[verhaal] Eerst de misbruiksaanwijzing lezen.

[CSN]

Mijn buik doet pijn, ik meen het. Mijn gezicht is nog bleker dan anders. De rekken gaan aan mij, terwijl ik ziekelijk ronddrentel, voorbij. Zo af en toe pak iets uit een schap, draai het een paar keer rond in mijn handen en leg het weer terug. Echt geïnteresseerd ben ik niet. Natuurlijk gooi ik alles wat ik nu koop straks weer weg. Het is allemaal een schouwspel. Ik laat de mensen denken dat ik juwelen voor mijn moeder koop, een gele racewagen voor mijn broertje. Als ik straks weer terug bij mijn flat ben, heb ik een reden om tegen de buurvrouw te praten: ‘Denkt u dat mijn opa dit mooi zal vinden? Hij houdt zo van blauw. Ik vraag me alleen af of dit model wel iets voor hem is.' Familie heb ik allang niet meer. Niet aan deze kant van de wereld, maar dat hoeft men niet te weten. ‘Dit was een goede oplossing,’ denk ik bij mezelf, ‘als ik zo nu en dan naar buiten ga, zullen ze niet achterdochtig worden.’ Ik draai me om en begin een bak met overhemden door te spitten. Ik probeer een nadenkend gezicht te trekken: ‘Zal mijn geliefde de zwarte of de lichtgrijze mooier vinden?’ De vrouw tegenover me vraagt zich overduidelijk hetzelfde af, een klein verschil: haar partner bestaat.
Terwijl ik al onderweg naar de uitgang ben, besef ik me dat ik het belangrijkste vergeten ben. Tweede etage: apotheek. Daarna verlaat ik het gebouw.

‘Wat is zelfmeelij als je amper bestaat?’ Ik forceer mezelf deze vraag te beantwoorden terwijl ik langzaam de winkelstraat uitloop. Bij de schaatsbaan blijf ik even staan: ik zou willen dat ik ook over het ijs kon glijden. De grote donkergroene spar aan de overkant van het plein trekt mijn aandacht. Dit jaar wens ik geen vrede, ik wens mijzelf zo’n boom. Dat er maar veel sneeuw op mag liggen en dat de wereld maar helemaal leeg mag zijn, dan ligt de leegte tenminste niet aan mij. Een meter of tien van me vandaan is een nepkerstman druk bezig kinderen te vermaken. Geïrriteerd door het knipperende lichtje op zijn muts loop ik door. Lichtjes horen niet te knipperen. Mijn vraag heb ik nog steeds niet beantwoord.

Ik neem de trein terug naar huis. Schaamteloos plaats ik mijn voeten op de stoel tegenover mij. Ik kijk naar de reclameposter die men tegen de coupédeur aanplakte. Het is een grote, één met veel kleuren. Middenin een zee staan twee mensen op een klein – natuurlijk onbewoond – eiland. Het water ziet er warm uit. Ik vraag me af wat mensen toch zo mooi vinden aan witte stranden en felblauwe oceanen: fel is altijd fout, en warm water moet ik ook niet. Het baarmoedereffect noemen ze het: badend in warm water voelt het weer even alsof je in je moeder rondzwemt. Ik verafschuw mijn moeder.
De reclametekst onderaan de poster is voor mij onleesbaar. Ik probeer het zicht nog wat te verbeteren door mijn ogen tot spleetjes samen te knijpen, maar veel helpt het niet. Een opticien heb ik al anderhalf jaar niet meer bezocht. Eén station later stap ik uit.

[CSN]

Het vervolg is al geschreven, een eind nog niet.

[Envy]

Wauw .
De eerste alinea is fantastisch. Ik ben benieuwd naar het vervolg.
Ik ben ook benieuwd naar de verklaring van de titel, trouwens.

[niam]

Zo.

Ik ben ook erg enthousiast! Dat ben ik niet vaak.

Mooi, helder geschreven en niet oppervlakkig.

Ik ben waarlijk benieuwd.

niam

[SiemdeCyper]

Het klinkt tot nu toe erg origineel, ben wel benieuwd naar een vervolg eigenlijk.

