In girum imus nocte et consumimur igni.

[Touché]

('s Nachts gaan wij in cirkels rond en worden verteerd door het vuur)



*



En de dag brak in eeuwigheid,
we hadden zeven weken gezwegen.
Geruzied in gebarentaal, om alles
wat niemand in woorden te verwijten valt,
om het teveel aan armen, het tekort aan tijd,
je bood me je maanzieke beloftes aan
alsof je me smeekte om niet te begrijpen
dat er niet meer is.
Waar was je met je handen die nu zo sierlijk
fraaie cirkels in de lucht beschrijven
toen ik in mijn hemelbed lag te sterven
aan simpelweg de wereld?
(en mocht je denken
dat het firmament er niet onder lijdt, het is ook mijn hart
waar je vingers in kerven en krassen)
Waar was je toen, was ik daar bij je?

Is de mens niet altijd een doorn in het
oog van de eeuwigheid, bestaan we niet allemaal
om het uiteindelijke en onvermijdelijke tegen te gaan,
het niet-bestaan;
het niet meer het spijt me kunnen schrijven,
in teer en breekbaar blauw,
gericht aan degenen nog zullen weten
'Zo dronk ze haar koffie, zo klonk zijn lach.'
en dit met krakerige stemmen
aan hun kleinkind vertellen,
ondanks

alles.

[Reynaert]

Zozo. Je hebt dit wel vaker gedaan, en ik heb het idee dat dit stijltje je toch enigszins begint te benauwen (ook al zal je dat zelf wellicht helemaal niet zo vinden). Je probeert wel wat nieuws, maar het is toch niet nieuw genoeg, toch weer dezelfde onderliggende thema's en dezelfde obsessies (gevaarlijk woord maar toch) die daaraan ten grondslag zouden kunnen liggen. Het komt wel dichtbij, maar het raakt me niet, snap je? Als je het wat concreter wil: vooral de eerste strofe geeft me het gevoel dat ik het vaker heb gelezen. Verder lees ik hier en daar ook vondsten die meer als opvulling dan als vondst functioneren in het gedicht (maanzieke beloftes, handen die cirkels beschrijven). Toch zitten daar ook mooie dingen in, zoals 'sterven aan simpelweg de wereld'.

De tweede strofe is echt een stap in een andere richting, en het breekt dus ook wel érg met de strofe daarvoor. Het is niet echt een geheel te noemen. Wel knap dat je 'in het algemeen' spreekt zonder dat dit echt duidelijk genoeg wordt om te gaan storen. "het niet meer het spijt me kunnen schrijven,//in teer en breekbaar blauw," vind ik de mooiste regels van je gedicht. Conclusie: ik vind het mooi, maar ik zou je ook graag eens écht iets anders zien schrijven.

[Reem]

Ik weet niet zo heel veel van je andere gedichten en 'stijltje' dus ik zal maar gewoon proberen kritiek te geven op dit gedicht en verder niets. Ik vind het mooi melancholisch, je schetst met mooie woorden mooie beelden. Toch vind ik niet alles even lekker klinken. Ik vind de eerste twee regels bijvoorbeeld niet bijzonder genoeg, en ik vind het op de een of andere manier niet kloppen dat je met 'en' begint. Ik denk niet dat het erg is dat die tweede strofe zo een stap in een andere richting is; ik vind het juist goed dat je even niet meer spreekt over 'jij en ik' maar stijgt naar een algemener niveau. Toch zou de link met de eerste strofe iets sterker mogen zijn; ik weet bijvoorbeeld niet zo goed (hoewel ik het wel mooi vind dat je zulke alledaagse handelingen erbij neemt) wat ik met 'Zo dronk ze haar koffie, zo klonk zijn lach.' aan moet. Oh, en moet er geen die na degenen?

[Neko*]

Er zitten goede dingen in, mooie woorden en beelden. Maar het komt bij mij meer over als een verhaal, het blijft niet echt hangen. Ik mis denk ik een beetje het punt. En ook zijn de zingen me hier en daar wat te lang. Punten kunnen (naar mijn idee) voor iets meer nadruk zorgen die de zinnen zeker wel verdienen. Ook het verschil tussen de eerste en de tweede strofe is net iets te groot. Het is leuk gedaan, maar het blijft me niet bij. Maar blijf vooral doorschrijven, er zitten zeker dingen in die ik erg waardeer.

