meer? ah toe?? ik wacht al hééél lang...!

hee... dit verhaal??

wat is er met dit verhaal als ik vragen mag?

...

Het is ooit opgehouden en gaat niet meer verder :confused:

precies... vertel nou toch verder

Sorry....

Geen nieuw stuk, maar een verbetering van het oude. Een stuk beter als je het mij vraagt:

“Valérie, heb jij iets over dinosauriërs?”
“Nee. Waarom?”
“Daarom.” David haalde zijn schouders op. Aan haar had hij ook niks. “Mam?”
”Wat?” Zijn moeder zat geconcentreerd naar een heel dik boek te turen.
“Heb jij iets over dinosauriërs?”
”Weet ik niet. Ik vraag wel even.” Zijn moeder hervatte haar trance weer en herhaalde hardop de vraag die David net stelde. Toen sloeg ze het boek op een willekeurige bladzijde open en tuurde naar de letters. “Wat voor dag is het vandaag?”
“Donderdag.”
“Dan heb ik niks.”
David fronste zijn wenkbrauwen en kwam dichterbij. “Hoe weet je dat?”
”Dat weet ik niet,” zei zijn moeder ongeduldig. “Dat weet dit boek.”
”Het boek van alle antwoorden!” riep Valérie triomfantelijk.
“Oh,” zei David. Het leek hem vrij onwaarschijnlijk.
“Je stelt een vraag aan het boek en doet hem dan open. En dit was het antwoord.”
David keek naar de bladzijde die zijn moeder aanwees. “Als het vandaag vrijdag is, is het antwoord ja.” Hij grinnikte. “Dus als het vandaag vrijdag was geweest, had je dat boek over dinosauriërs ineens wel gehad?”
“Inderdaad.” Het klonk alsof ze er heilig in geloofde.
“Zoek eens op zolder,” zegt Jedithja een beetje kortaf. “Daar ligt het wel.”
“Niet op zolder!” riep mama uit. “Je.. je breekt je nek over die rotzooi.”
Jedithja fronste haar wenkbrauwen. “David kijkt wel uit, mam.”
“Ja.” Hij liep de trap op naar zolder. Rotzooi was hij gewend, zijn moeder hield niet van opruimen. Dat verstoorde de ‘natuurlijke balans’. Of ze was gewoon lui, dat kon ook nog.
De zolder was een rotzooi, zo mogelijk nog erger dan de rest van het huis. De rommel was hoog opgestapeld en het looppad was zo smal hij zich met moeite kon omdraaien. David vroeg zich ernstig af hoe hij tussen al deze rommel een boek over dinosauriërs moest gaan vinden. Veel systeem leek er niet in te zitten.
“Ik help je wel.”
“Wat?!” David schrok zich een ongeluk. Hij had Jedithja niet boven horen komen.
“Ik help je wel,” herhaalde Jedithja geduldig en vervolgde: “Daar zul je het niet vinden.”
“Nee?” David keek op. Hij was juist bezig om de dozen die tegen de achterwand van de zolder stonden leeg te halen. “Hoe weet je dat?”
“Gewoon. Dat weet ik,” zei Jedithja en haar stem klonk zo beslist dat David het niet waagde om haar nog tegen te spreken.
Even later stond Jedithja op. “Je kunt zelf wel verder zoeken, of niet?”
David knikte. Jedithja was nauwelijks de trap af of hij draaide zich om. Ze kon wel zeggen dat daar niets lag – hij wist dat er wat was. Het was niks voor Jedithja om zo resoluut te zijn.
Hij liep naar de zoldermuur. Op het eerste gezicht waren het net zulke dozen als alle anderen – verkleurde, versleten verhuisdozen, al jaren niet meer gebruikt. Hij begon te zoeken tussen de kleding, waarvan hij niet verwacht had dat zijn moeder het durfde te dragen, stapels boeken die ze vast nooit gelezen had en allerlei kettingen die ioniserende straling uitzonden. Tenminste, dat dacht zijn moeder dan.
David grinnikte. Zijn moeder verschrikkelijk naïef. Je zou toch denken dat ze nu wel zou weten hoe het leven in elkaar zat en dat wondermiddeltjes en spirituele dingen niet bestonden. Net zomin als kabouters – hoewel het hem niet zou verbazen als ze daar ook al in geloofde.
David fronste zijn wenkbrauwen. Onder in de doos lag iets wat hij niet verwacht had te zien. Een fotoboek, dik, in leer gebonden, onder het stof van jaren. Hij vroeg zich verwonderd af waarom zijn moeder dat hier verborgen zou houden. Bovendien: had ze niet alle fotoboeken ritueel verbrandt?
Hij tilde het voorzichtig op. Het stof dwarrelde rond in de laatste stralen van de ondergaande zon die door het smalle zolderraam naar binnen vielen. Hij sloeg het voorzichtig open.
David ging met opgetrokken knieën tegen de zoldermuur zitten en haalde diep adem. Hij voelde zich niet op zijn plek hier, alsof de hele zolder schreeuwde om hem maar over te halen weer weg te gaan, weg van wat er dan ook verborgen was. Hij schudde zijn hoofd en lachte in zichzelf om zijn gedachtegang. Zolders konden niet denken, praten en zeker niet schreeuwen. Dat mocht zijn moeder willen.
