Mijn gedichten.

[Rachl]

Op sommige gedichten ben ik best wel trots... Die zal ik hier wel even posten.

De gids

Heel even dacht ik dat ik goed was
Dat mijn weg op eigen kracht had behaalt
Maar zo snel mijn zelfvertrouwen was gestegen
Was het met dubbele snelheid ook weer gedaalt

Het gelukzalige gevoel
Wat ik even bij me mocht dragen
Begon naarmate de tijd vorderde
Steeds meer te vervagen

De dromer die ik ben
Koos voor het pad der onzekerheid
En nog voor ik die weg had ingeslagen
Wist ik al 'ik ben 'em kwijt'

Op zoek naar een gids
Die mij kan leiden
En mij van dit eenzame dolen
Wilt gaan bevrijden

Was de enige die ik tegen kwam
Iemand die er was, vanaf het moment dat ik begon
Ik moest het maar relativeren
Ik was de enige die mij nog redden kon.

De waarheid

Mijn gezicht is een masker
Mijn lach is toneel
Wie ik ben is een leugen
Maar dat zijn er zo veel

Mijn liefde is gespeelt
Mijn lach geforceerd
Mijn leugens zijn de waarheid
En omgekeerd

Wat je ziet is bedrog
En de waarheid moet gezegd
Ben ik zonnig van buiten
Ik ben troosteloos in het echt.

Mijn ogen zijn spiegels
Geen emotie is het woord
Ik praat mee met de wereld
Zoals ik denk dat het hoort

En als ik s’avonds mijn hoofd neer leg
Om te rusten van de dag
Dan huil ik diep van binnen
Omdat de waarheid niet naar buiten mag

Ik droom over dood
En over het nooit meer opstaan
En het liefst zal ik terplekke
In mijn slaap heen gaan

Ik sta op tegen mezelf
En dan ben ik alles kwijt
En dan zeg ik helemaal niets meer…
Behalve de waarheid

het duister

Een gevoel wat mij omsluit.
Het verward, verduisterd, en verblind.
En rilling gaat door mijn lichaam,
omdat ik de rust van vroeger niet vind.

Ik voel me als een blinde
op klaar lichte dag.
Iedereen kan alles zien,
terwijl ik niets zien mag.

Onrusting, onoplettend, loop ik maar door.
Door de massa, mijn pas onrustig, mijn blik gericht.
Wandelend op een duister pad.
Op zoek naar dat ene licht.

Vriendschap

Wat jij bij me losmaakt
Is een gevoel niet te beschrijven
En al zal het gevoel veranderen
Speciaal zal het altijd blijven

In mijn zwarte hart
Bracht jij licht in de duisternis
Je maakt nog steeds van alles bij me los
En ik betwijfel dan ook niet of dat liefde is

Maar wat is liefde
Het is nogal gecompliceert
En ieder antwoord dat ik wil geven
Lijkt ver weg, afstandig en geforseert

Ik wil je eigenlijk zeggen
Wat er ligt op het puntje van mijn hart
Maar ik ben gewoon bang
Dat het je boos, verdrietig bang maakt, of je verward

Verliefdheid is te ver weg
Net als jij en ik te ver weg zijn
Maar wat er voor gekomen is in de plaats
Is verzachtend, en misschien zelfs fijn

Wat zoals ik ooit als eens zei
Verliefdheid kan komen en gaan
Maar onze vriendschap
zal altijd blijven bestaan

Gebroken hart

Ik sleep mezelf door de branding van een gebroken hart
Al is het niet het mijne
Beetje bij beetje raap ik de stukjes op
En probeer ik de pijn te laten verdwijnen

Ik volg een rivier, van ongedroogde tranen
Die ik niet kan stoppen hoe graag ik het ook wil
En wat ik ook zeg of doe
In de stroming komt geen verschil

Hoe kan ik mijn hart nou volgen
Als dat van jou gebroken is
En hoe kan ik nou vriendschap voelen
Als ik die van ons zo mis

Ik volg je stappen
Als een klein kind voetafdrukken in het zand
Geleidelijk loop ik naar je toe
En ik pak je hand

Onze liefde is dan misschien verloren
maar onze vriendschap is bezegeld
Had liever dat het anders was gegaan
Maar gevoel kan helaas niet worden geregeld

Ogen

Als mijn ogen kon spreken
Vertellen wat ik dacht
Dan zouden ze vertellen
Dat ik huil in het diepste van de nacht

Ze zouden zeggen wat mijn hart geheim houd
En hoe ik me werkelijk voel
Niet wat mijn lippen zeggen
Maar wat ik écht bedoel

Mijn tranen zouden ze terug dringen
Zoals ik dat zelf ook altijd probeer
Maar ook zij weten uit ervaring
Op een gegeven ogenblik gaat dat niet meer

Ze zouden mijn gevoelens vertellen
Uitdrukken, beter als dat ik zelf kan
Zelfs die rare gevoelens
Die ik zelf het liefste mijn gedachten ban

Nu begrijp ik waarom mijn lippen
De wereld hebben voorgelogen
Want ik denk niet dat iemand klaar is
Voor de bittere waarheid van mijn ogen.

Gebroken

Terwijl de kilte van een verloren liefde
Mij diep diep van binnen insluit
Gilt van frustatie
Mijn gebroken hart het uit

Ik ben verloren
De weg helemaal kwijt
Omdat er niemand is
Die mij het donker uit leid

Ik voel me alleen
En heb het ontzettend koud
Maar ik durf niemand om hulp te vragen
Want ik zie het als mijn eigen fout

Terwijl mijn verdriet
mijn geest blijft bestoken
Ben ik allang tot de conclusie gekomen
Ik ben gebroken </3

O god. Het moest een kleine greep uit mijn collectie worden. Maar het zijn er nog aardig wat geworden. Nou ja. Hoop dat jullie ze mooi vinden rate it zou ik zeggen

[Halogeen]

om te beginnen zou ik de d/t-foutjes even verbeteren en naar het metrum kijken dat niet overal even lekker loopt.

[Reynaert]

Er staan wel heel veel fouten in. Dat gebroken hartje op het einde is wel grappig, al vraag ik me af of je dat ook zo bedoelde.