Wat heb je gemerkt van je eigen puberteit?

[weetweinig]

Hoe ben je bij jezelf erachter gekomen dat je in de puberteit zat? Hoe oud was je toen? Waar had je 'last' van?
Of zijn de verschijnselen van jouw puberteit alleen maar het gevolg van de puberteit van anderen (bv vrienden/klasgenoten). Heb je last gehad van andermans puberteit? Soms heb ik het idee dat het eerder een cultureel opgelegd verschijnsel is dan iets natuurlijks. Maar ik kan het mis hebben.
Of heb je nooit iets van je eigen puberteit gemerkt?

[Flijn]

Ik kan me geen moment herinneren waarop ik dacht 'aha, nu begint dus in de puberteit'. Het waren vooral anderen die opmerkingen maakten als 'dat is de leeftijd', dus in die zin heb je gelijk dat puberteit niet alleen een hormonaal maar ook een sociaal gebeuren is.

Maar het is natuurlijk niet voor iedereen hetzelfde, de een gaat relschoppen, de ander draagt alleen nog maar zwart en weer een ander blijft de kalmte zelve. Met 'puberen' wordt misschien vooral het eerste bedoelt, maar dat betekent natuurlijk niet dat als je geen enorme ruzies met je ouders hebt, dat je dan geen veranderingen doormaakt.

Op gegeven moment merkte ik wel dat ik anders was dan tijdens de eerste jaren van de middelbare school. Maar (jonge) mensen veranderen voortdurend.

[fractuur]

Niet echt meer dan alleen cijfermatig. ('hee, ik ben 13. Volgens mij ga ik binnenkort de puberteit in' ) Later dacht ik wel: misschien was ik wat opstandiger in dingen of liep ik voor op anderen, maar dat laatste was mijn hele jeugd al zo geweest en dat laatste eigenlijk ook wel.. Eigenlijk is het bij mij allemaal heel soepel gegaan, vooral als ik het vergelijk met mensen om me heen destijds.

[AzN]

Volgens mij begon mijn puberteit toen ik in de brugklas kwam te zitten (daar zal 't vast ook wel mee te maken hebben), maar 't duurde maar kort (hooguit 1 jaartje).

Aan de ene kant was ik stronteigenwijs en wist ik alles beter dan wie dan ook, maar aan de andere kant trok ik me juist veel aan van de meningen van anderen en alle opmerkingen die ik kreeg. Ik vond 't belangrijk om 'erbij te horen'; veel vriend(inn)en en 'n vriendje te hebben, slank te zijn, merkkleding te dragen, de nieuwste liedjes en films te kennen, etc. etc. Ik moet er niet meer aan denken ;').

ik was een eikel tegenover mijn moeder, erg lui en zat eigenlijk hele dagen te blowen

[Vogelvrij]

Ik merk eigenlijk vooral dat ik er nu niet meer in zit. Minder onzeker, minder de behoefte om 'normaal' te zijn, enzovoorts.

[Mariekje*]

Van mijn eigen puberteit heb ik eigenlijk maar heel weinig gemerkt. Ik vermoed dat dit vooral te maken heeft gehad met het feit dat mijn thuissituatie het nooit heeft toegestaan om met leeftijdsgenoten om te gaan, of mij te gedragen als iemand van mijn eigen leeftijd. Complete experimentele fases heb ik overgeslagen, en continue werd mijn probleemoplossend vermogen geprikkeld. De kenmerken die normaal te refereren zijn aan de puberteit, hebben naar mijn inziens vooral hun ontstaan gevonden in alle problemen thuis.... Ik voelde me nooit veilig, en reageerde om die reden juist heel kortaf naar mensen toe, uit zelfbescherming bijv. Een heel bewuste keuze. Ook nu ik ouder word, merk ik geen verschil met enkele jaren geleden... Ja lichamelijke veranderingen, maargoed dat lijkt me logisch.

[Volk]

HvJ schreef:

Van mijn eigen puberteit heb ik eigenlijk maar heel weinig gemerkt. Ik vermoed dat dit vooral te maken heeft gehad met het feit dat mijn thuissituatie het nooit heeft toegestaan om met leeftijdsgenoten om te gaan, of mij te gedragen als iemand van mijn eigen leeftijd. Complete experimentele fases heb ik overgeslagen, en continue werd mijn probleemoplossend vermogen geprikkeld. De kenmerken die normaal te refereren zijn aan de puberteit, hebben naar mijn inziens vooral hun ontstaan gevonden in alle problemen thuis.... Ik voelde me nooit veilig, en reageerde om die reden juist heel kortaf naar mensen toe, uit zelfbescherming bijv. Een heel bewuste keuze. Ook nu ik ouder word, merk ik geen verschil met enkele jaren geleden... Ja lichamelijke veranderingen, maargoed dat lijkt me logisch.