Hij sloeg het fotoboek open. De bladzijden waren van een dik soort papier gemaakt en roken naar iets wat hij niet kon thuisbrengen, hoewel hij wel het idee had dat hij de geur kende. Hij sloeg een bladzijde om en kwam oog in oog te staan met zijn oudste zus, op een vergeelde kleurenfoto. Ze was zo te zien nog geen jaar oud.
David schoof een stukje naar rechts zodat de stralen van de ondergaande zon precies op de bladzijden van het boek viel. Jedithja zat in een grote stoel, met naast haar zijn moeder, een jong meisje nog. Hij rekende snel terug. Zijn moeder kon niet ouder dan een jaar of achttien zijn – ze was zeventien toen ze zwanger werd van Jedithja. Ze leek hier echter wel dertig, zulke ouderwetse kleding had ze aan. Zou dat zijn vaders schuld zijn? Hij hoorde het zijn moeder nog zeggen: “Je vader? Een achterlijke man… Hij wist niet wat goed voor hem was.” De blik in haar ogen was nog dagen op zijn netvlies getekend. Sindsdien had hij nooit meer iets gevraagd.
David vroeg zich plotseling af hoe het was geweest als zijn vader nog had geleefd. Zouden zijn moeder en zijn zussen dan ook zo zijn geworden? Zou hij een vriendelijke man zijn geweest? Hij kon niet geloven dat hij precies zo was als zijn moeder hem afschilderde – ergens moest hij nog wat goeds hebben gehad.
Hij bladerde verder in Jedithja’s fotoboek. Erg veel foto’s waren er niet ingeplakt. Er stond op elke bladzijde maar één, en Jedithja werd met sprongen ouder. De helft van het fotoboek bestond uit, lege, vergeelde bladzijden.
David bladerde nog wat verder en bekeek de laatste foto’s. Jedithja op zwemles, op de fiets en samen met Valérie. Op de laatste foto stond ook zijn vader, een donkerharige man met een wat norse blik. Zijn diepzwarte ogen – voor zover hij dat kon zien – keken niet richting de lens, maar naar degene die erachter stond. Er was vertwijfeling in zijn blik. Alsof hij niet wist waarom hij op de foto gezet moest worden. Hij had Valérie op zijn arm, die daar nog een kleine baby was. Jedithja zat op de grond.
David sloeg de laatste bladzijden om, zodat hij er zeker van was dat er niets anders meer stond.
De laatste bladzijde was niet leeg. “Jedithja, 11 maart 1973,” stond er met zwierige letters geschreven, en daaronder: “8 april 1976.”
“Acht april?” David had nauwelijks in de gaten dat hij zijn woorden hardop uitsprak. Wat was er met die datum? En was het Jedithja’s bedoeling geweest dat hij dit vond? Ze wist best dat David zich niet stoorde aan haar, ook al had ze hem min of meer verboden om hier te zoeken.
Hij keek op zijn horloge. Half negen. Hij ging tegen de muur zitten en pakte een andere doos. Deze zat maar half vol, met kleine spulletjes die David deden denken aan heel vroeger. De rode armband die zijn moeder ooit aan Jedithja gegeven had, zijn eigen kleuterschooltekeningen…
Helemaal onderin lag een klein houten kistje. David pakte het op en blies het stof eraf. Het dwarrelde in de laatste stralen van de zon langzaam naar beneden.
In het houtsnijwerk waren kleine figuurtjes gekrast. David vond ze maar vreemd. Het moest waarschijnlijk een baby voorstellen, maar leken maar half gelukt, alsof het kindje op het kistje zelf maar half gelukt was. Zijn vingers gleden over het ruwe houtsnijwerk.
David liep naar het zolderraam en bekeek het kistje van dichterbij. Letters. Dacht hij het niet. Vervaagd door de jaren dat het kistje hier in het stof lag te vergaan, maar nog redelijk leesbaar.
“Fabian, 8 april 1976 – 19 november 1976”
Hij deed een greep naar het fotoboek van Jedithja dat hij terug in de doos had gestopt en sloeg het verbijsterd open. Hij had er niet bij nagedacht. Die baby op de foto’s kon Valérie niet zijn. Valérie was acht jaar jonger dan Jedithja, en die was op de foto’s hier nog maar drie. Tussen de geboortedatum van Fabian – wie het dan ook mocht zijn – en Jedithja zat drie jaar…
David draaide zich abrupt om. Hij hoorde voetstappen van de zoldertrap rennen, maar hij was net te laat om te zien wie het was.
Snel stopte hij de spullen terug in de doos en bracht alles weer in zijn originele staat terug. In gedachten verzonken liep hij naar beneden.
“Heb je nog wat gevonden?” vroeg zijn moeder.
“Van alles,” antwoordde David. “Maar niet wat ik zocht.”

