Verhaal dat ik al eerder heb geplaatst, met aanvulling.

[Flipje het Kipje]

Stroopwafel herinnerde me er weer aan, en ik kreeg weer zin om te schrijven. :-) Zoals ik al eerder zei, geweldig is het niet. Maar toch, reacties?


Part One.

Het was een grauwe, regenachtige dag. Grote regendruppels kwamen uit de lucht vallen. Het was niet druk op straat, de mensen zochten liever hun heil in de warme beschutte huizen, dan buiten in de kou. Hoewel één meisje zich toch, ondanks de grimmige sfeer, buiten waagde. Sacha had haar hoofd gebogen en haar kleine voeten liepen rap de straat door. Ze leek op niks of niemand acht te slaan. Ze had hele andere dingen aan haar hoofd dan een regenbui.
Waarom moest ik nou weer toegeven, dacht ze ergerlijk bij zichzelf. Ik kan ook nooit nee zeggen hè. Ze zuchtte. Als hij maar niet dacht dat ze lang zou blijven. Ze had nog meer dingen te doen dan hem op zijn wenken bedienen. Verdorie, altijd wanneer ze dacht dat ze van hem af was kwam hij rustig haar leven weer binnenwandelen. En ze liet het nog toe ook!
Sacha’s mond stond strak en haar ogen glansden niet zoals ze altijd deden. Ze had er helemaal geen zin in om Joost zo meteen onder ogen te komen. Hij zou wel teveel van haar gaan verwachten. Ze was immers meteen gekomen toen hij haar belde. Omdat ze zo verbaasd was zijn stem te horen, had Sacha stamelend toegestemd dat ze hem zou bezoeken. Hij lag ziek op bed en had, zoals hij dat verwoordde, dringend behoefte aan lief en leuk gezelschap. En toen dacht hij blijkbaar aan haar! Nou, hij moest zich niks in zijn hoofd gaan halen, dacht Sacha haast bozig. Oh, ze haatte dat joch. Dit deed hij nu altijd. Gewoon doen alsof er niks gebeurd was en haar weer lekker inpalmen. Gewoonlijk bezweek ze altijd voor zijn lieve glimlach en zijn mooie felblauwe ogen. Hij kon haar zo om zijn vinger wikkelen. Ze gedroeg zich dan een tijdje slaafs maar dan zag ze in dat hij haar gebruikte en ze voor hem niks meer was dan een makkelijk klein ding waar je even plezier van hebt, maar ook handig weer aan de kant kan schuiven.
Als Joost dacht dat hij zich dit gedrag nu weer kon veroorloven dan had hij het goed mis!
Ze was aangekomen bij een groot appartementcomplex. Dus hier ergens moest de arme zieke jongen liggen, dacht ze verwonderd.
Ze drukte op de bel en wachtte tot ze zijn stem zou horen door de intercom. Sacha werd zenuwachtig. De moed die ze zo even nog had zonk haar in de schoenen. Hoe moest ze dit nou gaan oplossen. Ze wilde dat ze Joost nooit gekend had. Maar omdraaien kon ze nu niet meer, zo laf wilde ze niet zijn.
“Ja, wie is daar?” Een mannelijke stem sprak, maar het was Joost niet, wist Sacha. Deze stem klonk star en afwezig. Alsof hij meer te doen had dan mensen binnenlaten.
“Ja, hoi, ik ben het Sacha…” Ze aarzelde. “Ik kom voor Joost.”
“Ja, oké.” De deur werd opengedaan.
Nou, dacht Sacha, zeker het zonnetje in huis. Dat was waarschijnlijk een vriend van Joost. Dat kon nog leuk worden, daarbinnen.
Terwijl ze in de lift stond keek Sacha in de spiegel. Ze haalde haar hand door haar haar en ze trok een gekke kop. Succes meisje, dacht ze en ze moest zelf lachen om haar eigen gedrag. Eén ding was zeker, ze liet zich niet gek maken door dat joch! En al helemaal niet door meneer chagrijn van de intercom.
Sacha liep de lift uit en zocht het zocht het appartement van de twee o zo geliefde heren.
Ze drukte op de bel. Het leek eeuwen te duren voordat eindelijk de deur werd opengedaan. Een lange, knappe jongen stond in de deuropening. Geen zieke Joost! Die lag natuurlijk op de bank voor de tv zielig te wezen. Sacha keek haast verlegen naar de jongen op. Ze stak haar hand uit.
“Hallo. Sacha Verburen.”
De jongen keek naar haar hand en stak de zijne ook uit. “Hoi, ik ben Sander.”
Hij had dezelfde stem als degene die door de intercom sprak. Alleen klonk hij nu niet star maar meer verbaasd. Het verwonderde Sacha. Wat had Joost wel niet allemaal over haar zitten roddelen.
Sander keek vol verbazing naar het meisje tegenover hem. Ze mocht er zijn vond hij. Haar half lange donkere haar viel elegant op haar schouders. Haar rustige grijze ogen keken hem verlegen aan. Het vertederde hem. Zonet had hij van Joost te horen gekregen dat er een mooi meisje op de stoep zou staan, maar dit had hij niet verwacht. Hoe kent Joost haar, vroeg hij zich af. Dit was niet het type waar hij normaliter mee te maken had.
Ze stonden een aantal seconden stil tegenover elkaar, totdat Sacha vroeg of ze binnen mocht komen.
“Ja, ja, natuurlijk,” haperde Sander. Hij schoof aan de kant zodat ze erlangs kon.
Sacha kreeg een benauwd gevoel van de priemende ogen die op haar waren gericht. Ze kon er nooit tegen als er veel aandacht aan haar werd besteed. Het liefst ging ze onopvallend door het leven. Maar ze wist dat dit onmogelijk was. Ze deed haar natte jas uit en hing hem op. Sander was al naar de woonkamer gelopen omdat hij voelde dat Sacha niet echt op haar gemak was.
Ze liep ook Sanders richting uit en ze zag Joost liggen op een riante bank in de hoek van de kamer. Hij keek naar de tv, maar toen hij haar in de gaten kreeg was al zijn aandacht gericht op Sacha. “Heeey meisje, ik wist wel dat je komen zou!” Hij glimlachte breed. “Ga zitten.”
Het klonk haast gebiedend en Sacha gaf braaf gehoor. Ze had meteen door wat ze deed en ze zuchtte onhoorbaar.
“Ik heb je gemist meisje. Ik heb je wel drie maanden niet gesproken of zo!” “Een half jaar…” verbeterde Sacha kalm. Ze keek hem koel aan en nam hem in haar op. Hij was geen spat veranderd. Ja, hij zag nu wat bleekjes, maar voor de rest was het nog steeds een zeer knappe verschijning. Maar hij zou haar hoofd niet meer op hol laten brengen. Ook al wilde hij het nog zo graag…
“Een half jaar? Oh, nou dan zou ik me helemaal moeten schamen dat ik niet es wat eerder iets van me heb laten horen.” Joost keek lief naar Sacha en glimlachte. “Hoe is het met je?”
Sacha had geen zin om over haar eigen leven te praten. ‘t Ging hem niks aan vond ze.
“Ik kan beter vragen hoe het met jouw gaat. Jij bent degene die ziek op de bank ligt, niet ik.”
De woorden klonken bits en ze schrok zelf eigenlijk wel een beetje van.
