Lichamen

Hm, ik ben hier best tevreden over. Ik hoop mijn zelfopgeworpen writers block te verslaan.

- - -

Voor mijn deur hield ik even halt. Normaal deed ik dit zelden, maar ik voelde dat er iets aan de hand was. Een lichte tinteling aan mijn vingertoppen, een jeukerige prik op mijn rug, een lichte pijn in mijn oor. Ik weet het niet, maar het was er. Ik schudde mijn handen om het zweet op te drogen en graaide naar mijn sleutel.
Pas toen ik de deur achter me dichtgesmeten had, richtte ik mijn blik op. Wat ik verwacht had, weet ik niet. Maar dit nooit. Op de plek waar in mijn gang normaal een dressoir tegen de muur stond, stond nu een naakte, gebukte man. Hij stond met rechte rug op handen en voeten. Mijn kam en kledingborstel, die normaliter op mijn dressoir lagen, zag ik nu op zijn rug.
Aan de andere muur, waar de kapstok hoorde te zijn, stond een naakte vrouw. Ze keek stram voor zich uit en had een arm uitgestrekt, waar mijn sjaal aan hing.
Ik zette enkele stappen en probeerde te zien of ik de man herkende. Hij bleef echter in zijn positie en keek naar de grond. Zelfs toen ik tegen hem praatte of op zijn rug tikte, gaf hij geen teken van leven. Ik ging voor de vrouw staan. Om recht in haar ogen te kijken, moest ik op mijn tenen staan. Ze keek door me heen en reageerde nergens op.
Ik was verdoofd van schrik. Het voelde koud en warm tegelijk. Ik snelde naar de kamer om de politie te bellen. Ze zouden die mensen weghalen, of anders mij voorgoed opsluiten. Echter, toen ik de kamer binnenkwam, wist ik dat het geen nut had. Mijn tafel was vervangen door vier bukkende mensen die met hun ruggen het blad vormden, mijn stoel bestond uit een breed zittende vrouw die op een geknielde man leunde, het radiomeubel was een gehurkte jongen en mijn bank was een rij van drie gebukte mensen op rij tegen de muur. Het meest schrok ik van mijn kast. Als zijkanten stonden er twee mensen, hun armen uitgestoken om mijn boeken te kunnen dragen. Tussen hen in zaten twee mensen op handen en knieën, met daarop weer twee anderen die op hun rug lagen, met hun benen opgetrokken. Op hun buik balanceerden de foto’s van mijn ouders. In de andere hoek van de kamer zag ik de telefoon staan op een gebukt meisje. Alle mensen waren bleek en naakt, geen van allen bewoog.
Ik werd misselijk en rende naar de keuken om over te geven. In een flits zag ik hoe de wasbak werd vastgehouden door een bebaarde man, die naast hem twee andere had staan die de keukenladen droegen. Ik braakte met mijn ogen dicht in de wasbak. Zonder te kijken probeerde ik de kraan open te zetten, in de hoop dat de nachtmerrie voorbij was. Maar ik voelde slechts hoe ik aan een tepel draaide. De man die de leiding vasthield en in zijn andere hand de slang van de kraan had, liet zijn greep erop iets ontspannen, waardoor er water uit kwam. Ik spoelde dankbaar mijn mond en dronk het koude vocht. Ik sloeg het in mijn gezicht en spetterde daarmee de mensen onder. Uit automatisme draaide ik weer aan de tepel en de stroom stopte. Ze waren er nog.
Ik richtte me op en keek nogmaals rond. Mijn koelkast was verdwenen en ik zag twee mensen op de plaats staan, hun gezichten naar de hoek toe. Tussen hen door zag ik dat ze mijn voedsel vasthielden in hun armen voor zover dat kon. De rest lag op de grond. Op de plek van mijn wasmachine lag een opgerold meisje op haar rug en de kookplaat van het gasfornuis werd vastgehouden door een staande vrouw. Tussen haar benen zat een kleine jongen gebukt die de gasleidingen vasthad zoals de andere man de kraan. Nog steeds was iedereen naakt.
Ik wist nu dat dit een zeer boze droom was en dat ik dringend moest slapen om haar te verdrijven. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om zo min mogelijk te zien en baande me een weg door de kamer van naakte lichamen, naar mijn slaapvertrek. Ook hier waren mijn kasten vervangen door mensen. Zelfs mijn bed was niet veilig voor mijn verschrikkelijke nachtmerrie. Vier mannen zaten in een rij op handen en knieën. Een deken lag over hen heen en op de rug van één lag mijn kussen. Met moeite kroop ik het harde maar warme bed in. Snel verloor ik het bewustzijn. Misschien door slaap of anders door waanzin.

