Presaaidentieel debat: Hilarische Trompet #1953

[Chick Rock]

Holland Oates schreef:

Heel niet, jij bent een jaloersmakend-goede kunstenaar. Dat is gewoon waarheid.

Maar dat je het imposter syndroom hebt betekent natuurlijk per definitie dat je geen imposter bént, want anders had je wel gewoon veel zelfkennis

Aaaahw Ecneel, ik word een beetje verdrietig van je post.

[Chick Rock]

Ecnelis, ik moet even hard nadenken, maar maakte jij niet van die supergedetailleerde werken met balpen? Of was dat iemand anders?

Oh lol, die vader van die huisgenoot waar ik het over had eerder vandaag, Koeispammerd? Die kwam zojuist op Netscapeuur voorbij en hij is tegenwoordig directeur van de KNSB

En van een interview met een website:

“In 2010 heb ik allerlei losse klussen gedaan. Via NOC*NSF kwam ik bijvoorbeeld als extern adviseur bij de handbalbond terecht. Ik was alweer meer dan een jaar weg bij NOC*NSF toen de directeur van de judobond opstapte. Dat vond ik een leuke bond, bovendien kende ik Jos Hell (destijds voorzitter, red.) goed, dus zo ben ik toch weer in de sport gebleven. Als directeur heb je een heel brede portefeuille. Je ontmoet mensen vanuit allerlei sectoren, je overlegt met ministeries, clubs, bedrijven, de media. Je bestrijkt echt de hele samenleving.”

[aumgn]

Megatron schreef:

Aan mijn ouders heb ik wat dat betreft nooit veel gehad, come to think of it. Oh well.

Same. Vind het daardoor ook steeds lastiger om bij ze in de buurt te zijn, vooral bij mijn pa. Die heeft hele vervelende eigenschappen en lijkt daar geen enkele reflectie op te hebben.

Aan mijn schoonouders heb ik juist des te meer gehad though. Vooral qua perspectief op het leven, en hoe je een beetje van het leven kan genieten.

Sinds wanneer is 3Doc zo boeiend? De afgelopen negen dingen die ik heb gezien waren fantastisch

aumgn schreef:

Same. Vind het daardoor ook steeds lastiger om bij ze in de buurt te zijn, vooral bij mijn pa. Die heeft hele vervelende eigenschappen en lijkt daar geen enkele reflectie op te hebben.

Aan mijn schoonouders heb ik juist des te meer gehad though. Vooral qua perspectief op het leven, en hoe je een beetje van het leven kan genieten.

Hey, mag ik je daar ongevraagd een tip bij geven? Tis ongevraagd dus ik doe het toch.

Mijn pa en ik hadden een zwaar verziekte relatie tot ik een paar jaar geleden besloot om er totaal geen moeite meer in te steken maar hem te zien als die ene gozer die ik op verjaardagen zie. Dat zorgde voor een last van m'n schouders en nu hebben we een hele goede relatie.

Ik heb hem en zijn vriendin en mijn broertjes destijds ook uitgelegd waarom ik afstand nam.

[aumgn]

deadlock schreef:

Hey, mag ik je daar ongevraagd een tip bij geven? Tis ongevraagd dus ik doe het toch.

Mijn pa en ik hadden een zwaar verziekte relatie tot ik een paar jaar geleden besloot om er totaal geen moeite meer in te steken maar hem te zien als die ene gozer die ik op verjaardagen zie. Dat zorgde voor een last van m'n schouders en nu hebben we een hele goede relatie.

Dat 'die ene gozer die ik op verjaardagen zie' is ongeveer de relatie die ik met mijn pa heb sinds ik drie jaar geleden uit huis ging. Pijnlijk eraan vind ik dat het ook direct zo was, vanaf het moment dat alle spullen in mijn nieuwe kamer stonden. Nooit meer toenadering of samen iets doen. Was hij toevallig in Den Haag dan belde hij me niet even op om wat te gaan drinken, terwijl we elkaar al tijden niet gezien hadden.

