Teveel moeten werken aan relatie

[Fish!]

Beste mensen,

Ik heb nu meer dan een half jaar een relatie met een man waarop ik helemaal gek ben en heel erg van ben gaan houden.
We hebben in dit half jaar al een hoop problemen gehad (zie vorig topic) en hij zit vooral ook met zichzelf in de knoop.
Hier is hij twee weken geleden wat aan gaan doen, en loopt nu bij een psycholoog en ziet in dat hij zich vreselijk heeft gedragen tegenover mij.

We hebben na een korte stop van een week met elkaar besloten dat we het nog een kans geven. Als het weer misgaat stoppen we ermee.
Omdat we niet zonder elkaar kunnen, en het tegen alles ingaat om te stoppen met een relatie als twee mensen van elkaar houden.

Ik merk alleen dat ik er niet gelukkiger van word. Als hij niet bij me is heb ik huilbuien en kan ik aan niets anders denken.
Hij doet zo zijn best voor mij. Wil alles goedmaken en heeft heel erg spijt van alles wat er is gebeurt.
Ik kan het niet van me af zetten. Alleen als we bij elkaar zijn voel ik me er goed over.

Nu komt hier ook nog eens bij dat we vanaf volgende week allebei op verschillende tijden gaan werken. Ik overdag, hij s'avonds. We wonen niet op fietsafstand van elkaar.

Is dit een relatie zonder toekomst? Heb ik al teveel moeten geven in het eerste half jaar wat eigenlijk het leukste zou moeten zijn.

Of moeten we het gewoon blijven proberen, omdat we gek op elkaar zijn?
Wat zouden jullie doen in zo'n situatie?

[Myuki]

Wij kunnen wel allemaal zeggen wat wij zouden doen. Maar ik maak niet mee wat jij met hem meemaakt, dus heb geen idee of het de moeite waard is.

Als je maar zorgt dat je gelukkig wordt, en dat kan waarschijnlijk ook zonder hem.

Heel herkenbaar. Ik heb het onder andere uitgemaakt omdat ik het idee had meer energie in de relatie te moeten steken dan ik er uit kreeg. Ook had ik het idee dat hij minder energie hoefde te geven om mij te begrijpen dan ik hem...het was altijd behoorlijk lastig. Ik heb het uitgemaakt omdat ik denk dat ik gelukkiger wordt in een relatie waarbij het me minder energie kost en vooral meer oplevert dan het deed. Ook al hou ik ontzettend veel van die jongen en hebben we t superleuk gehad samen...het was het mij uiteindelijk toch niet waard. (Dit duurde ook 2,5 jaar voor ik dat besluit durfde nemen). Succes met je keuze en denk vooral aan jezelf!

[Fish!]

belize schreef:

Heel herkenbaar. Ik heb het onder andere uitgemaakt omdat ik het idee had meer energie in de relatie te moeten steken dan ik er uit kreeg. Ook had ik het idee dat hij minder energie hoefde te geven om mij te begrijpen dan ik hem...het was altijd behoorlijk lastig. Ik heb het uitgemaakt omdat ik denk dat ik gelukkiger wordt in een relatie waarbij het me minder energie kost en vooral meer oplevert dan het deed. Ook al hou ik ontzettend veel van die jongen en hebben we t superleuk gehad samen...het was het mij uiteindelijk toch niet waard. (Dit duurde ook 2,5 jaar voor ik dat besluit durfde nemen). Succes met je keuze en denk vooral aan jezelf!

En hoe reageerde hij daarop?
Snapte hij het, of zag hij zelf niet dat jij het zo moeilijk vond om hem te begrijpen?

Ik worstel vooral met die gevoelens voor hem. Het idee alleen al dat ik hem nooit meer zal zien, vreselijk.
Maar gelijk aan dat voel ik me twijfelen en ben ik super emotioneel voor alles wat met hem te maken heeft.
Die dingen zijn gebeurt, en kunnen misschien wel nooit vergeten worden.
Zat jij 2,5 jaar te twijfelen met die gevoelens, voor je het uitmaakte?

Een relatie heb je voor je plezier. Het kan niet allemaal bloemetjes en bijtjes zijn, maar als je je relatie ziet als iets waar "werk" voor nodig is kun je er beter meteen een punt achter zetten. Al helemaal als je dit al na een half jaar hebt.

Hij reageerde boos en was heel erg teleurgesteld in me (logisch). Maar ook zei hij het te begrijpen en 'I take it as a man' en gaat verder met zijn leven. Ik heb er zelf meer moeite mee denk ik soms.

En je andere vraag: Nee ik heb daar zeker niet 2.5 jaar over getwijfeld. Maar we hadden een lange-afstand relatie en hij is depressief waardoor alles nog es extra ingewikkeld wordt. Ik dacht dat ik dat wel kon allebei, maar het bleek toch teveel. En verder sluit ik me absoluut aan bij Kazet Nagorra, er zijn altijd problemen maar echt 'werk' moet je relatie niet worden.

