Mijn cocon

[tampaszta]

Mijn cocon - Mijn houvast

Als op mijn knieën zit ik in het zachste, groenste mos. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en lijk me voor het eerst bewust te zijn van de cocon waarin ik me bevind. Mijn handen spelen met alles wat ze vinden en passen hun bewegingen aan aan de vormen waarin de grote emotie steeds weer verschijnt. Mijn leeftijd doet er nu niet toe, net zo min als andere vormen van tijd en ruimte. Ik ben als een kind op ontdekkingsreis. Op speciale verwonderingsreis kun je het beter noemen, want ik laat me steeds weer beindrukken van de dingen die zijn in mijn cocon.
Mijn cocon zit als een omarming om mij heen, als een eeuwig strelende bron. Ze kan van vorm en materiaal veranderen, maar ze blijft dezelfde oorsprong behouden en laat zich niet beinvloeden. Ze sluit zich af voor de emoties die ik soms binnenlaat. Dit bewustzijn is een grote ontdekking, het overweldigt me. Nu ik eindelijk wakker ben geniet ik van de strelingen en vergeet ik alles om me heen.

Mijn tenen spelen met het water dat glinstert in de zon. De treurwilgen aan de overkant ervan worden erin weerspiegelt. Het valt me nu pas op dat ik alleen ben. Helemaal alleen, er is geen mens of spoor van een mens te zien. Maar dat had ik eigenlijk ook wel kunnen verwachten.
Ik ben me bewust van mensen die ook leven, mensen die zijn en soms van grote betekenis voor mij lijken te zijn. Maar nu ik ze niet zie, mis ik ze niet. Met de mogelijkheden die ik heb, wil ik ze omarmen en ze al mijn liefde geven. Maar hoeveel ik ook om sommigen geef; niemand van hun wil ik nog binnenlaten in mijn cocon.

Toen mijn cocon verdrukt werd en samensmolt met die van een ander mens, ervoer ik in mijn menselijke bewustzijn de waarschijnlijk hoogste vorm van geluk. Kortstondig, eenmalig geluk, omdat ik het zocht in het tastbare. Twee lippen drukten zich op de mijne en een paar handen betastten mijn lichaam. Op dat moment wist ik het zeker: Ik voelde liefde. Een geweldige allesoverheersende kracht, de grootste emotie. Maar levend in afspraken, gemaakt door tijd en ruimte, moest er lijfelijk afscheid genomen worden. Op zwakke momenten vielen mijn ogen dicht. Twijfels, onzekerheden en angsten dreigden van buitenaf en omdat ik haar toch niet wilde zien, veranderde mijn cocon van materiaal. Ze verdunde in iets niet bestaands.

Ik zit nu niet met mijn knieën in zacht mos en mijn tenen spelen ook niet met het glinsterende water. In plaats daarvan lig ik op bed in mijn naar wierook ruikende kamer. De rolgordijnen heb ik dicht gedaan zodat ik even niets met de stad en de buitenwereld te maken heb. Door op bed te liggen en na te denken, vallen mijn ogen nu niet dicht, integendeel. Ze openen zich en ik voel. Prachtig water kietelt mijn tenen, zoals ik mijn cocon me laat bestrelen. Zoals ik haar de antwoorden op al mijn vragen in mijn oor laat fluisteren. Ze laat me zien wie ik ben, wijst me op de dingen die ik weet en vervult me bovendien zo van liefde dat de angst die ik had om het kwijt te raken volledig is verdwenen.
Deze dans zal ik dansen. Mijn ogen zal ik open houden, zoals ze anders het meest geopend waren wanneer ik sliep.


Toch maar niet meer veranderd....

[drama]

ik heb je al verteld wat ik ervan vond

[Ninnoc]

PRACHTIG!!

sorry moest in hoofdletters want ik vind het mooier dan prachtig!

[4621473155]

Hij is mooi!!!

[ratsja]

hmmmm....
ten eerste ik ben absoluut geen lezer, vind er niet veel aan, ik had dus ook moeite mee om dit te lezen, om de draad vast te houden, vind het ook moeilijk te beoordelen daar ik geen lezer ben.

vooral het einde vind ik wat storend.

ps: ik heb ooit eens iets van je gelezen, wat ik prettiger vond om te lezen

maar verder geen afbreuk op je schrijven, daarvoor reageer ik ook niet.
Ik denk ook dat dit meer uit puur gevoel is geschreven en dus voor jezelf.

liefs en groeten