Tegelijkertijd stuurt hij trotse berichtjes naar de familiewhatsapp als er een artikel van me in de krant stond, dus er zal wel iets van trots achter zitten maar dat kan hij dan niet echt uitten.

Mijn pa komt tegenwoordig gezellig even binnenlopen als hij in de buurt is en tijd heeft. Dat is minstens één keer per week. Vorige week is hij zomaar even uit Assen komen rijden om boodschappen met me te doen. Maar dat heeft heel lang en heel veel tijd gekost en uiteindelijk ook moeite van mijn kant.

Maar iedere persoon is weer anders en ik denk niet dat alle mensen kunnen veranderen.

Heb voel jij je daarbij trouwens?

[Dekaloog]

Ik heb ook niet zo veel gehad aan mijn ouders, afgezien van (min of meer) fysieke veiligheid, opleiding en genoeg te eten. Ze vinden 'sense of self'-achtige dingen wel belangrijker dan emoties, geloven bijvoorbeeld wel in standvastigheid maar niet in psychologische hulp. En empathie stellen ze meer gelijk aan grenzeloos plichtsgevoel. Dus ik heb dergelijke dingen ontwikkeld via kunst, seks, vrienden/relaties en internet. En Sovjetpropaganda, die was heel nuttig want die vertelde je hoe een goed mens eruitziet. Lekker sprookjes lezen over meisjes die ruimtevaarder zijn, wijze levenslessen leren op verre planeten.

Wat dat betreft is kunst wel het allerlaatste 'sociale vangnet'. Je kunt heel diep afzakken, maar op elk niveau zijn er beelden en verhalen waar je troost en sturing uit kunt halen. Krasserige aantekeningen van mensen die er ook geweest zijn. <3 Ik vind overheden die niet investeren in kunst dan ook heel dom, maar ja.

Laatst nog aan een jongetje in een 'achterstandswijk' uitgelegd dat je in plaats van bommen ook ándere dingen kunt leren knutselen. Zoals tafels en standbeelden. En dat ze bij filmsets wel veilige rook- en vuurwerkbommen kunnen gebruiken. Dus die wil nu naar de kunstacademie.

[fizzle-fluffy]

Die laatste paragraaf wat deprimerend dat dat nooit in hem was opgekomen.

Mijn vader is er ook alleen voor me als het hem toevallig uitkomt. Maar ik heb een moeder die voor me door alle vuren van de hel zou gaan dus ik ben nooit iets te kort gekomen qua ouders.

[fizzle-fluffy]

Chick Rock schreef:

Ecnelis, ik moet even hard nadenken, maar maakte jij niet van die supergedetailleerde werken met balpen? Of was dat iemand anders?

Dat was rasmus!

Mijn ouders zijn allebei fantastisch. Ze hebben mij beiden op hun eigen manier ontzettend veel geleerd. Ik heb drie zussen en we hebben alle vier altijd geleerd dat alles mogelijk is en dat we alles kunnen, als we ons best maar doen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik/wij iets niet mochten of konden omdat we meiden zijn. Ze hebben altijd gekeken naar wat wij persoonlijk nodig hadden in plaats van ons alle vier gelijk te behandelen. Mijn zusje kon je bijvoorbeeld gewoon zeggen dat ze niet aan de hete pannen mocht komen. Ik moest altijd toch zelf even voelen. "Ja, dan ben toch dom als je op dezelfde manier met zo'n verschillende mensen omgaat?" aldus mijn moeder. Mijn vriend heeft als kind geen emoties leren uiten of ruzie leren maken, en ik heb me pas sinds ik met hem samen ben, gerealiseerd hoe bijzonder het is als je dat kunt.

[Megatron]

deadlock schreef:

Hey, mag ik je daar ongevraagd een tip bij geven? Tis ongevraagd dus ik doe het toch.

Mijn pa en ik hadden een zwaar verziekte relatie tot ik een paar jaar geleden besloot om er totaal geen moeite meer in te steken maar hem te zien als die ene gozer die ik op verjaardagen zie. Dat zorgde voor een last van m'n schouders en nu hebben we een hele goede relatie.

