Advertentie | |
|
12-11-2012, 10:19 | ||||||||||||||||||
Verwijderd
|
Dag Kraai!
Dit is niet de standaard verhaalsetting die we op Letteren tegenkomen. Je schrijft over iets dat waargebeurd is, waardoor mijn vraag is: non-fictie of 'gebaseerd op waargebeurd verhaal'? In deze keuze (sommige personages aandikken, verzwakken, omvormen, elders op laten duiken, spelen met tijd en plaats) kun je voor een deel je smaad-angst bezweren. Tenzij je wilt dat mensen met Google en goed puzzelen de persoon vinden die je noemt, is het toevoegen van een beetje fictie een probaat middel om wat sporen uit te wissen. Vooral ook omdat er veel te kiezen valt in wáár je de fictie aanbrengt. Het commentaar op je tekst volgt hieronder. Eerst de vraag over waar uit te geven: als het tamelijk kort is kun je het in delen publiceren in tijdschriften, ik zou daarbij vooral zoeken naar tijdschriften die al eerder iets soortgelijks gepubliceerd hebben. Daarna zou je bij tijdschriften met jouw doelgroep kunnen kijken of het iets wordt. Als het langer is, denk ik dat in boekvorm het beter is. Mits goedgeschreven doen op waarheid gebaseerde verhalen het geloof ik wel goed, zeker omdat je een soort klokkenluidende functie hebt. Ik moet bij het soort verhaal dan denken aan 'Ik was twaalf en fietste naar school' (het verhaal van het meisje en Dutroux) omdat dit ook een vertelling is van werkelijke gebeurtenissen die veel impact hebben gehad op een leven. De uitgeverij van dat boek is Saffraan. Deze laat zich slecht vinden maar schijnt onderdeel te zijn van Foreign Media Group Amsterdam. Deze organisatie is in 2010 kapot gegaan. Een spin-off lijkt http://www.dutch-media.nl/ te zijn. Een betere zoeker of weter zal mij in een volgende post vast aanvullen. Enfin, ook bij de uitgeverij geldt dat als je in hun genre/doelgroep past, je kans op publicatie groter is. Mocht dat niet lukken, dan kun je je boek in eigen beheer uitgeven. In de literaire wereld is dat geloof ik nog niet zo'n trend, maar in de muziek wordt eigen beheer gezien als hét alternatief voor het verouderde marktmodel van de platenmaatschappijen. Eén van deze uitgeverijen die je in eigen beheer laten drukken is http://www.freemusketeers.nl/. Ook daar zijn er ongetwijfeld meer van te vinden. Tenslotte, voordat ik bij de inhoudelijkheid aankom: het probleem met plaatsnamen. Mijn suggestie daarvoor is op zijn minst een gefictionaliseerde wereld als alternatief klaar te hebben, mocht het voor je publicatie beter zijn om een 'op waarheid gebaseerd'-verhaal ervan te maken. Hier kun je diverse gradaties in aanbrengen. Een grote stad (bv. Rotterdam) is vaak te vervangen door Den Haag, Utrecht of Amsterdam. Gehuchten op het platteland zijn nog makkelijker inwisselbaar. Namen zijn voor schrijvers vaak lastig te vinden, maar goed te fictionaliseren. Een 'Peter van Alphen' (ik google ook maar wat) laat zich vervangen door 'Petra van Amstel'. Dat zou het voor jou overzichtelijk houden, terwijl je de naam én geslacht hebt aangepast, waardoor de links alweer wat moeilijker te leggen zijn. Als je dan nog vindt dat het teveel hetzelfde klinkt: Eva van Amstel doet het ook prima en E. van A. is echt wat anders dan P. van A. Je moet het maar even zien, wat je er mee doet. Dan naar de inhoud van je eerstgeposte stuk. Ik zal het niet citeren en alles er uit gaan vissen, maar wel wat opmerkelijkheden naar voren brengen en mijn ideeën er over geven. Citaat:
