Stukje verhaal Spiegelbeeld Tegenbeeld

Stukje van het verhaal Spiegelbeeld Tegenbeeld over de tweeling Nienke en Sebastiaan... Hoe issie?

“Sebastiaan!”
“Ja, hierzo…” Sebastiaan lag voor de tv tekenfilms te kijken en keek niet op of om toen zijn tweelingzusje Nienke enthousiast achter hem stond.
“Sebastiaan, kijk eens, zie ik er zo goed uit?” Nienke draaide een rondje zodat Sebastiaan haar goed kon zien.
“Je ziet er goed uit, hoor,” glimlachte Sebastiaan en richtte zijn aandacht weer op de tekenfilm.
“Hè, Sebastiaan, kijk nou eens goed! Zie je niks aan me?”
“Ik zie alleen dat je shirt wat korter is dan normaal en dat – Allejezus, Nien, wat heb je met je háár gedaan?!” vroeg Sebastiaan verbijsterd. Nienkes haar, dat normaal erg lang was en in een staart zat, was nu een heel stuk korter geworden.
“Afgeknipt,” grijnsde Nienke. “Hoe vind je het?”
“Kort,” antwoordde Sebastiaan, maar hij moest toegeven dat het er wel leuk uitzag. “Heel anders… Wel net zo leuk als je lange haar, eigenlijk. Misschien nog wel leuker…”
Nienke vloog haar broer om zijn nek. “Dankjewel! Gelukkig dat jij het leuk vindt. Mam vond het helemaal niets.”
Sebastiaan lachte. “Nee, dat kan ik me voorstellen.”
“Waarom ga jij eigenlijk niet mee naar het schoolfeest? Het is altijd hartstikke leuk.”
“Ja, het is leuk als je een vriendin – of, in jouw geval een vriendje – hebt. Maar die heb ik niet, dat weet je toch. En ik ben ook niet geïnteresseerd in meiden.”
Dát was niet helemaal waar, en dat wist Nienke ook. “Oh… En hoe zit het met Lisa dan?” plaagde ze.
Sebastiaan zuchtte. “Ik wou dat je daar eens over ophield. Lisa… Nou ja, laten we maar zeggen dat de meeste meiden niet geïnteresseerd zijn in mij.”
Nienke haalde haar schouders op. “Je moet het zelf weten. Ik ga me omkleden, want anders moet Nathan straks op mij wachten.”
“Nathan?” vroeg Sebastiaan verbaasd. “Wie is dát nou weer?” Maar Nienke was al weg.

Sebastiaan stond op en slofte naar de deur toe toen de bel ging. Hij was reuze benieuwd of Nathan weer eens een van Nienkes slechte keuzes was, of dat het deze keer wel meeviel. Maar toen hij de deur opendeed, wist hij het zeker: dit was de slechtste keus die Nienke ooit gemaakt had.
Nathan was zeker een paar jaar ouder dan Sebastiaans zusje. Zijn blonde haar zat strak achterover en zijn groenige ogen fonkelden boosaardig. Hij had een paar kettingen om zijn nek en Sebastiaan wist, dat hij niet bij hen op school zat, want hij had nog nooit iemand met zoveel tattoo’s gezien.
“Is Nienke d’r?” vroeg Nathan humeurig.
“Boven, ik zal haar even halen. Momentje.” Sebastiaan rende naar boven. “Nienke,” zei hij hijgend. “Nathan is er.”
“Oh.” Ze lachte. “En, hoe vind je hem?”
“Een eikel.” Het was eruit voor hij er erg in had. “Hoe oud is hij?”
“Tweeëntwintig,” zei Nienke, diep gekwetst. “Hij is hartstikke lief!”
“Ja…” Sebastiaan geloofde Nienke niet zo. Nathan zag er meer uit als een gangster.
“Ik ga,” zei Nienke.
“Het regent, zou je niet even wachten?”
“Toevallig,” zei Nienke uit de hoogte, “heeft Nathan een auto!” En ze stampte woedend de trap af.
“Oh ja,” zei Sebastiaan. “Natuurlijk.”

