[Verhaal] Zwart-wit gekleurd

[wondersbestaan]

Dit is de eerste keer dat ik hier zelf iets plaats.... Ik schrijf eigenlijk vrij weinig echt verhalen, en ook niet echt lange verhallen. Meestal zijn het wat moment-opnames, zonder dat er een duidelijke verhaallijn in zit. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

‘En hoe was jouw dag, kleintje?’, vroeg Jasper. ‘Ja goed, niks bijzonders’, knikte Marise. Ze zaten samen op hun favoriete plekje in het park. Jasper zat tegen een boom geleund en Marise lag naast hem in het gras. ‘Ik moest vanmiddag even boodschappen doen, maar het gehalte grijs was erg hoog. Dus dat ‘even’ kon ik wel vergeten. Het was echt abnormaal druk met allemaal van die oudjes. Net alsof ze met OAD-bussen werden aangevoerd om te laten luchten ofzo’, zei Marise. Jasper schoot in de lach. ‘Ohja, ik ken het. Vreselijk is dat, zeker als je van plan bent om even snel die winkel in en weer uit te gaan’, beaamde hij. ‘Ja’, zei Marise. ‘Ik verbaas me soms echt over oudere mensen’, ging ze verder. ‘Ook vanmiddag in de winkel. Een ouder vrouwtje helemaal van slag, omdat de melk een keer op een andere plek stond, net één rek naar rechts geschoven. Dus zij helemaal verbaasd en trekt een oudere man aan zijn jasje ‘Was het u ook al opgevallen dat ze de melk hebben verplaatst?’ Die man er heel serieus op in en allebei helemaal verontwaardigt.’ Marise stopte even. Jasper keek haar geamuseerd aan. Ze ging met een glimlach verder. ‘En nog voordat ik er erg in had, ging het de hele winkel door van ‘Hebt u het al gehoord, ze hebben de melk verplaatst’ en iedereen maar kijken alsof er weet-ik-veel-wat aan de hand was.’ Marise en Jasper moesten er allebei om lachen.

‘Eigenlijk triest als je je bedenkt dat zoiets echt raar kan zijn voor ouderen’, zei Jasper. ‘ Ik bedoel, hoe saai en voorspelbaar moet je leven wel niet zijn als je helemaal ondersteboven bent van het feit dat de melkpakken een rek zijn opgeschoven? Ik moet er niet aan denken. Zeker als je hulpbehoevend bent, want dan wordt alles nog helemaal voorgekauwd ook.’ Jasper keek naar Marise. ‘Zullen wij ook ooit zo worden?’, vroeg deze. ‘Ik hoop toch van niet. Kan het me ook niet voorstellen nu’, antwoordde Jasper. ‘Zie je het al voor je?’, vroeg Marise. ‘Wij als twee bejaarden in een bejaardenthuis. Gaan we gezellig bij elkaar op de koffie, terwijl we in dezelfde gang wonen. En ’s avonds gezellig met z’n allen kaarten of, nog leuker, bingoën.’ Ze hikte van het lachen. ‘Ah nee, ik moet er niet aan denken’, lachte Jasper. ‘Zullen wij elkaar plechtig beloven dat we nooit gaan kaarten of bingoën?’, hikte hij nu ook. ‘Is goed’, probeerde Marise te antwoorden. ‘Maar ja, wat gaan we dan elke avond doen, terwijl we ieder in ons nette appartementje zitten?’, vroeg ze. ‘Nou, dingen genoeg om te doen’, zei Jasper. Marise keek hem lachen aan. ‘Zoals….?’, vroeg ze. ‘Zoals euh….nou, noem eens wat. Wat zou jij willen doen als je 80 bent?’. ‘Geen idee, nog niet zo veel over nagedacht’, lachte Marise. ‘Hangt natuurlijk van veel dingen af. Van mijn gezondheid bijvoorbeeld, of ik nog een beetje goed kan lopen, geen hartkwalen hebt of wat dan ook’, zei ze. ‘Zozo, mevrouw heeft nog heel wat plannen zo te horen’, lachte Jasper. ‘Nee, nouja….ik weet niet. Hoe moet ik nou weten wat ik ga doen als ik 80 ben? Dat duurt toch nog wel even hoor. Ik kan mezelf echt niet voorstellen als een oud dametje, wachtend op wat komen gaat, terwijl ik maar al te goed weet hoe mijn dag voor mij wordt ingedeeld,’ antwoordde ze. ‘Nee, dat is waar,’ zei Jasper. Ik zie het ook nog niet echt voor me. Goed, dan vraag ik het anders. Wat zou je per se nog willen doen voordat je dood gaat?’, vroeg hij.

