SpAnarchism II - Obey the SpAnarchism

je hoort het

Spam me baby one more time.

lafjuh schreef op 27-07-2003 @ 00:12:
Spam me baby one more time.

Ik heb er nog 2 bij verzonnen, ze staan in Word.

Spam and spam again.

[Vlooienband]

Wawl, opdonderen.
Lafjuh en ik gaan hier SpAnarchism maken, daarna mag je reageren.


Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.

vleermuissie schreef op 27-07-2003 @ 00:14:
hmm, dit is toch echt letteren...

ja, en het was scimmia's idee..

ik verwacht eigenlijk dat piloff zo komt opdagen

Wawl schreef op 27-07-2003 @ 00:14:
Scimmia gaat deze topic toch niet verwijderen, he? Anders ben ik al mijn posts kwijt.

neehoor, dan zijn ze er nog steeds

tenminste, als ik post en verwijder het, dan blijft ie toch staan in mijn PostCount.

[Vlooienband]

Scimmia schreef op 27-07-2003 @ 00:14:
Wawl, opdonderen.
Lafjuh en ik gaan hier SpAnarchism maken, daarna mag je reageren.


Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.

Lafjuh, lees eens goed!

[Vlooienband]

Wawl en de anderen kunnen er trouwens donder opzeggen dat ik die andere replys wis.

Scimmia schreef op 27-07-2003 @ 00:14:
Wawl, opdonderen.
Lafjuh en ik gaan hier SpAnarchism maken, daarna mag je reageren.


Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.

Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.

Scimmia schreef op 27-07-2003 @ 00:18:
Lafjuh, lees eens goed!

wuh?

Wawl schreef op 27-07-2003 @ 00:20:
Screenshot is gemaakt. Dan ga ik tegen je klagen op Feedback, ehmm M&M.

De klaagmuur.

[Vlooienband]

Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.
Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.
Een grote zon daalde neer uit de pitten der aarde, de hel, begon behoorlijk hard te schijnen en liet een grote, koude wind over de aarde heersen. Dit gebeuren werd vanzelf 'het Pocahontas' genoemd. Niemand wist precies waarom, maar iedereen wist dat het behoorlijk vanzelfsprekend was dit het Pocahontas te noemen.
Spam vond dit niet leuk. Ze wilde tegen het Pocahontas ingaan, maar helaas. Het mocht niet.

Wawl schreef op 27-07-2003 @ 00:22:
Ik ben irritant.

Je post worden toch weggeflikkerd, je bezorgd een fb alleen maar meer moeite. Dat kan resulteren in een waarschuwing.

[Vlooienband]

Wawl schreef op 27-07-2003 @ 00:23:
Komt omdat onze hond vanmorgen is overleden.

Dat spijt me voor je.

[Vlooienband]

Wol, span nou niet in dit topic. Laf en ik schrijven hier een verhaal.
't Internet is al vervloete langzaam, hier...


De omdat het gewoon kut is als een huisdier sterft. *hugs*

Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.
Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.
Een grote zon daalde neer uit de pitten der aarde, de hel, begon behoorlijk hard te schijnen en liet een grote, koude wind over de aarde heersen. Dit gebeuren werd vanzelf 'het Pocahontas' genoemd. Niemand wist precies waarom, maar iedereen wist dat het behoorlijk vanzelfsprekend was dit het Pocahontas te noemen.
Spam vond dit niet leuk. Ze wilde tegen het Pocahontas ingaan, maar helaas. Het mocht niet. Maar toch, hij kon het niet laten. Hij kon niet zomaar de vrolijke wereld vergeten waarin hij leefde, de wereld met alle mooie wezens, zoals de gerimpelde trollen en de kabouters met de ronde puntmutsjes, in alle kleuren. Blauw namelijk. Hij moest zich wel verzetten tegen het Pocahontas. Als geleid door een zilveren koperdraad volgde hij zijn dierlijke instinct, wat resulteerde in het feit dat hij hopeloos verdwaald was. Gelukkig had hij broodkruimels gestrooid, maar die waren weggewaaid door de regen. Hij volgde de zilveren koperdraad maar weer terug, hopend dat hij weer op het beginpunt zou uitkomen.
Had hij namelijk een plan. Een gigantisch goed siervol en prettig plan. Ja. Hij huppelde, gooide zijn voeten in de lucht. Alles zou goed komen! Er restte slechts nog 1 ding voordat hij aan de simpele beginselen van zijn grootse en uitgebreide plan kon beginnen. Hij moest leren om te vliegen. Ja! Dat zou nou eens handig zijn. Maar als dat niet zou lukken zou hij ook wel kunnen lopen, maar dat is lang niet zo leuk natuurlijk.

[Vlooienband]

Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.
Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.
Een grote zon daalde neer uit de pitten der aarde, de hel, begon behoorlijk hard te schijnen en liet een grote, koude wind over de aarde heersen. Dit gebeuren werd vanzelf 'het Pocahontas' genoemd. Niemand wist precies waarom, maar iedereen wist dat het behoorlijk vanzelfsprekend was dit het Pocahontas te noemen.
Spam vond dit niet leuk. Ze wilde tegen het Pocahontas ingaan, maar helaas. Het mocht niet. Maar toch, hij kon het niet laten. Hij kon niet zomaar de vrolijke wereld vergeten waarin hij leefde, de wereld met alle mooie wezens, zoals de gerimpelde trollen en de kabouters met de ronde puntmutsjes, in alle kleuren. Blauw namelijk. Hij moest zich wel verzetten tegen het Pocahontas. Als geleid door een zilveren koperdraad volgde hij zijn dierlijke instinct, wat resulteerde in het feit dat hij hopeloos verdwaald was. Gelukkig had hij broodkruimels gestrooid, maar die waren weggewaaid door de regen. Hij volgde de zilveren koperdraad maar weer terug, hopend dat hij weer op het beginpunt zou uitkomen.
Had hij namelijk een plan. Een gigantisch goed siervol en prettig plan. Ja. Hij huppelde, gooide zijn voeten in de lucht. Alles zou goed komen! Er restte slechts nog één ding voordat hij aan de simpele beginselen van zijn grootse en uitgebreide plan kon beginnen. Hij moest leren om te vliegen. Ja! Dat zou nou eens handig zijn. Maar als dat niet zou lukken zou hij ook wel kunnen lopen, maar dat is lang niet zo leuk natuurlijk.
Volgens 'The Ultimate Hitchhiker's Guide To The Universe' kan iedereen vliegen. Je moet jezelf keihard op de grond gooien en dan missen. Vervolgens moet je niet al teveel denken aan het feit dat je vliegt. Alles hoort dan probleemloos te verlopen.
Spam besloot dit te proberen. Hij gooide zichzelf met alle kracht op de grond en raakte. Eenmaal bij bewustzijn, besloot hij dat hij iets verkeerd had gedaan.
'Ik kan niets goed doen,' dacht hij bij zichzelf, 'maar wacht eens even! Als ik niks goed kan doen, kan ik ook niet mikken!'
Met nóg meer kracht dan de vorige keer gooide Spam zichzelf op de grond. Het was té zielig voor woorden. Nog nooit had iemand zó slecht gemikt.

Had hij namelijk een plan. Een gigantisch goed siervol en prettig plan. Ja. Hij huppelde, gooide zijn voeten in de lucht. Alles zou goed komen! Er restte slechts nog één ding voordat hij aan de simpele beginselen van zijn grootse en uitgebreide plan kon beginnen. Hij moest leren om te vliegen. Ja! Dat zou nou eens handig zijn. Maar als dat niet zou lukken zou hij ook wel kunnen lopen, maar dat is lang niet zo leuk natuurlijk.
Volgens 'The Ultimate Hitchhiker's Guide To The Universe' kan iedereen vliegen. Je moet jezelf keihard op de grond gooien en dan missen. Vervolgens moet je niet al teveel denken aan het feit dat je vliegt. Alles hoort dan probleemloos te verlopen.
Spam besloot dit te proberen. Hij gooide zichzelf met alle kracht op de grond en raakte. Eenmaal bij bewustzijn, besloot hij dat hij iets verkeerd had gedaan.
'Ik kan niets goed doen,' dacht hij bij zichzelf, 'maar wacht eens even! Als ik niks goed kan doen, kan ik ook niet mikken!'
Met nóg meer kracht dan de vorige keer gooide Spam zichzelf op de grond. Het was té zielig voor woorden. Nog nooit had iemand zó slecht gemikt.
En ja hoor, daar vloog hij. Enkele honderden meters omlaag. Zo, plons, de rivier. Hij schoot als een bolletje weer omhoog, angstig voor nat water als hij was. "En als laatste, als het afsluiting van mijn plan, maak ik droog water, zodat nat worden niet meer nodig is!" besloot hij.
Maar hij was bedroefd, bedroefd omdat niets lukte, hij niets kon. Zo bedroefd. "Maar!" bedacht hij zich, "als ik niets kan, ben ik goed in het niets kunnen!" Opgewekt aan de gedacht dat hij nu wel ergens goed in was ging hij goedgeluimd op pad. Hij trok zijn wandelslippers aan en pakte zijn zonnebril, veegde die schoon en stopte die in de tas. At een boterham, deed er nog wat extra pindakaas bij, en ging verder. Tegen het Pocahontas. Ja, dat zat wel goed. Hij ging eerst maar eens uitzoeken wat het Pocahontas nou eigenlijk was. Het verzet tegen alles en iedereen. "Dat lijkt wel een beetje op Puberteit, maar dan zonder al die rare horgnomen."

