*verhaal*

[duivelaartje]

Ik kreeg vanochtend op school opeens een best redelijk idee voor een verhaal. Uit school heb ik het gelijk ingetypt. Ik weet niet of het een beetje goed is, maar het is iig pas het begin van m'n verhaal. Ga er vannacht weer over nadenken en dan komt er vast een vervolg op. (Als jullie dat nog zinvol vinden tenminste...)
Ik ben voor vandaag even uitgeschreven, maar als ik morgen weer achter m'n computer ga zitten komt er vast wel nog een deel uit. Ik zal zo snel mogelijk weer een deel posten hier.

Hier komt het. Willen jullie even zeggen wat jullie er van vinden en wat ik kan veranderen. Spellingsfouten zijn voorbehouden. M'n spellingscontrole doet het niet, dus vandaar.


Ze probeert steeds harder te rennen. Steeds maar harder om de afstand met hem groter te maken. Wat moet hij van me? Waarom blijft hij me steeds achtervolgen? Paniekerig kijkt Sara om, maar ze ziet hem niet meer. Aan het einde van de gang gaat ze naar links en blijft halverwege te gang staan. Ze steunt met haar handen tegen de muur en hijgt. Elke dag voelt ze dat hij haar achtervolgt, maar ze heeft hem nog nooit gezien. Maar ze voelt zijn adem in haar nek. Ze voelt zijn aanwezigheid.
“Meisje.”
Nee toch! Hij zou het toch niet zijn? Verschrikt kijkt Sara op.
“Meisje, wat doe je hier nog zo laat op school? De schoonmaaksters zijn allang weg. Je ouders zullen wel ongerust zijn waarom je nog niet thuis ben. Ga maar naar huis.” Een lerares loopt naar Sara toe. Tenmiste, ze denkt dat het een lerares is. De lerares legt een hand op Sara’s schouder en kijkt haar ongerust aan. “Wat is er?”
Sara schudt met haar hoofd en probeert de hand die op haar schouders ligt eraf te krijgen.
“Meisje?”
“Nee... Er is niks.” Verward schudt Sara met haar hoofd. Ze trekt haar jas recht en probeert zo zelfverzekerd mogelijk weg te lopen. Maar ze voelt haar benen trillen en haar hart klopt snel. Als ze de hoek om is en zeker weet dat de lerares haar niet meer kan zien, begint ze weer te rennen richting de trap.

Sara loopt het pad voor haar huis op. Ze graait wat in de zak van haar jas om de huissleutel te vinden. Tussen alle papiertjes, knopen en geld vindt ze een grote bos vol met sleuters. Ze stopt een van de sleutels in de deur en draait het slot open. Eenmaal beginnen schopt ze haar schoenen uit en ze smijt haar schooltas op de grond. Haar jas houdt ze aan, want de verwarming zal wel niet aan zijn.
Strompelend over kleding, kranten en doosjes loopt ze naar de keuken. Daar ziet ze nog een complete afwas staan. Sara rukt een van de keukenkastjes open opzoek naar wat eten. Ergens achter in een kastje vindt ze een aangebroken pak met droge koekjes. Ze vult een glas met water en loopt naar de woonkamer waar ze op de bank neer ploft.
Wat is het hier toch een zooitje! Sara legt de tijdschriften die op het tafeltje voor haar liggen op een mooi recht stappeltje en zet haar glas op het tafeltje neer.
“Saar, bent je thuis?” Ze hoort haar moeder van boven roepen.
“Ja! Ik ben thuis!”
“Niet zo schreeuwen! Je weet dat ik hoofdpijn heb.” Haar moeder klinkt boos. Sara zucht. Het is ook altijd hetzelfde gezeur met haar moeder. En ze is ook nog zo eigenwijs om niet naar de dokter te gaan. ‘Ja, het gaat wel over.’ Niet dus, want ze heeft al een half jaar elke dag hoofdpijn. Al het huishouden is dus voor Sara. Wassen, strijken, schoonmaken, bedden verschonen, vuilnis buiten zetten, ramen poetsen. Ze heeft er genoeg van.
Plotseling hoort ze gestommel op de trap. De deur van de woonkamer gaat open en haar moeder komt binnen. Haar haar zit door de war en in haar nachthemd zitten kreukels. “Wil je een asprientje voor me klaar maken?” Haar moeder klinkt heel zielig. Sara krijgt bijna medelijden met haar moeder, maar staat toch op om een paracetalmon en een glaasje water te pakken.
“Alsjeblieft.” Haar moeder stopt de parcetalmon in haar mond en giet het hele glas water achterover. “Bedankt.”