Ik werd wakker in het donker en probeerde me om te draaien. Ik voelde een warme zak vlees met harde botten onder me en met een schok sprong ik uit bed. Ik moest happen naar adem terwijl zwarte vlekken mijn gezichtsveld opslokten. Nog steeds was alles vervangen door naakte mensen. Overal waar ik keek zag ik doodse ogen staren, bleke lichamen staan en niets bewegen. Mijn knieën begaven het en met mijn gezicht in mijn handen huilde ik, een hele poos.
Toen ik ietwat gekalmeerd was, maakte ik een korte tocht door mijn huis. Geen enkele ruimte was gespaard gebleven, alles was vervangen door mensen. Wie waren zijn? Waar kwamen zij vandaan? Waarom deden zij dit? Waarom waren zij zo… afwezig? De rest van de dag probeerde ik een reactie of beweging uit te lokken. Ik schreeuwde in hun oren, sloeg op hun schouders, ruggen en billen, draaide aan hun neuzen en schopte tegen hun enkels. Ik kreeg geen enkele reactie. Huilend en dodelijk vermoeid viel ik na enige uren op de grond in slaap.

Hoe ik die dag erna op mijn werk gekomen ben weet ik niet, maar ik bleef er niet lang. Men zag mij verschijnen en stuurde me direct weer terug. Ik probeerde te vertellen waarom ik er de dag ervoor niet was, waarom ik slecht geslapen had en ongeschoren verscheen. Ze dachten dat ik ijlde en zorgzaam als ze waren brachten ze me terug. Voordat ik de deur open kon smijten om hen de lichamen te laten zien, reden ze al weg. Ik was er ook te moe voor. Er was geen ontkomen aan.
Van deze dag weet ik niet veel meer. Ik heb in een lege hoek van mijn kamer gezeten en met angstige, pijnlijke ogen naar alle lichamen gekeken. Ik heb nooit geweten dat een menselijk lichaam zo vreselijk walgelijk kon zijn. Mijn eigen lichaam deed verschrikkelijk pijn bij het zien van die anderen. Ik denk dat ik daardoor ook flauwviel om weg te sterven in een dodemansslaap.

De volgende dag was ik echter weer niet welkom op mijn werk en na een aantal dagen werd ik simpelweg ontslagen. Nu zat ik de hele dag tussen de levende wassen beelden. Ik voelde me verslagen, negeert en overrompelt door een zwijgzame muur van naakt vlees. Ik begreep niets meer. Alles werd erg donker en klein. Er ging een eindeloze tijd voorbij.

Goddank ben ik alles van toen vergeten.

Ik laat het koude water op me kletteren dat ik door te draaien aan een vrouwentepel verkregen heb. Zonder schroom heb ik me ontkleed om een douche te nemen. Ik ontbijt zittend op de rug van een oude man, vanaf een andere rug. Ik zie niet meer of het een man of een vrouw is. Ik kan het niet meer zien. Ik staar leeg voor mij uit, gezeten in de schoot van de breed zittende vrouw en leun met mijn achterhoofd tegen haar borsten. Ik neurie oude wijsjes uit mijn jeugd totdat ik mezelf erop betrap en verlegen stop. Ik zie mijn witte, magere handen en voel niets.

Mijn spieren worden strammer en stijver, mijn huid wordt bleker. Ik hoor weinig meer en mijn zicht wordt overrompelt door zwarte vlekken. Zelfs stilzitten doet pijn in mijn gewrichten, pijn in mijn vlees. Nog even en ik zal me niet meer kunnen bewegen in dit huis.

Het wordt tijd dat ik een plek zoek.

- - -

LUH-3417

Prachtig verhaal, met een sterk einde. Beter dan je vorige verhaal

Alleen zit deze zin me dwars:

Ze zouden die mensen weg te halen, of anders mij voorgoed opsluiten.

Moet het woordje 'te' daar niet weg?

Bedankt voor de reactie. Dat 'te' moet inderdaad weg... stomweg overheen gelezen. Ik sloop het er meteen uit.

LUH-3417

[barkrukkie]

mooi verhaal, hoewel ik sterkere verhalen van je heb gelezen. Maar ook slechtere

Verder eigenlijk weinig op aan te merken.

[Ndimension]

Zeer raar verhaal
Wel goed geschreven: leest makkelijk weg, je aandacht blijft er bij (door het aparte onderwerp) en het einde is ook goed

[spunky]

Wow.
Ik heb zelden zulke originele verhalen op dit forum gezien.
De schrijfstijl is goed, spreekt me aan en leest lekker. Ik heb geen enkele 'kromme' zin kunnen ontdekken.
Zeker een sterk einde; ik was erg benieuwd hoe je dit tot een bevredigend einde zou brengen maar het is je gelukt.

Ik heb alleen één vraag: waar was je en wat deed je toen je dit verhaal bedacht?

Bedankt voor de reacties.

Ik ben trouwens bezig met een andere versie van dit verhaal. Althans, die had ik nu af moeten hebben. Ik ben niet tevreden met deze en vind het zonde om het idee zo te laten gaan. Gewoon hergebruiken dus. Ik plaats hem binnenkort.

De laatste tijd kan ik alleen maar ideeën krijgen als ik probeer te slapen. Veelal zijn het dan losse scène's of situaties die ik erg mooi vind, maar waar ik maar moeilijk een verhaal van kan maken.

LUH-3417