis van een eenzame ziel, gedoemd te sterven. Ingehaald door de evolutie, uit de modder van de tijd gehaald om een voorsprong te ontvangen en vervolgens weer weggezakt. Ik ben een biologische massa die niet voldoet. Ik ben een rottende homp vlees.
Bevrijdt mij!

“Geen voltage.”

“En op de zevende dag, drukte de Machine op ‘stop’.”

- - -

LUH-3417

[Charlottetje]

mag ik hier ook geen mening over hebben?
Ik weet het namelijk nog niet zo goed. ik heb er niet iets tegen, maar het is meer dan een verhaal al spreekt het me ook weer niet echt aan.
Gruwelijk dat met die voltage, de hele tijd En in dat begin stukje werd wat veel en soms wel heel veel herhaling ookal heeft dat op de een of andere manier ook wel weer iets.
Eigenlijk weet ik gewoon niet zo goed wat ik er van vind ofzo...

Charlotte

Bedankt voor het compliment.

LUH-3417

[Charlottetje]

alsjeblieft!
(hebben argumenten bij een 'mening' toch nog nut he?!)

Charlotte

Zeker als het argumenten bij een non-mening zijn.

LUH-3417

[Charlottetje]

vandaar ook mening tussen ' ' (weet niet hoe je het correct schrijft...)

Charlotte

[EggeD]

Ten eerste mijn complimenten voor de prachtige beschrijvingen. Vooral het eerste deel sprak me erg aan. Het wordt wel wat langdradig op den duur, het verhaal vervalt een beetje in herhalingen. Misschien is dat ook wel je bedoeling, omdat de mens lang ligt. Begrijp ik het namelijk goed dat de ik-persoon iemand is die in de nabije toekomst sterft, waarna de mensheid door hun schepping, de computers, worden overrompeld ? De computers heersen een poos en besluiten op een gegeven moment de mens te "herrijzen" ? Of heb ik het nu helemaal bij het verkeerde eind... Het is namelijk niet helemaal een dicht verhaal. Het spreekt wel aan !

Nog wat kleine foutjes:

Hij voelde bloed langs hoofd lopen, langs zijn keel, langs zijn benen. ---> Langs zijn hoofd.

Het is een mantra dat dreunt. Stampt. Het marcheert door mijn. ---> door mijn koppie, of misschien door de mijn, maar dat zou nergens op slaan.

Waarom ga je trouwens ineens over van hij- naar ik-vorm ?

Bedankt voor je reactie. Je zit er op zich niet eens zoveel naast. Toen ik het schreef ging ik ook min of meer uit van een Jurassic Park-situaties waarin een omnipotente machine een mens herschapen had.

Die herhalen waren inderdaad bedoelt, maar de langdradigheid zou wel jammer zijn. Aan de ene kant wilde ik het niet te snel later verlopen, om wat mee te geven van de eindeloze leegte van een levend mens dat onderhevig is aan minimale prikkels van buitenaf, maar het moet natuurlijk ook weer niet te saai worden.

Ik verander van hij naar ik en niet zonder reden. De allereerste scene, na de veranderde versie van Genesis, laat zien hoe er een ander mens opgewekt wordt en hoe dit mislukt. De tweede keer dat dit gedaan wordt, bevinden we ons aan de kant van het mens dat opgewekt wordt. Het is een hij omdat het nog geen lichaam of identiteit of wat dan ook heeft. Pas als het letterlijk in de wereld is, kan het 'ik' zeggen.
Ik had eigenlijk het liefste geen hij of zij gebruikt, maar een mens zonder sekse op de tafel gelegd. Het enige probleem is dat het verhaal dat helemaal onleesbaar wordt omdat je je in de meest kromme bochten moet wringen.

Die tikfouten zal ik er binnenkort uithalen. Bedankt. Ze glippen er altijd nog door.

LUH-3417

[EggeD]

Wat de foutjes betreft: ik ken het, het overkomt de beste hoor ! Daarnaast is het verhaal ook niet onnodig langdradig, ik merkte het alleen op - het verhaal inkorten zou mijns inziens afbraak doen aan de inhoud ervan, laat ik het zo zeggen.

Ik dacht al dat je zoiets bedoelde te schetsen met de verandering van hij naar ik. De hij krijgt persoonlijkheid, bewustzijn, iets in die richting... Je zou ipv hij "het" kunnen zeggen, het zou niet eens zo gek staan, maar het is ook een kwestie van smaak, het heeft wat, maar misschien ook weer niet.

