Iig voordat hij 30 is (nog3jaar:o:eek: ) en we willen toch wel eerst getrouwd zijn. Opschieten dus :P

Mijn voorwaarde is ook dat ik een leuke baan heb en inkomen. En het moment is denk ik daar wanneer de zaken voorspoedig gaan, je allebei je goed voelt met wat je doet, en een kind daar alleen maar verrijking van zal zijn.
En dat je dan idd maar eens begint met het voorleggen om de pil niet meer op te halen ofzo... Maar ja, zo denk ik er nu over...
Misschien worden de omstandigheden compleet anders dan ik dacht, tja,,, das het leven he!

Bij mijn jongste broer en schoonzusje was het een ongelukje en stond een baby totaal niet in de planning. Bij mijn oudste broer en schoonzus was het zo dat zij op een zeker moment het gevoel hadden gewoon klaar te zijn voor kinderen; Zij hadden alles gedaan wat zij wilden doen, hadden een mooi groot huis, beiden een zeer leuke baan met bijbehorend riant inkomen en wisten eigenlijk geen reden meer te bedenken die hen van de gedachte aan een kind af wist te houden. Dat was dan ook het moment waarop zij besloten te stoppen met de pil.

Ik heb mijzelf altijd voorgenomen eerst een wereldreis te willen maken, af te willen studeren, aan mijn carriere te werken enzovoorts. Maar vermoed dat ik mijn rationeel denken al aan de kant schuif, voordat ik al deze dingen waarheid heb gemaakt. Mijn gevoel wordt nu al steeds heviger, en ik merk dat ik nog weinig zin heb om mezelf (en evt. mijn vriend) te treiteren met het idee 'Nu kunnen/mogen we er nog niet voor kiezen, want we hebben nog niet alles PERFECT voor elkaar'. Persoonlijk denk ik dat mijn/ons gevoel&verlangen op een gegeven moment zo heftig is, dat het ons acuut doet besluiten om te stoppen met de pil en er gewoon voor te gaan. Op voorwaarde dat we het in ieder geval financieel redelijk kunnen bolwerken, denk ik.

Wtf nee iets langer wachten anders krijgen we problemen met uitgaan enzo :eek: Voor jíj dertig bent! Een man mag wel iets ouder zijn, dat is geen probleem :D

haha oh noes, problemen met uitgaan :P Nee als hij 30 is ben ik 27 en dat vind ik wel mooi.

hehe, een maand of vier geleden heb ik een pilvoorraad binnengedaan voor anderhalf jaar (of in elk geval voorschriftjes voor anderhalf jaar), en we hebben toen gezegd dat het wel eens goed kan zijn dat dat de laatste voorraad voorschriftjes was die ik zou halen...

over een jaar ongeveer willen we ergens wonen waar we gaan BLIJVEN wonen, dan gaan we trouwen, en vanaf dan ... :) in elk geval is dat 'ergens wonen waar we gaan blijven wonen' wel een belangrijke voorwaarde. waar we nu wonen is een kind in elk geval geen optie (geen centrale verwarming, om maar iets te noemen, en gewoon gevoelsmatig: dit is niet de plaats waar we ons eerste kind een bedje willen geven)

Ehm ik denk op het moment dat ik het niet benauwd meer krijg bij het idee :p, maar voorlopig zal dat nog niet zijn. Ik wil inderdaad graag ergens wonen waar ik wil blijven, waar ik rust heb. En nog gereisd, gewerkt en gefeest hebben. En dan zal het waarschijnlijk wel ooit gaan kriebelen.

Ik ben opgegroeid in een huis zonder centrale verwarming. Bespaard je echt major stookkosten als je het goed isoleerd en je wordt er echt niet slechter van :D

daar zit 'm het probleem ;)
geen verwarming en superslecht geïsoleerd - dit is echt een superoud en ijskoud kot, eigenlijk alleen goed om af te breken en er iets vers op te zetten. het is ook ons huis niet - m'n vriend huurt een kamer in het huis van een kameraad bij wijze van 'tijdelijke oplossing'... vandaar dat we naar een fatsoenlijke nieuwbouw willen gaan. allee, gene nieuwbouw, een relatief nieuw huis (dertig jaar oud maar perfect onderhouden) en daarvan de zolder verbouwen tot appartement (het dak zou worden vernieuwd en alles, dus uiteindelijk komt het neer op 'nieuwbouw' hé).

