Laat ik maar gewoon bij het begin beginnen. Al ongeveer twee en een half jaar ben ik depressief. Een half jaar geleden liep het uit de hand en begon ik met mezelf te krassen enzo, opzich best onschuldig had ik het idee. Omdat ik hier toch wel een beetje mee zat had ik het aan een vriendin verteld die ik heel erg vertrouw, en die heeft me vervolgens meegesleurd naar de maatschappelijk werkster op school. Had geen enkel effect, dus na een aantal gesprekken werd ik via de huisarts doorverwezen naar een psycholoog, waar ik nu nog steeds elke week kom. Mijn moeder heeft met dit alles heel veel problemen, sowieso om het feit dat mijn broer en ik behoorlijk wat autistische trekjes van haar geerfd hebben, waar ze zich enorm schuldig voor voelt. Ze geeft zichzelf ook de schuld van mijn depressie, van alles eigenlijk dat fout gaat. Een tijdje later ging ik ook naar een psychiater, kreeg medicijnen, maar dat hielp ook niet. Een paar weken terug kreeg ik ruzie met een meisje uit mijn klas en ik liep even weg om af te koelen want ik wist dat het anders uit de hand zou lopen, ookal ben ik normaal heel stil en heb ik een hekel aan ruzie. De leraar die ik toen had kwam kijken wat er aan de hand was en kwam me achterna. Opeens hield ik het niet meer en heb ik het hele verhaal er bij hem uitgegooid. Naderhand ben ik ontzettend blij dat ik dat heb gedaan, want hij probeert me echt te helpen. Toen stelde hij me voor om in dagbehandeling te gaan en even later kwam de psych er ook mee. Alleen mijn moeder moest het nog weten. Ze begon te huilen en liep weg, wat bleek dus, zij was vroeger ook opgenomen geweest. Dat had ze me nooit verteld. Ze bleef maar huilen en roepen dat ze gefaald had als moeder en allemaal van zulke dingen waarbij ik me afvraag, hoe kan ik haar overtuigen dat het niet haar schuld is? Ik voel me daar heel klote en machteloos door, omdat ik in haar ogen nu een soort van bewijs geworden ben dat ze niet deugt. Ik kan natuurlijk wel tegen haar zeggen dat dat helemaal niet zo is, maar dat heb ik al zo vaak gedaan, en ik weet nu gewoon niet meer zo goed hoe ik haar kan laten geloven dat het niet aan haar ligt
. Sorry dat het zo’n lang verhaal is geworden, bedankt voor het lezen iig, hoop dat het een beetje te volgen is…