Inslapen van een dier

Ervaringen? Zo ja, blijf je er bewust bij of loop je liever voortijdig weg en laat je het dier over aan de DA? Wat zijn de redenen voor deze keuze?

Voor de mensen die ervaring hebben met eigen huisdieren evenals gevonden/opgevangen/zwervende dieren; zit er verschil tussen? Blijf je bvb wél bij je eigen huisdier en niet bij het 'straat'dier?

Ja, ervaring mee.

Ik blijf er dan gewoon bij, dat wil ik ook graag, omdat ik afscheid wil kunnen nemen en niet wil dat mijn huisdier bij een voor haar vreemde man doodgaat en natuurlijk omdat ik haar mee naar huis wil nemen om te begraven.

Met dieren die ik gevonden heb zou ik er ook bij blijven, al is het alleen maar om na te praten met de dierenarts, mijn moeder werkt daar namelijk.

[=zwart wit=]

we hebben onze kat in laten slapen, ik was toen een jaar of 9/10 denk ik. het was vreselijk, voor mij toen iig. dat beest eerst angstig, spuitje. het probleem was alleen dat hij nog zeer levend was toen hij weggebracht werd, en dat ik toen die kamer uit gehaald werd.
nu zou ik gewoon weg lopen, geen behoefte aan beestjes die in je armen dood gaan.

[AngelLena]

Ja. Hond bleek een flink tumor te hebben, operatie was dodelijk op die leeftijd, zelfs verplaatsen van het dier was al dodelijk, DA is bij ons thuis gekomen en beestje is rustig op de bank ingeslapen. Ik ben er zeer bewust bij gebleven omdat het beest nogal een vechter was en narcoses was altijd al een ramp (had altijd dubbele dosis nodig, anders ging ze niet onder zijl zolang de DA erbij was), en ze bleef weer vechten, ze wilde nooit niet inslapen, pas toen de DA uit zicht was (heb em naar de gang geschopt) en het bestje op de bank lag en ik haar kriebelde sliep ze in, toen was't ook zomaar voorbij (heeft alsnog dubbele dosis gekost, maar goed).

De kat had een scheur in het middenrif en kon helemaal niets meer, was ook wel een vechter maar niet zo erg, die was (iig in vergelijking met de hond) zomaar weg.

En zo heb ik meer dieren zien inslapen, maar als ik die allemaal moet noteren ben ik nog wel even bezig...

Ik heb altijd het idee gehad ook dat het op het moment zelf altijd erg moeilijk is, maar dat ik er achteraf spijt van krijg als ik er niet bij ben, vooral omdat ik zie dat die dieren zo bang zijn om op te geven, heb ik toch het idee dat als ik erbij ben dat ik ze ermee gerust stel en dat ze rustiger inslapen.

[Farfalla]

Ja, ook ervaring mee, een paar maanden geleden nog maar. We moesten toen mijn kat in laten slapen. Hij had overal vocht in zn hele lichaam (ziekte VIP).. Ik vond het echt heel erg, ik had 'm al zo lang en hij was echt mn maatje.. Toen hij zn slaapprikje kreeg, kwam ook al het slijm in zn lichaam los waardoor hij half stikte.. Ik moest toen heel erg huilen, en ook toen hij uiteindelijk het prikje kreeg waaraan hij stierf. Het was echt vreselijk om te zien, maar ik vond het fijn voor hem dat ik er iig toen bij kon zijn, en 'm aaien enz..

[wizkid]

Nee geen ervaring, 1 hond was dood toen we hem vonden (waarschijnlijk in zijn slaap dood gegaan) en mijn kat is dood gereden, de rest leeft nog. Ik zou er wel bij blijven als mijn huisdier een spuitje zou moeten krijgen.

Doet me iig goed om te horen dat ik niet de enige ben.

Ik vind dat je een bepaalde verantwoordelijkheid hebt tegenover je/het (huis)dier. Als je een vertrouwensrelaties hebt opgebouwd en sowieso de dieren al niet zo gek zijn op de dierenarts, ben ik het er absoluut niet mee eens dat je het dier alleen laat. Je geeft een emotie af, daar raken ze ook gestresst van en als je ze dan ook nogeens alleen laat bij die 'enge DA' in dr laatste minuten, ja, voelt gewoon niet goed. Ik houd mezelf daarbij ook nogeens verschrikkelijk groot, alles om niet te laten merken (doorgeven) dat er iets heel ergs gaat gebeuren.

