Ouders en hulpverlening

[~~dolce~~]

Ik merk zelf hoe lastig dat eigenlijk is. Ouders en hulpverlening. Als ik hulp wil en mijn ouders werken niet mee, kom ik bijna nergens. Het kan wel, maar als je ouders dan zeggen, niks meer met je te maken willen hebben dan houdt het toch op. (als je het contact met je ouders wilt houden)

Ik zal eerst zelf mijn verhaal vertellen
Een paar jaar terug had mijn zus hulp nodig, ze deed zm pogingen enz. Ze was het huis uit, werd dr uit getrapt om het zo maar te zeggen. naja, kortom het was een zooitje.
Ik weet nog dat we een keer bij Altrecht zijn geweest voor gezinstherapie, dat ging echter niet door, vanwege mij..
(ik wist helemaal niks eigenlijk, en schrok me daar dood toen ik hoorde dat mijn zus dood wou. Toen ik dat hoorde zat ik daar echt )

Bij de zoveelste zm poging heeft de huisarts besloten dat een opname noodzakelijk was. arggh, heel ingewikkeld, maar mijn ouders en zus moesten een middag wachten totdat ze daar terecht kon. (ik werd ondertussen ergens anders gedumpt)
Op het allerlaatste moment besloot mijn zus dat ze geen opname wilde, is toen bij een vriendin ingetrokken.
Wel kreeg ze hulp van Altrecht. Maar het hele gezin was al uit elkaar gevallen en mijn ouders werd niks verteld, wat Altrecht met mijn zus deed.
Nu is er geen contact meer tussen mijn ouders en zus. Mijn ouders hebben het vertrouwen in de hulpverlening opgegeven, omdat die ervoor zouden hebben gezorgd dat het contact zo is geworden. Ze voelen het alsof ze hun dochter kwijt zijn geraakt door de hulpverlening.
Nu vinden mijn ouders Altrecht waardeloos enz..

Maar goed, toen kwam ik dus, en ik wou hulp.. In de 3e klas ging ik naar een leerlingenbegeleidster en die wou mij doorsturen naar bureau jeugdzorg. Ik heb dat echter altijd geweigerd omdat ik wist dat mijn ouders gingen flippen, alleen al bij het woord hulpverlening.
Nu 2 jaar verder, en heel wat gesprekken en gezeik later, zit ik bij bureau jeugdzorg. En nu moet ik zelf naar Altrecht. Dat was dus ook weer een heel drama. Ik mocht gaan, ja.. maar ze stonden er niet achter. Nu is mijn moeder zover dat ze wel wil weten wat en hoe, maar nogsteeds blijft ze negatief. Mijn vader wil niks van de hulpverlening weten. Ik krijg vaak opmerkingen van:'ja, de hulpverlening enz" "verwacht er niet teveel van"
Deze opmerkingen maken mij onzeker, en ontmoedigen mij.

Ik begrijp wel dat ze er geen vertrouwen meer in hebben enz. , maar het had allemaal zoveel sneller kunnen gaan. Ik heb hetzelf tegengehouden door alles met mijn ouders. Ik heb uiteindelijk zoveel moeite moeten doen voor het beetje hulp..

(arrgh, ik hoop dat het te volgen is, nu ik het zo nalees ben ik de helft vergeten te zeggen maar ja )

Nu mijn vragen:

-(als je hulp hebt) Wat vinden jou ouders daarvan? Of wat zouden ze ervan vinden (als je het nog niet hebt verteld.)
-Wat vinden jullie van dit probleem, ouders die moeilijk doen waardoor de hulpverlening wordt vertraagd?
-Snappen jullie waarom ouders helemaal tegen de hulpverlening kunnen zijn?
(ik heb het niet over deze situatie maar gewoon in het algemeen)

Offtopic: een heel verhaal, srry, ik ben benieuwd naar jullie mening.

xxx mir

[Quiana]

- Snappen jullie waarom ouders helemaal tegen de hulpverlening kunnen zijn? (ik heb het niet over deze situatie maar gewoon in het algemeen)

Ik denk dat ouders (of wie dan ook) nooit helemaal zonder
reden tegen hulpverlening zullen zijn... Het hangt wel van
de reden af of ik er begrip voor op kan brengen ed.

En om dan toch stiekem op jouw situatie in te gaan;
ik vind het op zich niet gek dat jouw ouders het vertrouwen
in de hulpverlening zijn verloren... Na wat er gebeurt is met
je zus ed, zou ik het ook heel moeilijk vinden om dat vertrouwen
vast te houden.