Dit. Met het verschil dat ik veel veel veel meer rust in mijn lichaam en hoofd heb sinds ik op een gegeven moment het huis uit ben gerend en niet meer terug ben gegaan.

Ik ben nooit echt een puber geweest, tenminste, niet in de zin dat ik continu ruzie had met mijn ouders of me vreselijk tegen alles en iedereen moest afzetten. Ik had eigenlijk nooit ruzie thuis, was wel behoorlijk dwars op school maar dat was ik ook al toen ik 8 was, dus dat telt niet als puberen. Wel was ik vrij plotseling héél onzeker over mezelf, vooral over mijn uiterlijk. Ik kon niet geloven dat iemand ooit op mij zou vallen, en ging van weeromstuit zoenen met elke leuke jongen, om aan mezelf te bewijzen dat ook leuke jongens interesse in mij konden hebben. Het hielp weinig, trouwens, pas toen ik weer uit de puberteit was, begon ik het te geloven

Oh en ik vond plotseling bijna niks meer leuk op school Dat is een heel opvallende die ik toen niet door had, maar als ik terugkijk vond ik vóór mijn puberteit eigenlijk alle vakken leuk, zelfs rekenen/wiskunde, en ondertussen ben ik ook weer geïnteresseerd in natuurkunde e.d., maar toen ik een jaar of 16 was vond ik het allemaal stom en zat ik vooral te tekenen en voerde ik net zo weinig uit als waar ik mee weg kon komen.

...eigenlijk is daar ook maar weinig aan veranderd, ik doe nog steeds niet veel meer dan tekenen in colleges

[Nona]

Puberteit is inderdaad een beetje cultureel bepaald. Hoewel het beeld van de luie, arrogante puber al sinds de oudheid bestaat is de mate waarin probleemgedrag zich uit sterk afhankelijk van de cultuur, en met name de rolverdeling binnen de maatschappij. Wordt van jongeren snel verwacht dat ze volwassen rollen aannemen en verantwoordelijkheid nemen, dan gedragen ze zich ook minder puberaal. Iets wat in Nederland natuurlijk totaal niet het geval is, met tot na je 18e naar school moeten, bijbaantjes om uit te kunnen gaan en pas vrij laat trouwen en kinderen krijgen (al kreeg ik laatst van een Turkse vriendin te horen dat ze Nederlanders best traditioneel vond, met de meeste dertigers getrouwd en kinderen).

Zelf heb ik vrij veel last gehad van mijn puberteit. Ik was flink depressief, teruggetrokken, stil, verlegen, zelfdestructief en onzeker. Eigenlijk zat vrijwel niets goed. Ik kon niet erg goed opschieten met leeftijdsgenoten en zat liever alleen, ondernam weinig en had maar een paar vriendinnen. Mijn ouders hebben al die tijd geprobeerd me een veilige thuissituatie te bieden, maar aangezien ze beiden vrij veel aan het werk waren en mijn moeder ook nog eens overspannen raakte lukte dat niet optimaal. Mijn relatie met mijn moeder was toen ook vrij moeilijk; beurteling probeerden we steun aan elkaar te geven en steun te vragen, maar we konden elkaar ook niet echt goed opvangen en dat liep vaak op spanningen uit. Mijn vader had geen flauw idee wat hij ermee moest, hij kon concreet natuurlijk ook vrij weinig doen met zijn drukke baan en onbegrijpelijke vrouw en dochter.
Nou goed, ik ben dus blij dat ik ervan af ben. Mijn relatie met mijn ouders is weer een stuk beter (in ieder geval vertrouwelijk, toen durfde ik niemand te vertrouwen) en ik zit goed in mijn vel. Daarna heb ik nog wel eens korte periodes van depressie gehad, maar nooit meer zo ernstig en langdurig als toen.

[fractuur]

Freyja schreef:

Oh en ik vond plotseling bijna niks meer leuk op school Dat is een heel opvallende die ik toen niet door had, maar als ik terugkijk vond ik vóór mijn puberteit eigenlijk alle vakken leuk, zelfs rekenen/wiskunde, en ondertussen ben ik ook weer geïnteresseerd in natuurkunde e.d., maar toen ik een jaar of 16 was vond ik het allemaal stom en zat ik vooral te tekenen en voerde ik net zo weinig uit als waar ik mee weg kon komen.