Joost daarentegen lachte. “Ha, wat doe je fel. ‘t Ligt je wel.” Hij grijnsde. “Ja, nou, zoals je ziet ben ik ziekjes. Gewoon een griepje hoor… Maar ik verveelde me zo, en die zak van een Sander is ook niet echt een leuke afleider.” Hij keek half beschuldigend naar zijn huisgenoot. Sander zat aan de grote tafel, aan de andere kant van de woonkamer, een krant te lezen en reageerde maar half op Joost zijn beschuldiging. “Sommige dingen zijn belangrijker.” Hij keek niet op en leek ook niet meer tijd aan Joost te willen uitbesteden.
Joost keek naar Sacha en haalde zijn schouders op. “Ruzie met zijn vriendinnetje,” fluisterde hij en hij leek wel geamuseerd, zo vond Sacha. Ze fronste haar wenkbrauwen.
“Hé, maar jij wilt me wel gezelschap houden hè meisje. Ik verveel me stierlijk.” Joost trok een zielig gezicht. Vroeger zou Sacha meteen keurig ja geknikt hebben en hem op zijn wenken bedienen, maar nu wist ze eindelijk hoe Joost in elkaar stak en ze had er geen zin meer in.
“Sorry Joost, daarvoor ben ik niet naar je toegekomen.” Ze keek hem in zijn ogen en probeerde zo kalm mogelijk over te komen. Van binnen echter ging haar hart tekeer.
Hij keek haar verbaasd aan. “Hoe bedoel je? Waarom ben je dan hier?” vroeg hij.
“Ik ben hier om je te vertellen dat ik er niet van gediend ben dat je steeds opbelt wanneer je je verveelt en dat ik dan zonder pardon op moet komen draven. Ik heb er genoeg van. Van jouw en je buien.” Sacha vond het niet fijn dat Sander erbij zat. Ze zat met haar rug naar hem toe, maar ze voelde dat zijn ogen op haar gericht waren.
“Wat praat je raar Sacha! Welke buien? Doe es niet zo raar meisje.”
“Ik ben je meisje niet. En je weet best welke buien ik bedoel. Eerst heel erg op me leunen en bij me willen zijn…dat duurt dan een paar weken en dan laat je me keihard vallen. Het is een paar keer voorgekomen, jammer genoeg. Ik was zo naïef om er in te trappen, maar nu niet meer. Ik heb er genoeg van,” herhaalde ze.
Er viel een kille stilte. Sacha keek na haar bekentenis snel naar de grond en wachtte af wat Joost zou gaan zeggen. Ze hoorde Sander hoesten en de kamer uitlopen.
“Moet ik nu wat zeggen of zo,” begon Joost. Hij leunde achterover en plaatste zijn hand op zijn voorhoofd. Hij zag er vermoeid uit.
“Nee, je hoeft niks te zeggen. Helemaal niks. Ik wilde je dit alleen even meedelen. Dat is alles.”
“Oh, nou leuk dan voor je. Ben je klaar? Of komt er nog meer?”
“Wil je meer horen dan?!” Er klonk ergernis in Sacha’s stem.
“Nou ja, je bent zo lekker bezig, ik denk, er komt een heel verhaal. Maar niet dus. Jammer hoor.”
“Sarcasme! Ah dat kent meneer dus.”
“Sacha … Doet nou niet zo raar. Zo ken ik je helemaal niet.” Hij stond op en liep naar haar toe. Hij ging gehurkt bij haar zitten en keek in haar grote grijze ogen. “Als ik je voorheen gekwetst heb dan spijt me dat ontzettend. Dat was nooit mijn bedoeling geweest Sach. Ik kom telkens weer terug bij jouw en je weet waarom. Omdat ik niet zonder je kan. Je hebt een soort aantrekkingskracht op mij wat ik niet kan weerstaan. Ik … ik mis je.”
Sacha zuchtte en wreef in haar handen. “Joost, zo moet je niet doen, niet tegen mij…”
“Ik ben veranderd Sacha.”
“Dat geloof ik niet.”
“Het is zo! Echt. Ik heb je gebeld omdat ik je de nieuwe ‘ik’ wilde laten zien.”
“Je hebt me gebeld omdat je gezelschap wilde! Niets meer en niets minder.”
“Nee, nee, zo zit het niet in elkaar. Ja oké ik verveelde me een ongeluk. Hier de hele dag opgescheept zitten met Sander is geen pretje hoor. Je kent hem niet, maar hij is de laatste tijd zo vreselijk irritant, ik word er gek van. ’t Is dat het zijn appartement is, maar anders …”
“Komt er nog een reden?” Het interesseerde Sacha geen moer wat hij van Sander dacht. Ze wilde de waarheid horen over hoe hij over háár dacht. Tegen beter weten in was ze weer veranderd in het hulpeloze meisje en ze keek verlegen naar hem.
“Sacha, ik miste je zo vreselijk. Jij bent de enige waar ik al die tijd aan heb moeten denken en je bent niet meer uit mijn hoofd verdwenen meisje. Echt niet. Ik heb je misschien naar behandeld, maar dat was echt niet mijn bedoeling. Vroeger was ik een “player” dat heb ik meer gehoord. Ik behandelde meisjes zonder respect en dacht alleen maar aan mijn eigen plezier. Ik was een lul. Maar nu zie ik dat in. Wil je me geloven Sacha? Alsjeblieft?” Joost wachtte haar antwoord niet af maar vertelde verder.
“Ik zag je laatst lopen op straat en je werkte als een magneet. Ik kon je ogen niet van je afhouden. Ik ben echter niet op je afgelopen omdat ik wist dat dat averechts zou werken. We zijn de laatste keer zo raar uit elkaar gegaan… maar je bleef in mijn hoofd zitten. En nou ja, toen heb ik de stoute schoenen aangetrokken en je gebeld. Ik verwachtte wel dat je komen zou. Ik hoopte het zo. En dat je nu zo bitter tegen mij doet maakt me verdrietig meisje. Echt, ik wilde je niet boos maken. Ik hoop dat je me gelooft.”
“Ik … ik weet het niet.” Sacha kon niks uitbrengen. Twijfels, alleen maar twijfels in haar hoofd. Ze kon niet meer helder denken. Ze keek naar zijn gezicht. Naar zijn gezicht die er zo lief uit zag en waar ze zo lang verliefd op was geweest. En ze wist het, ze wist het dondersgoed. Ze was nog steeds verliefd op hem. Haar angst werd werkelijkheid. Ze was nog steeds niet over hem heen. Godverdomme, dacht ze bij zichzelf. Hiervoor was ze niet gekomen. Ze wilde hem de waarheid vertellen en met opgeheven hoofd weggaan.
Maar nu, hij had het zoo mooi voor mekaar.
Hier zat ze nu. Met hersenen die niet meer konden werken. Ze deden het niet meer. En haar hart bonkte maar en bonkte maar. Hij gaat me zoenen wist ze. Ze moest weg, ze moest opstaan en hem uitlachen! Hoe durfde hij haar zo weer te behandelen. De lul!
Oh, als hij haar nou maar kuste. Waarom deed hij het nu niet. NEE! Weg die gedachtes, ze moesten weg. Net als zij zelf…
Maar het was al te laat. Joost zijn mond kwam dichterbij, ze voelde zijn ademhaling die tegen haar wangen geblazen werd. Zo warm en zo vertrouwd.
Als hij maar niet dacht dat hij dit kon maken! Rot toch op huilde ze bijna van binnen. Je kan me dit niet weer flikken.
Hij deed het. Hij kuste haar.