Ik heb, en je zal het niet geloven, erbij gestaan als handler toen een van de paarden een schutting-deel in zn borst had steken. Hij was losgebroken, is de schroothoop op geschoten, is gestruikeld en is als ware gespiest. 't Dier was al oud en mocht al niet meer op gereden worden en je hoeft er geen veearts voor te zijn te weten dat zo'n beest dat niet overleeft. De stalhouder heeft 'm ter plekke een kogel gegeven. Op dat moment ben je (ik) toch wel degelijk in paniek, het dier lag rustig maar toen die emotie er toch uit kwam werd híj er ook onrustig van, met de gevolgen van dien.

Hoeveel pijn het ook doet en hoe kut het ook is, ik vind dat je je dieren verschuldigd bent ze zo 'vredig' mogelijk te laten gaan. Niet als een stresskip hysterisch janken, niet achterlaten bij een vreemde en enge DA.

[akumabito]

We hebben een kat gehad die een spuitje heeft gekregen.. ik ben er ook bij gebleven.. Ik vind het een beetje aso om zo'n beestje maar gewoon aan de DA te geven zo van "doe er maar wat mee".. Daarbij kun je zo in ieder geval nog een beetje afscheid nemen idd.. best emotioneel trouwens nog hoor, wow, had ik niet verwacht.. maar jah, 't moest gebeuren..

[MTpower]

ervaring mee...
de laatste keer dat ik een dier heb laten inslapen vond ik nog wel de moeilijkste, normaal gingen ze altijd rustig slapen, maar die laatste keer ging het beestje helemaal raar met z'n kop slingeren en stuiptrekken
Vond ik wel moeilijk om naar te kijken

Waarom ik er bij wil blijven?

Omdat het mijn beestje is en vertrouwd is bij mij en vind dat dat bij de taken hoort van een dierenbezitter.
Je laat je beest de laatste paar minuten van z'n leven niet bij een vreemde

[MTpower]

Sovreze schreef op 06-07-2005 @ 22:13 :
Hoeveel pijn het ook doet en hoe kut het ook is, ik vind dat je je dieren verschuldigd bent ze zo 'vredig' mogelijk te laten gaan. Niet als een stresskip hysterisch janken, niet achterlaten bij een vreemde en enge DA.

Ik had trouwens wel altijd een schuldgevoel als ik weer eens een beest van mezelf in moest laten slapen, altijd die gewetensvragen die in je hoofd blijven zitten...
Wat als ik het niet had gedaan?
Heb ik wel de juiste keuze gemaakt?
etc.

Meestal weet ik mezelf ervan te overtuigen dat ik de juiste keuze heb gemaakt, een keuze die ik overigens niet in een paar minuten maak, gaan vaak dagen overheen.

[AngelLena]

MTpower schreef op 07-07-2005 @ 07:10 :

Ik had trouwens wel altijd een schuldgevoel als ik weer eens een beest van mezelf in moest laten slapen, altijd die gewetensvragen die in je hoofd blijven zitten...
Wat als ik het niet had gedaan?
Heb ik wel de juiste keuze gemaakt?
etc.

Meestal weet ik mezelf ervan te overtuigen dat ik de juiste keuze heb gemaakt, een keuze die ik overigens niet in een paar minuten maak, gaan vaak dagen overheen.

Dat schuldgevoel had ik idd ook heel erg bij mijn kat. Er was een operatie mogelijk voor die scheur, het zou misschien opgelost kunnen worden. Het dier had al dagen niet gedronken een week niets gegeten en ze was al oud en ongelooflijk afgezwakt dus (het arme dier kon niet eens meer op haar eigen poten staan, dan viel ze om). De kans dat ze de operatie zou overleven lag op maximaal 20%. Toen heb ik besloten om het dier niet langer te laten lijden en er een eind aan te maken, maar ik heb tot 2 jaar daarna nachtmerries gehad en mezelf constant de vraag gesteld of ik toch niet had moeten laten opereren. En dat vraag ik me nog steeds af met enige regelmaat terwijl het eigenlijk als je realistisch kijkt van de zotten is.

Bij de dieren waarbij het gewoon overduidelijk was dat het moest stoppen had ik geen last van schuldgevoel en gewetensvragen, dat moest gewoon duidelijk afgelopen zijn.