jaaa... maar wat gebeurd er verder... oooh nu ben ik echt te benieuwd

ga verder.. :o

Het leest lekker door! Ben benieuwd naar t volgende deel... ;)

meer meer meer!! ik wil echt weten hoe dit verder gaat

godv.. wa ken jij goed schrijven zeg.. niet meer normaal.. duw er een voor en achterkant omheen en leg het ff in de winkel ofzow? ik ga'm kope :) schrijf'on!

verbetering is beter vind ik. en echt, je kan geod schryven!

uhm.. je moet VERDER SCHRIJVEN,, snap je? :)

Sorry hoor! Maar ik wil eigenlijk toch wel graag over dit jaar, dus heb ik mijn prioriteiten op het moment even niet bij dit verhaal liggen, maar meer bij Latijn en wiskunde. Als ik tijd heb zal ik verder schrijven, maybe na de proefwerkweek. Ik zie wel.

*snik*

Ik vond juist dit stuk mooi!

(en voor stuk 3 of 4: “Jij bent anders dan ons.” dan ons >> dan wij)

Goed verhaal trouwens!

*laat na heeeeeel lang weerus iets van zich horen*

fabian is natuurlijk zijn broertje dat gestroven is waardoor zijn ouders zoveel ruzie hadden of iets in die richting...

maar heeft z'n moeder de vader vermoord :confused:

best leuk ja :)

mama en oudere zus hebben een vloek over paps uitgesproken, nadat papa fabian was kwijtgeraakt ? :D

nee nee

vertel jij het ons (y) :D

zijn vader is gewoon niet dood, maar hij heeft fabian ontvoerd en is vertrokken voor altijd...

of fabian was ontvoerd door aliens volgens de moeder en toen ging de vader hem zoeken om te bewijzen dat hij ook spiritueel was...

wat is het nou?

Ik wil de rest lezen :o

Ik denk dat Fabian is overleden door toedoen van moeder, misschien wel door bijwerkingen van drugs ofzow, en dat vader dat niet aankon en er vandoor is gegaan...

Ik heet zelf trouwens ook Fabian :p

Maarre, Krummeltje --> Goed verhaal, goed thema, leuke wendingen, geniaal hoe je dat gezin hebt bedacht :D:D:D, en gewoon een goed verhaal dat lekker wegleest :)

natuurlijk kan het ook zo zijn dat dat ventje dood is gegaan en dat kon die vader niet aan dus heeft ie zelfmoord gepleegd *zegt ook maar wat*

djeeez wat een goed verhaal !!! het duurde ff om alles te lezen, maar dat was het ook zeker waard (y) (y) (y)
je schrijft echt heel goed en leuk ! erg spannend, ga vooral door met je verhalen :D

