Paniekaanvallen?

[Terra]

Sinds een poos kamp ik met paniekaanvallen. Ik heb wat nare dingen mee gemaakt en soms als ik daar aan terug denk, of op een andere manier daaraan herinnert wordt, krijg ik een soort paniekaanval.
Ik word dan heel bang. Durf niet meer op te staan of weg te gaan. Het is net alsof ik in een roes/waas leef en ik mezelf niet meer ben. Ik ben ook bang dat ik mezelf iets aan doe en klamp me daarom heel erg aan vrienden vast (gewoon in het echt, of op msn of aan de telefoon). Ik baal er best wel van, omdat ik me dan zo ineens heel erg klote voel en niet meer alleen durf te zijn.
Ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan en wat ik het beste op zulke momenten kan doen. Kan iemand me helpen? Of herkent iemand dit?

[Nijn*]

Lieve Terra,
Ik herken heel erg goed wat jij vertelt. Ik heb het zelf ook al een aantal keren meegemaakt. Maar helaas kan ik je geen tips geven of zeggen hoe je ermee om moet gaan. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit.. Vrij nutteloos bericht, maar ik wil je alleen even laten weten dat je niet alleen bent! Als je wilt mag je pm'en..

Liefs, Nijn*

[Nona]

Hm, hoe zit het met je ademhaling op die momenten? Ga je hyperventileren? Zo ja - m'n psych heeft me wat ademhalingsoefeningen geleerd die je misschien kunt gebruiken.

Om jezelf te trainen kun je elke dag een minuut of twee op een stoel gaan zitten. Dan adem je rustig in en uit, waarbij je je hele longinhoud gebruikt. Laat vooral je buik op en neer gaan. Leg desnoods een hand op je buik om er controle over te houden.
Dat doe je dan elke dag even. Op het moment dat je een paniekaanval krijgt kun je proberen weer op die manier te ademen (je hebt immers getraind) en dan kun je het wellicht verminderen.

[Raven]

Mediteren

dan blijf je gegarandeert rustig ..

Wat Kruimel zegt kan heel goed helpen.
Mocht dat niet voldoende zijn, ga dan even langs je huisarts, die kan je evt. doorverwijzen naar een psycholoog.
Blijf er in ieder geval niet te lang mee rondlopen, want waarschijnlijk wordt het steeds erger (zoals bij mij het geval was).

[Terra]

Kruimel schreef op 11-08-2004 @ 18:51 :
Hm, hoe zit het met je ademhaling op die momenten? Ga je hyperventileren? Zo ja - m'n psych heeft me wat ademhalingsoefeningen geleerd die je misschien kunt gebruiken.

Ik geloof niet dat ik ga hyperventileren. Het is me nog nooit opgevallen tenminste.

Ik ben meestal helemaal rustig en verdoofd. Maar van binnen gaat het echt niet goed.

Weet niemand wat ik er tegen kan doen? Of wat ik moet doen als ik het heb?

Terra schreef op 12-08-2004 @ 15:41 :
Ik geloof niet dat ik ga hyperventileren. Het is me nog nooit opgevallen tenminste.

Ik ben meestal helemaal rustig en verdoofd. Maar van binnen gaat het echt niet goed.

Weet niemand wat ik er tegen kan doen? Of wat ik moet doen als ik het heb?

Heb ik ook gehad. Ik voel me dan o.a. heel licht worden. Ik heb soms nog wel dat ik me wat licht voel, maar de ernstigste verschijnselen krijg ik bijna nooit meer. Zo ver komt het niet meer. Eerst hyperventileerde ik dan wel (en had een aantal andere symptomen, zoals verdoofdheid), nu is het soms dat ik wel het gevoel heb dat m'n ademhaling wat ontregeld is of dreigt te worden, je ademt dan korter in en uit lijkt het. Dus denk eraan dat je niet te snel, maar langer in- en uitademt. En als je ergens mee bezig bent dat wat stress oplevert probeer daar dan even mee te stoppen en ga weg van datgeen wat stress opwekt. Probeer je ook af te leiden, en probeer je in te denken dat je het zelf onder controle hebt. Als je dat denkt krijg je het ook eerder onder controle. Wat misschien ook wel helpt is dat je op je fiets stapt en een eindje gaat fietsen, voordat je paniekgevoel uit de hand loopt (en dan moet je niet meteen weer gaan denken dat je heel erg in paniek gaat raken, maar je moet gewoon kalm blijven). Als ik me wat raar begin te voelen stap ik zelf ook wel eens op de fiets, maar pak ook wel eens de scooter. Dan hoef ik zelfs natuurlijk niet te doen, maar op een of andere manier werkt dat toch ontspannend, zo'n ritje. Dan voel je je misschien wat blijer ook.

Ik hoop dat ik je wat kan helpen hiermee.

P.S.: Mensen hebben vaak ook niet door dat hun ademhaling ontregeld is, dus dit zou bij jou toch best wel het geval kunnen zijn.