[Vlooienband]

Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.
Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.
Een grote zon daalde neer uit de pitten der aarde, de hel, begon behoorlijk hard te schijnen en liet een grote, koude wind over de aarde heersen. Dit gebeuren werd vanzelf 'het Pocahontas' genoemd. Niemand wist precies waarom, maar iedereen wist dat het behoorlijk vanzelfsprekend was dit het Pocahontas te noemen.
Spam vond dit niet leuk. Ze wilde tegen het Pocahontas ingaan, maar helaas. Het mocht niet. Maar toch, hij kon het niet laten. Hij kon niet zomaar de vrolijke wereld vergeten waarin hij leefde, de wereld met alle mooie wezens, zoals de gerimpelde trollen en de kabouters met de ronde puntmutsjes, in alle kleuren. Blauw namelijk. Hij moest zich wel verzetten tegen het Pocahontas. Als geleid door een zilveren koperdraad volgde hij zijn dierlijke instinct, wat resulteerde in het feit dat hij hopeloos verdwaald was. Gelukkig had hij broodkruimels gestrooid, maar die waren weggewaaid door de regen. Hij volgde de zilveren koperdraad maar weer terug, hopend dat hij weer op het beginpunt zou uitkomen.
Had hij namelijk een plan. Een gigantisch goed siervol en prettig plan. Ja. Hij huppelde, gooide zijn voeten in de lucht. Alles zou goed komen! Er restte slechts nog één ding voordat hij aan de simpele beginselen van zijn grootse en uitgebreide plan kon beginnen. Hij moest leren om te vliegen. Ja! Dat zou nou eens handig zijn. Maar als dat niet zou lukken zou hij ook wel kunnen lopen, maar dat is lang niet zo leuk natuurlijk.
Volgens 'The Ultimate Hitchhiker's Guide To The Universe' kan iedereen vliegen. Je moet jezelf keihard op de grond gooien en dan missen. Vervolgens moet je niet al teveel denken aan het feit dat je vliegt. Alles hoort dan probleemloos te verlopen.
Spam besloot dit te proberen. Hij gooide zichzelf met alle kracht op de grond en raakte. Eenmaal bij bewustzijn, besloot hij dat hij iets verkeerd had gedaan.
'Ik kan niets goed doen,' dacht hij bij zichzelf, 'maar wacht eens even! Als ik niks goed kan doen, kan ik ook niet mikken!'
Met nóg meer kracht dan de vorige keer gooide Spam zichzelf op de grond. Het was té zielig voor woorden. Nog nooit had iemand zó slecht gemikt.
En ja hoor, daar vloog hij. Enkele honderden meters omlaag. Zo, plons, de rivier. Hij schoot als een bolletje weer omhoog, angstig voor nat water als hij was.
"En als laatste, als het afsluiting van mijn plan, maak ik droog water, zodat nat worden niet meer nodig is!" besloot hij.
Maar hij was bedroefd, bedroefd omdat niets lukte, hij niets kon. Zo bedroefd. "Maar!" bedacht hij zich, "als ik niets kan, ben ik goed in het niets kunnen!" Opgewekt aan de gedacht dat hij nu wel ergens goed in was ging hij goedgeluimd op pad. Hij trok zijn wandelslippers aan en pakte zijn zonnebril, veegde die schoon en stopte die in de tas. At een boterham, deed er nog wat extra pindakaas bij, en ging verder. Tegen het Pocahontas. Ja, dat zat wel goed. Hij ging eerst maar eens uitzoeken wat het Pocahontas nou eigenlijk was. Het verzet tegen alles en iedereen. "Dat lijkt wel een beetje op Puberteit, maar dan zonder al die rare horgnomen."


...


ik ben te moe. Morgen type ik iets. nu niet meer.
Slaap.

Scimmia schreef op 27-07-2003 @ 00:54:
ik ben te moe. Morgen type ik iets. nu niet meer.
Slaap.

goed idee
dan ga ik ook eens naar bed.


welterusten

*knuf*

[Thomas]

Ziet er leuk uit.

Wawl schreef op 27-07-2003 @ 23:12:
Ziet er leuk uit.

Het wordt nog beter.

[Vlooienband]

Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.
Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.
Een grote zon daalde neer uit de pitten der aarde, de hel, begon behoorlijk hard te schijnen en liet een grote, koude wind over de aarde heersen. Dit gebeuren werd vanzelf 'het Pocahontas' genoemd. Niemand wist precies waarom, maar iedereen wist dat het behoorlijk vanzelfsprekend was dit het Pocahontas te noemen.
Spam vond dit niet leuk. Ze wilde tegen het Pocahontas ingaan, maar helaas. Het mocht niet. Maar toch, hij kon het niet laten. Hij kon niet zomaar de vrolijke wereld vergeten waarin hij leefde, de wereld met alle mooie wezens, zoals de gerimpelde trollen en de kabouters met de ronde puntmutsjes, in alle kleuren. Blauw namelijk. Hij moest zich wel verzetten tegen het Pocahontas. Als geleid door een zilveren koperdraad volgde hij zijn dierlijke instinct, wat resulteerde in het feit dat hij hopeloos verdwaald was. Gelukkig had hij broodkruimels gestrooid, maar die waren weggewaaid door de regen. Hij volgde de zilveren koperdraad maar weer terug, hopend dat hij weer op het beginpunt zou uitkomen.
Had hij namelijk een plan. Een gigantisch goed siervol en prettig plan. Ja. Hij huppelde, gooide zijn voeten in de lucht. Alles zou goed komen! Er restte slechts nog één ding voordat hij aan de simpele beginselen van zijn grootse en uitgebreide plan kon beginnen. Hij moest leren om te vliegen. Ja! Dat zou nou eens handig zijn. Maar als dat niet zou lukken zou hij ook wel kunnen lopen, maar dat is lang niet zo leuk natuurlijk.
Volgens 'The Ultimate Hitchhiker's Guide To The Universe' kan iedereen vliegen. Je moet jezelf keihard op de grond gooien en dan missen. Vervolgens moet je niet al teveel denken aan het feit dat je vliegt. Alles hoort dan probleemloos te verlopen.
Spam besloot dit te proberen. Hij gooide zichzelf met alle kracht op de grond en raakte. Eenmaal bij bewustzijn, besloot hij dat hij iets verkeerd had gedaan.
'Ik kan niets goed doen,' dacht hij bij zichzelf, 'maar wacht eens even! Als ik niks goed kan doen, kan ik ook niet mikken!'
Met nóg meer kracht dan de vorige keer gooide Spam zichzelf op de grond. Het was té zielig voor woorden. Nog nooit had iemand zó slecht gemikt.
En ja hoor, daar vloog hij. Enkele honderden meters omlaag. Zo, plons, de rivier. Hij schoot als een bolletje weer omhoog, angstig voor nat water als hij was.
"En als laatste, als het afsluiting van mijn plan, maak ik droog water, zodat nat worden niet meer nodig is!" besloot hij.
Maar hij was bedroefd, bedroefd omdat niets lukte, hij niets kon. Zo bedroefd. "Maar!" bedacht hij zich, "als ik niets kan, ben ik goed in het niets kunnen!" Opgewekt aan de gedacht dat hij nu wel ergens goed in was ging hij goedgeluimd op pad. Hij trok zijn wandelslippers aan en pakte zijn zonnebril, veegde die schoon en stopte die in de tas. At een boterham, deed er nog wat extra pindakaas bij, en ging verder. Tegen het Pocahontas. Ja, dat zat wel goed. Hij ging eerst maar eens uitzoeken wat het Pocahontas nou eigenlijk was. Het verzet tegen alles en iedereen. "Dat lijkt wel een beetje op Puberteit, maar dan zonder al die rare horgnomen."
Spam bedacht dat er ergens wel een oplossing voor moest zijn. Heel stiekem zou de oplossing tegen het Pocohontas zó simpel zijn, dat het te moeilijk was om te bedenken. Hij vloog naar huis en zette de tv aan. Er was niks op, dus hij ging online. Een van zijn menselijke vrienden, een zeer typisch jochie, sprak hem op msn aan.
"ANARCHISM," typte hij in hoofdletters.
"Pardon?"
"Anarchism! Ik haat de wereld, mijn ouders, alles. People = shit! GO CHE!"
"Aha. Ik ga weer tv kijken, volgens mij beginnen de tell-sell reclames nu."
"Das foute shit man! Kapitalisme is slecht!"
"Sorry. Doeg."
En Spam ging leren over de Ab-tronic, waarmee je in een mum van tijd slank zou worden. Ineens schoot hij overeind, stootte zijn hoofd tegen het plafond en riep dat hij de oplossing had gevonden.
"Anarchisme, das de oplossing! Ik ben nu 'het Pocahontas-anarchist!"

Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.
Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.
Een grote zon daalde neer uit de pitten der aarde, de hel, begon behoorlijk hard te schijnen en liet een grote, koude wind over de aarde heersen. Dit gebeuren werd vanzelf 'het Pocahontas' genoemd. Niemand wist precies waarom, maar iedereen wist dat het behoorlijk vanzelfsprekend was dit het Pocahontas te noemen.
Spam vond dit niet leuk. Ze wilde tegen het Pocahontas ingaan, maar helaas. Het mocht niet. Maar toch, hij kon het niet laten. Hij kon niet zomaar de vrolijke wereld vergeten waarin hij leefde, de wereld met alle mooie wezens, zoals de gerimpelde trollen en de kabouters met de ronde puntmutsjes, in alle kleuren. Blauw namelijk. Hij moest zich wel verzetten tegen het Pocahontas. Als geleid door een zilveren koperdraad volgde hij zijn dierlijke instinct, wat resulteerde in het feit dat hij hopeloos verdwaald was. Gelukkig had hij broodkruimels gestrooid, maar die waren weggewaaid door de regen. Hij volgde de zilveren koperdraad maar weer terug, hopend dat hij weer op het beginpunt zou uitkomen.
Had hij namelijk een plan. Een gigantisch goed siervol en prettig plan. Ja. Hij huppelde, gooide zijn voeten in de lucht. Alles zou goed komen! Er restte slechts nog één ding voordat hij aan de simpele beginselen van zijn grootse en uitgebreide plan kon beginnen. Hij moest leren om te vliegen. Ja! Dat zou nou eens handig zijn. Maar als dat niet zou lukken zou hij ook wel kunnen lopen, maar dat is lang niet zo leuk natuurlijk.
Volgens 'The Ultimate Hitchhiker's Guide To The Universe' kan iedereen vliegen. Je moet jezelf keihard op de grond gooien en dan missen. Vervolgens moet je niet al teveel denken aan het feit dat je vliegt. Alles hoort dan probleemloos te verlopen.
Spam besloot dit te proberen. Hij gooide zichzelf met alle kracht op de grond en raakte. Eenmaal bij bewustzijn, besloot hij dat hij iets verkeerd had gedaan.
'Ik kan niets goed doen,' dacht hij bij zichzelf, 'maar wacht eens even! Als ik niks goed kan doen, kan ik ook niet mikken!'
Met nóg meer kracht dan de vorige keer gooide Spam zichzelf op de grond. Het was té zielig voor woorden. Nog nooit had iemand zó slecht gemikt.
En ja hoor, daar vloog hij. Enkele honderden meters omlaag. Zo, plons, de rivier. Hij schoot als een bolletje weer omhoog, angstig voor nat water als hij was.
"En als laatste, als het afsluiting van mijn plan, maak ik droog water, zodat nat worden niet meer nodig is!" besloot hij.
Maar hij was bedroefd, bedroefd omdat niets lukte, hij niets kon. Zo bedroefd. "Maar!" bedacht hij zich, "als ik niets kan, ben ik goed in het niets kunnen!" Opgewekt aan de gedacht dat hij nu wel ergens goed in was ging hij goedgeluimd op pad. Hij trok zijn wandelslippers aan en pakte zijn zonnebril, veegde die schoon en stopte die in de tas. At een boterham, deed er nog wat extra pindakaas bij, en ging verder. Tegen het Pocahontas. Ja, dat zat wel goed. Hij ging eerst maar eens uitzoeken wat het Pocahontas nou eigenlijk was. Het verzet tegen alles en iedereen. "Dat lijkt wel een beetje op Puberteit, maar dan zonder al die rare horgnomen."
Spam bedacht dat er ergens wel een oplossing voor moest zijn. Heel stiekem zou de oplossing tegen het Pocohontas zó simpel zijn, dat het te moeilijk was om te bedenken. Hij vloog naar huis en zette de tv aan. Er was niks op, dus hij ging online. Een van zijn menselijke vrienden, een zeer typisch jochie, sprak hem op msn aan.
"ANARCHISM," typte hij in hoofdletters.
"Pardon?"
"Anarchism! Ik haat de wereld, mijn ouders, alles. People = shit! GO CHE!"
"Aha. Ik ga weer tv kijken, volgens mij beginnen de tell-sell reclames nu."
"Das foute shit man! Kapitalisme is slecht!"
"Sorry. Doeg."
En Spam ging leren over de Ab-tronic, waarmee je in een mum van tijd slank zou worden. Ineens schoot hij overeind, stootte zijn hoofd tegen het plafond en riep dat hij de oplossing had gevonden.
"Anarchisme, das de oplossing! Ik ben nu 'het Pocahontas-anarchist!"
Ja, Spam had nu zijn eigen anarchisme. Onmiddelijk ging hij weer achter de computer zitten, zette deze uit en ging online.
Hij riep iets naar hetzelfde vriendje, bedacht dat die hem waarschijnlijk niet verstond, en typte maar iets.
Beste anarchist. Zoals jij een hekel hebt aan 'alles' heb ik nu ook een hekel aan iets. Ik verafschuw namelijk 'het Pocahontas' en ben nu zelf een 'het Pocahontas-anarchist'. Is dat niet zo vreselijk stoer he?
"Boeit mij wat.'' was het simpele antwoord terug.
Hij ging offline, liep de kamer uit en deed de deur voor zich dicht.
"Ja, het komt allemaal wel goed." Zo hij dacht.

[vreselijke fout]

Wegens een malfunctionerende computer van Scimmia zal het verhaal voorlopig nog niet de gewensde voortgang ondervinden en zult U allen moeten wachten tot het moment dat Scimmia weer een computer geschikt heeft bevonden om te gebruiken.

[Nieni]

lafjuh schreef op 01-08-2003 @ 18:05:
Wegens een malfunctionerende computer van Scimmia zal het verhaal voorlopig nog niet de gewensde voortgang ondervinden en zult U allen moeten wachten tot het moment dat Scimmia weer een computer geschikt heeft bevonden om te gebruiken.

