Until angels close my eyes

[Internationalist]

Het was niet mijn idee. Of toch eigenlijk wel. Het was me niet verteld, het was me niet opgedragen, het was me niet in mijn oor gefluisterd, maar het was niet mijn idee. Ik weet niet. Misschien was het door mijn hoofd komen waaien, weer zo'n streek van de wind. Het doet er ook niet toe, ik zou hoe dan ook gaan.
Toen ik nog wat vertwijfeld mijn kamer binnenstapte, wist ik het nog niet zo zeker. Er waren teveel dingen die me tegenhielden, die me mijn gedachten niet vrij lieten bewegen. Maar toen ik bezig was met het inpakken van kleren en daar tussen twee truien een foto van je naar beneden dwarrelde, wist ik het zeker. Die bewuste ochtend, dat bewuste gevoel, dat heeft me hier gebracht.
Grote rugzakken had ik niet. En om nou met een weekendtas aan te komen stond zo logeer-achtig, dus stond het vast dat ik gewoon weinig bezittingen had. En het zouden er nooit meer worden.
De lege geluiden, de laatste tikken van de klok, de briefjes die overal door het huis hingen (ik had zelfs nog moeten afruimen vandaag) en de smekende ogen van de hond zou ik me later nog goed herinneren. Maar toen vloog het langs me heen. Of gleed. Ik had zo'n doel voor ogen, letterlijk, want ik zag je daar zitten, dat ik in mijn eigen wereld leefde.
De buitendeur achter me dicht sluiten, de sleutel onder het konijnenhok, het tuinhekje open en weer dicht, alles was zo onwezenlijk, maar onbewust nam ik alles zo goed op. Nu ben ik daar wel blij om.
Ik had altijd het gevoel gehad dat ik anders was. Ik bekeek de dingen zo specifiek, zo los van elkaar en tegelijkertijd zo samenhangend. Ik dacht dan soms ook dat God me een gave had gegeven om naar de wereld te kijken zoals ie is. Hoe lelijk wij de wereld hadden gemaakt, de abstractie van zelfs de natuur, die wij van tijd tot tijd dachten naar onze hand te kunnen zetten, het ingerichte landschap, de oorlogen die elkaar overtroffen alsof ze om een trofee streden en alleen al het idee dat wij op een bol waren neergekwakt en dat we ook weer zouden vergaan. Ik voelde dat gevoel vaak als beangstigend omdat ik dacht dat ik de enige was die deze tragedie zag, maar gelukkig werd ik uit mijn illusie gehaald door een vriendin; "meid, ik ben zo blij dat je je een keer uitspreekt en dat ik er nu achter kom dat ik niet de enige ben die zulke waanzin denkt te denken," was haar vreugdevolle kreet. Het was wel even raar voor me dat ik er met mijn ideeën nu opeens niet meer alleen voor stond.
Ik dacht trouwens ook dat dit mijn voorbestemming was, achteraf naar mezelf kijken. Goh, waar moet ik toen allemaal niet mee bezig zijn geweest.
Maar goed, wat ik zeker wist en nu nog steeds zeker weet, is dat jij degene bent die me gelukkig maakt. En als dat geluk niet hier te vinden was, dan moest ik maar op zoek.
Ik pakte uiteindelijk toch maar mijn fiets, want het hele stuk lopen zag ik echt niet zitten. Ik had een vreselijke last van mijn knieën en die pijn moest maar onderdrukt worden voordat deze er bij de trap uit kwam zetten. Ik fietste uit mijn straat weg zonder om te kijken, zonder nare gevoelens en zonder vraagtekens, want ik had een doel. Misschien was ik aan dat doel wel verslaafd geworden.
Het landschap vloog langs me heen. De gebouwen van de stad maakten al snel plaats voor het landschap dat zich 'natuur' noemde. Heuvels versloeg ik met mijn fietsje, bossen liet ik tijdloos achter me. Een paar keer stopte ik om uit mijn fles te drinken, voor de mensen die van bovenaf mee keken, zou het kunnen lijken alsof ik daar mijn doorzettingsvermogen uit dronk en na elke stop weer met stromende energie verder fietste. Ik snapte niet hoe de tijd ineens zo tijdloos kon geworden zijn. Dat bewees maar weer dat je de tijd niet in een vormpje kon stoppen. Het was en ontembaar, onmeetbaar (hoezeer wij dat als mensen dan ook probeerden) en onberekenbaar feit, die tijd. Volgens mij is de tijd het machtigste van het heelal. Als er een God bestaat het op één na machtigste.
De zon brandde op mijn hoofd en ik vroeg me af hoe heet het boven dan wel niet zou zijn. Mijn fles water was bijna leeg en ik begon me nu toch wel een klein beetje verloren te voelen. Het landschap van uitgestrekte bloemenvelden aanbad ik wel maar afwisseling was er al lang niet meer geweest. Ik wilde dat er een aanwijzing ofzo uit de lucht zou komen vallen. Hoewel ik wist dat dit nooit zou gebeuren, hoopte ik er heel erg op. Ik besloot lopend verder te gaan, tijd had ik toch zat. Mijn fiets legde ik zachtjes neer en ik prevelde wat tegen de bloemen die nu geen adem kregen en ik verstikt achterliet.