[Peacefully]

ik heb op de dierenambulance gewerkt en dan ging ik net zo om met de dieren als mijn eigen dieren, ook als ze ingeslapen moesten worden bij de dierenarts, bleef ik er bij als het mocht en kon.

ik ben bij alle dieren die ik in heb laten slapen, ben ik er bij gebleven, van jongs af aan tot nu. ik vind het fijn dat ik hem in mijn arm mag laten slapen en hem nu overlaat aan iemand die hij niet kent. dat geeft mij een kutgevoel.

bovendien neem ik hem mee naar huis en begraaf ik hem in de tuin, want ik WEET wat er meegebeurd als je hem achterlaat bij de dierenartsenpraktijk, want wij als dierenambulance moesten al die dieren dumpen. en dat vind ik gewoon... onacceptabel voor mezelf dan.

Pannekoeketrut schreef op 07-07-2005 @ 12:54 :

bovendien neem ik hem mee naar huis en begraaf ik hem in de tuin, want ik WEET wat er meegebeurd als je hem achterlaat bij de dierenartsenpraktijk, want wij als dierenambulance moesten al die dieren dumpen. en dat vind ik gewoon... onacceptabel voor mezelf dan.

Dat ook idd, ja.

Ik moet er echt niet aan denken, dat zoiets gebeurd met mijn huisdieren. Sommige mensen vinden het onzin dat ik zelfs mijn overleden ratjes thuis wil begraven en niet gewoon in de kliko gooi oid, maar een huisdier is een beestje waar ik van houd en wat ik te allen tijden met respect behandel, of dat nou hond, kat of rat is.

[Poeperd]

Mn opa en oma wonen hier vlakbij en gaan elk jaar mee op vakantie etc, dus we hebben een hechte band. Ze hadden tot dit jaar 1 Januari een hondje, die ze al hadden sinds ik 2 was. Altijd beste vriendjes geweest Maarja, toen ging ie steeds slechter en ze vonden het te zielig worden. De DA zei dat we em mee naar huis konden nemen met medicijnen, maar dat er dan een kans was dat hij zou stikken door vocht in zn longen. Sowieso hadden die medicijnen alleen maar zn leven gerekt.

Ze lieten em inslapen, maar ik wilde niet mee. Mn moeder is wel meegegaan en mn oma ook. Mn moeder vertelde mij in ieder geval dat het beter was dat ik niet mee was gegaan, omdat ik nu alleen maar 'goede' herinneringen aan em heb en zij de hele tijd dat beeld voor zich ziet ahw. Nou ging het ook niet lekker. Hij moest verdoofd zijn, maar schrok opeens op toen hij een geluid hoorde en hij nieste nog een keer

Ik heb m'n kat moeten laten inslapen wegens vergevorderde loodvergiftiging toen ik 16 was. Had die kat al vanaf m'n 4e.. Bleek dat ze een kogeltje in haar kop had zitten waarvan de dierenarts eerder al eens had gezegd dat het "niets ernstigs" was. Heb zo afschuwelijk hard gehuild toen.. Maar heb 't beestje wel vastgehouden toen ze een spuitje kreeg. Ging gelukkig vrij snel allemaal .

[x-spekkie-x]

Mijn konijn hoefde destijds niet ingeslapen te worden, dat deed hij al uit zichzelf
Het was 'toeval' dat ik precies op het moment bij zijn kooi aankwam op het moment dat hij dood ging. Hij begon echt heel raar te stuiptrekken en lag toen ineens uitgestrekt, en dood, in zijn kooi
Ik heb echt flink gehuild, maar was wel heel erg blij dat ik er bij was op het moment dat hij dood ging.

[Anki]

Ja..Onze hond laatst.
Ons hondje was heel erg ziek, en nog helemaal niet oud, nog maar 2, 5 jaar.
Ik was naar school, en ik wist dat de dierenarts zou komen. Mijn moeder had gevraagd of hij langs wilde komen, omdat ze het waarschijnlijk niet aan kon een dode hond weer mee terug te nemen.
Toen ik thuis kwam, was ze al ingeslapen. Het is heel raar om je hond te zien. Het is zo anders. Je weet dat het je hond is, maar het is niet zoals je haar kende. Ik heb haar nog geknuffeld zoals ze dat altijd lekker vond. En toen mijn vader thuis kwam hebben mijn moeder en ik Dennetakken uit het bos gehaald, die onderin het graf gelegd, onze hond daar bovenop, en daar weer dennentakken bovenop. Net als een soort bedje.
We lieten de andere honden nog even ruiken, en legden zand in het graf..
Het rare is, telkens als we aan de andere hond vragen 'waar is Feline' loopt ze naar het graf en gaat er voor liggen...