Mijn vader is jaren geleden veranderd, tussen mijn oren, naar 'man die onlosmakelijk met je verbonden is maar waar je verder niets mee kan of wil behalve dogen.' Dat scheelde mij inderdaad een boel.

Inmiddels is hij een goed jaar dood. Op de vraag of ik 'm wel eens mis weet ik nog niet goed wat te zeggen vreemd genoeg.

Mensen, ik wil graag even een ergernis delen. Het is "impostor syndrome" en niet "imposter". Ja, beide woorden zijn technisch gezien juist, het is niet dat "imposter" als woord fout is. Maar ten eerste, ieder woordenboek en iedere stijlgids zal je "impostor" aanraden, en ten tweede: het syndroom in vakliteratuur is altijd "impostor syndrome". Ik heb het nog nooit anders geschreven gezien, buiten dan als ik het er privé met mensen over heb

[Miekje*]

Sorry taalnazi Ertur

deadlock schreef:

Het is echt bizar hoe vaak ik mezelf hoor praten als ik jou dingen zie posten

Ik wilde, vanuit nature vs nurture, hier eerst op antwoorden dat ik dat ook erg grappig vind, vooral omdat we volgens mij best wel een verschillende achtergrond/nurture hebben gehad. Maar toen dacht ik dat dat misschien elitair/arrogant overkomt én bepaalde beelden van mij en mijn familie alleen maar versterken.

Maar je geeft het zelf al aan:

deadlock schreef:

Grappig dat mijn vader juist zei dat hij zoveel van mij heeft geleerd als het gaat om rustig blijven, niet in paniek raken in/op vreemde situaties/plekken, zijn emoties tonen en dies meer. Ik heb ooit eens besloten om nooit zoals mijn ouders te worden en dat was denk ik het moment waarop het veranderen begon.

Ik vind dat mooi Deadlockje

[Miekje*]

Ik denk dat als mijn ouders mij hadden geleerd dat ik alles kon, zoals bijv, Elinorac dat zo noemt, dat ik een stuk rustiger en zekerder in het leven zou staan. Zij dachten vooral altijd dat ik het mezelf veel te moeilijk maakte/maak. En door hun reformatorische levensstijl had ik altijd het idee dat ik nooit wat mocht en van alles miste. Verder zijn het echt schatten hoor, maar ik heb inmiddels geleerd dat ik niet hoef te verwachten dat ze me ook maar enigszins begrijpen. Sinds ik dat door heb, is het ook wel prima.

Ik heb zeker 20 seizoenen Simpsons vele malen bekeken. En ik zie net toevallig een plaatje en nu is het leven niet meer hetzelfde

[Chick Rock]

fizzle-fluffy schreef:

Dat was rasmus!

Oja! Sorry Ecnelis

Koeispammerd schreef:

Mensen, ik wil graag even een ergernis delen. Het is "impostor syndrome" en niet "imposter". Ja, beide woorden zijn technisch gezien juist, het is niet dat "imposter" als woord fout is. Maar ten eerste, ieder woordenboek en iedere stijlgids zal je "impostor" aanraden, en ten tweede: het syndroom in vakliteratuur is altijd "impostor syndrome". Ik heb het nog nooit anders geschreven gezien, buiten dan als ik het er privé met mensen over heb

Oja oke

Wat betreft mijn ouders, daar heb ik een heel goede band mee. Ze hebben zo hun 'gebreken' (mijn vader heeft weleens een kort lontje, reageert snel geïrriteerd, maar laat dat ook zo weer los, ik hield het ruziegevoel dat daarop volgde helaas uren vast. Ik heb daar beter mee leren omgaan, haal sneller m'n schouders op, hij doet zijn best op zo'n moment zijn mond te houden, maar dat lukt nog niet altijd. Mijn moeder lijkt erg op mij, of andersom eigenlijk, dus de dingen die ik van haar irritant vind, doe ik soms zelf ook ), maar ik heb altijd een fijn gevoel gehad bij thuis zijn. Mijn ouders hebben de zorg en het huishouden altijd behoorlijk 50/50 verdeeld, werkten allebei semi-parttime. Ik kan me herinneren dat mijn vader het gesprek over menstruatie en 'wit spul in je onderbroek' met me ging voeren (uiteraard vond ik dat vreselijk gênant, jaahaa papa, ik lees de Fancy, dat weet ik allemaal wel)