[Vogelvrij]

Ik las daarstraks het begin en dat vond ik erg mooi, nu lees ik het allemaal wat beter en vind ik het geheel misschien net wat te theatraal, teveel grote woorden als eeuwigheid en onvermijdelijk. Eigenlijk vind ik de eerste vier en de laatste vijf regels het beste en hoewel de vorm me wel aanspreekt, is het gedicht misschien eigenlijk gewoon te lang, had je hetzelfde kunnen zeggen met minder woorden?

[edit] Ik lees nu de andere reacties en ik merk dat je een hoop tegenstrijdige dingen te horen krijgt, dat maakt het er vast niet gemakkelijker op

[Lavender]

Ben ik nu de enige die het mooi vind en het mooi blijft vinden?
Meteen bij de eerste regel tussen haakjes sleurde je me je gedicht in. Ik hou van je woordgebruik, het is ook heel beeldend. Het is gewoon de sfeer die je schept die het hem doet, geloof ik. (Sorry voor mijn vaagheid. Ik ben niet goed in dingen uitleggen.) Het enige waar ik me een beetje aan stoor, is de lay-out; het is niet zo overzichtelijk. Ik zou mijn regels op dezelfde lengte afgebroken hebben.

[Touché]

Reynaert schreef:

Zozo. Je hebt dit wel vaker gedaan, en ik heb het idee dat dit stijltje je toch enigszins begint te benauwen (ook al zal je dat zelf wellicht helemaal niet zo vinden). Je probeert wel wat nieuws, maar het is toch niet nieuw genoeg, toch weer dezelfde onderliggende thema's en dezelfde obsessies (gevaarlijk woord maar toch) die daaraan ten grondslag zouden kunnen liggen. Het komt wel dichtbij, maar het raakt me niet, snap je? Als je het wat concreter wil: vooral de eerste strofe geeft me het gevoel dat ik het vaker heb gelezen. Verder lees ik hier en daar ook vondsten die meer als opvulling dan als vondst functioneren in het gedicht (maanzieke beloftes, handen die cirkels beschrijven). Toch zitten daar ook mooie dingen in, zoals 'sterven aan simpelweg de wereld'.

De tweede strofe is echt een stap in een andere richting, en het breekt dus ook wel érg met de strofe daarvoor. Het is niet echt een geheel te noemen. Wel knap dat je 'in het algemeen' spreekt zonder dat dit echt duidelijk genoeg wordt om te gaan storen. "het niet meer het spijt me kunnen schrijven,//in teer en breekbaar blauw," vind ik de mooiste regels van je gedicht. Conclusie: ik vind het mooi, maar ik zou je ook graag eens écht iets anders zien schrijven.

Ik heb lang nagedacht over je reactie (en lees de rest net pas, zal daar dus later op proberen te antwoorden) en op een aantal punten heb je absoluut gelijk. Allereerst wil ik opmerken dat dit gedicht niet over de liefde gaat, al lijkt het misschien zo. Toch zitten er wel de 'thema's en obsessies' in waar ik vaak over schrijf. Dit komt omdat ik niet bezig ben met iets nieuws te schrijven, ik probeer te schrijven wat waar is en echt aanvoelt. Ik ben niet bezig met hoe mijn gedichten overkomen op anderen, maar schrijf het op als een stream of consciousness en schaaf er dan aan tot het voor mijn gevoel klopt met wat er in mijn hart gebeurt. Ik wil niet pretenderen te begrijpen wat er daar precies gebeurt. Ik probeer het alleen te verwoorden. Vannacht had ik al twijfels bij dit gedicht en nu ik het teruglees, ach... het klopt en het klopt niet. Het behoort zeker niet tot de beste dingen die ik heb geschreven. Maar het is weer zo'n poging, binnen mijn stijl en manier van denken en kijken, tot waarheid. Kortom: ik ben een hopeloze essentialist in een postmoderne wereld. Om er maar een pretentieus einde aan te breien. Kritiek is goed want het helpt me mijn waarheid aan te scherpen. Bedankt dus.

[Reem]

Lavender schreef:

Ik zou mijn regels op dezelfde lengte afgebroken hebben.

Ja maar dan is het toch hartstikke moeilijk om de natuurlijke vloeiendheid van zinnen te bewaren? Ik vind dezelfde lengte aanhouden geen goede reden om regels af te breken. Bij mij 'klopt' het dan in ieder geval nooit meer.