Part Two.

“Zo de tortelduifjes zijn weer bij elkaar zie ik?”
Sacha werd abrupt uit haar kus gerukt. Ze keek verward op naar Sander die weer binnen was gekomen.
“Tortelduifjes?” Merkte ze verbaasd op.
“Jaja, Joost had voorspeld dat jullie weer samen zou zijn aan het eind van de middag.” Hij keek op zijn horloge. Heeft ie dan nog snel voor mekaar gekregen is het niet?”
“Rot op Sander.” Joost was weer op de bank gaan zitten en nam zijn ‘ik-ben-ziek houding’ weer aan.”
“Waarom, ik woon hier ook.” Sander richtte zijn aandacht op Sacha.
“Zoent Joost nou lekker of niet?”
“Waarom wil je dat weten…?” Sacha wist niet echt wat ze met de situatie aan moest.
“Ja Sander, ben je soms homo of zo. Ik ga je niet zoenen hoor, ik zal je maar meteen uit die droom helpen.”
“Wat denk je nou zelf? Ik wil alleen maar interesse tonen.”
“Kom op zeg.”
“Ja en mijn lijstje bijhouden. Ik heb tot nu toe 5 meisjes die zeggen dat Joost lekker zoent en 7 die zeggen dat hij er niks van kan. Waarbij hoor jij?”
Joost stond op en liep naar Sander toe. Zijn ogen waren niet meer dof maar fonkelden als nooit tevoren.
“Rot óp zei ik toch. Beetje doof aan het worden of zo?”
Sander negeerde hem totaal. “Sacha, waar hoor je bij?”
Joost stootte Sander aan. “Ik ga je mollen man, hoor je me?!”
“Ik was doof hè, weet je toch.”
“Mag ik ff vragen waar dit op slaat?” Sacha keek de beide jongens aan.
“Op het geweldige feit dat Joost zo vaak zoent hè Joost. En ik hou dat bij. Een heel leuk lijstje, wil je het zien?”
“En nu kappen man. Kom Sacha, dit is onzin, we gaan naar mijn kamer.”
“Ooooh, voor dat heb ik weer een héél ander lijstje. Ook spannend.”


Abrupt gestopt, sorry. ;-)

[stroopwafel]

*vreugdedansje*

IK HOU VAN JOU!(het is lente, dan krijg je dit soort dingen of zomer het gaat om het id)

mooi dus iig

[stroopwafel]

nou niet een te groot ego krijgen he??

wheeeeeeeeeeee ik wil meeeeeeeeeeeeeeeer!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! wannneer komter meer? gauw?

[Flipje het Kipje]

*bloos* Thnx. :-)
Luv ya toe, kinda... ;-)

En, mn ego is niet vergroot hoor, vind het alleen maar leuk, zulke reacties.

[Flipje het Kipje]

Vervolg.