[NoemMijMaarZo]

terra,

heb je misschien al gekeken op internet voor oplossingen, ademhalingsmethodes enzovoort die je misschien kunnen helpen hierbij.

ik heb al wat sites voor je opgezocht. (een paar maar hoor)
hier zijn ze, succes.

www.paniekaanval.nl

een goede site met heel adviezen (do's en don't )Een goed advies is bv. genoeg slaap en gezond en op tijd eten en proberen er een goede lichamelijke conditie op na te houden.

www.anoekenanouk.nl/
home.planet.nl/~rietb158/
www.gezondheidsnet.nl


succes terra

[nadines]

als ik mij kut voel , wil ik ook altijd graag vrienden om mij heen... en dan kunnen die vrienden zeg maar niet enzo.. en dan voel je je alleen maar kutter...
ik wou dat ik het me mezelf zou kunnen oplossen, en niet naar het gezelschap van anderen zoek

[HereIAm]

Hmmm, het klinkt heel stom, maar het helpt echt om je 'voeten te voelen', je erg concentreren op de onderkant van je voeten die de grond raakt ('aarden'). En diep ademhalen waarbij je buik boller wordt (en dus niet je borstkas!), maar deze vind ik zelf altijd nogal moeilijk, omdat ik dan nogal de neiging krijg tot hyperventileren (weet iemand wat ik hier dan aan kan doen misschien, want volgens mij doe 'k iets fout )

Liefs!

[SouthGirl]

Ik heb ook last gehad van paniekaanvallen een aantal jaren geleden. Mijn hart begon een paar keer over te slaan en mijn ademhaling werd onregelmatiger. Ook leek het alsof ik weg ging vallen. De dingen om me heen gingen veel slomer en het leek net alsof ik er niet meer bij was. Ook werd ik heel erg misselijk. Een soort hyperventilatie.

Ik moest weer gewoon op mijn ademhaling gaan letten en dan ging het weer een stuk beter.

HereIAm schreef op 15-08-2004 @ 10:58 :
Hmmm, het klinkt heel stom, maar het helpt echt om je 'voeten te voelen', je erg concentreren op de onderkant van je voeten die de grond raakt ('aarden'). En diep ademhalen waarbij je buik boller wordt (en dus niet je borstkas!), maar deze vind ik zelf altijd nogal moeilijk, omdat ik dan nogal de neiging krijg tot hyperventileren (weet iemand wat ik hier dan aan kan doen misschien, want volgens mij doe 'k iets fout )

Liefs!

Dat wou ik ook zeggen, maar ik dacht ook dat ik stom gevonden zou worden.

Ik probeeer er ook altijd voor te zorgen dat ik meer in m'n voeten voel. Als ik paniekerig ben lijkt het een beetje alsof je "zweeft" zeg maar... Apart gevoel dus!

[Terra]

Ik vind het moeilijk om er weer op te reageren, want nu realiseer ik me helemaal dat het vreemd is en maar weinig mensen het herkennen.

Paniekaanvallen is niet het goede woord. Ik noem ze dan ook maar aanvallen.

Het is bij mij vooral geestelijk. Lichamelijk heb ik niet veel klachten. Ik voel me natuurlijk niet oke, maar hyperventileren doe ik niet.

Het is echt alleen geestelijk. Ik voel me down. Ontzettend neerslachtig. Alles waar ik me goed bij voelde lijkt weer slecht. Oude gevoelens komen boven en uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat ik maar beter dood kan gaan. Ik ben toch niks waard.
Terwijl ik zo normaal helemaal niet denk. Ik vind die aanvallen echt niet leuk, want straks dan doe ik mezelf echt iets aan terwijl ik het helemaal niet wil.

[Daantje_0705]

Ik heb een keer een paniekaanval gehad en ik was toen ontzettend bang, heb uren lopen huilen en ook nog in bed liggen huilen. Ik kreeg ondertussen wel hele lieve smsjes van mijn vriend, dat deed me wel goed. Verder denk ik niet dat je er veel tegen kan doen behalve je er aan toe geven en ergens heen gaan waar je je veilig voelt.

[Drizzt]

[Edit] Ik wil nog even toevoegen dat het HELEMAAL niet raar is wat je ervaart. Uit je verhaal maak ik op dat het een reactie is op bepaalde gebeurtenissen. Er zijn een heleboel mensen die daarop dergelijke reacties tonen. [/Edit]

Wat TS beschrijft lijkt niet op een paniekaanval. Een paniekaanval heeft geen aanwijsbare oorzaak en tijdens de aanval treden allerlei lichamelijke symptomen om. Gezien de verwijzing naar nare belevenissen, zou ik eerder denken aan posttraumatische stress(stoornis). Hierbij treden ook angstgevoelens op, maar dan ten gevolge van een traumatische gebeurtenis. Daarnaast lijken er nog andere gevoelens een rol te spelen.

Aan de hand van bovenstaand verhaal is het natuurlijk moeilijk te bepalen wat er aan de hand is. Een diagnose is al helemaal niet te stellen. Als je last ondervindt van je angst of bang bent jezelf iets aan te doen, is het verstandig hulpverlening te zoeken.