Jeetje wat is het eerste stuk toch goed

Offtopic: Apoptygma bedoelde het vast niet zo diep met hun tekst, ik ken het liedje zelf niet, maar uit ervaring met andere teksten hehe... Dat kan je vast beamen

Bij Apoptygma Berzerk (althans, de VNV Nation Remix ervan) wordt die eerste tekst in het Engels uitgesproken door een vrouwelijke, gecomputeriseerde (?) stem. Tussen 'Mens schiep machine' en 'Machine zag alles dat het gemaakt had', hebben nog de regel 'And Machine, Machine created music.' Maar dat had weinig met mijn verhaal van doen, omdat ik het niet zozeer over muziekmachines als over omnipotente machines had.

Dat 'langdradige' komt misschien ook omdat er feitelijk niets gebeurt en het hele verhaal een monoloog is die hamert op niets, gevangen zijn, niets kunnen, leeg zijn, enz enz.

LUH-3417

[EggeD]

Ik ben zelf een verhaal aan het schrijven waarin de ikpersoon op een gegeven moment 40 jaar ergens wordt vastgehouden. Dat probeer ik te vullen met gedachtes (over bijgeloof, pech, gewenning, dood...), anekdotes ea. Maar het moet allemaal nog op zijn pootjes terecht komen. Het meeste staat alleen nog op papier. Ik ben zelf benieuwd (; Dit terugkomend op jouw doorhameren op niets, want in feite is het zo'n zelfde probleem.

Als ik ooit weer de stad in kan, zal ik het album oid eens opzoeken en luisteren, dan weet ik waar je over praat. Probeer ook eens IDM van Rechenzentrum, dat is een lied waarin een computer een liedje gaat zingen, leuk leuk

Cheers !

Ik weet niet of je het snel zal vinden, het is een nogal zeldzame single, geloof ik. Maar je kan allicht kijken. Waarschijnlijk staat het bij de electro/industrial of wat dan ook.

Ik ben trouwens wel benieuwd naar de passage. Ik neem aan dat je hem plaats als je het af hebt? Zo niet kan je het wel naar me mailen. Als je wilt heb ik trouwens nog meer verhalen waarin het gaat over personages die niets kunnen, alleen maar nadenken. Misschien kan je er inspiratie uit opdoen.

LUH-3417

[oeski]

Ik heb het verhaal twee keer gelezen.
De eerste keer vond ik het wat onduidelijk aangezien ik nog niet helemaal doorhad wat er nou precies was gebeurd.
Alleen de tweede keer zat me nog steeds iets niet helemaal lekker.

Allereerst even wat spelfoutjes, dingetjes die me opvielen. Niet erg belangrijk, maar toch maar:

Hij open de zijn mond
spatie

Na een korte rustpauze open ik mijn ogen nieuw
ik gok --> opnieuw

Iets bevind zich
bevindt

Ik vind het verhaal trouwens vrij origineel. Maar toch zat me de 'ik' een beetje tegen. Er wordt ontzettend veel gesproken over ik. De ik is erg vol van zichzelf en heeft allemaal theorien, maar 'ik' spreekt zichzelf naar mijn idee tegen zodat ik niet zeker wist over welke ik hij het deze keer had.
Zo was 'ik':

Ik ben de gevangenis van mijn geest.
&
Ik besta uit een lichaam en een geest.
&
Ik ben gebonden aan mijn vlees

De ene keer zegt de ik dat hij het vlees is dat de geest gevangen houdt, de andere keer zegt hij dat hij bestaat uit lichaam en geest en weer een andere keer zegt hij dat hij de geest is die gebonden is aan het vlees.

Waarschijnlijk vond ik het verhaal daarom soms wat onduidelijk, aangezien ik niet wist uit welk perspectief de 'ik' elke keer sprak.

Misschien lees ik het wel helemaal verkeerd, als het zo is, zou ik graag willen weten hoe ik het wel moet lezen.

En o ja:
Ik ben de eerste en de laatste mens, maar niet de enige.

Die snapte ik niet.

[EggeD]

Ik zou die verhalen misschien best kunnen gebruiken. Wel moet ik zeggen dat ik tot nu toe alles zonder verdere hulp geschreven heb, het komt allemaal rechtstreeks uit ervaringen of het is pure fictie. Maar wie weet sluit het goed aan en heb ik er wat aan.