Ze steunen me allebei ook heel geweldig, ook wat betreft mijn ziek-zijn. Vooral mijn vader heeft het lang niet begrepen en wílde denk ik ook gewoon zo graag dat ik me weer goed voelde. Hij had zo'n 'schouders eronder'-mentaliteit die niet altijd hielp. Dat heeft een behoorlijke tijd geduurd (wat logisch is, ik snapte er zelf ook niks van, nog steeds niet soms trouwens). Maar nadat ik een diagnose kreeg en adviezen hoe ik mijn leven in moest delen, is hij ontzettend zorgzaam en behulpzaam geworden.

Ik vind het wel interessant, dat proces dat zich ergens in je tienerjaren en als je uit huis gaat voltrekt, dat je je ouders als mensen gaat zien, en niet alleen als je ouders. Het heeft in mijn geval onze band versterkt.

[Little Phoebe]

Ik ben blij dat ik niet de enige ben met daddyissues

Ik kon het altijd wel vinden met mijn ouders (behalve toen ik een puber was, natuurlijk), maar toen mijn moeder was vreemd gegaan en bij mijn vader weg ging, ging het mis. Ik woonde toen alleen met hem en hij was boos (ergens begrijpelijk) en als hij niet over mijn moeder aan het kankeren was, tegen mij, dan had ik wel weer iets wel of niet gedaan om over te zeiken. Hij heeft in die tijd dingen tegen mij gezegd die je niet tegen je dochter hoort te zeggen en meerdere malen gedreigd me uit huis te gooien. Ik had een tas met spullen in de berging staan, voor het geval hij het slot op de voordeur ineens zou veranderen. Jaren op mijn tenen gelopen, tot ik een huis zou vinden en ik weg kon.
Toen ik daadwerkelijk het huis uit ging en hem niet meer in die setting zou zien (ik zou terug komen voor wat spullen als hij aan het werk was), was zijn afscheid iets van dat mijn moeder zich lekker moest verhangen ofzo. Het was in ieder geval geen "dag kind, ik zie je nog wel".
Na mijn verhuizing heb ik hem nog 2x gezien. Een keer toen we laminaat gingen uitzoeken, want ik mocht van hem niet met "een goedkope kankervloer" zitten (ik wilde gewoon vinyl, lekker belangrijk) en daarna toen het ingericht was. Allebei de keren heeft hij zijn jas niet uitgehad en is hij 1 sigaretje gebleven. Sindsdien hebben we nauwelijks gesproken, ik heb hem toen, 2,5 jaar geleden, nog gebeld met zijn verjaardag en dat was een verrassend prettig gesprek. Hij heeft daarna 2x niks laten horen op mijn verjaardag en eigenlijk überhaupt niet meer. Ons contact gaat nu alleen als er iets geregeld moet worden en verder niet. Ik vond dat best jammer, maar de laatste tijd heb ik er ook niet meer zo'n behoefte aan. Ik heb me wel eens afgevraagd wat ik zou doen als hij zou bellen of langs zou komen, maar inmiddels weet ik dat hij dat toch niet gaat doen. Hij gaat gelukkig wel goed met mijn zus om en ik hoop dat hij tegen haar wel leuk blijft doen.

Met mijn moeder kan ik wel heel goed opschieten, ik ging in de jaren alleen met mijn vader natuurlijk heel goed begrijpen hoe en waarom ze verliefd werd op een ander. Hoe ze weg is gegaan, is niet netjes en daar zijn we het over eens, maar ze heeft nu een heel leuke nieuwe man overigens is onze familiedynamiek zo sheit dat mijn zus weer niet met mijn moeder praat maar zo is er wel iets van evenwicht, allebei een ouder, ofzo.

