[Verhaaltje] De momenten

[Nienna*]

Dit is nog vrij snel geschreven, maar ik zou er graag kritiek op hebben. Hierna heb ik nog een deel, maar ik twijfel of ik hiermee verder zal gaan of het hierbij zal laten. Jullie misschien ideeën?
Verder zou ik graag weten of het niet te cliché wordt... bedankt!

---

Ondergaande zon, zilte zeewind, zand over je voeten en hoge temperaturen. Precies zoals een vakantie behoorde te zijn. Maar er was iets dat deze vakantie speciaal maakte, iets dat maakte dat hij het nooit zou vergeten. Misschien waren het haar ogen die zo leuk twinkelden als hij haar iets probeerde te vertellen in het Engels, misschien was het haar zachtroze rok met kant, die ze zo vaak droeg dat het in zijn geheugen gegrift stond. Maar het kon ook iets totaal anders zijn, iets dat hij niet direct zag, dat zo onopvallend was en toch zo belangrijk. Alles was mogelijk deze vakantie, dat was hem wel opgevallen.
Nu keken ze samen naar ondergaande zon, het was lekker warm en het rook naar vakantie buiten. Niet iedereen begreep de geur, maar hij wist dat die geur er was – de geur die steeds weer opdook, steeds als hij het niet verwachtte. Op zulke momenten verlangde hij naar vakantie. Nu was hij op vakantie en wel met het heerlijkst geurende meisje dat hij ooit had ontmoet.
Ze had grote, grijze ogen, donkerbruin haar, een smal figuurtje. Kleine borsten, smalle heupen. Haar bovenlip was iets kleiner dan haar onderlip, beide zachtroze van kleur, soms wat donkerder, als ze lippenbalsem op had. Kleine, onopvallende sproetjes, maar hij had ze ontdekt, daar net op haar neus, een beetje ernaast. Ze was niet uitzonderlijk knap, maar prachtig wel en ze was aantrekkelijk. Anderen hadden hem misschien voor gek verklaard, maar dat deerde hem niet. Ze was leuk en ze rook lekker. Ze was aardig, las veel boeken, liefst literair, want daar kon ze van leren, zei ze. Ze was gek op het strand en de zee, op die zachte, zilte zeelucht, de briesjes die zand in je gezicht blazen, het warme zand onder je voeten na een heerlijke zomerdag. Ze was gek op de zomer, op de zon die je bruin kleurt, op de sproeten die ze daar van kreeg – ze had het hem expres laten ontdekken, die sproeten daar net op haar neus, een beetje ernaast. Het liefst droeg ze haar zachtroze omslagrok met haar bikini. Hij had eraan mogen zitten, aan die kleine borsten van haar, nog niet volgroeid, maar zo mooi. Ze had een beetje nerveus gelachen, maar hij wist dat ze het fijn vond en hij had haar toestemming. Hij hield van haar lichaam, met de smalle heupen en haar mooie billen. Hij hield van haar oren, met de oorbellen die hij af en toe zag glinsteren in het maanlicht. Hij hield van haar persoonlijkheid, van haar vrolijk zijn, van haar liefde voor de zee en de zon, van haar liefde voor de liefde. Hij hield ervan om samen met haar, hand in hand, over het strand te wandelen, met blote voeten in het fijne, nog warme zand, met hun voeten soms in de zee. Hij hield van de momenten.

---

[niam]

Je hebt een vrij aangename stijl. Aardige zinnen, niet te lang, niet te kort.

Hier en daar enkele slordigheidjes en verkeerd kommagebruik.

Verder kan de inhoud me niet echt boeien. Ik houd van de liefde, en schrijf er graag over, maar dit is inderdaad niet echt boeiend en enigszins cliché.

niam ]

[I C U]

maar prachtig wel en ze was aantrekkelijk

'maar wel prachtig' zou denk ik mooier staan.

Je schrijft fijn, het leest zeer prettig. De inhoud? Tja, niet origineel, zoals niam al zei enigszins cliché, maar ik hou hier wel van! Als je er niet genoeg van hebt, kun je er op zijn minst veel over lezen!