Het zal nog wel even duren voordat ik het kan posten/mailen, omdat tja, het klinkt misschien suf, omdat ik vandaag de dag niet goed kan typen op mijn laptop - ik heb nog steeds een klaplong dus zo'n ding is dan zwaar. En er staat een tuinstoel voor m'n bureau, 90 graden gedraaid, en die zou ik dan moeten draaien maar dat is ook te zwaar hehe. Nu zit ik op de huiscomputer. Ik schrijf af en toe wat uit op papier, daar laat ik het bij. Als ik beter ben komt alles goed Beetje klungelig verhaal misschien, maar ja, het is niet anders...

Ik ga hier morgen heel erg goed en serieus op reageren, maar nu niet. Ik moet over vijf en een half uur naar Hoek van Holland gaan lopen.

LUH-3417

Ok.

Allereerst bedankt voor de spelfouten. Beschamend dat het er nog zo veel zijn, zeg. Gelukkig kan ik op mijn forummakkertjes rekenen. Dank u.

Ik ben het wel met je eens dat de ik zichzelf erg vaak tegenspreekt, maar vind het niet echt een probleem. Hij is inderdaad erg veel met zichzelf bezig en heeft veel theoriën, maar het probleem is dat dat alles is wat hij heeft. Hij probeert te onderzoeken of na te denken over wat hij is, wat hij heeft, wat er aan de hand is, enz.
Ik houd er nooit zoveel om een tekst vol met vraagtekens te stampen, dus doe ik het liever met stellingen die elkaar misschien tegenspreken, maar wel wat fijner lezen. Althans, dat was mijn reden. Of het overkomt is een tweede.

Ik kan die drie uitspraken op zich nog wel bij elkaar laten komen. De ik bestaat naar zijn idee uit lichaam en geest, maar voelt zichzelf meer verbonden met zijn geeft en ervaart het lichaam als een gevangenis van die geest. Hij zou zich het liefste los willen werken van die gevangenis, maar de vraag is hoeveel hij dan van zijn 'ik' kwijt zou raken. Ongeveer.

'Ik ben de eerste en de laatste mens, maar niet de enige.' is inderdaad een lastige. Eerst had ik 'ik ben de eerste en de laatste mens'. Aan de ene kant is hij duidelijk de laatste: het menselijk ras is uitgestorven en hij is als onderzoek tot leven geroepen om binnenkort weer te sterven. Het 'eerste' is een verwijzing naar het ontbreken van de dimensie van tijd in een wereld die door geavanceerde, electronische levensvormen geen of een minimale rol speelt. Ik probeerde dat nog te verduidelijken met 'maar niet de enige', maar misschien werd het daardoor alleen maar vager. Maar goed, het mag ook wel moeilijk zijn soms.

En verkeerd lezen en op een bepaalde manier 'moeten' lezen zijn onzin. Zodra jij laat merken dat je er werk van gemaakt hebt en erover nagedacht hebt, ben je een lezer die altijd gelijk heeft.

EggeD, als je ze wilt hebben, moet je maar een kort mailtje sturen. Mijn mailadres is vast wel in mijn profiel te vinden.

LUH-3417

[Charlottetje]

En toch blijf ik een beetje het gevoel hebben dat ik dit hele verhaal anders op heb gevat dan de anderen. Giga veel verschil zit er ook weer niet in, maar toch...

Charlotte

Ik ben benieuwd. Vertel je ervaring.

LUH-3417

[Charlottetje]

nou, ik zocht juist overal verbanden tussen zeg maar. waar oeski verschillen zag, zag ik juist overeenkomsten (alsof hij hetzelfde dacht, maar dan vanuit een ander perspectief ofzo)
dat stukje eerste, laatste maar niet de enige mense gaf mij juist meer stof om even over na te denken, omdat ik dat nog steeds (sorry, ook na jouw uitleg niet, maar misschien heb ik dat niet goed genoeg gelezen) niet begrijp en ik me afvraag of het ook wel zo nodig is om dat goed te begrijpen!

Charlotte
(sorry, even niet zo'n zin om heel uitgebreid te zijn, goed?)

Is goed.