Tot zover mijn zware leven

Mijn zus en ik waren wel liever wat gestimuleerd, we zijn ervan overtuigd dat we het dan allebei beter hadden gedaan op school. Verder heeft natuurlijk elk gezin gebreken, maar ik ben niet heel erg ontevreden met mijn opvoeding ofzo.

In general denk ik dat je vooral moet bedenken; Je ouders zijn ook maar mensen met gebreken en eigenaardigheden. Achjah.

"C&A sluit 4 van de 132 vestiging omdat ze slecht lopen". Waarom is dat nieuws? VIER hele vestigingen waaronder 2 in Utrecht en 1 in Pijnacker en het personeel gaat gewoon naar andere filialen? Dat is toch normaal preventief beleid maken?

[Holland Oates]

deadlock schreef:

"C&A sluit 4 van de 132 vestiging omdat ze slecht lopen". Waarom is dat nieuws? VIER hele vestigingen waaronder 2 in Utrecht en 1 in Pijnacker en het personeel gaat gewoon naar andere filialen? Dat is toch normaal preventief beleid maken?

Omg, 4 winkels? Dit is het begin van het einde;!!!!11!!

Als de V&D tijdig zo gehandeld had...

[Holland Oates]

Over ouders gesproken: de mijne bedoelen het goed, maar het loopt niet zo lekker. Ze hebben altijd een Bord voor hun kop gehad wat betreft m'n mentale problemen, er was altijd ruzie, m'n zus is altijd het lievelingetje en ik ben maar moeilijk met m'n 'meningen en ideeën altijd'.
Financieel helpen ze wel, en daar ben ik heel erg dankbaar voor, maar emotionele ipv financiële steun was denk ik handiger geweest in m'n leven.

[Dekaloog]

Chick Rock schreef:

Ja en ja, mee eens. Toch kan ik deze twee redenen niet zo makkelijk als oorzaak van mijn impostergevoelens (wat natuurlijk sowieso wel erg lastig te bepalen is) aanwijzen. Zeker dat laatste niet. Maar misschien heeft dat ook meer te maken met de maatschappij als geheel, dan alleen met hoe je bent opgevoed.

Invloed van de maatschappij als geheel reken ik ook wel onder opvoeding, ja. It takes a village.

Chick Rock schreef:

Ik word heel blij van je pagina! Kan ik ergens ook meer van je werk zien?

Dankjewel! Ook voor de feedback; ben inderdaad vergeten mijn portfolio erin te doen.

Ik stuur je wel even een PM.

[Abby.]

Mijn ouders hebben het behoorlijk prima gedaan, vind ik. Ze hebben me zoveel mogelijk vrij gelaten waar nodig en hebben me daarnaast genoeg steun gegeven en ze waren altijd in de buurt. Ze wilden "kritische kinderen" opvoeden, heeft mijn moeder ooit verteld. Altijd zelf nadenken en niets zomaar aannemen, kritisch zijn ook voor jezelf. Op zich een mooi streven, maar dat laatste is in mijn geval iets te goed gelukt
Na de scheiding is mijn moeder veel liever en vrolijker geworden. We hebben nu veel meer een band dan ervoor, toen was ze toch iets te vaak de chagrijnige moeder die alles wat mij dwars zat relativeerde met "ik had het vroeger veel zwaarder" (wat ook zo was, want ze heeft nogal wat meegemaakt). Nu praten we veel meer en ben ik graag bij haar.
Mijn vader heeft een nieuwe vrouw en ze is best leuk, maar nogal claimend. Waar ik vroeger altijd trots op hem was omdat ie een toffe humoristische vrijgevochten filosoof was, waar ik heen ging als er iets was, is ie nu burgerlijk en saai en hij zegt meermaals afspraken af omdat zij de aandacht weer nodig heeft. We weten amper van elkaar waar we mee bezig zijn in ons leven. Hij doet overigens wel zijn best hoor, en volgens mij zou hij het ook best anders willen, maar hij zit gewoon onder de plak

Dekaloog, ik geloof dat ik de eerste patron ben van je, of de teller op de site klopt niet

Inzicht in wat er soms in mijn hoofd gebeurt: ik vond het erg lastig om te kiezen tussen de opties.