Het langverwachte vervolg (ja, mijn proefwerkweek is afgelopen!) :D


“David!” Stefanie kwam enthousiast op hem af gehuppeld. “Wat zie jij eruit, je lijkt wel een spook, joh!”
David haalde zijn schouders op. “Lang doorgewerkt aan biologie.” Dat was niet helemaal waar. Hij had de hele nacht gepiekerd over Fabian. Fabian, die zeven maanden en elf dagen geleefd had. Die misschien wel zijn broertje was. Of een ander familielid. Hij wilde Stefanie daar echter niet mee lastigvallen – ze zou het toch niet begrijpen. Ze begreep niet hoe het was.
“Heb je je biologie af dan?” vroeg Stefanie verder. David knikte.
“Goed zo.” Ze lachte.
“Hoi Stefanie, hoi David.”
“Hoi Mark!” riep Stefanie uit. David mompelde een groet. Hij was niet zo uitbundig.
De jongen die bij hen was komen staan kende hij wel. Klasgenoten waren ze, verder weinig.
“Hebben jullie zin om op mijn feest te komen?” vroeg Mark. David haalde zijn schouders op, maar Stefanie knikte enthousiast. “Ja, natuurlijk.”
“Oh, spreek jij tegenwoordig ook al voor mij?”
Mark grinnikte om Davids opmerking. “Blijkbaar. Maar bij deze zijn jullie uitgenodigd. Morgenavond, acht uur. Stefanie, jij weet waar ik woon, of niet?”
Stefanie knikte. “Wie komen er nog meer?”
“De rest. Matthijs, Jelmer, Ellis, eigenlijk heel 5vwo.”
“Komt Caspar ook?”
Mark grinnikte. “Vind je het erg?”
Stefanie haalde haar schouders op. “Ik ben het gewend. Ik snap alleen niet dat hij nooit bij zijn eigen vrienden zit.”
“Ik heb heel lang bij hem in de klas gezeten. Alleen ging hij over en ik niet. En ik was niet de enige, misschien komt het daardoor.” Mark pauzeerde even. “In ieder geval tot morgenavond!”
“Oké!” Stefanie en David liepen gezamenlijk naar binnen. Ze hadden wiskunde, het enige vak waar David een hekel aan had. Hij was niet goed in wiskunde. Dat had hij dan waarschijnlijk ook van zijn moeder – die kon niet eens optellen.
De dag ging voorbij zoals de normale schooldagen altijd voorbijgingen, hoewel David zich suf piekerde over Fabian. Hij wist het niet. Het kon zijn broer zijn, maar waarom zou zijn moeder dat dan niet vertellen? En zijn dood – hij nam aan dat de data geboorte en sterven van Fabian aanduidden – hoe zat het daarmee?
Heel veel zou waarschijnlijk duidelijk worden door het kistje open te maken, maar David durfde niet meer naar zolder te gaan. Hij vroeg zich af waarom degene die hem had gezien op zolder niets gezegd had.
Ergens wist hij wel dat het niemand anders dan Jedithja had kunnen zijn. Zijn moeder had zo’n nieuwsgierige natuur dat ze het waarschijnlijk niet had kunnen laten iets te zeggen. Valérie interesseerde zich in alles, behalve in haar kleine broertje.
Misschien wilde Jedithja wel dat hij het kistje had gezien. Dat hij zou zien wat erin zat. Want wat er in zat, was ongetwijfeld een antwoord op veel vragen die David had. Hij wist alleen nog niet welke vragen.
Stefanie sprong op en neer en probeerde Davids aandacht te trekken. “Wordt eens wakker, slome duikelaar!”
Hij knikte vaag en lachte een beetje. Stefanie was altijd vrolijk – het leek alsof ze geen verdriet of melancholie kende. Of niet wilde kennen.
Stefanie sloeg haar arm om zijn schouders. “Wat is er toch met je de laatste tijd?”
David haalde zijn schouders op. “Ach, gewoon.”
“Gewoon?” Stefanie lachte. “Jij bent niet gewoon, dat weet je toch?”
David ontweek haar arm en ging een stukje van haar vandaan lopen.
Stefanie keek hem niet begrijpend aan. “Wat heb ik nu weer gedaan?”
“Niks!” Het kwam er feller uit dan hij wilde. “Laat me nou maar gewoon met rust.”
Stefanie keek even verbaasd, maar haalde haar schouders op. “Dan moet je het zelf maar weten.”
David staarde haar na toen ze wegliep.
Alsof het niet erger kon.