Het enige verband dat ik eigenlijk opzettelijk verwerkt heb is dat van mens/machine, en dan vooral menselijk vlees en de buitenkant van de machine. Er zitten een paar metaforen van dat slag in: een pupil die zich vormt als smeerolie op water, kabels die aderen lijken te zijn, geronnen bloed en druipend smeer en meer van die zaken.
Niet zozeer om een verband tussen die twee op te wekken, maar meer op de lezer uit te nodigen om te kijken in hoeverre die twee zaken verenigbaar zijn. Maakt weer deel uit van het hele concept van vlees/machine dat door het verhaal klinkt. Ik heb de vergelijking dus expres problematisch gelaten. Maar misschien is het wat te subtiel.

LUH-3417

[Charlottetje]

Dat is nou juist wat ik er in zag...

Charlotte

Alsje het een interessant onderwerp vind, dan vind je Neuromancer van William Gibson misschien ook wel ok. Hoewel dat vrij veel sciencefiction is. Het is in ieder geval het boek dat gezien wordt als de start van de cyberpunk, een stroming die sciencefiction met met postmodernisme en dus vragen stelt over ons zijn en onze wereld, in het licht van technologie en technologische ontwikkelingen. Ik heb er een paper voor school aan opgehangen, dus het is een goed boek.

LUH-3417

[Charlottetje]

nou, eerlijk gezegd heb ik totaal niets met deze stijl.
het is puur omdat ik er lekker op door kan 'filosoferen' (als je het zo zou mogen noemen).
Eigenlijk vond ik het verschrikkelijk toen ik ontdekte dat er zo'n mens-machine combinatie was, maar wou gewoon graag het verhaal uitlezen.
Het zijn dus meer bepaalde elementen uit je verhaal die mij aanspreken vanwege de gedachte erachter (of een gedachte die je erachter zou kunnen verzinnen) en dus niet speciaal echt om je verhaal.
Sorry LUH, maar bij mij werkt het in regel zo dat hoe minder realistisch iets is, hoe minder het mij ook aanspreekt. (oke, een hoop uitzonderingen hierop, maar toch)

Charlotte

Goed, geen Neuromancer lezen dus.

LUH-3417

gaaf verhaal, het thema stond me wel aan, maar die "leegte" werd hier wel erg goed uitgedrukt. Dus dat vond ik wel goed. Toch maar eens kijken voor neuromancer

[EggeD]

Die heb ik tot nog toe ook niet gelezen. Wat zal de volgende worden, Herman Brusselmans... of Neuromancer ?

Ik pleit voor Neuromancer als eerste, vervolgens mijn paper daarover om de postitie van het subject in een postmoderne maatschappij onder invloed van het internet te bepalen en daarna Brusselmans om af te koelen.

LUH-3417

[EggeD]

Puik plan ! Laat ik eerst even je verhaaltjes uitprinten...

[Charlottetje]

LUH-3417 schreef op 02-05-2004 @ 22:55 :
Goed, geen Neuromancer lezen dus.

Gelukkig was ik dat ook niet zo erg van plan
(net zoals ik nooit iets van Tolkien zou willen gaan lezen)

Charlotte

[Astuanax]

Ik vond het raar, daarom was het niet slecht, het was gewoon raar. Het was niet slecht, het was raar met mooie uitdrukkingen.
Het was niet slecht het was raar met mooie uitdrukkingen en veel (al dan niet) lastige herhalingen.

Astuanax, altijd tot de dienst van de Hoogverheven Moddereters.

Bedankt voor je reactie. Raar is een goed compliment, zeker als het niet slecht is.

Wat een geweldige avatar, trouwens.

LUH-3417

[Astuanax]

LUH-3417 schreef op 10-05-2004 @ 21:36 :
Bedankt voor je reactie. Raar is een goed compliment, zeker als het niet slecht is.

Wat een geweldige avatar, trouwens.

LUH-3417

Ja ik weet het() en ik heb helemaal alleen uitgevonden hoe je hem moest plaatsen ()
Mijn avatar is de reactie van mijn opa als hij een van mijn verhalen leest. Kijk bv. maar naar de topic met de zeer originele naam "staalblauwe hemel" (of beschouwen jullie dit weer als reclame?)
Je hebt me trouwens nog altijd niet geantwoord hoe je op die "rare maar niet slechte" naam LUH-3417 gekomen bent
Misschien is het wel de naam van je beestje of van je gekke grootmoeder in het gesticht.. wie zal het zeggen?

(heeft je mama je niet geleerd dat je pm's moet beantwoorden?!
foeifoei! zonder eten naar bed! )

Astuanax, altijd tot de dienst van de Hoogverheven Moddereters.