[denkwereld Ertur]
Hoe bepaal ik welk bedrag ik het waard vind? Geef ik niet te weinig (knakenpoetser! alsof ik merk als er x euro meer per maand het raam uit vliegt!) of juist te veel (show off! Die doe je alleen maar omdat je haar leuk en aardig vindt en omdat je wilt dat zij dat ziet, niet vanwege de strips en onderliggende thema's!)? Niemand anders is al patron, ik kan niet zien wat "gebruikelijk" of "gemiddeld" is Wil ik er iets voor terug? Daar doe ik het in principe niet voor. Maar het is wel leuk! En die boekjes voor kinderen, die ga ik voor mijn neefjes en nichtjes kopen! Maar dan steun ik haar ook al op die manier - STOP

Ieder bedrag dat je geeft is goed. Je kunt prima patron worden én daarnaast boekjes kopen. Als je nu snel beslist, bespaar je piekertijd en dat is meer waard dan eventueel een paar euro minder te betalen maar nog dagen na te denken!
[/denkwereld Ertur]

[fizzle-fluffy]

Meer mensen zouden hun denkwereld moeten blootleggen.

[fizzle-fluffy]

Mijn vriendin is trouwens al twee keer lastiggevallen door buurmannen in onze nieuwe woning. Allebei midden dertig, een beetje dik, heel verlegen wanneer nuchter en heel blasé met andermans grenzen wanneer aangeschoten. De ene tongzoende haar twee keer op de mond, ook toen ze de eerste keer zei dat hij moest ophouden.

De tweede was eigenlijk een goede kennis van haar, ze gingen samen iets drinken, en toen vroeg hij haar uit over haar seksleven. Ze zei een paar keer dat ze de vragen te persoonlijk vond maar hij vond dat niet belangrijk. Hij heeft haar oren en nek gekust en ze vindt het nu onprettig om daar aangeraakt te worden.

Maar blijkbaar snapte hij wel dat dat niet in orde was, hij zal er gewoon wel vaak mee wegkomen. Toen ik naar hem toe ging om hem te vertellen dat het niet in orde was dat hij haar grenzen overschreden heeft en dat ik zoiets nooit meer wil horen, kon hij alleen maar grijzen en wegkijken.


Ik moest dit gewoon even kwijt. Ik vind het zo frustrerend dat als je er niet zoals ik uitziet als een gevaarlijke nazimama, er overal de hele tijd over je grenzen wordt gegaan.

Godver fizzle wat kut

[Dekaloog]

OMG, Ertur! Je bent inderdaad de eerste De pagina staat pas een dag of twee op 'zichtbaar', jullie zijn de eersten die ervan horen.

Ik was nog aan het nadenken over persoonlijke bedankjes/promotiedingetjes voor de eerste X Patrons, want uiteindelijk wil ik hier een kleine campagne omheen bouwen, maar jij krijgt alvast deze Speld-waardige teletekstkop.

En eigenlijk had ik ook deze voor je opgeslagen. "De ChristenUnie is mordicus tegen stervenshulp." Maar toen kwam ik erachter dat 'mordicus' helaas niets met sterven te maken heeft.

Dankjewel!

[Miekje*]

Wat kut, fizzle Het is toch van de gekke dat die gremzen niet worden gerespecteerd. Kun je die dudes niet gewoon aangeven bij de pliesie?

fizzle-fluffy schreef:

Mijn vriendin is trouwens al twee keer lastiggevallen door buurmannen in onze nieuwe woning. Allebei midden dertig, een beetje dik, heel verlegen wanneer nuchter en heel blasé met andermans grenzen wanneer aangeschoten. De ene tongzoende haar twee keer op de mond, ook toen ze de eerste keer zei dat hij moest ophouden.