Hoe ziet men trouwens hun carrière later verlopen met kinderen?
Mijn zus is bijvoorbeeld net gestopt met werken, vanwege de kinderen eigenlijk. En nu zit ik continu te denken hoe ik dat later zelf zou doen... Kinderopvang, bso's, creche, of heb je familie waarbij kinderen terecht kunnen? En hoe zit dat met mensen die onregelmatige diensten hebben? Werkt dat dan hetzelfde?

Ja, dat is wel iets om over na te denken, inderdaad.
Ik ben meer carrieregericht dan mijn vriend, dus die zou het geen probleem vinden om parttime te gaan werken. Als ik dan vier dagen doen ofzo, en de resterende dagen kind naar de creche oid, lijkt me prima. Ik heb niet echt familie in de buurt die kan en wil oppassen, alhoewel ik niet weet waar ik over een aantal jaren woon, natuurlijk ;)

Wat dat betreft ben ik vrij 'erg': kinderen gaan wat mij betreft altijd voor carriere. Ik zal dus geen baan kiezen waar ik 40+ uur moet werken of waar ik te maken heb met onregelmatige diensten of wat dan ook. Wel zou ik graag twee of - "als de kinderen op school zitten" - drie dagen willen werken, maar dat moet vast wel mogelijk zijn. Hoe we het doen met opvang op de dagen dat ik werk weet ik nu nog niet, dat zal er helemaal aan liggen waar ik werk, waar onze ouders en zussen wonen, enz.

Och ik heb zelfs met mijn studiekeuze heel bewust rekening gehouden met de komst van toekomstige kleintjes. Ik heb voor mezelf alvast besloten dat ze hoe dan ook nooit naar een creche gaan, en dat ook een bso uitgesloten is. Liever een gastoudergezin/opa of oma/laatste jaar studente pedagogiek ofzo. Maar het allermooiste lijkt het me nog wanneer we later de mogelijkheid hebben om allebei parttime te werken, en dus omste beurt thuis kunnen zijn.

Helemaal stoppen met werken? Sodemieter toch op, als mij iets echt compleet nutteloos lijkt. Hooguit de 1e paar jaren, verder niet.

Ik zit al jaren netjes aan de anticonceptie. Om mij heen wemelt het van de tienermoeders. Stuk voor stuk doen ze het geweldig en komen hun kinderen niets te kort, maar ik wil het hele beginnen aan kinderen op een relaxte manier. Niet de plotselinge stress, niet de 'oh help, hoe gaan we dit doen?' maar gewoon kunnen genieten. (deden deze meiden op een gegeven moment ook wel, maar jullie begrijpen me vast wel ;)) Dus, zolang het in onze (mijn) handen ligt, wordt ik gepland zwanger.

Maar hoe ik dat weet of ik er klaar voor ben? Geen flauw idee. Ik denk, stel er loopt toch iets spaak en ik wordt nu zwanger, dan is er nog geen man overboord. Ik hoef nu nog maar een half jaartje te studeren, mijn man heeft een goede baan, we hebben een goede relatie, een huis (waar bij het verhuizen zelfs rekening is gehouden met evt kinderen!) dus dat zal wel loslopen.
Maar hoe ik nu in het leven sta, zie ik daar geen kinderen bij. Ik studeer dus nog, hij ook trouwens, en wil misschien nog wel even door. Ik hou ervan om lekker te stappen en het maakt me niets uit als het dan 7 uur in de ochtend is. Ik hou ervan om dingen te ondernemen en vaak zijn dat nu dingen waarbij het een heel geregel wordt als je kinderen hebt.
Dus ik weet niet wanneer je het weet. Ik denk dat het ook een gevoel is. En we willen heel graag kinderen, soms zeggen we opeens 'Ik wil het nu!' maar zolang de meter nog doorslaat naar 'nog even niet' gebeurt er niets.
Zoals ik een paar post terug ook zei: We hebben het hele idee omtrent kinderen mbt een tijdstip gewoon losgelaten en we nemen het nu zoals het komt. We zien wel.

Carrière, als in topmanager zijn en ladingen geld verdienen is nooit mijn ambitie geweest. Ik ben het type 'ik werk om te leven' niet andersom. Ik zie mezelf ook niet echt als iemand die een fulltime baan heeft.

Wat ik wel weet is dat zodra ik zwanger ben, ik niet meer kan werken waar ik nu werk omdat het gevaarlijk is. Alle zwangere vrouwen worden bij mijn werk ook altijd tijdelijk overgeplaatst naar een rustige afdeling. Maar ze komen ook altijd weer terug. En er werken er nogal een lading bij ons :) En ik heb wel eens zitten kijken, maar ze weten het wel voor elkaar te boksen. Nu is het wel even puzzelen met de roosters, aangezien het dus onregelmatige diensten zijn, maar ik denk dat je niet ontkomt aan het puzzelen met tijd als je kinderen hebt.