[Roosje]

Ik vind hem heel lief. En wat I C U zegt, vooral de laatste zin.

[Verleden Tijd]

Het is mooi. Hier valt het nog niet zo erg op dat er vrij weinig gebeurd en je schrijft goed. Het is dus meer de inhoud dan de stijl die je zal moeten verbeteren.
Alleen wordt verderop dit stuk voor mijn gevoel een beetje herhaald, wat weer wat minder is. Maar verder .

[fen]

ik vond het wel leuk geschreven...
aleen het onderwerp is enigzins saai
sorry voor de rest bevalt het me wel

[Nienna*]

Bedankt voor de reacties en de kritiek!
Ik heb er nog wat aan geschreven, eerder al... maar ik weet niet wat ik daar mee zal doen. Als ik dat er aan laat, wordt het in ieder geval een wat langer verhaal.
Vertel me wat je ervan vindt?

De tweede avond in het hotel. Het was tot nu toe vreselijk geweest. Het weer zat niet mee voor de gedwongen tripjes, zijn ouders zeurden, hij moest mee allerlei plaatsen bezoeken, waar hij helemaal geen interesse in had. Hij wilde op het strand liggen, een beetje relaxen, af en toe wat zwemmen en sporten, lezen, iets drinken. ’s Avonds uitgaan.
Nu was hij hier op dat stomme feest in het hotel. Een pak had hij aan, een pak nota bene. Dat was zo anders dan dat hij zelf was. Het liefst droeg hij een gemakkelijke broek met een T-shirt. Dit pak zat vreselijk en het was nog lelijk ook. Hij kreeg het steeds benauwder van dat strikje in zijn nek en de knoopjes van zijn blouse die te ver dicht omhoog dicht waren geknoopt, waardoor ze in zijn keel drukten. “Het staat je enig!” had zijn moeder geroepen, maar na één blik in de spiegel was hij bijna in huilen uitgebarsten. Wat een verschrikkelijk lelijk, onuitstaanbaar, niet fijn-zittend rotpak. Waarom moest hij dat per se aan?
“Lieverd, dat is toch enig voor de welkomstborrel.”
Enig, ja. Enig. Enig in zijn soort zeker. Alleen sukkels droegen pakken als deze.
Nu zat hij hier, in zijn enige pak, een Martini in de hand en met een slecht humeur.
‘Verveel je je misschien?’
Hij had nors opgekeken, maar zijn chagrijnige gezicht veranderde op slag toen hij het meisje zag. Iemand van zijn leeftijd! Iets jonger misschien. Mooi figuurtje, smal, kleine borsten. Donkerbruin haar. Ze lachte naar hem.
‘Ja, eigenlijk verveel ik me wel, ja.’
Hij kon niets anders zeggen, hij klapte helemaal dicht.
‘Ga je mee naar het strand?’
Hij bedacht zich hoe woedend zijn ouders zouden zijn. Hoeveel straf hij zou kunnen krijgen.
Maar hij bedacht zich ook meteen hoe heerlijk het zou zijn nu op het strand, hoe fijn die zwoele wind zou aanvoelen, hoe heerlijk het zou zijn om van dit rotfeest weg te zijn en samen met dit meisje in het zand te zitten.
Terwijl hij de keuze evenwichtig voor zichzelf afwoog, bestudeerde hij het meisje. Ze had grote ogen en een verlegen gezichtje. Echt verlegen kon ze niet zijn, anders had ze hem niet aangesproken. Ze had een lichtroze rokje aan en een lief shirtje, met daaronder duidelijk haar bikini. De hitte in de ruimte begon hem steeds meer te benauwen.
‘Nou?’
‘Ja, is goed,’ antwoordde hij gauw.
Samen slenterden ze door het zand. Hij had zijn jasje en broek uitgetrokken, zijn schoenen in het hotel laten staan. In zijn zwembroek en blouse liep hij daar. Zij in haar lichtroze rokje met kant, eerst op ballerina’s, later ook op blote voeten met haar schoenen in de hand.
‘Ben je gisteren aangekomen?’ vroeg hij haar.
‘Nee, vandaag. Wat een toeval, dat ik meteen iemand ontmoet,’ zei ze glunderend. ‘Ik mag niet eens uit van mijn ouders, kun je je voorstellen.’
‘Hoe oud ben je?’
‘Bijna zestien.’
Vandaar haar kleine borsten en jonge gezichtje. Ze was opgewekt, babbelde maar door.
‘Hoe oud ben jij eigenlijk?’
‘Zeventien.’
Ze keek er niet van op. In zijn eigen dorp waren al die meisjes van vijftien al bij voorbaat verliefd als ze hoorden dat je zeventien was.
‘Heb je een vriend?’ liet hij zich per ongeluk ontvallen.