Dat spijt me zeer voor Scimmia.
(ik vind jullie Spanarchism cool)

[Vlooienband]

Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.
Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.
Een grote zon daalde neer uit de pitten der aarde, de hel, begon behoorlijk hard te schijnen en liet een grote, koude wind over de aarde heersen. Dit gebeuren werd vanzelf 'het Pocahontas' genoemd. Niemand wist precies waarom, maar iedereen wist dat het behoorlijk vanzelfsprekend was dit het Pocahontas te noemen.
Spam vond dit niet leuk. Ze wilde tegen het Pocahontas ingaan, maar helaas. Het mocht niet. Maar toch, hij kon het niet laten. Hij kon niet zomaar de vrolijke wereld vergeten waarin hij leefde, de wereld met alle mooie wezens, zoals de gerimpelde trollen en de kabouters met de ronde puntmutsjes, in alle kleuren. Blauw namelijk. Hij moest zich wel verzetten tegen het Pocahontas. Als geleid door een zilveren koperdraad volgde hij zijn dierlijke instinct, wat resulteerde in het feit dat hij hopeloos verdwaald was. Gelukkig had hij broodkruimels gestrooid, maar die waren weggewaaid door de regen. Hij volgde de zilveren koperdraad maar weer terug, hopend dat hij weer op het beginpunt zou uitkomen.
Had hij namelijk een plan. Een gigantisch goed siervol en prettig plan. Ja. Hij huppelde, gooide zijn voeten in de lucht. Alles zou goed komen! Er restte slechts nog één ding voordat hij aan de simpele beginselen van zijn grootse en uitgebreide plan kon beginnen. Hij moest leren om te vliegen. Ja! Dat zou nou eens handig zijn. Maar als dat niet zou lukken zou hij ook wel kunnen lopen, maar dat is lang niet zo leuk natuurlijk.
Volgens 'The Ultimate Hitchhiker's Guide To The Universe' kan iedereen vliegen. Je moet jezelf keihard op de grond gooien en dan missen. Vervolgens moet je niet al teveel denken aan het feit dat je vliegt. Alles hoort dan probleemloos te verlopen.
Spam besloot dit te proberen. Hij gooide zichzelf met alle kracht op de grond en raakte. Eenmaal bij bewustzijn, besloot hij dat hij iets verkeerd had gedaan.
'Ik kan niets goed doen,' dacht hij bij zichzelf, 'maar wacht eens even! Als ik niks goed kan doen, kan ik ook niet mikken!'
Met nóg meer kracht dan de vorige keer gooide Spam zichzelf op de grond. Het was té zielig voor woorden. Nog nooit had iemand zó slecht gemikt.
En ja hoor, daar vloog hij. Enkele honderden meters omlaag. Zo, plons, de rivier. Hij schoot als een bolletje weer omhoog, angstig voor nat water als hij was.
"En als laatste, als het afsluiting van mijn plan, maak ik droog water, zodat nat worden niet meer nodig is!" besloot hij.
Maar hij was bedroefd, bedroefd omdat niets lukte, hij niets kon. Zo bedroefd. "Maar!" bedacht hij zich, "als ik niets kan, ben ik goed in het niets kunnen!" Opgewekt aan de gedacht dat hij nu wel ergens goed in was ging hij goedgeluimd op pad. Hij trok zijn wandelslippers aan en pakte zijn zonnebril, veegde die schoon en stopte die in de tas. At een boterham, deed er nog wat extra pindakaas bij, en ging verder. Tegen het Pocahontas. Ja, dat zat wel goed. Hij ging eerst maar eens uitzoeken wat het Pocahontas nou eigenlijk was. Het verzet tegen alles en iedereen. "Dat lijkt wel een beetje op Puberteit, maar dan zonder al die rare horgnomen."
Spam bedacht dat er ergens wel een oplossing voor moest zijn. Heel stiekem zou de oplossing tegen het Pocohontas zó simpel zijn, dat het te moeilijk was om te bedenken. Hij vloog naar huis en zette de tv aan. Er was niks op, dus hij ging online. Een van zijn menselijke vrienden, een zeer typisch jochie, sprak hem op msn aan.
"ANARCHISM," typte hij in hoofdletters.
"Pardon?"
"Anarchism! Ik haat de wereld, mijn ouders, alles. People = shit! GO CHE!"
"Aha. Ik ga weer tv kijken, volgens mij beginnen de tell-sell reclames nu."
"Das foute shit man! Kapitalisme is slecht!"
"Sorry. Doeg."
En Spam ging leren over de Ab-tronic, waarmee je in een mum van tijd slank zou worden. Ineens schoot hij overeind, stootte zijn hoofd tegen het plafond en riep dat hij de oplossing had gevonden.
"Anarchisme, das de oplossing! Ik ben nu 'het Pocahontas-anarchist!"
Ja, Spam had nu zijn eigen anarchisme. Onmiddelijk ging hij weer achter de computer zitten, zette deze uit en ging online.
Hij riep iets naar hetzelfde vriendje, bedacht dat die hem waarschijnlijk niet verstond, en typte maar iets.
Beste anarchist. Zoals jij een hekel hebt aan 'alles' heb ik nu ook een hekel aan iets. Ik verafschuw namelijk 'het Pocahontas' en ben nu zelf een 'het Pocahontas-anarchist'. Is dat niet zo vreselijk stoer he?
"Boeit mij wat.'' was het simpele antwoord terug.
Hij ging offline, liep de kamer uit en deed de deur voor zich dicht.
"Ja, het komt allemaal wel goed." Zo hij dacht.
Enkele weken later bedacht Spam zich dat het Pocahontas nog steeds bestond en dat hij nog steeds anarchist was. 'Goh,' zo sprak hij tegen zichzelf, 'ik zou er toch eens iets mee moeten doen, he?'
Spam logde zichzelf eens goed op internet en bekeek wat anarchisten zoals deden. Na enige tijd kwam hij erachter dat dat eigenlijk, goed samengevat, totaal niets was. Ze gingen niet huppelen, ze gingen niet seksen, ze deden helemaal niets. Algezien van de incidentele joint en fles absinth, that is.
Spam besloot wiet te kweken en absinth te brouwen, om het vervolgens aan het pocahontas te geven.

Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.
Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.
Een grote zon daalde neer uit de pitten der aarde, de hel, begon behoorlijk hard te schijnen en liet een grote, koude wind over de aarde heersen. Dit gebeuren werd vanzelf 'het Pocahontas' genoemd. Niemand wist precies waarom, maar iedereen wist dat het behoorlijk vanzelfsprekend was dit het Pocahontas te noemen.
Spam vond dit niet leuk. Ze wilde tegen het Pocahontas ingaan, maar helaas. Het mocht niet. Maar toch, hij kon het niet laten. Hij kon niet zomaar de vrolijke wereld vergeten waarin hij leefde, de wereld met alle mooie wezens, zoals de gerimpelde trollen en de kabouters met de ronde puntmutsjes, in alle kleuren. Blauw namelijk. Hij moest zich wel verzetten tegen het Pocahontas. Als geleid door een zilveren koperdraad volgde hij zijn dierlijke instinct, wat resulteerde in het feit dat hij hopeloos verdwaald was. Gelukkig had hij broodkruimels gestrooid, maar die waren weggewaaid door de regen. Hij volgde de zilveren koperdraad maar weer terug, hopend dat hij weer op het beginpunt zou uitkomen.
Had hij namelijk een plan. Een gigantisch goed siervol en prettig plan. Ja. Hij huppelde, gooide zijn voeten in de lucht. Alles zou goed komen! Er restte slechts nog één ding voordat hij aan de simpele beginselen van zijn grootse en uitgebreide plan kon beginnen. Hij moest leren om te vliegen. Ja! Dat zou nou eens handig zijn. Maar als dat niet zou lukken zou hij ook wel kunnen lopen, maar dat is lang niet zo leuk natuurlijk.
Volgens 'The Ultimate Hitchhiker's Guide To The Universe' kan iedereen vliegen. Je moet jezelf keihard op de grond gooien en dan missen. Vervolgens moet je niet al teveel denken aan het feit dat je vliegt. Alles hoort dan probleemloos te verlopen.
Spam besloot dit te proberen. Hij gooide zichzelf met alle kracht op de grond en raakte. Eenmaal bij bewustzijn, besloot hij dat hij iets verkeerd had gedaan.
'Ik kan niets goed doen,' dacht hij bij zichzelf, 'maar wacht eens even! Als ik niks goed kan doen, kan ik ook niet mikken!'
Met nóg meer kracht dan de vorige keer gooide Spam zichzelf op de grond. Het was té zielig voor woorden. Nog nooit had iemand zó slecht gemikt.
En ja hoor, daar vloog hij. Enkele honderden meters omlaag. Zo, plons, de rivier. Hij schoot als een bolletje weer omhoog, angstig voor nat water als hij was.
"En als laatste, als het afsluiting van mijn plan, maak ik droog water, zodat nat worden niet meer nodig is!" besloot hij.
Maar hij was bedroefd, bedroefd omdat niets lukte, hij niets kon. Zo bedroefd. "Maar!" bedacht hij zich, "als ik niets kan, ben ik goed in het niets kunnen!" Opgewekt aan de gedacht dat hij nu wel ergens goed in was ging hij goedgeluimd op pad. Hij trok zijn wandelslippers aan en pakte zijn zonnebril, veegde die schoon en stopte die in de tas. At een boterham, deed er nog wat extra pindakaas bij, en ging verder. Tegen het Pocahontas. Ja, dat zat wel goed. Hij ging eerst maar eens uitzoeken wat het Pocahontas nou eigenlijk was. Het verzet tegen alles en iedereen. "Dat lijkt wel een beetje op Puberteit, maar dan zonder al die rare horgnomen."
Spam bedacht dat er ergens wel een oplossing voor moest zijn. Heel stiekem zou de oplossing tegen het Pocohontas zó simpel zijn, dat het te moeilijk was om te bedenken. Hij vloog naar huis en zette de tv aan. Er was niks op, dus hij ging online. Een van zijn menselijke vrienden, een zeer typisch jochie, sprak hem op msn aan.
"ANARCHISM," typte hij in hoofdletters.
"Pardon?"
"Anarchism! Ik haat de wereld, mijn ouders, alles. People = shit! GO CHE!"
"Aha. Ik ga weer tv kijken, volgens mij beginnen de tell-sell reclames nu."
"Das foute shit man! Kapitalisme is slecht!"
"Sorry. Doeg."
En Spam ging leren over de Ab-tronic, waarmee je in een mum van tijd slank zou worden. Ineens schoot hij overeind, stootte zijn hoofd tegen het plafond en riep dat hij de oplossing had gevonden.
"Anarchisme, das de oplossing! Ik ben nu 'het Pocahontas-anarchist!"
Ja, Spam had nu zijn eigen anarchisme. Onmiddelijk ging hij weer achter de computer zitten, zette deze uit en ging online.
Hij riep iets naar hetzelfde vriendje, bedacht dat die hem waarschijnlijk niet verstond, en typte maar iets.
Beste anarchist. Zoals jij een hekel hebt aan 'alles' heb ik nu ook een hekel aan iets. Ik verafschuw namelijk 'het Pocahontas' en ben nu zelf een 'het Pocahontas-anarchist'. Is dat niet zo vreselijk stoer he?
"Boeit mij wat.'' was het simpele antwoord terug.
Hij ging offline, liep de kamer uit en deed de deur voor zich dicht.
"Ja, het komt allemaal wel goed." Zo hij dacht.
Enkele weken later bedacht Spam zich dat het Pocahontas nog steeds bestond en dat hij nog steeds anarchist was. 'Goh,' zo sprak hij tegen zichzelf, 'ik zou er toch eens iets mee moeten doen, he?'
Spam logde zichzelf eens goed op internet en bekeek wat anarchisten zoals deden. Na enige tijd kwam hij erachter dat dat eigenlijk, goed samengevat, totaal niets was. Ze gingen niet huppelen, ze gingen niet seksen, ze deden helemaal niets. Algezien van de incidentele joint en fles absinth, that is.
Spam besloot wiet te kweken en absinth te brouwen, om het vervolgens aan het Pocahontas te geven.
Ja, daar wist hij wel raad mee. Twee genotbrengende zaken die door sommige aanstellende mensen als duivels worden beschouwd. Deze producten zullen je in het verderf storten en je leven mismakelijk verpesten. Nou, Spam heeft er nog nooit geen problemen mee gehad, hij voelt zich er alleen maar goed mee. Niet gewoon zomaar goed, maar goed! Goeder dan goed!
Maar, als er werkelijk kwade kanten aan al dit goeds zouden zitten, zou dat vast werken tegen het Pocahontas. En met een beetje geluk had ie nog wat voor zichzelf ook.
Er waren nog wel meer van zulke leuke dingen. Of 'slechte dingen' zoals zulke mensen ze noemden. Maar die zijn te leuk om aan je vijand weg te geven. Kleine witte pilletjes met een rood olifantje erop, die je met 3 tegelijk inneemt, waardoor je heerlijk gaat zweven, en waarvan je heleboel oranje en blauwe ballen gaat zien. Helluhmaal tuh gék!

[Vlooienband]

Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.
Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.
Een grote zon daalde neer uit de pitten der aarde, de hel, begon behoorlijk hard te schijnen en liet een grote, koude wind over de aarde heersen. Dit gebeuren werd vanzelf 'het Pocahontas' genoemd. Niemand wist precies waarom, maar iedereen wist dat het behoorlijk vanzelfsprekend was dit het Pocahontas te noemen.