Het landschap werd wat heuveliger en ik verwonderde me erover dat het nog niet donker was; ik was al zolang weg voor mijn gevoel. Mijn benen begonnen te zeuren en ik zakte door mijn knieën in de bloemen. Uit mijn tas pakte ik je foto en ik zakte op m'n rug terug in het gras en hield de foto boven mijn gezicht. Je gezicht was een glimlach en hoezeer verlangde ik ernaar om je gezicht weer in mijn handen te nemen. Ik legde de foto weer weg uit angst om te gaan huilen, want dat was wel het allerlaatste wat ik nu kon gebruiken.
De zon brandde nog steeds in mijn gezicht en even moest ik in slaap zijn gevallen want toen ik mijn ogen weer opende, dreef er net een eenzaam wolkje voor de zon weg. Ik moest verder, besefte ik. Moeizaam stond ik weer op en verzette mijn ene voet weer voor de andere. Ik verlangde ernaar om eens een andere beweging te maken dan deze. Voor mijn part moest ik over horden springen, als het maar niet dit duffe geloop was, als ik maar niet steeds in het oneindige hoefde door te lopen. Weer een heuvel. Hoger deze keer. Ik hoopte dat het lopen na deze heuvel was afgelopen. Ach ja, een vogel zou ik toch nooit worden. Vliegen zou ik inderdaad nooit kunnen maar toen ik op de top van de heuvel stond overtrof wat ik daar zag al mijn verwachtingen. Je kent wel de plaatjes van de oneindige woestijnen, de prairies, de onvruchtbare aanblikken waar je in je eentje denkt te zijn, totdat je 's nachts gezelschap krijgt van een kwijlende bek en lichtgevende ogen, van de zandstormen die het zand doen laten opwaaien en je als naalden in je vel laten prikken, van die onophoudende, onmeetbare vlaktes. Nou zoiets zag ik. Alleen klopte er één ding niet en daar was ik deze keer wel blij mee, in die lege vlakte zonder gras en bomen begon brokkelig de trap. Ik moest dan wel erg in de verte turen om dit te ontdekken, maar hij stond er toch echt. En zonder erover na te denken om mijn energie te besparen rende ik de heuvel af en struikelde ik over mijn eigen benen zodat ik de in de knoop kwam met mezelf en al rollend van de heuvel het zand bereikte. Daar stond ik op en begon ik weer te rennen en bleef ik maar doorrennen, liet ik me vallen in het zand en stond ik weer op, totdat ik hijgend en met een piepende adem de trap bereikte.
Daar werd me even mijn blijheid ontnomen. Ik keek omhoog en besefte dat dit misschien wel het eigenlijke begin van mijn reis was. Ik keek weer naar beneden en bekeek tot zover ik kon kijken de trap. Het deel wat ik zag was gemaakt van afgebrokkelde stenen en om de zoveel minuten viel er dan ook een steen. Ik verbaasde me over het steen wat ik niet verwacht had. Ik wist niet wat ik wel verwacht had, een trap van wolken ofzo? Maar ik verwonderde me wel. Duizenden jaren geleden moesten er mensen aan deze trap gewerkt hebben, hij kon er niet in één keer neergezet zijn. Toch twijfelde ik daar ook aan, want misschien had God 'm wel neergezet. Gelukkig was ik niet gekomen om daar mijn hersens over te breken en dus besloot ik om de klim te beginnen.
De eerste treden waren smal, net als een gewone trap. Ik rende ze dan ook naar boven. Met mijn rugtas achterop gaf het me het idee dat ik net thuis was van school en ik naar boven rende om mijn tas weg te zetten. Na een paar minuten begon dat rennen me te vermoeien en begon ik rustiger aan te doen. Ik had me voorgenomen de treden niet te gaan tellen, om maar geen besef te hebben van hoe lang ik zou moeten lopen. Ik keek naar links en rechts van de trap, leuningen waren er niet. Zo'n 30 meter naar onderen en daar zag ik tot mijn verbazing mijn eigen woonwijk onder me liggen. Ik kon het zien aan de cirkel op het dak van de school, als een symbool voor het feit dat de school 'nooit eindigend' heet. Terwijl ik klom keek ik naar beneden en zag soms enkele steentjes naar beneden dwalen. Ik besloot om mijn tas uit te zoeken en deze ook naar beneden te gooien, wat had ik immers nodig daarboven? Niets toch? Ik zou bij jou zijn en dan zou alles goed zijn. Ik stopte even om de tas van mijn rug te halen en gooide alles eruit, inclusief de tas, maar zonder de foto van jou. Die stopte ik in mijn achterzak en ik holde weer verder de trap op. Na een kwartiertje (ik liep inmiddels alweer op een gewoon tempo) werden de treden breder en kostte het me meer moeite om elke keer mijn benen voor elkaar neer te zetten. Ik had dorst. Verschrikkelijke dorst. Ik besloot even te gaan zitten en weer naar beneden te kijken. Onder me zag ik de dorre velden, de lege vlaktes en ik