Joost trok aan Sacha’s arm zodat ze opstond. Hij negeerde Sander en zei dat Sacha dat ook moest doen. “Die eikel denkt dat hij leuk is. Ik zei toch al dat hij irritant is.”
“Ik snap er niks van,” aarzelde Sacha. Haar blik was gericht op Sander die flauw glimlachte. Ze keek niet begrijpend terug. Waarom deed hij nou zo naar tegenover Joost. Ze mochten elkaar dus echt niet! Ze wist niet of ze nou met Joost mee moest gaan of niet. Die kus… Veel had ze niet gevoeld. Best jammer, vond ze. Ze wist nou eenmaal dat Joost lekker kon zoenen, en dat had ze best gemist. Hoe dom dat ook mocht klinken. Ze kon toch niet meer helder denken, het interesseerde haar niet meer. Joost stond nu voor haar, en dat was het enige wat telde. Joost, met zijn mooie blauwe ogen en zijn gladde praatjes waar ze iedere keer als een blok voor viel. Sander was natuurlijk gewoon jaloers. Had Joost niet gezegd dat hij ruzie had met zijn vriendin? Daarom deed hij nu zo, dacht Sacha. Zonder dat ze het doorhad bedacht ze een smoesje om Sanders vervelende, misschien wel ware, uitingen glad te strijken.
“Kom je?” Joost keek haar vragend aan.
Sacha knikte kort en liep gedwee achter hem aan.
“Veel plezier!” riep Sander quasi vrolijk.
“Zal wel lukken!” riep Joost bijtend terug.
Toen ze op Joost zijn kamer waren ging Sacha op zijn bureaustoel zitten. Joost nam plaats op zijn bed. Hij wreef in zijn ogen en hij leek wel vermoeid.
“Gaat het wel Joost? Anders zal ik je wel alleen laten, zodat je even kan slapen.” Sacha keek bezorgd.
“Nee joh. Ik wil dat je blijft. Nu ik jou bij me heb voel ik me gelijk al een stuk beter.” Joost glimlachte naar haar en klopte met zijn hand op zijn bed. “Kom naast me zitten meisje.”
Sacha twijfelde maar ging toch naast hem zitten.
“Zo, dat is beter hè. Waar waren we gebleven?” Hij grijnsde.
Sacha ging er niet op in. “Waarom deed Sander nou zo vaag?”
“Weet ik ‘t,” zuchtte Joost. “Boeit ook niet. Die jongen die spoort niet hoor. Hij zit me altijd zwart te maken. Ik wil hier echt weg, maar ja dat gaat niet zo snel.”
“Waar kennen jullie elkaar dan van?”
“Ik heb hem es op een feestje ontmoet. Hele aardige gozer, veel humor had hij toen. Nu is dat echt helemaal weg. Komt door zijn vriendin, die zuigt echt het leven uit hem dat wil je niet weten. En nu gaat hij zich de hele tijd met mij bemoeien. Hij is mijn vader niet, verdomme. Zodra ik geld genoeg heb ga ik weg hier.”
“Hij leek me wel aardig…” merkte Sacha op. “Tenminste, hij keek zo verdrietig, die ogen. Zag je dat niet?”
“Ik zag alleen maar jouw.” Joost legde zijn hand op haar wang en keek in haar ogen.
Sacha beet op haar onderlip. Dat deed ze nou altijd wanneer ze verlegen werd.
“Je bent zo mooi,” fluisterde Joost en weer kwam zijn gezicht dichterbij. Zijn warme lippen werden gedrukt tegen de hare. Ze zuchtte zachtjes. Nu geen storende kamergenoten. Nu alleen maar zij en hem. Nu alleen maar lippen die warm en zacht aanvoelden. Het voelde zo vertrouwd, zó fijn. Dit had ze gemist. Zijn handen woelden door haar haar.
Tongen. Ze had het altijd eng gevonden. Hoe moest dat dan en welke kant moest je dan opdraaien? Ze oefende wel eens thuis in het donker in haar bed. Gewoon in de lucht, alsof ze de beste kisser was en dat elke jongen van haar onder de indruk zou zijn.
En toen kwam Joost. Haar eerste liefde. Hij zou het haar wel ‘even’ leren. Joost, de popi-jopie van de klas. Joost, iemand die met háár wilde zoenen. En hij kon het zo goed.
Ze voelde zijn tong. Hij raakte voorzichtig haar tong aan. Ze sidderde over haar hele lijf en ze zoende terug. Eerst nog aarzelend maar later steeds wilder.
Al haar goede voornemens van een uur terug had ze verbannen. Ze wilde er niet meer aan denken. Nu voelde ze zich zo goed. Ze was verliefd op hem. En hij was veranderd. Hij had het zelf gezegd. De nieuwe ‘ik’. Waarom zou ze hem niet geloven? De talloze antwoorden die nu in haar opkwamen negeerde ze maar.
“Poe poe,” zei Joost en veegde onzichtbaar zweet weg van zijn hoofd, nadat hun lippen elkaar hadden losgelaten. “Jij bent goed geworden man! Geoefend of zo?” Hij knipoogde.
“Nou ja…” Sacha grinnikte en glimlachte verlegen.
“Heb ik mijn meisje weer terug?” Joost sloeg een arm om haar heen en keek haar vragend aan.
“Ik … ik denk het wel.” Het antwoord kwam er aarzelend uit maar Joost bleek er genoegen mee te nemen.
“Mooi zo,” en hij plantte nog een zoen op haar mond. “En niet luisteren naar die praatjes van Sander hoor, allemaal leugens.”
Sacha knikte. “Zal ik jou even laten rusten?”
“Ja, kom morgen maar weer langs.” Het klonk bevelend en Joost ging op zijn bed liggen.
“Ja, morgen kan ik wel.”
“Oké, tot morgen dan liefje.”
Sacha haatte het woord liefje. Ze kon het niet uitstaan. Haar vader noemde haar moeder ook altijd zo toen ze nog bij elkaar waren. En toen klonk het altijd zo nep. Nu werd ze er weer aan herinnerd.
“Wat is er?” Joost keek Sacha aan. Ze was in gedachten blijven staan.
“Oh ja, ik ga. Tot morgen.” Zou ze hem kussen? Oh hij draaide zich al om. Ze liep zachtjes naar de deur en ze keek nog één keer om. Toen ze de deur dicht had gedaan merkte ze haar lievelingsmuziek op. Ze hoorde Placebo. Ze liep de woonkamer binnen en zag Sander op de bank zitten. In zijn handen had hij een glas cola en leek het heel aandachtig te bestuderen. Op de achtergrond speelde “Special K” van Placebo.
“Coole muziek.”
Sander keek op. Hij zag het mooie meisje weer. Die grote, amandelvormig ogen, en dat glanzende haar. Ja, Joost wist ze wel uit te pikken, dacht hij bitter.
“Vind je?” antwoordde hij.
“Ja, ik heb al hun cd’s.” Het kwam er een beetje betweterig uit, en Sacha kon zich wel voor ’t hoofd slaan. Ze beet weer op haar lip.
Sander glimlachte. “Ik ook,” antwoordde hij op dezelfde toon terug. “Én video opnames van live optredens.”
“Gaaf!” Sacha’s ogen lichtten op. “Heb je ze wel eens live gezien?”
“Ja, ik zeg net, ik heb live opnames…”
“Ik bedoel in het echt.” Sacha grinnikte.
“Oooh, zeg dat dan.” Sander grinnikte terug. “Ja joh, 3 keer al. Heel gaaf was dat.”
“Cool, ik nog nooit.” Ze keek teleurgesteld.
“Shame on you.” Sander kon zijn ogen niet meer van haar afhouden. Ze móest hier blijven. Al was het maar voor even. “Wil je wat drinken misschien?”

[stroopwafel]

ieieieieieieieie!!

is er al meer??

vertel verder....

[Aurora]

MEEEEEEEEEEEEEEER!!!!!!!!!

*wil ook meer* cool verhaal

[Flipje het Kipje]

Thnx, thnx, thnx. ^_^

Er is nog geen nieuw deel, maar ik zal er zow snel mogelijk mee beginnen.

[stroopwafel]

Flipje het Kipje schreef:
Thnx, thnx, thnx. ^_^

Er is nog geen nieuw deel, maar ik zal er zow snel mogelijk mee beginnen.

*helemaal gek want d8 dat er een vervolg was*

[stroopwafel]

*hint*

word ongeduldig

[Flipje het Kipje]

Oké, dan hier het vervolg. Have fun reading (hopelijk) :-)



