Verhalenwedstrijd: Belle en het beest dat liefde heette

[Ieke]

Belle en het beest dat liefde heette

Ik had zin om weer verliefd te worden. Het was al een tijdje geleden, en ik miste het. Die vrolijkheid, het huppelen door de straten en het zien van alleen de goede dingen. Wat ook meehielp, was dat de lente in de lucht hing. Als ik ‘s middags met mijn vrienden de school uitliep, konden we allemaal de lente ruiken. Het was tijd voor iets nieuws, het was een nieuw jaar met een nieuw begin. De problemen van vorig jaar mocht ik nu wel vergeten, die waren verleden tijd geworden – terwijl ik vuurpijlen afstak, besloot ik dat dit mijn jaar zou worden. Het jaar van het vrije kind, het jaar met de drie L’s – lol, liefde en geluk. Dat was alles wat ik nodig had om mijn vergissing van vorig jaar uit mijn geheugen te bannen.

I hope you don’t feel just like me
I hope you’re happy

Ik had niet alleen zin om verliefd te worden, ik vertoonde ook nog alle symptonen. Eenieder die me zag, dacht dat ik gevangen was door Eros’ liefdespijlen. Maar nee, het was slechts de lente die me zo gelukkig maakte. Ach, misschien leek het wel alsof ik weer een nieuwe liefde had gevonden. Ik huppelde door de straten, liep rond met een enorme grijns op mijn gezicht en ik begon weer wat aandacht te besteden aan mijn uiterlijk. Wat ik vorig jaar had gedaan, daar hoefde ik nu niet meer aan herinnerd te worden. Ik waste mijn haar zes keer achter elkaar, net zo lang totdat de donkere kleurspoeling eruit verdwenen was en ik weer een hoofd vol lichtbruine krullen had. Gewapend met mijn portemonnee en een volle bankrekening ging ik naar de stad en gaf geld uit – daar was ik tenslotte een zestienjarige vrouw voor. Mijn klerenkast kwam vol te liggen met de leukste zomerkleren die ik had kunnen vinden. Ooit moest je moeite doen om iets gekleurds te kunnen vinden tussen al het zwart, nu was het eerder andersom. Dag oude ik, welkom nieuw persoon – welkom in het leven van Belle, zestien jaar oud.

I’ll take it all away
And I’m a king ‘n I’m here to stay

Ik begon eindelijk weer genoeg van mezelf te houden om ook liefde aan iemand anders te kunnen geven. De stommiteiten van vorige zomer verdwemen langzaam uit mijn geheugen, ik werd er niet meer dagelijks aan herinnerd. Maar soms, op specifieke momenten, als ik iets zag dat me aan Spanje deed denken – dan kwam de beelden, geluiden, kleuren weer bovendrijven. Ik voelde me weer zo als toen, het lelijke eendje in haar o zo geweldige vriendengroep. Ach, er waren genoeg mensen die me knap vonden, maar ik wilde maar één iemand en hem wilde ik al jarenlang. Hoewel ik zag hoe hij verschillende vriendinnen versleet, ging mijn liefde voor hem niet over. Innerlijk werd ik opgegeten door allesverterende jaloezie, die alle logica uit mijn gedachten verwijderde. Ik zag niet de regelmaat in zijn vriendinnen, ik merkte niet dat ze allemaal lang en blond en hip waren, terwijl ik klein en een beetje donker en niet hip was. Mijn God, de jaloezie. Die hele vakantie moest ik aanzien hoe hij met geblondeerde Spaanse schones flirtte. Het ergste was nog wel, dat hij er recht op had. Als ik zijn vriendin was geweest, oké, maar dat was ik niet. Ik was een vriendin, maar niet de. We zaten sinds de brugklas bij elkaar in de klas en sindsdien waren we ook bevriend, maar nooit werd het meer dan dat.

Don’t wanna remember
Love is deadly

Ik had niet eens een geschikt slachtoffer nodig, het lukte me om verliefd te worden op het leven zelf. Elke ochtend stond ik op met een lach van hier tot ginder op mijn gezicht, ik had weer zin om iets te gaan beleven. Het leek alsof ik wakker was geworden, alsof mijn ziel was ontwaakt uit een diepe zomerslaap. Alsof ik die zomer dromend op het hoge gebouw had gestaan, uitkijkend over het Barcelona van augustus. De sterren die boven mijn hoofd twinkelden, die waren nu alleen nog een vage herinnering aan een vreemd mooie droom. Ja, het was mooi. Hoe ik daar stond, mijn armen uitgespreid, alsof ik wilde gaan vliegen. Voor het eerst die hele vakantie was ik alleen en dat was maar goed ook. Als er iemand bij was geweest, weet ik niet of ik zelfs maar het lef had gehad om naar het dak van het hotel te klimmen. Waarschijnlijk was het me dan niet eens gelukt; als mijn vrienden niet allemaal uit waren gegaan, dan was ik nooit daar onder de donkere hemel terechtgekomen. De duisternis werd verlicht door de lasers uit de disco’s en de oranjige stralen van de straatlantaarns. Ik stond daar alleen en er was niemand die nog maar iets van me verwachtte. Eindelijk was ik verlost van de jaloezie en alle verplichtingen die op me rustten, alsof het ballonnetjes waren en ik ze had opgelaten naar de lucht.