‘Ja, daar vraag je wat’, begon Marise. ‘Er zijn natuurlijk een paar dingen die ik echt nog wil doen, maar ik vind het belangrijker om wat met mijn leven zélf te gaan doen. Ik wil het idee hebben echt geleefd te hebben. Vooral voor mezelf, maar zeker ook voor anderen. Ik wil genieten van de momenten van intens geluk, bewust bezig zijn met de dingen die op me afkomen en leren van obstakels en tegenslagen. Ik wil mezelf een paar doelen stellen en daar ook naartoe werken. Niet dat ik mijn hele toekomst uit ga stippelen, want dat werkt toch niet. Maar gewoon mezelf één doel stellen zodat ik weet waar ik voor bezig ben. Onderweg zal ik dan heel veel dingen tegenkomen waar ik wel of geen rekening mee heb gehouden, maar juist dat maakt een doel compleet. En verder zie ik wel, net wat er op me af komt. Ik wil niet leven met het idee dat alles al vast staat en helemaal gepland is. Ik wil met de dag gaan leven en niet te ver vooruit kijken. Tuurlijk, in lang niet alle situaties zal dat lukken, sommige dingen moet je gewoon van te voren al een beetje bekeken hebben. Maar met veel dingen zie ik gewoon wel hoe het gaat lopen. Waarschijnlijk ga ik me deze instelling best wel een aantal keer behoorlijk op mijn bek, maar eigenlijk boeit mij dat vrij weinig. Het gaat erom dat je elke keer weer opstaat’, zei ze. Jasper keek haar strak aan.’Zo, daar is over nagedacht’, zei hij. ‘Mwah, valt eigenlijk wel mee hoor’, zei Marise. Ze keek hem uitdagend aan. ‘Had je niet verwacht hè?’, vroeg ze plagend aan Jasper. Jasper begon te lachen. ‘Nee, dit had ik niet verwacht nee. Ik zat meer te wachten op dingen zoals ‘Ik wil altijd nog wel eens waterskiën ofzo’, iets in die richting.’ Ze lachten allebei. ‘Maar, eerlijk is eerlijk, ik moet toegeven dat ik dat een geweldige houding van jou vind, kleintje. Knap dat je er nu al zo tegenaan kijkt. Zie er zelf ook wel heel veel in eigenlijk’, zei Jasper. ‘Kunnen we gezellig samen op ons bek gaan’, lachte Marise. ‘Denk je echt dat wij voor altijd contact zullen blijven houden?’, vroeg ze. ‘Ik hoop het toch wel’, antwoordde Jasper. ‘Ik moet er niet aan denken dat we elkaar uit het oog zouden verliezen, kleintje.’ ‘Ik ook niet’, zei Marise. ‘Maar vind jij het niet een gek idee dat wij oud met elkaar gaan worden? Niet als echtpaar ofzo, maar gewoon als zielsverwanten. Je hoort zo vaak dat mensen elkaar uit het oog verliezen’, zei ze. ‘Wou je me weg hebben ofzo?’, grapte Jasper. ‘Nee, tuurlijk niet joh, dat weet je heus wel. Maar je weet maar nooit. Ik bedoel, het kan toch?’. ‘Ja, statistisch gezien wel ja’, antwoordde hij. ‘Maar dacht jij dat ik dat zou laten gebeuren? Dus echt niet hè? Als je dat maar weet!’. Marise lachte. Tuurlijk zou er nooit iets tussen hen in komen te staan. En het idee van samen in het bejaardenthuis, vond ze ergens toch ook wel leuk. Al moest ze er nu nog niet aan denken. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. ‘Waar denkt dit dametje aan?’, vroeg Jasper. ‘Nou, dat bingoën hè….’ ‘Oh nee, dat niet’, lachte Jasper. ‘Ik heb veel voor je over, maar er zijn grenzen’. Marise lag in een deuk. ‘Goed, dan gaan we niet bingoën. Weet je wat? Wij gaan gewoon zelf allemaal dingen organiseren, voor iedereen die er maar aan mee wil doen. En als de leiding het er niet mee eens is, dan smokkelen we iedereen wel naar buiten ofzo’. ‘Oh geweldig…je bent wel lekker op dreef hè?’, vroeg Jasper lachend. Marise knikte.