Met een zucht staat Sara weer op van de bank. Ze gaat op zoek naar een bezem om de kamer eens een beetje aan te vegen. Op de weg naar de schoonmaakkast pakt ze alle kleren van de grond en propt die in de wasmand die op de gang staat. Uit de schoonmaakkast pakt ze toch maar de stofzuiger. Het is vast een stofboel in huis. Ze stopt de steker in het stopcontact en begint de hele kamer te zuigen.
“Saar! Wat ben je nou weer aan het doen! Hou nou eens een keer rekening met mij. Wees niet zo egoistisch om steeds maar aan jezelf te denken!” Sara doet net alsof ze haar moeder niet hoort en gaat rustig verder met stofzuigen.
“Saar, stom kind. Hou op!” Haar moeder komt de trap af rennen en trekt de steker uit het stopcontact. Haar moeder komt voor haar staan en Sara kan van haar gezicht aflezen dat ze kwaad is. “Jij kreng!” De hand van haar moeder schiet uit en slaat Sara recht in het gezicht. Sara probeert niet te reageren, maar het doet zo pijn dat ze toch auw roept. “Wat zei je Saar? Deed het pijn? Dat kan ik me niet voorstellen.” En haar moeder slaat haar nog een keer met de vlakke hand in Sara’s gezicht. Er komen tranen in haar ogen, maar Sara probeert niet te huilen. Ze wil niet zielig doen.
“Zo, je verdiende loon.” Haar moeder loopt weer de trap op. Boven hoort ze een deur dicht slaan.
Sara zakt door haar knieeën en begint zachtjes te huilen. Wat doet ze verkeerd? Ze probeert het huis toch juist schoon te maken? Het is toch niet normaal dat een moeder je daarvoor straft? Voorzichtig wrijft ze met haar hand over haar wang. Het gloeit helemaal. Ze slaat haar armen om haar knieeën en steunt er met haar hoofd op. Sara staart voor zich uit en begint te denken aan vroeger.

“Lieke kom eens hier. Ik wil je knuffelen.” Sara ziet haar vader staan met z’n armen wijd in een veld vol met prachtige bloemen in allemaal felle kleuren. Haar moeder komt aanrennen. Haar zomerjurkje wappert om haar benen en ze rent recht in de armen van haar man. Haar ouders knuffelen en geven elkaar een kusje.
“Saartje, mama en papa willen je iets vertellen.” Sara ziet zichzelf naar haar ouders toe rennen. Haar vader bukt en tilt haar op. “Je moeder is zwanger van een broertje of zusje voor je.” Haar vader kijkt haar heel blij aan en geeft haar een kus op haar voorhoofd.
“Wat leuk! Wanneer komt het kindje?” Ze wringt zich los uit de armen van haar vader en begint rondjes te rennen om haar ouders heen. Ze is zo blij!
“Over ongeveer zes maanden zal het geboren worden. Rond de kerst.” Lieke wrijft over haar buik die nog helemaal niet dik is. “Oh leuk! Een kerstkindje.”

Sara glimlacht aan die gedachte. Wat was ze toch blij. Ze had altijd gehoopt op een broertje of zusje, want alle kinderen bij haar in de klas hadden broers en zussen. Maar jammer genoeg ging er iets niet goed met de bevalling en het kindje werd twee maanden te vroeg geworden. Het was nog niet genoeg ontwikkeld en overleed. Sara’s zevenjarige hersentjes konden dit niet goed verwerken. Iets waar ze zo op dat gehoopt en iets wat haar zo leuk leek was er opeens niet meer. Ze snapte niet hoe dat kon gebeuren. Ze heeft weken zitten huilen om het dode kindje dat maar een paar uur had geleefd.
Na het overlijden van wat haar toekomstige broertje of zusje was geweest ging het opeens ook niet meer goed tussen haar ouders. Om maar de kleinste dingetjes kregen ze al knallende ruzie. Sara vond dit vreselijk. Elke keer als haar ouders ruzie hadden ging ze naar boven, zette ze keihard muziek op en begon ze met de muziek mee te bleren, wat natuurlijk weer een nieuwe ruzie veroorzaakte.

Ze wrijft met haar handen haar ogen droog en staat op. De stofzuiger bergt ze op en pakt toch maar de bezem. Als al het stof weg is en alles weer netjes op z’n plekje staat loopt ze naar de keuken om de afwas te doen. Ze draait de traan open en laat het water stromen. Als het water goed op temperatuur is begint ze met de afwas. Na een klein half uurtje staat alles weer netjes in de kastjes en glimt aan het aanrecht. Met een glimlach op haar gezicht kijkt Sara naar de keuken. Dat is mooi schoon geworden. Ze stopt haar handen in haar broekzakken en loopt naar de gang om haar tas te pakken.
Als ze in de gang staat hoort ze gekrabbel aan de voordeur. Ze doet de deur op een kiertje open, maar ze ziet niks. Vreemd. Sara doet de deur weer dicht en pakt haar tas op. Weer hoort ze gekrabbel. Ze loopt op haar tenen naar de voordeur en doet hem weer open. Nu steekt ze haar hoofd naar buiten. En weer ziet ze niks. Met een zucht doet ze de deur weer dicht. Ze zal het zich wel weer hebben verbeeld. Als ze een voet op de eerste traptrede zet hoort ze wéér gekrabbel. Nu heb ik er genoeg van, denkt ze. En ze rent naar de deur en gooit hem open. Er is niks te zien... Maar ze heeft het gevoel dat iemand voor haar staat. Ze voelt iemand ademen. Het is toch niet hém weer! Sara raakt in paniek en gooit de deur met een klap dicht.
“Sara! Wat was dat?”
“Mam dat was niks hoor. Ga maar weer slapen.”
“Ik sliep niet!”
“Oh.” Sara haalt haar schouders op en loopt de trap op. Gelukkig, nu hoort ze niks. Misschien was het een poesje, maar is die geschrokken van het geluid van die dichtslaande deur. Ze glimlacht even en doet de deur van haar kamer open. Daar gaat ze zitten op haar bureaustoel. Ze begint rondjes te draaien, steeds sneller.