[x-spekkie-x]

Als je al deze problemen al hebt in het eerste half jaar, dan zou ik er persoonlijk niet voor kiezen om met hem verder te gaan. Zeker in het eerste half jaar moet de relatie leuk en spannend zijn. Natuurlijk hoeft het niet voorspoedig te verlopen, ruzies zijn niet uitgesloten. Maar een relatie moet niet ten koste gaan van jezelf. En als ik je post lees, krijg ik wel dat idee. Stoppen dus

[remy476]

x-spekkie-x schreef:

Als je al deze problemen al hebt in het eerste half jaar, dan zou ik er persoonlijk niet voor kiezen om met hem verder te gaan. Zeker in het eerste half jaar moet de relatie leuk en spannend zijn. Natuurlijk hoeft het niet voorspoedig te verlopen, ruzies zijn niet uitgesloten. Maar een relatie moet niet ten koste gaan van jezelf. En als ik je post lees, krijg ik wel dat idee. Stoppen dus

qft.

En meestal als een een keer een breuk is geweest, dan

[fib]

Mis je hem?
of
Mis je een relatie?

[botervleug]

Euh, maar waarom hou je van hem als hij vervelend is? klinkt als een gevalletje verslaving aan de emotie-achtbaan.

[Hernuel Fan]

als je niet psychisch niet helemaal goed in je vel zit vind ik altijd dat je niet aan een relatie moet beginnen. Ik zou willen dat hij alles eerst es voor zichzelf uitvocht. Een vriendje of vriendin als therapeut is bullshit, voel je dus ook vooral niet alsof je hem in de steek laat terwijl het al zo slecht met hem gaat, je zou hem er misschien eerder nog mee helpen.

Hernuel Fan schreef:

als je niet psychisch niet helemaal goed in je vel zit vind ik altijd dat je niet aan een relatie moet beginnen.

Waarom?

Hernuel Fan schreef:

als je niet psychisch niet helemaal goed in je vel zit vind ik altijd dat je niet aan een relatie moet beginnen.

dat is wel heel kort door de bocht, vind je niet? het is maar net hoe je er zelf mee omgaat.

[Hernuel Fan]

Ik zie vaak om me heen dat wanneer iemand psychisch een beetje in de knoop zit hij zijn heil probeert te zoeken in zijn partner. Wat hij te kort komt zoekt hij in zijn partner, en zo gaat hij niet aan het werk om zn boeltje gewoon zelf op orde te krijgen, en zelf weer sterk/stabiel/gezond/giveitaname te worden. De partner krijgt een last opgelegd, meestal voelt die zich verantwoordelijk voor de welstand van de ander, en wat dan ook vaak gebeurd is dat de partner geen punt achter de relatie durft te zetten omdat de psychisch instabiele dan niemand meer heeft om zijn heil bij te zoeken.

Het lijkt me beter om gewoon je heil te zoeken bij een goede therapeut, of een goede vriend of eventueel zelfs je ouders, en als je eenmaal weer sterk bent de draad weer op te pakken.

Hetzelfde idee als dat kinderen eerst afhankelijk zijn van hun ouders, dan puberen om onafhankelijk te worden, en als ze onafhankelijk zijn kiezen ze er in een relatie weer voor om afhankelijk te worden. Maar als je die middelste stap overslaat gaat het een beetje krom.

Ik bedoel niet alleen iets dramatisch bij psychisch in de knoop zitten, ik denk ook aan onzekere meisjes die zich pas mooi voelen als ze elke dag zoenen en aan jongens die zich alleen echt man voelen als ze seks hebben met een mooie vrouw. Ga in zo'n geval liever een tijd niet zoenen/seks hebben totdat je je sowieso man/mooi voelt en ga daarna weer lekker verder, dan heb je de ander ook iets te géven.


fragment uit 'ik hou van mij'

Want ik hou van jou betekent meestal.
Schat hier heb je mijn problemen los maar op.
Leef in een hel en verwacht van jou de hemel.
Je geeft de hel weg, dank je wel zeg, rot lekker op.

Want houwen van een ander.
Dat heb jij alleen maar nodig.
Omdat je niet genoeg kan houden van jezelf.
Hou van jou joh, maak de ander overbodig.
Ware liefde, geloof me, begint altijd bij jezelf.

Want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander.
Maar ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht.
Want wie van zichzelf houdt.
Die geeft pas echt iets kostbaars.
Als-ie ik hou van je tegen een ander zegt.


--

het zou kunnen dat het bij TS helemaal niet zo zit. Wat ik hierboven heb geschreven is meer een algemene visie op hoe je een relatie in zou moeten stappen.

[Poepkind]

tsja ik zou eerlijk gezegd ermee kappen, want om in zo'n vroeg stadium al problemen te hebben is niet veel soeps voor de toekomst.

Hernuel Fan schreef:

Ik zie vaak om me heen dat wanneer iemand psychisch een beetje in de knoop zit hij zijn heil probeert te zoeken in zijn partner. Wat hij te kort komt zoekt hij in zijn partner, en zo gaat hij niet aan het werk om zn boeltje gewoon zelf op orde te krijgen, en zelf weer sterk/stabiel/gezond/giveitaname te worden. De partner krijgt een last opgelegd, meestal voelt die zich verantwoordelijk voor de welstand van de ander, en wat dan ook vaak gebeurd is dat de partner geen punt achter de relatie durft te zetten omdat de psychisch instabiele dan niemand meer heeft om zijn heil bij te zoeken.

Dit is precies wat mijn relatie was van een half jaar, zó herkenbaar!

Had zaterdag éindelijk de moed om er een punt achter te zetten, het doen zelf is al moeilijk in deze situatie.