Verhalenwedstrijd: Te laat!

[Ieke]

Te laat!

Hard geluid,
gerommel op de trap.
Ik weet wat dit betekent,
Harde klappen van pap.

Papa komt binnen stormen,
de stofzuiger gaat aan.
Ik kruip tegen de muur,
Wat heb ik nu weer misdaan?

Papa, asjeblieft, doe me geen pijn.
Dit doen papa's toch niet?
Of leeft ieder kind zo'n leven?
Waarom heeft God mij aan jou gegeven?

Ik voel de slang over mijn lijf gaan,
Ik moet overgeven van de pijn.
Nu wordt papa nog bozer
Hij gaat met zijn handen slaan

Papa, hou nou op!
Ik zal me nooit meer misdragen.
Wil je dat er hetzelfde gebeurd als bij ma?
Wil je dat ik ook naar de hemel ga?

Mama, kom me halen, help me!
Laat me bij jou zijn.
Het is hier niet meer leuk,
Papa doet me pijn.


“Papa! Stop alstublieft!” Alyssa schreeuwt zo hard als ze kan, maar haar vader blijft haar slaan. Het kan hem niets schelen, het is allemaal haar schuld! Alyssa’s vader stopt pas met slaan als Alyssa doodstil in de hoek ligt. Ze kan zich niet meer bewegen, en voelt zich alsof al haar botten verbrijzeld zijn. Ze is er niet eens zo zeker van dat het niet zo is. Ze hoort haar vader nog schreeuwen, niet tegen haar dit keer, maar tegen haar moeder. Ook zij moet er aan geloven. Alyssa probeert op te staan, maar het gaat niet.
‘Mooi begin van de dag.’ Denkt ze bij zichzelf als ze de deur beneden dicht hoort slaan.
Niet veel later komt Alyssa’s moeder naar boven. “Gaat het een beetje?”
Nee, natuurlijk niet denkt Alyssa, maar ze kan alleen nog maar huilen.

Alyssa gaat die dag niet naar school, het zou teveel vragen oproepen als haar klasgenoten zien dat ze onder de blauwe plekken zit. Ze helpt haar moeder om het huis weer een beetje netjes te maken, want haar vader heeft vanochtend alles wat hij te pakken kreeg door het huis heen gesmeten. “Mam?” Vraagt Alyssa. “Waarom doet papa dit?”
Haar moeder is even stil, maar antwoord dan: “Hij mist je zus”
Alyssa snapt het niet zo. “Wij hebben haar toch niet vermoord of zo? Wij kunnen er toch ook niets aan doen dat ze ging rijden terwijl ze dronken was?”
“Nee, het is onze schuld niet, maar je vader vind van wel, hij kan de dood van je zus niet op de goede manier verwerken, en gebruikt jou ervoor. Dat is fout van hem, en als ik hem dat zeg gaat hij mij ook slaan”
“Dus, papa is een slecht iemand?”
“Nee lieverd, je vader is niet slecht, hij is alleen….in de war”
Alyssa kon haar moeder verder niets meer vragen want haar vader kwam binnen.
“Sanne, we moeten praten” Zei hij kortaf. Alyssa was bang dat hij haar weer ging slaan, maar hij liep haar gewoon voorbij, net alsof ze niet bestond.
Alyssa’s moeder liep braaf achter hem aan.
Alyssa kon niet veel horen van het gesprek, tot dat haar vader begon te schreeuwen:
“Ik moet hulp zoeken? Alyssa is hier de enige die hulp nodig heeft, zij is het onhandelbare kind hoor!”
Dat was alles wat Alyssa hoorde, want nu begon Alyssa’s vader met dingen te gooien, dat was duidelijk te horen.
Alyssa zat verstijfd bij de deur, ze wist niet wat ze moest doen, ze wilde haar moeder helpen, maar kon ze dat wel? Ze trok de deur open en rende op haar vader af: “Laat haar met rust klootzak!” Dat had ze beter niet kunnen doen, haar vader greep Alyssa vast en kneep haar keel dicht, hij liet haar pas weer los toen ze bewusteloos was, en richtte zich toen weer naar haar moeder. “Kijk, zo pak je die kinderen aan” En hij liep weer weg, hij ging naar zijn werk.