“Goedemorgen Sebastiaan,” riep Ivan vrolijk. “Jij ziet er uitgeslapen uit.”
“Hou op,” gromde Sebastiaan. “Jij hebt geen zus die om drie uur ’s nachts je kamer binnenvalt om te vertellen hoe geweldig haar vriend wel niet is.”
Ivan lachte. “Heeft Nienke weer een vriend? Mooi zo.” Hij had een half jaar met Nienke gehad en hij had het een paar maand geleden uitgemaakt. Nienke was er kapot van geweest, dus Ivan was blij dat ze zich weer een beetje hersteld had.
Sebastiaan knikte. “Het is een kloon van onze schoolmacho, Rick Justers. Met het verschil dat Rick geen tweeëntwintig is.”
“Tweeëntwintig!” riep Ivan uit. “Zo, ze heeft ze wel uitgekozen. Jakkes, een Rick-kloon.” Hij grijsde breed.
Sebastiaan haalde zijn schouders op. “Het is net een gangster. Ik moet hem niet.”
“Joh, als Nienke dat nou leuk vindt,” zei Ivan. “Concentreer je nou maar op een meisje voor het volgende schoolfeest.”
“Wat? Nee zeg.”
“Tuurlijk wel,” zei een stem achter Sebastiaan. Maurice, hun beste vriend begroette de andere twee.
“Zo, we zijn weer compleet,” zei Ivan.
“De verschrikkelijke drie-eenheid,” grijnsde Maurice.
“Jullie zijn niet goed,” zei Sebastiaan, maar hij glimlachte alweer.
“Ik hoorde dat je een meisje zoekt voor hem,” zei Maurice tegen Ivan. “Goed idee.”
“Houden jullie op! Het duurt nog een maand. Hebben jullie al iemand?”
Sebastiaan kon zijn twee beste vrienden soms wel eens wat doen. Ze hadden nog steeds het idee dat ze Sebastiaan eens aan een meisje moesten helpen. Hij haatte dat.
“Ik ga met Leanne, natuurlijk,” zei Ivan alsof het zo logisch als wat was.
“Oh ja. Natuurlijk.” Ivan had sinds een week met Leanne, een meisje uit de derde.
“Ik denk dat ik Krista Berger eens ga vragen,” zei Maurice.
“Krista? Dat donkere meisje?” vroeg Ivan en Maurice knikte.
Sebastiaan wist wie ze bedoelden. Krista Berger zat bij Engels bij hem in de klas. Ze had prachtig zwart haar, kwam uit Brazilië of zoiets. Maurice wist altijd de knapste meisjes eruit te halen en hij kreeg ze meestal ook nog.
Ivan was gek op lieve meisjes en soms waren ze ook gek op hem. Zoals Leanne.
Sebastiaan had nog nooit een vriendin gehad. Verliefd was hij wel, juist op het meisje waarbij hij de minste kans maakte: Lisa van der Voort.
Lisa was superpopulair, razend knap en had een hele rijke vader. En het ergste was dat ze niet eens wist wie Sebastiaan was, laat staan dat ze hem léúk zou vinden.
Maar hij zou nog liever zijn tong inslikken dan Maurice en Ivan vertellen dat hij Lisa leuk vond.
“Wat vind je van Merel?” vroeg Ivan toen ze naar binnen liepen.
“Merel? Die blonde?” vroeg Sebastiaan. “Kweenie.”
“Nou, wat een enthousiasme!” mopperde Ivan. “Ik doe mijn best voor je, hoor!”
“Ja, dat is het probleem nou juist.”
“Kom op Ivan, het is juist een uitdaging om hem aan een meisje te helpen,” zei Maurice.
“Jij ziet overal een uitdaging in,” zei Sebastiaan.
“Uitdaging of niet, hij mag nog wel dankbaar zijn!” hield Ivan vol.
“Nou, hartstikke bedankt,” lachte Sebastiaan.
“Ben je nou tevreden, Ivan?” zei Maurice, en toen lachte Ivan ook. “Vooruit dan maar. Wat vind je van Elise?”

[tinkelbel]

hey... wanneer komt het volgende deel? ik wil verderlezen...
echt goed geschreven

[Eva*]

Ik vind het een leuk en duidelijk verhaaltje.
Maar ik vind het niet zo interessant, want het gaat weer om jongen-meisje en veel meer eigenlijk niet.