Well, I could jump of buildings
You would see me fly

Ik hield van het leven en het leven hield van mij, leek het. Het was heel anders dan toen op vakantie – in die tijd was ik niet tevreden met mezelf en gelukkig leek hij dat te merken. Overdag hing hij om me heen en probeerde ervoor te zorgen dat mijn gedachten niet afdwaalden. We bekogelden elkaar met zand, zwommen in zee en smeerden elkaar in met zonnebrandcrème. Het leek niemand op te vallen, we waren altijd toch al goede vrienden? Maar ‘s avonds, als we uitgingen en de hipste disco’s van Barcelona onveilig maakten, was ik onzichtbaar. Hij keek gewoon over me heen – wat in principe niet zo moeilijk was, want ik was niet lang en dat ben ik nu nog steeds niet. Ik denk dat ik hem die vakantie met wel vier verschillende meiden heb zien zoenen, maar geen daarvan zijn we daarna ooit nog tegengekomen. Als ik hem daarop wees, wierp hij het op een roes van zon, zee en zoenen. Op het heetst van de dag bleven al mijn vrienden in onze last-minute hotelkamers, maar hij en ik lagen – dag in, dag uit – in de gloeiendhete zon. Ik werd haast jaloers op mezelf, ik was zoveel bij hem in de buurt, maar meer dan dat ook niet. Er was een soort magie tussen ons, we wisten haast wat de ander zeggen wilde. En o, die laatste, desastreuze vakantiedag. De dag erna zouden we weer terugvliegen en het borrelende Barcelona achter ons laten. We lagen allemaal op het strand, maar één voor één druppelden onze vrienden weg. Ze kleedden zich aan en gingen voor de laatste keer naar dat ene winkeltje, die ene ijskraam – waar ze maar heen wilden, eigenlijk. Uiteindelijk bleven alleen hij en ik achter.

Get outta my head
Get outta my head

Ik begon me te zien als mijn eigen beste vriend, nu tenminste. Ik leerde mezelf te accepteren en was blij met mijn leven. Nog steeds voelde ik die onverklaarbare liefde voor hem, maar nu weggestopt en niet meer bruisend aan de oppervlakte van mijn gevoel. Mijn vrienden zagen me verbaasd veranderen. Ooit was ik een kletsende vrolijke wervelwind, maar vorig jaar kwam er steeds meer zwart bij mezelf insluipen. Donkere kleren, zwart gespoeld haar, enzovoort. Nu leek het alsof ik mezelf weer had teruggevonden. Ergens was er nog wel een oude ik, maar die kwam maar heel af en toe boven water – als ik ongesteld was en zin had om me zielig te voelen. Dan toverde ik mijn oude kleren tevoorschijn en wist iedereen dat je moest opletten. Ach, ik was tenslotte maar een mens. Niemand kan eeuwig vrolijk zijn, zelfs ik niet en men verbaasde zich daarover. Als ze hadden geweten wat er die ochtend op het strand was gebeurd, en wat er ‘s avonds op het dak van het hotel tussen hem en mij was voorgevallen, zouden ze wel anders hebben gepraat. Behalve hij kende niemand die heel donkere kant van mij, zelfs ik niet.

I hope you don’t feel just like me
Fuck I hope you feel much worse than me

Ik kon verliefd naar iedereen staren, al was het een kamerplant of een stoel. Zo goed voelde ik mezelf – maar ik had niet door, dat ook dit een roes was. De roes van veranderen, verschillen en verkleuren. Ik voelde me sterk genoeg om de laatste avond van de vakantie in Barcelona opnieuw te beleven en hem dan opnieuw, voor altijd uit mijn geheugen te verbannen. We waren een avondje met zijn allen bij hem, en wat een toeval dat juist hij in een flat woonde. We keken een paar films, maar niemand had door dat ik er niet bij was. Ik was al vroeg op de avond naar het dak van de flat gegaan, om daar mijn herinneringen toe te laten en te herbeleven. Alleen ik, helemaal alleen, niemand om me heen, behalve de glinsterende sterren en de donkere lucht die mij en de flat overspande. Het zomergevoel van vorig jaar stroomde langzaam mijn geheugen in: lol, liefde en geluk – de drie L’s. Ik was weer precies zo als op die laatste avond van de vakantie. Hoofdpijn, geen zin om met mijn vrienden mee te doen en alleen op het dak van een hoog gebouw. Op het moment dat ik opstond – ja, ik reconstrueerde die avond haast – hoorde ik iemand het dak opkomen. Ik liep langzaam naar het randje van de flat. Amsterdam in april was compleet anders dan Barcelona in augustus, en ik kon het weten. Nu besloot ik, om niet zo zwak te zijn als vorig jaar. Achter me hoorde ik voetstappen – moest echt alles hetzelfde gaan als in de zomer? Er was maar één iemand die er iets aan kon veranderen, en dat was ik. Ik hoorde hem mijn naam roepen. ‘Belle!’ Ik draaide me om, met de rand van het dak onder mijn afgetrapte schoenen. ‘Bas?’ Het werd het laatste woord dat ik ooit zei. Zijn gezicht was het laatste dat ik ooit zag. Langzaam, voorzichtig haast, gooide ik mijn gewicht naar achteren en verloor mezelf in het donker.

Don’t you know you’re too precious
To deal with this pain?