Spam vond dit niet leuk. Ze wilde tegen het Pocahontas ingaan, maar helaas. Het mocht niet. Maar toch, hij kon het niet laten. Hij kon niet zomaar de vrolijke wereld vergeten waarin hij leefde, de wereld met alle mooie wezens, zoals de gerimpelde trollen en de kabouters met de ronde puntmutsjes, in alle kleuren. Blauw namelijk. Hij moest zich wel verzetten tegen het Pocahontas. Als geleid door een zilveren koperdraad volgde hij zijn dierlijke instinct, wat resulteerde in het feit dat hij hopeloos verdwaald was. Gelukkig had hij broodkruimels gestrooid, maar die waren weggewaaid door de regen. Hij volgde de zilveren koperdraad maar weer terug, hopend dat hij weer op het beginpunt zou uitkomen.
Had hij namelijk een plan. Een gigantisch goed siervol en prettig plan. Ja. Hij huppelde, gooide zijn voeten in de lucht. Alles zou goed komen! Er restte slechts nog één ding voordat hij aan de simpele beginselen van zijn grootse en uitgebreide plan kon beginnen. Hij moest leren om te vliegen. Ja! Dat zou nou eens handig zijn. Maar als dat niet zou lukken zou hij ook wel kunnen lopen, maar dat is lang niet zo leuk natuurlijk.
Volgens 'The Ultimate Hitchhiker's Guide To The Universe' kan iedereen vliegen. Je moet jezelf keihard op de grond gooien en dan missen. Vervolgens moet je niet al teveel denken aan het feit dat je vliegt. Alles hoort dan probleemloos te verlopen.
Spam besloot dit te proberen. Hij gooide zichzelf met alle kracht op de grond en raakte. Eenmaal bij bewustzijn, besloot hij dat hij iets verkeerd had gedaan.
'Ik kan niets goed doen,' dacht hij bij zichzelf, 'maar wacht eens even! Als ik niks goed kan doen, kan ik ook niet mikken!'
Met nóg meer kracht dan de vorige keer gooide Spam zichzelf op de grond. Het was té zielig voor woorden. Nog nooit had iemand zó slecht gemikt.
En ja hoor, daar vloog hij. Enkele honderden meters omlaag. Zo, plons, de rivier. Hij schoot als een bolletje weer omhoog, angstig voor nat water als hij was.
"En als laatste, als het afsluiting van mijn plan, maak ik droog water, zodat nat worden niet meer nodig is!" besloot hij.
Maar hij was bedroefd, bedroefd omdat niets lukte, hij niets kon. Zo bedroefd. "Maar!" bedacht hij zich, "als ik niets kan, ben ik goed in het niets kunnen!" Opgewekt aan de gedacht dat hij nu wel ergens goed in was ging hij goedgeluimd op pad. Hij trok zijn wandelslippers aan en pakte zijn zonnebril, veegde die schoon en stopte die in de tas. At een boterham, deed er nog wat extra pindakaas bij, en ging verder. Tegen het Pocahontas. Ja, dat zat wel goed. Hij ging eerst maar eens uitzoeken wat het Pocahontas nou eigenlijk was. Het verzet tegen alles en iedereen. "Dat lijkt wel een beetje op Puberteit, maar dan zonder al die rare horgnomen."
Spam bedacht dat er ergens wel een oplossing voor moest zijn. Heel stiekem zou de oplossing tegen het Pocohontas zó simpel zijn, dat het te moeilijk was om te bedenken. Hij vloog naar huis en zette de tv aan. Er was niks op, dus hij ging online. Een van zijn menselijke vrienden, een zeer typisch jochie, sprak hem op msn aan.
"ANARCHISM," typte hij in hoofdletters.
"Pardon?"
"Anarchism! Ik haat de wereld, mijn ouders, alles. People = shit! GO CHE!"
"Aha. Ik ga weer tv kijken, volgens mij beginnen de tell-sell reclames nu."
"Das foute shit man! Kapitalisme is slecht!"
"Sorry. Doeg."
En Spam ging leren over de Ab-tronic, waarmee je in een mum van tijd slank zou worden. Ineens schoot hij overeind, stootte zijn hoofd tegen het plafond en riep dat hij de oplossing had gevonden.
"Anarchisme, das de oplossing! Ik ben nu 'het Pocahontas-anarchist!"
Ja, Spam had nu zijn eigen anarchisme. Onmiddelijk ging hij weer achter de computer zitten, zette deze uit en ging online.
Hij riep iets naar hetzelfde vriendje, bedacht dat die hem waarschijnlijk niet verstond, en typte maar iets.
Beste anarchist. Zoals jij een hekel hebt aan 'alles' heb ik nu ook een hekel aan iets. Ik verafschuw namelijk 'het Pocahontas' en ben nu zelf een 'het Pocahontas-anarchist'. Is dat niet zo vreselijk stoer he?
"Boeit mij wat.'' was het simpele antwoord terug.
Hij ging offline, liep de kamer uit en deed de deur voor zich dicht.
"Ja, het komt allemaal wel goed." Zo hij dacht.
Enkele weken later bedacht Spam zich dat het Pocahontas nog steeds bestond en dat hij nog steeds anarchist was. 'Goh,' zo sprak hij tegen zichzelf, 'ik zou er toch eens iets mee moeten doen, he?'
Spam logde zichzelf eens goed op internet en bekeek wat anarchisten zoals deden. Na enige tijd kwam hij erachter dat dat eigenlijk, goed samengevat, totaal niets was. Ze gingen niet huppelen, ze gingen niet seksen, ze deden helemaal niets. Algezien van de incidentele joint en fles absinth, that is.
Spam besloot wiet te kweken en absinth te brouwen, om het vervolgens aan het Pocahontas te geven.
Ja, daar wist hij wel raad mee. Twee genotbrengende zaken die door sommige aanstellende mensen als duivels worden beschouwd. Deze producten zullen je in het verderf storten en je leven mismakelijk verpesten. Nou, Spam heeft er nog nooit geen problemen mee gehad, hij voelt zich er alleen maar goed mee. Niet gewoon zomaar goed, maar goed! Goeder dan goed!
Maar, als er werkelijk kwade kanten aan al dit goeds zouden zitten, zou dat vast werken tegen het Pocahontas. En met een beetje geluk had ie nog wat voor zichzelf ook.
Er waren nog wel meer van zulke leuke dingen. Of 'slechte dingen' zoals zulke mensen ze noemden. Maar die zijn te leuk om aan je vijand weg te geven. Kleine witte pilletjes met een rood olifantje erop, die je met 3 tegelijk inneemt, waardoor je heerlijk gaat zweven, en waarvan je heleboel oranje en blauwe ballen gaat zien. Helluhmaal tuh gék!
Nu is Spam van nature niet al te brutaal, je zou zelfs kunnen zeggen dat 'ie verlegen is. Na een week of drie continu stoned en dronken te zijn geweest, liep hij naar het huis van zijn mede-anarchist.
'Laten we blowen, gozer,' wist Spam uit te brengen.
So they did. Ze hebben een weekend zo stoned als een kikker doorgebracht en hebben een Plan ontwikkeld om het Pocahontas te vernietigen. Door middel van ultieme negering zou het zichzelf zo buitengesloten voelen, dat het geen zin meer zouden hebben in het leven. Iedereen weet immers dat een depressief Pocahontas snel sterft.
Ze zouden een windscherm opzoeken.