Waarom papa? Waarom doe je me dit aan?
Ik heb toch zeker, niets misdaan?
Ik snap het niet, je zegt dat je van me houd,
Maar waarom dan? Wat doe ik fout?

Het is niet mijn schuld, ik mis haar ook
Maar door jou, gaan ook mijn dromen op in rook
Zoek dan hulp, dat is toch goed?
Het lijkt me beter, dan dat ik leegbloed!

Alyssa word met een ambulance opgehaald en naar het ziekhuis gebracht.
Haar moeder gaat wel mee, maar ze is bang voor de vragen, wat gebeurt er nou als ze de waarheid zegt? Wat gaan ze dan doen met haar man?
In het ziekenhuis denkt Alyssa’s moeder er bijna niet meer aan, ze kan alleen maar hopen dat haar dochter blijft leven.

Alyssa is er nogal slecht aan toe, ze ligt in coma, en heeft hersenbeschadiging.
Alyssa’s moeder zit naast haar dochter, ze praat tegen haar, maar ze antwoord niet.
“Bent u de moeder van Alyssa?” Vraagt een jonge vrouw.
“Ja, dat ben ik.”
“Ik ben Patty Vermeulen Wilt u even meelopen, we willen u een paar vragen stellen over uw dochter.
Alyssa’s moeder wordt bang, ze weet echt niet of ze moet liegen, of de waarheid zeggen.
Als ze de waarheid zegt, komt zij misschien nog wel in de problemen.
“Uw dochter zit onder de blauwe plekken, enig idee hoe dat komt?”
Alyssa’s moeder haalt diep adem en verteld dan: “Haar vader, hij slaat haar, en hij slaat mij als ik haar bescherm. Vanochtend ging hij te ver, hij sloeg haar eerst met de stofzuigerslang, even later kreeg ik ruzie met hem en hij begon te gooien met alles wat hij maar kon vinden. Toen hij weg was hielp Alyssa me met opruimen, en hebben we er over gepraat. Ik heb haar uitgelegd dat het niet haar schuld was, dat haar vader in de war is. Toen kwam hij binnen.”
“Wat gebeurde er toen hij binnen kwam?”
“Hij wilde dat ik mee kwam naar een andere kamer, en hij vroeg waarom ik zie dat hij in de war was. Toen ik zei dat hij mijn dochter niet mocht slaan en beter hulp kon zoeken draaide hij door, hij gooide een bloempot naar mijn hoofd en begon me te slaan. Alyssa moet het gehoord hebben want ze kwam ineens aanrennen en sprong op mijn man. Ze schreeuwde dat hij moest stoppen. Daardoor ging hij helemaal door het lint, hij greep haar en kneep haar keel dicht.”
“U kunt aangifte doen, weet U dat?”
“Ik weet het, maar ik ben ook bang voor hem”
Op dat moment werd Patty opgepiept. Ze verontschuldigde zich en rende snel weg.
Alyssa’s moeder rende er achteraan want ze voelde dat er iets mis was met Alyssa.
Ze kon niets zien, want er stonden 6 artsen rondom haar bed, maar ze hoorde dat het niet goed ging. Na een kwartiertje was het stil. Patty kwam naar Alyssa’s moeder toe.
“Alyssa heeft een hartstilstand gekregen, ze heeft het niet gered. Het spijt me.”
Alyssa’s moeder zei niets, ze kon alleen maar huilen, haar dochter was dood, ze kon er niets meer aan doen, ze was dood!



Een sorry,
één enkel woord
zou de pijn al verlichten.
Je hebt het gehoord
nee, 'k ben je niet aan het verplichten.
Je moet het menen...
Maar denk niet dat ik alles zal vergeten,
want zoiets vergeet ik nooit.
Ik kan niet meer van je houden zoals ik vroeger deed.
Daarvoor is het te laat!
Ik wou gewoon dat het je speet...