De tweede was eigenlijk een goede kennis van haar, ze gingen samen iets drinken, en toen vroeg hij haar uit over haar seksleven. Ze zei een paar keer dat ze de vragen te persoonlijk vond maar hij vond dat niet belangrijk. Hij heeft haar oren en nek gekust en ze vindt het nu onprettig om daar aangeraakt te worden.

Maar blijkbaar snapte hij wel dat dat niet in orde was, hij zal er gewoon wel vaak mee wegkomen. Toen ik naar hem toe ging om hem te vertellen dat het niet in orde was dat hij haar grenzen overschreden heeft en dat ik zoiets nooit meer wil horen, kon hij alleen maar grijzen en wegkijken.


Ik moest dit gewoon even kwijt. Ik vind het zo frustrerend dat als je er niet zoals ik uitziet als een gevaarlijke nazimama, er overal de hele tijd over je grenzen wordt gegaan.

Waaajooooo. Heftig!!!

En aangifte inderdaad!

[Megatron]

fizzle-fluffy schreef:

Meer mensen zouden hun denkwereld moeten blootleggen.

Nou, liever niet als je 't mij vraagt.

[Dekaloog]

Oh shit, Fizzle, wat naar! Vooral dat die tweede man ging lachen toen hij er kritiek op kreeg; ik kan me precies het sluikse, viezige, schuldige glimlachje voorstellen. (Disclaimer voor Megatron: al is dat natuurlijk giswerk.)

Is dit in Wenen?

Extra vervelend dat het buurmannen zijn, dan blijf je ze tegenkomen. Ik hoop dat jullie je nog veilig voelen thuis.

[fizzle-fluffy]

Volgensmij was het wel een schuldbewust lachen, zoals kinderen die iets stouts hebben gedaan.

Zou ik dit kunnen aangeven ja, wordt zoiets serieus genomen?

In Wenen ja.

[Dekaloog]

Ja, ik ken die lach. Schuldbewust maar er zit ook iets van gluiperige zekerheid in, dat je er toch mee wegkomt.

Ik zou wel aangifte doen, maar niet durven verwachten dat er iets mee gebeurt.

Misschien moet ik een ansichtkaart voor jullie maken met iets als - "It wasn't technically rape. This isn't technically a threat." En dan een tekeningetje van een, laten we zeggen, naaldhak in een knakworstje. Maar ja, ik kan me voorstellen dat jullie behoefte hebben aan respect en veiligheid, niet aan een wedstrijdje 'wie kan de ander het meest oncomfortabel maken'. Even los van dat ik het zelf ook niet eens ben met die 'technically'.

Bah, wat kut Fizzle. Één van de meest frustrerende dingen hierbij: voor de persoon zelf is het fijner als ze er zo snel mogelijk overheen stapt, er niet mee blijft zitten en blijvende emotionele schade aan overhoudt. Aangezien de buren buren blijven (als jullie niet besluiten te verhuizen in ieder geval) betekent dat zo snel mogelijk een bepaalde manier van normalisatie van de relatie met de buren en er geen werk van maken. Maar eigenlijk wil je dat helemaal niet; ze gedragen zich namelijk niet normaal. Je wilt niet dat je vriendin dergelijk gedrag acceptabel gaat vinden, gaat denken dat het aan haar ligt. En je wilt er wel werk van maken.

Megatron schreef:

Nou, liever niet als je 't mij vraagt.

Incidenteel wel; wat gaat er in iemand om die “daar moet een piemel in” begint te roepen als een vrouw in een openbaar raadsdebat een standpunt vóór opvang van asielzoekers inneemt? Lijkt me fascinerend. Maar wil ik altijd weten wat in deze persoon omgaat? Nee, alsjeblieft niet.