schrok. Ging ik achteruit, wat gebeurde er? Angst overviel me even. Ik was ook zo alleen op de trap. Niet dat ik het erg op prijs had gesteld als er nog iemand was om die klim met me te maken, ik zou telkens opgelet hebben of diegene niet van plan was me eraf te gooien. Het enige wat ik tegen kwam waren vogels, die de smerige trap nog viezer maakten met hun uitwerpselen. Gelukkig hoefde ik zelf niet naar de WC. Dat zou een dilemma zijn geweest. Maar goed, nu moest ik toch echt weer verder. Ik had er geen zin meer in, dat was duidelijk. K had nog wel zin om jou te zien, dat was eigenlijk het enige wat me op de been hield, maar ik had geen zin om nog verder te klimmen. Ongemerkt liepen er tranen over mijn wangen, van vermoeidheid of van angst, ik wist het niet. Het maakte ook niet uit, want alsof het een teken was, begon het te regenen. Lachend rende ik de treden op met mijn mond open om de druppels op te vangen en ze naar binnen te laten glijden. Jammer genoeg voor mij, hield de regen weer op. Kwam het doordat ik verder de trap op kwam of omdat iemand gewoon besloten had het te laten stoppen met regenen?
De treden werden nog breder, zo breed dat ik drie stappen moest doen om één tree af te lopen om de volgende op te stappen. Wat opmerkelijk was, was dat deze treden schoon waren. Ze waren van marmer en ze blonken, ik kon mezelf in een wazige weerspiegeling erin zien. Een moment besloot ik te gaan liggen, even uit te rusten en ik ging zitten, bungelde mijn benen over de rand, keek even naar beneden en liet mijn rug zakken. Ik kwam weer met een ruk overeind. Op mijn netvlies stond het beeld van de bloemenvelden geprint, die ik zonet onder me had gezien. Ik keek weer onder me en het was waar, op een hoogte die niet te schatten valt, bijna bij de wolken, zag ik onder me de bloemenvelden. Ik trok mijn benen weer op en keek naar boven waar de wolken niet zover meer van me af hingen. Ik moest doorstappen nu, ik zou er nu zo zijn.
Dat zo bleek tegen te vallen. Maar toch was ik intens gelukkig toen ik op het punt stond om de laatste tree van de trap te beklimmen. Het was een hoge tree, hoger dan alle anderen en ik trok mijn schoenen uit. Op mijn blote voeten klauterde ik over de tree en tot mijn verbazing zag ik dat de trap niet ophield, nu ik met mijn voeten op de zachte ondergrond beland was. De zachte ondergrond was een wolk. Mijn tenen krompen ineen en ik probeerde ergens houvast te vinden, het was zo'n raar idee om op een wolk te staan. Even was ik gelukkig maar toen begon ik me zorgen te maken over het feit of ik nu nog verder de trap op moest of dat ik gewoon hier moest blijven, je gaan zoeken. Het laatste wilde ik het liefste en dus zette ik een stap vooruit. Ik keek voor me maar kon geen mens ontdekken. Ik wilde dat er iemand was die me zou kunnen begeleiden, ik was zo bang dat ik je nooit zou vinden en dat ik door de wolken heen zou vallen, dat hele eind naar beneden. Toch moest ik verder en dus begonnen mijn voeten te lopen. Voor me was het wit, onder me was het wit en zacht, boven hing de structuur van wolken en achter me de marmeren trap. Ik liep een eindje door in het oneindige totdat ik een paar meter voor me een hoopje zag zitten, een hoopje wat ik van achteren al herkende. Ik wilde het wel uitschreeuwen maar je keek om en je lachte, je glimlachte en ik besefte dat jij het echt was. Ik wilde naar je toe rennen en je om je nek springen maar het ging niet, in plaats van te lopen stond ik vast en was jij degene die op stond. Ik wilde niet huilen, maar tranen liepen geluidloos over mijn wangen en je legde een vinger op mijn lippen en liet jouw lippen even in aanraking komen met de mijne. Ze fluisterden mee te komen en aan jouw hand liep ik een eindje naar voren. Ik zag daar geen wit meer, ik zag daar een gapend dal, ik zag de bloemenvelden van heel hoog. "Zelfs vanaf hier, " dacht ik " kan ik de kleuren onderscheiden". Ik draaide me een halve slag om, zodat ik recht voor je stond. Je legde je armen om m'n heupen en ik legde mijn armen om je nek en sloot mijn ogen. Toen liet ik me los. Niet los van jou maar los van de grond. Ik liet me los van de wolken, en samen met jou liet ik me overmeesteren door de zwaartekracht. Het randje wolk glipte onder mijn voeten weg en ik klemde me nog steviger aan je vast en jij aan mij. Geen woorden, geen geschreeuw, geen tranen, geen onzekerheid kwam er aan te pas, alleen maar stilte. Zo viel ik met jou, meters naar beneden, zo viel ik met jou samen, nooit meer alleen, in de eeuwigheid.
En ik dank je daarvoor.