Ze vond het heerlijk om samen met Jasper wat te fantaseren. Zo leek het net alsof tijd en regels niet bestonden. Op dit soort momenten voelde ze zich compleet gelukkig, iets wat ze lang heeft moeten missen. Ze vroeg zich af hoe hun toekomst eruit zou gaan zien. Ze kon zich echt niet voorstellen dat ze allebei ouder zouden worden. Waar ze wel bang voor was, was dat ze steeds meer allebei een eigen leven zouden gaan krijgen. Zouden ze bijvoorbeeld over 20 jaar nog wel eens hier komen met z’n tweeën, op hún plekje? Of zouden ze te druk zijn met andere dingen? Dingen die op dat moment een stuk belangrijker waren (of alleen maar leken?) dan hier zo samen onbezorgd te zitten. Ze wist dat het geen zin had om daar over te piekeren, ze wisten toch niet hoe alles zou gaan lopen. Ze kon er alleen maar op hopen. ‘Ik weet nog goed toen we hier voor de eerste keer met z’n tweeën zaten’, zei Marise. ‘Ohja, dat weet ik ook nog’, begon Jasper. ‘Ik kwam er wel eens langs als ik naar de sporthal fietste. Ik weet nog dat ik ervan overtuigd was dat jij helemaal verliefd zou worden op dit plekje en ik beloofde mezelf dat ik jou hier een keer mee naartoe zou nemen.’ Er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht. ‘En ik had gelijk. Je was helemaal weg van deze plek.’ ‘Ja, dat zeker’, zei Marise. ‘Ik heb het hier altijd al geweldig gevonden. Ik ga er ook wel eens alleen naar toe, als ik er gewoon even uit moet ofzo. Maar elke keer merk ik weer dat het zonder jou toch heel anders lijkt. Meestal vind ik de rust dan niet en ben ik hier snel weer weg’, legde ze uit. Jasper keek haar aan. Hij kon er niks aan doen, maar hij bleef haar altijd zien als dat kleine meisje dat hij had leren kennen. Hij probeerde haar altijd te beschermen en gerust te stellen, net zoals hij dat had gedaan toen hij vaak op haar paste en ze bang was om alleen te zijn en pas wou gaan slapen als hij naast haar kwam zitten. Soms zou hij willen dat ze nog even dat kleine, onbezorgde meisje was die had hij leren kennen. Al was het maar voor heel even. Toen was ze al zo mooi, met die grote donkere ogen en haar bos haren. En dan haar neus, waarvan het puntje een klein beetje omhoog wipte, wat haar ontzettend eigenwijs maakte. Ja, een echt dametje was ze zeker, hoe jong ze ook was. Nu nog trouwens. Soms wist hij echt niet wat hij met haar aan moest. Maar op de één of andere manier kwamen ze er toch altijd met z’n tweeën weer uit. ‘Kom eens naast me zitten, kleintje?’, vroeg hij. Marise schoof naar hem toe. ‘Is er iets?’, vroeg ze aan hem. ‘Nee hoor, er is helemaal niks’, zei hij. ‘Ik wilde je alleen maar weer even op mijn schoot trekken en je beloven dat ik pas naar beneden zou gaan als jij zou slapen en dat ik naast je zou zitten als je weer wakker werd. Net als vroeger.’

[In Your Room]

heel mooi verhaal! loopt lekker enzo, mooi geschreven

[dromerig elfje]

Ik vind het echt een heel cool verhaal!
Het leest lekker weg, en het is gewoon . Ook het einde is echt heel erg mooi bedacht.
Sorry dat ik geen kritiek heb, maar ik vind nergens iets om kritiek op te hebben.

Je hebt talent, zoals ik al zei...

[wondersbestaan]

Dankjulliewel....

[wondersbestaan]

Ik heb nog even een fragment geplaats...Is weer een momentopname en dus geen vervolg van het eerste stuk ofzo....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Marise voelde de warmte van zijn lichaam. Ze lag met haar hoofd op zijn borst en bewoog zachtjes mee met zijn ademhaling. Zijn armen had hij stevig om haar heen geklemd. Ze sloot haar ogen en besefte hoe ze hier naar verlangd had. Hoe ze naar hém verlangd had. Naar zijn armen om haar heen, zijn stem die haar kalmeerde en zijn lieve woorden die haar troostte. Ze was zo verschrikkelijk blij met hem en alleen al het feit dat ze daar zo lagen deed haar goed. Ze zwegen allebei en Marise zocht naar de juiste woorden, maar kon ze niet goed vinden. Eigenlijk zou ze liever helemaal niets zeggen, maar ze wist dat dat niks op zou lossen.