De laatste zin "Alsof het niet erger kon." is op zich wel duidelijk, maar een beetje raar geformuleerd, vind ik...
Verder vind ik je verhaal nog steeds (y), al moet ik zeggen dat dit stuk een beetje langdradiger is dan de rest van je verhaal...
Maarehm, ga vooral zo door (y)!!!

Fantastisch punt :D

You go girl!!

vervolg:

“David, telefoon!” riep zijn moeder naar boven. Hij liep de trap af en keek even naar zijn moeder die met de telefoon in haar hand beneden aan de trap stond. “Een klasgenoot van je. Waarom nodig je nooit iemand hier uit, David? Het is net alsof je helemaal geen vrienden hebt.”
“Nu niet, mam, alsjeblieft.” Hij pakte de telefoon en liep de trap weer op. “Met David.”
“Hé David, met Mark.”
“Hoi.”
“Heb je nog zin om vanavond op mijn feest te komen?”
David ging op zijn bed zitten. “Ik weet niet.” Dat zou betekenen dat hij Stefanie ook weer zou zien. Ze hadden nog nooit ruzie gehad. En hij had ook geen zin.
“Ach joh, dat is toch gezellig?” wierp Mark tegen. “We gaan een film kijken.”
David dacht na. Met een film om te kijken had hij tenminste iets te doen. “Oké. Hoe laat begint het?”
“Negen uur. Maar je mag wel blijven slapen als je wilt, ik geloof dat een heleboel anderen dat ook doen.”
“Mag dat wel van je ouders dan?”
Mark lachte. “Die zijn een weekje op vakantie.”
“Hmm, deed mijn moeder dat maar eens,” zei David. “Ik weet nog niet of ik blijf slapen. Maar in ieder geval tot vanavond.”
“Mazzel!” zei Mark en hing op.
Hij dacht na. Zijn moeder zou hem toch niet missen, dus hij kon net zo goed niets zeggen. Maar aan de andere kant, hij had wel geld nodig om een cadeautje te kopen.
Mijmerend liep hij naar de woonkamer, waar zijn moeder ondersteboven op de bank hing en een stom spel met Valérie aan het spelen was. Jedithja was eten aan het koken. Hij kon het net zo goed aan haar vragen.
“Wat eten we?”
“Wat wil je van me?” kaatste Jedithja terug.
David zuchtte. “Geld.”
“Waarvoor?”
“Ik ga vanavond naar een feestje. En ik moet een cadeautje kopen.”
“Feestje?” riep zijn moeder, die gehaast de keuken in kwam lopen, uit. “Ga je naar een feestje, David?”
Daar had je het al, dacht hij bij zichzelf. “Ja.”
“Van die jongen die je net aan de telefoon had?”
“Ja.”
“Hij leek me een hele leuke jongen,” zei zijn moeder. “Waarom nodig je hem niet hier eens uit?”
Omdat jullie gestoord zijn, dacht David. “Weet ik niet. Maar mag ik geld om een cadeautje te kopen, Jedithja?”
Jedithja haalde haar schouders op en bemoeide zich weer met het eten. “Vraag dat maar aan mama.”
“Natuurlijk liefje,” zei zijn moeder. Ze probeerde haar armen om haar zoon heen te slaan, maar die ontweek haar. “Mam…”
“Oké, materialist.” Ze liep naar de kast en pakte wat geld. “Waarom wil je een cadeautje voor hem kopen?”
“Omdat de rest dat ook doet,” zei David en daarmee was voor hem de kous af. Maar zijn moeder was nog niet klaar met haar opvoedspeech. “Als de rest in een gat valt, val jij er dan ook in?”
Hij schoot in de lach. “Weet je, ik koop er wel een spreekwoordenboek van. Dat heb je geloof ik wel nodig!”
Zijn moeder plofte op een stoel neer en trok een pruillip. “Hè, David, doe nou niet zo vervelend tegen me. Je weet dat ik het goed bedoel…”
“Mama, wie is Fabian?” Hij wist dat het niet de goede tijd en zeker niet de goede plaats was, met Valérie en Jedithja erbij. Maar zijn moeder kennende zou het nooit de goede tijd zijn.
Dat ze zo heftig zou reageren had hij echter niet verwacht. Ze werd lijkbleek, haar ogen schoten van hem naar Jedithja en tenslotte naar Valérie. Ze stond langzaam op.
“Ga weg.” Haar stem klonk ijskoud en haar gezicht was emotieloos.
“Wat?”
“Ga weg, David. En waag het niet om nog terug te komen.”
David keek verbijsterd naar zijn zussen. Maar Valérie was een en al verbazing en Jedithja was woedend. Maar of dat nou op hem of op zijn moeder was, wist hij niet.
Hij ging.

