De trein naar bevrijding

[hetisdenatuur]

Ik kijk om me heen en slik,
Jezus, wat ben ik lelijk en dik.
Littekens van het vele snijden,
Getekend door al het lijden.
Ik sta weer op het spoor,
maar dit keer ga ik er echt voor.
De trein komt steeds dichterbij,
het is zo over en voorbij.
Ik zie de trein, steeds harder op me af komen,
ik zie de reeds gesloten slagbomen.
Nu is er geen weg meer terug,
ik recht mijn rug.
Ik sluit mijn ogen voor het laatste moment,
het gaat enorm snel.
De trein scheurt me uit elkaar,
toen was het echt klaar...

Weet je wat 'show, don't tell' betekent? Dat je niet moet vertellen wat er gebeurt, maar het moet omschrijven. Dan komt veel duidelijker over wat je bedoelt.

Dus niet dit:

Ik voel me kut. Ik wil dood. Ik snijd mezelf. Ik ben zielig.

Maar meer dit:

Het voelt alsof er zware wolken in mijn hoofd zitten, en soms komen ze door mijn ogen naar buiten. Het maakt mijn armen en mijn benen moe, ik wil slapen, maar ik kan niet slapen.

Jij vertelt heel erg, en dat is voor ons niet interessant. De lezer denkt zoiets als 'o, okee, lekker voor je', en is niet echt geraakt/geïnspireerd/ontroerd.