Ze keek hem verbaasd aan en lachte verlegen. Ze voelde zichzelf niet echt op haar gemak met deze vraag.
‘Euh, nee. Nou ja, nee.’
Hij lachte om haar onduidelijke, onzekere antwoord. Zij vroeg hem waarom hij lachte. Hij antwoordde. Ze keek hem aan en tot zijn verbazing zag hij de tranen in haar ogen glinsteren.
‘Hij ging vreemd.’
Ze sprak het zachtjes uit, maar hij hoorde de woede en het verdriet in haar stem doorklinken.
‘Dus ik heb het uitgemaakt.’
‘Lang geleden?’
‘Een maand. Maar… ach, ik heb er gewoon nog moeite mee.’
Ze stond daar zo hulpeloos en zielig, hij wist niet wat hij moest zeggen. Ineens liep ze verder.
‘Maar goed, het is gebeurd, het is voorbij. Hij is het niet waard dat ik zoveel aan hem denk. Zwemmen?’
Hij verbaasde zich over haar omschakeling, maar stemde toe. Hij trok zijn blouse uit.
Zij trok zonder moeite haar jurkje uit. Hij keek naar haar smalle lichaam, haar smalle heupen, haar billen. Zij zag hem kijken, maar liet hem kijken en zei niets. Ze lachte ondeugend en trok haar bikinibroekje goed. Hij probeerde zijn blik af te wenden, maar zijn geest was niet sterk genoeg.
Ze rende het water in en hij keek naar haar.
‘Kom je nog?’
Als antwoord rende hij haar achterna en dook het water in. Ze zwommen samen, stoeiden in het water, hadden plezier.
‘Zullen we eruit gaan? Ik heb het koud,’ zei ze uiteindelijk. Hij stemde ermee in en ze gingen samen het water uit. Hij kon zijn ogen niet van haar tepels, die goed waren te zien in haar bikini, afhouden. Ze zei dat hij oversekst was, hij ontkende.
‘Ben je nog maagd?’ vroeg ze hem ineens.
‘Wat is dat nou voor een vraag,’ lachte hij verlegen.
‘Gewoon een vraag,’ zei ze.
‘Jij?’ vroeg hij.
‘Ik vroeg het aan jóu. Geef dan antwoord!’
Ze ging uitdagend voor hem staan, toen hij na een tijdje nog steeds zweeg. ‘Ik eis antwoord.’
‘Nee, ik ben geen maagd meer.’
Zijn woorden klonken hard, te hard. Hij dacht aan die keer met Jenny, die keer dat ze allebei dronken waren en ze zichzelf niet in konden houden. Hij dacht aan haar borsten, haar lichaam, haar hijgen en het condoom. Hij dacht aan hoe hij klaarkwam, toen ineens besefte wat hij had gedaan. Zij lag daar uitgeput en wilde slapen. Hij ging meteen weg. Het was erg dat hij haar gekwetst had, toen ze erachter kwam dat het een foutje was geweest en hij verder dan haar lichaam niet keek.
Daarna had hij nog een korte relatie gehad met een ander meisje. En twee one night stands. Hij dacht aan de meisjes met wie hij seks had gehad, aan dit meisje dat daar voor hem stond, dat onervaren, jonge meisje van bijna zestien jaar.
‘Jij?’ vroeg hij.
‘Ja.’
‘Nog steeds maagd?’
‘Ja.’
Hij knikte. ‘Valt het je tegen?’ vroeg ze hem.
‘Nee, hoe kom je daar nou bij. Natuurlijk valt het me niet tegen.’
‘Wil je niet alleen seks met me?’
‘Nee.’ Hij zei het rustig, maar vanbinnen bonsde zijn hart. Dit meisje was zo ontzettend recht voor zijn raap, het was ongelofelijk.
‘Echt niet?’
‘Echt niet.’
‘Oké. Ik wil geen seks. Ik blijf maagd tot het huwelijk.’ Ze keek hem trots aan.
Hij keek op van haar vastbeslotenheid. Ze lachte naar hem. ‘Echt waar. Maagd dan, hè. De rest mag natuurlijk wel.’ Ze stak haar tong uit.
‘Ben je streng gelovig?’
‘Nee,’ zei ze vrolijk. ‘Ik geloof niet in een God, ik geloof in mezelf. Eigenwaarde, weet je wel?’
De stoere, wijze woorden van een meisje van vijftien. Hij moest lachen om haar naïviteit, om haar clichématig gezwam. Maar het was aandoenlijk en hij wilde niets liever dan de vakantie met haar doorbrengen, ook al wilde ze geen seks.
‘Ga je mee terug? Niet per se naar het feest, we kunnen naar mijn hotelkamer gaan.’
Ze keek bedenkelijk. ‘Als je wilt, natuurlijk,’ zei hij. ‘Ik zal je heus niet verkrachten.’
Ze lachte. ‘Laten we terug naar het feest gaan,’ zei ze. Ze pakte haar ballerina’s en deed haar jurkje aan.
‘Hand?’
Hij pakte haar hand en ze begon te huppelen. Hij liep, zij huppelde. Ze was leuk om te zien.
‘Hoe heet je eigenlijk?’