Cool! (y) :D Meer, meer ;)

Alleen kom ik volgens mij nu net tot de conclusie dat de laatste 3 delen niet op elkaar volgen: het eerste daarvan is op zolder, de tweede op school, en deze derde ineens weer op zolder?! Of zie ik dat verkeerd?

vetjes, nu ben ik helemaal benieuwd hoe het afloopt!

meer meer meer!! wouw, je schrijft echt goed!!
ga zo door!

In mijn wordtekst staan er tussen elk stuk een enter. Vandaar.
Het is een nieuw stuk, voor mijn part een nieuw hoofdstuk, en dat begint dus weer ergens anders.

Vandaar... OK! Ik las ze achter elkaar door... that's the point ;)
Maar ik snap het weer!

echt een kiks verhaal (y) :) meeer meer :D

Ik ben nu echt benieuwd wie/wat die Fabian is :D
Goedzo! (y)

vet nog steeds!

tsja...

Ik vind het echt een leuk verhaal!
Ik vroeg me alleen af of er veel stof zou liggen op iets wat onderin een doos lag (dat fotoboek, het houtsnijwerk-kistje).
Heb er lang over gedaan dit hele gedoetje van je te lezen, mens, maar het beviel me goed. Alleen dat stuk op zolder vind ik nog steeds iets minder. Van mij mag je David best tegen zichzelf laten praten hoor, doe ik ook altijd ;).

Ik heb het uitgeprint en ben er rustig voor gaan zitten (op me bed) heb heel her verhaal gelezen (tot nu toe dan) en het was echt goed !!!
Maar nu heeeeeel graag een vervolg.... :)
Echt een goed verhaal, zou je iets mee moeten doen...

hey krummeltje, hij is echt leuk...IK WIL ALLEEN SO SNEL MOGELIJK VERDER LEZEN... is dat van een boek ofzo?? :confused:

ik heb net ff alle stukken gelezen en het lijkt mij een spannend verhaal met een beetje liefde :)
ik wil meer lezen en kan niet wachten :o

Leuk zeg, je blijft lezen:) ben benieuwd hoe het verder gaat, succes!
Ps. zijn motivatie dat hij opeens zegt, 'wie is fabian', is een beetje weinig/dun vind ik..op zich is het wel duidelijk dat hij het eruit flapte, maar waarom deed hij dat precies, wat was zijn ged8e om het zomaar te zeggen?:)

nee, tis mijn verhaal... En ik ben verder aan het schrijven, maar op het moment ben ik 4 dagen fulltime aan het werk... dus komt er ff niet veel van.

Krummeltje, je moet je zeker niet op laten jagen door alle gretige lezers, hoor! Daar wordt het verhaal echt niet beter van, dus doe rustig aan en schrijf verder als je zin en tijd hebt... :) (y)

K vin het nog steeds fantatstisch!!
k vraag me best af wat er ius gebeurd met fabian, maar ik heb wel een gevoel dat het een broertje is, omdat de oudste zus ook met Fabian op foto's te zien is... Misschien zijn vader en moeder gescheiden, en is Fabian met de varder mee, en wilt de moeder Fabian vergeten...

onee kan niet, want dan was David niet geboren, of die moet een andere Pa hebben... *dilemma*

Ja, inderdaad.

Het is gewoon goed!

`k Vind het zeer vermakelijk.
En helemaal erg goed voor een meisje van 16 ;)

probeer eens een toneelstuk te schrijven, want je gebruikt naar mijn idee wel erg veel conversaties...door een stuk te schijven in toneelvorm, leer de de intensie van de spraak pas echt goed uit te drukken, want kwantiteit telt in de literatuur niet, kwaliteit wel. Ik kan niet zeggen dat ik het een slecht stuk vind, maar ook niet echt bovengemiddeld goed..Het is niet speciaal, niet bijzonder genoeg...

:D

Nou, ik begin het in ieder geval te leren...

dat zeker, dat is ook heel belangrijk :-)

*buigt*