Offtopic: in plaats van je vorige post te quoten, klikte ik op wissen

Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.
Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.
Een grote zon daalde neer uit de pitten der aarde, de hel, begon behoorlijk hard te schijnen en liet een grote, koude wind over de aarde heersen. Dit gebeuren werd vanzelf 'het Pocahontas' genoemd. Niemand wist precies waarom, maar iedereen wist dat het behoorlijk vanzelfsprekend was dit het Pocahontas te noemen.
Spam vond dit niet leuk. Ze wilde tegen het Pocahontas ingaan, maar helaas. Het mocht niet. Maar toch, hij kon het niet laten. Hij kon niet zomaar de vrolijke wereld vergeten waarin hij leefde, de wereld met alle mooie wezens, zoals de gerimpelde trollen en de kabouters met de ronde puntmutsjes, in alle kleuren. Blauw namelijk. Hij moest zich wel verzetten tegen het Pocahontas. Als geleid door een zilveren koperdraad volgde hij zijn dierlijke instinct, wat resulteerde in het feit dat hij hopeloos verdwaald was. Gelukkig had hij broodkruimels gestrooid, maar die waren weggewaaid door de regen. Hij volgde de zilveren koperdraad maar weer terug, hopend dat hij weer op het beginpunt zou uitkomen.
Had hij namelijk een plan. Een gigantisch goed siervol en prettig plan. Ja. Hij huppelde, gooide zijn voeten in de lucht. Alles zou goed komen! Er restte slechts nog één ding voordat hij aan de simpele beginselen van zijn grootse en uitgebreide plan kon beginnen. Hij moest leren om te vliegen. Ja! Dat zou nou eens handig zijn. Maar als dat niet zou lukken zou hij ook wel kunnen lopen, maar dat is lang niet zo leuk natuurlijk.
Volgens 'The Ultimate Hitchhiker's Guide To The Universe' kan iedereen vliegen. Je moet jezelf keihard op de grond gooien en dan missen. Vervolgens moet je niet al teveel denken aan het feit dat je vliegt. Alles hoort dan probleemloos te verlopen.
Spam besloot dit te proberen. Hij gooide zichzelf met alle kracht op de grond en raakte. Eenmaal bij bewustzijn, besloot hij dat hij iets verkeerd had gedaan.
'Ik kan niets goed doen,' dacht hij bij zichzelf, 'maar wacht eens even! Als ik niks goed kan doen, kan ik ook niet mikken!'
Met nóg meer kracht dan de vorige keer gooide Spam zichzelf op de grond. Het was té zielig voor woorden. Nog nooit had iemand zó slecht gemikt.
En ja hoor, daar vloog hij. Enkele honderden meters omlaag. Zo, plons, de rivier. Hij schoot als een bolletje weer omhoog, angstig voor nat water als hij was.
"En als laatste, als het afsluiting van mijn plan, maak ik droog water, zodat nat worden niet meer nodig is!" besloot hij.
Maar hij was bedroefd, bedroefd omdat niets lukte, hij niets kon. Zo bedroefd. "Maar!" bedacht hij zich, "als ik niets kan, ben ik goed in het niets kunnen!" Opgewekt aan de gedacht dat hij nu wel ergens goed in was ging hij goedgeluimd op pad. Hij trok zijn wandelslippers aan en pakte zijn zonnebril, veegde die schoon en stopte die in de tas. At een boterham, deed er nog wat extra pindakaas bij, en ging verder. Tegen het Pocahontas. Ja, dat zat wel goed. Hij ging eerst maar eens uitzoeken wat het Pocahontas nou eigenlijk was. Het verzet tegen alles en iedereen. "Dat lijkt wel een beetje op Puberteit, maar dan zonder al die rare horgnomen."
Spam bedacht dat er ergens wel een oplossing voor moest zijn. Heel stiekem zou de oplossing tegen het Pocohontas zó simpel zijn, dat het te moeilijk was om te bedenken. Hij vloog naar huis en zette de tv aan. Er was niks op, dus hij ging online. Een van zijn menselijke vrienden, een zeer typisch jochie, sprak hem op msn aan.
"ANARCHISM," typte hij in hoofdletters.
"Pardon?"
"Anarchism! Ik haat de wereld, mijn ouders, alles. People = shit! GO CHE!"
"Aha. Ik ga weer tv kijken, volgens mij beginnen de tell-sell reclames nu."
"Das foute shit man! Kapitalisme is slecht!"
"Sorry. Doeg."
En Spam ging leren over de Ab-tronic, waarmee je in een mum van tijd slank zou worden. Ineens schoot hij overeind, stootte zijn hoofd tegen het plafond en riep dat hij de oplossing had gevonden.
"Anarchisme, das de oplossing! Ik ben nu 'het Pocahontas-anarchist!"
Ja, Spam had nu zijn eigen anarchisme. Onmiddelijk ging hij weer achter de computer zitten, zette deze uit en ging online.
Hij riep iets naar hetzelfde vriendje, bedacht dat die hem waarschijnlijk niet verstond, en typte maar iets.
Beste anarchist. Zoals jij een hekel hebt aan 'alles' heb ik nu ook een hekel aan iets. Ik verafschuw namelijk 'het Pocahontas' en ben nu zelf een 'het Pocahontas-anarchist'. Is dat niet zo vreselijk stoer he?
"Boeit mij wat.'' was het simpele antwoord terug.
Hij ging offline, liep de kamer uit en deed de deur voor zich dicht.
"Ja, het komt allemaal wel goed." Zo hij dacht.
Enkele weken later bedacht Spam zich dat het Pocahontas nog steeds bestond en dat hij nog steeds anarchist was. 'Goh,' zo sprak hij tegen zichzelf, 'ik zou er toch eens iets mee moeten doen, he?'
Spam logde zichzelf eens goed op internet en bekeek wat anarchisten zoals deden. Na enige tijd kwam hij erachter dat dat eigenlijk, goed samengevat, totaal niets was. Ze gingen niet huppelen, ze gingen niet seksen, ze deden helemaal niets. Algezien van de incidentele joint en fles absinth, that is.
Spam besloot wiet te kweken en absinth te brouwen, om het vervolgens aan het Pocahontas te geven.
Ja, daar wist hij wel raad mee. Twee genotbrengende zaken die door sommige aanstellende mensen als duivels worden beschouwd. Deze producten zullen je in het verderf storten en je leven mismakelijk verpesten. Nou, Spam heeft er nog nooit geen problemen mee gehad, hij voelt zich er alleen maar goed mee. Niet gewoon zomaar goed, maar goed! Goeder dan goed!
Maar, als er werkelijk kwade kanten aan al dit goeds zouden zitten, zou dat vast werken tegen het Pocahontas. En met een beetje geluk had ie nog wat voor zichzelf ook.
Er waren nog wel meer van zulke leuke dingen. Of 'slechte dingen' zoals zulke mensen ze noemden. Maar die zijn te leuk om aan je vijand weg te geven. Kleine witte pilletjes met een rood olifantje erop, die je met 3 tegelijk inneemt, waardoor je heerlijk gaat zweven, en waarvan je heleboel oranje en blauwe ballen gaat zien. Helluhmaal tuh gék!
Nu is Spam van nature niet al te brutaal, je zou zelfs kunnen zeggen dat 'ie verlegen is. Na een week of drie continu stoned en dronken te zijn geweest, liep hij naar het huis van zijn mede-anarchist.
'Laten we blowen, gozer,' wist Spam uit te brengen.
So they did. Ze hebben een weekend zo stoned als een kikker doorgebracht en hebben een Plan ontwikkeld om het Pocahontas te vernietigen. Door middel van ultieme negering zou het zichzelf zo buitengesloten voelen, dat het geen zin meer zouden hebben in het leven. Iedereen weet immers dat een depressief Pocahontas snel sterft.
Ze zouden een windscherm opzoeken.
Ze gingen naar een winkel, zetten hun bivakmutsen op, en kochten een windscherm. Een zwarte. Met rood. En blauw. En oranje. Geel ook. Tevens groen.
Toen gingen ze op het strand naast het Pocahontas liggen, zette het windscherm tussen hun en het Pocahontas in, gaven het een rotschop zodat het stevig zou staan, en gingen vrolijk babbelen onder genot van een waterijsje over hoe kut het leven wel niet was. Ze repten geen woord over het Pocahontas. Geen woord, geen gedachte, niets. Alsof het niet bestond.
Plotseling stak er een koude wind op. Gelukkig hadden ze een windscherm. Handig.
Zijn collega-anarchist pakte zijn draagbare cd-speler en zette 'dEUS - Worst case scenario' op. Lekker.
Ze besloten te gaan zwemmen. Ze keken naar de zee, die opeens kilometers ver weg leek, als een blauw-grijze dingen die weggekropen was. 'DUDE, ik ben knetterstoned!' bracht Spam uit.