[Vogelvrij]

Ik heb het niet helemaal gelezen (ik behoor huiswerk te maken), alleen een beetje doorgekeken en volgens mij is het wel leuk.
Maar is het niet een beetje vreemd om eerst iemand te vragen of ze maagd is, en vervolgens pas naar haar naam?

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 30-01-2005 @ 13:36 :
Ik heb het niet helemaal gelezen (ik behoor huiswerk te maken), alleen een beetje doorgekeken en volgens mij is het wel leuk.
Maar is het niet een beetje vreemd om eerst iemand te vragen of ze maagd is, en vervolgens pas naar haar naam?

Dat is toch ook juist de bedoeling, dunkt mij?
Hoe extra-speciaal is nou een relatie als alles op de niet-vreemde manier verloopt? Namen zijn toch niet belangrijk?

Éen dingetje die ik op dit verhaaltje wil aanmerken (of eigenlijk eraan wil toevoegen): 'Het was'
en dan helemaal aan het begin van het tweede deel. Dan sluit het aan op het voorafgaande. (moet je wel meteen die tweede zin iets omgooien, maarja)
Voor de rest ga ik geen commentaar geven.

[I C U]

Leuk! Leest lekker! Ben nu te suf om iets meer te verzinnen...

[Nienna*]

Zut Alors! schreef op 30-01-2005 @ 15:54 :
Dat is toch ook juist de bedoeling, dunkt mij?
Hoe extra-speciaal is nou een relatie als alles op de niet-vreemde manier verloopt? Namen zijn toch niet belangrijk?

Éen dingetje die ik op dit verhaaltje wil aanmerken (of eigenlijk eraan wil toevoegen): 'Het was'
en dan helemaal aan het begin van het tweede deel. Dan sluit het aan op het voorafgaande. (moet je wel meteen die tweede zin iets omgooien, maarja)
Voor de rest ga ik geen commentaar geven.

Dat was inderdaad juist de bedoeling.
Bedankt
Waarom geef je verder geen commentaar? Te slecht? Zeg het dan gewoon

De rest ook bedankt voor de reacties!