***

Twee uur, drie glazen cola en heel wat gepraat later. Sacha was gebleven. Sander had zoveel met haar gemeen ontdekte ze, ze kon zo goed met hem praten. Ze hadden het over van alles gehad. Eerst over Placebo natuurlijk, hij was de eerste die ze kende die daar ook van hield. Hij had ze gewoon live gezien! En verder … ja ze had hem verteld waar ze Joost van kende en hij vertelde op zijn beurt zijn ontmoetingsverhaal met de ‘ziekzwakmisselijke’.
Het kwam er niet echt vrolijk uit en Sander liet niet veel van hun vriendschap (of hoe je ook kon noemen) los.
Sacha liet het maar rusten. Ze moesten het zelf maar uitzoeken. Ze wist wel dat ze Sander erg aardig vond en dat ze nu al geen partij voor de een of de ander kon kiezen.
Sander keek naar Sacha. Ze was gewoon gebleven! Hij kon het nog steeds niet geloven. En hij had nog wel zo lullig gedaan in het begin. Zijn ogen gleden over haar gezicht. Haar rustige ogen keken hem lief aan. Haar haren vielen sierlijk langs haar gezicht. Geen stijl, sluik haar, nee, juist mooi dik en precies de goede lengte. Hij smolt. Hij was verliefd. Verliefd op Joost zijn vriendin. Hoe kreeg hij het voor elkaar! Dat hij het zo wist uit te kiezen, na alles wat er gebeurd was…
Sander had niet alles over hem & Joost aan Sacha verteld. Het nare, bittere, kloterige gedeelte had hij achterwege gelaten. Had hij weggedrukt, had hij verzwegen. Hij wilde het wel vertellen, maar hij kon het niet. En waarom zou hij? Maar misschien was het wel beter geweest… Sander wist het niet meer. Het deed gewoon té veel pijn om het weer op te rakelen. Om het aan een buitenstaander uit te leggen. Hij zuchtte.
“Zo saai is mijn vraag toch niet?” Sacha keek hem lachend aan.
Sander schrok op uit zijn gedachten.
“Hè wat? Sorry, ik hoorde je even niet denk ik. Wat zei je? Hij keek haar belangstellend aan.
“Niks bijzonders hoor, over het appartement. Ziet er duur uit.” Sacha’s ogen keken hem rustig aan en hij glimlachte.
“Och, ja. Tja, dat krijg je hè, als je een rijke pappie hebt.”
Ze lachten allebei.
“Mijn vader werkt bij een groot bedrijf, ik zal je het saaie gedeelte maar besparen, en hij heeft dit appartement bekostigd.”
“Das aardig zeg.”
“Hmhm, ik weet alleen niet of hij het ook aardig bedoeld heeft of dat ik gewoon moest oprotten.” Sacha bespeurde een cynisch trekje rond Sanders mond. Hij keek strak voor zich uit en nam toen achteloos een slok cola.
“Ja, wie ben ik dan om dat af te wijzen nietwaar?”
“Het ziet er erg mooi uit.”
“Dank je,” antwoordde Sander, half doelend op het feit dat ze er niet verder op in ging.
Opeens hoorden ze Joost zijn slaapkamerdeur opengaan. Alsof ze er beide opeens van bewust waren dat hij er ook nog was, keken ze elkaar verschrikt, zelfs bijna betrapt aan.
“Shit,” zei Sander net iets te hard, zodat Sacha het hoorde. Ondanks alles moest ze er om grinniken.
Een paar seconden later liep Joost de woonkamer binnen. Hij zag Sacha zitten en keek haar verbaasd aan. Toen gleed zijn blik over Sander en zijn ogen kneep hij samen alsof hij nadacht. Toen keek Joost weer terug naar Sacha en zei: “Je hoefde niet te wachtten tot ik wakker werd hoor.” Hij hoorde Sander schamper lachen.
“Wil je ons even alleen laten Sander?” vroeg Joost rustig. Hij keek hem aan op zo’n manier dat Sander er zich niet lekker onder voelde.
“Bedankt voor de cola Sander,” zei Sacha alhoewel ze meer bedoelde dan dat. Sander wist dat en knikte naar haar.
“Dag Sacha,” zei hij en hij liep de kamer uit.
Joost ging zitten en stak gelijk van wal.
“Wat doe je hier? Waarom was je met hem aan het praten? Lekker zitten roddelen over mij?”
De verwijten sloegen Sacha om de oren. Ze keek hem verwonderd aan.
“Kijk nou maar niet zo onschuldig. Oooooh dit haat ik zo hè, dit gelieg onder mijn neus. Wát heeft hij allemaal zitten zeggen over mij?”
“Niks. Doe nou eens rustig.”
“Ik doe rustig, godverdomme.”
“Hij heeft niks gezegd, we hebben een beetje zitten praten over Placebo en dat soort dingen.”
“Placebo? Wat is dat?”
Sacha zuchtte onhoorbaar. “Een muziekgroep, doet er niet toe. Er is niets gebeurd of zo.”
“Nee dat moet er nog eens bijkomen zeg!” Joost leunde naar achteren en sloot zijn ogen.
“Hoe gaat het met je?” vroeg Sacha, een ander onderwerp aansnijdend.
“Kut.”
“Oh.”
“Wat denk je dan? Dat ik het fijn vind als mijn beste vriend zit te kleppen of weet ik ‘t wat nog meer met mijn vriendin? Nou?”
“Beste vriend?” Sacha kon het niet laten te grijzen. “Béétje overdreven is het niet?”
“Ja nou … je snapt me wel,” mopperde Joost.
“En wat is er mis met praten? Heet dat ook al vreemdgaan tegenwoordig?”
Joost keek naar Sacha. “Kan ik je vertrouwen dan?”
“Kan ik eerder aan jouw vragen.” Sacha kreeg er een beetje genoeg van. Hij twijfelde gewoon aan haar, moest hij niet te lang mee doorgaan want dat haatte ze. Als er iemand te vertrouwen was dan was zij het wel.
“Daar hebben we het toch al over gehad Sach. Ik bén veranderd!”
“Ja nou, ik krijg wat van jouw hoor … denk je nou echt dat ik meteen lig te vozen met Sander?” Ze keek haast verdrietig.
Joost trok Sacha naar zich toe en kuste haar op haar mond. “Sorry, sorry. Maar heeft híj dan ook niks gedaan … geen poging gedaan tot …”
Sacha liet hem niet uitpraten. “NEE! En nu hou je erover op. Dat jaloerse gedoe, doodmoe word ik ervan.” Ze was nu echt boos.
“Sorry,” zei Joost opnieuw. “Ik hou erover op.”
“Beter doe je dat ja.”
“Vriendjes weer?” Joost keek haar zielig aan en Sacha kon die blauwe ogen niet weerstaan.
“Oké, oké. Het is al goed.” Er verscheen weer een klein glimlachje op haar mond.
“Zo ken ik mijn meisje weer!” riep Joost en op de een of andere manier bleef dat zinnetje in Sacha hoofd knagen. Hij deed nu net álsof zij verkeerd zat en niet hij. Ze moest aan Sander denken. Die rustige jongen die helemaal niet lekker in zijn vel zat. Wat zat hem dwars? Ze wilde erachter komen. En als Joost daar problemen mee zou hebben dat had hij mooi pech.

Part Three.

De wekker rinkelde hard door Sacha’s slaapkamer. Een ferme klap met haar vlakke hand boven op het voorwerp gaf een positief resultaat. Het kabaal hield op en Sacha draaide zich tevreden om. Ze werd rustig wakker en haar gedachten vormden zich weer zoals een puzzel in elkaar werd gelegd. Ze dacht aan gisteren. Ze dacht aan de twee jongens. Aan Joost die nu weer haar vriendje was en aan Sander met wie ze zo goed had kunnen praten en aan wie ze, hoe raar dat ook klonk, met meer blije gevoelens aan terugdacht.
Joost had haar hoofd weer op hol gebracht, maar Sander had haar weer met beide benen terug op de grond gezet. Joost reageerde zo verhit op haar en Sander, zo kende ze hem helemaal niet. Die rotjongens ook altijd, You can’t live with them … en tja. Ze moest om zichzelf glimlachen en ze duwde het dekbed van zich af. Met één beweging zwaaide ze haar benen uit het bed en ze bleef even zitten. Van te snel overeind komen werd ze altijd een beetje duizelig. Als haar moeder dat wist zou ze gelijk allerlei eten in haar mond geduwd krijgen. “Eet je wel goed Sacha?” was altijd de standaardvraag die ze bij elk bezoek aan haar moeder te horen kreeg. Ze ging dan ook haast nooit meer langs.
Ze stond op en pakte een stapeltje kleren. Toen ze naar de badkamer wilde lopen ging de telefoon. Kwart over tien, wie kon dat nou zijn dacht ze. Ze nam op.
“Met Sacha.”
“Ik heb de baaaaa-haaaaaaan!!!” Gilde een stem aan de andere kant van de lijn.
Oeps dacht Sacha, helemaal vergeten! Haar vriendin Madelon had vandaag een sollicitatiegesprek. Om half 10 wel te verstaan. Bij een groot, duur restaurant in de binnenstad.
“Cool joh! Gefeliciteerd! Hoe ging het!?”
“Ja geweldig, het ging zo smooth joh ik had ze zo om mijn vingertje gewikkeld.” Madelon klonk erg zelfverzekerd. Zoals altijd wist Sacha.
“Zullen we wat afspreken? Ik wil alles horen.”
“Ja meid, is goed, ik sta nu buiten nog te genieten van de rush maar ik kan zo bij je zijn. Kunnen we even koffieleuten.”
“Prima, maar laat me eerst even douchen oké?”
“Ben ik over een uurtje bij je, ja? Ik ga eerst nog langs mijn moeder, haar verrassen met het feit dat ze een buitengewone dochter heeft.”
Sacha lachte. “Doe dat, tot zo!”
“Bye!”