Mijn kinderen onderbrengen bij familie zal ik niet doen. Ze hebben het zelf druk genoeg en ik vind niet dat het hun verantwoordelijkheid moet zijn. Natuurlijk zullen ze regelmatig gaan logeren en als het bij uitzondering eens een keertje moet kan het ook wel, maar het moet voor mij niet een onderdeel uit maken van een soort plan. Zo van 'maandag naar oma, op woendagmiddag naar de andere oma en op vrijdags bij een tante of oom' en dat dan standaard iedere week.
Mijn moeder heeft ook altijd gezegd: "Ik zou het heel leuk vinden om oma te worden en af en toe oppassen vind ik prima, lijkt me heerlijk zelfs, maar verwacht niet dat ik iedere week kom oppassen. Ik heb mijn kinderen opgevoed en dat hoef ik niet nog een keer te doen." (wel betrapte ik haar erop dat ze ons ledikantje heeft bewaard voor als er later kleinkinderen komen logeren ;))
En daar heeft ze een heel goed punt denk ik.
Een BSO, peuterspeelzaal of creche vind ik prima. Ik denk dat het gezond is voor een kind om te leren omgaan met andere kindjes, lekker te spelen, sociaal te worden en te leren dat mama en papa weg kunnen gaan, maar altijd weer terug komen. Maar niet in de vorm waarin ze iedere dag weer ergens anders ondergebracht worden. Meer in de vorm waarin je dan even een dagje hebt om je huis schoon te krijgen, even tijd voor jezelf te hebben enz.
Maar door die wisselende diensten kunnen we wel zorgen dat mama er 's ochtends is en papa er is in de middag zodra ze uit school komen bijvoorbeeld. In het begin zal ik wat minder werken, maar helemaal fulltime werken zal ik denk ik nooit doen. Toch denk ik dat het goed is om buiten moeder en huismoeder ook iets anders te zijn, in mijn geval een begeleider. Door ook met mezelf en mijn dromen en wensen bezig te zijn denk ik dat ik een betere moeder zou zijn. Ik zou doodongelukkig zijn als ik moest stoppen met werken en de hele dag thuis zat met de kinderen.

Ik las ergens iets waarbij ik, eng genoeg, aan jullie moest denken :p

'een baby is de mening van God dat het leven moet doorgaan'

Dus eh... enjoy ;)

idem hier!

Ik wil parttime gaan werken sowieso, mijn vriend uiteindelijk voor zijn eigen bedrijf gaan en het liefst een kantoor aan huis. Ik denk dat het wellicht 1 a 2 dagen creche/bso gaat worden omdat ik persoonlijk geloof dat de sociale contacten goed zijn voor een kind (zowel ik als mijn broertje hebben het iig altijd erg leuk gevonden), verder verzorging door mij en mijn vriend en voor wat overblijft familie/oppas :)

Mijn moeder zou het geweldig vinden iedere week voor zo'n kleintje oma te mogen zijn.. maar er is het probleem dat mijn familie in Amsterdam woont en die van mijn vriend in Zeeland.. en we beiden eigenlijk in de buurt willen hebben, dus dat gaat nog een onmogelijke spagaat worden :s Maar dat is van later zorg.. ms beginnen we in Zeeland en gaan we na een paar jaar verhuizen en komt dan Amsterdam aan de beurt :P

Dat gaat natuurlijk alleen op in een wereld zonder anticonceptie. En met god.

Edit: Ik wil trouwens niet parttime gaan werken om kinderen, maar ik voorzie dat ik hoe dan ook wel parttime ga werken omdat ik me niet voor kan stellen dat ik 40 uur per week hetzelfde werk kan doen. Dus een parttime baan en daarnaast vertalen (+ evt. illustreren + schrijven :D), wat je prima thuis kunt doen. Moet wel goed komen denk ik zo.

Maar eh, ik wil eigenlijk wel carrière-en. Eens zien hoe dat gaat lopen. Heb nu in ieder geval geen vriendje meer dat geneeskunde doet, want dat was helemáál een ramp geworden. (Hoewel hij nu wel bedacht heeft dat hij niet zo'n intensief beroep wil als chirurg of kinderarts, geloof ik. Then again, nu kijkt ie naar iets als bergsportarts o.i.d... eh ja, wat dat betreft vind ik het niet erg als hij niet de papa van mijn kindjes wordt :D).