Citaat:
Citaat:
Waar volwassen vrouwen elkaar al het leven zuur kunnen maken met opmerkingen over elkaars gewicht, zijn meisjes in de puberteit daar nóg beter in. (en er ook gevoeliger voor?) De dames in mijn omgeving waren uitstekend in het in de grond boren van een ander op gebied van gewicht. (en uiterlijk?). Hierdoor krijgt de lezer meer adempauze. Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Ik heb er een bijvoeglijk naamwoord aan toegevoegd voor de verduidelijking. Citaat:
Citaat:
Citaat:
Al met al een potentieel aangrijpend verhaal. Op dit moment is de inhoud nog niet in een literair keurslijf gehesen. 'Hoera!' denk je dan, want keurslijven zijn kut, maar in mijn ogen is het tegendeel voorlopig waar. Je informatie loopt verschillende kanten op, waardoor er over sommige dingen veel en over andere dingen weinig wordt verteld. Soms spring je over interessante/belangrijke periodes heen terwijl het dan ook weer lijkt alsof die periodes het noemen niet waard zijn (bijvoorbeeld in het geval van de reeks zinnen die ik eerder becommentarieerde, over het jojo'en. Als inleidend stuk begrijp ik goed dat je vrij kort door de bocht wilt om het niet langdradiger te maken dan nodig. Ik kan me echter voorstellen dat als je dit dubbel zo lang schrijft en bij de belangrijke dingen wat langer stilstaat, dat het verhaal voor lezers meer gaat leven. Ik weet wat ik lees, maar voel me nog niet bijzonder verbonden met wat je schrijft. Begrijp me niet verkeerd, sommige zinnen zijn pareltjes en ik denk dat het met je schrijven best goed komt. Je stijl is niet afstotelijk en afgezien van de wat kleinere spellingsdingetjes is er voor mij niet zo veel om op aan te merken, afgezien van je informatieverdeling dus! Ik zal het hier eens bij laten qua commentaar, want de kans is dat ik meer becommentarieerd hebt dan wat er nu aan tekst staat |
21-11-2012, 14:33 | ||||
Citaat:
Citaat:
En geen behoefte aan ontbijt omwille van de details of omwille van 'ik ga vermijden dat dit mij ooit kan overkomen en gewoon maar nooit meer eten'? Citaat:
Baxter weet ik echt geen ander woord voor, ik ben even gaan zoeken en dat zou het infuus moeten zijn, maar ik doel op die kapstok waar je infusen aanhangen. Nierbekken is inderdaad een soort kotsbakje/afvalbakje, dat heeft de vorm van een nier, dus vandaar waarschijnlijk de naam (deze dingen).
__________________
Bird is the word!
|
23-11-2012, 11:19 | ||
Verwijderd
|
Ditmaal weer in ouderwetse quote.
Citaat:
|
25-11-2012, 10:23 | |
Ik vind het heel erg interessant om te lezen, dat ten eerste! Je omschrijft inderdaad heel beeldend en goed, kan me er goed in inleven. (Al zou het fijn zijn als je een witregel tussen je alinea's laat, dan is het iets minder een wall of text - maar misschien is dat eerder een pet peeve van mij. )
Ik kan me alleen niet aan de indruk onttrekken dat het meer voelt als een 'gewoon' verslag van wat er gebeurd is dan als een echt verhaal. Maar ik denk dat dat al een stuk beter wordt met behulp van het commentaar dat boven me al op een supermanier wordt gegeven, dus ga vooral door, ik ben benieuwd naar het volgende deel
__________________
Shh, the melon, it is speaking to me..
