Een relatie is meer dan vriendschap, daar zijn we het allemaal over eens.
Ik vind dat de persoon waarmee je een relatie hebt een soort "supervriend" de vriend der vrienden.
Je geeft en neemt meer in een relatie en uiteindelijk willen we ook een soort onvoorwaardelijk vertrouwen van onze partner.
Dat vertrouwen moet je in elkaar kunnen hebben en daarom is het (bijna) onmogelijk meerdere relaties (zoals de starter van dit topic bedoelt) te onderhouden.

Vriendschap is gewoon wat minder.
De band hoeft niet zo sterk te zijn,
vrienden worden ook wat sneller ingeruild dan partners, omdat ze makkelijker te vervangen zijn.

met dat laatste ben ik het niet eens:

"vrienden worden ook wat sneller ingeruild dan partners, omdat ze makkelijker te vervangen zijn."

Ik zie veel vaker het tegenovergestelde.
Échte vrienden heb je immers voor het leven, testrelaties zijn er voor een bepaalde periode.

wat versta jij onder echte vrienden?
en ik had het niet over "test"relaties maar over relaties

Hier ben ik het weer niet mee eens. Vriendschappen zijn ook niet per definitie voor het leven. Vrienden komen en gaan net zo goed en dat wil dan niet zeggen dat het geen échte vrienden geweest zijn. Je groeit soms gewoon uit elkaar. Voor de tijd die het geduurd heeft waren het wel echte vrienden, maar dan nog is het niet altijd blijvend. En er zijn evengoed relaties die wel blijvend zijn.

Bovenstaande uitspraak wordt altijd als argument gebruikt in de discussie wat belangrijker is, vrienden of een relatie, maar eigenlijk vind ik dat een rare discussie. Als je het goed doet dan heb je beiden, dan hoef je helemaal niet te kiezen. Ze zijn toch ook niet inwisselbaar!

1) Ik zie een echte vriend als iemand die van je 'houdt' en daardoor ook je slechte kanten erbij neemt, een relatie tussen personen die moeilijk te breken is. Dit en nog veel meer...

2) o


Maar dan nog, het zou inweze nog niet veel moeten uitmaken, tenminste, het verschil tussen een vriendschappelijke relatie en een liefdesrelatie.
Het zijn beide relaties die berust zijn op vriendschap, échte vriendschap. Alleen komt er bij een liefdesrelatie ook nog een sexuele voorkeur aan te pas. En vaak gaat het dan ook wat dieper.

Hoe je het ook wendt of keert, ik vind niet dat vrienden makkelijker zijn te 'in te ruilen'.

1) Al met al, dit waren dus niet échte vrienden. Échte vrienden blijven.

2) Natuurlijk, er zijn altijd uitzonderingen, maar hoe vaak komt het voor dat men 1 partner ontmoet waar hij/zij vooraltijd bij zal blijven.

1) Toen waren dat echte vrienden. Ik heb met één vriendin zes hele leuke jaren gehad op de middelbare school, daarna groeiden we uit elkaar, wat mede met haar geloof te maken had. Ik heb haar al die tijd wel degelijk als een echte vriendin gezien en zo denk ik ook aan haar terug. Als jij dat anders ziet dan is dat jouw mening, ik denk daar anders over.

2) Maar het gaat in discussies ook niet alleen over "eerste relaties", maar over relaties in het algemeen. Ik zie mijn relatie zeker niet als iets tijdelijks, maar veel mensen zijn van mening dat relaties in het algemeen maar iets tijdelijks zijn. Anders zou die uitdrukking alleen opgaan voor mensen met hun eerste vriend(innet)je.

1) Dat kan, ik zie een echte vriend als iets blijvend. En wederzijds.

2) Sommige relaties zijn tijdelijk, maar zeker niet alle.

Het was ook wederzijds, het werd alleen erg moeilijk door het nogal besloten kringetje waarin ze zat vanwege haar geloof en het feit dat ze ook een vriend kreeg uit dat geloof. Ik vond het ook heel jammer dat het over is, maar ik heb geaccepteerd dat dingen soms zo gaan. Maar ik heb goede herinneringen aan haar en zie haar nog steeds als een echte vriendin - van destijds.

Vooralsnog vind ik haar dan geen échte vriendin. Meer "een vriendin". Maar goed, dat is mijn mening.

Later misschien niet meer, in het begin waren we heel close. En echte vrienden die je hele leven bij je blijven zijn dan wel héél zeldzaam, volgens mij.

Net als een vaste partner.

ja okeej maar mijn point is duidelijk toch??

Hier ben ik het niet mee eens. Vriendschappen zijn per definitie wel voor het leven. Vrienden/vriendinnen kunnen wel uit elkaar groeien, maar dat wil nog niet zeggen dat de kern van de vriendschap dan uit elkaar spat. Je ziet heel vaak dat "uit-elkaar-gegroeide" vrienden elkaar op latere leeftijd weer tegenkomen, en dat de vriendschap dan opnieuw opbloeit. Het beeld van het smeulende vuur.

Ik denk dat het wel om een echte vriendin gaat. Als men de wijsheid ontwikkelt om over de kloof van de religie heen te stappen, is het niet uitgesloten dat de vriendschap weer als vanouds opbloeit.
Vriendschap hoeft niet altijd alleen maar "leuk" te zijn.

De oorzaak van de verwijdering ligt dus zeker niet alleen bij haar. Je schrijft dat de vriendschap over is, maar je verklaart niet waarom. Het besloten religieuze kringetje en die gosdienstfanatieke vriend is in mijn ogen geen argument.