Misschien is het vervolg iets boeiender. (hint)

[Convulsive]

Hoewel het onderwerp misschien een verrassende wending zou "kunnen" gebruiken, vind ik het op de manier hoe het nu beschreven is wel lekker weglezen. Zeker voor de wat jongeren onder ons is dit verhaal smullen geblazen. :-)

Vind 'm ghoe.

[stroopwafel]

Convulsive schreef:
Hoewel het onderwerp misschien een verrassende wending zou "kunnen" gebruiken, vind ik het op de manier hoe het nu beschreven is wel lekker weglezen.

denk ik ook

Nou, het wordt nog interesting hoor! Nienkes vriendje is nie zow aardig als hij lijkt... (naja, as a matter of speaking)

Het Vervolg:

De hele klas stommelde de ANW-les binnen. Meneer de Jong, de leraar, stond al voor de klas, klaar om zijn les te beginnen.
“Hallo jongelui. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: jullie moeten voor de proefwerkweek een groot werkstuk inleveren.”
“Wat?”
“Ah, nee hè?” Sebastiaan had een vreselijke hekel aan werkstukken, en aan Ivans gevloek te horen had die er ook weinig zin in. “Getverdemme.”
“Jullie moeten samenwerken in groepjes van twee.”
Sebastiaan keek Ivan en Maurice eens aan. Vorige keer was Maurice alleen geweest. “Doen jullie maar samen.”
Ivan knikte. Maurice zei: “Wil je niet vragen of het ook met zijn drieën mag?” maar het maakte Sebastiaan niet zoveel uit. Eerlijk is eerlijk.
“Hebben jullie groepjes gevormd? Mooi zo. Wie is er nu nog alleen?”
Zowel Sebastiaan als een meisje wat schijnbaar ook bij hem in de klas zat, maar hem nog nooit was opgevallen, staken hun hand op.
“Nou, dan moeten jullie maar samendoen, of niet? Sebastiaan, als jij nou even naast… Eh…”
“Jessie,” hielp het meisje.
“Oh ja. Sebastiaan, ga jij maar naast Jessie zitten, dan kunnen jullie alvast gaan bedenken waar jullie het werkstuk over gaan doen.”
“Dit is je kans, Sebas,” fluisterde Ivan. Maurice grinnikte.
“Oh, hou je kop.” Sebastiaan pakte zijn spullen bij elkaar en liep naar de lege plaats naast Jessie toe.
“Hoi,” glimlachte die. “Sebastiaan, is het niet?”
“Ja. Sebastiaan Vermeer.”
“Familie van Nienke?” informeerde ze, en hij knikte. “We zijn een tweeling.”
“Oh!” Jessie lachte. “Dan lijken jullie weinig op elkaar. Nou, heb je al een idee?”
“Eh, oh, over het onderwerp… Nee, niet echt.”
“Nou, ik had gedacht, we kunnen het wel over Nostradamus doen.”
“De toekomstvoorspeller?” vroeg Sebastiaan.
“Ken je hem dan?”
“Ja, een beetje.”
“Oh!” Jessie lachte weer. “Dat is meer dan de meeste jongens. Die interesseren zich alleen voor computers en meiden.”
“Ja, ik ben gewoon saai.” Sebastiaan lachte.
“Het is maar net wat je saai noemt natuurlijk. Ik vind van niet.” Jessie werd rood en dook weg in haar schrift.
“Oh,” zei Sebastiaan kalm, maar hij was erg verbaasd. Verbaasd over dat Jessie hem niet saai vond, over waarom zij hem nog nooit was opgevallen en nog veel meer hersenspinsels.
“Luister je wel?” vroeg Jessie.
“Wat? Nee, wat zei je?”
“Of je vanavond tijd had om bij mij te komen, dan kunnen we alvast wat dingen op gaan zoeken, in de bieb, of op Internet of zoiets. Kan dat?”
“Eh, ja, dat is goed. Wanneer? En waar woon je?”
“Even zien. Ik heb vanmiddag weinig tijd, en we eten wat later, dus… Is zeven uur goed?” vroeg Jessie. Sebastiaan knikte. “Wil je jouw adres even opschrijven?”
“Oké.”
“De Tuinderslaan? Die kan ik wel vinden, denk ik,” zei Sebastiaan. “Wil je ook even je telefoonnummer opschrijven, voor het geval ik het toch niet weet, of als ik niet mag, of zoiets?”
“Mijn mobiele nummer of ons huisnummer?”
“Maakt het uit?”
“Nee,” zei Jessie. “Ik schrijf ze allebei wel op.”
“Nostradamus… Even kijken… Wanneer leefde die ook alweer? 1500 toch?”
“Ik weet het niet precies,” zei Jessie. “Ik heb een boek over Nostradamus, daar kunnen we het wel opzoeken.”
Ondertussen plofte er een briefje op Sebastiaans tafel, die aan het handschrift te zien van Maurice was.