...eigenlijk is daar ook maar weinig aan veranderd, ik doe nog steeds niet veel meer dan tekenen in colleges

O, dat is zo herkenbaar! Als ik mijn zusje nu wel hard zie werken denk ik: dat had ik ook makkelijk gekund. Maar ik heb inmiddels wel iets meer discipline (daarom schrijf ik dit op een moment dat ik in college had moeten zitten ).

Ik denk dat ik wel écht in de puberteit heb gezeten. Ik sloot me af van mijn ouders en zussen, wilde per sé anders zijn dan 'alle domme blonde havohuppelkutjes'. Ik wilde wel graag een vriendje, maar kon niet geloven dat iemand mij ooit leuk zou vinden (als ik achteraf foto's zie van die tijd, kan ik het alleen maar met mezelf eens zijn dat jongens niets van me moesten hebben. ). Ik kon het tot mijn, zeg, zeventiende, ook nooit goed vinden met mensen van mijn eigen leeftijd. Zolang ze er minimaal twee jaar tussen zat (ouder of jonger, dat maakte niet uit) ging het prima, maar anders ging het gewoon niet. Dat kwam misschien ook wel omdat ik niet zo'n ontzettend leuke tijd heb gehad op de basisschool en middelbare. Ik zat flink met mezelf in de knoop, schreef depressieve gedichten en vond dat alles en iedereen tegen me was. Dat liep op een gegeven moment zo uit de hand dat mijn mentor het tjid voor actie vond en me naar de councellor (schrijf je dat zo?) stuurde, daarna de schoolpsych en toen een reguliere psycholoog. Die gesprekken hebben me heel veel goed gedaan. Daarna heb ik ook nooit meer in de puberteit gezeten.

[zeep007]

Ik heb wel veel last gehad gehad van de puberteit. Maar meer de mensen om mij heen. M'n ouders vonden me onhandelbaar, ik negeerde ze ook gewoon. Op school bleef ik zitten en de school vond me te nonchalant. Ik dacht dat iedereen tegen me was.
Ik liep met roze haar over straat. Had allemaal oudere vrienden, waarvan ik vond dat ik hetzelfde zou moeten mogen. En zogenaamd was ik 'mezelf' terwijl ik eigenlijk net zo hard meeliep met mijn alto vriendjes. Ik was onzeker over mezelf, maar liet dat never nooit blijken.
En deze periode duurde ook veel te lang.

Goddank gaat zoiets ook weer over.

[*oma*]

Toen ik puber was vond ik niet dat ik puberde, maar nu achteraf gezien wel.
Nu ben ik veel leuker.

[Warsocket]

Niet aan veel
Dat ik veel ging sjorren en drinken

[Stefanie]

In mijn puberteit was ik heel opstandig tegen mijn moeder en deed dingen die zij liever niet had. Ik had ook het gevoel dat de hele wereld zich tegen mij keerde als iets niet ging zoals ik wilde. Verder heb ik het niet heel bewust meegemaakt

Ik denk da tik zo rond mijn 13de begon met puberen. Ineens zag ik hoe groot de wereld was en hoeveel problemen er wel waren. Ik voelde me mini, wist me geen houding meer aan te nemen. Ik voelde het leed van de hele wereld op mijn schouders drukken (alsof ik in mijn eentje iets zou kunnen veranderen..). Nou goed, dat resulteerde in depressies en crises. Oh, mijn ouders vertrouwde ik natuurlijk voor geen meter, die wisten een jaar lang niet wat er aan de hand was. Ik was onzeker als de pest en bleef een aantal jaren achter elkaar zitten, mede door mijn extreme faalangst.
Niet dat ik nu helemaal uit de problemen ben, maar ik merk dat ik uit de puberteit ben, omdat ik kritischer naar mezelf durf te kijken, veel zelfstandiger ben geworden en toch een iets groter acceptatieniveau heb bereikt.

[Uma]

Mijn puberteit was ook eh... ja een storm. Maar ik vraag me af of dat echt te wijten is aan de puberteit of aan andere dingen. Ik merk wel dat ik er nu al heel lang niet meer inzit. Ik kan nu wel beter relativeren en ben veel meer met de toekomst bezig. Het "later" van toen is nu het "nu".