|
26-11-2012, 13:27 | |
Intermezzo: Hallucinaties
Dit stukje zijn de enige herinneringen die ik heb tussen de ambulance en het volwaardig bijkomen. De meeste hadden meer details, maar die zijn vervaagd, ook zijn er flarden van nog andere, maar daar weet ik te weinig meer van. Sommige zijn combinaties van dingen die in de realiteit gebeurden en dingen die zich in mijn hoofd afspeelden. Andere hebben geen binding met echte gebeurtenissen en zijn meer als dromen geweest (vaak gebaseerd op het speciale spel dat ik vaak doe). Verder was er niets. Geen tunnels met licht, geen koren, geen glijbanen naar de hel. Niets. Ik bestond niet. Gruwelijke pijn! PIJN! Ik open mijn ogen en ik weet niet wie ik ben, waar ik ben of wat er gebeurd is. Alleen deze ruimte bestaat en die ondraaglijke pijn. Boven me hangt iets wat waarschijnlijk de oorzaak is van die pijn: een grote metalen drilboor die in mijn buik is aan het boren. Ik probeer te schreeuwen, maar er komt geen geluid, er steekt iets in mijn mond. Ik probeer te bewegen, maar ik ben vastgebonden, ik hoor mijn boeien rammelen. En die pijn blijft maar doorgaan. Ik hoor machines. Ik huil. Ik lijd voor eeuwig pijn en in die eeuwigheid lig ik op een sponsachtig rood/paars 'bed' met tentakels die zich de hoogte in verheffen. Heel de ruimte is rood/paars met raar licht. Ik ben alleen, maar boven me, aan de overkant is een raam en ik zie beweging (mensen?). Ik zie ze kijken. En die pijn, waarom doet niemand iets aan die pijn? Wie doet dit? Stop dat! Waarom? STOP! Ik lig en lijd. Ik huil. Ik ben bereid iedereen en alles (Wie? Wat? Ik weet niet eens meer wie ik zelf ben) op te offeren als die pijn maar stopt (Hier, mijn ziel, neem hem!). PIJN! Maar ik bid tot niets of niemand. En daar lig ik, voor eeuwig. Opnieuw die pijn, opnieuw die ruimte. STOP DAARMEE! Dit keer ben ik ook echt bang. Doodsbang. Uiteindelijk ben ik zo bang dat mijn darmen zich legen en ik voel het en hoewel het onmogelijk lijkt, voel ik me daardoor nog ellendiger. Ik lijd pijn, ik ben bang en ik lig ook nog eens in mijn eigen vuiligheid. Ik wil dit niet! Ik probeer mezelf los te rukken en hoor de boeien lawaai maken. Ik heb geen idee wat ik ermee bereik, maar besluit gewoon te blijven rukken en rammelen. Plots hoor ik een vrouwelijke stem zeggen dat ik rustig moet blijven. En ik zie een gedaante bewegen. Ik rammel nog harder, ik heb aandacht, laat me niet alleen! De gedaante beweegt zich naar de rechterkant, naast mijn bed en maant me nogmaals tot kalmte. En hoewel ik geen idee heb van wiehoewatwaar, besluit ik met mijn rechterhand te wijzen en de weinige ruimte die mijn boeien me geven te benutten om te gebaren naar mijn zitvlak, in de hoop dat het de aandacht van de gedaante trekt en dat ze kijkt wat er aan de hand is. En wonder boven wonder, het lukt, ik voel dat er iets verschoven wordt en ik hoor commentaar. Niet veel later zijn er meerdere gedaantes aan me aan het sjorren. De pijn blijft echter en nadat de gedaantes vertrokken zijn blijf ik weer alleen achter in mijn eeuwigheid. Ik ben buiten, in een bos. Het is donker. Er zijn meerdere mensen en we zijn bezig met een bosspel. Alleen kan ik me niet verroeren. Ik ben gekluisterd aan boomwortels. Het spel gaat verder, maar niemand merkt dat ik niet kan bewegen. Ik voel me niet goed, ik ben bang, ik wil hier weg. Er ligt een zwaard naast me, maar ik kan er net niet bij en ik weet dat ik me dan niet kan verdedigen als ze me aanvallen. Ik pak mijn gsm om mijn vader te bellen om me te komen halen, maar ik krijg het nummer niet ingetoetst. Ook hier verblijf ik eeuwenlang. Weer een spel, maar we bevinden ons in grotten. Weer ben ik gekluisterd aan de grond. Mensen met fakkels rennen rond me. Mijn