Dat betekent echter niet dat het goed is om bijv jou van hulp
te onthouden ed.. Denk dat het in vrijwel geen enkele situatie
goed is om iemand van hulp ed te onthouden. Maar ja, als
buitenstaander is dat wel heel makkelijk gezegd, denk ik.

Voor de persoonlijke vragen kan ik nu even de puf niet opbrengen om er op in te gaan, misschien post/edit ik later wel ed.

[Balance]

-(als je hulp hebt) Wat vinden jou ouders daarvan? Of wat zouden ze ervan vinden (als je het nog niet hebt verteld.)

Ik heb geen hulp, ook nooit gehad, maar mijn ouders staan wel heel open voor instanties zoals die jij noemde. Zij vinden het goed als je hulp durft te zoeken voor je problemen. Maar ik denk dat ze evengoed wel zouden schrikken als ík hulp zou gaan zoeken ergens. Het besef dat het dan blijkbaar niet goed gaat met je dochter is natuurlijk niet niks. En dat het dan juist een buitenstaander is die moet helpen, dan valt ook niet mee.

-Wat vinden jullie van dit probleem, ouders die moeilijk doen waardoor de hulpverlening wordt vertraagd?
Ik vind het erg zonde, want juist door die tegenwerking wordt het contact tussen ouder en kind juist slechter en de problemen die je hebt blijven langer in stand aangezien het lang duurt eer je geholpen kan worden.

-Snappen jullie waarom ouders helemaal tegen de hulpverlening kunnen zijn?
Ik snap wel enigszins de reactie van jouw ouders, omdat zij in hun hoofd hebben zitten dat Altrecht hen hun dochter heeft afgenomen en dat zal er moeilijk uit te praten zijn. Daarnaast snap ik ook dat veel mensen hun vuile was niet buiten de deur willen hangen en de problemen van hun kind liever zelf proberen op te lossen dan met behulp van een hulpverlener.
Neemt niet weg dat ik het erg zonde vind, zoals ik eerder al zei.


Heb jij eigenlijk nog wel contact met je zus?

[CoveredEyes]

-(als je hulp hebt) Wat vinden jou ouders daarvan? Of wat zouden ze ervan vinden (als je het nog niet hebt verteld.)
Ik heb hulp gehad en mijn moeder stond hier volledig achter. Mijn vader kreeg er minder van mee, omdat mijn ouders uit elkaar zijn. Eerst durfde ik het niet te vertellen, omdat ik me schaamde voor het feit dat ik het (toch) niet alleen aankon (wat ik dus altijd dacht), maar ik was later heel blij met het feit dat ze het wist, want ze vroeg dan wel eens hoe het was gegaan enz. Dat voelde wel goed.

-Wat vinden jullie van dit probleem, ouders die moeilijk doen waardoor de hulpverlening wordt vertraagd?
Ik ben het hier met Balance eens, het wordt (zoals jij al beschrijft Mir) alleen maar moelijker...


-Snappen jullie waarom ouders helemaal tegen de hulpverlening kunnen zijn?
Mja, een beetje wel, omdat misschien die ouders zich dan minder voelen, omdat ze misschien denken dat ze er niet genoeg zijn voor hun eigen kinderen...En zoals Balance ookal zegt, niet iedereen is er blij mee als hun prive leven (voor hun gevoel) op straat komt te liggen.

Kusje

[Nijn*]

-(als je hulp hebt) Wat vinden jou ouders daarvan? Of wat zouden ze ervan vinden (als je het nog niet hebt verteld.)
*Ik heb wel hulp, mijn moeder staat er wel achter, maar ze vind het wel moeilijk enzo (om mij daar te zien, bedoel ik dan), mijn vader daar in tegen staat er absoluut níet achter. Maargoed hij heeft altijd al iets tegen hulpverlening gehad, ook door vroegere omstandigheden.


-Wat vinden jullie van dit probleem, ouders die moeilijk doen waardoor de hulpverlening wordt vertraagd?
*Ja het is vervelend, als ouders het niet mee eens zijn, kan dat vaak nogal wat problemen opleveren, maar men houd er dan vaak niet rekening mee dat diegene die om hulp vraagt, dus nú hulp nodig heeft. En ik denk dat als er echt dringend om hulp gevraagd wordt, dat de mening van ouders dan iets meer op de achtergrond hoort, het is dan wel jou kind etc, maar als jij als ouder het er niet mee eens bent, en er vertraging oploopt, kan dat ook nog eens fout aflopen met je kind.*lekker vaag uitgelegd*

-Snappen jullie waarom ouders helemaal tegen de hulpverlening kunnen zijn?
(ik heb het niet over deze situatie maar gewoon in het algemeen)
*Nou echt snappen doe ik het denk ik niet, maar het zou kunnen dat er in het verleden iets is gebeurt, (zoals in jou situatie) waardoor ouders het vertrouwen in hulpverlening kunnen verliezen...