[stroopwafel]

*tralalalalala*

hiep hiep hoera



meer meer meer meer enz.


maar dat wist je waarschijnlijk al

[Flipje het Kipje]

stroopwafel schreef:
meer meer meer meer enz.

maar dat wist je waarschijnlijk al

Je bent een trouwe fan. ;-)
Bedankt, 't volgende deel is nog in de maak.

[Flipje het Kipje]

Waar blijven die reacties? Ik word er bijna moedeloos van. :-(
Ik blijf toch maar de delen posten.
Oh en de delen zijn niet zo lang, omdat ik het fijner vindt om telkens een klein stukje te plaatsen dan steeds zo'n groot stuk. Maakt het zo onoverzichtelijk ensow.



***

“Nou ja, en toen had ik dus de baan. Ik kan morgen meteen beginnen om halfnegen!” Stralend keek Madelon naar Sacha. “Super toch! Ik ga werken met hartstikke goede koks. Die hebben echt overal verstand van.”
“Was je niet zenuwachtig dan?” vroeg Sacha nieuwsgierig. “Zomaar voor hun neus een gerecht maken lijkt me wel eng.”
“Ah nee joh.” Madelon wuifde al Sacha’s angsten weg. “’t Ging van een leien dakje. Ze waren écht wel onder de indruk van me.”
Ze zaten beidden in de kleine huiskamer van Sacha koffie te drinken. Madelon was springend en gierend Sacha’s flatje ingestuiterd en ze had eerst een kwartier nodig om bij te komen. Sacha had nog snel iets kleins gekocht om aan Madelon te geven. Naast haar flat zat een drogisterij en ze had een flesje parfum gekocht. Madelon was er heel erg verrast door en gaf haar vriendin dan ook spontaan 3 dikke zoenen. Nu vertelde ze hoe het was gegaan die ochtend.
Ze moest zachtjes giechelen. “En er was een leuke kelner bij! Die had je echt moeten zien, hij is wat voor jou! Heel schattig knulletje.” Madelon knipoogde naar Sacha en ze moesten beide lachen.
“Hou nou eens op met koppelen vervelend mens. En trouwens het is verspilde moeite…” Sacha keek een beetje geheimzinnig zodat Madelons nieuwsgierigheid werd aangewakkerd.
“Hoezo? Heb je er eentje aan de haak geslagen? Wie is ongelukkige?”
Sacha gaf Madelon een mep. “Ik vertel je niks hoor!”
“Ach kom. Het was maar een onschuldig grapje. Zeg nouuuw!”
“Je gaat toch vast gillen en me slaan als je hoort wie het is.”
“Ik vind alles goed als het maar geen Joost is,” grapte Madelon.
Er viel opeens een ijzige stilte en de ogen van Madelon werden zo groot als schoteltjes.
“Dat méén je niet Sacha! Aah nee!” Madelon sloeg haar handen voor haar gezicht en slaakte een gesmoorde kreet. “Ben je gek geworden of zo?!”
“Hij belde me gisteren op,” antwoordde Sacha alsof dat als een soort van excuus diende.
“Gewoon de hoorn erop gooien. BAF. Zo moeilijk is dat niet hoor.”
“Ik ben naar hem toe gegaan om hem eens goed de waarheid te vertellen,” begon Sacha haar verhaal maar haar vriendin viel haar in de rede.
“En dus zijn jullie nu weer samen. Jaja, ik snap het hélémaal. Je bent gek Sacha, echt.” En Madelon tikte met haar wijsvinger op haar voorhoofd.
“Laat je me nu nog eens uitpraten of hoe zit dat,” verzuchtte Sacha. En ze begon haar verhaal. Ze vertelde Madelon alles, van hoe Joost op haar had ingesproken en dat ze dat wel móest geloven (dit ging gepaard met kotsgebaren van Madelon, waar Sacha maar niet op lette), verder vertelde ze van Sander en hoe de relatie tussen de twee jongens was. Toen ze was uitgesproken wachtte ze op een reactie van Madelon, maar die bleef uit.
“Wat is er nou Lon? Zeg nou wat.”
Madelon nam een slok koffie en keek toen met een gebogen hoofd en een moederlijke uitdrukking op haar gezicht naar Sacha.
“Wat denk je nou meid?”
“Hij is toch echt veranderd,” zei Sacha zacht en keek naar beneden.
“Die jongen veranderd echt niet hoor. Ik ken hem al een aantal jaren en hij lijkt wel alleen maar erger te worden. Nu is hij ook nog eens jaloers!”
“Ja dat was wel erg raar ja. Maar dat komt ook omdat ze elkaar niet mogen.”
“Die Sander lijkt me wel een aardige knul. Dump Joost gewoon en begin wat met hem.” Madelon keek Sacha wijs aan. “Echt hoor, ik vind je altijd heel erg slim en je maakt betere keuzes dan ik over het algemeen, maar wat jongens betreft –en ik doel nu dus op Joost- ben je een ramp. Serieus waar.”
”Maar hij zoent zo lekker!” flapte Sacha eruit, en ze moesten beide opeens lachen.
“Meer jongens zoenen lekker, misschien is Sander wel een echte Don Juan wat dat betreft,” plaagde Madelon.
“Ik weet het gewoon niet meer. Elke keer als die jongen naar me kijkt ben ik verloren.”
“Je bent gewoon dus nog steeds verliefd.”
“Tja, ik … ik geloof het.” Het kwam er moedeloos uit en Sacha keek sip.
“Wat moeten we nou met jou meis.”
“Ik ben hopeloos ik weet het!” Sacha maakte een theatraal gebaar waarop Madelon moest glimlachen.
“En ik kan je over een tijdje weer troosten. Ik zal de Kleenex en de chocolade maar weer alvast inslaan.”
“Ik kan heus wel voor mezelf zorgen hoor.”
Madelon keek om zich heen. Ze zag geen troep liggen, zoals in de meeste studentenflatjes, maar een keurig opgeruimde kamer. “Ja wat het huishouden betreft wel ja … maar je vriendjes zijn aan de beroerde kant.”
“En mijn vriendinnen?”
“Eentje kan er wel mee door.”
“Yvette toch?”
“Wie is Yvette?!” Madelon keek Sacha verontwaardigd aan.
“Ah, doe nou niet jaloers. Staat je niet,” pestte Sacha.
“Nee dat staat Joost hè,” pestte Madelon terug.
Ze moesten allebei grinniken. Sacha schonk Madelon en zichzelf nog een kop koffie in. Toen ging ze weer zitten. Madelon werd opeens weer serieus.
“Als je maar wel weet dat Joost hele nare geintje met je heeft uitgehaald en dat ik het persoonlijk een grote eikel vind. Wat je doet moet je natuurlijk zelf weten, maar echt slim van je vind ik het niet.”
“Ik weet het ook wel. Maar ik wil hem gewoon nog één kans geven.”
“Dat heb ik eerder gehoord jammer genoeg.”
“Zullen we afspreken dat dit de laatste keer wordt?”
“En anders?” vroeg Madelon.
“Anders ben ik een ultieme loser en trakteer ik jou op een heel duur etentje.”
“Wat ik zelf dan niet gekookt heb natuurlijk.”
Sacha glimlachte. “Deal?”
“Oké deal, maar weet dan wel dat je een héle erge loser bent en ik je dan het leven zuur ga maken.”
“Jaaahaaaa. Ik weet het.”
“Maar zover laat ik het komen natuurlijk.” En Madelon keek bezorgd naar Sacha die op haar beurt wist dat ze een echte vriendin had.
“Je bent de beste,” zei ze dan ook.
“Begin met mij dan een relatie gekkie,” en Madelon keek verleidelijk naar Sacha.
Hierop kreeg ze een kussen naar haar hoofd gesmeten.
“Dus niet,” snifte Madelon.
Ze praatten nog wat samen en Madelon ging pas rond het middaguur weg, en toen Sacha alleen in haar kamertje overbleef was ze nog twijfelachtiger dan toen ze vanmorgen opstond.