Ik wil wel even vertellen hoe het is gegaan, maar het is wel een lang verhaal, ik weet niet of je er zin in hebt, maar zo niet, oordeel dan niet over dingen die je niet weet. Ik kan niet in een paar zinnen samenvatten hoe het is gegaan.

We zijn dus bijna gedurende de hele middelbare schooltijd vriendinnen geweest. Zij was bij de Jehova's Getuigen, maar haar ouders accepteerden mij gewoon als haar vriendin, dat was geen probleem. Ik kon alleen niet zo veel met haar samen ondernemen. Dat was jammer, maar op zich geen hindernis voor de vriendschap.

Ik ging af en toe ook met haar mee naar bijeenkomsten van haar geloof om te weten waar zij zich mee bezighield. Voor de rest waren we ook heel close, we zagen elkaar dagelijks op school, belden elke dag, schreven elkaar brieven.

In het laatste jaar dat ik op het VWO zat werd het contact wat minder. Zij had havo gedaan en was dus eerder klaar, door haar nieuwe opleiding en mijn examens hadden we wat minder tijd, maar het bleef toch nog wel in stand, ook al was het contact wat minder frequent. Ook toen we allebei klaar waren en heel andere richtingen opgingen hielden we contact.

Het contact werd wel minder. Zij trok meer naar vrienden van haar geloof toe omdat ze met hen wel van alles mocht doen, en op een gegeven moment kreeg ze ook een vriend (iemand die ze in eerste instantie niet zag zitten, ze vond het maar niks dat hij verliefd op haar was, maar dat terzijde).

Op een dag zouden we voor het eerst in een paar maanden weer samen iets gaan doen, we zouden gaan eten en naar de film gaan. Toen ze binnenkwam ging ze eerst op de bank een kwartier met haar vriend bellen om vervolgens te vragen of hij mee mocht (ze had het hem al min of meer toegezegd).

Het eten kon nauwelijks doorgaan, ze wilde opeens geen geld meer uitgeven aan eten, wilde liever een patatje halen en was alleen maar gehaast om haar vriend te zien. Toen hij er eenmaal bij was heeft ze de rest van de avond alleen met hem zitten zoenen. Op een gegeven moment hoorde ik haar zeggen: "Nu hebben we elkaar toch nog gezien en ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik met S. heb afgesproken" Of te wel, ik was niet meer dan een dekmantel voor contact, zij mochten elkaar niet meer dan een keer per week zien vanwege het geloof en strenge normen en waarden in hun opvoeding.

Ik was na die avond heel verdrietig en daarna kwam het contact heel moeizaam van de grond. Ik heb nog geprobeerd om aan te geven dat ik gekwetst was door wat er was gebeurd, maar bracht het niet meer op om dat echt goed te doen. Voor die tijd was er al een soort verwijdering geweest tussen ons, maar voor mij was het toen definitief. We hebben nog een paar keer telefonisch contact gehad op mijn initiatief, toen liet zij niks meer horen en toen was het voor mij eigenlijk ook duidelijk.

Ik denk zeker dat het geloof een rol heeft gespeeld omdat zij op dat moment steeds meer naar de vrienden van haar geloof toe trok omdat ze daar gewoon meer aan had, met mij erbij mocht ze veel minder. Misschien wel begrijpelijk, maar niet leuk. Verder door het feit dat ze zo streng opgevoed was en ik kennelijk de functie van dekmantel moest vervullen (ongewild) - dat was overigens niet de eerste keer dat dat gebeurde.

Het is een beetje een lang en ingewikkeld verhaal geworden. Die vriend was dus niet godsdienstwaanzinnige en het lag niet puur aan het geloof, maar het speelde uiteindelijk denk ik wel een rol, plus dat we gewoon uit elkaar groeiden omdat we andere dingen gingen doen.

(Het was dus niet het geloof an sich, maar indirect).

Overigens heb ik ook nergens gezegd dat de oorzaak alleen bij haar lag, dus die opmerking slaat sowieso nergens op. Ik denk dat het een samenloop van omstandigheden is geweest met een wat lullige afloop. Ik kijk verder goed terug op mijn vriendschap met haar, zoals je ook kunt merken als je goed leest wat ik eerder geschreven heb.

Er was in eerste instantie dus geen kloof van de religie. Ik heb me er altijd voor haar in verdiept - het waren meer de gevolgen die de religie met zich meebracht, indirect. En ik heb een heleboel gedaan om dingen over haar godsdienst te weten te komen, dus dat vriendschap niet alleen maar "leuk" is weet ik ook wel.

Volgens jouw definitie misschien, maar dus niet volgens Angeles' en mijn definitie.

Niet zo boos! Mijn opmerking was gebaseerd op de situatie in het algemeen. Je (begrijpelijke) uitleg van jouw situatie was er pas nadat ik mijn opmerking had gemaakt.

Het is jullie volste recht om "vriendschap" anders te definiëren dan ik. Mijn idee is dat vriendschap voor het leven geldt. Als vriendschap ophoudt te bestaan (als de vriendschap wordt opgezegd), wordt elke band tussen de partners verbroken, en is er sprake van een situatie zoals die er was voordat er vriendschap werd gesloten.
Vriendschap is in mijn ogen een afgeleide van de ware liefde.

Hm, ja, daar ben ik het wel aardig mee eens.

Dat je gewoon echt kriebels hebt als je elkaar ziet, dat hoort echt bij een relatie enniet bij een vriendschap. En verder...tja, volgens mij zit er niet zoveel verschil in! Beide zijn in ieder geval gebaseerd op vertrouwen.