[Jenneke.*]

Ik vind het goed. . Maar let wel op dat er in het 2e stuk iets zit dat de aandacht vasthoudt. Ben erg benieuwd!

[duivelaartje]

In tegenstelling tot de anderen, vind ik dit niet zo geweldig. Niet dat het slecht is ofzo, maar het raakt me niet en er zit niet echt iets in waardoor ik de drang krijg in het verhaal te kruipen. Nu heb ik het gelezen zonder daar een gevoel aan over te houden.

Misschien ik het vervolg ga lezen... misschien ook niet.

[Zut Alors!]

Ik vind het ook niet zo bijzonder. Het is alweer een verhaaltje over een verstotene, een buitenstaander, iemand die zich niet thuisvoelt in de samenleving. En het word nog maar hopen dat we ooit krijgen te weten waarom. Nou, ik hoef het eerlijk gezegd niet te weten, want het raakt me niet. Ik wil wel weer eens een verhaaltje lezen waarbij ik in ieder geval het idee heb dat ik precies weet wat er gebeurd. Of waar er ten minste wat gebeurt.

Sorry, dit was geen aanval op jou ofzo, ik wou het gewoon even kwijt.

[CSN]

Bedankt voor jullie commentaar en kritiek .

Zut Alors!, je hebt wel gelijk: het is denk ik inderdaad een vaak beschreven onderwerp. Misschien helpt het wat als ik zeg dat het wel duidelijk wordt waarom de ik-persoon zich dan verstoten voelt?

[Changshan]

Het leest vlot, maar is inderdaad een vaak gebruikt onderwerp. Zeker niet origineel, maar dat kan het altijd nog worden. Wel mooi verwoord.

- Chan

[CSN]

Nog twee straten de blikken van mensen ontwijken, dan ben ik thuis. De laatste honderd meter naar de gemeenschappelijke voordeur besluit ik te marcheren. Niemand te zien, niemand die mij vernietigend aan zou kunnen kijken. Niemand op een oude man op een bankje na. Ik marcheer door, het vaste ritme geeft me een rustgevend gevoel. De oude man kijkt mij glimlachend na, ik doe hem vast aan zijn jaren als verplichte militair denken. Toen kon hij nog schreeuwend rondrennen, toen had hij een echt wapen - niet alleen een kunststof wandelstok. Ik weet bijna zeker dat hij zo’n mooi houten geweer had, zo’n oude, die men toen nog nieuw vond. Als hij mijn tempo bij zou kunnen houden, zou hij vast opstaan en achter me aan marcheren, dan zouden we samen de oorlog in gaan. Ik ben blij dat hij kreupel is: dit is mijn oorlog; deze zal ik zelf uitvechten.

’s Avonds eet ik netjes met mes en vork, net als vroeger. Het is er met de paplepel ingegoten, waarbij nog even hard doorgeduwd werd zodat ook de paplepel zelf bijna mijn binnenste in verdween. Om de andere hap kijk ik schichtig om me heen: zal ze al thuis zijn? Maar het is vrijdag en op vrijdag komt ze pas om tien uur thuis. Daarna realiseer ik me ook dat ik geen acht meer ben. Voor de zekerheid let ik toch extra goed op dat ik niet knoei tijdens het afruimen van de tafel.
Voordat ik ga slapen lees ik hardop een paar bladzijden uit een boek. Mijn eigen stem verjaagt de stilte. Wanneer ik te moe ben om nog verder te lezen zet ik de TV in de woonkamer aan. Ik staar naar het plafond en doe alsof mijn kaak maakt dat ik een centenbak heb: ik houd niet van het feit dat je liggend drie kinnen hebt. De TV in de woonkamer klinkt steeds zachter en na een poosje hoor ik zelfs de reclames niet meer.

‘Je mag niet met je vinger op de ramen tekenen. Je weet dat ze daar vies van worden.’ In de achteruitkijkspiegel zie ik hoe ze me vernietigend aankijkt. ‘Ik teken toch op het water?’ vraag ik vertwijfeld. Woedend draait ze zich om: ‘Praat niet tegen me als ik achter het stuur zit, houd verdomme eens een keer je mond!’ Ze verwenst me dingen waarvan ik de betekenis nog niet ken. Als ze haar hand optilt om me te slaan, zie ik hoe we met volle snelheid tegen een boom aanknallen.