Hé, Sebastiaan, is dit je date?
Leuke meid hoor, maar ik dacht dat je geen vriendin wou?
Maus

Sebastiaan zuchtte eens diep. Maurice weer, hoor. Hij pakte het briefje en krabbelde er een antwoord op.

Kweenie, jullie wilden dat toch?
Het is maar een werkstuk en bovendien wil ze me toch niet.
Mzzl, Sebas

Hij gooide het briefje geërgerd op Maurice’s tafel.
“Wat was dat voor briefje? Van Maurice of Ivan zeker? Ik wist niet dat jongens briefjes stuurden,” zei Jessie.
“Doen ze normaal ook niet. Ze vonden het alleen grappig dat ik naast jou moet zitten – ze willen dat ik een vriendin krijg, maar daar heb ik weinig zin in.”
Nog geen drie seconden later plofte er weer een briefje op Sebastiaans tafel. Ditmaal van Ivan.

Nee, dat was een tactische opmerking!
Go Sebastiaan! (not!)
Grtz, Ivan

“Oh, ik krijg nog eens wat van je,” gromde Sebastiaan tegen Ivan die tegen zijn voorhoofd tikte. “Jullie zijn gek.”

Ik moet me nou concentreren, MAZZEL!!!!
Sebas

De bel ging. Jessie tikte Sebastiaan op zijn schouder. “Vanavond zeven uur, hè?”
“Zeven uur,” zei Sebastiaan en hij lachte.

Hoofdstuk 2. Jessie

“Toe maar weer!” riep Maurice uit toen Sebastiaan hem van zijn afspraak met Jessie vertelde. “Ze wil je, joh!”
“Tof!” zei Ivan, die met zijn armen om Leanne heen, naar hem grijnsde.
“Zij vertelt Jessie toch niks?” vroeg Sebastiaan. Leanne glimlachte en schudde haar hoofd. Ivan keek hem beledigd aan. “Wat, mijn lieve meisje?” Hij grijnsde. “Daar heeft ze kans niet voor…”
Maurice maakte een gebaar alsof hij moest kotsen. Sebastiaan schoot in de lach en Maurice proestte het uit bij het zien van Ivans verbaasde gezicht.
“Ik zeg al niks meer,” mopperde die.
“Hé, Sebas,” zei Maurice. “Wat dacht je ervan als wij, met z’n zessen, eens gingen zwemmen zaterdag?”
“Zes?” echode Sebastiaan.
“Zes?” vroeg Ivan verbaasd.
“Zes,” zei Maurice. “Ivan, met Leanne, ik, met Krista, en jij Sebas, met Jessie.”
“No way!” riep Sebastiaan. “Dan moet ik haar zeker ook nog gaan vragen. Punt Eén: dat durf ik niet, en Punt Twee: zo leuk vind ik haar niet. Ze lijkt niet eens op Lisa!”
Het was eruit voor hij er erg in had. Sebastiaan kon zichzelf wel wat doen.
“Lisa?” vroeg Maurice verbijsterd.
“Toch niet Lisa van der Voort?” vroeg Ivan.
Sebastiaan, die besefte dat er nu toch niks meer aan te doen was, knikte.
“Jezus, Sebas, ik dacht dat je wel iets meer smaak had! Of in ieder geval hersens! Lisa van der Voort doet niks anders dan spelen met mensen! Dat weet je toch!”
Sebastiaan haalde hulpeloos zijn schouders op. “Ik kan er toch ook niks aan doen?” vroeg hij zachtjes. Hij voelde zich knap ellendig.
Ivan had zijn wenkbrauwen opgetrokken bij het horen van Maurice’s woorden. “Juist jij zou toch moeten weten dat Lisa niet bepaald iemand is om te weerstaan,” zei hij.
Maurice was even met stomheid geslagen door Ivans woorden. Toen draaide hij zich om en liep weg.
Sebastiaans gezicht was één groot vraagteken. “Hè?”
Ivan maakte een gebaar. “Maurice heeft met Lisa gehad, lang geleden. Ze heeft hem gedumpt en daarna kwam hij erachter dat ze vanaf het begin er nog een vriendje op nahield. Het brak zijn hart.”
“Dat wist ik helemaal niet,” zei Sebastiaan.
“Wij kenden jou ook nog niet,” zei Ivan.
“Oh. Maar het is toch al lang geleden?”
“Tsja,” zei Ivan. “Maar Maurice… Maurice was echt verliefd op haar, hij hield van haar. En toen deed ze zoiets.”
“Is hij nou boos op je?” vroeg Leanne en Ivan glimlachte. “Morgen niet meer.”