‘Je vindt het moeilijk hè, kleintje?’ hoorde ze Jasper vragen. Ze zuchtte. ‘Ja, al weet ik niet waar ik bang voor zou moeten zijn.’ ‘ Je hoeft ook nergens bang voor te zijn. Ik ben bij je en ik beloof je dat het allemaal goed gaat komen.’ Marise voelde de tranen branden en ze wist dat als ze toe zou geven aan haar verdriet ze de tranen voorlopig niet meer zou kunnen laten stoppen. Ze probeerde het tegen te houden en het gevoel te negeren. Al wist ze maar al te goed dat dat niet verstandig was. Jasper kreeg in de gaten waar ze mee bezig was. ‘Probeer het los te laten, Marise. Durf naar jezelf te luisteren en toe te geven aan je gevoel. Alleen dan zul je er wat mee kunnen gaan doen. Ik weet hoe makkelijk het nu lijkt om je gevoel te negeren, maar uiteindelijk krijg je er alleen maar meer last van, totdat het volledig escaleert. En dan zal het veel moeilijker zijn om er wat mee te gaan doen.’ Marise wist dat hij gelijk had. Tuurlijk wist ze dat, maar al te goed. Maar ze was bang. Bang om toe te geven aan haar gevoel, want dan was ze die controle daarover kwijt. Dan zou haar verdriet de overhand krijgen en haar meeslepen. Ze zou verstrikt raken in al die tegenstrijdige gevoelens. Maar dit kon zo ook niet langer. Ze had alles zó aangespannen om haar verdriet binnen te houden, dat ze begon te trillen. ‘Marise, luister nu even naar me. Luister je? Dit kan zo niet langer. Je weet dat ik je meer dan wie dan ook wil helpen, maar dan moet je dat wel toelaten. Het moet ook van jouw kant uit komen, anders kan ik je niet eens helpen. Ik weet dat dit niet gemakkelijk is, maar je maakt het jezelf nu ook wel heel moeilijk. Ik zie de tranen in je ogen en de moeite die het je kost om ze tegen te houden. Waarom laat je ze dan niet gewoon gaan? Kom op Marise, probeer nu eens eerlijk te zijn. Tegen mij, maar vooral tegen jezelf.’ Marise kromp een beetje in elkaar. Zijn woorden waren zo confronterend, juist omdat ze zich al zolang aan het voornemen was om er echt aan te gaan werken. En nu deed ze het weer niet. ‘Ik kan het niet, Jasper!’ riep Marise overstuur. En eindelijk liepen de tranen over haar wangen. Ze kon zich nu ook niet meer inhouden en begon luid te snikken. ‘Ik kan het gewoon niet’. Wanhopig greep ze naar de arm die nog altijd om haar heen lag. ‘Tuurlijk kan je dat wel kleintje’, zei Jasper. ‘Laat het maar komen, dat geeft helemaal niks. Je probeert je al veel te lang groot te houden, dus laat het nu maar gewoon op je afkomen’. Marise durfde zich eindelijk helemaal te geven en de tranen bleven stromen. Haar lichaam schokte. ‘Ik kan dit niet en ik wil het niet meer’, snikte ze overstuur. ‘Ik wil dat het ophoudt, Jasper. Het moet stoppen’. Jasper zweeg en liep haar gewoon maar gaan. Marise lag luid te snikken. Alles van de afgelopen periode kwam er in één keer uit. ‘Ik weet het niet meer, Jasper. Ik weet het niet meer en ik trek het niet meer. Je moet me helpen, ik kan dit niet alleen. Ik doe alles fout en kan me alleen nog maar schuldig voelen. Het enige wat ik wil alles eruit huilen en van dat ellendige gevoel af zijn dat me al zo lang gevangen houdt.’ Hij had haar nog nooit zo overstuur gezien. Marise huilde met lange uithalen en met het huilen trok bij haar de spanning een beetje weg. Haar verkrampte spieren werden weer wat losser. Ze probeerde haar ademhaling weer wat onder controle te krijgen en het luide snikken verminderde. De tranen bleven wel nog komen. Haar gezicht en hals waren nat van de tranen en het zweet en er zaten twee natte plekken op Jaspers shirt. Marise haalde een paar keer diep adem en probeerde langzaam weer wat te kalmeren.