[Nebel]

Ik heb er eigenlijk niet iets boeiends van gemerkt, behalve lichamelijke dingen. Maar ik was in die periode (ernstig) ziek.

Nou daar heb ik best wel wat van gemerkt.

De hele tijd giechelen, jongens leuk vinden, gek zijn van Johnny Depp
Onzeker zijn, prikkelbaar zijn, opstandig zijn.

[Fantôme]

Toen ik voor het eerst mensen hoorde praten over mijn puberteit was ik een jaar of 11/12.
Mn moeder stond met een buurvrouw te praten. Ik zei iets, en mn moeders reactie daarop was "ze is al echt aan het prepuberen he". Zelf snapte ik er niks van. Okay, ik snapte wel wat ze bedoelde met prepuberen, maar niet waarom ze het zei. Want zelf vond ik dat helemaal niet. Ik had gewoon mn eigen mening en ik vond dat niet meer dan logisch. Het is toch logisch dat je het soms niet met je ouders eens bent? je ziet zoveel andere voorbeelden en dingen, dat je je ouders waarheid niet gelijk meer voor dé waarheid aanneemt. Zo zag ik dat.

Ik ben pas echt gaan beseffen dat ik in de puberteit zat, toen ik er alweer met één voet uit was. Zo rond mn 17/18e jaar. Ik was nog niet volwassen, maar zat niet meer zo in mn eigen, ingewikkelde wereldje. kon dingen wat meer van een afstand bekijken, beter 'volwassen' overwegingen en beslissingen maken. Als ik toen terugkeek op de jaren ervoor schaamde ik me zelfs een beetje. Ik had ontzettende faalangst en rende daar het liefst voor weg. Kritiek zag ik alleen maar als bevestiging van mn lage zelfbeeld en ook daar rende ik van weg. niet echt de beste copingsstrategie dus
Daar ben ik wel anders mee leren omgaan en toen ik dat eenmaal een beetje onder de knie had, begon het me pas te dagen dat ik echt behoorlijk in de puberteit had gezeten.

Behalve mijn vluchtgedrag uitte de puberteit zich ook in andere dingen: Dingen ontdekken, uitvinden, zoeken naar wat wel/niet kan (grenzen opzoeken), mijn eigen mening vormen, mezelf vergelijken met anderen, experimenteren met make-up, andere kleding, ontdekken wie ik nou eigenlijk was en wie ik wilde zijn (en het grote verschil tussen deze twee dingen veroorzaakte natuurlijk weer onzekerheid) enz. enz.

Daarna viel alles voor mij in één klap een beetje op zn plaats. snapte ik dat mijn gedrag niet altijd even handig was. nu nog mezelf de vaardigheden aanleren om dat anders te doen. dat ging best wel goed en best wel snel

[marrel]

Als ik nu achteraf terug kijk zie ik wel dat ik me heb ontwikkeld tot wie ik nu ben ofzo. Was best onzeker maar ben wat meer een eigen mening gaan vormen en dus ook wel wat opsandiger geworden thuis, nu heb ik daar wat balans in gevonden

Mijn omgeving heeft eigenlijk nooit echt last gehad van mijn puber zijn omdat ik altijd ook als puber onverminderd druk en hyperactief ben geweest. Al die issues die pubers hadden, speelden eigenlijk niet zo bij mij. Behalve jeugdpuistjes, waar ik, nu ik er naar terug kijk, nooit echt last van heb gehad.

[light fighter]

mijn pubertijd herken ik ook vooral achteraf.
Ik was toen ontzettend dwars en koppig, dacht dat ik alles al wist en dat ik volwassen was. Had ik ergens een mening over dan was ik daar ook echt niet meer van af te brengen. Inmiddels ben ik nog steeds wel eigenwijs maar sta ik veel meer open voor meningen van anderen, en heb ik door dat mijn mening niet altijd juist of te zijn.
Door het pesten was ik heel erg onzeker geworden en dat wilde ik absoluut niet laten zien, dus overschreeuwde ik mezelf en moest perse anders zijn dan de rest. Hoe origineel... Verder was ik heel erg gesloten en wilde ik alle problemen zelf oplossen zonder er met andere erover te praten, gek genoeg werkte dat niet .