[I C U]

Nu wil ik toch wel weten hoe het verder gaat...
Leest lekker, maakt me nieuwsgierig
't Stukje over die oude man vind ik errug goed

[Changshan]

Prachtig. Nu wordt het ook pas echt origineel. Zet deze trend voort en we krijgen een heerlijk verhaal .

- Chan

[Zut Alors!]

Oeoeh... Ik neem het terug, dit was mooi!!!

<3

Grim

[rare kwast]

je wordt er best wel in meegetrokken...leest lekker weg

[Choking Duck]

Echt té goed!
Heel goed geschreven, leest lekker en meeslepend

[duivelaartje]

Ik vond het nog steeds niet echt geweldig... Ik mis de sfeer, ik mis gevoel. Je omschrijft sommige dingen wel mooi (wel een goed punt dus ), maar het doet me niet zoveel. Ook je laatste alinea, het gaat langs me heen.

Hm, ben er dus niet zo gecharmeerd van...

[Anki]

Het eerste stuk, vond ik niet goed, dat deed me niks...na het eerste deel, had ik geen zin om het tweede deel te lezen, maar was ook wel benieuwd wat je ervan gemaakt had, dus..
Het tweede stuk, is idd veel beter maar in het hele stuk,( dus de beide delen samen ) mis ik iets, vraag me niet wat...

Ik vind het wel goed geschreven...Maar het trekt me niet echt super aan ofzo..

Fijne Kerst!!

Anki

[CSN]

‘Wilt u even alleen met uw dochter zijn?’ Ze negeert de vraag van de zuster en loopt meteen door naar mijn bed. Ik wil nog schreeuwen dat de zuster de kamer niet moet verlaten, maar een beademingskapje over mijn mond weerhoudt me hiervan. Ze begint te praten. Dat het toch maar goed was dat zij wel werd opgevangen door een airbag, zegt ze. Terwijl ze doorgaat over hoeveel pijn het ondanks die klapremmer toch deed pluk ik zenuwachtig aan mijn lakens. De meeste woorden versta ik niet eens door het geruis in mijn hoofd, maar opeens zegt ze luid: ‘Kijk me eens aan, waarom troost jij je moeder niet? Ik ben toch zeker je moeder!’ Ik weet dat ze op het punt staat om uit te barsten en probeer me onder de dekens te verschuilen. Nog voordat me dit lukt voel ik hoe mijn hoofd hard tegen de rand van het bed wordt geslagen. Daarna moet ze beseft hebben dat de kans op betrapping te groot is, want het wordt stil.

Na het ontbijt besluit ik de voorheen-gekochte spullen op te bergen. Zoals ik al met mezelf afsprak gooi ik alles weg. Alleen de zilveren oorbellen houd ik zelf, alhoewel ik geen gaatjes in mijn oren heb. Ik moet de buurvrouw nog om hulp vragen bij het afwerken van mijn nieuwe das en loop de voordeur uit, de galerij op. Als ik op het punt sta op de voordeur te kloppen begint de buurman te schreeuwen. Ik schrik, al weet ik dat hij het niet tegen mij heeft. Totaal in paniek ren ik weg, ik vang nog net de woorden 'jouw schuld' op. Terwijl ik de das op de grond achterlaat ren ik de trappen af, naar buiten. Wanneer ik buiten ben blijf ik even voor de ingang staan om op adem te komen. Na een minuut of tien loop ik langzaam terug naar binnen. Ik sluit me op in de badkamer, waar ik de hele dag blijf. Zij galmt door de douche, door mijn hoofd. ‘Schuld, jouw schuld’ steeds opnieuw en steeds op dezelfde scherpe toon. Pas als ik door het kleine raampje hoog boven de wasbak zie dat het donker is geworden, verlaat ik de ruimte. Nu zal ze wel weg zijn: op kerstavond is er een nachtmis.