‘Sorry’, mompelde ze. ‘Alsjeblieft geen sorry nu’, zei Jasper. ‘Je wil niet weten hoe blij ik ben met eindelijk een reactie van jou. Je zit al zo’n tijd niet lekker in je vel en ik werd af en toe echt wanhopig als jij jezelf en je omgeving weer voor de gek zat te houden. Zo vaak heb ik gehoopt het uit jóúw mond te horen. Als je alleen maar zou zeggen dát er iets aan de hand is. Wát dat dan is, is een zorg voor later.’ Marise zweeg. Ze begreep het zelf ook niet meer. Hoe vaak ze wel niet op het punt had gestaan om hem alles te vertellen. En toch elke keer bedacht ze zich weer. Bang om het eindelijk onder ogen te zien. Het was zo makkelijk om net te doen alsof het er niet was. Ze deed dat zelfs zo goed, dat ze er zelf in was gaan geloven. Daarom praatte ze er nooit over, want dan zou het weer aanwezig zijn en haar leven gaan beheersen. ‘Ik ben bang, Jasper. Bang om de controle over mijn eigen leven kwijt te raken.’ ‘ En dus doe je maar net alsof er niks aan de hand is?’ begon Jasper. ‘Meisje, juist door het weg te stoppen raak je de controle erover kwijt. Dan kun je er helemaal niks meer mee en gaat het uiteindelijk zijn eigen weg zoeken. Het is in het begin even eng om het toe te laten, maar als je probeert om er boven te komen te staan, kun je ermee aan de slag en zul je het uiteindelijk af kunnen sluiten. En ik wil je daar bij helpen zoveel als ik kan en er zijn nog veel meer mensen die dat ook willen, maar dat kan alleen als jij dat zelf ook wil. Je zult hier aan moeten werken, Marise. En je mag mij gebruiken om je op af te reageren, om bij te lachen, te huilen en te praten. Maar dan moet je me wel beloven dat je dat ook écht zult doen. Dat je er inderdaad mee aan de slag gaat en dat je eerlijk zult zijn.’ Marise deed haar ogen dicht. ‘Ik weet niet of ik dat wel kan.’ ‘ Waarom zou je dat niet kunnen?’ vroeg Jasper. Marise zweeg. ‘Als je geen vertrouwen in jezelf hebt, heeft het ook geen zin’, zei Jasper. ‘Zoals ik al zei, moet je er wel zelf achter staan, anders kun je er net zo goed niet aan beginnen. Je moet dit voor jezelf willen en niet omdat ik er nu over begin. Eigenlijk had ik veel liever gehad dat je er zelf mee was gekomen, maar ik kon je gewoon zo niet langer door laten gaan.’

