Zoooo jongens, dat wassum! Dit is echt het einde... Zouden jullie je mening willen geven over het geheel, liefst zo uitgebreid mogelijk. Alvast bedankt. Dikke kusz Soapsie -x-
Twee weken later was Lizelotte eindelijk verlost van alle zorgen. De rechter had haar, zoals belooft, vrijgesproken. Het verhaal en het bewijs waren nogmaals op tafel gelegd en omdat haar moeder had toegegeven was het voor de rechter niet moeilijk geweest. En aangezien je niet iemand schuldig kan verklaren als er geen aanklager is, zat er niets anders op dan Lizelotte vrijuit te laten gaan. Cheryl was bij de rechtszaak gebleven en Lizelotte’s nieuwe advocaat was echt een schat. Na het vonnis waren ze met z’n drieën bij de McDonalds gaan eten, precies zoals Cheryl belooft had. Het kon niet beter. Lizelotte had nu alles wat ze wilde. Ze was vrij en kon gaan en staan waar ze wilde. Het bordje waarop stond dat ze gek was hing niet meer boven haar hoofd. De vuile kleding van het gesticht had ze samen met Cheryl verbrand. Dat was nu voltooid verleden tijd. Eindelijk. Lizelotte was nu gelukkig, ze had alles, dacht ze…
Het was een warme zomerdag en Lizelotte zat naast Cheryl in de auto. “Waar gaan we nou heen?” vroeg Lizelotte voor de zoveelste keer. Maar het enige wat Cheryl deed was geheimzinnig lachen. “Je ziet het zo vanzelf wel” zei ze. Lizelotte was op van de zenuwen. Ze had gezegd dat het een grote verrassing was. Iets wat Lizelotte zich niet kon voorstellen. Nou, hoe maak je iemand nog nieuwsgieriger. Eindelijk reed ze de auto van de snelweg af en ze belandden in een all-american-neighbourhood. Langzaam reed ze auto door de wijk waar hier en daar gigantische huizen stonden. Met grote ogen keek Lizelotte om zich heen. Aan weerskanten van de weg speelden kinderen met de voorbij gaande honden. Ouders zaten op klapstoeltjes in de tuin toe te kijken hoe hun kinderen zich vermaakten en anderen maakten hun auto schoon of werkten in de tuin. Dit was het echte leven, iets wat Lizelotte erg gemist had.
De auto stopte voor één van die grote huizen die er in de wijk stond. “Stap maar uit” zei Cheryl en wees naar de autodeur. Lizelotte keek haar vaag aan. Wat wilde ze? Wat gingen ze doen? “Cheryl, zeg alsjeblieft waar we zijn en wat je van plan bent” zei Lizelotte, hopend dat ze nu antwoord zou geven. Maar het was tevergeefs, Cheryl liet nog steeds niets los. Ze stapte nu ook uit de auto en liep naar Lizelotte toe. “Kom nou uit die auto” beval ze. Lizelotte moest lachen toen ze Cheryls lachende gezicht zag. Ze liet zich uit de auto glijden en ging naast Cheryl staan met haar gezicht richting het huis.
Ze stond voor een groot wit hek waarachter grote rozenstruiken stonden. De grote voortuin was bijna helemaal bedekt met netjes gemaaid, fel groen gras en aan de zijkanten stonden gele en paarse bloemen. Op het gazon stonden twee grote witte banken met lichtblauwe kussentjes en daartussen stond een grote witte tafel waar ook weer rozen op stonden. Beeldschoon. Cheryl pakte plotseling Lizelotte’s hand en trok haar mee over de stoep, door het witte hek, de voortuin in. Lizelotte keek angstig om zich heen.
“Liesje!” riep ineens een vrolijke kinderstem. Een klein blond meisje kwam over het gras op Lizelotte afrennen. Met grote ogen staarde Lizelotte naar het rennende kindje. “Sascha?” zei ze vragend. Het meisje klamde zich vast aan Lizelotte’s benen en keek afwachtend omhoog. “Sascha, laat Lizelotte eens met rust” zei een donkere maar vriendelijke stem. Lizelotte herkende meteen de stem van de blonde man. De man die haar naar haar moeder had gebracht. De man die zo mysterieus leek, zo vreemd. “Hai Lizelotte” groette de man haar en stak zijn hand uit. Twijfelend nam Lizelotte die aan. “Hallo” zei ze verlegen. Ze keek achterom en zag Cheryl tevreden met haar armen over elkaar toe staan kijken. Lizelotte richtte zich weer op de man voor zich.
“Bent u…bent u mijn…” Lizelotte kwam niet eens meer uit haar woorden maar de man knikte al. “Ja, Lizelotte. Ik ben je vader” zei hij. Lizelotte schrok zich een ongeluk. Hoe kon deze man haar vader zijn? Waarom was hij er ineens? Lizelotte’s gedachten gingen veel te snel. Alles haalde ze door de war. De man leek het te merken want hij begon te lachen. Het kleine blonde meisje wat zo juist nog aan haar benen had staan trekken had hij nu opgetild en lachte vrolijk mee. “Sorry, maar ik moet even aan het idee wennen” zei Lizelotte zichzelf verontschuldigend. “Dat maakt niet uit, wil je soms wat drinken?” vroeg hij. “Een Ice Tea met drie blokjes ijs en een stukje citroen misschien?” Lizelotte keek de man verbaasd aan. Kon hij zich dat nog steeds herinneren? Dat was namelijk het drankje wat ze altijd kreeg als het zulk warm weer was. “Ja, graag” antwoordde Lizelotte. “Glaasje water, Cheryl?” Lizelotte keek achterom. Kende hij haar naam? Wat was dit voor iets vaags? Wist Cheryl hiervan? Cheryl begon nu ook te lachen, waarschijnlijk bij het aanzien van Lizelotte’s verbaasde hoofd.
Een paar minuten laten zaten ze met zijn allen op het gazon, genietend van een koel drankje in de warme zon. John, Nikky, Sascha, Cheryl en Lizelotte. John was de naam van haar vader en Nikky was zijn nieuwe vrouw, waarmee hij vier jaar geleden was getrouwd. Nooit had Lizelotte gedacht dat deze gruwelijke tijd zou eindigen, en dat haar nieuwe leven op deze manier zou beginnen. Eigenlijk was dit nog mooier dan in Lizelotte’s dromen. Ze was nu bij haar vader en zijn nieuwe gezin. De toekomst had zijn armen wijd open gespreid zodat Lizelotte er in alle glorie van zou kunnen genieten. Eindelijk kon ze beginnen met gelukkig zijn. Haar vaders gezin was nu ook haar gezin. Cheryl had samen met John geregeld dat hij de voogdij zou krijgen. Juist omdat Cheryl wist hoe graag Lizelotte weer een gelukkig gezin wilde. En dat ze haar vader zo graag zou willen leren kennen. Nu was dat alles waar gekomen. Ze had nu écht alles wat ze wilde. Ze had familie, ze had vrienden, ze had een huis en een fijne leefomgeving. De rest zou allemaal volgens en leiden tot een nog gelukkiger leven. Glimlachend nam Lizelotte een slok van haar Ice Tea, beter dan dit kon écht niet!
-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-
__________________
Schrijven is georganiseerde spontaniteit!
|