[EvilSmiley]

Onze kat zijn nieren functioneerde niet meer goed (hij was al over de 20 enzo, en nog een externe factor die alles verergerde).

Hij werd dus steeds zieker en zwakker, en toen hij misschien nog maar een dag had hebben mijn ouders hem weg gebracht. Je zou het bijna zielig vinden dat we dat niet eerder hebben gedaan.

[wup]

Gister bleek dat onze kat ziek is, hij heeft last van zijn hartje en is daardoor kortademig. Als hij teveel moeite moet doen om lucht te krijgen kunnen we hem het beste in laten slapen.. maar hij kan ook 'vanzelf' een keer doodgaan aan zijn hart. En hij is nog maar 5!
Lijkt me zo erg als hij een spuitje moet ( ookal kan het nog lang duren!) .. zie er nu al tegen op.

[Ingetjuhh]

Onze hond is 3 jaar geleden ingeslapen, ik wilde erbij zijn maar we wisten niet dat hij daar moest blijven.
Hij had wss een epileptische aanval gehad.
En moest om 12 uur naar de dierenarts snachts
en helaas moest hij daar blijven.

Maar ik had erbij willen zijn, dit heeft zijn redenen.
Sowieso omdat het je beste vriendje is.. en je hebt er veel mee meegemaakt..

[Monica_90]

ja ervaring mee..

blijf erbij ot hij helemaal weg is..
dan geef ik hem nog een paar knuffels en verlaat hem.. (om het zo maar te zeggen)
dan mag hij in rust en vrede slapen en laat ik hem achter bij de DA..

we hebben in middels 3 honden in laten slapen (over een aantal jaren heen)
maar 1 voordeel..
heb er nu weer een nieuwe telg erbij..
dus we hebben er in middels weer 7

[Bianca16*]

Zat zomaar even te kijken of er een topic hierover was omdat ik morgen mn hondje in moet laten slapen.
7 jaar lang was hij mn maatje en het is in een korte week tijd allemaal zo snel gegaan.
Kan nu niet slapen en kijk alleen maar naar mn beestje en huil omdat ik zie dat hij pijn heeft.
Je weet dat een diertje jou vrijwel nooit overleeft, dat weet je als je hem in huis neemt, maar jezus... wat doet het veel met me.
Klote hoor, zo'n lief onschuldig beestje, maar ik blijf mezelf inpraten dat het beter is dan dat hij ineens wordt overreden als je hem aan het uitlaten bent ofzo.
Het is overigens mn eerste keer dat ik een diertje in moet laten slapen.

Bah...

[stoepkrijtje]

In maart heb ik mijn hond in laten slapen, hij had epilepsie en we konden het niet meer onder controle houden. Dus heb ik de keuze gemaakt om hem in te laten slapen. Voor mij heel moeilijk want hij was nog maar 4 en was voor de rest ook niet ziek hij rende veel buiten enz. Zelfs bij zijn laatste spuitje heeft hij nog een epileptische aanval gehad. Dat deed pijn want ik had liever dat hij vredig in geslapen was. Maar de dierenarts heeft me verzekerd dat hij geen pijn had toen.

[Ui]

ja ik heb meerdere dieren moeten laten inslapen. ik ben er bij 1 kat en 1 hond bij geweest. Bij een andere hond niet.

Mijn eerste kat had een hersenbloeding gehad, dus die was al bijna dood.
De hond waar ik bij ben geweest was 3 jaar oud. Hij had LPC en atrose, (de botten versplinterde in de elleboog.) Het was erg naar, maar ik ben blij dat ik er toch bij ben geweest. We hebben hem begraven in de tuin. (waar mijn moeder een hernia aan over heeft gehouden.)