Marise voelde zich aangevallen en keek Jasper niet aan. Jasper vond het niet leuk om zo tegen haar te preken, maar hij hoopte dat hij zo eindelijk tot haar door kon dringen. Hij leek zo wel haar hulpverlener in plaats van een vriend, maar die afstand was nu even nodig. ‘Hey kleintje, ik weet hoe moeilijk dit voor jou is, maar….’ ‘Ja vast’, viel Marise hem in de reden. ‘Ik dacht al dat je zoiets zou gaan zeggen. Jezus man, hoe kun jij nou weten wat het met me doet? Als je het dan allemaal zo goed weet hè, doet het er toch ook niet toe hoe ik erover denk?’ Ze voelde zich voor het blok gezet en was boos. Vooral boos op zichzelf. Ze wist dat ze onredelijk bezig was. ‘Sorry, dat was niet helemaal eerlijk van mij’, zei ze een beetje mokkig. Waarom moest ze nou ook net op hem boos worden? Jasper zuchtte en sloeg zijn armen nog wat steviger om haar heen. ‘Nee, dat was inderdaad niet eerlijk, maar wel begrijpelijk. Je voelt je aangevallen en automatisch probeer je jezelf te beschermen. Maar je liet wel eindelijk een beetje zien wat je er zelf van vond. Zie je wel dat je het wel kunt?’ ‘Ja tuurlijk….wauw Marise, dat leer je snel….’ , was haar sarcastische antwoord. Jasper moest onwillekeurig een beetje lachen. ‘Ik weet zeker dat jij hier heel veel van gaat leren, dametje’, zei hij. ‘Als je één ding maar heel goed onthoudt: Je staat er niet alleen voor’, ging Jasper verder. ‘Nee, dat weet ik ook wel’, zei Marise al een stuk milder. “Al voelt het wel al heel lang zo. Maar dat is waarschijnlijk vooral mijn eigen schuld’, zei ze voorzichtig. ‘Voor een deel misschien wel. Maar ook daar ga jij nu aan werken; stap voor stap en op je eigen tempo. Want je moet het wel de tijd geven. Dit is al een heel goed begin, maar je bent er nog lang niet. Nu moet je langzaam uit gaan zoeken waar jouw problemen vandaan komen. Probeer het niet op te geven als je op een dood spoor terecht komt. Er zullen steeds meer dingen duidelijk worden. Dat komt allemaal vanzelf wel. Al denk ik dat er nu ook al wel een paar dingen duidelijk voor je zijn’. Marise aarzelde. Ze zat inderdaad wel met een paar dingen, maar het leek allemaal nog zo onduidelijk en ver weg. Bovendien was ze bang dat ze zich aanstelde en dat ze kinderachtig over zou komen. ‘Het lijkt heel makkelijk om te zeggen, maar ik weet het echt niet.’ begon ze . ‘Dat ik met mezelf in de knoop zit is me onderhand wel duidelijk. Maar de vraag is nu, waarom? Ik kom er gewoon niet uit’. ‘Dan denk ik dat het nu even het belangrijkste is om daar over na te gaan denken. Misschien dat je het al wel weet, maar dat je er onbewust nog niet aan toe wilt geven. Er is nu een deur geopend, maar als je over de drempel stapt, heb je het idee dat er alleen nog maar een zwart gat is. Het begin is er, maar je weet nog niet wat er allemaal nog op je af gaat komen. Maar ik beloof je, dat dat allemaal een stuk duidelijker gaat worden. Het belangrijkste is nu dat je toegeeft dat het zo niet meer gaat en dat je tijd voor jezelf gaat nemen om een aantal dingen uit te zoeken’, zei Jasper. ‘Zie je dat een beetje zitten, kleintje?’ vroeg hij aan haar. Marise zuchtte. Nu kon ze niet meer terug. Ze had er een hekel aan als ze bedacht dat ze over zichzelf na moest gaan denken. Ze was altijd bezig geweest met anderen, maar nu moest ze zich met zichzelf bezig gaan houden. ‘Ik weet het niet. Ik weet op dit moment even niks meer. Ik weet alleen maar dat ik even wil dat je me vast blijft houden en dat je me beloofd dat je me hierbij gaat helpen’, zei ze. ‘Tuurlijk ga ik je hierbij helpen. Wij gaan dit samen aanpakken en wij gaan hier samen ook weer uit komen. Ik ben allang blij dat je eindelijk die moeilijke eerste stap hebt gezet.’

[clubje]

Leuk

Ik raad je alleen aan om die kleine theoretische 'foutjes' weg te halen, is veel leuker om te lezen!
Dan bedoel ik de grammaticale regels in verband met komma's en aanhalingstekens (komma's moeten in de aanhalingstekens).
En telkens je een dialoog start, moet je eigenlijk inspringen, dus een nieuwe alinea starten.
En ik zou sowieso meer alinea's in het werk steken.

greetz

[wondersbestaan]

clubje schreef:
Ik raad je alleen aan om die kleine theoretische 'foutjes' weg te halen, is veel leuker om te lezen!
Dan bedoel ik de grammaticale regels in verband met komma's en aanhalingstekens (komma's moeten in de aanhalingstekens). '
En ik zou sowieso meer alinea's in het werk steken.

Bedankt voor de tip. Ik zat zelf ook al een beetje met die alinea's... Ik wist niet goed waar ik die moest laten beginnen, juist omdat het slechts een momentopname is. Meestal geeft een alinea een 'nieuw stuk' aan, terwijl je dat hier niet hebt.... Misschien dat je wat tips hebt?

Tja, en die grammatica-foutjes... Ben denk ik een beetje te lui om die er allemaal uit te halen.. . Ik ken het stuk zelf ondertussen zo goed, dat ik daar overheen lees....

[Fladdergeval]

*herkenning*

Heel mooi verhaal, hier heb ik echt wat aan

En over het commentaar van Clubje: ik zou juist uitkijken met het alineagebruik in dialogen zoals deze. Het wordt juist erg storend als je na elke zin een nieuwe alinea begint. In dit soort samenspraken mag je ook meerdere zinnen in een alinea stoppen, zolang ze echt op elkaar reageren. Als het een beetje van onderwerp veranderd kan je wel een nieuwe alinea doen, maar het wordt, naar mijn mening althans, vervelend om te lezen als je steeds een alinea van een zin hebt.

[Shadowme]

ik vind het een leuk verhaal. Het leest lekker weg.