Sebastiaan zat op zijn bureaustoel rondjes te draaien toen Nienke binnenkwam. “Hoi, Sebas,” zei ze. Ze noemde hem nooit Sebas, tenzij ze wilde praten. Sebastiaan vroeg zich af waarover.
“Heb je even tijd?” vroeg Nienke.
Sebastiaan keek op zijn horloge. “Even dan. Ik moet over een kwartiertje weg.”
“Waarheen?” vroeg Nienke verbaasd.
“Iemand van school, voor een werkstuk.”
“Oh,” zei Nienke.
“Wat is er, zusje?” vroeg Sebastiaan, bezorgd vanwege de uitdrukking op Nienkes witte gezicht. Ze zag eruit als een spook, in haar witte nachtjapon en haar bijna doorschijnende huid. “Kom op Nien, vertel op.”
Nienke zei niets en staarde voor zich uit. Langzaam drupten er tranen over haar wangen.
“Nienke?” Sebastiaan sloeg een arm om haar heen. “Wat is er aan de hand?”
“Dat kan ik niet vertellen,” fluisterde ze zachtjes. “Ik kan het niet, Sebastiaan. Echt niet.”
Sebastiaan aaide Nienke zachtjes over haar haar. “Vertel me maar als je het wel kan,” zei hij. Nienke keek dankbaar op. “Sebastiaan?”
“Ja?”
“Ik ben blij dat jij mijn broer bent.” Ze stond op en liep naar haar eigen kamer. Sebastiaan wachtte tot ze weg was en haalde vanuit zijn la een foto. Er stond een blond meisje op, die vrolijk lachte. Haar ogen waren van een glinsterend soort blauw die je maar weinig ziet. Sebastiaan kreeg een dromerige blik in zijn ogen. Hij voelde zich in de zevende hemel telkens als hij Lisa’s foto zag, gemaakt op een feestje waar Nienke ook was geweest. Hij had zijn zusje gesmeekt om een foto van haar, en uiteindelijk kreeg ze medelijden. Sebastiaan zuchtte en keek op zijn horloge. Tijd om naar Jessie te gaan.

[Woodstock]

ik vind het best een spannend verhaal
je hebt een leuke stijl! ik ben benieuwd naar de rest!

[kroepoekje]

ik wil meeeeeeer!!!!!!!!

[tinkelbel]

kroepoekje schreef:
ik wil meeeeeeer!!!!!!!!

ja ik ook, wanneer komt het volgende deel?

[MilieuGaatVoor]

Zeer boeiend geschreven! Het zijn ook herkenbare situaties en karakters, daarom lees je gauw door, omdat je wil weten hoe het met degene, met wie jij je indentificeert, afloopt. tenminste, dat zie ik zo.

ga vooral door, ik ben zeer nieuwsgierig naar de rest!

[Aurora]

WE WANT MORE!!!!!!!!
Ik vind Maurice cool