De laatste hond die ik heb moeten laten inslapen ben ik niet bij geweest. Deze hond was 4 jaar oud. Ze had net een zware operatie aan haar poot gehad. ze moest 2 maanden op 3 poten lopen. toen we terug kwamen voor een van de laatste controles zei ik dat ik een builtje voelde. Het bleek maligne histiocytose te zijn. Hele agressieve kanker dat veel voor komt bij bernersennenhonden. van de een op de andere dag kunnen ze daarbij doodziek worden. Na een paar weken zagen we dat er in haar kop een nieuw gezwel kwam. we besloten haar in te laten slapen omdat ze nog maar maximaal 2 weken te leven had. mijn ouders zouden die volgende dag naar nieuw zeeland vertrekken. we besloten haar nu in te laten slapen zodat mijn hondje niet hoefde te lijden. Ik kon niet mee. ik kon alleen maar huilen. het was mijn hond. mijn.., echt hij hoorde gewoon bij mij! ik kon het gewoon niet. ik heb mezelf wel voor me kop kunnen schieten dat ik niet mee ben gegaan, wat ik nu nog kan.. ik heb zoveel spijt gehad. en toen later kregen we een brief thuis, met de datum en tijd van dat ze gecremeerd was. verschrikkelijk. ik zit er nu al weer om te janken. Bah wat erg zeg..

maja..bij andere dieren kan ik er ook erg slecht tegen. ik kan er ook om gaan janken. maar dat is minder erg dan dat het je eigen dieren zijn. met je eigen dieren heb je toch vaak een hele sterke band.

[Flowerless]

Wij hebben 2 katten en een hond moeten laten inslapen. Ik heb dan echt geen zin om mee te gaan naar de dierenarts, dus me vader gaat dan alles en daarna begraaft hij ze ook nog netjes in een (moes)tuintje van hem, in zijn kastje
En wanneer we het lieten doen,
1 kat was al erg oud, en we wisten dat ze kanker had, op een gegeven moment ging het zo slecht, ze at en dronk niet meer, en ademde heel raar. Toen zijn we in het weekend naar de dierenarts gegaan, en die zei toen ook dat ze het weekend niet meer zou overleven...
Bij de 2e kat, die nog wat jonger was, die was erg dik. Hij plaste tegen alles aan, dus ook binnen daar krijg hij al pilletjes voor. Op een gegeven moment komt ie 's ochtends bij de deur en is hij opeens hartstikke agressief geworden, valt ie iedereen aan, tjah dan kan het ook niet meer..
En voor degene die het nog over de hond willen weten.
Hij was al erg oud 14 of 15 jaar. Hij liet echt letterlijk al zijn urine etc gewoon eruit lopen...ook binnen.. En toen kom het eigenlijk ook niet meer.

[Morri]

3 jaar geleden hebben wij onze hond in laten slapen, 2 jaar geleden onze kat. Ik ben er beide keren niet bij geweest omdat ik naar school moest. Ik kon er maar niet aan wennen dat ze nu echt 'weg' waren, ze waren er al voor dat ik geboren ben. Mijn hond lag op de morgen dat we hem hebben laten in slapen onder de tafel en kon alleen zijn hoofd nog bewegen: hij had suikerziekte.

Dus ik ging naar school en mijn ouders naar de dierenarts. Het drong gewoon niet tot me door dat hij er daarna niet meer zou zijn. Maar tijdens het 6e uur bedacht ik me ineens dat hij dood was, en kreeg ik enorme schuldgevoelens omdat ik er niet bij geweest ben. Een week lang, iedere keer als ik thuis kwam barstte ik in huilen uit omdat hij me niet kwam begroeten. Ik mis hem nog steeds vreselijk, hoewel onze nieuwe hond ook lief is.

Bij onze kat was het wel iets minder erg, zij was gewoon echt oud, het ging ook niet zo snel als bij onze hond. Bovendien had ik het toen al eens meegemaakt. Het ergste vond ik gewoon het feit dat ze er niet meer waren.

Ik heb nog altijd last van schuldgevoelens, om die keren dat ik het erg vond om de hond uit te laten e.d., gewoon omdat ik het nu zo graag zou doen. Ik weet dat er veel slechtere baasjes zijn, maar toch zit het me niet lekker.

[juno]

Ik zit nu met een kattenlijkje thuis dat we zo gaan begraven...ik zit nog de helft van de tijd te janken.

Dit is echt niet de eerste, maar het blijft gewoon erg, je went er nooit aan. En dat is maar goed ook.

Ik wilde er graag bij zijn, ik wilde dat ik het laatste was wat zij zou meemaken, dat ze veilig in mijn armen in kon slapen. Maar ze is op de operatietafel overleden tijdens een spoedoperatie.