Moet heel eerlijk zeggen dat ik echt heel blij ben dat ik uit de pubertijd ben, ik heb lang gepubert. Gedurende de hele middelbare school. Pas toen ik op mezelf ging wonen ben ik er uitgegroeid omdat ik voor mezelf moest zorgen. Dat ik aan het puberen was merkte ik vooral aan de reacties van mijn ouders en broers en zus, die maakte vaak opmerkingen als puber wanneer ik eigenwijs was, waardoor ik weer kwaad werd maar goed.

[eatdrumseatcym_]

De tienerjaren waren een en al ellende. Heb niks gemerkt van mijn pubertijd behalve de hormonen en de ontzettende drang naar sex. Drang waar ik nu nog niks mee kan. Behalve de vroege en veel drang naar sex, Heb ik veel willen doen in mijn tienerjaren maar kon niet. En dat begrijpt op de dag van vandaag niemand. Niemand kan het zich voorstellen hoe dat is.

[Cherry Springs]

Ik ben nu 16, dus als het goed is ligt de puberteit nog niet helemaal achter mij.
In de brugklas en de tweede puberde ik het meest, denk ik. Toen kon het me íetsje meer schelen wat mensen van me dachten dan nu. Alsnog niet zo veel. In de 3e ben ik meer tot mijzelf gekomen en dat ben ik nu nog steeds, met een aantal losse periodes natuurlijk. Dat is niet meer dan logisch. Mijn ouders zijn gaan scheiden en daar had ik eigenlijk weinig moeite mee. Mijn ouders vonden dat gek, en dat irriteerde mij. In ten slotte toch gewoon mijzelf, ja. Als ik er geen last van heb, moeten ze niet doen alsof ik ergens diep van binnen in een hoekje wil zitten huilen, want ik ken mijzelf vrij goed. Ik raakte wel geirriteerd toen ze gingen doen alsof ik dingen opkropte terwijl dat helemaal niet het geval was. Door die irritatie deed ik soms een beetje dwars, nu nog steeds. Ik denk niet dat dat komt doordat het maar een fase is, of dat het door de hormonen komt.
Sowieso ben ik geen lastige puber, ik had mezelf vrij snel door en nu ken ik mezelf ook goed. Ik denk dat dat een hoop moeilijkheden heeft bespaard.

eatdrumseatcym_ schreef:

De tienerjaren waren een en al ellende. Heb niks gemerkt van mijn pubertijd behalve de hormonen en de ontzettende drang naar sex. Drang waar ik nu nog niks mee kan. Behalve de vroege en veel drang naar sex, Heb ik veel willen doen in mijn tienerjaren maar kon niet. En dat begrijpt op de dag van vandaag niemand. Niemand kan het zich voorstellen hoe dat is.

begrijp ik je goed als ik zeg dat je 'niet aan seks kon doen' in je tienerjaren?


ontopic: mijn puberteit was, denk ik, vrij normaal. Ik zei altijd tegen mijn moeder: mam, ik word nooit zo vervelend als mijn zus hoor!! Ik ging nooit echt stappen, ik had van 15 tot 17 een vast vriendje, ik kwam nooit bezopen thuis, liet me keurig naar huis fietsen als t nodig was, zat de leraren niet dwars, ben er tijdens de hele havo misschien 3 keer uitgestuurd. Kortom: rustig. Qua hormonen zat ik goed in de knoop, en dan bedoel ik dat als lichamelijk probleem. Ik werd in no time (te) dik, werd daarmee gepest en ging dus afvallen door te stoppen met eten. ben ik snel van teruggekomen overigens. Verder nam ik altijd iedereens problemen mee in mn hoofd en wilde ik altijd alles oplossen voor iedereen. Daardoor zat ik vooral mezelf in de weg. Ook ik heb de puberteit-depressie gehad (hoewel, ik was 18, telt dat nog?). Het fijne was dat ik het eigenlijk met iedereen wel kon vinden en dus geen puber was die in een 'hokje' terecht kwam. Verliefd zijn en daarover praten vond ik maar naar, uberhaupt het gedoe 'gevoelens'. Ook voor mij was seks een big issue, wegens problemen (die nog altijd niet opgelost zijn).
ik heb niet zwaar gereld, ben wel mezelf 4 keer tegengekomen, maar ben er toch ondanks alles als een best leuk kind uitgekomen.

Ik heb er weinig van gemerkt.. misschien dat ik later, toen ik een jaar of 21 was, een beetje gepuberd heb. Toen had ik ook pas voor het eerst ervaringen opgedaan die je normaal eerder meemaakt, waardoor ik dingen niet echt handig aanpakte.