Vandaag slik ik vijftien. Niet allemaal tegelijk, nee, één voor één. De negende draait zich terwijl ik slik om in mijn keel. Ik voel hoe hij langzaam naar beneden glijdt, tot aan mijn maag. Met wat water spoel ik de bittere smaak weg.
Ik bekijk mezelf in de spiegel. Bleek ben ik allang niet meer. Mijn huid is nu een doorzichtig geel. Mijn oren worden door een opgedroogd straaltje bloed verbonden met mijn hals: ik heb gaatjes. De zilveren oorbellen staan me prachtig. Terwijl ik voor de spiegel heen en weer wieg hoor ik hoe het water binnenin de krulspelden die ik in mijn haar deed tegen de kanten klotst. Nadat ik ze uit mijn haar gehaald heb draai ik mijn haar langzaam in een knot achterin mijn nek. Het bloed in mijn hals was ik eraf met het water uit een krulspeld die kapot is gegaan. Ik vraag me af hoe oud het water is: de lichtblauwe spelden waren nog van mijn oma, ze zijn één van de weinige dingen die ik niet achterliet.

[Changshan]

Goed, maar (nog) een beetje vaag...

[Anki]

Changshan schreef op 27-12-2004 @ 16:22 :
Goed, maar (nog) een beetje vaag...

Hier sluit ik mij bij aan...

[Zut Alors!]

Ik sluit me er ook volledig bij aan. Ik zou bijvoorbeeld bijhoorlijk graag willen weten wat er tussen haar en haar moeder gebeurd is (toch raar, dat ik me zo inleef in een verhaaltje...)

Dat van die spelden was ook een beetje ingewikkeld, tenminste, deze zin:

Terwijl ik voor de spiegel heen en weer wieg hoor ik hoe het water binnenin de krulspelden die ik in mijn haar deed tegen de kanten klotst.

[SiemdeCyper]

Ik ben benieuwd!

[duivelaartje]

Krulspelden met water?

[CSN]

duivelaartje schreef op 27-12-2004 @ 17:08 :
Krulspelden met water?

Die bestaan. Ik heb ze. Lichtblauwe, van mijn oma.

Warm het water op en ze krullen beter. Het is een oud systeem ja, maar zoals ik al zei: van mijn oma.

[VirginVampiress]

CSN schreef op 27-12-2004 @ 15:23 :
het water binnenin de krulspelden die ik in mijn haar deed

en

één van de weinige dingen die ik niet achterliet.

je gebruikt imperfectum op een plek waar je beter perfectum kunt gebruiken:
"die ik in mijn haar heb gedaan" & "die ik niet achter heb gelaten"

voor de rest vond ik het weer heel goed
(en sorry als ik te geleerde termen gebruik, maar ik vergeet de nederlandse termen altijd, vandaar het latijn )

VirginVampiress schreef op 30-12-2004 @ 01:08 :
en


je gebruikt imperfectum op een plek waar je beter perfectum kunt gebruiken:
"die ik in mijn haar heb gedaan" & "die ik niet achter heb gelaten"

voor de rest vond ik het weer heel goed
(en sorry als ik te geleerde termen gebruik, maar ik vergeet de nederlandse termen altijd, vandaar het latijn )

bullshit...
Ik vind het écht geweldig geschreven! Perfect. Het lees heerlijk. Ik had nog uren door kunnen lezen!

[Zut Alors!]

CSN schreef op 27-12-2004 @ 17:22 :
Die bestaan. Ik heb ze. Lichtblauwe, van mijn oma.

Warm het water op en ze krullen beter. Het is een oud systeem ja, maar zoals ik al zei: van mijn oma.

Ik ken ze, maar veel mensen waarschijnlijk niet. Dit kun je ze natuurlijk wel uitleggen, maar als ze bvb. een boek in handen hebben kunnen ze dat moeilijk even aan de schrijver/schrijfster vragen. (en ik ben nog steeds van mening dat die ene zin niet lekker wegleest)

hoog tijd voor een vervolgje!

[Roosje]

1e deel: mwah.
2e deel: leuk, vooral die oude man.
3e deel: nee, sorry, niet zo goed.

En ik maar denken dat het over een hij ging...

[Changshan]

Zut Alors! schreef op 30-12-2004 @ 23:48 :
(en ik ben nog steeds van mening dat die ene zin niet lekker wegleest)

Da's goed op te lossen door de eerder genoemde imperfecta in perfecta om te zetten . Ik ben ook voor een vervolg .