Offtopic: muts

[Vlooienband]

Er was eens een beestje genaamd Spam. Het lieve, zonnige beestje hield ervan om vrolijk te dansen op de regendruppels.
Ja, want regendruppels zijn fijn. Ze doen de voeten zo goed als je ligt te dansen in het felle briesje van de zon. Soms, soms is het zo goed, dat je stijl voorover slaat, met je rug op het zand, van genot. Ja, Spam had het goed. Het was goed. Het is goed. Tot op een zekere dag. Iets van gevoelens van opstandigheid, bij iedereen.
Een grote zon daalde neer uit de pitten der aarde, de hel, begon behoorlijk hard te schijnen en liet een grote, koude wind over de aarde heersen. Dit gebeuren werd vanzelf 'het Pocahontas' genoemd. Niemand wist precies waarom, maar iedereen wist dat het behoorlijk vanzelfsprekend was dit het Pocahontas te noemen.
Spam vond dit niet leuk. Ze wilde tegen het Pocahontas ingaan, maar helaas. Het mocht niet. Maar toch, hij kon het niet laten. Hij kon niet zomaar de vrolijke wereld vergeten waarin hij leefde, de wereld met alle mooie wezens, zoals de gerimpelde trollen en de kabouters met de ronde puntmutsjes, in alle kleuren. Blauw namelijk. Hij moest zich wel verzetten tegen het Pocahontas. Als geleid door een zilveren koperdraad volgde hij zijn dierlijke instinct, wat resulteerde in het feit dat hij hopeloos verdwaald was. Gelukkig had hij broodkruimels gestrooid, maar die waren weggewaaid door de regen. Hij volgde de zilveren koperdraad maar weer terug, hopend dat hij weer op het beginpunt zou uitkomen.
Had hij namelijk een plan. Een gigantisch goed siervol en prettig plan. Ja. Hij huppelde, gooide zijn voeten in de lucht. Alles zou goed komen! Er restte slechts nog één ding voordat hij aan de simpele beginselen van zijn grootse en uitgebreide plan kon beginnen. Hij moest leren om te vliegen. Ja! Dat zou nou eens handig zijn. Maar als dat niet zou lukken zou hij ook wel kunnen lopen, maar dat is lang niet zo leuk natuurlijk.
Volgens 'The Ultimate Hitchhiker's Guide To The Universe' kan iedereen vliegen. Je moet jezelf keihard op de grond gooien en dan missen. Vervolgens moet je niet al teveel denken aan het feit dat je vliegt. Alles hoort dan probleemloos te verlopen.
Spam besloot dit te proberen. Hij gooide zichzelf met alle kracht op de grond en raakte. Eenmaal bij bewustzijn, besloot hij dat hij iets verkeerd had gedaan.
'Ik kan niets goed doen,' dacht hij bij zichzelf, 'maar wacht eens even! Als ik niks goed kan doen, kan ik ook niet mikken!'
Met nóg meer kracht dan de vorige keer gooide Spam zichzelf op de grond. Het was té zielig voor woorden. Nog nooit had iemand zó slecht gemikt.
En ja hoor, daar vloog hij. Enkele honderden meters omlaag. Zo, plons, de rivier. Hij schoot als een bolletje weer omhoog, angstig voor nat water als hij was.
"En als laatste, als het afsluiting van mijn plan, maak ik droog water, zodat nat worden niet meer nodig is!" besloot hij.
Maar hij was bedroefd, bedroefd omdat niets lukte, hij niets kon. Zo bedroefd. "Maar!" bedacht hij zich, "als ik niets kan, ben ik goed in het niets kunnen!" Opgewekt aan de gedacht dat hij nu wel ergens goed in was ging hij goedgeluimd op pad. Hij trok zijn wandelslippers aan en pakte zijn zonnebril, veegde die schoon en stopte die in de tas. At een boterham, deed er nog wat extra pindakaas bij, en ging verder. Tegen het Pocahontas. Ja, dat zat wel goed. Hij ging eerst maar eens uitzoeken wat het Pocahontas nou eigenlijk was. Het verzet tegen alles en iedereen. "Dat lijkt wel een beetje op Puberteit, maar dan zonder al die rare horgnomen."
Spam bedacht dat er ergens wel een oplossing voor moest zijn. Heel stiekem zou de oplossing tegen het Pocohontas zó simpel zijn, dat het te moeilijk was om te bedenken. Hij vloog naar huis en zette de tv aan. Er was niks op, dus hij ging online. Een van zijn menselijke vrienden, een zeer typisch jochie, sprak hem op msn aan.
"ANARCHISM," typte hij in hoofdletters.
"Pardon?"
"Anarchism! Ik haat de wereld, mijn ouders, alles. People = shit! GO CHE!"
"Aha. Ik ga weer tv kijken, volgens mij beginnen de tell-sell reclames nu."
"Das foute shit man! Kapitalisme is slecht!"
"Sorry. Doeg."
En Spam ging leren over de Ab-tronic, waarmee je in een mum van tijd slank zou worden. Ineens schoot hij overeind, stootte zijn hoofd tegen het plafond en riep dat hij de oplossing had gevonden.
"Anarchisme, das de oplossing! Ik ben nu 'het Pocahontas-anarchist!"
Ja, Spam had nu zijn eigen anarchisme. Onmiddelijk ging hij weer achter de computer zitten, zette deze uit en ging online.
Hij riep iets naar hetzelfde vriendje, bedacht dat die hem waarschijnlijk niet verstond, en typte maar iets.
Beste anarchist. Zoals jij een hekel hebt aan 'alles' heb ik nu ook een hekel aan iets. Ik verafschuw namelijk 'het Pocahontas' en ben nu zelf een 'het Pocahontas-anarchist'. Is dat niet zo vreselijk stoer he?
"Boeit mij wat.'' was het simpele antwoord terug.
Hij ging offline, liep de kamer uit en deed de deur voor zich dicht.
"Ja, het komt allemaal wel goed." Zo hij dacht.
Enkele weken later bedacht Spam zich dat het Pocahontas nog steeds bestond en dat hij nog steeds anarchist was. 'Goh,' zo sprak hij tegen zichzelf, 'ik zou er toch eens iets mee moeten doen, he?'
Spam logde zichzelf eens goed op internet en bekeek wat anarchisten zoals deden. Na enige tijd kwam hij erachter dat dat eigenlijk, goed samengevat, totaal niets was. Ze gingen niet huppelen, ze gingen niet seksen, ze deden helemaal niets. Algezien van de incidentele joint en fles absinth, that is.
Spam besloot wiet te kweken en absinth te brouwen, om het vervolgens aan het Pocahontas te geven.
Ja, daar wist hij wel raad mee. Twee genotbrengende zaken die door sommige aanstellende mensen als duivels worden beschouwd. Deze producten zullen je in het verderf storten en je leven mismakelijk verpesten. Nou, Spam heeft er nog nooit geen problemen mee gehad, hij voelt zich er alleen maar goed mee. Niet gewoon zomaar goed, maar goed! Goeder dan goed!
Maar, als er werkelijk kwade kanten aan al dit goeds zouden zitten, zou dat vast werken tegen het Pocahontas. En met een beetje geluk had ie nog wat voor zichzelf ook.
Er waren nog wel meer van zulke leuke dingen. Of 'slechte dingen' zoals zulke mensen ze noemden. Maar die zijn te leuk om aan je vijand weg te geven. Kleine witte pilletjes met een rood olifantje erop, die je met 3 tegelijk inneemt, waardoor je heerlijk gaat zweven, en waarvan je heleboel oranje en blauwe ballen gaat zien. Helluhmaal tuh gék!
Nu is Spam van nature niet al te brutaal, je zou zelfs kunnen zeggen dat 'ie verlegen is. Na een week of drie continu stoned en dronken te zijn geweest, liep hij naar het huis van zijn mede-anarchist.
'Laten we blowen, gozer,' wist Spam uit te brengen.
So they did. Ze hebben een weekend zo stoned als een kikker doorgebracht en hebben een Plan ontwikkeld om het Pocahontas te vernietigen. Door middel van ultieme negering zou het zichzelf zo buitengesloten voelen, dat het geen zin meer zouden hebben in het leven. Iedereen weet immers dat een depressief Pocahontas snel sterft.
Ze zouden een windscherm opzoeken.
Ze gingen naar een winkel, zetten hun bivakmutsen op, en kochten een windscherm. Een zwarte. Met rood. En blauw. En oranje. Geel ook. Tevens groen.
Toen gingen ze op het strand naast het Pocahontas liggen, zetten het windscherm tussen hun en het Pocahontas in, gaven het een rotschop zodat het stevig zou staan, en gingen vrolijk babbelen onder genot van een waterijsje over hoe kut het leven wel niet was. Ze repten geen woord over het Pocahontas. Geen woord, geen gedachte, niets. Alsof het niet bestond.
Plotseling stak er een koude wind op. Gelukkig hadden ze een windscherm. Handig.
Zijn collega-anarchist pakte zijn draagbare cd-speler en zette 'dEUS - Worst case scenario' op. Lekker.
Ze besloten te gaan zwemmen. Ze keken naar de zee, die opeens kilometers ver weg leek, als een blauw-grijs dinges dat weggekropen was. 'DUDE, ik ben knetterstoned!' bracht Spam uit.
'Wow, radicaal,' riep zijn collega terug. Het huilen van de wind werd harder en harder. Niemand was meer verstaanbaar, niemand. Alleen het gehuil van het Pocahontas was te horen...
Spam en Rudolf, de collega, gingen verder met alles negeren.
'Spam, ons huisje is omgewaaid,' zei Rudolf op een dag. Spam antwoorde rustig dat hij moest controleren of het windscherm nog rechtop stond en dat de rest onbelangrijk was. Zij tweeën hadden veel plezier, nietwaar?
Toen Rudolf antwoordde dat hij het best wel vervelend vond, eigenlijk, sloeg Spam hem in zijn gezicht.
'Vermaan jezelf, bitch! Jij leeft, ik leef en daar hebben wij plezier in! We houden van elkaar! Nu, neem nog wat hasj,' schreeuwde Spam. Rudolf nam een flinke hijs en een hap van de special brownies. Naar eigen recept gemaakt, met special] ingrediënten: hasj, alruin, wat in Harry Potter bekend staat als mandrake en brownie-mix. Dat alles vormde een zeer speciale brownie. Je ging er een beetje gek van doen en werd er bolderdebolder van.
'Hooo, fok man! wat een mooi windscherm...'
Na deze twee hoogst noemenswaardige zinnen viel Rudolf op de grond. De rest van de dag lag hij zo stil te wezen. De saaiheid begon Spam bijna te overmannen. Op een bepaald moment van twijfel, vermoeidheid en verveling, werd het gehuil gekrijs. 'Ik ben zó blij,' kermde de benevelde Rudolf. Spam zag een wolk van blauwe tranen en lawaai naar de zee gaan. Stiekem stak Spam zijn tong uit naar Het Pocahontas,want hij wist zeker dat hij het aan het verslaan was. Op dat moment werd het erd een tornado, die zich naar Spam bewoog.
'Ik ga eens lekker slapen,' zei Spam.
Toen Spam wakker werd, begroetten fluitende vogeltjes en waaiende wietplanten hem. Rudolf stond over hem heengebogen, met een grote grijs.
'het Anarchisme is goed,' zei hij.
Spam grijnsde.


Offtopic: uit.
*gniffel

Toen Spam wakker werd, begroetten fluitende vogeltjes en waaiende wietplanten hem.

Offtopic: Nu kan je niet meer op de wis knop drukken.

[Vlooienband]

lafjuh schreef op 31-08-2003 @ 19:17:




Offtopic: Nu kan je niet meer op de wis knop drukken.

Je hebt geen toestemming om deze pagina te bekijken. Dat kan een van de volgende oorzaken hebben:
Probeer je het bericht van iemand anders aan te passen? Of zit je aan de functies voor forumbazen? Kijk bij de Forumregels wat je allemaal mag.
Het kan zijn dat je verbannen bent. Hiervan word je via email op de hoogte gesteld. Controleer of je onlangs een mailtje hebt gehad van het beheer.
Het kan zijn dat je aanmelding nog niet geactiveerd is. Klik hiervoor op het adres dat staat in het mailtje dat je na registratie hebt ontvangen.

Vlooienband schreef op 31-08-2003 @ 22:50:
Je hebt geen toestemming om deze pagina te bekijken. Dat kan een van de volgende oorzaken hebben:
Probeer je het bericht van iemand anders aan te passen? Of zit je aan de functies voor forumbazen? Kijk bij de Forumregels wat je allemaal mag.
Het kan zijn dat je verbannen bent. Hiervan word je via email op de hoogte gesteld. Controleer of je onlangs een mailtje hebt gehad van het beheer.
Het kan zijn dat je aanmelding nog niet geactiveerd is. Klik hiervoor op het adres dat staat in het mailtje dat je na registratie hebt ontvangen.