wapens liggen buiten bereik. Ik probeer mijn gsm, maar krijg geen contact. Eeuwigheid. Ik word in een bed naar een hal gebracht. Het is een soort lounge-ruimte. Alles is felrood: mijn lakens, de muren, de banken, het plafond en de vloer. Er is een wand met een televisie voor me. Er staan 3 mensen rond mijn bed en opeens herken ik de stemmen van mijn ouders. Ze praten tegen de 3e persoon. Ik hoor dingen als overbrengen, niet hier blijven en de rood/paarse ruimte waar ze mensen pijnigen schiet door mijn gedachten. JA! WEG HIER! Ik probeer de aandacht te trekken, maar kan nog steeds niet spreken (wat zit er in toch in mijn mond?) en ben nog steeds vastgebonden. Ik gebaar dan maar met de weinige ruimte die ik over hou. Ik beweeg mijn hand van links naar rechts en wijs dan naar de grond. Wat voor mij zoveel betekende als: Overal, maar niet hier. Mijn ouders en de 3e persoon vertrekken en opeens komen er allemaal wielrenners langs lopen. Ik lig daar nog een tijdje. Weer buiten. Ik zit op een soort kabelbaan die van plat dak naar plat dak verschuift. Sommige daken zijn begroeid met gras. Ik hoor bekende stemmen. Een verpleegster komt binnen en haalt het ding uit mijn mond en stopt er watten in aan de zijkanten. Ze zegt me dat ik mag drinken en rijdt me in mijn bed naar het cafetaria. Ze zet me vlakbij een kar met drankjes en gaat dan weg. Ik ben dolgelukkig en reik naar een flesje fruitsap en merk dan dat ik nog steeds vastgebonden ben en dat mijn vingers maar tot op een paar centimeter van het flesje kunnen komen. Ik probeer uit alle macht het flesje te bereiken, blijf trekken en duwen, probeer mijn gewicht te verplaatsen, maar het is onmogelijk. Uiteindelijk geef ik het op en besluit te hopen dat er iemand langs komt om me te helpen. Er komt een andere verpleegster, maar die begint mijn bed weg te rijden en terwijl ik wanhopig duidelijk probeer te maken dat ik mag drinken en dat ze me moet helpen, verdwijnt het flesje uit mijn zicht. Ze rijdt me een soort kelder binnen, volledig bekleed in felgele tegels. Tegenover me in de muur zie ik een glijbaan van gele tegels omhoog lopen. Er komen meer mensen binnen en die beginnen aan me te sjorren en me te draaien. Ik word weer bang en voel mijn darmen zich legen, wat nog meer gesjor met zich meebrengt. Ik zit in een grot onderwater. Ik zwem rondjes en zie intussen bekenden die verderop een spel spelen, maar ik geraak er niet. Er is een geluid dat overheerst. Het geluid maakt dat ik me voel alsof ik in een wasmachine zit opgesloten. Mijn lichaam voelt alsof het gecentrifugeerd wordt, zo snel tollen de beelden langs mijn ogen en trillen mijn ledematen.
__________________
Bird is the word!
|
26-11-2012, 13:28 | |
Dit is het laatste stuk dat ik af heb, wat hierna volgt, moet ik samenstellen aan de hand van notities in mijn agenda en verhalen van anderen, maar momenteel heb ik even andere prioriteiten, dus dat kan wel even duren. Het vervolg komt er in ieder geval.
__________________
Bird is the word!
|
Advertentie |
|
26-11-2012, 13:33 | ||
Citaat:
__________________
Bird is the word!
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Verhalen & Gedichten |
Een gedeelte uit mijn leven.. U*NiQ | 3 | 28-09-2005 18:06 | |
Verhalen & Gedichten |
Verhalenwedstrijd: Mijn muze Verwijderd | 0 | 14-11-2004 17:03 | |
Verhalen & Gedichten |
Spijt, een nieuw begin. Ingetjuhh | 13 | 16-07-2004 16:23 | |
Verhalen & Gedichten |
[verhaal] Gevangen Zielen, samenvatting van het verleden... (??) Lindatje | 2 | 17-10-2002 14:40 | |
ARTistiek |
T begin hebbik hier wel es neergezet Eend | 48 | 18-05-2002 18:12 | |
Verhalen & Gedichten |
Kritiek (dus niet reageren als je niet tegen kritiek kan!) Tantalus | 31 | 02-02-2002 10:36 |