Verder denk ik dat je je niet teveel van de mening van je ouders moet aantrekken (zoals wat je opnoemde: verwacht er niet teveel van, etc.), want over het algemeen is die hulp best oké. En door wat eerder is gebeurt, zien zij het negatiever in dan jij (waarschijnlijk).

Ik heb de andere reacties niet helemaal gelezen , dus als er iets dubbel instaat, mijn excuses.

Liefs, m.

[littlegurl]

Hej!!

Ik herken t probleem wel een beetje. Ik heb ook professionele hulp en mijn ouders vinden het maar niets. Ze gaan er eigenlijk een beetje spottend mee om, terwijl het mijn enige weg uit is! Ze schijnen niet te begrijpen hoe belangrijk het voor me is!
Ik weet niet waarom ouders er zo raar over doen, misschien omdat ze bang zijn, want ze weten niet wat daar gezegt wordt en wat het met je doet. Ik jou geval zullen ze extra bang zijn om nog een dochter te verliezen, hun oudste dochter is door haar probleem het contact met haar ouders kwijt en misschien zijn ze gewoon bang dat met jou hetzelfde gebeurd!!!!

[light fighter]

-(als je hulp hebt) Wat vinden jou ouders daarvan? Of wat zouden ze ervan vinden (als je het nog niet hebt verteld.)
Mijn ouders staan er wel achter maar ook niet dat je zegt van goh wat steunen ze me goed. Ze willen me heel graag helpen alleen ik weet dat ze me niet kunnen helpen en dat botst een beetje soms. ze zijn in elk geval wel blij dat ik zelf hulp heb gezocht.
-Wat vinden jullie van dit probleem, ouders die moeilijk doen waardoor de hulpverlening wordt vertraagd?
Ik vind het beroerd voor degene die hulp zoekt. Maar ergens kan ik het ook wel begrijpen dat ouders het moeilijk vinden omdat ze zien dat ze hun eigen kind niet kunnen helpen.
-Snappen jullie waarom ouders helemaal tegen de hulpverlening kunnen zijn?
(ik heb het niet over deze situatie maar gewoon in het algemeen)
Nee, als je er geen ervaring mee hebt moet je er geen oordeel over vormen en dat doen veel ouders wel, slechte verhalen van het riagg en alles. Ik denk dat als dat imago verbeterd wordt dat veel meer ouders er achter zouden staan.

[~~dolce~~]

Balance schreef op 28-02-2004 @ 16:29:
*knip*

Heb jij eigenlijk nog wel contact met je zus? Eerst 2 jaar ofzo niet. Nu weer wel, maar het is wel moeilijk eigenlijk. Maar het gaat wel beter.

[Droomvlucht]

-(als je hulp hebt) Wat vinden jou ouders daarvan? Of wat zouden ze ervan vinden (als je het nog niet hebt verteld.)
Mijn ouders staan voor 300% achter de hulpverlening. Soms wel een beetje teveel denk ik, want ze nemen alles letterlijk over van wat er gezegd wordt enzo. (Ze vergeten dan nog wel eens dat het om mij gaat, een levend wezen.. )

-Wat vinden jullie van dit probleem, ouders die moeilijk doen waardoor de hulpverlening wordt vertraagd?
Ik vind dat een slechte zaak, maar ik kan het ook wel begrijpen. Voor sommige ouders is het heel moeilijk te erkennen dat hun kind een probleem heeft. Ze snappen het niet, zijn bang dat ze zelf iets verkeerds gedaan hebben (wat soms ook zo is, maar niet altijd) etc. Ook hebben ouders soms het idee hun kind te moeten "afstaan" aan hulpverleners.

-Snappen jullie waarom ouders helemaal tegen de hulpverlening kunnen zijn?
(ik heb het niet over deze situatie maar gewoon in het algemeen) Ja en nee. Als ouders slechte ervaringen hebben met hulpverlening kan ik me voorstellen dat ze ertegen zijn. (als bijvoorbeeld al een ander familielid in aanraking is geweest met hulpverlening en dat niet goed is afgelopen ofzo) Anders niet.