Ik ga straks een testje doen. Maandje geleden een pil 'vergeten' (eerder; uitgekotst :P ) en daarvoor en daarna seks gehad. Piepklein kansje dat ik zwanger ben, maar aangezien ik nu al een week 's ochtends en soms 's avonds misselijk ben, lijkt 't me wel fijn om even zekerheid te hebben...
Ben benieuwd hoe ik zal reageren op de uitslag, welke dat ook zal zijn...

Nu eerst alles poetsen, ik moet mezelf toch even bezig houden tot ik die test kan uitvoeren :)

spannend andijvie!

En?! :eek:

Heb 'm net gedaan, en na goed turen kom ik tot de conclusie dat ik niet zwanger ben. Dat is wel de beste uitslag, geloof ik :) Ik voel me een beetje teleurgesteld, maar aan de andere kant weet ik ook wel dat het nu gewoon beter is om nog even te wachten.

De kans is ook wel miniscuul klein als je de pil één keer vergeet geloof ik. :) Maar ik snap de teleurstelling en toch ook weer niet ook goed, denk ik. Ik zit er aan de ene kant soms stiekem op te hopen en aan de andere kant wil ik nog helemaal geen kind. Pfft, ratio vs. gevoel, het blijft vermoeiend! ;)

Ja, de kans was piepklein, maar aangezien ik de laatste week ook misselijk was, wilde ik toch voor de zekerheid een test doen. Gewoon om die kleine twijfel weg te nemen. Wel fijn dat ik nu zeker weet dat ik gewoon wijn mag drinken en een medium biefstukje mag eten :D

M'n man was ook teleurgesteld. Rationeel gezien vond hij het natuurlijk ook beter dat ik niet zwanger was, maar gevoelsmatig had hij toch wel uitgekeken naar een baby :) Maar goed, ik ben nog jong, we hebben nog genoeg tijd; die baby komt er wel :)

En nu komt de teleurstelling pas echt :o Damn, ik wilde toch wel erg graag dat plusje zien...

*zucht*

*knuffel*

all in due time, girl...
komt nog wel :)

@ Andijvie: Wat kan dat toch raar dubbel voelen dan hè?

Ontopic: Gisteren is mijn tante (nou ja, de zijne, maar goed, zijn familie is de mijne) bevallen van een zoontje. Hij heet Brian.
Maar eigenlijk vind ik dat wel stom. Het zoontje van mijn nicht (ook eigenlijk de zijne ;)) van ongeveer een half jaartje oud heet namelijk Ryan. Ach ja :)

Ja ik heb daar ook problemen mee, ik weet heel leuke kindernamen, maar ik ken al mensen/kinderen met die naam... wat moet je nou? Je kind maar een andere naam geven die je minder leuk vindt omdat er al iemand zo (of ongeveer zo) heet? Pffl.

Kan het me zo voorstellen! Ik zit soms echt te zoeken naar zwangerschapsverschijnselen bij mezelf of wil een test doen gewoon in de hoop dat ie plotseling positief is e.d. Ik hoop zo op een ongelukje :P Maar niet zo erg dat ik ook ga saboteren, ik neem wel gewoon netjes mijn pil etc. etc. maar hoop telkens dat het per ongeluk toch mis gaat. Zo stom :rolleyes:

Ha, dat klinkt een beetje als mijn zusje. Die hoopt eigenlijk op een 'ongelukje' omdat ze de bewuste keuze om te stoppen met de pil zo moeilijk vind. :D

omg ja dat ken ik. Terwijl wij allebei nog op de uni zitten! dat gaat dus nevernooit werken :o Dus toen ik een ongelukje had gehad en vervolgens 2 weken over tijd was raakte ik in paniek. Maar toen ik in de stad was betrapte ik mezelf erop dat ik naar babykleertjes aan het loeren was. Idioot

Heel herkenbaar allemaal :D

Haha, ja, wij waren stiekem de babykamer al aan het inrichten :D

Ik zal ook nooit de pil met opzet gaan 'vergeten', maar inderdaad, stiekem hoop ik op een ongelukje. Je hoort soms van die verhalen; meisje slikte de pil heel braaf, en toch werd ze zwanger.