[Dark Enchantress]

Ik vind t echt een suuperleuk verhaal en ben onwijs benieuwd hoe t verder gaat

Flipje het Kipje schreef:
Waar blijven die reacties? Ik word er bijna moedeloos van. :-(
Ik blijf toch maar de delen posten.
Oh en de delen zijn niet zo lang, omdat ik het fijner vindt om telkens een klein stukje te plaatsen dan steeds zo'n groot stuk. Maakt het zo onoverzichtelijk ensow.

Je hoeft echt niet moedeloos te worden hoor!!!
T is gewoon echt mooi geschreven, en k ben wel benieuwd hoe het verder gaat!!

En idd, wat je zegt, kortere stukjes zijn ook fijner om te lezen

[Flipje het Kipje]

vleermuissie schreef:
Je hoeft echt niet moedeloos te worden hoor!!!
T is gewoon echt mooi geschreven, en k ben wel benieuwd hoe het verder gaat!!

Dank je wel.

Wel opvallend dat alleen meisjes reageren, ik vraag me af of jongens 't ook leuk vinden. ;-)

*nog een meisje meldt zich*

leuk verhaaltje.. was niet slim van me om het helemaal door te lezen, nou wil ik weten hoe het verder gaat

huppel eens weg van die comp en ga doorschrijven joh

*is definitly fan*

tleest echt lekker!

[stroopwafel]

Flipje het Kipje schreef:
Je bent een trouwe fan. ;-)
Bedankt, 't volgende deel is nog in de maak.

was er een paar daagjes niet dus kon ook niet lezen/reageren


maar nu wel


is het volgende deel al bijna af??(*hint* )

[Aurora]

WIEIIEIEIEIIEEEEEEE tis nog steeds megaleuk!!!!

[Flipje het Kipje]

Paranoide schreef:
huppel eens weg van die comp en ga doorschrijven joh

Ik schrijf mn stukjes op de PC hoor.. ;-)
Allemaal bedankt voor de positieve reacties. Ik heb nu een heel klein stukje geschreven, meer tijd om te schrijven heb ik voorlopig niet. Ik ga nl een weekje weg. :-)
Please, blijf wel uppen.



***

Het regenachtige weer was nog niet weggetrokken. Nog steeds verzamelden zich telkens donkere wolken waaruit dikke, grote druppels vielen die de mensen onaangenaam verrasten. Ook Sacha waagde zich weer buiten. Ze holde snel naar de supermarkt. Er waren enkele uren verstreken sinds Madelon weg was gegaan. Ze had nog een poging gedaan tot studeren, maar er was niks van terechtgekomen. Ze kon zich niet concentreren. Dan maar boodschappen doen, had ze besloten. Ze had helemaal niks in meer in huis, de laatste rol koekjes was vanmorgen opgegaan.
Toen ze haar flatje verlaten had, was het nog droog, maar intussen was het weer volop gaan regenen, wat Sacha niet blijer maakte. Mopperend in zichzelf kwam ze aan bij de plaatselijke supermarkt. Het was er woedend druk. Sacha zuchtte bij de aanblik van al die krioelende mensen. En ze had al zo’n hekel aan winkelen.
Vanavond zou het zeker rustiger zijn, maar dan had ze geen tijd. Vanavond ging ze op bezoek bij Joost, zoals ze had afgesproken. Stiekem hoopte ze dat Sander er zou zijn. Ze dacht terug aan gisteren, en hoe ze met hem had gelachen. Hij was zo aardig. Die starre stem door de intercom was helemaal vervaagd toen ze gisteren saampjes op de bank zaten. Hij was toen zo anders.
Ze pakte een winkelwagentje en reed daarmee de winkel in. Behendig zoefde ze door al de schappen en zocht alleen wat ze dringend nodig had. Op zoek naar lekkere dingetjes deed ze wel een andere keer, daar had ze nu niet zo’n zin in.
Toen ze klaar was liep ze naar de kassa’s. Toen ze zag hoe druk het daar was irriteerde ze zich inwendig. Alle kassa’s waren open maar dat maakte niks uit, nog steeds stonden er lange rijen waar Sacha met veel tegenzin in ging staan. Natuurlijk ging haar rij weer het langzaamste. Ze zag het allemaal met lede ogen aan.
Ze keek eens rond, benieuwd of ze nog bekenden zag. Net toen ze wilde constateren dat iedereen hier volstrekt vreemden voor haar waren (en dat voor een plaatselijk supermarkt) zag ze een bekend gezicht. Sander! Wat deed hij nou hier, verwonderde Sacha. Hij stond een paar rijen verder. Ze wilde net naar hem gaan schreeuwen toen ze iemand anders opmerkte die met Sander aan het praten was. Hij stond daar met een meisje. Sander stond daar met een meisje. Heel eventjes was ze jaloers. Ze wist ook niet waar het jaloerse gevoel vandaan kwam, maar het was er wel. Wie was dat meisje? Zijn vriendin natuurlijk, schoot het door Sacha heen. Hij had immers een vriendin.
Sacha bekeek het meisje eens goed. Ze had rode en zwarte haren. Niet echt, maar uit een potje. Het stond er wel mooi, moest Sacha toegeven. Verder had ze een spichtig gezichtje, haar mond stond stuurs en ze keek Sander niet aan toen hij wat tegen haar zei. Sacha zag dat Sander ook niet echt stond te jodelen. Nou is dat natuurlijk nooit zo als je je in een supermarkt bevindt, vond Sacha, maar iets vrolijker kon hij toch wel kijken. Het huilen stond hem nader dan het lachen. Sacha vroeg zich af of hij wel een lach op zijn gezicht zou krijgen als hij wist dat zíj hier stond. Maar ze durfde nu niet meer te schreeuwen. Het had ook geen zin meer want ze hadden betaald en liepen weg.
Sacha concentreerde zich weer op haar eigen rij. Ze zag dat ze aan de beurt was. Toch lieten Sander en dat vreemde meisje haar aandacht niet meer los. Sander had het niet makkelijk wist ze. En ze wilde zo graag weten wat er allemaal aan de hand was. Ze wilde hem helpen. Vanavond misschien!
Het wisselgeld dat ze van de caissière terugkreeg stopte ze in haar portemonnee en ze deed haar boodschappen in een plastic tas.
Vastbesloten om Sander vanavond eens vriendelijk uit te horen liep ze met haar boodschappen de winkel uit. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht, het was droog.