[Make Yourself]

...*sprakeloos*...
wow hoe mooj..
eerst wou ik ut niet gaan leze omdat het zo'n groot verhaal waz maar als je eenmaal begonne ben dan moet je gwoon verder leze.. het is ook helemaal niet langdradig ofsow, pciez de goed woorde.. echt mooj.. sjit..

Lang verhaal, maar erg mooi. Aan het begin een beetje saai maar als ie uiteindelijk bij de trap komt is het cool. de zinnetjes: "Ze fluisterden mee te komen" (over de lippen) en "En ik dank je daarvoor" zijn erg mooi. Verder meeste wel cool.

[*charm girl*]

heeeeeel mooi . Lang, maar niet langdradig. Sommige stukjes mogen nog een beetje bijgeschaafd worden, maar het geheel is echt heel goed. Ik heb het in één adem uitgelezen. En ik dank je daarvoor .

wauw, ik ben blij dat ik begonnen ben met lezen, want ik kon er niet meer mee op houden

[-Enid-]

ik vond 'm erg mooi, gewoon doorgelezen, heel kewl.

[Aurora]

Goed geschreven!! Hele mooie zinnen, al vond ik sommige zinnen wel erg lang en daardoor niet zo lekker lezen. Maar verder vond ik het echt super!!

[stroopwafel]

heel mooi!!


het begin is idd minder maar de rest zag ik als een film en vooral het einde was kei goed..

[Dark Enchantress]

Hij is idd erg mooi
Wou hem eerst niet gaan lezen omdat ik hem te lang vond maar ben blij dat ik t toch heb gedaan