[coopergirl]

-(als je hulp hebt) Wat vinden jou ouders daarvan? Of wat zouden ze ervan vinden (als je het nog niet hebt verteld.)
Mijn ouders laten zich inconsequent uit over het RIAGG. In het begin namen ze klakkeloos over wat er door hun (= psych's) gezegd werd.. Op een gegeven moment kwamen ze erachter dat alle psychologische en psychiatrische onderzoeken + uitslagen erg lang op zich lieten wachten + dat we totaal verkeerd waren ingelicht over Goosenveld (daar zou ik opgenomen worden). Op dat moment waren m'n ouders anti-RIAGG en heeft m'n moeder gekeken wat de alternatieven waren (niet, nauwelijks). Momenteel zit ik nog steeds bij het RIAGG, en volg ik Dynamische Psycho Analytische Therapie. M'n moeder is vol lof over deze psychiater annex psychotherapeut, i rest my case

-Wat vinden jullie van dit probleem, ouders die moeilijk doen waardoor de hulpverlening wordt vertraagd?
Zonde. Het is sowieso al lastig om een eerste stap naar de GGZ te zetten. Wanneer je dan niet ondersteund door je ouders wordt, maak je het enkel lastiger voor je. Je hebt dan namelijk nog eens een extra dilemma dat je je ouders niet wilt teleurstellen/ moeilijk wilt maken.

-Snappen jullie waarom ouders helemaal tegen de hulpverlening kunnen zijn?
Door ervaring kunnen mensen een bepaald beeld krijgen van de hulpverlening, hetgeen positief of negatief kan zijn.
Eigenlijk vind ik dat ouders 'onvoorwaardelijk' hun kind moeten steunen wanneer deze hulp wil zoeken. Sommige ouders ervaren het als een soort 'falen' wanneer hun kind preofessionele hulp nodig heeft.... Enerzijds begrijp ik het wel, maar dat maakt het niet minder jammerlijk....

[coopergirl]

[QUOTE]Aragnabite schreef op 03-03-2004 @ 13:00:
-(als je hulp hebt) Wat vinden jou ouders daarvan? Of wat zouden ze ervan vinden (als je het nog niet hebt verteld.)
ze nemen alles letterlijk over van wat er gezegd wordt enzo. (Ze vergeten dan nog wel eens dat het om mij gaat, een levend wezen.. ) Dat herken ik ook, m'n moeder geloofd blindelings wat hun over mij zeggen, terwijl iets in mijn ogen soms niet klopt.. 'Ja maar Joyce, hún hebben een objectievere kijk op de zaak en hún hebben er jaren voor gestudeerd'... (En meer van dat soort craP)

[Nona]

-(als je hulp hebt) Wat vinden jou ouders daarvan? Of wat zouden ze ervan vinden (als je het nog niet hebt verteld.)
Ik spreek zo nu en dan een psychologe en mijn ouders zijn vooral blij dat ik hulp heb gezocht. Die stap is de eerste stap richting een oplossing. Het heeft vooral mijn moeder ook wel gekwetst dat ik niet alles verteld heb, al jaren geleden. Nu probeer ik mijn ouders wel zo veel mogelijk in de hulpverlening te betrekken door ze rapportjes te laten lezen, en misschien in de toekomst door hen ook een gesprek met m'n psychologe te laten voeren.

-Wat vinden jullie van dit probleem, ouders die moeilijk doen waardoor de hulpverlening wordt vertraagd?
Ik vind het jammer dat het zo moet. Uiteraard, iedereen heeft zijn eigen redenen om dingen wel of niet toe te staan of te doen en voor elke reden kan begrip opgebracht worden zodra je je in de persoon kunt verplaatsen, maar ik ben van mening dat iets als hulpverlening niet tegen gegaan moet worden. Ik hoop dat jouw ouders ook snel aan het idee gewend kunnen raken dat het niet alleen slecht hoeft te zijn als mensen psychologische hulp zoeken.

-Snappen jullie waarom ouders helemaal tegen de hulpverlening kunnen zijn?
Ik ben jouw ouders niet en ik zal het dus niet helemaal kunnen snappen. Maar ik zie wel waar ze het vandaan halen en ik denk niet dat het een onlogische gedachte is dat de hulpverlening slecht is. Ik hoop dus dat jij het tegendeel kunt bewijzen en dat zij ook weer wat vetrouwen krijgen.