[Aurora]

Woeiiii!! Echt leuk

Minder leuk is dat je een week weg gaat!! Kunnen we weer eeuwen wachten op een vervolg..

jeej, echt heel leuk!!!
in dat weekje weg kan je wel veel schrijven! Denk ik, of moet je andere dingen doen, ik weet natuurlijk ook niet waa je dat weekje naartoe gaat enzo...
maar ach... 't is maar een weekje, en das zo voorbij (hoop ik)

maar, flipje het kipje, kan je bij je volgende stukje misschien een paar laatste regels van het vorige stukje erbij doen, want da zit ik weer helemaal in het verhaal (en hoef ik niet naar boven te scrollen, ja ik is lui)

[stroopwafel]

LAAT ONS NIET ALLEEEEEN!!

een hele week is 7 dagen dat weet je toch wel??

je zoekt in dat weekje maar een kompjoeter!

je wilt toch niet de dood van een mede-forumer op je geweten hebben hè??

[Flipje het Kipje]

stroopwafel schreef:
je wilt toch niet de dood van een mede-forumer op je dood hebben hè??

Op mn geweten bedoel je? ;-)
Sorriej maar tis niet anders! Ik kom volgende week vrijdag weer trug, en dan zal ik gelijk weer achter mn PC duiken all right?

Oh, en vleermuissie, voortaan zal ik de laatste paar regels van het vorige stukje erbij doen. *sociaal*

^_^

Flipje het Kipje schreef:

Oh, en vleermuissie, voortaan zal ik de laatste paar regels van het vorige stukje erbij doen. *sociaal*

^_^

hihi oke
idd sociaal, maar ook lief

[stroopwafel]

Flipje het Kipje schreef:
Op mn geweten bedoel je? ;-)
Sorriej maar tis niet anders! Ik kom volgende week vrijdag weer trug, en dan zal ik gelijk weer achter mn PC duiken all right?

Oh, en vleermuissie, voortaan zal ik de laatste paar regels van het vorige stukje erbij doen. *sociaal*

^_^

dat zei ik

*snik*
wel snel dan he??

Flipje het Kipje schreef:
Please, blijf wel uppen.

oke

volgende stukje ietsje langer.. tis zow kewl... vakantsiej leuk?

[stroopwafel]

anders vergeet ik het weer

[Mysterons]

whaaaaaaaaaa echt suuuper!!!!!!!!!

ik kan niet wachten...

MoonDance schreef:
whaaaaaaaaaa echt suuuper!!!!!!!!!

ik kan niet wachten...

2 dagen nog...

[stroopwafel]

vleermuissie schreef:

2 dagen nog...

*grom*

[Mysterons]

vleermuissie schreef:

2 dagen nog...

grr....

vandaa ben ik er niet, en morgen is flipje het kipje er weer

nog 1 nachtje

*is ongeduldig* Meer! Meer! Awoe....

Inge13 schreef:
*is ongeduldig* Meer! Meer! Awoe....

als t goed is komt ze vandaag weer terug
maar dat kan dus ook vanavond zijn

[Aurora]

Net alsof ze gelijk achter de pjoeter duikt mte een vervolg als ze terug is *hoopt het stiekem wel*

Nah.. Flipje het Kipje, je kan niet zeggen dat het forum je niet trouw is gebleven

[stroopwafel]

bloem schreef:
Net alsof ze gelijk achter de pjoeter duikt mte een vervolg als ze terug is *hoopt het stiekem wel*

Nah.. Flipje het Kipje, je kan niet zeggen dat het forum je niet trouw is gebleven

bloem schreef:

Nah.. Flipje het Kipje, je kan niet zeggen dat het forum je niet trouw is gebleven

nah, als ik na 4 dagen (ja, echt, 4 hele dagen) niet had ge-upt, hadden jullier er ook niet meer naar omgekeken.
Dus wie wag zich hier de trouwste fan noemen???
Juist, ikke

Maargoed... nog niks gezien Ach, komt wel, hoop ik

vleermuissie schreef:

nah, als ik na 4 dagen (ja, echt, 4 hele dagen) niet had ge-upt, hadden jullier er ook niet meer naar omgekeken.
Dus wie wag zich hier de trouwste fan noemen???
Juist, ikke

Maargoed... nog niks gezien Ach, komt wel, hoop ik

tsk, ik wou ook uppen - maar dat was niet nodig omdat hij sowieso bijna de hele tijd bovenaan stond.. DUS.

*wacht op vervolg*

[Aurora]

stroopwafel schreef mijn hele quote weer over:

En vleermuissie: *applaus* hoor

bloem schreef:




En vleermuissie: *applaus* hoor

dankje

maareh, flipje het kipje, waar blijft het vervolg?

[Flipje het Kipje]

bloem schreef:
Nah.. Flipje het Kipje, je kan niet zeggen dat het forum je niet trouw is gebleven

Idd. ^_^

Jullie zijn geweldig ... echt ... ghe. :-)
Ik ben nu net thuis, en heel erg MOE!
Morgen zal ik weer gaan schrijven oke?

Allemaal bedankt voor 't uppen.

ik ben vandaag niet thuis, moet ik weer tot vaavond wachten op het vervolg

Maargoed, vanavond dus het vervolg