Aan de andere kant is het toch veel leuker om er bewust voor te kiezen om te stoppen met de pil. Daar ga ik me maar op verheugen :) (We hebben nu toch echt geen geld voor een baby :o )

Kinderen en ik gaan gewoon niet goed samen. Ze vinden mij allemaal lief maar ik vind hen al mn hele leven irritant (nee, het is geen fase ofzo).
Ben nu druk bezig met mn studie en weet gewoon zeker dat ik eerst carriere wil maken, geld wil verdienen en dan eens wil kijken of er misschien kinderen gaan komen. Komt nog bij dat ik een huishoudelijke leek ben, na twee jaar op kamers kan ik nog steeds niet koken, dus er zal toch wel een nanny/au-pair of iets dergelijks moeten komen, opzich handig leren ze meteen nog een andere taal.

We kregen vanochtend het geboortekaartje binnen. Het kind heet Bryan... Gewoon ook nog met een Y...

(n) Dat ze niet creatiever konden zijn zeg, als die naam al (bijna) in de familie zit.

Wtf, zwangerschapstopics op een scholierenforum.

Ik zou het ook niet snel doen, maar op zich als je het een mooie naam vindt: waarom niet? Behalve dan 'ver weg familie' zal waarschijnlijk niemand het weten, waarom daarvoor dan een naam kiezen die tweede keus is?

Wij hebben - na jaren - nog steeds geen jongensnaam kunnen vinden die we allebei mooi vinden...als we er eindelijk één gevonden hebben, dan zou ik ook niet snel een andere meer gaan kiezen...dat zou dan echt tweede keus zijn.

Wtf, 23-jarigen op een scholierenforum.

:D

Ik ben wel heel bang dat mijn schoonzus een kindje voor ons krijgt en dat ze vervolgens ook dezelfde tweede en derde naam zal kiezen voor een mogelijke dochter :o Ik hoorde haar laatst zeggen dat ze heel graag Josephina als middelste naam wilde... he, nou, wij dus ook :( En nu heette haar oma ook nog Elisabeth, en dat is dus onze derde naam, naar mijn moeder. Maar goed, ze is nu nog heel erg bezig met dat ze écht geen kinderen wil nu, dus grote kans dat wij haar voor zijn :P (En dan maar hopen dat het meteen een meisje is, want de volledige naam is echt té mooi :D Jongensnamen zijn zooo moeilijk... )

Ook al zo ziek ja. Bah!

Ik heb juist meer moeite met het verzinnen van meisjesnamen :P

Daarvan kunnen wij er dan weer tig van krijgen; namen te over. :o:D

@Andijvie: Mijn zusje en ik willen ons kind als het een jongen is ook dezelfde (tweede) naam geven...maar dat ga ik echt niet laten mocht zij eerder een zoontje krijgen...en zij hopelijk ook niet. (De tweede naam voor een jongen ligt dus al wel vast, maar de roepnaam...zo lastig. :s)

mja, maar dat kan dus echt he. Scary :eek: de vriendin van mn neef is het overkomen. Toen was ze pas 19! Maar ze heeft een meisje gekregen en daar is ze nu helemaal gek op. Echt een superlief kindje. En het is allemaal goedgekomen, ze is nog samen met mn neef etc. En de hele familie vecht om dat kind als we bij elkaar zijn :o

Ohhhh!, soms als ik met mn beste vriendin ga winkelen, kom ik langs van die winkels met babykleren, en dan zit ik al echt van "OOOOHHH WAT LEEEUUUK!". M'n vriend vond het nogal eng, maar ik zei dan "Ik hoef niet meteen kinderen hoor :D :D :D :D." En toch ging ie vreemd!!! :(. Maar er zijn meer vissen in de zee!

Net terug van een familiefeestje, wel wat kleine kinderen. Ik merk wel dat ik meer heb met een kindje dat direct bloedband familie is dan via via zeg maar. Raar genoeg, maar waar... Laat mijn schoonmoeder het niet horen, maar ik heb mijn achternichtje lekker uit bed gehaald, verschoont en even mee zitten freubelen enzo :D
Maar dan ga ik daarna wel meteen denken. Wat je ziet zo'n klein meisje van arm tot arm gaan, veel mensen vragen niet eens aan moeder of vader of het okee is en gaan zo'n kind dan helemaal onder zitten lebberen. Het idee alleen al geeft me de kriebels :s En er waren wel wat mensen aanwezig waar ik het 'niet zo mee kan vinden' Wat moet je dan verdorie als ouder? Gezellig dat kind van arm tot arm zien gaat totdat het bij 'zo'n persoon' komt en dan opeens 'nee' zeggen?

Maar goed, voorlopig toch nog geen kinderen voor mij ;)

Ruilen? :P

Het toekomstige kind of de namen? :p

De kinderen liever niet :P