[Chick Rock]

Aangifte doen hoor, Fizzle! Dit is gewoon aanranding. Gatver, wat naar

Dekaloog schreef:

Misschien moet ik een ansichtkaart voor jullie maken met iets als - "It wasn't technically rape. This isn't technically a threat." En dan een tekeningetje van een, laten we zeggen, naaldhak in een knakworstje. Maar ja, ik kan me voorstellen dat jullie behoefte hebben aan respect en veiligheid, niet aan een wedstrijdje 'wie kan de ander het meest oncomfortabel maken'. Even los van dat ik het zelf ook niet eens ben met die 'technically'.

Los even van hoe serieus dit is, ik moest wel even lachen om deze oplossing

[Miekje*]

Iemand tegen zijn wil tongen is gewoon verkrachting, vind ik, alleen vindt de wet van niet.

[Megatron]

Koeispammerd schreef:

Incidenteel wel; wat gaat er in iemand om die “daar moet een piemel in” begint te roepen als een vrouw in een openbaar raadsdebat een standpunt vóór opvang van asielzoekers inneemt? Lijkt me fascinerend. Maar wil ik altijd weten wat in deze persoon omgaat? Nee, alsjeblieft niet.

Nou, dat kaliber kan wat mij betreft meteen aan het gas. Of, minder draconisch, chemische castratie en intrekken van stemrecht.

Ergens ben ik wel benieuwd naar het denkproces van Halbe Zijlstra toen hij zich van zijn volstrekt incompetente kant liet zijn bij Pauw, toen het ging over zwarte pieten. Of wat Renske Leijten bezielde met haar tweets ten aanzien van het recht op zelfdoding.

[Elin3]

Holland Oates schreef:

Over ouders gesproken: de mijne bedoelen het goed, maar het loopt niet zo lekker. Ze hebben altijd een Bord voor hun kop gehad wat betreft m'n mentale problemen, er was altijd ruzie, m'n zus is altijd het lievelingetje en ik ben maar moeilijk met m'n 'meningen en ideeën altijd'.
Financieel helpen ze wel, en daar ben ik heel erg dankbaar voor, maar emotionele ipv financiële steun was denk ik handiger geweest in m'n leven.

Mijn pa snapt er niks van, maar doet wel bij vlagen enorm zijn best om mij te steunen. Soms helpt hij ook wel weer van de wal in de sloot, want hij voelt totaal niet aan wanneer zijn hulp net even te veel is, en hij begint te pushen. Af en toe moet ik heel hard op hem mopperen, maar ik kan nu al heel veel beter met hem omgaan dan bijvoorbeeld drie jaar geleden.
Sinds mijn moeder overleden is probeert mijn oma (nog meer dan ze al deed) over mij te moederen en dat kan ik echt heel slecht hebben. Haar wereldbeeld is zo anders dan dat van mij en ze heeft weinig begrip of respect voor mijn prioriteiten en ideeën. "School is het belangrijkste hoor kind. Als je maar goede cijfers haalt" riep ze dan heel hard, terwijl ik bij de psycholoog onder behandeling was omdat ik overbelast was


@fizzle, joh, wat vervelend. Aangifte doen ja! Die buurmannen horen met hun poten (en lippen en tong en wat dan ook anders) van jullie af te blijven.

Miekje* schreef:

Iemand tegen zijn wil tongen is gewoon verkrachting, vind ik, alleen vindt de wet van niet.

Ja en iemand een mep verkopen is gewoon moord met voorbedachte rade, vind ik, alleen vindt de wet van niet.

Hou je muil man.

[Elin3]

Ik las laatst iets interessants (was dat hier in het topic?) over verschil mannen en vrouwen, dat mannen veel makkelijker deden over bijv. aanranding "Want het is maar een aanraking" en dat vrouwen daar minder snel luchtig over doen, omdat voor hen de emotionele kant van de zaak ook meespeelt in hoe heftig ze reageren.

Iemand tegen zijn wil tongen is net zo goed ongewenst iemands lichaam binnendringen, ook al is het dan geen penetratie

[Megatron]

Elin3 schreef:

binnendringen, geen penetratie

*grinnikt wat*