Dat vind ik vreselijk. Ik heb haar achter moeten laten bij de dierenarts, in de hoop dat het nog goed zou komen. Het kwam niet goed, ze is nu zonder mij doodgegaan.

Ik heb haar mee naar huis gekregen, en dat was heel fijn. Ik kon haar zo nog knuffelen, totdat ze koud en stijf werd. Afscheid nemen is heel belangrijk.

En ik ben al op zoek naar een nieuw cypers met wit poesje, dus als iemand nog wat weet?

[juno]

AngelLena schreef op 07-07-2005 @ 09:51 :
Dat schuldgevoel had ik idd ook heel erg bij mijn kat. Er was een operatie mogelijk voor die scheur, het zou misschien opgelost kunnen worden. Het dier had al dagen niet gedronken een week niets gegeten en ze was al oud en ongelooflijk afgezwakt dus (het arme dier kon niet eens meer op haar eigen poten staan, dan viel ze om). De kans dat ze de operatie zou overleven lag op maximaal 20%. Toen heb ik besloten om het dier niet langer te laten lijden en er een eind aan te maken, maar ik heb tot 2 jaar daarna nachtmerries gehad en mezelf constant de vraag gesteld of ik toch niet had moeten laten opereren. En dat vraag ik me nog steeds af met enige regelmaat terwijl het eigenlijk als je realistisch kijkt van de zotten is.

Bij de dieren waarbij het gewoon overduidelijk was dat het moest stoppen had ik geen last van schuldgevoel en gewetensvragen, dat moest gewoon duidelijk afgelopen zijn.

Bij mij was het vandaag net andersom. Ik heb haar wel laten opereren, en het is niet goed gegaan. Dus nu heeft dat beest nog een dag langer moetel leven, terwijl inslapen echt het meest barmhartige was.

Daar heb ik nu dus spijt van. Ze heeft het een dag langer echt naar gehad, voor niks. Als ik had geweten dat de kans zo klein was, had ze gisteren al een spuitje gehad.

[Rossantha]

Ervaring mee en ik blijf erbij.
Ik wil zolang mogelijk bij mijn beestje blijven en het mee naar huis nemen om te begraven.

[XQseMe2]

juno schreef op 19-08-2005 @ 19:51 :
Bij mij was het vandaag net andersom. Ik heb haar wel laten opereren, en het is niet goed gegaan. Dus nu heeft dat beest nog een dag langer moetel leven, terwijl inslapen echt het meest barmhartige was.

Daar heb ik nu dus spijt van. Ze heeft het een dag langer echt naar gehad, voor niks. Als ik had geweten dat de kans zo klein was, had ze gisteren al een spuitje gehad.

lieverd,
je kunt niet alles vantevoren weten. en hoewel ik het helemaal begrijp dat jij je zelf nu de verantwoordelijke voelt, kun je jezelf toch niet de schuld hiervan geven.
zelfs de dierenarts wist dit niet. je wilde zeker weten dat je het beste deed voor je beestje, en dat heb je gedaan.
een operatie leek op dat moment het beste omdat je zeker wilde weten of je je katje nog een kans kon geven ja of nee.
je hebt écht het beste gedaan voor dr *roosje*

[Igorrrai]

Ik heb vandaag m'n konijn in moetne laten slapen.

[XQseMe2]

sterkte ermee *roosje*

[kalinho]

vorige week mn hond in laten slapen die ik al 15 jaar kende, en ik ben er wel gewoon bijgebleven.
Overigens van wat ik hier boven lees: als je je hond daar laat mag je kiezen wat er mee gebeurt: word ht hondevoer, of cremeer/begraaf je 'm. Wij hebben m laten cremeren

[Igorrrai]

XQseMe2 schreef op 20-08-2005 @ 19:25 :
sterkte ermee *roosje*

Dankje

[De Veroorzaker]

Juh op vakantie moest de hond een spuitje krijgen. Ik weet dat we vroeger es een hond hadden en toen die te oud was kreeg ie ook een spuitje en toen was ik erbij gebleven: .Dat beest kreeg een of andere aanval, trillen weet ik wat. Maakt veel indruk als je 8 ofzo bent Dus nu wilde ik er niet meer bij blijven, en dat heb ik dan ook niet gedaan.