[Charlottetje]

Wel oke verhaal, opzich, maar wel wat carry sleeerig ofzo..

“Saar! Wat ben je nou weer aan het doen! Hou nou eens een keer rekening met mij. Wees niet zo egoistisch om steeds maar aan jezelf te denken!”
Hier vind ik de laatste zin wat te veel van het goede...

Dat stukje over dat overleden kindje vind ik toch niet echt nodig in dit verhaal, toch een beetje los, of te lang om alleen even iets duidelijk te maken..

Het is toch niet hém weer!
Dit lijkt me meer iets dat ze weet, dan iets wat ze zich afvraagt.
Het lijkt me meer dat ze dan schrikt ofzo, dan alleen (misschien wel bang) zich dit afvraagt...

Sara haalt haar schouders op en loopt de trap op. Gelukkig, nu hoort ze niks. Misschien was het een poesje, maar is die geschrokken van het geluid van die dichtslaande deur.
Dit vind ik te gemaakt, zo zal Sara naar mijn idee, nooit reageren als ik de alineas hiervoor lees..
Zelfs niet als ik die zin lees van :het is toch niet hem weer, denk ik dat ze nooit zo onverschillig zou kunnen denken...

verder wel een aardig verhaal hoor.

Charlotte

[Badschuim]

iS wel leuk verhaal opsig alleen inderdaad beeje carry slee achtigend!..

[duivelaartje]

Carry Sleeerig...
Hmm moet ik toch wel even iets veranderen.

[Charlottetje]

Komt denk ik door de combinatie van manier van schrijven en je onderwerp!

Charlotte

[Dame Blanche]

Ik vind dat je het mooi beschreven hebt en het zou ook echt spannend kunnen zijn als de spanning iets langzamer was opgebouwd. Als de lezer niet weet waarom iemand aan het vluchten is dan kan er geen identificatie plaatsvinden. Dus misschien voordat de achtervolging begint meer informatie geven en dan de spanning opbouwen.

Maar dat is natuurlijk moeilijk want je kunt niet een heel boek posten. Toch goed en duidelijk beschreven.

[duivelaartje]

Bedankt

[KIET]

Ik heb nog nooit een boek van Carry Slee gelezen, dus die vergelijking hoef je van mij niet te verwachten

Het verhaal was redelijk goed. De spanning van het onbekende dat haar achtervolgt - of wat ze denkt dat haar achtervolgt - wordt keurig opgebouwd en op de juiste punten onderbroken. Het gegeven dat het voor de verandering eens niet over een liefde of verliefdheid gaat vind ik een aangename afwisseling, maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik iets teveel hobbyschrijfwerk achter elkaar heb gelezen waarin liefde/verliefdheid of dood/sterven centraal in staan: hoewel het stukje over de baby imho goed het verhaal aanvuld, had ik daar toch even het gevoel dat ik het gemiddelde schrijfwerk zat te lezen. Aan de andere kant, het is moeilijk om tegenwoordig origineel te blijven, en er bestaan ook maar hooguit drie of vier 'originele' plots in de hele wereld.

Ik vond sommige zinnen en gedachten niet helemaal mooi in het geheel overgaan. Ze liepen naar mijn idee niet helemaal lekker. Ook was het misschien iets beter geweest om wat meer alinea-gebruik toe te passen, alineas geven structuur in een verhaal en bij sommige verhalen is een duidelijke structuur nodig om het zo goed mogelijk te kunnen volgen. Dit is geen kritiek, alleen maar een opmerking. Al moet ik wel toegeven dat het maken van alineas binnen een forum erg lastig is.

Een kleine opmerking: "Haar moeder stopt de parcetalmon in haar mond en giet het hele glas water achterover" -- Men giet over het algemeen alleen de inhoud van het glas achterover, en men gooit het glas stuk (niet noodzakelijkerwijs na het opdrinken van de inhoud overigens).

[duivelaartje]

KIET-2 schreef op 12-03-2004 @ 23:05:
Een kleine opmerking: "Haar moeder stopt de parcetalmon in haar mond en giet het hele glas water achterover" -- Men giet over het algemeen alleen de inhoud van het glas achterover, en men gooit het glas stuk (niet noodzakelijkerwijs na het opdrinken van de inhoud overigens).

Oeps . Zal het even veranderen.

En ja, ik schrijf niet zo graag over liefde. Daar schrijft iedereen al over. Niet meer origineel dus.

Ik heb wel meer alinea's, maar toen ik het verhaal postte zijn er een paar verloren gegaan. En sommige zinnen sluiten nog niet goed op elkaar aan. Maar dit is nog mijn "klad" verhaal... Verander ik nog wel.

Maar bedankt.